Tien jaar bloggen, ’t is zo voorbijgevlogen. Driehonderdeenennegentig verhaaltjes. De verhaaltjes van de eerste drie blogjaren (2006, 2007 en 2008) werden gebonden en als boek uitgegeven onder de naam “1^e blogboek: SCHRIJVELARIJ” (135 verhaaltjes, 425 pagina’s). De verhaaltjes van de volgende drie blogjaren werden eveneens als boek uitgegeven onder de naam “2^e blogboek: ZEVERARIJ” (120 verhaaltjes, 350 pagina’s). De verhaaltjes van de laatste vier jaar zullen, bij leven en welzijn, weldra uitgegeven worden als “3^e blogboek: ZWANZERIJ” (134 verhaaltjes, ongeveer 435 pagina’s). Op de kaft van het eerste boek prijkt een foto van mijn Tony, die al driekwart eeuw mijn lievelingspop is. Op de kaft van het tweede blogboek een foto van Blanche en Brownie, sedert zes jaar mijn lievelingsschaapjes. De kaft van het derde boek wordt vermoedelijk gesierd door het beeld van Apollo, dé rode draad doorheen de geschiedenis van 2015. In één van mijn laatste verhalen (2 november 2015) heb ik vol vreugde aangekondigd dat mijn Apollobeeld dat rond de vorige jaarwisseling was ontvreemd, weer terecht was en dat daarmee de hele zaak als afgedaan kon beschouwd worden. Wie de “daders” waren kon mij nu niet meer schelen. Gisteren vond ik in mijn bus evenwel een vierde brief van de anonieme briefschrijver die tekent met “Het Ghentsche gevolg”, waarvan ik hier een uittreksel laat volgen:

“… in het artikel op Uw blog, waar U euforieus ‘finale’ vermeldt, bemerken we zekere ondoordachte zinsnedes die niet van Uw gewoonte zijn. Bij deze kunnen we de zaak verre van afgehandeld beschouwen. Een speciale onderhandelaar is inmiddels naar U op weg en neemt binnen de kortste keren contact op met U…”

U denkt “ik verneem wel hoe dat afloopt”, maar zeker is dat niet, beste lezer, want ik had mij al voorgenomen om er mee op te houden. Tien jaar bloggen, meer dan twaalfhonderd pagina’s zouden moeten volstaan om een ei kwijt te geraken, maar men weet natuurlijk nooit: soms kruipt het bloed waar het niet gaan kan… Ik had dit (voorlopig?) laatste verhaal als titel willen meegeven: “Alle cartoonisten zijn sinistromanen”. Waarom ik die titel in gedachte had? Omdat ik het wát grappig zou vinden om al mijn trouwe lezers het woord “sinistromaan” te laten opzoeken en ook omdat ik het leuke onzin vind, passend om een verhalenbundel mee af te sluiten van een boek waarvan de titel luidt: “Zwanzerij”. En waarom ik het uiteindelijk toch niet doe? Ziehier. Lees ik daar niet in Het Laatste Nieuws van heden dat een speler van ’s lands  beste voetbalploeg zich heeft laten ontvallen dat “alle boeren homo’s  zijn”?(*) En wat is zijn straf? Schorsing voor onbepaalde duur, een taakstraf, aparte training en psychologische begeleiding. Omdat hij met zijn uitspraak zowel de boeren als de homo’s zwaar beledigd heeft. Stel dat ze mij een gevangenisstraf of een zware geldboete of, erger nog, psychologische begeleiding opleggen om de cartoonisten en de sinistromanen beledigd te hebben! Ik durf er niet aan denken. Vandaar…

