01-01-2016 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Tien jaar bloggen, ’t is zo voorbijgevlogen. Driehonderdeenennegentig verhaaltjes. De verhaaltjes van de eerste drie blogjaren (2006, 2007 en 2008) werden gebonden en als boek uitgegeven onder de naam “1^e blogboek: SCHRIJVELARIJ” (135 verhaaltjes, 425 pagina’s). De verhaaltjes van de volgende drie blogjaren werden eveneens als boek uitgegeven onder de naam “2^e blogboek: ZEVERARIJ” (120 verhaaltjes, 350 pagina’s). De verhaaltjes van de laatste vier jaar zullen, bij leven en welzijn, weldra uitgegeven worden als “3^e blogboek: ZWANZERIJ” (134 verhaaltjes, ongeveer 435 pagina’s). Op de kaft van het eerste boek prijkt een foto van mijn Tony, die al driekwart eeuw mijn lievelingspop is. Op de kaft van het tweede blogboek een foto van Blanche en Brownie, sedert zes jaar mijn lievelingsschaapjes. De kaft van het derde boek wordt vermoedelijk gesierd door het beeld van Apollo, dé rode draad doorheen de geschiedenis van 2015. In één van mijn laatste verhalen (2 november 2015) heb ik vol vreugde aangekondigd dat mijn Apollobeeld dat rond de vorige jaarwisseling was ontvreemd, weer terecht was en dat daarmee de hele zaak als afgedaan kon beschouwd worden. Wie de “daders” waren kon mij nu niet meer schelen. Gisteren vond ik in mijn bus evenwel een vierde brief van de anonieme briefschrijver die tekent met “Het Ghentsche gevolg”, waarvan ik hier een uittreksel laat volgen:

“… in het artikel op Uw blog, waar U euforieus ‘finale’ vermeldt, bemerken we zekere ondoordachte zinsnedes die niet van Uw gewoonte zijn. Bij deze kunnen we de zaak verre van afgehandeld beschouwen. Een speciale onderhandelaar is inmiddels naar U op weg en neemt binnen de kortste keren contact op met U…”

U denkt “ik verneem wel hoe dat afloopt”, maar zeker is dat niet, beste lezer, want ik had mij al voorgenomen om er mee op te houden. Tien jaar bloggen, meer dan twaalfhonderd pagina’s zouden moeten volstaan om een ei kwijt te geraken, maar men weet natuurlijk nooit: soms kruipt het bloed waar het niet gaan kan… Ik had dit (voorlopig?) laatste verhaal als titel willen meegeven: “Alle cartoonisten zijn sinistromanen”. Waarom ik die titel in gedachte had? Omdat ik het wát grappig zou vinden om al mijn trouwe lezers het woord “sinistromaan” te laten opzoeken en ook omdat ik het leuke onzin vind, passend om een verhalenbundel mee af te sluiten van een boek waarvan de titel luidt: “Zwanzerij”. En waarom ik het uiteindelijk toch niet doe? Ziehier. Lees ik daar niet in Het Laatste Nieuws van heden dat een speler van ’s lands  beste voetbalploeg zich heeft laten ontvallen dat “alle boeren homo’s  zijn”?(*) En wat is zijn straf? Schorsing voor onbepaalde duur, een taakstraf, aparte training en psychologische begeleiding. Omdat hij met zijn uitspraak zowel de boeren als de homo’s zwaar beledigd heeft. Stel dat ze mij een gevangenisstraf of een zware geldboete of, erger nog, psychologische begeleiding opleggen om de cartoonisten en de sinistromanen beledigd te hebben! Ik durf er niet aan denken. Vandaar…

(*) De voetbalploeg waarvan sprake is AA Gent en de zwanzer heet Raman, 21 jaar oud. Vermoedelijk heeft hij in zijn kinderjaren nog gedanst op het refrein van “al wie da nie springt is homofiel” en misschien heeft hij wel gedacht evenveel succes te behalen met die even dwaze zinloze slogan over die boeren. Een stupide ingeving van het moment, uitgesproken in een moment van verdwazing, in de euforie van de overwinning, zoals tooghangers zich vaak laten ontvallen, al gaat het daar heus niet altijd over boeren. Dat minderheidsgroepen zoals homofielen en sinistromanen dan wel eens het slachtoffer zijn valt te begrijpen doch allerminst goed te keuren. Mensen met een voorbeeldfunctie zoals Raman horen in geen geval uitspraken over de menselijke geaardheid te doen in ’t openbaar. Wie durft overigens beweren dat de homofielen over afzienbare tijd niet in de meerderheid zullen zijn? En dan maar schreeuwen van “al wie da nie springt is heterofiel” of “alle boeren zijn heterofiel”. Een mooie boel!...

Talrijke onderwerpen heb ik behandeld in de loop van de laatste vier jaar. De kunstroof van de Rechtvaardige rechters en die van de Apollo van de Broekstraat hebben de meeste aandacht gekregen. Nieuw licht werd geworpen op beide zaken, maar de vraag naar de identiteit van de daders is onbeantwoord gebleven. Talrijke wiskundige problemen werden onder de aandacht van mijn lieve lezers gebracht. Helaas, brandende problemen zoals het verdelen van een taart in zeven gelijke stukken, de trisectie van een hoek en de kwadratuur van de cirkel zijn niet tot een oplossing gekomen. Zolang de mens er niet zal in slagen de precieze lengte van een cirkelboog over te brengen op een rechte, zal hij met die problemen blijven worstelen. Onoplosbaar! Neem dat maar van mij aan. Ook de literatuur werd niet verwaarloosd. De aandachtige trouwe lezer zal allicht gemerkt hebben dat mijn voorkeur stilaan begint uit te gaan naar de poëzie en wel, om precies te zijn, naar de Vlaamse neoromantiek. Ja, daar ben ik nu stilaan aan toe, nu ik het steeds moeilijker krijg om mijn gedachten te ordenen. Zeker en wis, ’t is niet allemaal maneschijn en rozengeur geweest: er was ook kwel en kommer… En treurnis. Dat mijn goede vrienden Jaak Vanlichtervelde en Raymond Creus er op een dag niet meer zouden zijn, kon ik mij nauwelijks voorstellen. En toch, het leven gaat verder. Voor hoelang nog?

En wat staat er u en mij, nog te wachten op dit ondermaanse? De aarde warmt op. Er worden maatregelen getroffen om die opwarming tot twee graden Celcius te beperken. Maar die twee graden zullen volstaan om een groot deel van de bestaande aardoppervlakte onder water te zetten. Daarom, beste lezer en nakomelingen: blijft weg van de kust en ga liever een flink stuk landinwaarts wonen.

Of er dan niets grappigs is gebeurd die laatste jaren? Toch wel, en dan nog wel zeer recentelijk. De lezer verontschuldige mij als het ook hier in de eerste plaats draait rond moord en geweld. De verhalen van Lucky Luke handelen toch ook over moord en geweld en óf men ze grappig vindt!... Maar zoals zo vaak overtreft de realiteit de fictie in dit écht gebeurd verhaal:

Een man, van wie men wist dat hij tientallen mensenlevens op zijn geweten had, had zich verschanst in een gebouw in de stad, en dat was de politie niet onbekend. Ze hadden het gebouw kunnen binnenvallen, maar ’t was avond en omdat de wet een “huiszoeking bij nacht” verbiedt, hielden ze zich stil tot de ochtend. Hetgeen slim was van de politie want door ’s nachts het gebouw binnen te dringen hadden zij het risico gelopen dat de gezochte persoon vrijuit zou gaan, ’t is te zeggen nooit meer zou kunnen veroordeeld worden voor alle gepleegde feiten. Vanwege… procedurefout. Bij het krieken van de dag stopte een verhuiswagen vóór het gebouw. Een kast werd naar buiten gedragen. De politie diende te wachten tot negen uur. Toen drongen zij het pand binnen. De vogel was gaan vliegen!...

