Mijn nieuwste boek (Uit het schuim van de zee, 2011) behandelt de hele Griekse mythologie in 136 verhalen (408 pag.) en 18 originele tekeningen. Het is nu reeds aan zijn derde druk toe. Het boek is te bestellen via mail (kvansteenbrugge@gmail.com). Betaling na ontvangst (18,95 euro). Bij bestellingen vóór 1 mei dienen geen verzendkosten betaald te worden.
FLAUW EN PUBERAAL, MAAR GOED BEDOELD: dit soort verhaaltjes vindt u bij de vleet ('n 200-tal) op www.bloggen.be/kris .......... PICTAIKU'S (de allernieuwste kunstvorm) vindt u op www.bloggen.be/pictaiku
30-04-2024
Mooi zijn alle vrouwen
Mooi zijn alle vrouwen...
Het is de titel van één van Luc Steenoo's grootste schlagers. Luc Steenoo, een Vlaamse zanger... Ikzelf vind het een "afknapper": ga eens met zo'n lied en een tuil rozen naar je allerliefste en zeg "je bent mooi". En wat dan nog? Alle vrouwen zijn toch mooi...
Natuurlijk zijn niet alle vrouwen "per definitie" mooi. Neem nu de heks uit "Sneeuwwitje". Is die mooi? En de heks uit "Klein Duimpje"? Ik weet het wel, schoonheid is een subjectief iets, maar dat men zelfs met de beste wil van de wereld niet alle vrouwen mooi kan noemen lijkt mij een axioma dat boven alle stelregels staat, logische en mathematische. Als we het over de vrouwelijke schoonheid hebben moeten we een aantal factoren in ogenschouw nemen. Laten we ons beperken tot de factor "leeftijd", zowel van het te "beoordelen goed" als van de "beoordeler". Ik verklaar mij nader. Toen ik een jaar of vijftien was en wij nieuwe buren hadden gekregen zei ik tegen mijn moeder dat ik het buurmeisje Sonia een mooi ding vond. Natuurlijk is ze mooi, zei moeder, ze is immers jong. Ik was het daar niet mee eens: ik vond toen bijlange niet alle jonge meisjes mooi, nog niet één op de tien. Nu, op mijn vierentachtigste, heb ik begrip voor wat moeder toen zei. Leeftijd speelt een rol...
En er zijn gradaties. Van aartslelijk, alover gewoon lelijk, zo-zo, mooi en beeldschoon tot goddelijk mooi. Tot deze laatste soort reken ik er amper drie: Aphrodite, Helena van Troje en Brigitte Bardot.
Laten we het eerst hebben over Aphrodite, een godin, want ontsproten uit het zaad van de oergod Oeranus, waar het zich vermengde met het water van de Middellandse Zee in de buurt van het eiland Cyprus. Ze is dus, in tegenstelling tot wat sommige betweters beweren, niet de dochter van de oppergod Zeus. Ze is ouder dan Zeus, en zoals alle goden is ze onsterfelijk en in het bezit van de eeuwige jeugd. Haar schoonheid is onbeschrijflijk, zodat ik mij aan geen beschrijving waag. Ze was de godin van de liefde en in 't bijzonder van de lichamelijke liefde. Wie die liefde bedreef was haar welgevallig en ze beloonde wie haar eerde. Zo was er op Cyprus een beeldhouwer, Pygmalion, die een levensgroot marmeren beeld maakte van de godin? Hij werd verliefd op het beeld en nam het iedere avond mee in zijn bed. Aphrodite bracht het beeld tot leven. Pygmalion noemde zijn geliefde Galathea. ze leefden lang en gelukkig... In de antieke wereld noemde men "de liefde bedrijven" wel eens "offeren aan Aphrodite". Wie weigerig stond tegenover de lichamelijke liefde werd vaak door haar wreed gestraft. Door de wil van de oppergod Zeus was ze, fel tegen haar zin, getrouwd met Hephaistos, de lelijke god van de smeden. Nooit heeft ze haar echtgenoot toegelaten haar bed te betreden. Talloos evenwel waren de sterfelijken en de onsterfelijken met wie ze dat bed wél heeft gedeeld - niet bij benadering te schatten. Het aantal kinderen dat uit die verhoudingen zijn voortgekomen wordt geschat op een vijftiental, al kunnen het er ook een paar méér zijn geweest. Haar bekendste minnaar is Ares, de god van de oorlog. Ze heeft er een aantal nakomelingen aan overgehouden; de bekendste is Eros, het gevleugelde liefdesgodje dat met zijn pijltjes het liefdesvuur in menig hart liet ontbranden. En dan is er Adonis. De liefdesgodin was hartstochtelijk verliefd op deze mooie jongeling en dat wekte zozeer de jaloersheid op bij Ares dat hij zichzelf omtoverde tot een everzwijn en in die gedaante Adonis tijdens een boswandeling aanrviel en doodde. Waar Adonis' bloed de aarde bevochtigde begonnen bloemen te groeien: anemonen. Al wordt ook wel beweerd dat anemonen ontstsproten zijn uit de tranen van de ontroostbare godin. Een andere sterveling die haar hart had gestolen was Anchises, een prins uit het koningshuis van Troje. Hieruit kwam Aeneas voort, de legendarische stichter van de stad Rome. Eén van haar kinderen was Hermaphroditos die zowel man als vrouw was en die ze had overgehouden uit een verhouding met de god Hermes. En dan is er nog Priapos, de zoon was van Aphrodite en Dionysos, de god van de wijn. Priapos was een wanstaltige - zij het goddelijke - dwerg, met een hangbuik, een dikke tong en een enorme penis. Hoe het kwam dat de wondermooie een gedrochtelijk kind had gebaard en hoe het Priapos verder is vergaan staat in geuren en kleuren beschreven in mijn boek "De Griekse mythologie in 136 verhalen" alwaar ook meer te lezen staat over het liefdesleven van Aphrodite. Dat de drie Gratiën - de Charites uit de Griekse mythologie - eveneens kinderen zouden zijn van Aphrodite en Dionysos, wordt wel eens beweerd door sommige mythologen: zij vergissen zich, want die gratieuze drieling is voortgekomen uit de vereniging van de oppergod Zeus met de nimf Eurynome....
Dat Aphrodite van een onovertrefbare en zelfs niet te evenaren schoonheid is, hoort u te weten, beste lezer. En dat ze daarenboven, godin zijnde, onsterfelijk is en in het bezit van de eeuwige jeugd... En dat ze zich, net als de andere Griekse goden, teruggetrokken heeft om plaats te laten voor andere goden. Ooit komt ze terug. Wanneer dit zal geschieden? Geen mens die het durft voorspellen. Net zo min als iemand zou weten wanneer haar geboorte - uit het schuim van de zee ! - heeft plaats gevonden. Anders is het gesteld met die andere, wier schoonheid het meest die van Aphrodite benadert: Helena van Troje. Zij was de dochter van niemand minder dan de oppergod Zeus en ze was dus van goddelijken bloede. Maar omdat haar moeder Leda, ofschoon koningin van Sparta, toch maar een sterfelijke vrouw was, kon Helena zich slechts verheugen in de titel van "halfgodin" en was ze dus ook niet onsterfelijk. Laat ik hier even vermelden dat Zeus zich getransformeerd had in de vorm van een zwaan en alzo Leda had "genomen". Leda, die ook al zwanger was van haar echtgenoot Tyndareos, koning van Sparta, baarde uiteindelijk een vierling, of twee tweelingen... Een bizarre geschiedenis die u best kan begrijpen na het lezen van mijn eerder reeds vermeld boek. Van die vier was Helena het meesterstuk, want van een onbeschrijfelijke schoonheid, zoals de wereld er in de komende drieduizend jaar géén meer zou kennen, dit is tot in de twintigste eeuw na Christus - de geboorte van Helena kunnen we situeren omstreeks het einde van de dertiende eeuw vóór Christus. Ze was nog een puber toen haar schoonheid bekend was in heel Griekenland. Alle koningszonen dongen naar haar hand en zij drongen er bij haar vader op aan dat hij zijn dochter zo snel mogelijk zou uithuwelijken. Deze beloofde dat hij hun wens zou inwilligen als zij allen eerst onder ede zouden beloven dat zij zijn keuze zouden eerbiedigen en dat zij te allen tijde in opstand zouden komen tegen degene die het huwelijk tussen zijn dochter en de uitverkorene in de weg zou komen te staan. Allen verklaarden zich daarmee akkoord en koning Tyndareos schonk zijn dochter aan Menelaos van Mykene die weldra ook de koningstroon van Sparta van zijn schoonvader zou overnemen. Alles zou verder in peis en vrede verlopen zijn, ware het niet dat op een kwade dag - wij schatten rond het jaar 1184 v.C. - Paris, een prins uit het koningshuis van Troje naar Sparta was gekomen voor wat wij heden tendage een "diplomatiek bezoek" zouden noemen. Maar, o schande en hoe ondankbaar voor het gulle onthaal dat hem aan het hof van Menelaos was ten deel gevallen... Paris schaakte de wondermooie jonge koningin Helena en nam haar mee naar Troje. Eerlijkheidshalve dient erbij gezegd te worden dat Paris geen geweld had hoeven te gebruiken en dat Helena zich vrij gewillig had laten ontvoeren door de goedogende prins. Niettemin moest deze daad gewroken worden en alle vorstenhuizen van Griekenland - herinner u de eed die zij gezworen hadden - verzamelden troepen en trokken met duizend oorlogsschepen op tegen Troje teneinde Paris' laffe daad te wreken en Helena terug te halen. Ziedaar de aanleiding tot de Trojaanse oorlog, de beroemdste uit de geschiedenis. Hoe die oorlog verder verlopen is en hoe Helena het ervan afgebracht heeft, daarvoor verwijs ik nogmaals naar mijn hogervermeld boek...
