Wanneer we een bekende tegenkomen hebben wij, Vlamingen, nogal eens de gewoonte om te groeten met “Hoe gaat het?” of “Hoe is ‘t?” en het antwoord is bijna onveranderlijk “Goed en met u?” waarop dan als tegenantwoord niets anders verwacht wordt dan “Ook goed”. Ofwel blijft het hierbij en vervolgt ieder zijn weg, ofwel zijn deze “rhetorische” vragen en antwoorden slechts de introductie tot een iets zinvoller gesprek, waarbij dan vaak blijkt dat het met één of zelfs met beide gesprekspartners in feite toch niet zó goed gaat. Dat “zinvol gesprek” ontspint zich bij voorkeur wanneer het al een tijd geleden is dat beiden elkaar voor ’t laatst hebben ontmoet.

Ik maak deze voorbeschouwing omdat ik gisteren een oud-collega van mij ontmoet heb op de parking van Albert Heyn. Hij was psychiater in het ziekenhuis waar ik keel-neus-oorarts was. Sinds wij beiden met pensioen zijn – en dat is welhaast tien jaar geleden! – hadden we elkaar niet meer gezien. Ik begon dus met:

- Hoe is ‘t?

Het antwoord dat volgde was evenwel niet “Goed en met u?” maar:

- Wat bedoelt ge?

- Gewoon… met de gezondheid.

- Ach, met de gezondheid. Welnu, ik voel mij goed. Maar betekent dat dat ik ook goed bén? Heb ik zekerheid dat ik morgen nog in leven ben?

- Die zekerheid hebt ge inderdaad niet, moest ik bekennen. Maar die zekerheid heeft toch niemand…

- En als de kans bestaat dat ik morgen dood ben, ten gevolge van een hartstilstand bijvoorbeeld, of een hersenbloeding, dan kan toch moeilijk gezegd worden dat het goed gaat met mij. Maar ik begrijp natuurlijk wel wat gij wilde vragen: hoe of ik mij voel? Welnu, zoals ik al zei, ik voel mij goed, uitstekend zelfs.

- Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen. Met mij gaat het alleszins niet méér dan “redelijk”. Rugpijn man! Ik ben nooit zonder…

En daarmee was meteen alle banaliteit uit het gesprek gebannen en we hebben daarna op zijn minst nog een kwartier staan praten over onderwerpen allerlei.

En ik neem mij voor nooit meer iemand te begroeten met “Hoe is ‘t?”, maar wel met “Hoe voelt ge u?”. In feite had ik mij dat vele jaren geleden al voorgenomen, na elk bezoek aan nonkel Fonske. Als ik vroeg “hoe het was” met hem, begon hij telkens onbedaarlijk te wenen. Het ging immers niet goed met hem… En op ’t laatst vroeg ik het dan ook niet meer. “Wat een hondeweer is het toch!” zei ik dan wel eens, waarop hij dan meermaals antwoordde: “Ach, voor de tijd van ’t jaar kan ’t er nog wel mee door”. Nou, ja…