Ach, waar maken wij ons druk om? Zolang de show zich maar afspeelt ver van ons bed…

24-12-2015 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Dat de doorsnee-man om de zeven seconden aan seks denkt en om de vier seconden aan voetbal, kan er bij mij niet in. Zeker wat voetbal betreft. Ikzelf denk hooguit een paar keer per dag aan voetbal en dan is het meestal nog enkel om mij eraan te ergeren dat zowat één derde van mijn krant iedere dag aan voetbal gewijd is. Met seks zit dat wel enigszins anders. Maar om de zeven seconden!... En hoelang wordt dan telkens aan seks gedacht? Drie seconden? Dat zou dan betekenen dat de gedachten van een normale man zo’n vijfduizend keer per dag afdwalen in de richting van… seks. In mijn geval is dat op zijn minst honderd keer minder. Ben ik niet normaal, niet gemiddeld, niet doorsnee? ’t Is mogelijk dat het met mijn leeftijd te maken heeft, dat het verminderd is met de jaren, maar toch, vijfduizend keer per dag heb ik nooit gehaald. Ja, vroeger welde de gedachte aan seks nogal eens spontaan op. Nu gebeurt dat nog zelden zonder de aanwezigheid van een externe uitlokkende factor. Al hoeft het nu niet direct Tanja Dexters te zijn die in Eva’s kostuum mijn slaapkamer  komt binnengewandeld. Enkele dagen geleden was het de sensuele stem van ene Brenda die een en ander bij mij opriep. Aan de telefoon… Ze belde mij op met de vraag of Test Aankoop mij bekend was. Ja zeker, ik ben er zelfs nog op geabonneerd geweest, lang geleden weliswaar. Of ik iets voelde voor een hernieuwde kennismaking: voor de prijs van amper twee euro voor twee maanden Test Aankoop. Ik zei dat ik voor twee maanden  Test Aankoop wel twee euro overhad, maar dat de kans klein was dat ik daarna een abonnement zou nemen. Ze zei dat het in feite niet om een abonnement ging maar om een lidmaatschap dat recht geeft op regelmatige toezending van een paar tijdschriften, adviezen, rechtsbijstand en nog meer. Een proefperiode van twee maanden verplichtte overigens tot niets. Ik hoefde enkel nú het nummer van mijn bankrekening te geven en de twee euro zouden dan wel van mijn rekening afgeschreven worden. Via domiciliëring. Poepgemakkelijk toch?... Ik sputterde een beetje tegen: was het niet Test Aankoop die mensen afraadt hun rekeningnummer door te geven aan wildvreemden? Brenda bezwoer mij met haar lieve doodeerlijke stem dat ze geen bedriegster was en ik voelde mij een beetje beschaamd. Weet je wat, zei ik, geef mij jóuw rekeningnummer en ik stort daarop vandaag nog de twee euro voor het kennismakingspakket. Zo werkt het helaas niet, zei ze. Ik heb dan maar voorgesteld een cursiefje over haar te schrijven, op mijn blog. En ik heb haar mijn blog-adres gegeven. Het staat haar vrij hierop te reageren. Misschien kunnen we dan toch nog zaken doen. Als ze mij haar e-mailadres en haar bankrekeningnummer geeft…

En waarom die seks-gedachte nu zo sterk naar boven kwam? Ik heb in mijn leven ooit één Brenda gekend. Ze was Engelse. Met haar achternaam heette ze Boyle. Ze woonde in Hastings en ze werkte bij de politie (zie foto). Ik ontmoette haar één keer in ’t jaar, telkens op de laatste zaterdag van augustus, ter gelegenheid van de stratenloop “Dwars door Grijsloke”. Twintig jaar lang. Nooit een vrouw gekend die zo warm, zo hartelijk was als Brenda Boyle. De vurigheid waarmee ze mij bij dat jaarlijks weerzien telkens omhelsde!... het bleef dagen lang nazinderen. Ze was een doorbijter, ze liep ieder jaar de langste afstand, de twintig kilometer. Vorig jaar was ze er nog. Dit jaar niet meer. Rond de jaarwisseling overleden. Aan een kwaadaardige ziekte… 

  Brenda Boyle, augustus 2012. 

12-12-2015 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Mensen die niet geïnteresseerd zijn in muziek en voetbal zijn serieus gestoord en hebben dringend psychiatrische therapie nodig. Dat is tenminste wat Ben Crabbé, quizmaster en drummer, ervan denkt. Tot mijn scha en schande moet ik bekennen dat ik tot dat soort mensen behoor. En wat de zaak ongetwijfeld nog erger maakt: ik vind van mijzelf dat ik geestelijk volkomen normaal ben. Geen greintje ziekteinzicht dus. Alhoewel… Niets is zwart-wit. Een vrolijk meezingertje kan ik wel eens smaken: eentje uit de oude doos, een folksong of een studentenlied. En ik heb niets tégen voetbal. Ik ben zelfs geabonneerd op een krant die zijn abonnees dagelijks vele pagina’s voetbal in de maag splitst. Mijn vriend Firmin heeft daar veel minder last van: hij is geabonneerd op een kwaliteitskrant die niet meer dan een gewone portie voetbal brengt, maar daarentegen bol staat van de “opiniestukken”. En opiniestukken, da’s ook niet helemaal mijn ding, vanwege te vermoeiend. En ik durf wedden dat zijn krant niet eens vermeld heeft dat Depoitre de Gentse voetbalploeg zal verlaten. In mijn krant van gisteren dinsdag 8 december stond het geblokletterd op pagina 23: “DEPOITRE wil niet bijtekenen bij Gent”. De reden: ze willen hem in Gent niet méér betalen dan achthonderdduizend euro in ’t jaar. En elders kan Depoitre ongetwijfeld véél meer verdienen, in ’t buitenland allicht. En aangezien Firmin al evenmin als ikzelf een voetbalfan is, zou u, beste lezer, kunnen denken: ’t zal Firmin worst wezen dat Depoitre vertrekt naar Barcelona, München of Milaan. En dáár ben ik nu nog niet zo zeker van, want wat u niet weet…

Firmin is lid van de bejaardenvereniging van ons dorp en daar doen ze één keer in de week een uurtje gymnastiek met een drink achteraf. Kwestie van fit te blijven. En wat wil het geval? Sedert enkele weken hebben ze daar een nieuwe turnlerares: niemand minder dan dé vriendin van Depoitre. Ze heet Shana en ik hoef zeker niet te vertellen dat ze jong is en bloedmooi. Ten bewijze de tientallen foto’s die van haar te vinden zijn op ’t internet. En of ze ook lief is en attent? Oordeel zelf… Een paar weken geleden is Firmin naar de kapper geweest en dat is aan Shana niet onopgemerkt voorbijgegaan en ze heeft er hem een complimentje over gemaakt. Hij loopt nu al de hele tijd op een wolkje. Men zou het voor minder… Ik zal hem alvast niet vertellen dat zijn nieuwe turnlerares hoogstwaarschijnlijk weldra naar ’t buitenland zal vertrekken. Ik wil niet de bode van het slechte nieuws zijn en ik ben blij dat zijn krant dat soort nieuws niet brengt. Firmin heeft mij zopas, terwijl ik deze regels schrijf, een bezoek gebracht: hij straalt. 

09-12-2015 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

De zon priemde al fel door de spleten van het niet geheel naar beneden gelaten elektrisch rolluik – ’t liep al tegen de middag – toen iemand mij wild enthousiast – de term is te zwak – kwam wakker schudden met de woorden:

- Apollo is terug! Apollo is terug!

’t Was precies, dag op dag, een half jaar geleden dat de gerechtelijke instanties mij de raad hadden gegeven een absolute stilte te bewaren omtrent de diefstal die drie maanden tevoren, zo rond de jaarwisseling, moet hebben plaats gehad. En laat het nu juist de dag zijn waarop ik mij voorgenomen had die stilte te doorbreken.

Hij stond er, in de blakende zon, niet op de plaats waar hij altijd placht te staan, maar aan de overkant van de tuin, te midden van groen lover. Maar wát een Apollo! Een schitterend wit beeld, helemaal gezandstraald. De aanblik van de stralende zonnegod, was pijnlijk voor de ogen. En de vreugde om de terugkeer van de god is zo immens dat ze ruimschoots opweegt tegen het verdriet om het tijdelijk gemis, want dat Apollo ooit zou terugkeren, daar heb nooit aan getwijfeld.

Het overheersend gevoel is er een van geluk, maar er is ook de schaamte. Ik had nooit zo onbezonnen moeten zijn om mensen te beschuldigen en daar het gerechtelijk apparaat bij te betrekken. Ik beken dat ik in de eerste plaats gedacht heb aan een diefstal door leden van het Gents studentenkorps. Talrijke anonieme brieven wezen in die richting. Er waren er ernstige bij en minder ernstige; de laatste kwamen ongetwijfeld van grappenmakers die losgeld eisten. En al kan er van diefstal geen sprake geweest zijn, en misschien zelfs niet van een studentengrap, toch denk ik nog steeds dat dit het werk is van een  student van mijn geliefde Alma Mater, een student in de archeologie die als eindwerk voorgeschoteld heeft gekregen “een oud Grieks beeld in zijn frisse oorspronkelijke staat herstellen”. En of hij daarin geslaagd is! Grootste onderscheiding mét felicitaties van de jury.

Maar misschien vergis ik mij wel; zoals ik mij ongetwijfeld ook vergist heb toen ik er op een gegeven ogenblik van overtuigd was dat de politie zelf er voor iets tussen zat. Een naam die in verscheidene anonieme brieven naar voor is gekomen is die van ene Hendrik. De allerlaatste tip die ik kreeg een paar dagen vóór de gelukkige ontknoping, wees ook in die richting. Vóor de putto, het klassieke engelenbeeld dat we op de plaats van de verdwenen Apollo hadden geplaatst, stond plots een stoere Viking in vol ornaat en de beide handen steunend op een literfles sterk bier van het merk “Straffe Hendrik”. En wat wil het geval? Dat ik die ene Hendrik, die ik goed ken en die overigens van goeden huize is, helemaal niet in staat acht tot een dergelijke daad. Anders zou ik hem toch niet “brave Hendrik” noemen, hetgeen ik sinds jaar en dag doe.

Ik heb alvast mijn “klacht-tegen-onbekenden voor diefstal” ingetrokken; hopelijk bijten die van het gerecht zich daar nu niet verder in vast. Een gelukkiger ontwikkeling had ik niet durven verhopen: ik heb er een vernieuwde Apollo aan overgehouden, plus een borstbeeld van Napoleon Destanberg, een Viking en… een fles Straffe Hendrik!...

Mocht u zich nu ook nog afvragen, beste lezer, hoe groot de kansen zijn dat dé kunstroof van de vorige eeuw, zijnde die van de Rechtvaardige Rechters nog ooit een even gunstige afloop kent, dan moet ik u helaas teleurstellen. De aandachtige lezer van de veertien vorige edities van “De Kunstroof” zal zeker al tot de conclusie gekomen zijn dat een fatale kerkbrand in het zuiden van West-Vlaanderen aan alle illusies dienaangaande aan definitief einde heeft gemaakt.

De Viking met de fles "Straffe Hendrik", enkele dagen voor de terugkeer van Apollo. In de achtergrond: de putto die ongeveer negen maanden lang de plaats van Apollo heeft ingenomen.

De opgefriste Apollo. Hoe het beeld er vóór de "kunstroof" uitzag kunt u zien op www.bloggen.be/pictaiku/archief.php?ID=2493955.

02-11-2015 om 14:01 geschreven door kris vansteenbrugge  

Raymond,

Je had er moeten bij zijn op 10 oktober op het feest van de jubilerende West-Vlaamse artsen, dat doorging in Oostkamp. Maar het kon natuurlijk niet omdat jij zo'n anderhalf jaar geleden dit aardse tranendal verlaten hebt. Niettemin heb ik het gevoel dat jij dit nog zult opvangen, al ben je dan even onzichtbaar, onhoorbaar en ontastbaar als mijn relaas dat straks de ether zal vullen.

Zevenenveertig waren er uitgenodigd, allen met de titel van doctor in de genees-, heel- en verloskunde: vijfendertig van de lichting '65, elf van de lichting '55 en één van de lichting '45. De laatste moet al flink op weg zijn naar de honderd. Hij was er niet. Van de "jongere" lichtingen waren er naar mijn schatting zo'n twee derde op de afspraak, de meesten met partner. Twee vrouwelijke "geneesheren" waren er en dat was niet eens buiten proportie, in overweging nemend dat in onze lichting, Gent '65, er amper eentje op de vierenvijftig was van het - toen nog - zwakke geslacht. Heden ten dage is de meerderheid van de afgestudeerde artsen een vrouw en al hebben ze nu een veel grotere "bagage" dan wij toentertijd, ze zijn nu eenvoudigweg "arts" en allesbehalve "doctor in de genees-, heel- en verloskunde". En géén vrouw die zich nog "geneesheer" laat noemen. En de "Orde der Geneesheren" heet nu "Orde der Artsen".

En Claudientje, ze was er, samen met nog drie anderen van onze lichting: Marcel Marchau, Eric Devos en Hugo Provoost ("Pervosje"). Reken mij erbij, dat maakt vijf "Gentenaars". Al de anderen hadden hun wijsheid opgedaan in Leuven. Een halve eeuw geleden was Gent nog een beetje taboe in het katholieke West-Vlaanderen en wie niet in Leuven gestudeerd had werd vaak niet voor vol aanzien en met een scheef oog bekeken. Gediscrimineerd! Ik herinner me nog dat mijn buurvrouw, achtenvijftig jaar geleden, toen ik haar vertelde dat ik in Gent geneeskunde ging studeren, vroeg: "en wanneer moet ge dan naar Leuven?". Tja, de tijden veranderen. Maar Claudientje, die is nauwelijks veranderd. Eric en Hugo evenmin. En Marcel? Hij was toen al een stevig uit de kluiten gewassen knaap maar nu is zijn borstkas wel twee keer zo groot geworden: een boom van een vent, een kleerkast. En net als wij heeft hij de kaap van de vijfenzeventig al gerond. Valt het je op dat ik met jou praat alsof je niet bent heengegaan? Dat komt omdat ik er in mijn hart van overtuigd ben dat je mij hoort en verstaat. Hoe ver je ook weg bent. In de ether... Ha, in mijn weerwoord - jawel, ze hadden me weer eens gestrikt - heb ik nog eens het verhaal verteld van Marcel en de cursus van Gigi. Een geschiedenis die mij ei zo na tot dé wanhoopsdaad had gedreven, tot een dramatische ontknoping redding bracht. De zaal bulderde van 't lachen en ze bulderde des te meer naarmate mijn ellende groter werd. Maladie du voisin réconforte, nietwaar? Maar de ontknoping heb ik hun onthouden. Ze moeten maar eens mijn memoires lezen: het staat erin verteld, in geuren en kleuren.

Met mijn speech zat de sfeer er dermate goed in dat ik het niet aandurfde een "serieus onderwerp" aan te snijden. Ik had er nochtans één in gedachten. Ik stuur het jou op, via een e-mailtje:

We zijn allen ongetwijfeld dokter geworden met een edel doel voor ogen, nl. mensen genezen, mensen gelukkiger maken, levens redden. Hoeveel levens hebben we gered? En hoeveel levens hebben wij niet gered, die zonder onze tussenkomst misschien wél waren gered? In mijn geval is die "eindstand" alvast één-één, een nul-operatie dus. En of ik mensen gelukkig gemaakt heb? Met gehoorsverbeterende operaties bijvoorbeeld. Zo'n 75 procent ervan zijn geslaagd (geen slecht gemiddelde). Die zijn daar gelukkig mee geweest. Een tijdje, want geluk slijt, net als verdriet... De andere 25, wier gehoor (aan de geopereerde kant wel te verstaan) niet of nauwelijks was verbeterd, of zelfs slechter geworden en in enkele gevallen zelfs geheel uitgevallen, zijn daardoor een tijdje ongelukkig geweest. Maar die ene die aan de operatie een oorsuizen heeft overgehouden waar geen enkele medicus ter wereld hem nog kon van afhelpen, dat hem dag en nacht kwelde, waaraan hij geen ogenblik kon ontsnappen, dat zijn leven tot een hel heeft gemaakt...! Weegt het kortstondig geluk van die 75 op tegen het drama van die ene? Mocht iemand van de jubilarissen zich daarin terugvinden, laat hij dan nederig wezen.

't Was een memorabele dag, die 10^e oktober, een mooie zonnige dag. Een dag om gelukkig te zijn. Maar niemand kent mijn pijn. Omdat jij er niet meer bent. Mijn verstand zegt dat ik je nooit meer zal weerzien. Maar mijn hart weet wel beter. Als jij morgen aan mijn deur staat schenk ik jou het mooi plaket dat ik gekregen heb van de Orde. Samen hebben we zoveel beleefd, méér dan een halve eeuw geleden. Het leed gaat niet over...

Je vriend Kris.

23-10-2015 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Ons gesprek nam een heel andere wending toen Roger mij vroeg wat ik vond van de uiteenzetting van Bart Dewever aan de Gentse universiteit. Over het probleem van de immigranten.

- Tja, zei ik, op sommige punten kon ik hem wel volgen.

- Op sommige punten? Volgens mij had hij simpelweg gelijk. Op álle punten.

- Vorige week was je het toch roerend eens met wat die groene rakker – hoe heet hij ook weer? – betoogd had in ’t parlement.

- Precies. Omdat ik vond dat ook hij gelijk had.

- Maar hoe kan dat nu? Ze hebben beiden toch een verschillende mening over hoe dat vreemdelingenprobleem dient aangepakt te worden. Dan kunnen ze toch niet allebei gelijk hebben.

- Ja, daar heb je gelijk in.

- Weet je wat ik denk? Dat ze allebei ongelijk hebben.

Ik legde hem uit, aan de hand van een rekenkundig voorbeeld, dat wanneer twee personen een verschillende mening hebben, ze het onmogelijk allebei bij het rechte eind kunnen hebben, doch dat het daarentegen wel goed mogelijk is dat geen van beiden het bij het rechte eind heeft. Stel dat de ene als uitkomst van een rekensom “tien” heeft, terwijl de ander het bij “zestien” houdt. Ze kunnen onmogelijk allebei gelijk hebben, maar dat ze allebei ongelijk hebben behoort tot de mogelijkheden. Als de uitkomst “twaalf” moet zijn, bijvoorbeeld.

- En weet je waarom ik dat denk? Omdat wij geen van beiden ernstig kunnen nemen? Want, zeg nu zelf, denk je dat één van de twee ook maar over een greintje humor beschikt. Heb jij er al eens één hartelijk zien lachen? En als jij een trouwe lezer van mijn blog bent dan moet je toch weten, hetgeen Gaston Durnez beweert, dat “er zonder humor geen ernst bestaat”.

Roger staarde mij aan, met open mond. Hij zei even niets meer. Alles wees erop dat mijn betoog helder was geweest.

We hebben daarna samen nog een pint gedronken en een ander onderwerp aangesneden…

26-09-2015 om 12:35 geschreven door kris vansteenbrugge  

In het begin van de jaren zestig – ik studeerde toen voor dokter en roken was toen nog niet slecht voor de gezondheid – rookte ik de ene pijp na de andere. Pijproken was studentikoos en het zou nog enkele jaren duren voor de wereld er zich van bewust werd dat roken een belangrijke oorzaak is van hart- en vaatziekten en van longkanker. Bovendien kreeg ik de tabak gratis van mijn suikertante Jenna die een winkeltje had van rookartikelen. Bij speciale gelegenheden kreeg ik van tante Jenna een kiste sigaren met tien heel dure sigaren. Havanna-sigaren, gerold op de dijen van Cubaanse vrouwen. Men rookt ze in combinatie met een glas Armagnac, nadat men eerst de punt van de sigaar in het glas gedoopt heeft: de alcohol doodt de microben die nog aan de sigaar zouden kleven, vanwege de dijen van die Cubaanse vrouwen. Een mens kan maar beter zijn voorzorgen nemen. Maar we dwalen af…

Die dure sigaren waren één van de dingen waarmee ik indruk probeerde te maken op mijn eerste lief – ik noem haar Chiquetita, maar in werkelijkheid heette ze anders. Ik vertelde haar hoe duur de sigaren wel waren, maar niet dat ik ze gratis gekregen had van tante Jenna. Maar Chiquetita bleek geenszins onder de indruk. Ze vond het spilzucht van mijnentwege. Op een keer zei ze:

- Zonde van het geld. Je zou er iets veel beters mee kunnen doen. Je laat het zomaar in rook opgaan. Wat héb je d’r an?

- Dat aroma, zei ik. Ruik je dat? Een dik uur genieten!

- En daarna twee uur lang hoesten, mopperde ze. En het stinkt bovendien.

Chiquetita zelf verspreidde een geur die allesbehalve een natuurlijke lijfgeur was: het kwam duidelijk uit een flesje. Een dure parfum, ongetwijfeld. Ik zei dat het gebruik van dure parfum al even spilzuchtig was als het roken van dure sigaren. Dat viel niet in de allerbeste aarde en het is overigens ook nooit iets geworden tussen Chiquetita en mij.

U raadt natuurlijk nooit, mijn beste lezer, waarom ik met dit verhaal, dat meer dan een halve eeuw oud is, voor de dag kom. Daarom vertel ik het meteen. Vóór mij ligt Het Laatste Nieuws van 5/6 september l.l. met daarin dit wereldschokkend artikel:

Hier gaat de 100 euro voor een gemiddeld flesje parfum naartoe

€ 1-1,5: ‘jus’ van het parfum

€ 1: fabricatieproces

€ 3: flesje en verpakking

€ 15: winstmarge voor het merk

€ 25: reclame- en marketingkosten

€ 35: werkingskosten en winstmarges voor groothandel & winkels

€ 19,60: BTW

Ikzelf heb er niet van opgekeken…

12-09-2015 om 18:46 geschreven door kris vansteenbrugge  

Wanneer we een bekende tegenkomen hebben wij, Vlamingen, nogal eens de gewoonte om te groeten met “Hoe gaat het?” of “Hoe is ‘t?” en het antwoord is bijna onveranderlijk “Goed en met u?” waarop dan als tegenantwoord niets anders verwacht wordt dan “Ook goed”. Ofwel blijft het hierbij en vervolgt ieder zijn weg, ofwel zijn deze “rhetorische” vragen en antwoorden slechts de introductie tot een iets zinvoller gesprek, waarbij dan vaak blijkt dat het met één of zelfs met beide gesprekspartners in feite toch niet zó goed gaat. Dat “zinvol gesprek” ontspint zich bij voorkeur wanneer het al een tijd geleden is dat beiden elkaar voor ’t laatst hebben ontmoet.

Ik maak deze voorbeschouwing omdat ik gisteren een oud-collega van mij ontmoet heb op de parking van Albert Heyn. Hij was psychiater in het ziekenhuis waar ik keel-neus-oorarts was. Sinds wij beiden met pensioen zijn – en dat is welhaast tien jaar geleden! – hadden we elkaar niet meer gezien. Ik begon dus met:

- Hoe is ‘t?

Het antwoord dat volgde was evenwel niet “Goed en met u?” maar:

- Wat bedoelt ge?

- Gewoon… met de gezondheid.

