Het driehoeksverhaal dat aanvankelijk als trilogie bedoeld was, dreigt te ontaarden in een quintilogie of zelfs een sextilogie. En dat ondanks het feit dat ik het hier over de stelling van Pythagoras niet eens meer hoef te hebben. Als aandachtige lezer van mijn blogs zal het u wellicht niet ontgaan zijn  –  míj was het overigens wél ontgaan – dat ik het daar enkele jaren geleden al eens over gehad heb. Of weet u dat óók niet meer? Of behoorde u toen nog niet tot de zevenkoppige schare van mijn trouwe lezers? Klik dan hier maar op www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=170228. 

... [ goed zo, lees nu maar rustig verder ]

En zeg nu eerlijk: vindt u de stelling van Pythagoras niet boeiend? En wat vindt u van de rechthoekige driehoek en van de driehoek in ’t algemeen? Samen met de cirkel toch zeker wel de meest fascinerende figuur uit de vlakke meetkunde. Of niet?

En omdat u nu tóch in de stemming bent... Eén van de mooie opdrachten in de wiskunde is deze: teken een rechthoekige driehoek, alleen gebruikmakend van de basisattributen van de meetkundige, zijnde een passer en een liniaal. Er zijn meerdere methoden, maar deze is mijns inziens de mooiste en de snelste (het vergt hooguit een tiental seconden):

Teken met uw passer een cirkel met middelpunt O. Teken daarin met behulp van de liniaal een middellijn AB. Teken op de cirkelomtrek een willekeurig punt C en verbind dat punt met A en B door middel van een rechte lijn. De driehoek die aldus ontstaat is een rechthoekige. De hele bewerking duurt hooguit tien seconden.

Dat de driehoek wel degelijk een rechthoekige is, valt gemakkelijk te bewijzen via een hulpconstructie, nl. een straal OC, dewelke de rechthoekige driehoek verdeelt in twee gelijkbenige driehoeken (alle “benen” zijn de straal van dezelfde cirkel). Daaruit volgt dat hoek a gelijk is aan hoek a’ en dat hoek b gelijk is aan hoek b’, waaruit volgt dat a + b = a’ + b’. Aangezien de som van de hoeken van een driehoek 180° is, volgt daaruit weer dat de som van a’ en b’ de helft is van 180°, zijnde een rechte hoek.

U hadt dit bewijs, beste lezer, ook best zelf kunnen vinden. Ik heb er u echter de kans niet toe gegeven. En dat wil ik nu goed maken met een zo mogelijk nóg mooiere meetkunde-opgave, in verband met de hierboven getekende rechthoekige driehoek:

Teken twee cirkels met respectievelijk als middellijn de rechthoekszijde AC en de rechthoekszijde BC (de middelpunten M en N van de beide rechthoekszijden hebt u natuurlijk bepaald volgens de geëigende methode, d.i. met passer en liniaal). De twee cirkels vormen met de cirkel met middellijn AB twee maantjes (ingekleurd). De vraag is nu: is de som van de oppervlakten van die beide maantjes groter of kleiner dan (of misschien wel gelijk aan) de oppervlakte van de driehoek ABC? Mét bewijs.

07-04-2013 om 11:37 geschreven door kris vansteenbrugge  

Het verhaal over de driehoek, dat bedoeld was als een trilogie, zal uiteindelijk een quadrilogie worden. Dat heeft te maken met de vraag van één van mijn lezers waarvoor ik een supplementair deel heb ingelast. De Bermudadriehoek en de stelling van Pythagoras zullen behandeld worden in een deel 4. Nu moet er even tijd gemaakt worden voor een tiental paasbeschouwingen. Een groot deel ervan zijn reacties op artikels uit Het Laatste Nieuws van het paasweekend, de krant waarmee ik, zoals mijn trouwe lezers ongetwijfeld zullen weten, al jaren een haat-liefde verhouding heb.

Het goede nieuws begint al met het hoofdartikel op de voorpagina. Daar staat dat aartsbisschop Léonard erkent dat iemand homoseksuele gevoelens kan hebben, en da’s weliswaar nog niet hetzelfde als “mág hebben” maar positief is het alleszins. Hij heeft er overigens geen bezwaar tegen dat homo’s vriendschappelijk samenleven, maar ze mogen geen seks hebben. Léonard verklaart zich nader: seks mag enkel dienen voor de voortplanting. Hieruit volgt vanzelfsprekend dat seks met een zwangere of bijvoorbeeld een “post-menopauzale” vrouw eveneens uit den boze is, d.i. des duivels en dus zondig en niet toegelaten voor een christenmens. En mocht u het daarmee niet eens zijn: dan moet u maar geen christenmens (meer) zijn…

Op pagina 2 staat het supergoede nieuws dat het gratis rijden met tram, bus en metro van “De Lijn” voor de 65-plussers behouden blijft. Daar zou Ingrid Lieten voor gezorgd hebben. De CDampersantV en de NVA waren ertegen. Dank u, Ingrid. En mocht ik mij in ’t verleden op deze of een andere blog in eerder negatieve bewoordingen over u uitgelaten hebben, dan trek ik bij deze al die woorden weer in. En bij de eerstkomende verkiezingen zal ik zeker aan u denken. Da’s beloofd. Erewoord daarop.

Dat we een koude zomer krijgen (pagina 3) is natuurlijk ook goed nieuws. De opwarming van de aarde is hiermee een halt toegeroepen. Gelukkig maar: het zou onverbiddelijk tot de ondergang van onze aardbol geleid hebben.

Op pagina 5 staat dat Bert De Graeve, CEO van staaldraadverwerker Bekaert, nu nog slechts 1.420.000 euro per jaar verdient. HLN citeert hierbij het weekblad Trends “De staaldraadverwerker toont met de loonsverlaging dat ook de CEO de tering naar de nering moet zetten na het slechte jaar 2012”. Voor Bert De Graeve is dit mogelijkerwijze geen zeer goed nieuws, zeker als we in aanmerking nemen dat Bert reeds zwaar onderbetaald was als we zijn wedde vergelijken met die van veel andere CEO’s, of voetballers van het type Kompany. Anderzijds moet Bert inzien dat het een beetje zijn eigen schuld is: iedereen die voor CEO gestudeerd heeft zou het waarschijnlijk beter gedaan hebben, want beter doen dan “slecht” is allicht niet moeilijk. – A propos, hoe lang moet men daarvoor studeren, voor CEO? – Anderzijds wil ik Bert op deze tweede paasdag wat opvrolijken, hem een symbolisch hart onder de broekriem steken, nu hij die broekriem een beetje zal moeten toehalen. U redt het heus wel Bert. Het zal weliswaar een beetje aanpassing vragen maar u moet weten dat uw verlaagd inkomen nog steeds honderd keer groter is dan het bedrag waarmee mijn echtgenote en ikzelf moeten rondkomen – maladie de voisin réconforte, nietwaar? – en het lukt ons wonderwel!

Heel geruststellend is het nieuws op de pagina’s 13 en 14 (twee volle pagina’s) van Jan Segers: “FREYA  VAN DEN BOSSCHE (38) rijper, rustiger en gelukkiger”. Ook ik (73) ben stilaan wat rijper, rustiger en gelukkiger aan ’t worden. Maar voor ’t geval u bij mij eens langs komt op reportage, Jan: hou het misschien wat bescheidener. Eén pagina – een volle, wel te verstaan – is al meer dan genoeg.

Op pagina 15 staat vermeld dat de naaktkalender “Naked First Ladies” 128.000 euro opgebracht heeft voor “Kom op tegen Kanker”. Er staan foto’s op van stijlrijke dames van edelen bloede, die uit de kleren gaan, zoals Annemie Turtelboom, Geertrui Windels (mevrouw Herman Van Rompuy) en Maggie De Block – al ben ik van de laatste niet helemaal zeker. Als het waar is wat iemand die onbekend wenst te bijven, mij verteld heeft, dan heeft koningin Fabiola, door het aanbod te weigeren, een unieke kans laten voorbijgaan: met háár op de kalender was de opbrengst minstens het tienvoudige geweest.

Op pagina 17 lees ik: “Gent bestrijdt zwerfvuil door het te laten liggen”. Goed zo, Gent. Doe zo voort! Schop de mensen een geweten! Over een paar maanden kom ik dan wel eens kijken. En als de berg lege bier- en colablikjes te groot dreigt te worden, dan kunt u altijd nog terecht bij het museum Dhondt-Dhaenens in Deurle. Daar hebben ze enkele jaren geleden een tentoonstelling gehouden met honderdduizenden van die lege blikjes. Dat was toen een reuze succes. Zeker voor herhaling vatbaar.

Omdat het op deze tweede Paasdag ook 1 april is, heb ik een aprilvis bedacht voor Godelieveke, een vriendin van mij –  nota bene voor onze aartsbisschop Léonard: een vriendin om hooguit vriendschappelijk mee samen te leven. Ik heb haar laten weten dat ik mij op heden een reuze groot aquarium gekocht heb met honderdvierentwintig  reuze siervissen (koi’s), en ik heb haar meteen uitgenodigd om die bij mij thuis te komen bekijken. Benieuwd of ze erin loopt.

Paaszondag was ongetwijfeld een hoogdag voor wielerminnend Vlaanderen. Dat Cancellara en Sagan de eerste twee plaatsen zouden bezetten stond zo goed als bij voorbaat vast. Onze eerste Vlaming, Jürgen Roelandts was mooi derde, en dat tot grote vreugde van mijn goede vriend Roger. Jürgen is namelijk de zoon van een bakker uit Sint-Martens-Bodegem waar Roger jarenlang zijn dagelijks brood haalde. Ik deel die vreugde. En gedeelde vreugd is dubbele vreugd!