Brigitte Bardot Het duurde tot in 1934: in Parijs werd Brigitte Bardot geboren. Geen vrouw, zo aantrekkelijk, zo mooi, zo volmaakt, zo sexy, had de Aarde bevolkt sedert Helena van Troje. In haar kinderjaren was het al duidelijk dat ze van goddelijke makelij was. Toen in 1956 de succesrijke film "Et Dieu créa la femme" uitkwam, waarin zij de hoofdrol speelde, drong het tot eenieder door dat zij inderdaad door God eigenhandig was geschapen. Een nieuwe liefdesgodin voor wie de liefde bedrijven het allerhoogste gebod was: met honderden mannen heeft zij het bed gedeeld, met een paar tientallen heeft ze een echte - zij het niet langdurige - relatie gehad en met vier onder hen heeft ze een huwelijk aangegaan. Enkele keren is B.B. zwanger geweest en één keer heeft ze een kind gebaard, een ongewenst kind, want het moederschap was niet aan haar besteed. Nog vóór haar veertigste zegde zei haar filmcarrière vaarwel. Zij die altijd ook een dierenliefhebster was geweest ging nu haar leven wijden aan de dieren. In haar autobiografie schrijft ze: "mijn jeugd heb ik geschonken aan de mannen, mijn wijsheid schenk ik nu aan de dieren". Over enkele maanden wordt zij negentig jaar. Zou het kunnen dat God haar naast de goddelijke schoonheid ook de onsterfelijkheid heeft geschonken? Maar dan heeft Hij - sorry, lieve God - wel een cruciale fout gemaakt door haar niet meteen de eeuwige jeugd te schenken, want ik kan het verhaal van Eos en Tithonos moeilijk uit mijn hoofd zetten... Het hart van Eos, de godin van de dageraad, was in liefde ontbrand voor Tithonos, een buitengewoon knappe sterveling - en verder citeer ik uit mijn boek "De Griekse Mythologie in 136 verhalen" (hoofdstuk 114)...
"Eos vroeg aan Zeus de onsterfelijkheid voor haar geliefde. Haar wens werd ingewilligd maar zij had vergeten de eeuwige jeugd erbij te vragen, als toemaatje... En Tithonos werd stokoud en hij schrompelde met de jaren zodanig ineen, dat het niet mooi meer was om aan te zien. Iedere dag stond Eos op, vóór dag en dauw, om hem niet meer te moeten aanschouwen. Toen Tithonos heel klein geworden was en nog weinig menselijks meer had, sloot zij hem op in een donker hok, alwaar hij stilaan veranderde in een krekel".
We hadden enkele dagen geleden mijn goede vriend Karel en zijn allerliefste echtgenote Emmy op bezoek voor een etentje, een drankje en een gezellige babbel. Karel heet officieel Karel-Lodewijk, maar het tweede deel van zijn naam gebruikt hij - omdat het moet - enkel bij het invullen van officiële documenten. Met Emmy is er iets gelijkaardigs aan de hand: officieel heet zij Emmerence. Die naam heeft ze te danken aan haar tante Emmerence zaliger, die ook haar doopmeter was. Soms noem ik haar óók zo, enkel om haar te plagen, want ik weet dat ze een hekel heeft aan die naam. Maar dan zeg ik dan ook telkens "sorry" want Emmy oogt nog jong en fris en de naam Emmerence verdient ze zeker niet.
Tussen het dessert en de koffie had Karel zich eventjes teruggetrokken. Toen hij een half uur later nog niet weergekeerd was begon ik mij zorgen te maken. Hij zal in het toilet in slaap gevallen zijn, zei Emmy, gebeurt wel meer. Ik was er écht niet gerust in en ik ging een kijkje nemen. Hij zat er, ingedommeld: ik zat te mijmeren over Purmerend, zei hij. Was het wartaal, als gevolg van een voorbijgaande stoornis van de bloedtoevoor naar de hersenen, hetgeen wel meer voorkomt bij helden uit vervlogen tijden? Ik weet dat hij een jaar gestudeerd heeft aan de universiteit van Amsterdam en dat hij toen een tijdje goed "bevriend" was met een meisje uit Purmerend...
In zijn bovenkamer bleek niets mis te zijn, want na de koffie hebben Karel en ik nog een spelletje kaart gespeeld - manillen met zijn tweeën, wat we in onze studententijd zo vaak gespeeld hebben - en van de verpletterende nederlaag die hij mij toegediend heeft ben ik tot op de dag van heden nog niet bekomen: honderdentwaalf - nul !!!
Wanneer is een familienaam belachelijk? Of grappig? Van der Kloot bijvoorbeeld: in West-Vlaanderen zou ik niet graag zo heten, in Antwerpen en Vlaams-Brabant daarentegen lijkt de naam eerder doodgewoon te zijn. In de jaren dat ik een ziekenhuisopleiding volgde in Rotterdam was daar een landgenoot van mij in opleiding tot spoedarts. Hij heette Van Ongevalle. De Hollanders lachten zich een kriek met die naam, terwijl ze de namen van twee van de verpleegsters van de afdeling, Zoetemelk en Naaktgeboren, helemaal oké vonden. In de jaren die volgden zijn wij in Vlaanderen de naam Zoetemelk eveneens heel normaal gaan vinden, na de prachtige prestaties van Jopie, één van Nederlands grootste wielerkampioenen. En ik heb twee mensen gekend met de naam Merlevede, een naam die klinkt als van iemand van de betere klasse, alvast heel wat chiquer dan Van der Kloot. Ze moesten eens weten wat die naam betekent! En dan die onschuldige Cloet: het is de middeleeuwse schrijfwijze van Kloot...
Het voorgaande dient als inleiding, om u Bienvenue Blauwblomme voor te stellen. Ik heb hem leren kennen in Gent. Het moet in 1957 of '58 geweest zijn. Hij was een paar jaar ouder dan ik. We zaten niet in dezelfde studierichting; hij studeerde voor landbouwingenieur, ik studeerde geneeskunde. Maar we waren van dezelfde streek: de zuid-oostelijke hoek van West-Vlaanderen. Ik vond zijn voornaam "grappig", maar in Gent lachte men met zijn achternaam, want de Blauwblommes waren toen nog allerminst doorgedrongen tot buiten de grenzen van het stukje grond tussen Leie en Schelde waaruit zij ontsproten waren. Professor Verplancke zou hem op 't examen plantkunde - expres en om hem belachelijk te maken, zegt Bienvenue - een vraag gesteld hebben over een blauwe bloem, wier moeilijke latijnse naam ik mij niet herinner. Landbouwingenieur is Bienvenue niet geworden. Na het tweede jaar hield hij het voor bekeken en helemaal op eigen initiatief is hij een bloemenkwekerij begonnen in eigen streek, een succesrijk bedrijf dat nu gerund wordt door zijn dochter, nu hijzelf al geruime tijd met pensioen is.
Een dag of tien geleden was ik in Blauwblommes bloemenzaak om een boeket te kopen voor mijn jarige vrouw. Ik zag er Bienvenue. Ik had hem nooit eerder in de winkel gezien. Misschien had ik hem wel nooit meer gezien sedert onze tijd in Gent. Desalniettemin herkende ik hem direct. En hij herkende mij. Dat we nog "herkenbaar" waren op onze gevorderde leeftijd deed deugd? Ik herinnerde hem eraan dat we dezelfde lessen plantkunde kregen van professor Verplancke. Dat herinnerde ook hij zich nog goed. En dat hij een vraag gekregen had over een blauwe bloem. Het was de wilde hyacinth, de boshyacinth ofte hyacintha non scripta. Een klein blauw bloemetje dat bloeit in de lente langs wegen en velden en in bossen. Er is ook een witte variant.
De hyacinthen die in winkels verkocht worden - hij wees er mij een aan - dragen tot tientallen heerlijk geurende bloempjes per plant en ze bestaan in vrijwel alle kleuren. Ik vroeg hem of hij wist dat de hyacinth volgens de Griekse mythologie ontstaan is uit het bloed van een jonge prins en dat er op de bladeren van de plant iets te lezen staat dat de god Apollo zelf er heeft opgeschreven. We hebben het samen nagekeken en niets gevonden. Misschien staat het op de bladeren van de wilde hyacinth, zei Bienvenue. Ik zal in mijn tuin op zoek gaan naar een wilde hyacinth en ... of dáár iets op geschreven staat.
....
Toen Apollo en Hyakinthos zich eens verlustigden in het spel met de discus, deed de jaloerse Zephyros een door Apollo geworpen discus van zijn koers afwijken en met kracht terecht komen tegen het hoofd van de geliefde prins. Deze viel dood ter aarde neer en wat Apollo ook beproefde, hij slaagde er niet in Hyakinthos levensgeesten weer op te wekken. Uit het bloed van de dode jongeling liet Apollo, door verdriet overmand, een bloem spruiten, de hyacinth, op wier bladeren hij schreef "AI-AI", de weeklacht van de treurende god. [uit mijn boek "Uit het schuim van de zee", hoofdstuk 74, pag. 210]
Apollo en de stervende Hyakinthos (schilderij van Alexandre Kisseliov)
... Omdat ge de hulpverlening aan de oorlogsslachtoffers van de oorlog in Israël niet langer in de weg staat. Hierdoor worden levens gered van mensen, die door uw beslissing nog een mooie toekomst in het vooruitzicht hebben, al zullen ze het dan moeten doen met een paar dierbare familieleden en een paar ledematen minder.
... En ook vanwege de blijvende stroom van wapenleveringen, waardoor de strijd onverminderd kan doorgaan, hetgeen een bijdrage levert tot het vertragen van ´s werelds bevolkingstoename dewelke de oorzaak is van alle ellende.
Maar uw bijdrage is onvoldoende, mijn beste Joe! Dat kan iedereen toch zien! De wereldbevolking blijft in snel tempo toenemen, al doet de natuur zijn best om daar middels allerlei ingrepen een stokje voor te steken: aardbevingen, vulkaanuitbarstingen, epidemiën, hongersnoden, overstromingen, oorlogen... En wij? Wij dwingen de natuur om een tandje bij te steken... 't Zal een wrede bedoening worden. En te bedenken dat het allemaal zo véél vreedzamer zou kunnen gaan: anticonceptie! Maar niemand die dat durft promoten... Dan nog liever een atoombommetje.
De Karreweg is een straatje, een zijweg van de Beekstraat. Het houdt het midden tussen een aardeweg en een grindweg. Af en toe komt er een wielertoerist door het straatje gereden en die zal zich dan waarschijnlijk op één van de Strade Bianche wanen in Italië. Af en toe zie je er ook eens een eenzame wandelaar of een jong koppeltje met een kinderwagen. Voor autoverkeer is de Karreweg te smal. Toch is het een officiële straat. Er staat één huis en daar woont een bejaard koppel: René Boudrengien en zijn ziekelijke vrouw Euphrasie ("Uffra") Sustronk. Uffra komt nooit buiten. René doet de boodschappen en staat in voor de allernoodzakelijkste contacten met de buitenwereld. Gisteren wandelde ik voorbij het huisje aan de Karreweg, nummer één.
Het is mij niet onbekend wat in het dorp gefluisterd wordt over René: dat hij de laatste tijd een beetje "raar" doet. Maar wat ik zag deed mij schrikken. René stond in de deuropening op zijn sokken en verder enkel maar een T-shirtje aan. "Met zijn klokkenspel bloot", zou mijn omaatje zaliger gezegd hebben. Ik deed mijn best om mijn alteratie niet al te zeer te laten blijken, ik zei gewoon gedag en...