- Ach, met de gezondheid. Welnu, ik voel mij goed. Maar betekent dat dat ik ook goed bén? Heb ik zekerheid dat ik morgen nog in leven ben?

- Die zekerheid hebt ge inderdaad niet, moest ik bekennen. Maar die zekerheid heeft toch niemand…

- En als de kans bestaat dat ik morgen dood ben, ten gevolge van een hartstilstand bijvoorbeeld, of een hersenbloeding, dan kan toch moeilijk gezegd worden dat het goed gaat met mij. Maar ik begrijp natuurlijk wel wat gij wilde vragen: hoe of ik mij voel? Welnu, zoals ik al zei, ik voel mij goed, uitstekend zelfs.

- Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen. Met mij gaat het alleszins niet méér dan “redelijk”. Rugpijn man! Ik ben nooit zonder…

En daarmee was meteen alle banaliteit uit het gesprek gebannen en we hebben daarna op zijn minst nog een kwartier staan praten over onderwerpen allerlei.

En ik neem mij voor nooit meer iemand te begroeten met “Hoe is ‘t?”, maar wel met “Hoe voelt ge u?”. In feite had ik mij dat vele jaren geleden al voorgenomen, na elk bezoek aan nonkel Fonske. Als ik vroeg “hoe het was” met hem, begon hij telkens onbedaarlijk te wenen. Het ging immers niet goed met hem… En op ’t laatst vroeg ik het dan ook niet meer. “Wat een hondeweer is het toch!” zei ik dan wel eens, waarop hij dan meermaals antwoordde: “Ach, voor de tijd van ’t jaar kan ’t er nog wel mee door”. Nou, ja…

10-09-2015 om 12:47 geschreven door kris vansteenbrugge  

Het moet zowat dertig jaar geleden zijn dat de toen in Vlaanderen beroemde en beruchte professor P.C. Paardekooper op mijn uitnodiging inging om te mijnen huize een culinaire en literaire avond door te brengen. Voor mij een eer en een genoegen. Ik had in de krant gelezen dat de professor, die toen net de pensioenleeftijd had bereikt, pas een boek had uitgegeven.

- Klopt het, zei ik, dat u onlangs nog een boek hebt uitgegeven?

- Wilt u de vraag nog eens herhalen?

- Of u onlangs een boek hebt uitgegeven?

 - Ik meende verstaan te hebben dat u eerst zei "nóg een boek" of was het "nog een bóek"?

Ik voelde wel dat er enig verschil bestaat tussen "nóg een boek" en "nog een bóek". Toch vroeg ik:

- Waar zit het verschil?

- Klemtoon, zei Paardekooper. Klemtoon is héél belangrijk. In het eerste geval drukt u uw bewondering uit over het feit dat ik aan de vele boeken die ik geschreven heb, er nu nog één heb toegevoegd. In het tweede geval toont u zich verwonderd over het feit dat ik op mijn gevorderde leeftijd nog in staat ben tot het schrijven van een boek.

Ik had wel degelijk de klemtoon op "boek" gelegd en zó had ik het ook bedoeld. Ik ontkende het wel, maar de professor lachte fijntjes… Hij heeft er uiteindelijk nog achtentwintig jaartjes bijgedaan en 't zou mij verwonderen als dat boek zijn laatste is geweest. Hoe kon ik toen in godsnaam vinden - ik was zelf vijfenveertig - dat vijfenzestig behoorlijk oud is om nog een boek te schrijven? Wat dan gezegd van Gaston Durnez, één van onze meest voortreffelijke Vlaamse schrijvers, die dit jaar, met 87 op de teller, drie boeken publiceert: "Mannen met zwarte gezichten", "De bolhoed van mijn vader" en "Het ABC van Gaston Durnez"?

Een gelijkaardige eer en genoegen als toen met Paardekooper is mij vorige week ten deel gevallen. Gaston en ik, naast elkaar gezeten aan de tafel van een gemeenschappelijke vriend voor een gezonde lekkere maaltijd en een dito literaire babbel. Nog drié boeken, met de klemtoon op "drie". Bij die gelegenheid heb ik van Gaston de dichtbundel "Lichtverzen" gekregen, d.d. 2008, geschreven ter gelegenheid van zijn tachtigste verjaardag. Ik citeer enkel de laatste strofe van het laatste gedicht uit de bundel...

Of schilder als U kunt eentje van mijn gedichten

in bonte kleuren op een luchtballon.

Dan zweef ik boven Vlaanderen in de kermiszon

en kinderen roepen: ‘Kijk, daar vliegt Gaston de Lichte!’

... en de opdracht die Gaston er heeft ingeschreven:

Aan Monique en Kris Vansteenbrugge die wel weten dat er zonder humor geen ernst bestaat.

Ik zou geen betere slogan hebben kunnen bedenken. En van Gaston Durnez hebben we het laatste nog niet gezien. Neem dat maar van mij aan.

23-08-2015 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Van een vriend, kunstenaar-filosoof, die mij enkele dagen geleden met een bezoek vereerde, kreeg ik het volgende verhaal toegestuurd: mooi en ontroerend.

… Toen ik laatst onze Peugeot wou schoonmaken zag ik op de plaats waar normaal de voeten staan, enkele mooie witte steentjes liggen, duidelijk aan de schoenzolen meegekomen bij het instappen vanaf jullie parking. Ik kreeg het niet over mijn hart om ze met de industriële stofzuiger te lijf te gaan en raapte ze één voor één voorzichtig op, als waren het kostbare relikwieën overblijvend uit een bewogen tourrit op de Mont Ventoux, mij afvragend in welk doosje ik ze zou opbergen. Zeventien waren er, welgeteld.

… Ik zal ze bijhouden en beschouw het als mijn heilige plicht ze terug te brengen naar hun oorspronkelijke bestemming, terug bij hun vriendjes, een beetje zoals verloren gevlogen duiven, na een onweer, die door de vinder worden teruggebracht naar hun kot, tot grote vreugde van de melker.

Het zijn, zoals nu blijkt, wel heel bijzondere steentjes. Zelfs bij een ordinair en bijna brutaal handworpje liggen ze er nadien altijd een heel bevallige compositie te wezen. Een lichte nonchalante gooi: nog steeds een elegante ritmische samenstelling. Straf, héél straf!

Dit hoogst ongewoon esthetisch gedrag intrigeert mij in hoge mate.

… Dit bijzonder fenomeen noopt overigens tot enige filosofische beschouwing. Deze kiezelkunstwerkjes bestaan namelijk slechts op het moment dat ze zijn neergegooid en enkel bij de gratie om op dat moment te stoppen. Bij het vormen van een nieuwe worp verdwijnt de vorige onherroepelijk. Als men er één wil laten voortbestaan houdt voor deze steentjes tegelijk de creatieve ontwikkeling op. De schepping is dus een evolutief proces waarbij het vorige verdwijnt als het door een ander vervangen wordt en er steeds nieuwe patronen ontstaan, tot in het oneindige…

De statistische kansberekening dat men met zeventien steentjes tweemaal een identieke groepering gooit, naar onderlinge afstand en positie, is voer voor betere mathematici.

In bijlage een zestal zeer mooie kiezelsteenformaties, ceteris paribus.

19-08-2015 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

In mijn brein zijn lege plekjes

grijze gaten

waartussen wit

er zit geen rem meer in mijn hoofd

ik kan de woorden niet meer tegenhouden

en op de rug van een dolfijn

speur ik de wereld af

op zoek naar ’t oude lijf.

Ik voel mijn pijn nog vaag

maar mijn pijn voelt mij niet meer

opgestegen 

op de rug van mijn dolfijn

hemelwaart

ervaar ik pijn als een genot.

Ik schrijf nu verzen

zonder schroom

zonder rijm

op het ritme van mijn pijn

ik schaam mij al lang niet meer

om mijn woorden zonder zin.