Eén van mijn beide schoonbroers stuurde mij in de Paasweek een videootje van een andere merkwaardige sportprestatie. Het betreft het Brugs 94-jarig loopwonder Emiel Pauwels die de indoorwereldtitel in de loopwedstrijd over 60 meter in de wacht heeft gesleept, tegen een Finse tegenstander, die – het dient gezegd – nog een jaar ouder is. Miel was wijselijk traag gestart en dat bleek een goede tactiek te zijn. In géén tijd had de Fin  een vijftal meter voorsprong, maar na dertig meter was die voorsprong reeds gehalveerd en na vijftig meter kwam Miel op gelijke hoogte. De Fin klampte nog even aan, maar uiteindelijk bleek hij niet bestand tegen Miels eindjump. Weeral een hart onder de riem van sportminnend Vlaanderen. Een wereldtitel in de atletiek is niet iedere dag weggelegd voor ons landje.

01-04-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Het verhaal over de driehoek, dat bedoeld was als een trilogie, zal uiteindelijk een quadrilogie worden. Dat heeft te maken met de vraag van één van mijn lezers waarvoor ik een supplementair deel heb ingelast. De Bermudadriehoek en de stelling van Pythagoras zullen behandeld worden in een deel 4. Nu moet er even tijd gemaakt worden voor een tiental paasbeschouwingen. Een groot deel ervan zijn reacties op artikels uit Het Laatste Nieuws van het paasweekend, de krant waarmee ik, zoals mijn trouwe lezers ongetwijfeld zullen weten, al jaren een haat-liefde verhouding heb.

Het goede nieuws begint al met het hoofdartikel op de voorpagina. Daar staat dat aartsbisschop Léonard erkent dat iemand homoseksuele gevoelens kan hebben, en da’s weliswaar nog niet hetzelfde als “mág hebben” maar positief is het alleszins. Hij heeft er overigens geen bezwaar tegen dat homo’s vriendschappelijk samenleven, maar ze mogen geen seks hebben. Léonard verklaart zich nader: seks mag enkel dienen voor de voortplanting. Hieruit volgt vanzelfsprekend dat seks met een zwangere of bijvoorbeeld een “post-menopauzale” vrouw eveneens uit den boze is, d.i. des duivels en dus zondig en niet toegelaten voor een christenmens. En mocht u het daarmee niet eens zijn: dan moet u maar geen christenmens (meer) zijn…

Op pagina 2 staat het supergoede nieuws dat het gratis rijden met tram, bus en metro van “De Lijn” voor de 65-plussers behouden blijft. Daar zou Ingrid Lieten voor gezorgd hebben. De CDampersantV en de NVA waren ertegen. Dank u, Ingrid. En mocht ik mij in ’t verleden op deze of een andere blog in eerder negatieve bewoordingen over u uitgelaten hebben, dan trek ik bij deze al die woorden weer in. En bij de eerstkomende verkiezingen zal ik zeker aan u denken. Da’s beloofd. Erewoord daarop.

Dat we een koude zomer krijgen (pagina 3) is natuurlijk ook goed nieuws. De opwarming van de aarde is hiermee een halt toegeroepen. Gelukkig maar: het zou onverbiddelijk tot de ondergang van onze aardbol geleid hebben.

Op pagina 5 staat dat Bert De Graeve, CEO van staaldraadverwerker Bekaert, nu nog slechts 1.420.000 euro per jaar verdient. HLN citeert hierbij het weekblad Trends “De staaldraadverwerker toont met de loonsverlaging dat ook de CEO de tering naar de nering moet zetten na het slechte jaar 2012”. Voor Bert De Graeve is dit mogelijkerwijze geen zeer goed nieuws, zeker als we in aanmerking nemen dat Bert reeds zwaar onderbetaald was als we zijn wedde vergelijken met die van veel andere CEO’s, of voetballers van het type Kompany. Anderzijds moet Bert inzien dat het een beetje zijn eigen schuld is: iedereen die voor CEO gestudeerd heeft zou het waarschijnlijk beter gedaan hebben, want beter doen dan “slecht” is allicht niet moeilijk. – A propos, hoe lang moet men daarvoor studeren, voor CEO? – Anderzijds wil ik Bert op deze tweede paasdag wat opvrolijken, hem een symbolisch hart onder de broekriem steken, nu hij die broekriem een beetje zal moeten toehalen. U redt het heus wel Bert. Het zal weliswaar een beetje aanpassing vragen maar u moet weten dat uw verlaagd inkomen nog steeds honderd keer groter is dan het bedrag waarmee mijn echtgenote en ikzelf moeten rondkomen – maladie de voisin réconforte, nietwaar? – en het lukt ons wonderwel!

Heel geruststellend is het nieuws op de pagina’s 13 en 14 (twee volle pagina’s) van Jan Segers: “FREYA  VAN DEN BOSSCHE (38) rijper, rustiger en gelukkiger”. Ook ik (73) ben stilaan wat rijper, rustiger en gelukkiger aan ’t worden. Maar voor ’t geval u bij mij eens langs komt op reportage, Jan: hou het misschien wat bescheidener. Eén pagina – een volle, wel te verstaan – is al meer dan genoeg.

Op pagina 15 staat vermeld dat de naaktkalender “Naked First Ladies” 128.000 euro opgebracht heeft voor “Kom op tegen Kanker”. Er staan foto’s op van stijlrijke dames van edelen bloede, die uit de kleren gaan, zoals Annemie Turtelboom, Geertrui Windels (mevrouw Herman Van Rompuy) en Maggie De Block – al ben ik van de laatste niet helemaal zeker. Als het waar is wat iemand die onbekend wenst te bijven, mij verteld heeft, dan heeft koningin Fabiola, door het aanbod te weigeren, een unieke kans laten voorbijgaan: met háár op de kalender was de opbrengst minstens het tienvoudige geweest.

Op pagina 17 lees ik: “Gent bestrijdt zwerfvuil door het te laten liggen”. Goed zo, Gent. Doe zo voort! Schop de mensen een geweten! Over een paar maanden kom ik dan wel eens kijken. En als de berg lege bier- en colablikjes te groot dreigt te worden, dan kunt u altijd nog terecht bij het museum Dhondt-Dhaenens in Deurle. Daar hebben ze enkele jaren geleden een tentoonstelling gehouden met honderdduizenden van die lege blikjes. Dat was toen een reuze succes. Zeker voor herhaling vatbaar.

Omdat het op deze tweede Paasdag ook 1 april is, heb ik een aprilvis bedacht voor Godelieveke, een vriendin van mij – nota bene voor onze aartsbisschop Léonard: een vriendin om hooguit vriendschappelijk mee samen te leven. Ik heb haar laten weten dat ik mij op heden een reuze groot aquarium gekocht heb met honderdvierentwintig  reuze siervissen (koi’s), en ik heb haar meteen uitgenodigd om die bij mij thuis te komen bekijken. Benieuwd of ze erin loopt.

Paaszondag was ongetwijfeld een hoogdag voor wielerminnend Vlaanderen. Dat Cancellara en Sagan de eerste twee plaatsen zouden bezetten stond zo goed als bij voorbaat vast. Onze eerste Vlaming, Jürgen Roelandts was mooi derde, en dat tot grote vreugde van mijn goede vriend Roger. Jürgen is namelijk de zoon van een bakker uit Sint-Martens-Bodegem waar Roger jarenlang zijn dagelijks brood haalde. Ik deel die vreugde. En gedeelde vreugd is dubbele vreugd!

Eén van mijn beide schoonbroers stuurde mij in de Paasweek een videootje van een andere merkwaardige sportprestatie. Het betreft het Brugs 94-jarig loopwonder Emiel Pauwels die de indoorwereldtitel in de loopwedstrijd over 60 meter in de wacht heeft gesleept, tegen een Finse tegenstander, die – het dient gezegd – nog een jaar ouder is. Miel was wijselijk traag gestart en dat bleek een goede tactiek te zijn. In géén tijd had de Fin  een vijftal meter voorsprong, maar na dertig meter was die voorsprong reeds gehalveerd en na vijftig meter kwam Miel op gelijke hoogte. De Fin klampte nog even aan, maar uiteindelijk bleek hij niet bestand tegen Miels eindjump. Weeral een hart onder de riem van sportminnend Vlaanderen. Een wereldtitel in de atletiek is niet iedere dag weggelegd voor ons landje.

Op paaszaterdag was het exact 110 jaar geleden dat mijn moedertje het levenslicht zag, op de voorlaatste dag van maart in 1903. Ook Pliet (Hyppoliet) Callens was op die dag geboren. Hij was een Anzegemnaar die ikzelf niet écht gekend heb, maar ik heb mijn moeder vaak genoeg horen zeggen dat zij op dezelfde dag geboren was als Pliet. Op deze paaszaterdag heeft Jan Bauwens, Vlaams filosoof die alle kunsten beheerst, deze tekening gemaakt van mijn kleindochter Amy. Volgens een redelijke schatting moet Amy beschikken over een achtste van moeders genoom. Wat zou moeder fier geweest zijn op haar flinke achterkleindochter!    

01-04-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Eén van mijn ondertussen zeldzaam geworden lezers, heeft mij geschreven dat hij kop noch staart krijgt aan mijn hoogtelijnformule. De lezer is van middelbare leeftijd, van het mannelijk geslacht en vermoedelijk de enige die met enige aandacht mijn verhaal van de vorige week, zijnde het verhaal over “het bruin papiertje”, heeft gelezen en gepoogd de inhoud ervan te begrijpen. Daarom deze nuance: hij heeft er een kop aan gekregen, maar geen staart. En omdat ik mijn lezers – ik durf dit meervoud nog nauwelijks te gebruiken – maar zelden in de kou laat staan, heb ik de grotendeels vastgeroeste wiskunderadertjes in mijn hoofd, nogmaals laten draaien. Het resulteert in de volgende brief: 

Beste Jean Baptiste,

Ik kon het niet laten mij toch nog even te verdiepen in het berekenen van een hoogtelijn in een driehoek waarvan drie zijden gegeven zijn.