- Aan 't afkoelen, René?
- Ik ben mij aan 't voorbereiden voor een demonstratie.
- Een demonstratie?
- Voor "kom op tegen teelbalkanker". Mijn broer Omer, die gij wellicht nooit gekend hebt, is aan de ziekte gestorven. Hij was amper twintig jaar. En dat de media nu vol staan met vrouwen die met de borsten bloot gaan voor "kom op tegen borstkanker" heeft mij op het idee gebracht eindelijk iets te kunnen doen voor mijn overleden broertje... zestig jaar na datum.
- Mooi idee, zei ik. En ga nu maar gauw naar binnen, dat ge geen kou vat. Anders komt er van die hele demonstratie misschien niets in huis.
...vandaag lees ik in mijn geliefde krant dat één van onze bekendste voetballers, Kevin Debruyne, die bij een Engelse ploeg speelt, 70 miljoen euro aangeboden krijgt als hij wil gaan spelen in Saoudi-Arabië. Hij moet er één jaar blijven en bovenop die 70 miljoen krijgt hij daar ook nog een royale wedde plus... maaltijdchèques. En voor ieder jaar dat hij langer blijft krijgt hij daar nog eens 70 miljoen bovenop. Omdat ik hooguit een beetje belangstelling kan opbrengen voor de miniemen van S.V. Anzegem en allerminst voor voetbal op het allerhoogste niveau, zou dit bericht mij koud gelaten hebben, ware het niet dat ik een paar weken geleden in dezelfde krant gelezen heb wat Barack Obama vraagt om een voordracht te geven: amper vier à zeshonderd duizend euro, en dat is pea-nuts in vergelijking met wat Debruyne kan opstrijken... En het staat ook allerminst in verhouding met wat ikzelf verdiend heb met voordrachten allerlei. Maar dat hebt u ongetwijfeld gelezen in mijn vorig blogverhaaltje (www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=3333789). Ik weet het wel, mijn blogverhaaltjes worden iedere dag door een twintigtal mensen gelezen en dat is niet slecht voor een blog, maar dat verzinkt toch in het niets tegenover de honderdduizenden die dagelijks mijn favoriete krant lezen, zijnde Het Laatste Nieuws. Waarom ik mijn krant verkies boven de zogenaamde kwaliteitskranten? De laatste zijn duurder en enkel door zakenlui aftrekbaar voor de belastingen, en de artikelen gaan het petje van de gewone man vaak te boven. Ik stuur dit verhaaltje alvast naar Het Laatste Nieuws. Je weet nooit of ze het opnemen. Voor honderdduizenden lezers! Ik hou u op de hoogte via deze blog. Spannend toch...
In de krant van gisteren donderdag 8 februari trok een artikel van ene Jan Claeys, op pagina 4, mijn bijzondere aandacht: op 17 maart komt Amerika's oud-president
Barak Obama naar Puurs, een Vlaamse gemeente van zowat twintigduizend inwoners, om er te speechen in het Studio 100 Pop-Up Theater, ter gelegenheid van een technologiefestival. De auteur van het artikel neemt de gelegenheid
te baat om de bedragen uit de doeken te doen die de Amerikaanse oud-presidenten en first ladys vragen om als spreker op te treden. Ziehier...
- Donald Trump: 139.343 tot 2.300.000 euro;
- Bill Clinton: 232.238 tot 464.477 euro;
- Hillary Clinton: 185.791 euro;
- George W. Bush: 92.895 tot 162.567 euro;
- Barack Obama: 400.000 tot 600.000 euro;
- Michelle Obama: 185.714 euro.
Dat de bedragen allesbehalve "rond" kunnen genoemd worden (die van Barack Obama niet te na gesproken) is ongetwijfeld te wijten aan het feit dat ze oorspronkelijk in dollars
zullen geweest zijn.
Die bedragen intrigeren mij omdat ikzelf tientallen keren - het moeten er ongeveer honderd geweest zijn - opgetreden ben als spreker voor allerlei verenigingen: service-clubs, studentenclubs,
artsenverenigingen, bejaardenclubs en dies meer. Dat ik het niet kan laten de "vergoeding" van mijn Amerikaanse collega-sprekers te vergelijken met die van mij, zullen mijn trouwste lezers mij hopelijk niet kwalijk
nemen.
Het is mij uiterst zelden overkomen dat ik na een voordracht met lege handen, zegge zonder fles rode wijn, huiswaarts getogen ben: twee of hooguit drie keer. Steengoed vond ik mijn voordracht
voor die serviceclub (d.i. een club die goede doelen steunt en waarvan de meeste leden behoren tot de "beau monde") waarvan ik de naam hier niet wens te noemen. Het onderwerp van mijn speech was "De Olympische
Goden", waartoe ik ook Dionysos rekende, de god van de wijn. Het toeval wil dat ik bij het betreden van de zaal op een klein tafeltje in een hoek een fles rode wijn had zien staan en ik had een ijzersterk vermoeden dat
die fles voor mij bedoeld was, na afloop van de speech: er was immers een strikje rond de hals van de fles. Ik zag de gelegenheid schoon om, toen ik het onderwerp Dionysos aansneed, mij te laten ontvallen dat ikzelf geen wijnliefhebber
was en alleszins geen rode wijn lustte. De voordracht was een enorm succes, er waren veel aanwezigen en iedereen had zich blijkbaar goed geamuseerd: ik hou het meestal erg ludiek. Ik kreeg enorm veel applaus en een warme bedanking
van de voorzitter. Hij had goed begrepen dat ik geen rode wijn lustte en laat dat nou precies hetgeen zijn dat ze voor mij in petto hadden, als bedanking... Jammer, nochtans één van de beste Bordeaux-wijnen.
Hadden ze dat maar eerder geweten, dan hadden ze wel voor een fles witte gezorgd! De fles rode werd, als bewijs van de goede intenties, te voorschijn gehaald, maar ze werd mij niet overhandigd. De voorzitter had evenwel een
beter idee, iets wat mij ongetwijfeld meer plezier zou doen dan welk geschenk dan ook: nogmaals een geweldig applaus van allen die zo zalig genoten hadden van de voordracht. Dat tweede applaus kwam er. Ik had de indruk dat
het iets zwakker was dan de eerste keer...
Ik laadde mijn dia's, mijn diaprojector en mijn scherm in mijn autokoffer. Er was niemand om mij daarmee te helpen. Ik droop af, zonder enige vergoeding (het dubbel applaus niet te na
gesproken) voor de dertig kilometer verplaatsingkosten, het gebruik van mijn diaprojectiemateriaal en vooral de uren voorbereiding die de voordracht mij had gekost. Maar ik had mij goed geamuseerd. Ik was dankbaar...
Ik heb meerdere keren mijn sprekerstalent aangewend ten bate van goede doelen. Die keer van "Kom op tegen Kanker" herinner ik mij nog levendig. De belangstelling was niet al te groot,
wellicht niet vanwege de spreker of het onderwerp (kanker!) die een drietal maanden van te voren waren aangekondigd, maar omdat er een belangrijke voetbalmatch was op TV. Het applaus dat ik kreeg was ook maar matig. Het dankwoord
van de voorzitter maakte echter veel goed. Hij vond het een uitstekende voordracht en hij vond mij een vlotte spreker. Hij realiseerde zich maar al te goed dat aan de voordracht veel voorbereidend werk was voorafgegaan en
het leek wel of woorden hem te kort schoten om mij te danken voor de vele uren van mijn kostbare tijd die ik er had in gestoken. En de fles rode wijn die hij mij overhandigde was, zei hij, meer dan verdiend. Ik dankte op mijn
beurt. Aan een tafeltje achteraan in de zaal zat een lid van de "goede-doelen-club" stickers te verkopen voor "Kom op tegen Kanker". Ik voelde mij verplicht zo'n sticker te kopen. Voor wat ik
voor die sticker betaald heb had ik een fles "liebfraumilch" kunnen kopen, de enige wijn, wit en zacht en zoet, die ik nog enigszins lust. Ik heb de sticker op de fles rode wijn geplakt en die in mijn kelder geplaatst
tussen mijn andere flessen. Het was een fles van hoge kwaliteit. Twintig of dertig jaar later heb ik ze naar boven gehaald, de sticker zat er nog op. Wijn verbetert met het ouder worden, maar van deze was de houdbaarheidsdatum
blijkbaar overschreden...
Eén keer heb ik aan één van mijn voordrachten een nogal bittere nasmaak overgehouden. Het was op een namiddag midden in de week, voor een "seniorenclub". Ik
had er twee patiënten voor afgebeld. Ik herinner mij nog levendig het onderwerp van mijn speech: "Het Peter principe", waarom alles zo slecht gaat in de wereld. De stelling is van ene professor Lawrence J.
Peter. Die geleerde man heeft zijn best gedaan om alles wat fout gaat in de wereld terug te brengen tot die ene oorzaak: dat eenieder in ons hiërarchisch bestel ernaar streeft om zijn niveau van incompetentie te bereiken.
Er werd met meer aandacht naar mijn spreekbeurt geluisterd dan men doorgaans van een ouder publiek zou verwachten. De ludieke tint die ik er had ingelegd zal daar ongetwijfeld ook toe bijgedragen hebben. Na afloop van het
verhaal kwamen er vragen en opmerkingen uit het publiek: een bewijs dat men aandachtig geluisterd had. Iemand merkte op dat toch niet iederéén deel uitmaakt van een hiërarchie, waarop ik antwoordde dat het
mij óók dwars zat en dat ik de stelling in dezer voege zou willen wijzigen: "dat eenieder ernaar streeft om een niveau van insufficiëntie te bereiken". Dat moest dan maar "Het Peter-Vansteenbrugge principe" heten. Iedereen was daar blij mee, ik kreeg applaus en een fles
rode wijn. Een heerlijke namiddag ondanks een kleine valse noot in het begin. Ik had namelijk vier dia's meegebracht en men had mij verzekerd dat het nodige projectiemateriaal ter plaatse zou zijn. Dat wás ook
het geval... maar de diaprojector bleek defect te zijn. De voordracht had ook best gekund zonder die dia's, maar omdat ik het zonde vond vanwege het werk dat ik erin gestoken had ben ik nog snel naar huis gereden - het
was amper zes kilometer - om mijn eigen diaprojector te halen, en in een wip was ik terug. En dan hoor ik u al vragen: waarom dan die bittere nasmaak? Welnu...Twee dagen later vond ik een pro-justicia in mijn brievenbus.