Mijn pijn beheers ik nu

ik spot ermee

ik schrijf nu verzen

in Vlaamse neo-romantiek

ik hoef geen lauwerkrans

geef mij maar schizofrenie

gespletenheid.

Dementie neemt de remming weg

het gevoel komt ongerept naar buiten

onsamenhangend weliswaar

omdat hier en daar

een woord verloren gaat

en de zinsbouw mankt soms wat.

Dementie helpt

tegen de pijn

maar bovenal

Tradonal!

01-08-2015 om 20:01 geschreven door kris vansteenbrugge  

Vorige week is mijn vriend Ludwig op bezoek geweest. Jaren geleden is hij verhuisd naar Nederland, in de buurt van Arnhem, en daar woont hij nog steeds. Tussen de soep en de patatten, zomaar langs zijn neus weg vertelde Ludwig mij dat hij een uitvinding heeft gedaan: het perpetuum mobile! In één van mijn vorige verhalen had ik het over de drie onmogelijkheden, zijnde de verdeling van een cirkel in vijf gelijke delen, de trisectie van een hoek en het terugvinden van het gestolen luik van het Lam Gods. Dat was bij wijze van spreken en omdat alle goede dingen nu eenmaal uit drie bestaan. Hebben wij op school niet allemaal geleerd, u zowel als ik, beste lezer,  dat als er één onmogelijkheid bestaat in de fysica… ? Precies: het perpetuum mobile! En van dat axioma heeft mijn oude vriend nu brandhout gemaakt. Hij heeft zijn uitvinding reeds gedeponeerd bij een beëdigd notaris en een universiteit belast met de uitvoering ervan. En dat vertelt hij mij zomaar, alsof het een kaf aan zijn hielen is, zoals ze dat zeggen in ons Anzegems dialect (*). Hij doet nog een poging om mij de logica van zijn redenering bij te brengen, maar tevergeefs. De wil is goed, maar mijn uitgebluste hersencellen zijn te zwak. Ik zeg hem dat hij dus weldra rijk en beroemd zal zijn van zodra de uitvinding wereldbekendheid zal gekregen hebben, dat er misschien een Nobelprijs op hem ligt te wachten. Ik zeg hem ook dat ik dan maar wát trots zal zijn dat hij mijn vriend is. Mijn woorden flatteren hem allerminst. Integendeel. Hij heeft lak aan eer en beroemdheid. Geen pretentie of valse bescheidenheid. Iets wat van mij niet kan gezegd worden. Hij heeft mijn verhaal gelezen over de Joti ’T Hooftprijs en mijn gedicht in jotithooftiaanse neoromantiek. Hij zegt er geen kwaad woord over, maar het heeft hem gechoqueerd dat ik in het artikel beweer niets van poëzie af te weten. Zeggen dat ge over een bepaald onderwerp zo goed als niets afweet en vervolgens uw uiterste best doen om er een pedant artikel over te schrijven!  Daarvoor  moet ge wel erg zelfingenomen zijn en pretentieus. Wat moeten de lezers dan wel denken: “hoe bekwaam is die man toch, dat hij over een onderwerp waar hij niets van af weet toch zo interessant kan schrijven, en hoe zou hij dan wel schrijven over een onderwerp waar hij wél een en ander van afweet?” Ludwig zei het niet met zoveel woorden, maar het is exact hoe hij over mij dacht. Mocht er over een paar jaar evenwel nog niets in huis gekomen zijn van dat perpetuum mobile, dan zal ik net zo over hém denken.

Ondertussen zit ik nog steeds opgescheept met een groot neoromantisch gat in mijn cultuur. Ofschoon het stilaan tot mij begint door te dringen aan welke normen een hedendaags Nederlandstalig gedicht er hoort uit te zien. De eerste prijs (tienduizend euro) in de laatste prestigieuze Turing gedichtenwedstrijd viel te beurt aan het gedicht “witlof” van ene Ruth Lasters. Het bestaat uit 5 ½  strofen van 2 verzen. Ik neem het letterlijk over van ’t internet:

De afzonderlijke oerknallen van
dingen, het (ontstaans)eureka van sorbet, papier, de slede, radio-

golven, de dasknoop, het elektron, poedersuiker. Was het
in stolpen maar ergens bewaard. Grote glazen reservoirs

waaronder men dan bij verwonderingverlies, bij bovenmatig balen
inhaleren kon het prilste, prettigste begrippen-

begin, ontdekkingsenthousiasme.
Dan in zo’n stolp met jou te staan, diep in te ademen de kick

van de vondst van wat wij daarna dan verzoend en -strengeld
weken aten: rauwe, bleke losgewoelde ledematen van

de aarde.

Een niveau dat ik vanzelfsprekend nooit kan bereiken (**). Maar ervan leren, dát moet kunnen…

(*)  cf. “Het dialect van Anzegem en omstreken”, op pag. 391.

(**) Tenzij… Alzheimer mij een handje komt helpen.

25-07-2015 om 21:24 geschreven door kris vansteenbrugge  

Vandaag, 15 juli 2015, is het exact vijftig jaar geleden dat bovenstaande foto werd genomen, in de aula van de Gentse universiteit, ter gelegenheid van de plechtige uitreiking van het diploma van “doctor in de genees-, heel- en verloskunde” aan één vrouwelijke en drieënvijftig afgestudeerden (alleen Api, zaliger, ontbreekt op de foto). Op de voorste twee rijen staan een aantal professoren – ze staan er bijlange niet allemaal – die hun best hebben gedaan, de ene al wat meer dan de andere, om hun pupillen de kennis van de edele geneeskunst bij te brengen. De foto, met de namen van de professoren, prijkt op pagina 163 van het boek “O jerum jerum jerum…” (mijn memoires) waarnaar ik in de loop van dit verhaal meermaals zal verwijzen (*).

Heden ten dage zijn twee van de drie afgestudeerden in de geneeskunde van het vrouwelijk geslacht. In 1965 was dat dus één op de vierenvijftig… Die ene, Claudine, lijkt mij vrij gelukkig te zijn met haar diploma. Ikzelf sta er minder vrolijk op (ik sta aan de linker hand van Claudine, d.i. rechts van haar op de foto). De laatste jaren had ik mij steeds vaker afgevraagd of ik wel de juiste studierichting had gekozen. Op pag. 133: “Ik was nog lang niet afgestudeerd maar ik wist toen al dat ik de verkeerde studiekeuze had gemaakt”. En op pag. 45: “Dat ik… heb nagelaten beschouw ik als een van de twee grootste fouten die ik in mijn leven heb begaan. De tweede zou weldra volgen: ik ging geneeskunde studeren…”. De geneeskunde studies hadden we maar weinig kunnen boeien, ik had volop van het studentenleven genoten en maar weinig tijd had ik doorgebracht in de auditoria en met de studie, wat niet wegneemt dat ik telkenjare geslaagd was in de eerste zittijd, zij het vaak op het nippertje. Hoe gaarne had ik dit diploma verwisseld voor dat van “licentiaat in de wiskunde”, een vak waarin ik op de middelbare school zo sterk had uitgeblonken. Ik zou leraar wiskunde geworden zijn. Met mijn doktersdiploma kon ik een huisartsenpraktijk beginnen, maar het werd mij al snel duidelijk dat ik voor dat beroep niet in de wieg gelegd was. In Nederland vond ik een goedbetaalde baan als assistent in een groot universitair ziekenhuis alwaar ik mij kon bekwamen in de keel-, neus- en oorheelkunde (cf. pag. 169-173). Na vier jaar behaalde ik daar het getuigschrift van specialist. Het zijn de enige echt gelukkige jaren geweest in mijn doktersloopbaan. Ik had toch weer zin gekregen in het medisch beroep en mijn leermeesters waren dermate tevreden over mij dat mij aangeboden werd deel uit te maken van de medische staf van de universiteit en dus zelf te mogen instaan voor de opleiding van jonge keel-neus-oorartsen. Ik heb toen helaas nogmaals een verkeerde keuze gemaakt, gedreven als ik was door het heimwee naar mijn geboortestreek. Een paar passages uit mijn memoires mogen duidelijk maken hoe het mij verder vergaan is: 