In bijlage de berekening van de hoogtelijn (ha) op de basis a. Dit is wel degelijk een juiste formule (het bewijs ervan blijkt genoegzaam uit de bijlage) en toch verschilt ze in niet geringe mate van de formule die ik zo’n zestig jaar geleden heb neergeschreven op dat bruin papiertje. Al dient gezegd dat ook dié formule juist is. Dát bewijzen kan ik vooralsnog niet en ik begrijp niet hoe ik daar toen toe gekomen ben…

Groeten,

Kris

Bijlagen:
bewijs.jpg (64.7 KB)   

Het verhaal over de driehoek was meer dan waarschijnlijk nooit tot stand gekomen, zo ik een paar weken geleden bij het doorbladeren van een oude klasagenda van het schooljaar 1952-53 – ik was toen 12 jaar en zat in het tweede middelbaar –  dit stukje bruin papier niet gevonden had. Er staat een vrij ingewikkelde algebraïsche formule op.

Het heeft even geduurd voor ik er achter ben gekomen, maar nu staat alles mij weer klaar voor de geest. Mijn leraar wiskunde was toen mijnheer Decock. In de meetkundeles leerden we over de driehoek: met drie lijnstukken kan men één (slechts één) driehoek construeren, op voorwaarde dat niet één van de drie lijnstukken langer is dan de som van de beide andere. Die constructie diende te gebeuren door middel van een passer. Ik merkte op – bolleboos die ik was – dat er met de gegeven lijnstukken niet één, maar twee driehoeken konden gemaakt worden. En mijnheer Decock gaf mij “gedeeltelijk” gelijk. De twee driehoeken waren van die aard dat ze elkaars spiegelbeeld waren en perfect dezelfde oppervlakte hadden. We konden de driehoeken evenwel niet met elkaar laten samenvallen door ze te verschuiven in het vlak van het blad: dat kon wél door de ene driehoek uit te knippen en te kantelen over de andere (volgens de stippellijn op de tekening).

De oppervlakte van onze “abc-driehoek” is ½ a.h, zijnde de helft van het product van één zijde (bv. a) met de hoogte h (loodlijn op de zijde). Bij een schriftelijke ondervraging was ik één van de weinigen die het antwoord op de vraag “wat is de oppervlakte van de abc-driehoek?” niet hadden gevonden.

- Niet klaar gekomen met mijn berekening, zei ik.

- ½ a.h, daar moet ge – toen bestond “je” nog niet in Vlaanderen – toch geen uur over nadenken.

- Maar h was toch niet gegeven; ik dacht dat ik de oppervlakte moest berekenen in functie van de zijden a, b en c.

- Dat lukt nooit, zei Decock.

- Dat moét lukken, zei ik. Als met de gegevens a, b en c de oppervlakte van de driehoek vastligt moet uit die gegevens ook die oppervlakte te berekenen zijn.

- Ge kunt gelijk hebben, maar ge slaagt er nooit in.

’s Anderendaags had ik de oplossing mee naar school. Ik had er uren op gezwoegd. Ik had de h berekend in functie van a, b en c. Mijnheer Decock bekeek het nogal sceptisch. In de eerste plaats twijfelde hij aan de juistheid van mijn berekening. Hij zou het natrekken en mij ’s anderendaags zijn conclusie meedelen. Het bleek te kloppen! Ondanks de minder goede punten op de schriftelijke ondervraging kreeg ik op mijn maandrapport 10 op 10 van mijnheer Decock. Ik ben er hem nu nog dankbaar om. Al ben ik ervan overtuigd dat hij eraan twijfelde of ik dat helemaal alleen gevonden had, of niemand mij geholpen had, in casu mijn vader… Mijn vader! Een eenvoudige werkman die slechts tot zijn twaalfde naar school was gegaan, en dan nog slechts op de dagen dat ze thuis zijn hulp niet te hard nodig hadden bij het aardappelrooien of het binnenhalen van de oogst. Mijn vader had ongetwijfeld een flinke dosis gezond verstand maar “a kwadraat” zei hem niets, laat staan “a tot de vierde”

De reactie van mijnheer Decock sterkte mij in de overtuiging dat ik iets nieuws had uitgevonden. Ik vermoed dat ik de formule op dat stukje bruin papier heb geschreven om het aan nonkel Roger te tonen, die schoenmaker was maar in zijn vrije tijd wiskunde studeerde als voorbereiding op een aanwervingsexamen bij de post. Nonkel Roger was voorzeker de enige in de familie die het kon begrijpen. Maar ’t was rond die tijd dat nonkel Roger in ongenade viel bij de rest van die familie en zo ben ik er nooit toe gekomen om hem mijn “wiskundige uitvinding” te laten zien. Ik wist toen nog niet dat zo’n tweeduizend jaar eerder die formule al bekend was bij de oude Grieken…

Denk maar niet beste lezer dat dit hele verhaal mij ineens te binnen geschoten is bij het vinden van het bruin papiertje. De hele reconstructie heeft een tijdje geduurd. Het is immers zestig jaar geleden… Ik neem mij voor om het allemaal opnieuw uit te zoeken. Hoe ben ik toentertijd tot die formule gekomen? Eén zaak staat vast: mijn hersencellen werkten toen véél beter dan op de huidige dag. En ’t gaat alleen maar verder bergaf…

(Over de Bermudadriehoek, de driehoeksverhouding en de stelling van Pythagoras, alias Pietje van ’t Hazegras, heb ik het nog wel een volgende keer).

Bijlagen:
formule.jpg (19.1 KB)   

’t Is vijfenvijftig jaar geleden: we zaten in op dezelfde bank in de klas, naast elkaar, Olav en ik. In ’t laatste jaar latijn-wetenschappen. Olav was een paar jaar ouder dan ik en we hadden uiteenlopende interesses. Hij was vooral geïnteresseerd in de meisjes, terwijl ikzelf meer geboeid was door de wiskunde en meer in ’t bijzonder de vlakke meetkunde. We konden niettemin goed met elkaar opschieten, Olav en ik. Hij is de enige Olav die ik ooit gekend heb. In ’t begin dacht ik dat het een Russische voornaam was en per vergissing sprak ik hem aan als “Boris” – ’t was ’t jaar dat Boris Pasternak de Nobelprijs voor literatuur won, denk ik. Toen begon hij mij zelf Boris te noemen en dat was voor mij de reden waarom ik hem ook Boris ben blijven noemen. Voor elkaar waren wij “Boris”, maar bij mijn weten heeft nooit één van de andere leerlingen één van ons beiden “Boris” genoemd. ’t Klonk anders wel grappig als we elkaar ’s morgens vóór de wiskundeles ontmoetten:

- Hallo, Boris! Gisterenavond weer uitgeweest?

- Ach, Boris jong, weeral een nieuw lief opgescharreld. ‘k Heb er de hele nacht liggen aan denken.

- En de les van meetkunde niet geleerd, zeker? Ik denk dat we een schriftelijke ondervraging krijgen.

- Zwijg er mij van, Boris. ‘k Heb het deze morgen nog eens nagekeken, maar ‘k begrijp er niks van. Ik kan die Sonja maar niet uit mijn kop krijgen. ‘k Zal ’t weer van jou moeten afschrijven, vrees ik.

Onze vriendschap was een soort win-win relatie. Ik was intern in de school en in een vroeger verhaal en ook in mijn memoires (O jerum, 2006)  heb ik reeds verteld dat ik gepest werd in de kostschool, zowel door de studiemeesters als door de leerlingen. In mijn klas echter, waar al mijn medeleerlingen, op Jan Cappelle na, externen waren, was dat helemaal niet het geval. Dat had ik ongetwijfeld te danken aan mijn vriendschap met Olav. Hij was eerder klein van gestalte maar kloek gebouwd, vriendelijk en sociaal, allesbehalve een vechtersbaas en desalniettemin door al de medeleerlingen gerespecteerd. Dat had wellicht ook te maken met het feit dat hij een jaartje ouder was dan de meesten en al wat meer levenservaring had, in de eerste plaats met de leden van het andere geslacht. Het was dan ook niet meer dan normaal dat ik, als goede vriend van Olav, door niemand werd gepest. Ze moesten het eens gedurfd hebben: hij zou het zeker voor mij opgenomen hebben.

Ik zei al dat onze vriendschap een win-win relatie was. Daar stond dus van mijn kant iets tegenover. Tijdens de schriftelijke ondervragingen liet ik hem afschrijven en soms fluisterde ik hem het antwoord in. Hij was sluw genoeg om niet alles letterlijk over te nemen en we raakten zo goed op elkaar ingespeeld dat het bedrog bij mijn weten nooit aan het licht is gekomen. Wel viel het op dat Olav mindere punten haalde op zijn mondelinge ondervragingen en ook op het eindejaarsexamen tijdens hetwelk de leerlingen niet met twee naast elkaar mochten zitten. Als men hem dáár mee confronteerde weet hij dat aan de zenuwen die hem parten speelden bij de ondervragingen aan het bord en ook bij de grote proefwerken. Onze leraar wiskunde, de heer Maeckelberge zaliger, had er inderdaad een handje van weg om de leerlingen nerveus te maken, al zal dát allerminst zijn bedoeling geweest zijn. Zo’n tien minuten vóór het verstrijken van de toegemeten tijd  begon het: “Doe maar kalm verder, ge hebt nog exact tien minuten… Vooral niet opjagen, ge hebt nog acht minuten… Nog zes minuten, doe maar rustig verder… Laat u niet afleiden, nog vier minuten… Ge hebt nog tijd, nog twee minuten… Rustig blijven, nog één minuut… Nog een halve minuut… pennen neer!” Ik nam het hem niet kwalijk, want op ’t ogenblik dat de “geruststellende” litanie begon was ik meestal al lang klaar. Ik hield wel van die vriendelijke innemende mijnheer Maeckelberge, hetgeen voorzeker voor een deel te wijten was aan het feit dat wiskunde mijn lievelingsvak was: rekenen, algebra, infinitesimaalanalyse, meetkunde, goniometrie. De gewone vlakke meetkunde boeide mij nog het meest van al. Mijn meest geliefde meetkundige figuur was de driehoek. ’s Nachts, terwijl Olav - alias Boris - van Sonja lag te dromen, lag ik wakker met een driehoek in mijn hoofd…

(hier laat ik het verhaal even rusten, beste lezer; het vervolg kunt u lezen op deze blog, over enkele dagen; het zou een té lang verhaal worden; het wordt er één in afleveringen)

08-03-2013 om 00:03 geschreven door kris vansteenbrugge  

1° Marc Chagall?