Ik had bij het ophalen van mijn projector de toegelaten snelheid met een paar kilometer overschreden. Een boete dus. Ik had ermee een paar flessen wijn en een paar bakken Duvel kunnen betalen...
De voordracht die ik gehouden heb voor een vereniging van classici (mensen die affiniteit hebben voor de klassieke cultuur) zal ik niet licht vergeten, niet zozeer vanwege de voordracht zelf,
doch veeleer vanwege de fles wijn achteraf. De voordracht zelf was overigens vlekkeloos verlopen: een vrij talrijk publiek dat aandachtig gedurende bijna drie uur geboeid was blijven luisteren naar mijn uiteenzetting over
de mythologische oorsprong van de Panhelleense Spelen. Ik had er veel voorbereidend werk aan gehad en ik had mijn voordracht geïllustreerd met bijna honderd dias. Voor alle zekerheid had ik nu ook mijn eigen projectiemateriaal
meegenomen alsook mijn zwager om de diaprojector te bedienen. De dag tevoren hadden wij overigens een beetje gerepeteerd opdat alles gesmeerd zou lopen. Er volgde een warm applaus en een dito dankwoord van de voorzitter. Mijn
beloning, om mij niet met lege handen huiswaarts te laten keren, was een klein flesje (hooguit 33 cl) retsina-wijn. Ze hadden het niet vooraf geweten dat ik een assistent zou meegebracht hebben, anders had die ook zo een flesje
gekregen. Als u, beste lezer, geen hellenofiel bent en ook geen wijnkenner dan weet u misschien niet wat retsina is: een bleke goedkope wijn met een afschuwelijke smaak, een harssmaak, een verschrikking! Het flesje retsina
was ongetwijfeld bedoeld als beloning voor mijn optreden en als vergoeding voor uren voorbereidend werk plus honderdveertig kilometer verplaatsingskosten en het etentje in een Grieks restaurantje (de "Zorba")
waarop ik mijn zwager enkele dagen later heb getracteerd omdat ik hem dat verschuldigd meende te zijn voor de puike assistentie.
Die memorabele laatste spreekbeurt was er teveel aan. Het was een van de eerste dagen van de decembermaand van ´t jaar 2022. Ik was die dag precies tweeëntachtig-en-eenhalf
jaar oud geworden. Ik had al een paar jaar niet meer "opgetreden" en ik dacht er niet over om het nog ooit te doen. De ouderdom had mij al flink in de greep: lumbartrose en spinaalkanaalstenose (*voor de leek:
zoek dat maar eens op in het woordenboek). Dat resulteerde in chronische rugpijn, moeite om lang op eenzelfde plaats rechtop te blijven staan en gangstoornissen, al kon ik dat laatste - die mankepoot - nog tamelijk goed camoufleren
als het tenminste slechts over een korte afstand ging. Maar het aanbod was zó aanlokkelijk: een voordracht in het universitair ziekenhuis voor de alumni van de geneeskunde! Er zouden verscheidene professoren en ex-professoren
(emeriti dus) aanwezig zijn. Wat een eer om voor zon elite te mogen spreken! Ik had al twee keer mogen spreken in de aula van de universiteit, maar dit leek mij nóg mooier. Om mijn carrière in opperste
schoonheid af te sluiten, de kroon op het werk. Maar... In de drie of vier jaar dat ik mijn hobby van "conferancier" niet meer beoefend had was er veel veranderd... Dia's waren uit de mode en er diende nu
een power point gemaakt te worden. Wist ik véél wat een power point was. Mijn kleinkinderen hebben het mij geleerd en ze zijn zo vriendelijk geweest een power point van mijn voordracht te maken. Jammer was ook
dat het "event" plaatsvond in volle coronatijd en er dus weinig toehoorders zouden zijn, maar... de techniek staat voor niets: de voordracht werd opgenomen zodat de afwezige alumni, zij die het coronagevaar niet
durfden trotseren, alles rechtstreeks van in hun luie zetel konden volgen op hun computerscherm. Ik moest spreken voor hooguit 15 aanwezigen, over "De geneeskunde bij oude Grieken". Kwantiteit ondermaats dus. De
kwaliteit daarentegen: allemaal gewezen professoren, op een paar uitzonderingen na! Voor het eerst in mijn leven voelde ik mij nerveus bij de aanvang van een voordracht: spreken voor zo´n mini-publiek heeft mij nooit
gelegen. Maar het ergste was dat ik de hele tijd moest rechtop blijven staan en niet een beetje heen en weer mocht wandelen om mijn rug wat te ontlasten, omdat ik anders uit het beeld van de camera kwam, via dewelke mijn voordracht
werd opgenomen terwille van de thuisblijvers. Ik had er niet op gerekend dat de voordracht niet langer dan een uur mocht duren (er moest nog tijd overblijven voor vraagstelling achteraf) en halverwege afronden viel mij moeilijk
al dient gezegd dat twee uren rechtopstaand spreken zonder van plaats te mogen veranderen wellicht niet uit te houden zou geweest zijn vanwege de hevige rugpijn. Dat was dus wel degelijk mijn laatste voordracht, het was de
voordracht teveel!...
In mijn kelder staan nog enkele flessen rode wijn, te oud om nog drinkbaar te zijn. Ze hebben nog enkel historische waarde. Van een paar weet ik nog waar ik ze "verdiend" heb. Ik
had ze moeten voorzien van een etiket met plaats en datum en de naam van de gulle schenker...
Wat mogen we ons gelukkig prijzen met een jonge politieker in ons dorp, die zal zorgen dat alles anders - 't is te zeggen "beter" - wordt na de verkiezingen. Tenminste als hij en zijn partij het voor het zeggen zullen hebben? Ik denk van wel...
Ik had afgelopen weekend de gelegenheid een rustig gesprek met Jerco te kunnen voeren. Vijfentwintig jaar geleden heb ik Jerco's amandelen verwijderd en ik heb de indruk dat hij nog steeds met respect opkijkt naar deze vergeetachtige drieëntachtigjarige. Hij nam rustig de tijd om mij uit te leggen hoe hij, en uiteraard zijn partij, staat tegenover alle problemen die de mensen bekommeren. De oorlogen in Oekraïne en in Gaza: hij is er tegen, bravo Jerco! De hongersnood in sommige delen van de wereld en de opwarming van de aarde: hij is er tegen, weer bravo Jerco! De daling van ons onderwijsniveau, de prijzen in de rusthuizen die stilaan onbetaalbaar worden, de gebreken in de kinderopvang: Jerco zal het oplossen, nogmaals bravo Jerco! En hij belooft ook paal en perk te stellen aan de ongelijkheid tussen de pensioenen, de graaibonussen van sommige politiekers en de optimalisatietechnieken van de grootverdieners. En dan is er nog zijn belangrijkste stokpaardje: de ellendige levensomstandigheden van de boeren waarvoor hij zich wil inzetten met iedere vezel van zijn jong lichaam - zijn grootvader zaliger was boer... Over het probleem van de migratie en de overbevolking spreekt hij niet spontaan, maar als 'malthusianist' voel ik mij verplicht het probleem even ter tafel te leggen. Hij lijkt er geen pasklare oplossing voor te hebben, maar dat hebben de andere partijen ook niet - één partij terzijde gelaten, maar dat is een extremistische partij wier naam hij zelfs niet wil uitspreken. Maar het verschil tussen Jerco en de andere politici ligt wel in het feit dat de anderen er niet eens wakker van liggen en Jerco wel! En ik had nochtans gezworen dat ik niet meer zou gaan stemmen. Maar niets weerhoudt mij om op die eed terug te komen en de toekomst van mijn nageslacht en dat van al mijn Vlaamse broeders en zusters in handen te leggen van Jerco...
Ik ben het boek "Initialen B.B." aan het lezen, een lijvige autobiografie van vijfhonderdvierenveertig bladzijden over, jawel, Brigitte Bardot. Na drie weken - ik laat de tekst geleidelijk binnendruppelen - ben ik aangekomen op pagina driehonderd, alwaar ze schrijft - laat het toeval zijn: "...want ik zal u antwoorden dat het allemaal rotzakken zijn, dat ik in niemand geloof, dat iedereen zich zoveel macht probeert toe te eigenen en er niets waardevols mee doet, dat alle politiek alleen maar als springplank dient naar de roem van degenen die zich ermee inlaten".
Vijfenzestig jaar geleden hing in mijn studentenkot een poster van Brigitte Bardot. Ik had ieder jaar een ander kot maar de poster verhuisde telkenjare met me mee. Ik vond haar toen - en dat vind ik nog steeds! - de meest verleidelijke vrouw die de wereld ooit gekend heeft. Ze was de evenknie van de mooie Helena van Troje, die meer dan tweeduizend jaar vóór haar heeft geleefd. Doorheen mijn studentenjaren - het waren er zeven - ben ik Brigitte trouw gebleven. Hoe vaak heb ik haar foto gekust als ik lichtjes, of ietsje minder licht, beneveld thuiskwam op mijn kot na een studentenrolling... ´s Nachts waakte ze over mij. Pure verliefdheid. Platonische liefde. Was zij de reden dat ik het nooit lang uithield met studentenliefjes? Dat de poster uiteindelijk verloren is gegaan vind ik nog steeds erg jammer.
Op pagina 300 van autobiografie is ze 28 of 29 jaar oud. Met een tiental mannen heeft ze samengeleefd, met twee ervan is ze getrouwd geweest (er zullen er nog twee volgen) en met honderden wellicht heeft ze het bed gedeeld. Twee abortussen (provocatus) heeft ze achter de rug en enkele zelfmoordpogingen. Eén (aanvankelijk ongewenst) kind heeft ze gebaard. Ze is wereldberoemd, de grootste filmster ter wereld en daarenboven een getalenteerde zangeres, ook zeer bedreven in het balletdansen. En een knappe schrijfster, zoals nu blijkt... Rond die tijd was het dat Brigitte afgeperst werd door de Franse terreurorganisatie O.A.S.: ze diende een grote som geld te betalen, of ze kon zich aan een bomaanslag verwachten en ze zouden haar verminken door vitriool in haar gezicht te gooien. Wat een beklemming, wat een beproeving. Ze liet haar woning bewaken door haar lijfwachten, op twee verschillende plaatsen, dag en nacht. Samen met haar ouders en haar advocaat kwam ze overeen om te proberen gerechtelijke bescherming te krijgen van de officiële politie. Het bleek verloren moeite: de politie en de regering hadden wel wat anders aan hun hoofd dan de bescherming van een onbeduidende Française die met vitriool en een bomaanslag werd bedreigd omdat ze weigerde zich neer te leggen bij een schandalige chantage. Het maakte weinig uit dat die chantage ook inging tegen de overtuiging van de president, die ze uit eigen vrije wil had gekozen door hem haar stem te geven. Ook al leverde die "onbeduidende Française" het land in die tijd net zoveel deviezen op als het overheidsbedrijf Renault, ze moest zelf de verantwoordelijkheid voor haar daden en haar voortbestaan maar op zich nemen. "Dat heb ik altijd en voor alles gedaan" schrijft ze. "Praat me daarom niet van politiek, want ik zal u lachend antwoorden dat het allemaal rotzakken zijn, dat ik niemand geloof, dat iedereen zich zoveel mogelijk macht probeert toe te eigenen en er niets waardevols mee doet, dat alle politiek maar als springplank dient naar de roem van degenen die zich ermee inlaten" (*)
Die woorden gelden ongetwijfeld niet voor Jerco. Tenzij ik mij vergis...