(*) De voetbalploeg waarvan sprake is AA Gent en de zwanzer heet Raman, 21 jaar oud. Vermoedelijk heeft hij in zijn kinderjaren nog gedanst op het refrein van “al wie da nie springt is homofiel” en misschien heeft hij wel gedacht evenveel succes te behalen met die even dwaze zinloze slogan over die boeren. Een stupide ingeving van het moment, uitgesproken in een moment van verdwazing, in de euforie van de overwinning, zoals tooghangers zich vaak laten ontvallen, al gaat het daar heus niet altijd over boeren. Dat minderheidsgroepen zoals homofielen en sinistromanen dan wel eens het slachtoffer zijn valt te begrijpen doch allerminst goed te keuren. Mensen met een voorbeeldfunctie zoals Raman horen in geen geval uitspraken over de menselijke geaardheid te doen in ’t openbaar. Wie durft overigens beweren dat de homofielen over afzienbare tijd niet in de meerderheid zullen zijn? En dan maar schreeuwen van “al wie da nie springt is heterofiel” of “alle boeren zijn heterofiel”. Een mooie boel!...

Talrijke onderwerpen heb ik behandeld in de loop van de laatste vier jaar. De kunstroof van de Rechtvaardige rechters en die van de Apollo van de Broekstraat hebben de meeste aandacht gekregen. Nieuw licht werd geworpen op beide zaken, maar de vraag naar de identiteit van de daders is onbeantwoord gebleven. Talrijke wiskundige problemen werden onder de aandacht van mijn lieve lezers gebracht. Helaas, brandende problemen zoals het verdelen van een taart in zeven gelijke stukken, de trisectie van een hoek en de kwadratuur van de cirkel zijn niet tot een oplossing gekomen. Zolang de mens er niet zal in slagen de precieze lengte van een cirkelboog over te brengen op een rechte, zal hij met die problemen blijven worstelen. Onoplosbaar! Neem dat maar van mij aan. Ook de literatuur werd niet verwaarloosd. De aandachtige trouwe lezer zal allicht gemerkt hebben dat mijn voorkeur stilaan begint uit te gaan naar de poëzie en wel, om precies te zijn, naar de Vlaamse neoromantiek. Ja, daar ben ik nu stilaan aan toe, nu ik het steeds moeilijker krijg om mijn gedachten te ordenen. Zeker en wis, ’t is niet allemaal maneschijn en rozengeur geweest: er was ook kwel en kommer… En treurnis. Dat mijn goede vrienden Jaak Vanlichtervelde en Raymond Creus er op een dag niet meer zouden zijn, kon ik mij nauwelijks voorstellen. En toch, het leven gaat verder. Voor hoelang nog?

En wat staat er u en mij, nog te wachten op dit ondermaanse? De aarde warmt op. Er worden maatregelen getroffen om die opwarming tot twee graden Celcius te beperken. Maar die twee graden zullen volstaan om een groot deel van de bestaande aardoppervlakte onder water te zetten. Daarom, beste lezer en nakomelingen: blijft weg van de kust en ga liever een flink stuk landinwaarts wonen.

Of er dan niets grappigs is gebeurd die laatste jaren? Toch wel, en dan nog wel zeer recentelijk. De lezer verontschuldige mij als het ook hier in de eerste plaats draait rond moord en geweld. De verhalen van Lucky Luke handelen toch ook over moord en geweld en óf men ze grappig vindt!... Maar zoals zo vaak overtreft de realiteit de fictie in dit écht gebeurd verhaal:

Een man, van wie men wist dat hij tientallen mensenlevens op zijn geweten had, had zich verschanst in een gebouw in de stad, en dat was de politie niet onbekend. Ze hadden het gebouw kunnen binnenvallen, maar ’t was avond en omdat de wet een “huiszoeking bij nacht” verbiedt, hielden ze zich stil tot de ochtend. Hetgeen slim was van de politie want door ’s nachts het gebouw binnen te dringen hadden zij het risico gelopen dat de gezochte persoon vrijuit zou gaan, ’t is te zeggen nooit meer zou kunnen veroordeeld worden voor alle gepleegde feiten. Vanwege… procedurefout. Bij het krieken van de dag stopte een verhuiswagen vóór het gebouw. Een kast werd naar buiten gedragen. De politie diende te wachten tot negen uur. Toen drongen zij het pand binnen. De vogel was gaan vliegen!...

Ach, waar maken wij ons druk om? Zolang de show zich maar afspeelt ver van ons bed…