(pag. 174-175)

Ik begon mijn "keel-neus-oren praktijk" in Kortrijk in samenwerking met ene dokter Vanzwam. Van de twee mensen die ik in mijn leven een kwaad hart heb toegedragen, was hij er één van, al hebben we, voor zover ik weet, nooit echt ruzie gehad. Ik was senior seniorum geweest, reserve-officier in 't Belgisch leger en veelbelovend assistent in een van de grootste keel-neus-oorklinieken van West-Europa, maar op gebied van "zaken doen" was ik nog een kind. Vandamme legde mij een contract voor waarbij ik in 't begin een klein deeltje kreeg van ons beider gezamenlijk inkomen. Na enkele jaren zou ik dan de helft krijgen… tot Vanzwam met pensioen ging. Kon ik weten dat hij, die toen achtenvijftig was, tot zijn vierenzeventigste de helft van het ereloon, dat de laatste jaren nog uitsluitend door mij werd ingebracht, zou binnenrijven? In het contract stond verder dat ik moest instaan voor ál de wachtdiensten tijdens het week-end. Als ik met vakantie was mopperde Vanzwam omdat hij wachtdienst moest doen. Nam ik al eens te lang vakantie naar zijn zin, dan zei hij: " Als ge maar niet denkt dat ík voor u zal werken!" Ik zat met handen en voeten aan Vanzwam vast. Hij was daarenboven voorzitter van de Medische Raad van het ziekenhuis en dat is hij gebleven tot bij zijn afscheid op vierenzeventigjarige leeftijd. Ik wist maar al te goed dat protesteren en aandringen op een herziening van het contract geen enkele zin had: ik zou met mijn hoofd tegen de muur gelopen zijn. In ons democratisch land geldt immers het recht van de sterkste. En sterk was ik allesbehalve, ik was zwak en onmondig, vooral zwak, uitermate zwak. Waarom ik mij zó liet doen? Om dezelfde reden denk ik als waarom ik Marc Voet in mijn mond liet spuwen toen ik naar de nonnekensschool liep in Grijsloke. Om diezelfde reden zal het ook geweest zijn dat ik in de kostschool van Oostende mijn eten liet afpakken. Tegen Vanzwam had ik maar één enkel verweer: als híj niet voor mij wilde werken, dan ík ook niet voor hém! Ik hoefde dus enkel maar te vermijden dat ik véél patiënten zou krijgen… Daartoe heb ik gedurende mijn hele carrière de methode van de "creatieve irrelevante incompetentie" toegepast, zoals ik geleerd had in het boek van Laurence J. Peter, over Peters principe, en waarover ik later zelf zou schrijven in mijn tweede boek over Grijsloke, "De mens… een loopdier".

(en pag. 178)

Ik had de meest verfijnde technieken van de esthetische neuschirurgie onder de knie en de microscopische oorchirurgie kende zo goed als geen geheimen voor mij. Toch had ik de eerste jaren in Kortrijk nauwelijks patiënten. Na een jaar of drie lag mijn hele technische bagage in duigen. In dertig jaar praktijk als keel-neus-oorarts heb ik minder esthetische neusoperaties en functionele ooroperaties verricht dan in mijn laatste jaar als assistent aan het universitair ziekenhuis in Rotterdam..

Hoe vaak heb ik uit de mond van mijn huisgenoten en familie niet moeten horen dat ik “zo goed als niets uit mijn diploma’s gehaald heb”! Dat ik net als in mijn studentenjaren het grootste deel van mijn tijd aan hobby’s besteed heb. Dat ik al mijn verworven kennis niet benut heb en verloren heb laten gaan. Ach, misschien is het wel beter zo. Gaat niet ieders kennis verloren met het verstrijken der jaren en met de dood? Waar is de kennis van al die professoren naartoe, van die hooggeleerde heren op de foto waar ik zo naar opkeek? Prof. Sebruyns (pag. 56-57), prof. Thierry en prof. Vandekerckhove (pag. 133-134), prof. Devleeschouwer (pag. 150-151), prof. Deschaepdrijver (pag. 151), prof. Emiel Derom (pag. 151-152), prof. Regniers en prof. Remouchamps (pag. 153-156), prof. Defoort (pag. 156-157), prof. Piérard (pag. 157-159), prof. François (pag. 159-160), prof. Debusschere (pag. 161), en verder in één adem de professoren Bouckaert, Leusen, Vanvaerenbergh, Vandevelde, Eeman, Hooft (pag. 162). Alleen Thierry is, voor zover mij bekend, nog in leven. Hij moet rond de negentig zijn. Van de anderen zal hooguit hun gebeente nog over zijn…

En die vierenvijftig doktoren van de lichting ’65? Er zaten heel wat bollebozen tussen: een stuk of tien hebben het gebracht tot professor, één zelfs tot professor aan één van de meest gerenommeerde universiteiten van Amerika. Een aantal onder hen zijn ook al vertrokken naar de eeuwige jachtvelden. Het heengaan van mijn goede vriend Raymond Creus, vorig jaar (cf. www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2562082), heb ik nog steeds niet helemaal verwerkt: het is zo plots en ze onverwacht gegaan, we hebben samen zoveel lief en leed gedeeld (pag. 130-131), méér dan vijftig jaar geleden, en we waren vrienden gebleven (cf. www. bloggen.be/kris/archief.php?ID164).

En het felbegeerde diploma waar het, exact vijftig jaar geleden om te doen was? Ik heb het opgediept uit de oude kast waar het al die tijd opgeborgen heeft gezeten. Perkament! Met zachtheid te behandelen. Er zijn reeds een paar scheuren in. 't Is eigenlijk niets meer waard. Net zo min als dat brein van mij waar ooit zoveel wetenschap werd ingepompt. Net zo min als mijn hele ik: niets meer waard, ballast voor de maatschappij... Toch zou  't een troost zijn als ik nog even verder zou mogen leven in de overtuiging dat het stuk perkament door mijn nageslacht nog een tijdje in ere wordt gehouden en dat er ooit nog iemand moge wezen - het weze de geringste onder de zon - die bij 't aanschouwen ervan beseft: hiervoor heeft hij dit gedaan, hieraan heeft hij zeven jaar van zijn jeugdig leven geofferd: de zeven gelukkigste jaren...

15-07-2015 om 23:59 geschreven door kris vansteenbrugge  

Mocht u, beste lezer, hier een nieuwe aflevering van de kunstroof verwacht hebben, dan moet ik u teleurstellen. Vanwege het spreekverbod (cf. mijn verhalen van 18.6 en 27.6). Snapt u? Het kan dus nog wel even duren. In de plaats: een poging om met "dementenverdriet" Joti T'Hooft naar de kroon te steken. Onzin natuurlijk: de grootmeester van "junkieverdriet" is niet te evenaren.

Dementie

(gedicht in jotithooftiaanse neoromantiek)

Langs de derde en de vierde hersenkamer

glijden de gedachten en gevoelens heen

het hoofd wordt van lieverlede leeg

aan de randen kleven nog de flarden

van ’t geluk dat wij volop mochten smaken

toen wij doolden in paden van oeverloze jeugd

toen de wereld ons nog toebehoorde…

De herinneringen zijn heengevloden

uit ons oud en mistig brein

enkele zitten nog vast in onze temporale kwab

van toen jij en ik ons nog baldadig laafden

in een oceaan van oneindig welbehagen.

Toen konden wij nog huilen

als ons geluk verstoord werd

door toekomstbeelden van pijn

die al bij al nog draaglijk blijkt te zijn

omdat wien God verdelgen wil

hij eerst van zijn verstand berooft.

