Claude Van Marcke was achtenveertig jaar oud, nog jong dus, toen hij zich precies een jaar geleden met lichte hartritmestoornissen aanmeldde in het ziekenhuis, niet het eerste ’t beste ziekenhuis maar het meest gerommeerde van het land, qua hartziekten althans. Er was een kleine ingreep/onderzoek voorzien bij deze gezonde sportieve jongeman. Hij zou dezelfde dag nog huiswaarts keren. Maar het is even misgelopen. Na de grote kerkbrand van een paar jaar tevoren kreeg Anzegem een nieuwe zware klap te verwerken: hun sympatieke, beminnelijke burgemeester wás niet meer. Claude was naast burgemeester ook advocaat en hij stond aan het hoofd van een advocatenkantoor van twaalf man (niet slecht, Anzegem). De verslagenheid in het dorp was groot, maar men boerde voort en even leek het erop dat Anzegem het misschien zonder burgemeester kon uithouden tot na de volgende verkiezingen. Toch werd rond de jaarwende een nieuwe burgemeester aangesteld, zijnde Gino Devogelaere, drieënzestig jaar oud, uit dezelfde partij van Van Marcke: SAMENéén.

Die Gino Devogelaere is nu de lijsttrekker van SAMENéén. Hij trekt naar de kiezer met een paar wijze en originele slogans, zoals: “over alle partijgrenzen heen” en “eerst mens zijn, dan politicus”. Zijn beroep is evenwel zijn grootste troef, zoals blijkt uit de verkiezingsfolder: “burgemeester + openbare werken, 7 dagen op 7”. Hier dus geen sprake van cumul met andere postjes zoals parlementair medewerker, boerin, fiscalist of advocaat. Iemand die dag en nacht, ook op zaterdag en zondag, honderd procent ter beschikking staat van de inwoners. Andere gemeenten kunnen daar alleen maar van dromen: een burgemeester met speciale bevoegdheid voor de openbare werken in de gemeente, en zonder andere beslommeringen aan zijn hoofd. Wordt hij evenwel niet opnieuw burgemeester dan staan er voor Gino sombere tijden voor de deur: werkloosheid, want geen andere job om op terug te vallen. En nu nog even dít (terloops en helemaal terzijde): Gino Devogelaere is geboren vlak na de gloriejaren van de beroemde Italiaanse wielrenner Gino Bartali en daaraan en aan het feit dat zijn ouders wellicht fervente wielerliefhebbers waren, heeft de burgemeester waarschijnlijk zijn voornaam te danken. Niet dat zoiets in zijn voordeel pleit, maar in zijn nadeel zal dat toch ook niet zijn…

Maar… er zijn kapers op de kust. Op nummer twee op de lijst staat niemand minder dan de dochter van wijlen Claude Van Marcke. Zij heet Pauline en is net negentien geworden. Wie anders voor Claude zou gestemd hebben zal nu ongetwijfeld zijn stem uitbrengen op Pauline al was het maar om de ter ziele gegane burgemeester te eren. En als Pauline de sjerp zou mogen omgorden, wát een publiciteit zou dat niet opleveren voor Anzegem: de jongste burgemeester van ’t land en ongetwijfeld van alle tijden!

Bij deze grote twee uit de lijst wil ik het gaarne houden. Wat mij overigens opvalt bij het overlopen van de kieslijst van SAMENéén, een fenomeen dat zich ook voordoet bij CDampersantV/Eendracht, is de dubbele achternaam bij een aantal vrouwelijke kandidaten. Wellicht zijn het vrouwen die de achternaam van hun echtgenoot meesleuren. Voor enig tegengewicht zorgt hier Vincent Van Parijs-Tack, de enige mannelijke kandidaat op de Anzegemse kiezerslijsten die zich presenteert met een dubbele achternaam.

Ik sluit hierbij mijn betoog, niet zonder mij nog eens af te zetten tegen iets wat mij bovenmate irriteert in dit kiesgedoe: het SEKSISME. Iedere partij heeft zijn lijsten zo samengesteld dat er tussen het aantal mannelijke en het aantal vrouwelijke kandidaten hoogstens één eenheid verschil is. Dat kan geen toeval zijn. Puur seksisme is dat. Lijsten samenstellen op basis van geslacht? En waarom niet op basis van haarkleur, leeftijd, huidskleur, kleur van de ogen, gewicht, lengte, seksuele voorkeur? Omdat het allemaal discriminatie is. Geldige criteria zijn: bekwaamheid, ervaring, gedrevenheid, ambitie en nog meer van die eigenschappen. 