Dat het jullie goed ga in het nieuwe jaar hoop ik van ganser harte. Wensen doe ik niet, aan wensen hebben jullie niets. Maar ´k beloof dat ik bij tijd en wijle vol genegenheid aan jullie denken zal en dat ik vriendelijk zal zijn als ik jullie op mijn weg ontmoet. Zolang ik nog bij zinnen ben...
En of het goed gaat in de wereld? ´k Zou ´t geloven, we boeren goed! De wereldbevolking is weer flink gestegen ondanks de vele slachtoffers van oorlogen, hongersnoden, epidemieën,
natuurrampen, en dies meer. Ons aardbolleke geraakt, door al die mensen, oververhit en moet dus weer het loodje leggen. Maar ´t heeft alleszins nog gruwelijker pijltjes op zijn boog: wat we ´t voorbije jaar
hebben meegemaakt is, vrees ik, nog maar klein bier geweest.
Laten we nu geen gelukkig nieuwjaar wensen, maar beloven dat we elkaar liefdevol zullen bejegenen het hele jaar lang en ook daarna nog... als het ons gegund
is.
Een maand of zes geleden heb ik op zolder in een berg oude geschriften van mijn hand vier toneelstukken gevonden uit de jaren 70 van de vorige eeuw. Ik moet ze achteraf zelf totaal ongeschikt
gevonden hebben voor publicatie of opvoering. Maar nu ze onverwacht weer opgedoken zijn vind ik er minstens twee best genietbaar, alsof ze niet door mij maar door een gerenommeerd toneelauteur geschreven zijn - Shakespeare?
Ik heb ze te lezen gegeven aan de regisseur van de lokale toneelvereniging. Na zes maanden heb ik niets meer van die regisseur gehoord. Ik denk dat hij erover zal geoordeeld hebben zoals ikzelf in de jaren ´70... Al put
ik wat troost en hoop uit de overweging dat het thema van De Twistappel de doorsnee toneelbezoeker minder goed ligt en dat het bij Een dochter voor het leven vooral te maken heeft met de rolverdeling
(2 vrouwen, 5 mannen) ofschoon de rol van de postbode ook door een vrouw kan gespeeld worden zonder één woord aan de tekst te wijzigen. En dan is er nog voer voor de zuurpruim die de humor niet kan smaken: hoe
iemand het natuurlijk kind kan zijn van twee verschillende vaders. Een wetenschappelijke primeur!
1° DE TWISTAPPEL.
Voor een goed begrip gaan we eerst vele eeuwen terug in de geschiedenis, om precies te zijn tot ongeveer 1200 jaar vóór het begin van onze tijdrekening, toen de oppergod Zeus
volop regeerde over hemel en aarde (de zee viel onder de bevoegdheid van de god Poseidon, de hel onder die van Hades). Zeus had zijn oog laten vallen op Leda, de echtgenote van Tyndareos, koning van Sparta. Teneinde onopvallend
met haar betrekking te kunnen hebben veranderde hij zichzelf in een zwaan, en zo geschiedde het dat Leda enige tijd later - laten wij het op negen maanden houden - twee eieren baarde. Vermeld dient nog te worden dat zij dezelfde
dag van haar gemeenschap met de zwaan ook het bed had gedeeld met haar echtgenoot Tyndareos. Uit elk van de twee eieren kwam een tweeling te voorschijn: uit het ene ei kwamen Pollux en Helena, die kinderen van
Zeus waren, uit het andere ei kwamen Castor en Klutaimnestra, kinderen van Tyndareos. Over Castor en Pollux wil ik hier enkel maar kwijt dat zij na hun dood door Zeus als sterrenbeeld aan het firmament werden geplaatst. Klutaimnestra
trouwde later met koning Agamemnon van Mykene en Helena groeide op tot de mooiste vrouw die de wereld ooit heeft gekend... tot onze eigen god het in zijn hoofd heeft gehaald Brigitte Bardot te scheppen. Zo goed als alle Griekse
koningen dongen naar Helenas hand. Uiteindelijk werd Menelaos, broer van Agamemnon, haar echtgenoot waardoor hij meteen ook haar vader Tyndareos opvolgde op de troon in Sparta. De goddelijke schoonheid van Helena zou
uiteindelijk catastrofale gevolgen hebben: ze zou leiden tot meest beruchte oorlog aller tijden, de oorlog van Troje. En hier kunnen we ons toneelstuk De Twistappel een aanvang laten nemen...
Op de bruiloft van Peleus, koning van Iolkos, met de bekoorlijke nimf Thetis, waren alle goden uitgenodigd, behalve één, Eris, de godin van de twist. Eris kwam toch en ze had
zelfs een geschenk bij, een gouden appel, die ze in de feestzaal wierp, waarna ze vertrok. Op de appel stond geschreven voor de mooiste. Drie van de aanwezige godinnen eisten de appel voor zich op: Hera, Athena
en Aphrodite. Wie van de drie uiteindelijk aan het langste eind trok en hoe dit de aanleiding zou worden tot de Trojaanse oorlog leert ons De Twistappel, toneelstuk in 2 bedrijven.
2° EEN DOCHTER VOOR HET LEVEN.
In meer recente tijd - de tweede helft van de 20e eeuw - speelt het toneelstuk Een dochter voor het leven zich af. In een ouderwets dorpscafé in een onooglijk boerendorp spelen de cafébaas, de meid, de postbode, de pastoor, de
dokter, de notaris, de cafédochter en haar jonge geleerde vriend de hoofdrollen.
Op 20 oktober is één van de meest getalenteerde Vlaamse kunstschilders van ons heengegaan. Hij was kunstenaar in hart en nieren en daarenboven een uiterst beminnelijk en spiritueel man. Hij was ook een degelijk schaakspeler, die niet gaarne verloor... maar dat ook zelden hoefde te doen. In een boek dat komend jaar zal verschijnen, komen we uitgebreid terug op leven en werk van deze rasechte Gentenaar.
Reeds vele tientallen jaren ben ik verslaafd aan „2 voor 12“, de onovertroffen quiz op de Nederlandse TV. Ook een beetje verslaafd aan de even onovertroffen presentatrice: jij dus... Noem het gerust „verliefdheid“: je lieve glimlach, je aanlokkelijke stem, je stielkennis. En toch ben ik bang dat er na al die jaren een beetje sleet begint te komen op mijn verliefdheid. Sta mij toe dat ik het uitleg...
In den beginne vond ik geen graten in het feit dat jij „srijven“ zei omdat je de „schr“ niet kon of niet wilde uitspreken. Integendeel. Ik vergaf je veel, zoals dat gaat onder jonge verliefden, die elkaars fouten met de mantel der liefde bedekken, ja, er zelfs door opgewonden raken. Er was overigens een goede verklaring voor dat „spraakgebrek“ van jou: niemand zal immers ontkennen dat „srijven“ gemakkelijker uit te spreken is dan „schrijven“. Een ander spraakgebrek waar ik opgewonden door raakte was de manier waarop jij „vier“ uitsprak: „fieë“! Al zie ikzelf „fieë“ moeilijker uitspreekbaar dan „vier“. Tot hier niets aan de hand dus. Edoch...
Laten we even teruggaan in de tijd, toen de Nederlander Joop Zoetemelk één van de beste wielrenners ter wereld was. De Nederlanders spraken zijn naam uit als „Soetemelk“ en daar kon ik nog wel enig begrip voor opbrengen. Als naam en voornaam in één adem uitgesproken worden, is „Joop Soetemelk“ de enige correcte uitspraak en zelfs de enige „technisch mogelijke“ uitspraak, d.i. zonder gevaar de tong te breken. Of je zou er „Joob Zoetemelk“ moeten van maken, maar dat is taalkundig niet toegelaten. Toch is dàt hetgeen een vrijgevochten sportjournalist er jaren geleden van maakte: enkel „Zoetemelk“ met „z“ als er „Joob“ vóór kwam, in alle andere gevallen was het „Soetemelk“. Ik wond er mij mateloos over op. Onlangs hoorde ik jou „lieve Astrid“ tijdens een „2 voor 12“ iets vertellen over een „grood zwaard“. Vroeger zou ik het je niet kwalijk genomen hebben. Maar onze liefde begint te tanen, vrees ik..
Al vijfenzeventig jaar, dat is vanaf mijn prille kinderjaren, ben ik een liefhebber van de wielersport. Als kleine jongen had ik ook wel interesse voor de voetbalsport, maar die interesse is
er nu niet meer en dat geldt voor alle ploegsporten. Ik herinner mij nog dat de voetbalploeg van Beveren-Waas - ´t is enkele tientallen jaren geleden - een belangrijke wedstrijd speelde. Hoeveel van de elf spelers van
de ploeg waren Bevernaren, denkt ge? Niet één! Hoeveel Vlamingen, denkt ge? Niet één! Hoeveel Europeanen, denkt ge? Precies, niet één. Ik kon mij daar moeilijk mee verzoenen en sedert
die dag gaat mijn interesse nog vrijwel uitsluitend uit naar individuele sporten, in ´t bijzonder de atletieksport en de wielersport.
De koers! Hoe zeer hebben ze mijn dagen opgevrolijkt: de Ronde van Frankrijk en de grote ééndagskoersen op de weg. En toch is er iets wat mij niet bevalt aan de wielersport. De
ploegen! Wielrennen is toch een individuele sport! Waarom dan ploegen? Die mooie sport wordt er toch door geschaad. Zo ken ik een renner uit een naburig dorp, Kluisbergen - Devenijns is zijn naam -, die een uitstekend renner
is geweest en rond deze tijd afscheid heeft genomen van de sport. Hij heeft als sportman goed zijn brood verdiend want hij was van grote waarde voor zijn ploeg, als helper van een kopman die hij tijdens de koers uit de wind
diende te zetten of met wie hij van fiets diende te wisselen als die banden- of andere pech had. En als die kopman dan de koers won tegen een tegenstrever die zich geen knecht als Devenijns kon permitteren, is dat eerlijk,
is dat geen koersvervalsing? En is het eerlijk dat Devenijns, door zichzelf altijd voor anderen te moeten opofferen, zo goed als nooit zelf een koers gewonnen heeft? Vraag mij enkele wielerploegen op te noemen en ik moet mij
beperken tot Jumbo-Visma - waarvan ik enkel weet dat de eerste een winkelketen is - en Quickstep, die staat voor vloerbekleding. Die ploegen zijn er nodig zegt men want zij zijn het die de sport met hun sponsoring, in ruil
voor reklame, leefbaar houden. Zou die reklame, zo vraag ik mij af, niet kunnen gevoerd worden zonder dat gedoe met ploegen? En zou er één klant zijn die bij Jumbo koopt of zijn vloer door Quick-step laat bekleden
omdat een renner van de ploeg een koers (het weze nog de Tour de France) gewonnen heeft? Eerder denk ik dat het te maken heeft met fiscaliteit, optimalisatie... Omdat de namen van de wielerploegen, voor zover mij bekend, niets
te maken hebben met fietsmerken spreekt men van extra-sportieve merken, in tegenstelling tot de autosport waar de ploegen namen dragen als Ferrari, Renault, Mercedes, enz. Vóór de tweede wereldoorlog droegen
de wielerploegen vrijwel uitsluitend de naam van een fietsmerk (Mercier, Alcyon, Groene Leeuw) en pas daarna zijn de extra-sportieven op het toneel verschenen. Het was de tijd van de wielergoden Vansteenbergen, Van Looy, Merckx,
Kübler, Koblet, Bobet, Anquetil, Coppi, Bartali... Hun prestaties staan in mijn geheugen gegrift, ik zou hun erelijsten zó kunnen opdreunen. Vraag mij nochtans niet voor welke merkenploegen ze gereden hebben. Ik
herinner mij amper twee namen van merkenploegen uit die na-oorlogse tijd: Faema en Molteni. Faema was een merk van commerciële koffiezetapparaten - daar ben ik pas laat achter gekomen - en waarvoor Molteni stond heb ik
nooit geweten...
Enkele dagen geleden heb ik de voet gezet in een Jumbo-warenhuis. Jumbo gaat ongetwijfeld prat op de wielerploeg die hun naam draagt en ongetwijfeld uitstekende renners - vraag mij niet wie
- in de rangen telt. De eer moeten ze nochtans delen met de medesponsor die Visma heet en een viswinkelketen zou kunnen zijn - maar van dat laatste ben ik allesbehalve zeker. Ik kan u alvast mededelen dat de kennismaking met
Jumbo uitermate is meegevallen en dat om drie redenen. Er is ten eerste een toilet dat voor ieder toegankelijk is. Op de deur staat de klassieke afbeelding van een mannetje en een vrouwtje, maar daarnaast ook nog van een gender-neutraaltje
(halfman-halfvrouw), van een baby´tje en een figuurtje dat het midden houdt tussen een kwajongen met stekelhaar en een mindervalide. Allernuttigst voor iemand van drieëntachtig die al eens vaker moet plassen dan
iemand van driemaalzeven. Ten tweede is er de gratis koffiebar-met-koekje. Welke klant gaat niet door de knieën voor zon fijne attentie? En toch was er, desalniettemin, maar weinig volk aan de kassa, maar ´t
was nog vroeg na de middag - helemaal geen spitsuur dus en dat verklaart veel - en er zat een uitermate lieve en charmante jongedame die belust was op een babbeltje:
- Slecht weer vandaag, zei ze.
- Dat mag je wel zeggen, zei ik, en in ´t weekend belooft het niet beter te worden.
- Wat doe je in ´t weekend? vroeg ze.
Daar schrok ik een beetje van.
- We gaan met de familie samen uit eten.
- Hier in de stad?
- Neen in Kluisbergen: The golden Wing.
- Goed restaurant, zei ze.
Ik betaalde met de Visa-kaart. Ik voelde mij licht en vrolijk. En toch... Had ik niet moeten vragen wat háár plannen waren voor het weekend? Ik neem mij voor die fout goed te
maken bij mijn eerstkomend bezoek aan Jumbo, in de hoop dat zíj weer aan de kassa zit. Hoe zeer ik ook dweep met de huidige wielergoden - Evenepoel, Van Aert, Kopecki, Vandepoel, Alaphilippe, Pidcock, Pogacar, Roglic,
Vingegaard... - van geen van allen wens ik te weten of zij misschien lid zijn van de Jumbo-ploeg. En als ik vanaf heden zweer bij de Jumbo-winkel dan heeft dat niets te maken met de wielersport, maar alles met het WC-tje,
de koffie-bar en bovenal met dat schatje aan de kassa.
Jacques Uyttebrouck en ik zijn goede kennissen, ofschoon we elkaar vrijwel uitsluitend ontmoeten in het ziekenhuis, gezegend als wij beiden zijn met allerlei kwaaltjes die eigen zijn
aan de ouderdom. Ik ben geboren tijdens de Blitzkrieg van 1940 en Jacques is nog een jaartje ouder. Tijdens onze kinderjaren woonden we in hetzelfde dorp en we gingen naar dezelfde school, de kloosterschool bij de nonnetjes.
We zaten in de wachtkamer van dokter Onckels, uroloog, Jacques en ik -´t moet een week geleden zijn - allebei met een gelijkaardig probleem: moéten plassen, niet kunnen
plassen en tóch plassen.
- Ik heb mij gisteren laten ontdopen, zei Jacques.
Ik schrok daar even van. De Uyttebroucks waren zo katholiek als de pest. Jaak heeft nooit andere dan katholieke scholen bezocht, tot aan de universiteit toe. De Rijksuniversiteit Gent
(RUG) was vlakbij, maar Jaak moest van zijn ouders naar de Katholieke Universiteit Leuven (KUL) en ik meen mij te herinneren dat studeren aan de univ van Gent toenmaals rook naar zonde, ja doodzonde.
- Ik heb ál te veel naar de pijpen van die zwartrokken moeten dansen tijdens mijn collegejaren, zei Jacques, en na wat ik de laatste tijd in de media verneem over hun grensoverschrijdend
gedrag, kon ik het niet met mijn geweten overeenstemmen om nog bij die club te horen.
- De club van de gelovigen?
- Precies. Tot die club heb jij nooit behoord, veronderstel ik. Want toen wij nog samen naar de nonnenschool liepen ging jij al niet meer iedere zondag naar de mis en later ben jij naar
het gemeenschapsonderwijs getrokken, een school zonder God. Toen al geloofde jij niet in God.
- Ik ben gedoopt - zo heeft men mij toch verteld - en ik heb altijd in God geloofd. Nu nóg.
- Wat vertel je mij nu? Geloof jij dat God bestaat?
- Ja zeker, God bestaat. Maar niet écht hé.
- Waar heb je die onzin opgeraapt?
- Geleerd van mijn kleindochter. Ze moet een jaar of zeven geweest zijn. Ik vroeg haar of ze dacht dat Sinterklaas bestaat. Hij bestaat, zei ze. Maar niet écht, hé, voegde
ze er aan toe. Toen ze precies eender bleek te denken over God stond ik paf. Ze ging toch naar een katholieke school? Het heeft haar niet belet ieder jaar een brief te schrijven naar Sinterklaas tot ze een jaar of vijftien
was, en regelmatig naar de mis te gaan. Ook ík durf mij nog af en toe in de mis vertonen, zelfs na al die heisa rondom het kindermisbruik door priesters. En ik denk er niet aan mij te laten ontdopen. Waarom zou ik?
Zou ik geen vlees meer eten omdat ik weet heb van een pedofiele beenhouwer? Met zoete nostalgische gevoelens denk ik vaak terug aan mijn kinderjaren, toen God nog bestond - niet écht natuurlijk! - en iedereen ter kerke
ging. Neen, ik laat mij niet ontdopen, ik blijf lid van de club. Erelid...
Nostalgie is "het idealiserend terugverlangen naar wat geweest is", zo leert ons de dikke Van Dale. Ik zou het niet beter kunnen verwoorden....
In 1948, driekwart eeuw geleden, hadden de Olympische Spelen - de eerste na-oorlogse - plaats in Londen. Ik was acht jaar oud en ik verslond de sportpagina's van de krant. De heldin van die Spelen was een dertigjarige Hollandse huisvrouw, moeder van twee kinderen. Ze veroverde op die Spelen vier gouden medailles in de atletieksport en, afhankelijk van het uurrooster van de verschillende atletiekdisciplines hadden her er nog meer kunnen zijn. Ik heb haar nooit kunnen vergeten en als ik terugverlang naar véél vroeger, dan is het naar de jaren van Fanny Blankers-Koen, de vliegende Hollandse huismoeder. Nostalgie! Geen sportvrouw heeft in de laatste vijfenzeventig jaar haar tegenstandsters in die mate overklast als Fanny Blankers-Koen tijdens de Spelen van 1948, in de sprintnummers, het hordenlopen en het vèrspringen. En daar duikt er eentje op, een lief pretentieloos drieëntwintigjarig meisje, dat Fanny wel eens naar de kroon zou kunnen steken. Haar naam is Femke Bol, haar beste nummer is de 400 meter horden en daarin is het meesterschap over haar concurrenten zo mogelijk nóg groter dan dat van Fanny Blankers-Koen. Toevallig weer een Hollandse en met dezelfde initialen als haar voorgangster: F.B. Ze heeft een Belgische "vriend", Ben Broeders, onze beste polsstokspringer, B.B. dus. In mijn studententijd heeft verscheidene jaren lang een foto van B.B. - maar nu heb ik het wel over Brigitte Bardot - boven mijn bureau gehangen. Het was een foto uit de toentertijd zeer succesrijke film "et dieu créa la femme". Met haar lieve glimlach heeft Gods mooiste creatuur mij in moeilijke momenten er vaak bovenop geholpen. Nostalgie...
En nu ik het toch over mijn studententijd heb... In mijn faculteit had ik een vijftal zeer goede vrienden. Vier van hen zijn reeds overleden. Met mijn echtgenote en met Rita, de weduwe van Coen, heb ik een paar weken geleden een bezoek gebracht aan Jo, de weduwe van Raymond. Vijfenzestig jaar geleden zaten Raymond, Coen en ik kaart te spelen in den Amber, Gents populairste café-dancing. Lieve meisjes hadden vijf francs in de joke-box gestoken en kwamen ons ten dans vragen, maar wij bleven kaarten. Geen van ons drieën had toen al een relatie. Stel dat Raymond en Coen dat toen zouden geweten hebben dat ik vijfenzestig jaar later, met hun echtgenoten een aangename dag zou doorbrengen... Het stemt mij droef te moede. Nostalgie van de bittere soort...
Vragen die heel het land in de ban houden... Heeft de heer Kwikkelbornee, minister van justitie in de nachtelijke uren en op de openbare weg 1° de manneke-pis houding aangenomen en al of niet gedreigd tot de daad over te gaan? 2° of was het enkel maar luchtgitaar spelen? 3° of heeft hij daadwerkelijk tegen de politiecombi geplast?
- Ik sta recht in mijn schoenen, zegt de heer Kwikkelbornee.
- U ontwijkt de vraag, Excellentie. Nogmaals: hebt u geplast, of deed u maar alsof, of was het luchtgitaar.
- En nogmaals zeg ik u dat ik recht in mijn schoenen sta.
Het is duidelijk dat minister Kwikkelbornee weigert te antwoorden op een vraag die nochtans van het allerhoogste staatsbelang is. Kwikkie, zoals de minister in de volksmond genoemd wordt, is van liberalen huize, en ik laat dan ook niet na mijn ouwe schoolmakker Jef, die zelf een donkerblauwe liberaal is - vrijheid blijheid! - met het geval te confronteren, al was het maar om Jef een beetje te jennen.
- Gij hebt recht van spreken! zegt Jef. Gij hebt indertijd toch in de brievenbus van de eerste minister geplast!
De goeie Brave Jef, hij leest al jaren trouw mijn blogs, en van dat ene verhaal (www.bloggen.be/kris) van 14/5/2006 over mijn bezoek aan de Savaanstraat moet hij ongetwijfeld bijzonder hard genoten hebben. Voor de paar lezers die het verhaal toentertijd misschien niet gelezen hebben, laat ik hier een uittreksel volgen...
Tegenover een van de eerste huizen aan mijn rechterkant blijf ik staan: het nummer 37. Is dit het huis waar de toenmalige eerste minister Theo Lefèvre gewoond heeft? In de brievenbus van de eerste minister plassen (via een gleuf in de voordeur!) gold toen als een daad van opperste studentikoziteit, een ware uitdaging voor al wie zich na het middernachtelijk uur, na een bezoek aan den Amber, de Casbah, den Tivoli of de Kuiperskaai, met een stuk in zijn kraag doorheen de Savaanstraat kotwaarts begaf. Grote risicos waren er overigens niet aan verbonden. Het is mij althans niet bekend dat ooit één student voor deze wandaad door de flikken betrapt is geworden. Ik vraag me overigens af of Theo er wel écht woonde. En toch is het Freddy Velghe een keer slecht bekomen. Freddy was nogal groot geschapen en het kostte hem moeite om zijn lid door de gleuf te krijgen. Terugtrekken ging helemáál moeilijk. Er werd gezegd dat Freddy die nacht op zijn kot drie uur met zijn piemel in ijskoud water heeft gezeten
Het huis nummer 37 heeft een façade van witte rechthoekige steenblokken. Het is mij vroeger nooit opgevallen. Er komt toevallig een man uit het huis. Hij gaat iets halen uit een auto die aan de overzijde van de straat geparkeerd staat. Deze kans mag ik niet laten voorbijgaan.
- Pardon, mijnheer, mag ik u misschien vragen of u in dít huis woont?
- Jazeker, in dít huis, nummer 37.
Een minzame nette man van in de zestig met een mooie zilvergrijze haardos.
- Weet u of hier in de buurt Theo Lefèvre gewoond heeft. Hij is eerste minister geweest.
- Zeker, zegt de man. Hij woonde in dit huis, in het huis waar ík nu woon.
Deze man is vriendelijk doch niet overdreven mededeelzaam. Voortgaand op zijn chic uiterlijk zou hij een professor kunnen zijn, of de zoon van de gewezen eerste minister, of beide? Ik durf dat allemaal niet te vragen. Ik vraag hem wel of er na Theo Lefèvre nog andere mensen in het huis gewoond hebben. Neen, niemand. Of de façade misschien veranderd is? Neen, enkel gezandstraald. Het is een mooi huis. Vroeger is dat mij nooit zo opgevallen. Bovenaan de voorgevel: vier stenen met een uitgebeiteld reliëf. Van hier beneden kan ik niet zeer goed zien wat het allemaal voorstelt. De brievenbus zit nu ook niet meer in de deur, maar náást de deur, in de muur. Van dat plassen in de brievenbus zwijg ik wijselijk. Ik zeg enkel nog: dank u wel mijnheer en ach, waar is de tijd.
Ik probeer Jef aan 't verstand te brengen dat hij de beide niet met elkander moet vergelijken. Ik was geen minister van justitie, ik was achttien of negentien en Kwikkie is vijftig, ik heb mijn daden nooit ontkend of er over gelogen en zoals hierna zal blijken heeft mijn slachtoffer zelf, in casu de eerste minister, die een uiterst minzaam man was, de misdaad wellicht met de mantel der liefde toegedekt. Waarom ik dit laatste durf beweren? Op 15 augustus 2006, een paar maanden na het verschijnen van mijn verhaal over de Savaanstraat, kreeg ik deze reactie:
Dag Meneer. Ik heb uw artikel gelezen en, in het bijzonder, wat u schrijft over het huis gelegen Savaanstraat 37 in Gent. Ik ben niet de man waarmee u gesproken hebt. Ik ben een stuk jonger, maar wel de enige overlevende zoon van Theo Lefèvre. Ik ben een "laatkomer" en in Gent geboren in 1959. Mijn vader heeft daadwerkelijk in het huis in de Savaanstraat gewoond, alsook de hele familie. Wel is het zo dat toen hij Eerste Minister werd, in 1961, de hele familie in Brussel is gaan wonen, met behoud van ons huis in Gent, waar mijn vader heel regelmatig verbleef en aanwezig was. Het huis in de Savaanstraat is na de dood van mijn vader in 1973 verkocht. Het is raar, want toen ik vorig jaar het huis in de Savaanstraat aan mijn vrouw en mijn twee kinderen liet zien, vond ik het plotseling mooi en zo'n herinnering had ik niet. Uiteindelijk, wat het plassen in de brievenbus betreft was mijn vader uiteraard op de hoogte, maar hij had een ontzettend groot gevoel voor humor. Ter informatie : aangezien ik sinds kort ook in de actieve Brusselse politiek zit, zal ik u niet mijn privé-adres geven om eventuele gelijkaardige studentgrapjes te vermijden. De gleuf van de brievenbus is sowieso te hoog ;o) Allerbeste groeten. Pascal Lefèvre
En als mijnheer Kwikkelbornee nu eens eerlijk zou durven bekennen wat er precies gebeurd is. Het zal hem wellicht zijn ministerpost kosten maar het land zal gered zijn en een nieuwe mooie en lukratieve job staat hem dan ongetwijfeld nog te wachten, buiten het licht van de schijnwerpers, als CEO of PDG of "iets in Europa". Of als luchtgitarist. Mij doen ze alvast niks meer... Mijn zaak is nu na vijfenzestig jaar welzeker verjaard en ontslagen ben ik ook al, als ziekenhuisarts, achttien jaar geleden, omdat ik de pensioengerechtigde leeftijd had bereikt, en dat op het ogenblik dat ik mij op het hoogtepunt van mijn medisch kunnen waande. Maar nu moet ik dit betoog stoppen, want ik moet nu dringend luchtgitaar spelen. Dat overkomt mij de laatste tijd wel eens meer. De pensioengerechtigde leeftijd zeker?
Er gaat haast geen week voorbij of er wordt een BV beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag. En laatst was er nog de voorzitter van de Spaanse voetbalbond die een van de speelsters van de nationale vrouwenploeg gefeliciteerd had met een kus, vol op de mond. Allesbehalve fake news want de kus is niet ontsnapt aan de cameras en werd op de tv vertoond. Een weliswaar vluchtige kus die niet langer dan één seconde heeft geduurd, maar niettemin grensoverschrijdend, want zonder voorafgaande toestemming van het slachtoffer, zijnde de vrouw in kwestie. Hoe zwaar het lijden van zon slachtoffer van zelfoverschrijdend gedrag is, kan men zich wellicht niet voorstellen als men zelf niet in de schoenen van het slachtoffer gestaan heeft. Omdat ik het meermaals zelf aan den lijve heb ondervonden, meen ik recht van spreken te hebben. De pleger van de grensoverschrijdende handeling was tante Febronie. Ze was een tante van mijn moeder, ze woonde in Dottenijs, ze sprak Vlaams met een lelijk Frans accent en twee keer in t jaar kwam ze bij ons op bezoek, in de nieuwjaarsmaand en in de zomer. Ze kuste iedereen bij de binnenkomst, een gewoonte die ze wellicht in Wallonië had opgenomen. Mij moet ze een aardig jongetje gevonden hebben want voor mij had ze telkens een extra uitgebreide en onkuise kusbeurt in petto. Ik liet mij allerminst gewillig slachtofferen want van zodra ik zag dat het mijn beurt was om bewerkt" te worden - nogal wat anders dan een vluchtig kusje van één seconde op de mond en met gesloten lippen! - zette dit knaapje het op een lopen, rond de grote keukentafel, met het geile op kussen beluste monster met de walgelijk stinkende adem achter mij aan. Als ik een halve tafel voorsprong had, draaide zij zich bliksemsnel om en snelde mij in de omgekeerde richting tegemoet. Ik zat gevangen: afgelebberd, verkracht, ik was er dagen niet goed van. In die tijd stonden de termen pedofilie en "grensoverschrijdend gedrag" wellicht nog niet in het strafwetboek. Wat kon ik als kind van vijf, zes, zeven jaar anders doen dan klagen bij moeder over die ongewenste vochtige welkomstkus van tante Febronie. Het enige resultaat was dat moeder mij aanraadde in t vervolg wat liever te zijn voor tante. Gelukkig heb ik er geen levenslang trauma aan overgehouden. Maar wat tante Febronie mij heeft aangedaan zal ik nooit vergeten! En vergeven? Ook niet... Ik troost mij met de gedachte dat ze nu eeuwig brandt in de hel voor haar zondig gedrag, want bij mijn weten was de hel te dien tijde - in de jaren 40 - nog niet afgeschaft.
In mijn verder leven ben ik maar een paar keer ongewenst vol op de mond gekust en telkens door oudere dames. Ik heb er geen plezier aan beleefd en niettemin geen rechtszaak van gemaakt. Het besef dat ze mij aardig zullen gevonden hebben heeft mij per slot van rekening een zekere voldoening geschonken...