(quem deus perdere vult prius dementat)

01-07-2015 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

- Ik begrijp niet goed, zei ik, waarom een CEO van een groot bedrijf zoals bijvoorbeeld de haven van Antwerpen, een grotere wedde zou moeten krijgen dan een dokwerker. De dokwerker is doorgaans versleten vóór zijn zestigste, terwijl de CEO nog járen kan doorgaan na zijn vijfenzestigste en dat vaak ook doet. De dokwerker loopt daarenboven gedurende zijn carrière veel meer kans op een pijnlijk en invaliderend ongeval en doorgaans is zijn werk minder “voldoening gevend” dan dat van de CEO.

- Zeer juist, zei mijn gesprekspartner. Je zou een uitstekende vakbondsman zijn.

- En, vervolgde ik, die lijn kan doorgetrokken worden naar de baas van de vakbond. Waarom moet zijn inkomen tien keer groter zijn dan dat van zijn leden, de gemiddelde bouwvakker?

Mijn gesprekspartner zweeg nu. Hij wás de baas van de vakbond.

- Omdat, zei ik… maar hij luisterde al niet meer, wendde zijn blik naar een uiterst charmante zwaar geparfumeerde jongedame aan de overkant van de tafel.

- Omdat, insisteerde ik, die bouwvakker doorgaans versleten is vóór zijn zestigste, terwijl de baas van de vakbond nog járen kan doorgaan na zijn vijfenzestigste. En omdat de dokwerker gedurende zijn carrière veel meer kans loopt op een pijnlijk en invaliderend ongeval en doorgaans minder voldoening vindt in zijn werk dan de vakbondsbaas.

Maar het was een dovemansgesprek geworden. Hij negeerde mij volkomen. De knappe dame had hem al helemaal ingepalmd. Hij nam nog een slok van zijn cava.

28-06-2015 om 03:32 geschreven door kris vansteenbrugge  

“Un cambiale da pagare, una filia da maritare, una moglie da contentare, sono tre cose che danno da pensare”.

Het is een oud Italiaans gezegde: een wissel uitbetalen, een dochter aan de man brengen en een vrouw tevreden stellen zijn drie zaken die een man kopbrekens bezorgen. Drie moeilijke zaken dus. Maar “moeilijk” betekent nog niet “onmogelijk”. Bestempel  niet al te gauw iets als onmogelijk. Onlangs vroeg ik iemand hoe groot hij de kans schatte dat ik ooit paus zou worden. Absoluut nihil, zei hij. En of hij de kans groter achtte dat ik ooit de Tour de France zou winnen? Die kans is nóg kleiner, antwoordde hij. Aangezien de kans dat ik de Tour win nooit kleiner kan zijn dan nul, is de kans dat ik ooit nog paus wordt dus gróter dan nul en bestaat daartoe dus wel degelijk een geringe kans, hoe miniem ook. Het weze misschien maar één kans op tien tot de honderdduizendste…

En toch zijn er dingen waarvan ik met absolute zekerheid durf te zeggen dat ze onmogelijk zijn: een hoek verdelen in drie gelijke delen, een cirkel verdelen in vijf gelijke delen, het terugvinden van het gestolen paneel van Het Lam Gods (de Rechtvaardige Rechters). Vorige week werd in de media, via een zeer bejaarde gewezen bankdirecteur, nog een poging gedaan om de illusie – en de belangstelling – levendig te houden. En die illusie kan ik jammer genoeg op dit ogenblik nog niet de kop indrukken, vanwege het spreekverbod dat mij door de rechercheurs van de kunstroof werd opgelegd.

27-06-2015 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

19-06-2015 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Een week geleden heb ik een eerste brief ontvangen met een vraag om losgeld. Anoniem natuurlijk. Met één oogopslag hadden de speurders door dat de brief van een grappenmaker kwam, niet serieus bedoeld dus. En in de dagen die volgden is gebleken dat ze het bij het rechte eind hadden. Ik vroeg hun hoe het komt dat ze het zo snel doorhadden. Dat is nu eenmaal ons vak, zeiden ze, we zijn speurders voor iéts. Mijn respect voor de “recherche” is hierdoor flink gestegen en daarom geef ik gaarne gevolg aan de raad die ze mij gegeven hebben: “bewaar de stilte, doe geen mededelingen meer op de blog, noch over de Apolloroof noch over die van de Rechtvaardige Rechters, als ge tenminste niet wilt dat Apollo over tachtig jaar nóg niet terecht is”. Ik beperk er mij dan ook toe u mede te delen dat ze een spoor volgen. Een ernstig spoor. Maar misschien heb ik hiermee toch weeral teveel gezegd… 

18-06-2015 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Mijn vriend Urbain – de naam is fictief maar de man bestaat echt – toonde mij het voorschrift dat  zijn cardioloog hem sinds jaar en dag voorschrijft om het cholesterolgehalte in zijn bloed laag te houden: R/ Atorvastatine Mylan, 84 tabletten à 40 mg, 1 daags (37,24 €).

- Het “wit product” van Lipitor, zei Urbain, maar exact dezelfde werking als Lipitor en … een stuk goedkoper.

Ik had het gevoel dat er voor Urbain wellicht een nóg voordeliger alternatief bestond en ik raadpleegde mijn “Gecommentarieerd geneesmiddelen-repertorium”, het groene boekje waarover alleen artsen en apothekers beschikken. En jawel hoor, er bestaat ook een Atorvastatine Mylan van 98 (deelbare) tabletten à 80(!) mg tegen dezelfde prijs. Nu neemt Urbain nog dagelijks zo’n halve tablet en daarmee wordt zijn cholesterol in toom gehouden, voor minder dan de helft van de prijs die hij daarvóór placht te betalen. Dank zij mij. Urbain is mij daar zeer erkentelijk voor. Hij heeft mij daar zondag zelfs nog een pint voor betaald. Ach, daar zijn vrienden nu eenmaal voor…

Anders is het mij vergaan met een andere vriend, Eugène – ook deze naam is fictief en ook deze man bestaat echt. Regelmatig – bijna met de regelmaat van een klok – verzoekt Eugène mij hem een doosje Viagra voor te schrijven: twaalf pillen à 50 mg, kostprijs 113,74 €. Niet dat Eugène ook maar zijn hand omdraait voor enkele honderden euro’s, want hij heeft een bloeiende zaak en hij rekent met dubbel krijt, toch vond ik het mijn plicht hem in kennis te brengen van de generische variant (het “wit product”) van Viagra, zijnde Sildenafil Mylan, 12 x 50 mg voor amper 15 euro, zijnde bijna tien keer goedkoper! Eugène was mij allesbehalve dankbaar voor dat advies:

- Denkt ge misschien dat ik mij de échte Viagra niet kan permitteren? vroeg hij.

- Maar de werking van het generisch product is identiek dezelfde als die van Viagra. Het IS namelijk hetzelfde product. Dat kan iedere medicus of iedere apotheker bevestigen.

- En wat dan nog! Ik wil authenticiteit. Weet ge wat het is? Al dat gedoe met die goedkope witte producten is slecht voor de economie. Het maakt de commerce kapot.

Als de commerce kapot gaat zal dat alvast niet de schuld zijn van Eugène. Hij draagt enkel dure modekleren, gaat naar dure restaurants en dito kapperszaken, koopt om de haverklap een dure auto en laat zich nooit pramen om op café een “tournée générale” te geven. Heel anders dan Urbain, die van het zuinige type is, draagt Eugène de slogan “leven en laten leven” hoog in het vaandel. En dat zijn eigen zaak, ondanks de woekerprijzen die hij vaak hanteert, zo goed floreert, dankt hij aan het feit dat er nog genoeg mensen zijn voor wie “leven en laten leven” geen holle woorden zijn. En als er eens iemand een toespeling maakt op zijn woekerprijzen, dan heeft Eugène altijd deze repliek klaar: niemand heeft ooit gezegd dat ik een dief ben, ze zeggen hooguit “Eugène laat zich goed betalen”.

10-06-2015 om 16:07 geschreven door kris vansteenbrugge