30-09-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Op de folder van de NVA-lijst prijkt een foto van de lijsttrekker Koen Tack in het gezelschap van niemand minder dan Bart Dewever, met voorsprong Vlaanderens grootste politieke leider. Twee dikke vrienden dus, allebei in een schitterend blauw pak, Bart met een gele das, Koen zonder. Vanzelfsprekend dingt Koen naar de burgemeesterssjerp en dat zou voor Anzegem geen kwalijke zaak zijn: een burgemeester die intieme relaties heeft in de hoogste kringen!

Koen Tack is 56 jaar. Op het internet vind ik dat hij de zoon is van Pol Tack (Pierre). Of die vader Pol heet(te) met Pierre als roepnaam, of omgekeerd valt door mij niet uit te maken. Koen is de zevende van tien kinderen en zelf heeft hij vier zonen, van dewelke de oudste, Ludo, eveneens figureert op de NVA-lijst. Hij blijkt fiscaal deskundige te zijn, wat betekent: deskundig in het optimaliseren van belastingaangiften. Zijn naam staat voor “een politieker voor wie het belang van de mensen op de eerste plaats komt”. Mooi toch? Ik heb dit voorgelegd aan een kandidaat van een andere partij. Het belang van de mensen op de eerste plaats, zei hij, bij ons is dat nét zo. Zeg dat dan, zei ik, anders weten de mensen dat toch niet.

Op de foto maakt onze lijsttrekker een ernstige, nogal strenge indruk. Zonder glimlach, kordaat, misschien wel een beetje kortaf zoals zijn naam – Tack! – zou laten vermoeden. Maar een naam is maar een naam en het zou mij niet verwonderen als er binnenin een lieve zachte inborst schuilt en dat hij die geërfd heeft van zijn moeder… Tinneke Wellekens. Op ’t internet lees ik verder over Koen Tack: “Een bezige bij die graag het heft in eigen handen neemt, ook in de talrijke verenigingen waar hij verantwoordelijkheid opneemt”. Een man dus, die op vele putten vis heeft, een multitasker.

En dan de slogan op de folder onder de foto van het duo: Veilig Verantwoord Vlaams. Wellicht wordt hiermee gedoeld op onze Vlaamse tale, die wonderzoet is, voor zover men haar geen geweld aandoet (* G.Gezelle). Mogen wij (beleefdheidsmeervoud) bij deze reeds een hand uitsteken naar de NVA-Anzegem om samen met hen te werken aan een Verantwoord Vlaams, waar woorden die de Hollanders niet begrijpen (zoals “camion” en “lochting”) of die zij alleen als schuttingtaal gebruiken (zoals “kakken” en “pissen”) een volwaardige verantwoorde plaats krijgen. Ik heb warempel “goesting” om er “seffens”, ja zelfs “subiet” aan te beginnen. Dit weze tevens een oproep naar hen die (en niet “zij die”, hoe vaak moet ik dat nog herhalen, verdomme?) het goed menen met de Vlaamse tale en haar geen geweld willen aandoen door bijvoorbeeld “terug” te gebruiken waar “opnieuw” bedoeld wordt, of “slagen” als het “slaan” moet zijn. Óp dus naar een verantwoord Vlaams met Tack en de NVA.

29-09-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Gal Gadot, Emily Ratajkowski, Rihanna Fenty, Bella Hadid, Adèle Exarchopoulos: vijf namen die u, beste lezer, wellicht niet al te veel zeggen. Het zijn nochtans de namen van de vijf mooiste vrouwen ter wereld, althans volgens het gerenommeerd ranking bureau Godzilist. Men is daar schromelijk voorbijgegaan aan Amandine, de lijsttrekster op de CDampersantV/Eendracht-lijst, 33 jaar, boerin en de allermooiste vrouw die onze aardbol heeft voortgebracht sedert Helena, koningin van Sparta die geschaakt werd door Paris, prins van Troje – en dat is meer dan drieduizend jaar geleden. Er zijn er zelfs die twijfelen of Helena ooit bestaan heeft. Amandine daarentegen is écht en actueel. Haar achternaam is Delezie-Eeckhaut of wellicht slechts één van beide, Delezie óf Eeckhaut. Negen kansen op tien dat haar naam Eeckhaut is, en Delezie die van haar echtgenoot. Die echtgenoot erbij sleuren, het hoeft écht niet, Amandine, en tactisch ware het wellicht beter geweest alleen de jouwe te gebruiken. Al zal het toch maar weinig uitmaken, denk ik: de man die op zondag 14 oktober niet op Amandine stemt, daar is iets mis mee. Zoek haar op ’t internet, beste kiezer – ik richt mij nu even in de eerste plaats niet tot mijn vrouwelijke lezers – en bekijk haar foto, sluit de ogen, prevel zachtjes haar naam in ’t Engels en stel u zich haar voor terwijl ze de koeien melkt, terwijl ze de gemeenteraad voorzit, terwijl ze door de koning omhangen wordt met het erelint van “mooiste burgemeesteresse ter wereld”.