Karel, een vriend van mij - één van mijn beste - gaat er prat op dat hij geabonneerd is op een kwaliteitskrant. Toegegeven, in zijn krant staan vaak artikelen die in
mijn krant niet te vinden zijn. Mijn krant is dan ook geen kwaliteitskrant en is ook minder duur. Een paar weken geleden had Karel in zijn krant een verhaal gelezen dat ik tevergeefs in de mijne heb gezocht. Een Vlaamse BV,
die in Karels kwaliteitskrant met naam werd vermeld maar wat ik hier toch even niet doe, vertelt hoe hij bij een apotheker in de rij stond. Toen hij aan de beurt kwam bestelde hij een doos pijnstillers want er stonden
nog drie klanten achter hem en luidop bestellen waarvoor hij écht kwam durfde hij niet: een doosje met vier pillen Viagra van 25 miligram. De krant gaat niet dieper op dit onderwerp in, maar mist hier mijns inziens
een gelegenheid om haar reputatie van kwaliteitskrant hard te maken.
Wat nu volgt beste lezer, wordt u op deze blog, belangeloos aangeboden. De getallen zijn afkomstig uit het Gecommentarieerd geneesmiddelenrepertorium 2021:
Viagra is een merknaam van het medicijn sildenafil dat een paar decennia geleden door de farmaceutische firma Pfizer op de markt werd gebracht. Ondertussen is het medicijn door een
tiental andere firmas eveneens op de markt gebracht. Het product is overal hetzelfde - identiek! daar staat de farmaceutische industrie borg voor - maar de prijzen verschillen: 4 pilletjes Viagra van 25 mg. kosten 38,30
euro, 4 pilletjes Sildenafil van de firma Mylan kosten amper 7,00 euro, en voor de grotere gebruikers heeft de firma EG ook pilletjes van 50 (!) mg in verpakking van 12 stuks tegen amper 14,99 euro. Reken uit
uw winst!
Kwaliteitskrant? Ik was nog niet honderd procent overtuigd, maar wat mijn vriend Karel een paar dagen geleden in zijn kwaliteitskrant heeft gelezen heeft mij helemaal van mijn stokken
geblazen.
Stel u voor... Een jonge Belg en een iets minder jonge Duitser hebben onafhankelijk van elkaar en nagenoeg op hetzelfde moment het negende getal van Dedekind gevonden, een getal waar
32 jaar naar gezocht werd! Voor die enkelen die iets minder bekend zijn met het getal van Dedekind heb ik - weer volkomen belangeloos - enige duiding gehaald van het internet:
In de wiskunde is het n-de dedekind-getal M (n) het aantal monotone boleaanse functies met n variabelen. De dedekind-getallen vormen een snel stijgende rij en zijn genoemd naar
de Duitse wiskundige Richard Dedekind, die ze in 1897 definieerde. Een equivalente definitie is het aantal antiketens van deelverzamelingen van een verzameling met n elementen in een vrije distributieve tralie met n generatoren.
Exacte waarden voor M (n) zijn tot 2023 slechts bekend voor n < 10. Nauwkeurige asymptotische schattingen voor M (n) en een exacte uitdrukking als een sommatie, zijn wel bekend.
Het probleem van Dedekind om de waarden van M (n) te berekenen blijft daarentegen moeilijk: er is geen uitdrukking bekend voor M (n) die het mogelijk maakt deze getallen te berekenen met een eindig aantal bewerkingen.
De complexiteit van het algoritme neemt dubbelexponentieel toe. Computertechnologie groeit slechts exponentieel... Het heeft 32 jaar geduurd om M (9) - een getal van slechts (
! ) 32 cijfers exact te berekenen: het vergt niet alleen een supercomputer maar een steeds complexer algoritme. Vermoedelijk zou M (10) pas worden gevonden tegen 2044.
De exacte waarden van de dedekind-getallen voor 0, 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 en 9 zijn:
Ik wil hier toch gaarne aan toevoegen, voor wie nu al met een popelende hartje uitkijkt naar het jaar 2044, dat sommige geleerden - en niet van de minsten - ervan overtuigd zijn dat
het tiende dedekindgetal nóóit zal gevonden worden. Maar dat ik mij zal abonneren op de kwaliteitskrant van mijn vriend Karel staat nu reeds als een paal boven water. Het mag dan wat meer kosten dan een gewone
niet-kwaliteitskrant, we sparen dat wel weer uit op andere minder belangrijke zaken..
Sedert een dag of acht heb ik er een vriend bij: Armand! Een geitenbok, statig, bruin met witte vlekken, een grote grijze sik en een prachtig gewei, zijnde twee krachtige naar achter
gekromde hoorns. Plots stond hij daar op het grasperk van buurman Firmin. Hij kwam naar mij toe en knikte vriendelijk. We stonden aan weerszijden van de afsluiting die onze beide percelen van elkaar scheidt, we keken elkaar
diep in de ogen en we waren meteen vrienden: vriendschap op het eerste gezicht! Ik streelde zijn stoere kop en dat scheen hem te bevallen. Ik noemde hem Armand en hij knikte. En waar vandaan Armand zo plots was komen opduiken,
ben ik pas eergisteren te weten gekomen. Firmin kwam het mij vertellen. Een op zijn minst merkwaardig verhaal...
Vorige week was Firmin te gast bij Willy Wally, een van de rijkste mensen van het land, voor wie hij zijn leven lang gewerkt heeft. Willy Wally is een selfmade man van in de tachtig,
die amper tot zijn veertien jaar naar school is geweest, en niettemin... Zijn fortuin wordt geschat op méér dan een miljard euro. Alles eerlijk verdiend met de handel in pepermolens. Klein begonnen doch dank
zij hard werken - zeer hard werken! - goed van de grond gekomen. Wereldwijd. Geen mens in, pak weg Zuid-Amerika, die de Wally-pepermolens niet kent. U dient ook nog te weten dat Willy een gulhartig en vrijgevig mens is. Niet
voor niets is zijn slogan: als ík het goed heb mag iedereen het goed hebben. Daarom heeft hij dus Firmin, ter gelegenheid van zijn op-pensioen-stelling na meer dan veertig jaar trouwe dienst, uitgenodigd
bij hem thuis op een heerlijke maaltijd - beenhesp à volonté! - met daarbovenop een cadeau dat Firmin levenslang zou heugen. En om dát cadeau is het hem te doen...
U hoort ook nog te weten, beste lezer, dat Willy Wally zijn leven lang een gokker is geweest. Wellicht heeft zijn gokzucht hem ook geholpen bij het verwerven van zijn immens fortuin.
Firmin zou zijn afscheidscadeau niet zomaar op een schenkblad aangeboden krijgen: er zou moeten... gegokt worden. Na de beenhesp à volonté nam Willy Firmin mee tot achter in zijn tuin, waar drie
garageboxen naast elkaar stonden. Gij kiest één van de drie boxen zei Willy en wat daar in steekt is uw cadeau. In één van de drie staat een splinternieuwe RollsRoyce, in de
beide andere staat een geitenbok... Gij hebt dus om te beginnen één kans op drie om de Rolls binnen te halen, maar ge kunt uw kans vergroten. Luister nu goed. Van zodra gij uw keuze op één van de
drie boxen hebt laten vallen, zal ik de deur van een box openen. Het zal niet de box zijn waarin de Rolls zit en ook niet de box van uw keuze. In die geopende box zal onvermijdelijk een geitenbok staan. Hierna blijven dus
twee boxen ongeopend over en geef ik u de kans uw keuze te wijzigen: of ge blijft bij uw keuze of ge kiest voor de andere ongeopende box.
Ik had goed geluisterd.
Wat hebt ge gedaan? vroeg ik.
Ik heb mijn keuze niet gewijzigd. Waarom zou ik: ik had nu hoe dan ook één kans op twee zei Firmin.
Ik schudde het hoofd.
Ge hadt uw keuze moeten veranderen. Door bij uw eerste keuze te blijven bleef uw kans één op drie. Bij verandering van keuze waren uw kansen verdubbeld, zijnde
twee op drie.
Ik begrijp het niet, zei Firmin.
Ik heb geprobeerd het uit te leggen...Stel dat we onze keuze hebben laten vallen op box 1. Voor de RR (de RollsRoyce) hebben we dus één kans op drie, en er zijn twee kansen op drie dat de RR zich in
box twee of drie bevindt. Eén van die twee boxen wordt nu geopend, één waar de RR niet in zit, bvb. box twee. Dat betekent dat de kans dat de RR zich in box drie bevindt nu twee op drie bedraagt. En aangezien
we met box één maar één kans op drie hebben, is de keuze gauw gemaakt als de mogelijkheid ons geboden wordt om te switchen van één naar drie...
En de conclusie luidt: door gebruik te maken van zijn kans om van keuzebox te veranderen had Firmin zijn kans op het verkrijgen van een RollsRoyce verdubbeld...
Ik begrijp het nog steeds niet zei Firmin.
Ik denk dat hij het niet wilde begrijpen. Iemand als Firmin die economische en financiële studies gedaan heeft zou toch beslagen moeten zijn op het gebied van de kansberekening.
Het is ongetwijfeld die bok die hem dwars zit.
Ik heb hem amper een paar dagen en hij heeft al twee fruitboompjes bijna geheel kaal gevreten. En hij heeft mij met zijn achterpoten al een flinke stamp in de maag gegeven.
Een vergiftigd geschenk is het. Die bok haat mij, denk ik.
Van mij schijnt hij anders wel te houden.
In dat geval moogt ge hem hebben. Een mooi geval van LGBTQ+AI. De A staat voor allerlei filieën, zoals pedofilie, senofilie, necrofilie... en in uw geval
dus zoöfilie.
Ik heb ook een aantal laagstammige fruitboompjes in mijn tuin en daarom heb ik bedankt voor het aanbod, maar ik hoop dat Firmin de geitenbok niet wegdoet, zodat Armand en ik elkaar
kunnen blijven zien. Ik zal hem iedere dag wat lekkers toestoppen alover de omheining. Dat heb ik Firmin beloofd. Mijn talrijke trouwe bloglezers neem ik hier tot getuige.
Mijn nieuwste boek (Uit het schuim van de zee, 2011) behandelt de hele Griekse mythologie in 136 verhalen (408 pag.) en 18 originele tekeningen. Het is nu reeds aan zijn derde druk toe. Het boek is te bestellen via mail (kvansteenbrugge@gmail.com). Betaling na ontvangst (18,95 euro). Bij bestellingen vóór 1 mei dienen geen verzendkosten betaald te worden.
Brigitte Bardot