2° Elke Ottevaere?

3° Roger Raveel?

22-02-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

16-02-2013 om 18:26 geschreven door kris vansteenbrugge  

Beste Karel,

Dat gij Roger Raveel een hoog “Eddy Wally gehalte” toedicht doet mij veel plezier. Eddy Wally was toch de absolute koning van het lied (chanson!) en terecht werd hij “mister Europe” genoemd, in zijn vak. So let it be with Raveel. Of bespeur ik daar een vleugje ironie in uw uitspraak? Weet dan dat ironie mij vreemd is, alleszins als het gaat om ernstige zaken zoals kunst.

Met verbazing – “verbijstering” zou hier evenzeer op zijn plaats zijn – verneem ik dat het everzwijn dat ’s nachts ronddwaalt rond uw huis in Frankrijk, in feite geen everzwijn is maar een hert. Niet dat het mij verbaast dat ge het hert aanvankelijk voor een everzwijn hebt aanzien – die beesten lijken per slot van rekening heel erg op elkaar – maar de angst slaat mij om het hart als ik er nog maar aan denk dat gij met het hert hetzelfde zoudt voorhebben als met het vermeende everzwijn. Zeker als het een vrouwelijk hert, zegge een hinde, zou zijn. Hinden zijn namelijk heilige dieren, die gewijd zijn aan de godin Artemis. Het zou niet de eerste keer zijn dat Artemis zich meedogenloos wreekt op diegene die een aan haar gewijde hinde doodt! En vaak lijdt ook nog zijn nageslacht onder die wraak. Om maar één voorbeeld te noemen: Agamemnon, de opperbevelhebber van de Griekse troepen in de Trojaanse oorlog, werd door Artemis gedwongen zijn dochter Iphigineia te offeren, als straf omdat hij een aan haar gewijd dier zou gedood hebben (cf. mijn boek “Uit het schuim van de zee”, pag. 242). Maar in de veronderstelling dat gij ál mijn waarschuwingen aan uw laars lapt, ongelovig als gij nu eenmaal zijt, en het hert uiteindelijk toch in uw diepvries belandt, kunt gij het misschien wel op prijs stellen dat ik u hierbij in bijlage een recept stuur voor de bereiding van een “tournedos van hert”.

Wat ik u niet wil onthouden – ook al omdat ik u een lange brief beloofd heb – is het relaas van mijn uitstap naar Gent, de dato 6 februari, zijnde eergisteren. Het hoofddoel was een symposium over de chirurgische behandeling van slokdarmaandoeningen. Zoals ge weet heb ik in mijn studentenjaren meer lessen gebrost dan bijgewoond en het moet zijn dat nu, meer dan een halve eeuw na datum, de behoefte de kop opsteekt om de schade in te halen. Deze keer ben ik met de auto gegaan: in dit gure weer altijd iets comfortabeler dan met de trein, maar in de eerste plaats om de efficiëntie van mijn gratis parkeerkaart op de proef te stellen. Als oud-student van de faculteit heb ik altijd al recht gehad op zo’n kaart, maar door nalatigheid ben ik die kaart pas vorige maand gaan afhalen aan het “badge-centrum” van het UZ. Nadat ik de kaart in de gleuf had gestoken kwam zij er weer uit en op een scherm verscheen: “kaart omdraaien a.u.b.”  Maar de omgedraaide kaart kwam er ook weer uit en ook weer met de melding “kaart omdraaien a.u.b.” De slagboom ging niet omhoog en terugkeren was geen optie want er stond al een hele rij auto’s achter mij. Ik heb dan maar weer een “betaalticket” genomen… Nu weet ik wat er fout gegaan is: mijn parkeerkaart is er een die niet voor de gleuf bestemd is, maar ’t is eigenlijk een “badge”, die voor een elektronisch oog dient gehouden te worden en hopsa, de slagboom gaat omhoog! ’t Was nog vroeg in de middag, amper half drie en het symposium was pas om half negen. Een zee van tijd om nog eens de stad af te dweilen. Met de bus, respectievelijk de tram.

Op de bus die mij naar het Wilsonplein moest brengen zat een eindeloos dikke dame, kennelijk van Midden-Afrikaanse origine. Ze nam de hele bank in beslag, die bedoeld was voor twee tot drie personen. Tegenover haar zat een klein zwart kleutermeisje, een ukkie van hooguit een jaar of drie, met een strikje in d’r haar, mooie grote oogjes en hagelwitte tandjes: een hemels mooi poppetje. En het poppetje zei, wijzend op een toestelletje – een i-pad, een e-pad of weet-ik-wat-voor-pad – dat op de schoot lag van de dikke ebbenhouten dame, die haar moeder was, zoals dadelijk zal blijken:

- C’est quoi ça, maman?

Het stemmetje klonk vlekkeloos mooi, zoals je dat van zo’n piepklein kuikentje niet zou verwachten.

De corpulente moeder vertrok geen spier en bleef zonder te antwoorden somber voor zich uitkijken.

En weer vroeg het zwarte engeltje, met meer aandrang dan de eerste keer:

- C’est quoi ça, maman?

Er kwam weer geen antwoord. En de vraag werd herhaald, tot vijf keer toe, telkens een beetje luider en telkens met meer aandrang. Net toen ikzelf wilde tussenbeide komen met «n’insiste pas, ma chérie, ne vois-tu pas que ta mère est fatiguée? », gromde de mère iets onverstaanbaars in ‘t Frans, al kan het ook Swahili geweest zijn…

Toen wees het poppetje naar een knopje op de ik-weet-niet-wat-voor-pad en het sprak:

- Est-ce qu’il faut appuyer ici, maman?

Geen reactie, noch enige zweem van vertedering op het gezicht van de moeder. Ik vergeet  te zeggen dat er naast het kindje op de bank nog een handtas stond, waaraan een touwtje hing met een soort flocheke. En dat er naast de handtas ook nog een hondje zat. Het hondje kreeg het flocheke in ’t oog en begon ermee te spelen. En dat had het klein zwart poppetje gezien:

- Dat mag jij niet doen, zei het. Je gaat het kapotmaken.

En dan weer tot de moeder:

- Il ne peut pas faire ça, n’est-ce pas, maman.

En tot het hondje :

- Zie je nu wel, stoute hond.

Het liet de moeder allemaal onverschillig. Het tweetalig kindje en het Vlaamstalig hondje had ik zó willen meenemen. Maar voor mij was het tijd om uit te stappen.

Van ’t Zuid tot aan boekhandel De Slegte is een kwartiertje wandelen. De Vanderdoncktdoorgang heb ik rechts laten liggen en de Kuiperskaai links, al kan ik het niet helpen dat de herinnering aan De Kelder, De Zolder, De Don Carlos, De Don Quichotte en De Fons mijn hart doet bloeden. De Slegte ligt vlak naast de aula van de universiteit, in de Volderstraat. In 1957 woonde ik hier de opening van het academisch jaar bij en een halve eeuw later heb ik hier zelf een voordracht gehouden. Bij De Slegte kwam ik een doe-het-zelfgids zoeken ter herstelling van de vochtschade in onze kelder. Qua boeken hebben ze bij De Slegte alles en tegen een spotprijsje: 3,99 in mijn geval…

Aan ’t eind van de Volderstraat de tram genomen naar het Sint-Pietersstation. Daar een koffie gedronken in “The Walker” en De Gentenaar doorbladerd. Bij het buitenkomen klampt een jonge kerel mij aan en vraagt mij om een financiële steun, om pampers te kopen voor zijn drie kleine kinderen. Ik heb wat kleingeld in mijn broekzak en ik geef het hem: één euro en éénenvijftig cent. Hij is zwaar ontgoocheld. Daar kan ik geen pampers voor kopen, zegt hij. Hij stopt het kleingeld in zijn zak en loopt door zonder dankuwel. Ik ben al blij dat ik er zonder kleerscheuren vanaf kom.

De rest van de dag is evenzeer zonder kleerscheuren verlopen. Omdat ik nog anderhalf uur tijd over had vóór de aanvang van het symposium, heb ik eerst nog een bezoek gebracht aan een kennis, die al weken opgenomen ligt in het UZ op de afdeling psychiatrie, gebouw K12, blok F, afdeling “stemmingsstoornissen”, kamer kweetniemeerhoeveel. Ga daar maar eens naar op zoek als ge over een oriëntatievermogen als het mijne beschikt: het UZ is een stad op zichzelf. Gelukkig is het personeel uiterst behulpzaam, ofschoon ze daar heus wel andere dingen aan hun hoofd hebben dan pre-demente bezoekers de rechte weg te wijzen. Zoals in alle ziekenhuizen zijn ze hier onderbemand, en dat ondanks het feit dat er zo’n vijf keer meer personeelsleden zijn dan liggende, of liever opgenomen patiënten. Geen wonder dat er voor één ligdag zo’n vijfhonderd euro dient betaald, alleen voor “het liggen” wel te verstaan. Overigens dient “liggen” hier niet al te letterlijk genomen. Ik heb daar in feite op de afdeling “stemmingsstoornissen” niemand zien “liggen”: ze zaten in de TV-kamer, in de leeskamer of in de eetzaal en de stemming leek opperbest…

Het symposium (in blok B auditorium E) is heel goed meegevallen: de professoren De Looze en Pattyn zijn niet alleen uitstekende artsen, maar ook knappe sprekers. Ten bewijze: ik heb er heel wat van opgestoken. Niettemin heb ik het na de eerste twee sprekers – er kwamen er daarna nóg twee – voor bekeken gehouden. Daar waren een aantal redenen voor: eerstens vind ik een uur volgehouden aandacht al meer dan genoeg, tweedens was er mijn oude studiegenoot Jan Bogaert die naast mij zat en er op dat moment eveneens de brui aan gaf, derdens hadden ze mij verzekerd dat de slides van de spreekbeurten op www.ugent.be/ge/oudstudenten kunnen teruggevonden worden.

En om af te sluiten wens ik u en Ireentje nog veel gelukkige jaren in la douce France. 

Kris. 

P.S. Zopas heb ik op TV de grote kok Wouter Bru horen zeggen dat er niets onaangenamers bestaat dan een champignon op je bord krijgen, waar nog zand in zit. Denk er dus maar aan bij elke tegenslag: ’t had altijd nog erger kunnen zijn, ge hadt een champignon op uw bord kunnen krijgen waar nog zand in zit…

10-02-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Brief aan mijn ouwe vriend Karel die vorig jaar het door criminaliteit overspoelde Zuidwestvlaanderen  definitief heeft ingeruild voor het zonnig land van Alphonse Daudet. ’s Nachts doolt er een everzwijn rond zijn woning in de Provence.

Beste Karel,

Eén dezer dagen, meer bepaald op 9 februari, zijt gij zeventig jaar: hartelijk gefeliciteerd! Een heel bijzondere dag voor de schilderkunst: niet alleen omdat het uw verjaardag is, maar ook omdat op die dag de grootste Vlaamse schilder aller tijden begraven wordt (Raveel). Wij durven veronderstellen dat gij deze mijlpaal in uw bestaan zult vieren met een natje en een droogje, anders gezegd -  nu ge toch in de zonnige Provence woont -  un petit liquide et un petit sec. In bijlage twee suggesties voor wat betreft het droogje: twee bereidingswijzen van everzwijn. Voor het geval natuurlijk dat ge tegen de bewuste datum het everzwijn al hebt geschoten, dat ’s nachts op uw landerijen ronddwaalt…

Toch zou ik u willen aanraden enige voorzichtigheid aan de dag leggen, wat dat everzwijn betreft. Zoals moge blijken uit de bijlage (“foto” uit een Grieks boek) en uit het verhaal nummer  19 uit mijn boek “Uit het schuim van de zee” zou dat everzwijn wel eens een vermomde godheid kunnen zijn (goden zijn onsterfelijk!) en zo zoudt ge wel eens de vloek van de goden op u en uw hele nageslacht kunnen laden. Er zijn voorbeelden genoeg van dergelijke drama’s in de Griekse mythologie. Enfin, ge ziet wel. Ge zijt nu oud genoeg om in deze zelf te beslissen en uw verantwoordelijkheid op te nemen.

En wat “hypocrietgehalte” betreft. Ik kan niet anders dan het een goede woordspeling vinden. Met dat woord hadt ge kunnen meedingen naar “Het woord van het jaar 2012”, al vrees ik dat gij toch maar weinig kans hadt gemaakt. Kijk maar wat er van mijn voorstel “epocriet” terechtgekomen is: klik hier maar eens op www.bloggen.be/pierpont/archief.php=ID2061164 .

Laat ondertussen de weldaden van “La douce France” maar rijkelijk over u heen stromen, beoefen verder de kunst, zoniet de schilderkunst dan toch de levenskunst in ’t algemeen en vergeet vooral niet mijn groeten en wensen over te maken aan Jaklientje.

01-02-2013 om 20:32 geschreven door kris vansteenbrugge  

Duiding bij een “lauwe” nieuwjaarswens.

Was ’t oude jaar niet altijd even fijn,…

Dat het oude jaar niet altijd even fijn was, beste lezer, daarmee zult u het ongetwijfeld eens zijn.

In het wapenvriendelijke Amerika werden in een klas alle leerlingen doodgeschoten en vorige week knalde daar iemand de brandweerlieden neer toen ze zijn huis kwamen blussen hetwelk hij zelf in brand had gestoken.

Een bom in de wielersport. Lance Armstrong, de man die na zijn genezing van – in longen en hersenen uitgezaaide! – teelbalkanker, zeven maal de Ronde van Frankrijk won, werd betrapt op doping en moet al zijn titels, ook die van wereldkampioen, plus al het verdiende prijzengeld teruggeven.

Het jaar 2012 was er weer één van crisis en ongelijkheid tussen de mensen, een jaar van oorlogen, massale slachtpartijen en hongersnood.

… ’t nieuwe jaar zal heus wel beter zijn.

In  Amerika gaan ze het aantal vuurwapens verdubbelen. Ieder kind zal tot de tanden gewapend naar school trekken teneinde zich behoorlijk te kunnen verdedigen tegen een eventuele dolle schutter. Het afschrikkend effect zal ongetwijfeld niet uitblijven.

Er komt een zekere vorm van rehabilitatie voor Armstrong, in deze zin dat al zijn tegenstanders en die andere tourwinnaars nu eindelijk gaan toegeven dat ook zij doping hadden genomen. De diverse erelijsten zullen akelig leeg worden, maar de wielersport zal eindelijk bevrijd zijn van het zwarte dopingspook dat het al jaren torst.

Er komt een eerlijke verdeling van de welvaart: de inkomens van álle burgers van dit land, zullen op hetzelfde niveau gebracht worden. Er zal een kleine toeslag zijn voor bouwvakkers, brandweerlui en  chauffeurs van de Lijn, vanwege: gevaar voor lijf en leden, hard labeur, verantwoordelijkheid voor mensenlevens, weet je wel.

Ook in de “ontwikkelingslanden” gaat men in 2013 stilaan het belang van de geboortebeperking door anticonceptie inzien. Voorlopig slaagt men er nog niet in de toename van de wereldbevolking in te dijken: alle heil wordt nog steeds verwacht van de uitroeiïng door oorlog, hongerdood en epidemieën. Maar een kentering kondigt zich dus aan. De paus gaat een andere interpretatie geven aan het “gaat heen en vermenigvuldigt u”: hij gaat inzien dat dit bijbels decreet niet geldt tot in de eeuwigheid.

Wij wensen u een jaartje zonder pijn…

U wou iets positievers? Ach, kom nou, lieve lezer. Denk hier maar eens goed over na: een jaar zonder één ziertje pijn, nóch naar lichaam, nóch naar ziel, een heel jaar lang! Ja, dát en niets minder wens ik u toe voor 2013. Omdat ik u héél erg gaarne zie.     

… en af en toe een beetje zonneschijn…

Dat bedoel ik in de eerste plaats figuurlijk: een beetje zon in je hart, een beetje vreugde, een beetje geluk. Maar ook een beetje “letterlijke” zon en wat minder regen. Al ben ik bang dat we ’t komend jaar toch weer heel veel neerslag gaan krijgen. Door de opwarming van de aarde, het wegsmelten van de poolijskappen. Al dat water zal op ons hoofd terechtkomen, de zeespiegel zal stijgen, laag gelegen gebieden zullen van de kaart geveegd worden, overstromingen zullen talloze levens eisen. Weer een poging van de natuur om het evenwicht te herstellen… 

En tot slot… Vergeef me deze sombere bui aan het begin van dit nieuwe jaar. Is het de leeftijd? Of is het de “13” in het jaartal? Of doodgewoon het feit dat ik mij niet wens te distantiëren van de wijzen van de federatie?


Uit "Het Laatste Nieuws" d.d. 26.12.2012.

En dan de goede voornemens:

1. De stad Kortrijk wordt in 2013 geruild voor het landelijke Wortegem-Petegem.

2. "Odysseus op Aiaia" verschijnt in de loop van het jaar. Of het een verhaal wordt of een toneelstuk is een nog onopgeloste vraag. Er is ook nog geen beslissing getroffen over wie het boek zal "mogen" uitgeven...

3. De horoscoopverhaaltjes (uit de Griekse mythologie) met bijhorende tekeningen van Kurt Vangheluwe (van De Druivelaar 2012) laat ik nog tot eind 2013 staan op mijn blog (klik hier www.bloggen.be/dzeus). Het komend jaar en ook in 2014 zult u op de Druivelaar tevergeefs zoeken naar een verhaaltje van mijn hand. Voor 2015 evenwel - De Druivelaar is dan honderd jaar oud -  beloof ik u een daverende come-back.

4. Er komt, te beginnen in januari, een verhaal uit de Griekse mythologie (het aangrijpend drama van koning Oidipous) op mijn blog (klik hier www.bloggen.be/mythos). Het verhaal zal om de week verschijnen in verscheidene korte afleveringen, geschreven in een begrijpelijke taal en geschikt voor kinderen vanaf tien jaar. Opdat de nieuwe generatie reeds vroeg kennismake met het werk van onze "culturele voorouders"...
 
5. Aangezien de posttarieven maar weinig verhoogd worden in 2013, zal ik ook tijdens het nieuwe jaar de verzendkosten van mijn boek "Uit het schuim van de zee" te mijnen laste nemen. Terloops: het lijkt erop dat dit boek stilaan hét referentiewerk voor Griekse mythologie aan het worden is in de Nederlandse en Vlaamse scholen.  

01-01-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Ten eerste (TV1). In een school in Amerika schiet een man zevenentwintig mensen dood. Onder de slachtoffers achttien kinderen.

Er is duidelijk iets mis met de wapenvergunningen in Amerika. Je zal als schoolkind maar neergeknald worden zonder in de mogelijkheid te verkeren om je behoorlijk te verdedigen. Wanneer gaan ze in Amerika eindelijk inzien dat ieder schoolgaand kind dient voorzien te zijn van een degelijk vuurwapen?

Ten tweede (Het Laatste Nieuws). Een klokvaste afspraak bij de arts kost 22 euro extra.

Ikzelf heb mij  tijdens mijn hele loopbaan aan klokvaste afspraken gehouden, zonder ooit één cent supplement aan te rekenen. Waarom zou ik ook? Bij klokvaste afspraken zijn beiden gebaat: de patiënt én de arts. Een arts die bijvoorbeeld 44 euro aanrekent voor een consultatie die normaal 22 euro mag kosten en daarenboven het ontvangen bedrag niet invult op het getuigschrift voor verstrekte hulp zal vermoedelijk belast worden op 22 euro: pakweg 11 euro. Hij houdt aan zijn consultatie drie keer zoveel over als de arts die zich aan het vast tarief houdt. Ook de patiënt heeft schuld aan deze mistoestand: homo vult decipi (d.i. “de mens wil bedrogen worden”). Een dokter die meer geld vraagt zal wel beter zijn, zeker… Dokter Longueville was er zo één. Hij was “gespecialiseerd” in de inwendige geneeskunde, maar van de geneeskunde had hij maar weinig kaas gegeten. Dat hij zijn patiënten astronomische erelonen aanrekende was algemeen bekend. Hij was een statussymbool voor de gegoede reumatieke vrouwelijke bourgeoisie uit mijn stad. Bij de slager en de bakker, te pas en te onpas, pakten ze uit met hun “rendez-vous” bij dokter Longueville.

Een ander voorbeeld haal ik uit mijn memoires (“O jerum jerum jerum…):

... Na aftrek van de kosten en de belastingen bracht een operatieve neuscorrectie mij vijftienhonderd frank op:  drie uur supergespecialiseerde chirurgie plus de nazorg. Daar kon mijn vrouw één keer mee naar de kapper, maar dan mocht het niet de duurste van de stad zijn.

Er was toen een jonge dame uit mijn kennissenkring, een halve filmster, die bij mij inlichtingen inwon omtrent het verkorten van haar neus. Toen ze hoorde hoeveel ik voor zo'n operatie aanrekende, begon ze er waarschijnlijk serieus aan te twijfelen of ik het wel goed kón. Ze heeft haar neus dan maar laten opereren in een andere stad door een plastisch chirurg "met naam". De ingreep kostte haar vierhonderdvijftigduizend frank. In 't zwart! De peulschil die ze  aan mij zou betaald hebben, zou ze dan nog integraal teruggetrokken hebben van het ziekenfonds. Die Antwerpse chirurg verdiende zijn centjes in ieder geval nogal vlot, als je dat vergelijkt met mijn povere vijftienhonderd frank… En het resultaat vond ik nog niet eens zo denderend: ik had het ongetwijfeld beter gedaan…

Rijk ben ik er dus vanzelfsprekend niet van geworden. Integendeel…

14-12-2012 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Latent talent.

Is het je ooit overkomen, beste lezer van de derde leeftijd, dat je tijdens een wandeling plots oog in oog komt te staan met een goede kennis. Je weet dat haar naam die is van een bloem. Een bloem die bestaat in talrijke variëteiten en kleuren: rood, wit, roze en geel. De rode is het symbool van de liefde.  Sommige variëteiten geuren heerlijk. De takken en de stengels bevatten stekels. Alleen, op ’t moment van de ontmoeting kan je niet op de naam van de bloem komen, en dus ook niet op de naam van… Roos. Je zou het duizend keer willen zeggen, maar het woord schiet je nu niet te binnen. Hoe hard je ook je best doet. Precies omdát je zo hard je best doet, waarschijnlijk. Je kent de naam wel. Straks schiet het je wel te binnen, als je er niet meer aan denkt. Laten ze je tien, neen honderd, namen van bloemen voorleggen en je haalt er die ene uit, de roos! Een bewijs toch dat je de naam ként. Je kon er alleen niet opkomen op ’t ogenblik dat het nodig was… 

Stel dat het jou overkomt, beste lezer van de derde leeftijd. Dat je vrouw Jasmijn heet en dat je niet verder komt dan… Hyacint. Ik ken een man die vreest dat het hem ooit zou kunnen overkomen en die, ten einde dit soort situaties te voorkomen, zijn lieve echtgenote al jaren aanspreekt met de koosnaam “baby”.

Maar laat ik nu maar gauw komen tot het punt waar het mij om te doen is. Hebt u, beste leeftijdgenoot, al vaak mensen van de derde leeftijd zien deelnemen aan een quiz? Laat staan, winnen? Het antwoord is “neen” en de verklaring is deze: die mensen kunnen er, ondanks hun uitgebreide kennis, “niet zo direct opkomen”. Maak er een “multiple choice quiz” van, zo predik ik al járen, en je krijgt een heel ander beeld van de mentale gesteldheid van onze senioren. En na mijn lang prediken in de woestijn heeft TV6, onze nieuwste televisiezender, daar eindelijk op ingespeeld met de gloednieuwe quiz “Latent”.

Er worden vragen gesteld. Er is keuze uit drie mogelijke antwoorden. Eén antwoord is het juiste, een ander is er één helemaal naast de kwestie, een derde houdt het midden tussen de beide andere. Ik geef een voorbeeld. Stel dat de vraag luidt: “Wie won de Tour de France in 1969?” De drie mogelijke antwoorden zijn: A/Lance Armstrong, B/Eddy Merckx, C/Ivo Vandamme. Men kan op drie mogelijke manieren antwoorden: 1° men kiest voor één van de drie oplossingen (is het antwoord juist dan krijgt men 2 punten, is het fout dan verliest men 1 punt); 2° men kiest voor twee van de drie oplossingen (indien één van de twee juist is krijgt men 1 punt, zo niet dan verliest men 2 punten); 3° men antwoordt niet (men wint noch verliest punten). Gokken kan, maar als het aantal vragen voldoende groot is, kan het niet anders of de olie (zegge de latente kennis van de senioren) komt bovendrijven. Het Vlaamse quizlandschap zal er dus weldra anders uitzien.  

10-12-2012 om 12:04 geschreven door kris vansteenbrugge  

In Het Laatste Nieuws van heden lees ik op pagina 4 dat de hele Fortis-top officieel  beschuldigd wordt van oplichting, valsheid in geschrifte en koersmanipulatie in de zaak Fortis, het goedehuisvader-aandeel : het aandeel zakte in geen tijd tot op een fractie van zijn waarde, nadat “de top” het de hemel had ingeprezen. Menig goede huisvader werd alzo in armoede gedompeld. De mannen van de Fortis-top werden “beloond” met een ontslagpremie van enkele miljoenen euro’s, op kosten van de goede huisvaders – van wie anders? – en ze gingen elders aan ’t werk in een goedbetaalde job. De man die de voormalige Fortis-top in verdenking heeft gebracht is onderzoeksrechter Jeroen Burm, zoon van niemand minder dan de acteur en cabaretier wijlen Jef Burm. Jeroen Burm wordt in de krant voorgesteld als een integer man en toch durf ik er een flink deel van mijn schamel pensioen op verwedden dat die gewezen toplui aan ’t eind van ’t spel nog een flinke duit van hun immens “zuur vergaard” fortuin zullen overhouden en dat een vergoeding voor de goede huisvader er, nadat de advocaten betaald zijn, “uiteraard” niet zal inzitten. Ik verklaar dit nog nader in de loop van dit betoog…

Pagina 5 is gewijd aan het gratis drankbonnetje dat jeugdvoetballers of andere jonge sporters krijgen na een wedstrijd. Er zal taks moeten betaald worden op die bonnetjes… en dat kunnen de clubs zich niet veroorloven. Laten de clubs hiertegen protesteren: de fiscus zal ongetwijfeld aan het langste eind trekken en daar zullen ze niet eens Jeroen Burm voor nodig hebben. Ha, men is goed op weg bij de fiscus: nu enkel nog het grootkapitaal aanpakken en we zijn er! 

In dezelfde krant van 4 december lees ik, onder de titel “brief van de dag”, het verhaal van een jongetje dat in de kostschool door zijn medeleerlingen gepest werd en… uitgehongerd. Als het jongetje zijn beklag ging doen bij de studiemeesters, schaarden deze laatsten zich helemaal aan de kant van de pesters. Van het jongetje hoefden ze immers niets te vrezen. De pesters daarentegen durfden al eens een mes bovenhalen. Het is achtenvijftig jaar geleden. Hoe ik dat zo precies weet? Het jongetje was ík! U kan het volledig, uit het leven gegrepen verhaal lezen door hier te klikken op  www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=123515 of beter nog door het boek “O jerum jerum jerum” te bestellen via e-mail (kvansteenbrugge@gmail.com) alwaar u ook nog kunt lezen dat het met het jongetje ondanks alles nog redelijk goed gekomen is.

En dan nog dit…

Mundus vult decipi, ergo decipiatur. Het is een oude latijnse spreuk en het betekent: “De wereld wil bedrogen worden, laat hij dus bedrogen worden”…

Het is de ondertitel van een verhaal van Jan Bauwens op zijn weblog dd. 5.12 (www.bloggen.be/tisallemaiet). In zijn zoektocht naar de oorzaak van de financiële crisis en de groeiende kloof tussen arm en rijk, komt hij tot de volgende conclusie:

… (de wereld wil bedrogen worden) misschien wel de ultieme verklaring voor het dan toch bijzonder onwaarschijnlijke gemak waarmee vandaag, en dan nog op een volstrekt transparante manier, het arme leeuwendeel van de Europese bevolking door een vermogende minderheid wordt afgeroomd, en dit niet langer via de gekende weg van de handel, de productie en de consumptie, doch quasi geheel rechtstreeks door de overheveling van het kapitaal van deze naar gene bankrekeningen. Ja, dat geen haan daar naar kraait kan pas worden begrepen indien het inderdaad zo is dat het volk dit tenslotte ook zo hebben wíl.

En over de onaantastbaarheid van de allerrijksten schrijft Bauwens:

Het is immers een feit dat de allerrijkste Europeanen Griekse reders zijn, beroepsgenoten van de legendarische reder, wijlen Aristoteles Onassis, ooit de rijkste man op aarde. Griekenland is een schiereiland in het centrum van het welvarendste wereldcontinent en de reders maken er sinds oudsher gigantische fortuinen. Ze betalen evenwel helemaal geen belastingen, de meesten onder hen plaatsen hun winsten in het buitenland, bijvoorbeeld op Cyprus of in Zwitserland om aan alle taksen te ontsnappen en zodoende wordt de Griekse overheid opgelicht en komt de staat in geldnood. Zeer onlangs publiceerde een Grieks journalist op het internet een lijst met de tweeduizend rijkste Griekse belastingontduikers, samen goed voor het veelvoudig oplossen van de Griekse staatsschuld, maar amper enkele dagen na die publiekmaking zat de dappere man al in de cel.

Zou Jeroen Burm erin geslaagd zijn om het kostschoolkrapuul tegen de haren in te strijken? En de Griekse reders? Begrijpt u, beste lezer, waarom ik de zoon van Jef maar weinig kans op slagen geef in de Fortis-affaire?

Pesterijen, ongelijkheid, geweld: geen democratie die er zijn tanden niet op stukbijt.

06-12-2012 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Het boek “De Wereld volgens Louis Tobback” gelezen? Ik alvast niet en dat boek van Louis zal ook nooit in mijn bibliotheek  te vinden zijn. Net zo min als in de bibliotheek van aartsbisschop Léonard, althans volgens dezes woordvoerder. En dat ondanks het feit dat “Duimelot” Louis  in zijn boek  schrijft: “Léonard is een man naar mijn hart omdat hij consequent is”. Alhoewel…  Mocht Louis er ooit toe komen om mijn laatste boek te kopen – ’t mag ook mijn vóórlaatste zijn – dan wil ik misschien mijn mening herzien. Ik had hem over mijn boek willen spreken toen ik hem onlangs ontmoette in Leuven, ter gelegenheid van de verkiezing van “Duimelot” als nieuwe naam voor de boekhandel van het Davidsfonds (klik hier:  www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2025012 en www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2024822). Louis bood mij evenwel de gelegenheid niet, want nadat ik hem gelukgewenst had met zijn herverkiezing tot burgemeester, liet hij duidelijk verstaan dat ons gesprek lang genoeg geduurd had. En via Het Laatste Nieuws zal hij mijn boek(en) evenmin leren kennen want tussen Het Laatste Nieuws en mijzelf komt de liefde duidelijk van één kant.

Dit weekend wijdt Het Laatste Nieuws twee volle pagina’s aan het boek van Louis Tobback. Het artikel in de krant gaat over de reacties van politici en andere “vooraanstaanden” die in het boek een veeg uit de pan krijgen. Eén van die reacties komt van Bert De Graeve, CEO bij de firma Bekaert, alwaar hij in 2012 naast zijn jaarwedde van rond de 2 miljoen euro, nog een bonus opstrijkt van anderhalf miljoen euro, wat dus neerkomt op een jaarinkomen dat zo’n tweehonderd maal groter is dan wat een arbeider bij Bekaert verdient.  Ziehier wat keizer Louis daarover schrijft: “Het getuigt van cynische gewetenloosheid jezelf te verrijken op de kap van hetzelfde bedrijf dat honderden mensen ontslaat. Ik denk ook niet dat Bert De Graeve zijn bonus wou uitstellen, want dat veronderstelt een schaamtegevoel dat zulke mensen niet hebben”. En ziehier wat Bert De Graeve daarop antwoordt, via zijn woordvoerder: “Op die onzin reageer ik niet, ik heb wel belangrijker dingen aan mijn hoofd”.

En of Bert De Graeve gelijk heeft! De keizer van Leuven kan toch niet verlangen dat Bert de grote som geld die hem aangeboden wordt, weigert. Dat doet toch geen méns. Ikzelf zou het alvast niet doen en Louis Tobback evenmin! Bert treft geen verwijt. De fout ligt enkel bij diegenen die er niet in slagen dat de inkomens van de werkende mensen genivelleerd worden: niemand, Louis, zou een groter jaarlijks inkomen hoeven te hebben dat meer dan twee keer zo groot is als dat van een hardwerkende arbeider bij Bekaert, plus de arbeidsvreugde daar bovenop. U bent daar niet in geslaagd, mijn beste Duimelot, en u hebt het nochtans jaren lang mede voor ’t zeggen gehad...

01-12-2012 om 16:51 geschreven door kris vansteenbrugge  

28-11-2012 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Uit Het Laatste Nieuws van donderdag 22 november 2012.

Pag. 1, 12, 13:

Laten we maar beginnen met hét nieuws van de dag: “Het koningspaar bezoekt de redactie van Het laatste Nieuws”. Een grote foto van Albert en Paola, al of niet toevallig met de krant in de handen, siert de voorpagina. Mét verwijzing naar  de pagina’s 12 en 13 die volledig gewijd zijn aan het hoog bezoek. Eens nagaan hoeveel pagina’s de andere kranten aan dit bezoek gewijd hebben…

Pag. 7:

Een artikel dat handelt over een pas verschenen boek van paus Benedictus. In het boek maakt de paus komaf met een aantal leugens en verzinsels omtrent de geboorte van Christus. Er was een stal en een kribbe, in de vrieskou. Vergeet echter de drie koningen maar: puur verzinsel! En er waren evenmin drie wijzen uit het Oosten. En dan kan er ook geen sprake geweest zijn van geschenken: goud, wierook en ... vooral mirre. En de os en de ezel? Driedubbele onzin! Die waren er niet. En kamelen evenmin –  maar omdat ik die tóch niet heb in mijn kerststal kan dát mij eigenlijk weinig schelen. Over de schaapjes wordt weinig of niets gezegd en dat geldt evenzeer voor de herdertjes die bij nachte lagen in het veld. Misschien is dat punt nog niet helemaal opgehelderd. Engelen waren er wel. Maar zingen deden ze beslist niet. Ze zullen ongetwijfeld wel iets gezegd hebben, maar volgens het diepgaand onderzoek van de paus – het artikel vermeldt dat hij elke vrije minuut van zijn tijd aan dat onderzoek heeft gewijd – hebben ze beslist niét gezongen. De ster, die was er: dat kan Benedictus aantonen, met “grote wetenschappelijke zekerheid”. En met zo mogelijk nog meer wetenschappelijke zekerheid stelt de paus dat de “onbevlekte ontvangenis” van de Maagd Maria geen mythe is maar waarheid.

Het boek is uitgebracht op één miljoen exemplaren – da’s meer dan mijn laatste twee boeken, “O jerum” en “Uit het schuim van de zee”, samen. Het is dan ook een heel belangrijk wetenschappelijk werk dat een nieuw licht laat schijnen op de geboorte van Christus, geschreven door iemand van wie de onfeilbaarheid vaststaat. In “geloofszaken” wel te verstaan, niet in zaken als geboortebeperking, homosexualiteit, en dergelijke. Misschien kan de paus zich dan ook het best beperken tot het domein waarin hij op zijn best is: in geloofszaken.

En tóch laat ik alles staan: mijn drie koningen met hun goud, hun wierook en hun mirre, mijn os en mijn ezel. En Jozef op de achtergrond: de stiefvader. Hij staat er bij en kijkt ernaar. De ezel.

Pag. 8:

De 17-jarige Tyler Alred uit Oklahoma is veroordeeld voor het doodrijden, in stomdronken toestand, van zijn vriend. Het verdict is zwaar: Tyler moet zich een jaar lang onthouden van drugs en alcohol en daarenboven moet hij tien jaar lang naar de mis. Ja, Tyler jong, wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten!

Pag. 21:

In Kortrijk krijgen de CD&V-schepenen en de voorzitster van het OCMW een “outplacementregeling”. Dat krijgen ze omdat ze vanaf komend jaar hun job kwijt zijn. Werkloos dus. Dat geldt evenwel niet voor de huidige CD&V- burgemeester, omdat die nog een andere job heeft, naar ik vermoed. Heel onzekere jobs zijn het, aan ’t bestuur van onze steden en gemeenten. En zeggen dat Kwikkie hemel en aarde bewogen heeft – met succes overigens – om de nieuwe burgemeester te worden in deze stad, die al sinds mensenheugenis door de katholieken geregeerd wordt: een ministerpost en het vice-premierschap heeft hij er zelfs voor opgegeven. Wat een outplacementregeling precies inhoudt begrijpt wellicht zo goed als geen enkele inwoner van de stad. Maar ze beseffen genoegzaam dat het hun geld gaat kosten. En het zijn voorzeker in de eerste plaats de niet CD&V-ers die het ongepast vinden dat zij daarvoor moeten opdraaien. Eigen schuld dikke bult, zeg ik dan: ze hadden maar massaal voor CD&V moeten stemmen! Hopelijk hebben de Kortrijkse burgers nu hun les geleerd en stemmen zij bij een volgende verkiezing voor diegenen die de komende zes jaar aan ’t bewind zullen zijn, anders zullen ze ook nog moeten instaan voor hún outplacement. En toch ben ik er bang voor dat ze in Kortrijk hun les niet zullen geleerd hebben: een ezel stoot zich weliswaar geen twee keer aan dezelfde steen, maar… Kortrijkzanen zijn geen ezels.

Pag. 20:

Hier lees ik dat bij een inwoner van de Don Boscolaan in Kortrijk vogels werden gestolen. Dat zou een aantal dagen geleden reeds gebeurd zijn, maar het nieuws raakte pas nu bekend. Daar gebeurt nogal wat in die buurt. Amper een maand of twee geleden las ik in de krant dat er in diezelfde buurt een poging tot diefstal van een GSM is geweest. Om dan nog niet te spreken van de inbraak die drie jaar geleden in mijn woning  werd gepleegd en waarbij het hele huis werd overhoop gehaald en alle familiejuwelen en al het geld verdwenen: dát nieuws is tot op de dag van heden onbekend gebleven…

Pag. 14:

Op deze pagina staan twee onopvallende artikels. Eerst is er het artikeltje waarin vermeld wordt dat er in ons land een instroom is van Roemeense artsen en waarin verwezen wordt naar de krant “Le Soir” die benadrukt dat deze mensen tevreden zijn met een loon van amper drieduizend euro in de maand. Alsof drieduizend euro in de maand een hongerloon is. Alsof men met drieduizend euro in de maand niet zou kunnen rondkomen. Mijn vrouw en ik doen het met 750 euro in de maand, elk. En dat volstaat ruimschoots. Enkele tips? Mijn kapster knipt en brusht voor 7 euro, witte producten zijn tot vijftig procent goedkoper en gemiddeld niet minder van kwaliteit, in een friettent eten kan even lekker en even gezond zijn als in een chic restaurant en tot tienmaal goedkoper, water van de kraan is honderd maal goedkoper en zeker zo gezond als flessenwater, een goedkope kamer in een ouderwets hotel is vaak gezelliger dan een designkamer in een duur vijfsterrenhotel…

Het ander artikel handelt over onze Guy Verhofstadt die zijn Engelse collega Farage beledigt door te beweren dat dezes wedde als Europees parlementslid een grote verspilling is. Guy zal wel gelijk hebben. Maar Guy’s wedde dan? Zou die meer bedragen dan de wedde van die Roemeense artsen?

Niet uitgesloten dat ik komend jaar in de politiek stap. Een politiek mandaat lijkt mij, gezien mijn gevorderde leeftijd, het enige waartoe ik nog bekwaam moet geacht worden. Welnu, als dát gebeurt – bij leven en welzijn, wel te verstaan – dan zal dat met een onafhankelijke lijst zijn (genre LDD). Als ik dan minister word in één van onze regeringen of europarlementslid en ik t’allenkante door journalisten allerlei bestookt word met vragen zoals “wat heeft u tot de politiek gebracht?” dan zal ik niet nalaten te verwijzen naar die twee onooglijke artikeltjes op pagina 14 van Het Laatste Nieuws van donderdag 22 november 2012. 

Pag. 11:

En omdat het niet altijd kwel en kommer hoeft te zijn, heb ik dit op zijn minst hartverwarmend bericht voor ’t laatst gehouden: “De moeders van 83 Spaanse kinderen poseren naakt voor een erotische kalender om met de opbrengst een schoolbus te betalen die wegens bezuinigingen werd afgeschaft”. Mooi zo! Daar heeft  iedereen toch wat aan, nietwaar?

23-11-2012 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

De bladen staan er dezer dagen vol van: Carmen (*cf. foto HLN), die gebuisd was in ’t vijfde jaar van ’t middelbaar onderwijs, is naar de rechter gestapt en ’t gevolg daarvan is dat de school de buis ongedaan moet maken en haar toch moet laten overgaan naar ’t zesde jaar. Voor iedere dag dat de school daarmee talmt dient ze daarenboven 1250 euro schadevergoeding te betalen aan het meisje. Laat de school maar talmen, zal ze ongetwijfeld denken: 1250 euro per dag! Da’s ongeveer het inkomen waar mijn vrouw en ik een hele maand mee moeten toekomen! Vier buizen had ze: minder dan de helft van de punten. En dat het nu net de vier hoofdvakken moesten zijn! Goed dat we in een tijd leven waar de leerling in beroep kan gaan bij de gerechtelijke instanties. Vroeger was dat wel even anders…

Ik vergeet nooit wat één van mijn vrienden overkomen is, een halve eeuw geleden. Ik noem hem bij deze gelegenheid Marc. Hij studeerde voor burgerlijk ingenieur aan de Gentse universiteit. De eerste drie jaar telkens geslaagd met grote onderscheiding. En toen kwam de kat op de koord. Marc moet zich iets hebben laten ontvallen dat bij één van de proffen in een verkeerd keelgat was geschoten. De prof reageerde woedend: “Bij mij hoef je nooit meer examen af te leggen, ik laat je d’r toch nooit meer door!” Marc kreeg dat jaar een zware “onvoldoende” voor die prof, in de eerste zittijd en ook in de tweede zittijd. Hij moest zijn jaar, zijn vierde dus, overdoen, maar ’t was weer van ’t zelfde. Ten einde raad trok Marc naar Leuven om er zijn vierde jaar te doen. Maar onder zijn lesgevers was er daar één die bevriend was en onder één hoedje speelde met de rancuneuze Gentse prof en… ’t werd wéér niks. Het jaar daarop was Marcs zwart beest met pensioen. Marc keerde terug naar Gent en slaagde daar op een schitterende manier in zijn vierde en zijn vijfde jaar. Hij is een gerenommeerd ingenieur geworden, ofschoon hij drie jaar te laat aan zijn carrière is kunnen beginnen. Hoeveel schadevergoeding had deze affaire hem niet opgeleverd indien het gerecht zich daarmee had bemoeid! Maar in die tijd bemoeide het gerecht zich niet met dat soort zaken…

Dat men, zestig jaar geleden, ook wel eens zonder slag of stoot, kon overgaan naar het volgend studiejaar, kan ik illustreren met het verhaal van een jongen die in de lagere school een jaar hoger zat dan ikzelf. Ik noem hem Jean-Luc. Hij was erg groot voor zijn leeftijd. Hij zat in ’t zesde leerjaar en kende nog maar zeven of acht letters van ’t alfabet. Met die zeven of acht letters maakte hij zijn opstellen en zijn dictees. Niemand raakte wijs uit zijn schrijfsels, hijzelf evenmin. Jean-Luc was geen echte debiel en in een gesprek kon hij soms redelijk intelligent uit de hoek komen. Hij moet een zware leerstoornis gehad hebben, of misschien had hij wel meerdere leerstoornissen tegelijk: dyslexie, dyscalculie, ADHD, NLD, ASS, allemaal aandoeningen waarvoor toen nog geen naam was uitgevonden. Hij hoorde thuis in het buitengewoon onderwijs natuurlijk, maar dat bestond alleen in de grote stad en hoe kon Jean-Luc in ’s hemelsnaam iedere dag naar de grote stad? En de meester kon die grote jongen toch niet eeuwig in ’t eerste studiejaar laten zitten. Zo is Jean-Luc dus met zijn beperkte kennis van zeven of acht letters in ’t zesde leerjaar geraakt. Zonder dat er een rechtbank aan te pas is gekomen…  

16-11-2012 om 14:48 geschreven door kris vansteenbrugge  

Stel: je bent betrokken in een ongeval, een botsing tussen twee auto’s. Zelf heb je geen schuld aan het ongeval om de simpele reden dat je slechts de passagier was in één van de auto’s. Er ontstaat een discussie tussen de beide chauffeurs. Van wat er gezegd wordt begrijp je niet veel, in de eerste plaats omdat je een beetje hardhorig bent. Maar je gaat er natuurlijk van uit dat jouw chauffeur helemaal “in zijn recht” is. En het is dan ook niet meer dan logisch dat je hem in deze een handje toesteekt. En wat doe je dan? Je grijpt een bosmaaier die toevallig in de auto ligt en je maait de bestuurder van de andere auto een been af. Gewoon. Om te helpen. Maar het wordt je duidelijk gemaakt dat je dit niet had mogen doen, dat je een advocaat zult nodig hebben of dat je anders misschien nog wel gestraft zult worden, voor een daad die nochtans goed bedoeld was, enkel maar om te helpen…

- We kunnen ongetwijfeld een verzachtende omstandigheid inroepen, zegt de advocaat.

- Natuurlijk, zeg je dan. Ik wilde immers alleen maar helpen.

- Dat is al een sterk argument. En zijn er nog redenen waardoor je misschien iets te assertief bent geweest, misschien een beetje ondoordacht zou kunnen gereageerd hebben?

- Ik heb een ongelukkige jeugd gehad, spanningen in het gezin, stress op het werk, depressies, ADHD…

- Echt goede argumenten zijn dat niet. Weinig rechters die daar nog in lopen. Maar… merk ik daar niet dat je gehoor niet al te best is?

- Dat klopt. Al veel in lawaai gewerkt…

- En dat je daardoor niet in de gaten had dat de discussie tussen de beide chauffeurs al was bijgelegd?

- Ja, dat kan.

- En dat je jouw chauffeur alleen maar hebt willen helpen? En dat je die andere chauffeur dus alleen maar per ongeluk dat been hebt afgemaaid?

- Precies, zo is het gegaan. Staan we nu sterk?

- Héél sterk.

Zelf kom je daar nooit op. Alleen een geniale advocaat komt daarop. Dat soort genieën bestaat: meester Thierry Goffart is er zo één. Er staat een foto van hem in de krant van heden (Het Laatste Nieuws).

15-11-2012 om 17:03 geschreven door kris vansteenbrugge  

Overproductie.

De autofabriek Ford gaat dicht. Logisch gevolg van de “overproductie”? Maar is de auto op zichzelf niet reeds een “overproduct”? En wat gezegd van de talloze steeds maar meer geperfectioneerde fitness toestellen die de homo sedens nodig heeft om zich, in ’t zweet zijns aanschijns, te ontdoen van overtollig vet, dat het gevolg is van de comfortabele auto waarmee hij zich “zittend” begeeft naar zijn werk en naar zijn… fitness centrum. En de mooi aangelegde wegen die uitnodigen tot te snel rijden, waardoor de behoefte aan spitsvondige snelheidsdrempels ontstaat. Zijn dát geen overproducten? En kan hetzelfde niet gezegd worden van de gesofistikeerde isolatietechnieken die bij de woningbouw toegepast worden en die de bouwers nopen tot het plaatsen van al even gesofistikeerde ventilatiesystemen? En de honderden miljoenen maagzuurremmende pillen die dagelijks geslikt worden door al diegenen die zich te pletter eten, die niet eten “om te leven”, maar “om te kotsen”: is dát geen overproductie?

Op zijn blog (www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=2031988) behandelt Jan Bauwens het thema van de overproductie. Bauwens is één van onze belangrijkste Vlaamse filosofen. De titel van zijn verhaal luidt: Het spook van de overproductie. In zijn betoog komt hij o.a. tot deze conclusie:

Misschien wel het allergrootste gevaar en ook de paradox bij uitstek van de overproductie is dat zij uiteindelijk gedoemd zal blijken om in haar tegendeel te verkeren, en dit zal niet gebeuren als een ongeluk doch als een in koelen bloede geplande, waanzinnige strategie met verschrikkelijke doch onomkeerbare gevolgen. Voorafspiegelingen van het doemscenario kan men nu reeds optekenen bij de observatie van de reeds algemeen gangbare dumppraktijken van bij uitstek levensmiddelen waardoor men geheel kunstmatig schaarste creëert teneinde aldus de marktwaarde van het voedsel de hoogte in te jagen en de winst te maximaliseren. Deze techniek bloeit in een economie die niet de bevrediging der behoeften op het oog heeft, niet het leven en de levensmiddelen, doch het domme ruilmiddel dat het geld is.

Maar Bauwens is een prekende in de woestijn. Net als Socrates, Malthus en zovele andere wijze mannen die hem zijn voorgegaan…

05-11-2012 om 11:18 geschreven door kris vansteenbrugge