Er staan nog andere klinkende namen op de lijst. De meesten zijn, naar ik vermoed, van CDampersantV-strekking, de anderen komen van de partij Eendracht. Bij de vorige verkiezing kwam Eendracht alléén op, maar in die partij is de eendracht blijkbaar een beetje zoek geraakt…  Een naam die in ’t oog springt is die van Johan Furnière. Zoals iedereen die zich heden ten dage een beetje respecteert heeft deze man een universitair diploma - in zijn geval “master politieke wetenschappen" - en hij oefent het beroep uit van café-baas. Ongetwijfeld een zware en zenuwslopende job. Toch heeft hij er nog een tweede job bij, namelijk die van kabinetsmedewerker van eregedeputeerde Marleen Titeca, en uiteindelijk zelfs nog een derde job: OCMW-raadslid. Zijn bijnaam is dan ook “Job”, al heeft ie die van zijn vader Georges. De bijnaam van Georges Furnière, waaronder iedereen in de streek hem kende was immers Job of Jobke. Niemand schijnt evenwel te weten waar die bijnaam vandaan kwam. Georges was een degelijke en populaire wielrenner, winnaar van menige koers, maar vooral bekend door zijn overwinning in het Belgisch kampioenschap veldrijden in 1957. Ik was een fervente fan van Jobke Furnière en ik ben het nu ook van Jobke junior. Hij staat op nummer zeven.

Bram Colman is iemand die houdt van het leven. Niet alleen is hij leerkracht in een school waarvan de naam luidt “Leefschool Groene Poortje” maar ook zijn belofte aan de kiezer is niet mis te verstaan, “van Anzegem een leefbaar dorp maken voor jong en oud”, en daarin is ongetwijfeld ook de middelbare leeftijd begrepen. Denk eens aan, een leefbaar dorp! Om van te dromen. Allen voor Bram dus. Plaats negentien.

Op de laatste plaats: Stephan Titeca, dokter. Gestraft? Omdat hij bij de vorige verkiezing met nochtans het grootste aantal voorkeurstemmen de burgemeesterssjerp aan zich heeft laten voorbijgaan?

27-09-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Niet dat ik “ja” zou gezegd hebben, maar toch steekt het dat geen enkele partij  mij gevraagd heeft om op hun lijst te figureren, niet in Anzegem, niet in Wortegem-Petegem. Ach, daar zit wel enige logica in, hoor. Luister maar…

Ik zag weliswaar het levenslicht in Anzegem, in 1940 tijdens de woelige oorlogsjaren, maar één dag later trok mijn moeder – vader zat in de oorlog – met mij de grens over (de grens tussen West- en Oostvlaanderen) naar Elsegem, nu deelgemeente van Wortegem-Petegem. Die grens loopt in ’t midden van onze straat: de ene kant van de straat is Anzegem (West-Vlaanderen), de andere kant Elsegem (Oost-Vlaanderen), nu een deelgemeente van Wortegem-Petegem. En ofschoon ik, buiten die ene dag tijdens de Blitzkrieg, nooit meer in Anzegem gewoond heb, ben ik mij toch altijd Anzegemnaar blijven voelen. Dat het mij geen windeieren gelegd heeft moge blijken uit een extract uit mijn boek “O jerum jerum jerum…” uit 2006, p. 150-51:

In zijn laatste jaar als professor nam Heymans (*prof. Corneel Heymans, nobelprijs geneeskunde 1938) geen examen meer af. Die taak liet hij over aan professor Devleeschouwer die ook farmacodynamie onderwees, maar dan bij de apothekers. Van Devleeschouwer, een West-Vlaming uit Poperinge, was bekend dat hij een boontje had voor West-Vlaamse studenten. En dat is dan nog zacht uitgedrukt: hij trok de West-Vlamingen flagrant voor en hij stak dat niet eens onder stoelen of banken.

Ik woonde in de Broekstraat in het Oost-Vlaamse Elsegem. De overkant van de straat is Kaster, nu groot-Anzegem en dat is West-Vlaanderen. Toen Devleeschouwer mij op 't examen vroeg waar ik woonde zei ik dus "Anzegem". Hij vroeg mijn studentenkaart*, waarop inderdaad Anzegem stond omdat ik daar geboren ben, in dokter Rommens' privé-kliniekje, drie bedden groot. Eén dag na de bevalling ging moeder met mij reeds naar huis…

Een geluk dat de studentenkaart* enkel de geboorteplaats vermeldde. Een échte leugen was het niet. De vier scholen die ik had bezocht lagen alle in West-Vlaanderen. Zowel mijn eerste als mijn plechtige communie had ik in West-Vlaanderen gedaan. En de zondag ging ik naar de mis in Grijsloke, wat eveneens in West-Vlaanderen ligt. De helft van mijn kinderjaren* had ik doorgebracht in Anzegem, bij tante Irma en tante Jenna.

Devleeschouwer vroeg in welke provincie Anzegem lag. Toen ik "West-Vlaanderen" zei, fronste hij de wenkbrauwen, ging dat snel even nachecken in een boekje en glimlachte toen: "nog net". Hij verklaarde eerst nog hoe goed de West-Vlaamse studenten wel waren en dat het examen voor mij dus maar een fluitje van een cent zou zijn.

Toch vond ik de vragen die hij stelde moeilijk en de antwoorden kwamen niet vlot.

- Je kent de stof, dat voel ik wel, zei professor Devleeschouwer. Alle West-Vlamingen kennen trouwens de stof. Maar je bent nerveus, nietwaar? Véél te nerveus.

Ik knikte en ik mocht gaan. Ik weet zeker dat ik daar nog een vrij goed cijfer gekregen heb.

In mijn woonplaats Elsegem (later Wortegem-Petegem) heeft nooit iemand mij een plaats op een politieke lijst aangeboden. In Anzegem óók niet, omdat ik daar niet gedomicilieerd was natuurlijk, maar menig keer kreeg ik te horen…  “als ge aan de andere kant van de straat hadt gewoond, kondt ge stante pede een verkiesbare plaats krijgen bij onze partij”. Ik zou het aanbod geweigerd hebben, maar dat zei ik niet en ik voelde mij telkens erg gevleid met dat “onmogelijk aanbod”. En nu ter zake…

In een vorig cursiefje heb ik laten verstaan dat ik mij niet meer zou wagen aan politieke schrijvelarij, maar, zoals ik al meermaals gezegd en geschreven heb, het bloed zal wel weer kruipen waar het niet gaan kan, zeker? En, net wat tante Irma altijd placht te zeggen, een mens moet doen wat hij niet laten kan. En de partijen die opkomen voor de gemeenteraadsverkiezingen in mijn geboortedorp Anzegem aan u voorstellen, lieve lezer, laat dat nu zijn hetgeen ik niet laten kan. O jerum, jerum, jerum…

Maar laten we al dat gejeremieer even aan de kant en laten wij dit betoog een aanvang nemen met de partij van Jeremie Vaneeckhout. De andere kandidaat-partijen voor de gemeenteraadsverkiezing, drie in getal, komen later deze week aan bod. De partij heet INZET en de slogans zijn: gedreven en onafhankelijk, de toekomst begint nu, groen is van doen, voluit van onderuit, warme levendige buurten, en nog vele andere. Misschien nog eentje, voor de deelgemeente Kaster: “inzetten op een verkeersveilig centrum in Kaster”. Eindelijk! Het verkeer in het centrum van Kaster is er namelijk zo druk, dat niemand er uit zijn huis durft komen. Op het Kerkplein en in de Dorpsstraat zie je nooit een mens op straat. Jeremie is een groene, iemand die het op zijn jeugdige leeftijd al ver geschopt heeft in de nationale politiek. Voor de gelegenheid profileert hij zich als “onafhankelijk” en dat hij een goede burgemeester zou zijn, iemand waarmee Anzegem kan naar buiten komen, ik twijfel er niet aan. Een burgemeester heeft evenwel nood aan een degelijke ploeg. En laat ik nu maar met de deur in huis vallen en u meteen vertellen wie naar mijn gevoel de meest geschikte INZET-kandidaten zijn, ’t is te zeggen het meest geschikt zijn om een rood bolletje naast hun naam te krijgen: Yannick Ducatteeuw (nr4), Marijke Denie (nr11), Jean-Marie Vandenheede (nr12), Wouter Deconinck (nr16) en Martin Vandeghinste (nr17). Het toeval wil dat deze vijf nu allen lid zijn van Loopclub Grijsloke, net als Jeremie overigens. Drie onder hen hebben zelfs een bestuursfunctie in de club en één heeft al méér dan vijftig marathons op zijn palmares. Als dat geen referenties zijn om mee naar de kiezer te gaan!

25-09-2018 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge