Minister Crevits  op 25 november in Parlement:  “Europees streefdoel inzake schooluitval is 10%; in Vlaanderen uitval van slechts 7%.” Maar geen erkenning van Masterplan-kwakkel

1   Crevits : slechts 7% schooluitval.  We drongen aan afstand te nemen van  stemmingmakerij van Van Damme en CO.

1.1   Relatief weinig schooluitval in Vlaanderen

Verleden woensdag stelde minister Crevits in het Vlaams Parlement: “Het Europees streefdoel inzake schooluitval is 10%; in Vlaanderen bedraagt de uitval 7%.”  In het kader van het debat over de hervorming van het s.o. werd de voorbije jaren  steeds gesteld dat Vlaanderen kampioen was inzake schooluitval en dat enkel een radicale structuurhervorming  van het s.o. (gemeenschappelijke eerste graad e.d.) verlossing kon brengen. De uitspraak (bekentenis) van Crevits is belangrijk. Voor het eerst wordt impliciet erkend dat de pleitbezorgers van de structuurhervorming van het s.o. en de beleidsmakers jarenlang de burgers wijsgemaakt hebben dat Vlaanderen kampioen schooluitval was en dat dit een gevolg was van onze slecht functionerende eerste graad. Het omgekeerde is waar!  

In Onderwijskrant hebben we die Masterplan-kwakkel steeds weerlegd. We stelden o.a. dat uit de Eurostat-cijfers bleek dat Vlaanderen al jaren relatief weinig schooluitval kent, opvallend minder dan het Europees streefcijfer van 10%  en minder dan in andere landen.  Volgens de Eurostat-cijfers was er in 2014 in Vlaanderen amper 7% schooluitval (= jongeren tussen de 18 en 24 jaar zonder diploma.) We presteerden ook beter dan de andere landen: Duitsland,  Zweden & Denemarken: 10%, Frankrijk: 9,5%, Luxemburg: 10%, Nederland: 8%, Finland: 8%;  Italië: 16% ...  Zelfs in Finland, een land met weinig allochtone en arme kinderen ligt de schooluitval volgens de officiële Europese cijfers hoger. We zijn dus allesbehalve kampioen zittenblijven. Niet enkel in 2014, Ook de jaren ervoor behaalde Vlaanderen steeds de Europese topscore (7,5% in 2013). We verwezen ook herhaaldelijk naar de officiële Eurostat-cijfers in VRIND, maar die werden door de beleidsmakers en door de vele schooluitval-kwakkelaars genegeerd.

In onze eenzame strijd tegen de schooluitval-kwakkel voelden we ons ook  in de steek gelaten door de academici.  We waren wel aangenaam verrast dat Leuvense onderzoekers,   Jan Van Damme en Co in het overheidsrapport ‘De sociale staat van Vlaanderen-2013’ voor het eerst  toegaven dat de  schooluitval in Vlaanderen beperkt is.  Ze voegen er zelfs aan toe dat  “het Vlaamse Gewest  inzake schooluitval aanleunt bij Finland”, een land dat als een model  geldt. Het rapport’ De sociale staat ...’  verscheen eind december 2013. Er werd achteraf geen ruchtbaarheid aan de uitspraken over schooluitval. Vermoedelijk omdat een paar van de opstellers, de professoren Nicaise en De Fraine voorheen nog geregeld lamenteerden over de grote schooluitval. Het rapport bevestigde zelfs wat we de voorbije jaren en op de hoorzitting (2011) altijd gesteld hebben: dat de beperkte schooluitval  mede te wijten was aan de differentiatie vanaf de eerste graad waardoor  minder leerlingen vroegtijdig gedemotiveerd geraken. In Onderwijskrant nr. 169 gingen we in een bijdrage meer uitvoerig   in op dit rapport (zie www.onderwijskrant.be).  Maar dit alles was blijkbaar nog niet voldoende om de schooluitval-kwakkel de kop in te drukken (De Leuvense onderzoekers baseren hun schooluitvalcijfers op het aantal jongeren die bij het stopzetten van hun studies s.o. nog geen diploma behaalden. Er zijn nog jongeren die achteraf een diploma behalen en in de Eurostat-berekening worden die jongeren niet als schooluitvallers beschouwd. De Leuvense cijfers liggen dan ook wat hoger dan die van Eurostat). 

1.2   Stemmingmakerij  24-25 november en weerlegging door Crevits

De vele pleitbezorgers van een radicale structuurhervorming, de meeste beleidsmakers,  de onderwijssociologen, de kopstukken van de onderwijsnetten,...   bleven de voorbije jaren dus  steeds maar verkondigen dat Vlaanderen kampioen schooluitval was.  Ook minister Crevits lamenteerde de voorbije maanden nog over de grote schooluitval; en we reageerde hier op via twitter en facebook. 

De Gentse sociaal-pedagoog en OESO-expert Dirk Van Damme wekte op 24 november j.l. eens te meer die (valse) indruk.  Van Damme poneerde dat  volgens een OESO-studie in  ons land 1 op 6 van de 25 à 34 jarigen geen diploma s.o. behaalde. En hij koppelde daaraan de stelling dat  ons secundair onderwijs dringend en drastisch hervormd moet worden. In punt 2 diepen we de uitspraken van Van Damme verder uit.  Die uitspraken  leidden onmiddellijk  tot veel (instemmend) gelamenteer in de media en vanwege een paar leden van de commissie onderwijs. Zo beweerde Caroline Gennez (Sp.a) op de website van de sp.a : “Het vandaag gepubliceerde OESO-rapport 'Education at a glance 2015' wijst opnieuw op een hoge ongekwalificeerde uitstroom in Vlaanderen. Hervorming secundair onderwijs dringend en noodzakelijk.”

De stemmingmakerij leidde de dag er op  tot een dringende vraag van Caroline Gennez in het Vlaams Parlement. Minister Crevits repliceerde dat Gennez zich vergistte. Zij  stelde dat er in Vlaanderen eigenlijk relatief weinig schooluitval was. Ze verwees naar het Eurostat-cijfer van 7% voor 2014.  Omdat we op de hoogte waren van de vraag die Gennez zou stellen, hadden we vooraf minister Crevits en andere parlementsleden bestookt met de juiste cijfers omtrent schooluitval – ook omdat Crevits en tal van leden van de commissie onderwijs  de voorbije maanden en jaren  de  schooluitval-kwakkel hielpen verspreiden. In een interview van 22 augustus 2014 in ‘De Morgen’, in een interview van 18 januari 2015 in De Standaard  en elders stelde ook minister Crevits nog dat de schooluitval  een enorm probleem was. Ze verzweeg ook steeds de gunstige en landenvergelijkende Eurostat-cijfers die nochtans ook al jaren in VRIND vermeld werden. We deden dus op 24 augustus en op 25 augustus (voormiddag) ons best om minister Crevits en andere beleidsmakers te informeren en onder druk te zetten. En de Gentse pedagoog Pedro De Bruyckere plaatste in de voormiddag van 25 augustus ook nog een tabel met de evolutie van de schooluitval op zijn facebook.

We waren dus op 25 november verheugd dat eindelijk de belangrijkste beleidsmaker de jarenlange schooluitval-kwakkel weerlegde (zie verder in punt 3).  Crevits kreeg voor haar uitspraak ook onmiddellijk de steun van Kris Van Dijck (N-VA).  Noch Crevits, noch Van Dijck, noch Kathleen Helsen (Cd&V), noch De Ro (Open VLD) ... erkenden echter expliciet dat het hier ging om een jarenlange kwakkel die door de beleidsverantwoordelijken als argument gebruikt werd voor de dringende hervorming van het s.o. Wie A zegt, zou ook B moeten zeggen, maar dit is blijkbaar te veel gevraagd.

2  Recente stemmingmakerij van Dirk Van Damme  en co

2.1  Stemmingmakerij & Belgentruc van OESO-expert

Op dinsdag 24 november pakte de Gentse sociaal-pedagoog & OESO-expert Dirk Van Damme dus uit met hoge cijfers over de schooluitval in ons land. Hij deed dit op radio.1 en in een OESO-rapport. Van Damme stelde dat  volgens een OESO-studie in  ons land 1 op 6 van de 25 à 34 jarigen geen diploma s.o. behaalde. We lazen in een Belga-bericht en elders:  “Van Damme voegde er aan toe dat ons land  met dat cijfer heel wat hoger ligt dan de cijfers van de landen waarmee ons land vergeleken zou moeten worden. Met dat percentage vroegtijdige schoolverlaters scoort België slechter dan gemiddeld: in de 21 EU-lidstaten die ook lid zijn van de OESO is  15 procent. Alle buurlanden doen het bovendien beter, in Duitsland en Luxemburg heeft maar 13 procent geen diploma secundair.”

Van Damme paste eens te meer de zgn. Belgentruc toe. Hij verzweeg dat  men inzake onderwijs en schooluitval een sterk onderscheid moet maken tussen de situatie in Vlaanderen en deze in Franstalig België waar er veel meer jongeren geen  diploma behalen.  Hij wekte dus op gezag van de OESO bij de argeloze luisteraar/lezer de indruk dat er ook in Vlaanderen veel schooluitval is en meer dan in andere landen.  Via twitter wezen we Van Damme er onmiddellijk op dat hij op die wijze de mensen misleidde en dat dit laatste ook bleek uit de commentaar in de media en op twitter.  Ook prof. Wim Van den Broeck twitterde meteen: “OESO-verantwoordelijken ge(mis)bruiken wetens-willens Belgische cijfers over schooluitval voor Vlaanderen. Geloofwaardigheid?”

Van Damme regeerde op onze twitter-kritiek met de uitvlucht dat hij niet over Vlaamse cijfers beschikte en dus enkel de Belgische kon vermelden.  De voorbije jaren lamenteerde Van Damme overigens al geregeld over de hoge schooluitval in Vlaanderen. In een Knack-bijdrage en in de context van de goedkeuring van het Masterplan van 12 juni 2013 stelde hij op 1é juni 2013: “Een kleine twintig procent (!) van de leerlingen behaalt geen diploma. Voor die groep werkt het huidig systeem gewoon niet goed”.  In het tijdschrift Sampol (Samenleving en Politiek) van september 2013 schreef hij: “De ongekwalificeerde uitstroom is het Vlaamse onderwijs onwaardig” verwees naar onze  gedifferentieerde structuur 1^ste graad en verwachtte veel heil van het Masterplan. Van Damme past dus al jaren de Belgentruc toe en verbindt hieraan conclusies over het Vlaams s.o.  

2.2    Reacties op uitlatingen Van Damme: hoge uitval (tot 20%) is  schande          

Van Dammes vernietigende uitspraken  werden prompt overgenomen en nog wat aangedikt op de websites van dereactie.be,  Het Laatste Nieuws, Belga e.d. Ook in reacties via tweets poneerden leden van de onderwijscommissie als Caroline Gennez (Sp.a),  ...  dat Vlaanderen heel slecht presteerde inzake schooluitval.  

Vanaf die dinsdagvoormiddag haasten we ons om via twitter en ons facebook Van Damme terecht te wijzen – samen met de mensen die sympathiseerden met zijn uitspraken.  We stelden immers vast dat Van Dammes uitspraken veel deining veroorzaakten in de pers en  ook onmiddellijk misbruikt werden door politici als Caroline Gennez.  Op de website van de sp.a beweerde Gennez : “Het vandaag gepubliceerde OESO-rapport 'Education at a glance 2015' wijst opnieuw op een te hoge ongekwalificeerde uitstroom in Vlaanderen.” (Nvdr: Gennez veranderde hierbij ‘in België’ door “in Vlaanderen”). We lazen  verder: “17,3% van de 25-34 jarigen verlaten de schoolbanken zonder enige kwalificatie of diploma. sp.a-onderwijsspecialist Caroline Gennez pleit voor een grondige hervorming van het secundair onderwijs.  Het beleid moet dus dringend een tandje bij steken. De lang voorbereide hervorming van het secundair onderwijs moet er nu eindelijk komen ..”. Tussendoor  bracht Gennez het zogezegd slecht presteren van ons s.o. ook nog eens in verband met de recente aanslagen in Parijs. Ze schreef: “De OESO gelooft dat dit (hervorming s.o.) ook het welbevinden van jongeren kan versterken, niet onbelangrijk in deze tijden van angst en wanhoop.” 

De krant Het Laatste Nieuws blokletterde: “Bijna twintig procent van de Belgen tussen 25 en 34 jaar  heeft geen diploma. We lazen verder:  “De OESO-cijfers bewijzen voor Vlaams Parlementslid voor sp.a Caroline Gennez de noodzaak van een hervorming van het secundair onderwijs. Dit zijn dramatische cijfers, want zonder diploma maak je nauwelijks kans om een job te vinden.”

Op de deredactiebe. klonk het gelamenteer zo: “OESO drukt België met neus op school­verlaters­probleem.Ons land ligt met dat cijfer hoger dan de cijfers van de landen waarmee België vergeleken zou moeten worden, schrijft de OESO in haar rapport. Dirk Van Damme, onderwijsexpert bij de OESO, vreest voor de gevolgen voor de jongeren zonder diploma op de arbeidsmarkt. "Men komt niet alleen zonder diploma op die arbeidsmarkt, maar ook met heel weinig vaardigheden en dan kom je heel gemakkelijk in een spiraal van langdurige werkloosheid en maatschappelijke uitsluiting terecht." Van Damme wil niet meteen de relatie leggen tussen deze cijfers en de gebeurtenissen van de voorbije dagen en weken (gedesillusioneerde jongeren die op het slechte (terreur)pad komen, nvdr.), "maar er is absoluut een verband tussen schoolse mislukking en het gevoel bij een deel van de migrantenbevolking dat ze eigenlijk uitgesloten worden."

3  Crevits wijst  Gennez terecht in Parlement – 25 november  

3.1  Kritiek van Caroline Gennez (sp·a) in Parlement

Dringende vraag van Caroline Gennez: “Voorzitter, de OESO doet interessant studiewerk over de staat van het onderwijs in ons land en in 34 OESO-landen. Het is altijd interessant om te kijken wat de meest recente bevindingen zijn. Uit de ‘Education at a Glance 2015’ komt heel duidelijk naar voren dat in ons land 18 procent, of bijna een vijfde, van de 25- tot 34-jarigen geen diploma heeft en dus een vogel voor de kat is op de arbeidsmarkt.”  (NvdR: Van Damme sprak over 1 op 6).  “De cijfers zijn Belgisch, Vlaanderen doet het met 14 procent iets beter. Vlaanderen doet het beter, maar als we ons willen vergelijken met de top, dan doen we het eigenlijk niet zo goed. Landen als Duitsland, Zwitserland, Finland en Oostenrijk hebben maar een schooluitval van 10 procent. Dat is de kop van het peloton. Daar moeten we wat sp.a betreft, op mikken.” Waar Gennez op de Spa.website schreef dat  de 18%  het cijfer was voor Vlaanderen, stelde ze nu – na de kritiek die we haar onmiddellijk toestuurden – dat het cijfer voor Vlaanderen 14 % zou zijn. Die 14% heeft Gennez uit haar duim gezogen, het rapport bevat immers geen apart cijfer voor Vlaanderen. En volgens de OESO-tabel hebben Duitsland en Oostenland een score van 13% en niet van 10%.

3.2  Crevits: Europees streefdoel is 10%, Vlaanderen heeft maar 7%  schooluitval

Het antwoord van minister Crevits luidde: “Ik ben het  niet eens met uw cijferanalyse. Ik verwijs naar wat Pedro De Bruyckere vanmiddag op de sociale media heeft gepost, namelijk dat de schooluitval in Vlaanderen 7 procent bedraagt (cf. Eurostat-cijfer voor 2014).  10 procent is ons streefdoel, zegt u zelf, maar we zitten nu al  op 7 procent. Betekent dit dat we geen inspanningen meer moeten doen? Neen. Het betekent wel dat ik eerst wat lof wil geven aan de inspanningen die in de voorbije jaren zijn geleverd om de strijd tegen het ongekwalificeerd schoolverlaten op te voeren. Het blijkt dat het beleid ook resultaten heeft geboekt. We moeten uiteraard nog een tandje bij steken. De modernisering van het secundair onderwijs kan  helpen. We moeten echter niet moderniseren om te moderniseren, maar wel zodat de groep jongeren voor wie voltijds onderwijs nu geen optie is, via een beter stelsel van leren en werken en duaal leren aan de slag kan gaan.” Ook in VRIND kon men de vorige jaren al de gunstige Eurostat-cijfers voor Vlaanderen  terugvinden, maar de ministers en schooluitval-kwakkelaars negeerden/verzwegen steeds die Europese topscore. 

3.3   Commentaar: Crevits: ok! Reacties van onderwijscommissieleden?

We verheugen ons over de reactie van Crevits.  Zelf hadden we  daar op aangedrongen en aangetoond dat Gennez vals speelde. Crevits kon dit ook nog moeilijk loochenen en stelde dus dat het Vlaams onderwijs ook inzake schooluitval goed presteerde.   

In Onderwijskrant stellen we ook al vele jaren dat we voor de groep leerlingen die al op 15-16 jaar schoolmoe is, het duaal leren moeten stimuleren en beter uitbouwen. Dit was overigens ook al in 1983 ons bezwaar tegen het zomaar verlengen van de leerplicht tot 18 jaar.  Maar aangezien de hervorming ‘duaal leren’ nog niet is uitgevoerd, kan die hervorming uiteraard onze (lage) schooluitval nog niet gunstig beïnvloed hebben.

Enkel Kris Van Dijck (N-VA) sloot zich eventjes aan bij het standpunt van minister Crevits dat er weinig schooluitval was.  We waren benieuwd naar de reactie  Kathleen Helsen (Cd&V)  die in het verleden steeds lamenteerde over de heel hoge uitval.  Helsen kon  moeilijk toegeven dat ze zich had vergist, omdat ze dan ook  moest toegeven dat haar pleidooi voor een radicale hervorming van de structuur van het s.o. op een kwakkel gebaseerd was. Helsen trok zich aldus uit de slag:  “Minister, de hoge schooluitval is reeds jaren onze grote bekommernis. Vanuit het beleid moeten we zeer goed kijken op welke manier we kunnen remediëren. In uw planning hebt u daarvoor reeds goede initiatieven genomen en in het vooruitzicht gesteld. Het is zeer belangrijk dat we de modernisering van het secundair onderwijs doorvoeren. Ook de  OESO benadrukt dat het belangrijk is dat we daaraan werken en juiste keuzes maken.” Je moet maar durven: na de uitspraak van Crevits en geconfronteerd met een tabel waaruit blijkt dat Vlaanderen al vele jaren ook inzake schooluitval goed presteert.

Jo De Ro (Open Vld)  die al in een tweet gelamenteerd had over de hoge schooluitval volgens het OESO-rapport en hierbij geen onderscheid maakte tussen Vlaanderen en Franstalig België, reageerde eerder ontwijkend:  “Minister, het gemiddelde – of het nu zeven, tien of veertien is – is beter dan een aantal jaren geleden. Dat zegt u terecht. Als je wat meer inzoomt op de cijfers, merk je dat er in bepaalde steden en bepaalde groepen veel hogere cijfers zijn. Dat verontrust onze partij. We mogen terecht spreken over vogels voor de kat. We moeten niet alles tegelijk aanpakken, maar ons focussen op het stuk van het secundair onderwijs waar het niet goed zit.”

 We antwoordden De Ro dat de vaststelling dat er in Vlaanderen niet veel meer, maar minder schooluitval is op zich wel heel belangrijk is omdat precies de pleitbezorgers van een radicale hervorming de (kwakkel van) de hoge schooluitval als argument gebruikten. Het feit dat er in bepaalde regio’s 4x meer schooluitval is, toont precies ook aan dat de schooluitval geen verband houdt met de structuur van het s.o., maar met specifieke leerlingkenmerken als het onvoldoende beheersen van het Nederlands. Daarom pleiten we al 20 jaar voor intensief NT2-onderwijs vanaf de eerste dag van het kleuteronderwijs. Jammer genoeg is dit nog steeds niet het geval.

4   Besluit : geen schooluitval-kwakkel meer?    

Kwakkels over grote schooluitval, over groot aantal zittenblijvers in de eerste graad s.o., over PISA-resultaten... zijn moeilijk de kop in te drukken.  Wim Van den Broeck twitterde terecht: “OESO-verantwoordelijken ge(mis)bruiken  wetens-willens Belgische cijfers over schooluitval voor Vlaanderen. Geloofwaardigheid?” Iets later volgde een andere tweet: “Sedert jaren keert dit refrein terug: cijfers over het Vlaams onderwijs in de media blijken achteraf vaak fout, maar zelden volgt een rectificatie. Dit is niet ernstig.“ Zo hebben Monard en andere beleidsmakers nooit de grote kwakkel van 1991 over 9 à 10% zittenblijvers in het eerste jaar van het s.o. willen rechtzetten. De meeste mensen geloven nog steeds dat dit het geval is. 

Zal de bekentenis van Crevits het einde betekenen van de schooluitval-kwakkel? We vrezen ten zeerste dat dit niet het geval zal zijn. Door de recente stemmingmakerij over schooluitval vanwege Van Damme en Co werd de kwakkel over de hoge schooluitval nog verder verspreid en uitvergroot. Minister Crevits nam er wel even afstand van in het Parlement, maar hieraan werd geen ruchtbaarheid gegeven in de media. In haar tussenkomst na de weerlegging van Crevits, gewaagde Kathleen Helsen overigens zelfs opnieuw van de ‘hoge schooluitval’. We merken ook dat andere commissieleden het stilzwijgen verkozen – ook Elisabeth Meuleman van Groen die zo vaak poneerde dat Vlaanderen kampioen zittenblijven was. Tot onze verwondering ging ook pedagoog-politicus Koen Daniëls die frequent twittert over de onderwijsactualiteit er niet op in. Opmerkelijk was ook dat de onze onderwijssociologen die de voorbije jaren zo graag poneerden dat Vlaanderen kampioen zittenblijven was, de uitspraak van Crevits  doodzwegen. En ook onderwijskundigen als Bieke De Fraine (KULeuven) en Martin Valcke die ook zo graag uitpakten met die kwakkel, kozen voor het doodzwijgen. Ook de kopstukken van de onderwijsnetten zwijgen. Zelfs de kopstukken van de leraren-vakbonden vonden het blijkbaar niet nodig om die belangrijke bekentenis van minister Crevits  mee te delen aan hun leden.  Die bekentenis houdt nochtans een compliment in voor de zo vaak bekritiseerde leraren – nu ook opnieuw in de uitspraken van Van Damme en Co.  

Zelfs Crevits’medewerkers die in hun tweets elk stapje en zuchtje van Hilde onmiddellijk en euforisch rapporteren, zwegen dit keer over haar weerlegging van de schooluitval-kwakkel. Zo krijg je zelfs de indruk krijgen dat Crevits eerder met tegenzin en onder druk bekende dat het Europees streefdoel 10% bedraagt en dat Vlaanderen amper 7% schooluitval kent.  We merkten ook dat Crevits wel A zegde, maar geen B. Ze is blijkbaar ook niet bereid om te besluiten dat het Masterplan mede uitging van de kwakkel over de grote schooluitval.

28-11-2015 om 13:17 geschreven door Raf Feys  

Terug opsplitsen van grote scholen(groepen) s.o. in Nederland

Bussemaker: mbo's (hogere cyclus tso/bso) met meer dan 5000 leerlingen verplicht opsplitsen

Diverse media maken melding van de plannen van minister Bussemaker voor het verplicht opsplitsen van mbo's met meer dan 5000 leerlingen. De opgesplitste eenheden, mbo-colleges of vakcolleges, mogen een eigen naam gaan voeren en krijgen een eigen directeur die over onderwijs gaat en zijn domeinspecifiek. Wel blijven zij onder bestuur staan van de colleges van bestuur van de roc's.

BON pleit al sinds haar oprichting voor kleinschaligheid en het ontmantelen van de mega roc's en hbo's. Vanuit dat standpunt zouden we dus blij moeten zijn met het beleidsvoornemen van de minister. Wij vrezen echter dat het een grotendeels een cosmetische ingreep is omdat de verdeling van de middelen nog steeds door de colleges van bestuur van de roc's geschiedt en geld leidend is en blijft voor bestuurlijke keuzes.

Waarom kiest de minister niet gewoon voor de terugkeer naar mts en meao? Die hebben in het verleden uitstekend gefunctioneerd en beroepsbeoefenaren opgeleverd die Nederland welvarend hebben gemaakt. De genoemde reden: uitwisseling tussen opleidingen, is er met de haren bijgesleept. Welke meerwaarde heeft het uitwisselen tussen opleidingen verpleegkunde en ICT?

Wellicht zijn er in beperkte mate dezelfde vakken, maar de doelgroep verschilt flink, al die uitwisseling kost ook overlegtijd en energie en uitwisseling tussen gelijksoortige colleges lijkt inhoudelijk meer voor de hand te liggen en die vallen niet onder hetzelfde roc-bestuur. Wij zien geen werkelijk voordeel van een losgezongen roc-bestuur boven een aantal zogenaamd verder onafhankelijke vakcolleges. Het lijkt wel of de minister persé wil voorkomen terug te keren naar een uitstekend werkend systeem. Aangezien we de minister niet willen beschuldigen van irrationele sentimenten vermoeden we dat zij een andere reden heeft: ze wil de financiële verantwoordelijkheid bij de schoolbesturen laten en de lumpsum in stand houden. Dar vereist een schaalgrootte die de 5000 leerlingen te boven gaat.

Het voorstel klinkt sympathiek, maar biedt geen oplossing voor geconstateerde problemen. Als je het geld bij de mega-besturen laat, worden derivatenproblemen en megalomane bouwprojecten op geen enkele manier voorkomen. Ook blijven problemen als wisselende instroom en klassengrootte gewoon bestaan, want aan de verdeling van de gelden verandert niets.

Wij pleiten voor werkelijke kleinschaligheid, voor afschaffen van de lumpsum en voor het sterk terugdringen, zoniet opheffen van de sectorradeBussemaker: mbo's met meer dan 5000 leerlingen verplicht opsplitsen

Diverse media maken melding van de plannen van minister Bussemaker voor het verplicht opsplitsen van mbo's met meer dan 5000 leerlingen. De opgesplitste eenheden, mbo-colleges of vakcolleges, mogen een eigen naam gaan voeren en krijgen een eigen directeur die over onderwijs gaat en zijn domeinspecifiek. Wel blijven zij onder bestuur staan van de colleges van bestuur van de roc's. Bussemaker wil niet terug naar de tijd van voor de fusies toen de mts en de meao nog bestonden. "Ik wil juist naar een nieuw mbo-model waarbij ook uitwisseling tussen opleidingen mogelijk moet zijn" aldus de minister.

BON pleit al sinds haar oprichting voor kleinschaligheid en het ontmantelen van de mega roc's en hbo's. Vanuit dat standpunt zouden we dus blij moeten zijn met het beleidsvoornemen van de minister. Wij vrezen echter dat het een grotendeels een cosmetische ingreep is omdat de verdeling van de middelen nog steeds door de colleges van bestuur van de roc's geschiedt en geld leidend is en blijft voor bestuurlijke keuzes. Waarom kiest de minister niet gewoon voor de terugkeer naar mts en meao? Die hebben in het verleden uitstekend gefunctioneerd en beroepsbeoefenaren opgeleverd die Nederland welvarend hebben gemaakt. De genoemde reden: uitwisseling tussen opleidingen, is er met de haren bijgesleept. Welke meerwaarde heeft het uitwisselen tussen opleidingen verpleegkunde en ICT? Wellicht zijn er in beperkte mate dezelfde vakken, maar de doelgroep verschilt flink, al die uitwisseling kost ook overlegtijd en energie en uitwisseling tussen gelijksoortige colleges lijkt inhoudelijk meer voor de hand te liggen en die vallen niet onder hetzelfde roc-bestuur. Wij zien geen werkelijk voordeel van een losgezongen roc-bestuur boven een aantal zogenaamd verder onafhankelijke vakcolleges. Het lijkt wel of de minister persé wil voorkomen terug te keren naar een uitstekend werkend systeem. Aangezien we de minister niet willen beschuldigen van irrationele sentimenten vermoeden we dat zij een andere reden heeft: ze wil de financiële verantwoordelijkheid bij de schoolbesturen laten en de lumpsum in stand houden. Dar vereist een schaalgrootte die de 5000 leerlingen te boven gaat.

Het voorstel klinkt sympathiek, maar biedt geen oplossing voor geconstateerde problemen. Als je het geld bij de mega-besturen laat, worden derivatenproblemen en megalomane bouwprojecten op geen enkele manier voorkomen. Ook blijven problemen als wisselende instroom en klassengrootte gewoon bestaan, want aan de verdeling van de gelden verandert niets.

Wij pleiten voor werkelijke kleinschaligheid, voor afschaffen van de lumpsum en voor het sterk terugdringen, zoniet opheffen van de sectorraden.

26-11-2015 om 17:48 geschreven door Raf Feys  

25-11-2015 om 18:21 geschreven door Raf Feys  

Caroline Gennez vervalst schooluitvalscore en trekt hier vervolgens valse conclusies uit over hervorming secundair onderwijs & alludeert op verband tussen schooluitval en recente aanslagen.

(Ook volgens de VRT overigens is er is "absoluut een verband tussen schoolse mislukking en het gevoel bij een deel van de migrantenbevolking dat ze eigenlijk uitgesloten worden."

We citeren vooreerst uit Gennez': blog van gisteren - als een reactie op een uitspraak van Dirk Van Damme op radio1 over het aantal jongeren zonder diploma secundair onderwijs.

Gennez schrijft in haar blog “Hervorming secundair onderwijs met duaal leren dringend en noodzakelijk” van dinsdag 24 november 2015: “ Het vandaag gepubliceerde OESO-rapport 'Education at a glance 2015' wijst opnieuw op een te hoge ongekwalificeerde uitstroom in Vlaanderen. 17,3% van de 25-34 jarigen verlaten de schoolbanken zonder enige kwalificatie of diploma. sp.a-onderwijsspecialist Caroline Gennez pleit voor een grondige hervorming van het secundair onderwijs.”

Caroline Gennez weet maar al te best dat Van Damme de Belgentruc toepaste en enkel maar een Belgische score vermeldde en niet de Vlaamse. Net als Van Damme weet ze ook dat Vlaanderen op het vlak van schooluitval VEEL beter scoort dan Franstalig België en een Europese topscore behaalt. Ze zal als lid van de commissie onderwijs ook wel bekend zijn met de officiële landenvergelijkende cijfers van Eurostat smile-emoticon jongeren tussen 18 en 24 jaar zonder diploma): Vlaanderen amper 7,5%, Germany: 10%, Finland: 9,3%; Norway 13 % Spain 24% Iceland 20…”

Vlaanderen presteert vrij goed en nu al een heel stuk beter dan de doelstelling van 10% die Europa op termijn stelde. Vanuit haar logica zou Gennez dus moeten besluiten dat ons secundair onderwijs goed presteert en beter presteert dan in landen met een gemeenschappelijke (comprehensieve) lagere cyclus - die zij en de Sp.a propageren.

Maar wat concludeert Gennez op basis van een vervalsing van de schooluitval-score? Ze orakelt:
'Het beleid moet dus dringend een tandje bij steken. De lang voorbereide hervorming van het secundair onderwijs moet er nu eindelijk komen, zowel om inhoudelijke als om doelmatigheidsredenen'. … In de bovenbouw pleit sp.a voor domeinscholen waar jongeren met dezelfde interesses en competenties, bv. wetenschap en techniek of taal en cultuur, samen school lopen tot ze het secundair onderwijs verlaten.”

Tussendoor brengt ze de schooluitval ook nog eens in verband met de recente aanslagen in Parijs e.d. Ze schrijft: “De OESO gelooft dat dit (hervorming s.o.) ook het welbevinden van jongeren kan versterken, niet onbelangrijk in deze tijden van angst en wanhoop.” Je moet maar durven.

Ook in de bijdrage op de redactie.be wordt hier overigens op gealludeerd: De VRT schrijft: "Van Damme wil niet meteen de relatie leggen tussen deze cijfers en de gebeurtenissen van de voorbije dagen en weken (gedesillusioneerde jongeren die op het slechte (terreur)pad komen, nvdr.), "maar er is absoluut een verband tussen schoolse mislukking en het gevoel bij een deel van de migrantenbevolking dat ze eigenlijk uitgesloten worden."(OESO drukt België met neus op schoolverlatersprobleem, deredactie.be)

Bijlagen:
schooluitval 2.png (19.8 KB)   

OESO: Bijna een op de vijf Belgen van 25 tot 34 jaar heeft geen diploma

Bij de 25- tot 34-jarige Belgen heeft 18 procent geen diploma secundair onderwijs. Dat blijkt vandaag uit de studie 'Education at a Glance 2015' van ...

hln.be

24-11-2015 om 00:00 geschreven door Raf Feys  

Klap-pen in let-ter-gre-pen: overbodig en zelfs hinderlijk volgens recent onderzoek

•Juf Sarah: Hoeveel stukjes hoor je in Sinterklaas? Sin-ter-klaas … drie, juf! •Meester Sam: Hoeveel stukjes hoor je in Piet? p-ie-t … drie, juf! Waarom is de instructie van meester Sam beter dan ...

kleutergewijs.wordpress.com

23-11-2015 om 11:30 geschreven door Raf Feys  

TESS 22 november: reactie op recent standpunt van kwakzalver /onderwijsgoeroe Sugata Mitra: "kennis is verouderd en leerlingen kunnen zichzelf onderwijzen".

(Sugata Mitra poneerde: ‘Knowledge is an obsolete idea from a time when it was not possible to access or acquire knowledge at the moment of need.’ Sugata Mitra, TES 20th November 2015, p21)

Sugata Mitra thinks knowledge is old hat, and kids can teach themselves. Tom Bennett begs to differ.

The original Hypocratic oath began with ‘I swear by Apollo the Physician and by Asclepius and by Hygieia and Panacea and by all the gods…Point is, the healing profession went through a millennium of quacks, magic medicine, and cures that killed you.

I am reminded that a lot of teaching is stall in the dark ages. It is possible to say almost anything about education, and if you wave a white coat at it, someone will believe you. Professors, like Doctors, are the new priest class. And one of the High Priests of educational futurism, Sugata Mitra is back in the news this week, talking about the obselescence of knowledge, teachers, and direct instruction. Children can learn practically by themselves, you'll be amazed to know. Not only that, but they can find out things that even the experts know nothing about. I'm serious. And so is he.

It would probably be churlish to ask, 'But do you know that?' He then goes on to somewhat laboriously outline our present education/ examination system: we are taught, we attempt to remember, we are set assessmments, and we are graded on those assessments. I confess to being unshocked by this, but Mitra apparently takes umbrage at this gross injustice. We won't use most of what we learn, he claims; he calls it ‘just in case’ knowldege.

This attitude is…I can only use the word philistine. We don't learn things because we find them immediately useful, or lead to some obvious material end like a job or mending a fence. If we did, we would learn nothing apart from how to put up shelves or manage a loan. We learn because learning itself is beautiful and valuable. We learn because we value the types of human being who have learned; people who are aware of their history, of how the world works, of how numbers interact, and how words can sparkle. As an extrinsic aim, we can also value such people as being able to make informed decisions in a democratic forum; true citizenship is only enabled by informed autonomous agent.

But Mitra sees learning as valuable only when it is relevant to the learner. How is a four year old, a twelve year old, a sixteen year old, to be the arbiter of what is relevant. Such a solipsistic view completely displaces the role of the adult from raising children, and leaves us with a view of a child’s inner wisdom and goodness that is rivalled only by motivational posters and Hallmark Cards. He exemplifies an odd phenomena in education that I can only begin to grasp: teachers applauding people who have never been classroom teachers, telling them that teachers aren't necessary. To paraphrase someone, we're the turkeys that voted for Christmas.

But who needs learning when we have Google?

And who needs Google when we have Sugata Mitra and others of his sort telling us all how classrooms really work, how children really learn? I’ve written before about SOLE here, and Donald Clark painstakingly punctures the Hole-In-The-Wall disaster here. Neither projects possess what I would call anything like a credible evidence base. Some would defend both by reminding us that innovation is impossible without trying things that haven't worked before. That’s true, but we also don’t celebrate repeated failure as a success.

Anyway, none of this would matter were it not for the fact that Mitra’s magic research is taken seriously by some people in education; people with budgets, authority and the power to ruin children’s lives by robbing them of a content-rich education that enables them to flourish and design their lives. Children who leave school knowing little are brutally disadvantaged in a system where knowledge and comprehension are essential to innovation, creativity and every other mental faculty we admire. Mitra seems to cling to the romantic ideal of the Noble Savage, the Edenian superhero who is brought low by society and civilisation. The absurd irony is that the methods he describes are guaranteed to rob a child of their cultural and intellectual heritage. Or to put it another way, if you want to keep poor kids poor, teach them thematically; get them to discover facts for themselves; teach them that knowledge is a) only valuable when it is useful or b) old-fashioned anyway. Teach them- or pretend to teach them- curious, content free skills that are only activated and enabled through the intelligent selection of relevant knowledge.

Some of the claims made are simply absurd:

“ ‘I have found that when people, particularly chidlren, mingle with the internet, knowing becomes increasingly unnecessary.’

Evidence to back this up is yet to come.

“ ‘Groups of children can learn almost anything by themselves…[from] the internet.’

Maybe they can (although evidence is lacking here also) but my God, how long will it take, and do you really need children to re-invent everything from scratch? It can take you weeks to teach children anything this way, when you could impart the same thing in twenty seconds of explanation. Besides these kind of group activities massively penalise children who don't work well in groups, or lack the kind of social capital to exploit rather than be intimidated by the demands of the activity. People in groups don't learn evenly.

There is a frustrating amount of inscrutable, impenetrable mysticism about Mitra's ideas about learning:

“ 'If we make the curriculum, not of things we know but of things we don't know, there will be littel to teach and much to learn....In a SOLE (Self Organised learning Environment) groups of learners engage with each other and the internet in search of answers to what is, as yet, unknown.'

Man, what is IN this BROWNIE? From what I can gather, children will be working out the answers to the Great Secrets to the Universe by wading through pictures of cats, click bait, and websites patiently describing the Illuminati. As Popeye once said, This I gots to see.

There is literally nothing new in what Mitra has to say here about learning- you can trace a drunk finger backwards from his ideas through a hundred different incarnations of independent learning, personalised learning, child-centred education and so on. I wonder if he is even aware of this pedagogic dynasty, or is he, to paraphrase Žižek, like the ideologue, who is most in the thrall to ideology when he believes he has no ideology? Mitra’s gospel has been preached before in many forms. Perhaps one day his claims will be substantiated. But these have not; as far as I can see the ideas behind SOLE and HITW have no credible evidence base that should persuade teachers to change their habits for one second. And the reason I say so, so forcefully, is because children’s education, and therefore their futures are at stake.

Mitra, as I have mentioned before; undoubtedly has the best interests of children at heart. But we all do. Experimentation is fine so long as children are beneficiaries of its fruit, not victims of its mugging. First, do no harm, must be our watchword when conducting Frankenstein pseudo science on the lives of children. Especially when we are ourselves the beneficiaries of a knowledge rich education. That's the ultimate irony, (like sitting in a lecture theatre being told that group work is best way to learn). There’s a reason why almost every educated man and woman since time began, learned in an atmosphere that required dilligence, focus, plenty of direct instruction at the hands of experts, and knowledge-heavy curricula: it appears to be the least bad method we've discovered of teaching anything hard. If there's a better way, I'll embrace it when the evidence emerges.
And we're still waiting.

22-11-2015 om 22:09 geschreven door Raf Feys  

Debating Education review

I spent yesterday at the Michaela Community School Debating Education event, which was absolutely brilliant. I spoke against the motion ‘Sir Ken is right: traditional education kills creativity’, a...

thewingtoheaven.wordpress.com

mmm

22-11-2015 om 22:05 geschreven door Raf Feys  

Zijn atheïstische kinderen guller en liever dan religieuze? | Wetenschap | de Volkskrant

Berichten verspreiden zich vaak razendsnel, of ze nu kloppen of niet. Wij proberen de zin van de onzin te scheiden. Vandaag: atheïstische kinderen zij

volkskrant.nl|Door Ronald Veldhuizen

mmm

22-11-2015 om 21:57 geschreven door Raf Feys  

Faire onderwijskansen versus egalitaire onderwijsideologie:                                              

 prof.  Marc De Vos bevestigt onze standpunten in zijn boek ‘Ongelijk maar fair’  

1 Erkennen van genetische aanleg/natuur-lijke begaafdheid & gezinsongelijkheid

'Dat intelligente ouders meer kans maken op intel-ligente kinderen, is onmiskenbaar'. (Dit wordt wel nog vaak genegeerd in studies  van veel Vlaamse sociologen en in uitspraken van beleidsmakers). De toegenomen gezinsongelijkheid - hoogbegaafden trouwen steeds meer met hoogbegaafden -versterkt de genetische ongelijkheid en leidt ook tot grotere verschillen qua gezinsinkomen.

We voegen er in die context  ook nog aan toe dat precies ook de democratisering van het onderwijs geleid heeft tot een intellectuele afroming van de handarbeidersklasse. Voeg daarbij ook nog eens  de ongelijke gevolgen van computer- en robotisering op de arbeidsmarkt, die abstract denktalent steeds belangrijker maakt, en we zien 'economisch succes als een quasi-erfelijke eigenschap opdoemen'.

2 Verschillen in ondersteuning thuis kan

          de school  niet  zomaar compenseren

'Hoogopgeleide, hardwerkende, drukbezette ouders besteden gemiddeld meer tijd en energie aan de opvoeding van hun kinderen dan lager opgeleide, werkloze of professioneel minder actieve ouders.'

'Op de leeftijd van 12 jaar hebben kinderen  uit de middenklasse 6.000 uren meer leertijd en leerkan-sen gehad dan kinderen die opgroeien in arme gezinnen. … Tussen hun 1ste en 2de levensjaar horen  kinderen van gegoede ouders gemiddeld 11 miljoen woorden, die van ouders met een gewone baan 6 miljoen en die van ouders zonder baan gemiddeld 3 miljoen.' Ongelijkheid van opvoeding draagt bij tot  de economische ongelijkheid.

3      Faire onderwijskansen = vroeg ingrijpen

Willen we voorkomen dat 'genen’ en sociaal-culturele ondersteuning tot te grote inkomensongelijkheid leiden,  dan moeten we vooral vroeg durven in-grijpen voor kinderen van ouders onderaan de inkomenspiramide, b.v. door meer belastinggeld te stoppen in voorschools onderwijs voor kinderen uit achterstandsgezinnen.De Vos vraagt ook meer aan-dacht  voor (taal)problemen van allochtone kinderen

Onderwijskrant pleit al decennia voor een effectief achterstandsbeleid m.i.v. van intensief NT2 vanaf de eerste dag van het kleuteronderwijs!  Het Steunpunt NT2-Leuven en ex-Steunpuntster Machteld Verhelst, momenteel pedagogisch chef van de ka-tholieke onderwijskoepel, vinden dit overbodig.

4   Faire kansen=niveau verhogen i.p.v. verlagen

De niveaudaling in het onderwijs en het dogma dat er steeds meer hoogopgeleiden nodig zijn, leveren   perverse effecten op.  'De manier waarop we ’verdienste’ gewoontjes maken en de bijna georganiseerde afbouw van alles wat naar selectiviteit ruikt', noopt gegoede ouders tot het zoeken van het academisch succes van hun kroost buiten het onderwijs, via professionele studiebegeleiding en buitenschoolse activiteiten. Het resultaat: 'een toplaag waarvan de prestaties nagenoeg onbereikbaar zijn voor buitenstaanders’ en minder ontwikkelingskansen voor sociaal-cultureel benadeelde leerlingen.

In Onderwijskrant hebben we steeds gesteld dat de kwaliteit van het onderwijs de belangrijkste hefboom is voor faire onderwijskansen, democratisering en sociale doorstroming.  Dit stimuleerde ons ook tot het opzetten van onze O-ZON-campagne begin 2007 (OZON= Onderwijs Zonder Ontscholing). Jammer genoeg ontkenden veel onderwijsverantwoordelijken de niveaudaling & het gebrekkig zorg-verbredingsbeleid. De beleidsmakers lieten zich ook niet in met de grote problemen, maar des te meer met  vermeende of  kleine knelpunten. De  nage-streefde ontstoffing e.d. binnen de nieuwe eindtermen dreigen opnieuw het niveau te verlagen.      

5 Immigratie: import van ongelijkheid;

          integratie  heel belangrijk

De immigratiegroep is samengesteld uit immigranten met beperkte scholing. Migrantenkinderen met islamistische ouders presteren statistisch ook minder goed dan b.v. Aziatische met een andere godsdienst en cultuur (cf. studies van Dronkers)

22-11-2015 om 17:51 geschreven door Raf Feys  

20-11-2015 om 18:14 geschreven door Raf Feys  

Prof. Blommaert schreef de aanslag op Van Gogh in 2004 nog op naam van een totale malaise in de Nederlandse maatschappij. In zijn standpunt gisteren in de krant 'De Standaard' durfde hij in zijn analyse van de recente aanslagen in Parijs e.d. deze drieste stelling niet meer herhalen, maar hij pakte wel weer uit met een simplistische verklaring voor de recente aanslagen in Parijs e.d. : "De aanslagen betekenen dat we worden afgerekend op wat we elders in die wereld uitrichten." We hebben het weer zelf gezocht. Ook wij protesteerden destijds tegen de invasie in  Irak e.d., maar dat betekent nog niet dat dit de belangrijkste oorzaak is van de recente aanslagen.

Gisteren vroegen we ons op ons blog nog af hoe prof. Jan Blommaert en Co zouden reageren op de aanslagen in Parijs. We verwezen hierbij naar zijn analyse na de aanslag op Van Gogh uit 2004 waarbij hij stelde dat de aanslag gewoon een gevolg was van de totale malaise in de Nederlandse samenleving.

We merkten na het publiceren van die bijdrage dat Blomaaert en Co in De Standaard (gisteren) niet meer uitpakten met dezelfde drieste analyse als destijds na de moord op Van Gogh. de aanslag was een gevolg van een totale malaise in de Nederlandse maatschappij:" Dat een dergelijke malaise heel de maatschappij raakt, dat ze een totaalfenomeen is dat zich niet laat oplossen door één of enkele groepen met de vinger te wijzen als oorzaak van de ziekte. Het hele systeem is ziek, en voor dat systeem zijn alle burgers aansprakelijk, ook (en dat vergeet men vaak) de sterke burgers – niet alleen de zwakken en gemarginaliseerden. De problemen die men in Nederland meent te hebben met Nederlandse Moslims zijn geen problemen van Moslims, maar problemen van Nederlanders met Moslims; het zijn relationele problemen met een grote historische, politieke en maatschappelijke diepte."

Gisteren durfde Blommaert zijn drieste analyse van 2004 niet meer herhalen, maar hij pakte tussendoor wel weer uit met een heel simplistische verklaring: "De aanslagen betekenen dat we worden afgerekend op wat we elders in die wereld uitrichten."

In 2004 klonk het dus dat de aanslagen "een gevolg waren van de totale malaise in de (Ned) samenleving; nu klinkt het een beetje anders - maar toch nog steeds vrij simplistisch.

Het verrast ons dat zovelen de simplistische analyse van Blommaert onderschreven:Mede ondertekend door Karel Arnaut (academicus), Samira Atillah (educatief medewerker), Samira Azabar (educatief medewerker), Rachida Aziz (modeontwerpster), Omar Ba (vertegenwoordiger IFOR Flanders), Samira Bendadi (journaliste), Imane Bouzarmat (burger), Sukran Bulut (coördinator Kif Kif), Yassine Channouf (Movement X), Sophie De Schaepdrijver (academica), Fikry El Azzouzi (auteur), Mohamed El Omari (jurist), Nadia Fadil (academica), Paul Goossens (journalist), Maryam H’madoun (lid van BOEH en Karamah EU), Meryem Kanmaz (academica), Rachida Lambaret (schrijfster), Iman Lechkar (academica), Stijn Meuris (artiest), Alain Platel (choreograaf), Marc Van Ranst (academicus), David Van Reybrouck (auteur), Nadine Rosa-Rosso (lerares), Orlando Verde (stafmedewerker KifKif)

20-11-2015 om 16:50 geschreven door Raf Feys  

Verbaasd vanuit een strijdbaar Polen - Marc Peirs

Waarin de auteur vaststelt dat er in Polen op een heel andere manier gekeken wordt naar de aanslagen in Parijs.

deredactie.be

20-11-2015 om 16:47 geschreven door Raf Feys  

Integratieproblemen. Taalrelativisten bestrijden stelling dat kennis van Nederlands een belangrijke hefboom is voor onderwijskansen, emancipatie en integratie

We citeren even uit een bijdrage van Feys en Geybels in Onderwijskrant 143 oktober 2007

1.Taalachterstands-negationisten & taalrelativisten

De stelling dat er sprake is van een alarmerende taalachterstand en dat het wegwerken ervan een belangrijke GOK- en emancipatie-hefboom is, wordt het sterkst bestreden door de taalachterstandsnegationisten, door vertegenwoordigers van de migrantenverenigingen, … Alleen al het onderschrijven van die stelling zou volgens hen een daad van discriminatie en racisme zijn. De Antwerpse docent Jürgen Jaspers verkondigde: “Allochtone Marokkaanse scholieren kennen het Nederlands wel. Ze doen enkel ‘alsof’ ze het niet kennen”. Volgens Jaspers hebben die zogenaamde achterstandsleerlingen een groot talenpotentieel en kunnen ze soepel omspringen met verschillende ‘communication modes’ en taalvariëteiten. Sociolinguïst Jan Blommaert stelde: “Een Nigeriaan in de Gentse Rabotwijk zou veel beter op school Turks leren dan Nederlands”, enzovoort.

De politiek-correcte ideologen pakken graag uit met de ideale multiculturele maatschappij in wording waarin de ‘hybride mens’ die thuis is in verschillende culturen en talen een specifiek ‘cultureel kapitaal’ bezit dat hem veel voordelen bezorgt.

Prof. Jan Blommaert en Piet Van Avermaet (Steunpunt GOK & Diversiteit) schreven vorig jaar een bijdrage over de ‘taalnaïviteit in het beleid’ van de ministers Vandenbroucke en Keulen. Zij bestempelden het voornemen om meer aandacht te besteden aan taalstimulering als een vorm van ‘taalnaïviteit’. Vandenboucke en Keulen geloven volgens hen te sterk in de taalstimulering als een belangrijke hefboom (Wiens Nederlands? Over taalnaïviteit in het beleid, Sampol, maart 2006).

Men zou volgens Blommaert en Van Avermaet beter die tijd investeren in het inspelen op de moedertaal van de migranten en op het bij hen aanwezige ‘meertalige repertoire’. We citeren even een passage. “Het is hoog tijd dat men de retoriek inzake ‘thuistaal’ versus ‘schooltaal’ herziet in het licht van dit soort intense meertaligheid… Nederlands is voor veel migranten in ons land lang niet de belangrijkste taal en zal dat ook niet snel worden… Er bestaat overigens geen algemeen geldend recept voor de remediëring van ‘taalachterstand’: zo’n remedies moeten gebaseerd zijn op een realistische en accurate inschatting van de behoeften, mogelijkheden en gebreken. Zoniet biedt men mensen een volkomen nutteloos instrument aan: een paar rolschaatsen om zich tegen de regen te beschermen. Zolang bijvoorbeeld een Nigeriaan in de Gentse Rabotwijk blijft wonen en niet naar Sint-Martens Latem kan verhuizen, en zolang de Turkse migrantengemeenschap zich sociaal-economisch verder emancipeert in die buurt (wat men moeilijk kan bestrijden) zal hij vooral Turks nodig hebben.” … Die ‘slechte’ meertaligheid (van die Negeriaan die onvoldoende Nederlands kent) is dan ook geen probleem maar een probleemoplossend instrument voor die migrant.”

Blommaert en Van Avermaet zijn het verder niet eens met de stellingen:
• “dat migrantenkinderen vanuit hun achtergrond een taalprobleem hebben”
• “en dat dit een negatieve invloed heeft op hun leerprestaties”
• “dat men zonder Nederlands onmogelijk goed kan functioneren”
• “dat kennis van het Nederlands allerhande mogelijkheden opent die er anders niet zouden zijn”
• “dat Nederlands dat men in NT2 cursussen leert, ouders wel in staat stelt het huiswerk van hun
kinderen te begeleiden”.

Op de studiedag TREFzeker van 8.02.2007 relativeerde Piet Van Avermaet eens te meer het belang van het Nederlands en van het standaardnederlands in het bijzonder. Hij stelde dat we er ten onrechte van uitgaan dat veel immigranten onvoldoende talige instrumenten hebben om te functioneren in onze samenleving. In een recente spreekbeurt bekritiseerde Jan Blommaert de taalvoorstellen van minister Vandenbroucke aldus: “Mijn kritiek op de Beleidsbrief ‘De lat hoog voor talen in iedere school’ draait rond het feit dat we ook daar volkomen achterhaalde, reductionistische beelden zien van taal en van taalcompetentie. De recepten die de minister nu voorschrijft zijn recepten waarvan men zo kan voorspellen dat ze alle bestaande ongelijkheden blijven bestendigen. … De voorstellen van de Beleidsbrief zullen de bestaande ongelijkheden niet wegwerken, want de centrale visie die erin vervat zit is net de visie die thans de ongelijkheden versterkt en bestendigt” (Taal, de leeromgeving, en de hoge lat. Bedenkingen bij taalbeleid en taalkennis. Leerstoel Onderwijsvernieuwing, Universiteit Antwerpen, februari 2007).

Ook socioloog Orhan Agirdag (‘TurkseStudent.be’) nam recentelijk afstand van de stelling dat de taalachterstand een groot probleem vormt (www.turkse.student.be). Er zijn volgens hem empirische tegenargumenten: een allochtoon die de Nederlandse taal machtig is en een allochtoon die deze taal niet machtig is, maken beiden even weinig kans om te slagen. De ideologie van de ‘taalachterstand’ maakt volgens hem ook nog de formele discriminatie mogelijk: leerlingen mogen geweigerd worden om de spreiding te bevorderen. Agirdag bekritiseert ook de uitspraken van prof. Jan Van Damme e.a. die in hun onderzoek o.a. vaststelden dat allochtone 12-jarigen met eenzelfde niveau en IQ als autochtone leerlingen evenzeer ASO volgden en er ook even succesvol waren. De stelling dat het ‘IQ’ een grote invloed heeft op de schoolcarrière en de stelling dat er minder talent aanwezig is bij de Turkse migranten bestempelt Agirdag als quasi-fascistisch.

Taalachterstandsnegationisten als Jan Blommaert, Jürgen Jaspers, Piet Van Avermaet, Orhan Agirdag en vela anderen, ontkennen dus nog steeds de grote taalproblemen en hun gevolgen voor het leerproces. Ze staan niet alleen met hun opvatting. Ides Nicaise, Sven Groenez en Inge Van den Brande (Hiva) beweren: “Migrantenkinderen worden in het basisonderwijs meer gehinderd door de socio-professionele status van hun ouders, dan door hun taal of nationaliteit”. Het is dus de school die discrimineert omdat de allochtone ouders een ‘lager’ beroep uitoefenen. Nicaise en co stellen verder: “De etnisch-culturele barrières duiken pas echt op bij de studieoriëntering in het secundair onderwijs” (Cijferboek sociale ongelijkheid in het Vlaamse onderwijs: (LOA-rapport nr. 10, Leuven). Nicaise en co verwachten dan ook alle heil van comprehensief secundair onderwijs. Nico Hirtt en Ides Nicasie ontkennen ook de invloed van de taalfactor in hun EPO-boek. Ook in het recentet boek ‘Gokken op de toekomst’ (o.c.) van Jos Crré en co is er weinig of geen aandacht voor de taalachterstand.

Samen met minister Vdb en vele anderen gaan wij ervan uit dat migrantenleerlingen en hun ouders veel baat hebben bij het leren van een basisniveau Nederlands en dat dit het best in het AN gebeurt –mede in functie van het begrijpen en schrijven van teksten. Het pleidooi voor meertalig onderwijs, voor het inspelen op de diverse talen en taalvarianten, afstemming op de allerindividueelste noden van de leerling nu en later, blijft heel algemeen en blijven onuitvoerbaar in de praktijk. In punt 7 gaan we hier verder op in.

2 Ook migrantenverenigingen liggen dwars

In het verleden bekritiseerden vertegenwoordigers van het Minderhedencentrum, het Minderhedenforum, Kif Kif … het belang van het centraal stellen van het aanleren van het Nederlands. Op een studiedag van het Minderhedenforum (18.11.03) stelde Hilde De Smedt (De Foyer) dat er te veel gefocust werd op het taalprobleem. Spreekster Meyrem Almaci (VUB, Groen) “sprak daarna zelfs over een vorm van ‘taalfetisjisme’ vanuit vele scholen, dat averechts werkt in de emotionele binding met de taal. Ze pleit eerder voor het creëren van boeiende situaties binnen en buiten de school om leerlingen graag Nederlands te leren gebruiken”. Ook vertegenwoordigers van het Minderhedenforum zijn deze mening toegedaan; ze noemen de voorstellen van de recente Rondetafelconferentie over het Nederlandstalig onderwijs in Brussel ‘repressieve vormen van volksopvoeding in 2007’ (DS, 15.07.07). Ook Loredana Marcchi (De Foyer) poneerde herhaaldelijk dat de Vlaamse Gemeenschap overdreven aandacht schenkt aan het taalaspect van de integratie. In plaats van aan te dringen op een meer krachtdadige aanpak van de taalachterstand, pleiten zowel het Minderhedencentrum als het Minderhedenforum voor ‘meertalig onderwijs’ met veel aandacht voor OETC (onderwijs in de eigen taal en cultuur).

In september 2006 publiceerde het ‘Platform onderwijs van het Vlaams Minderhedencentrum’ de brochure ‘Meertaligheid als meerwaarde. Visietekst met betrekking tot het constructief omgaan met thuistalen in onderwijs en opvoeding’. In deze en in andere publicaties treffen we nooit pleidooien aan voor het aanleren van het Nederlands. We lezen zelfs dat de stelling dat het kennen van het Nederlands een belangrijke factor van het schoolsucces, heel betwistbaar is. In punt 7 bespreken en bekritiseren we hun stellingen in verband met OETC (onderwijs in de eigen taal en cultuur) en meertalig onderwijs.

3 Stichting Gerrit Kreveld: negationisme en nefaste voorstellen

De Stichting Gerrit Kreveld is enkele jaren geleden opgericht om het sociaal-democratisch gedachtegoed te ondersteunen. In 2005 organiseerde de Stichting in Gent het colloquium ‘Onderwijs onderweg in de immigratiesamenleving’ en ze publiceerde een gelijknamig boek bij Academia Press (2006). Veel experts inzake deze thematiek namen deel aan het debat: Koen Pelleriaux, Ides Nicaise, Koen Jaspaert, Kaat Delrue (Steunpunt), Mieke Van Houtte, …

De zgn. ‘experts’ geven wel toe dat hun adviezen ingaan tegen de gangbare opvattingen. Zo besteden ze geen aandacht aan het wegwerken van de taalachterstand van de allochtone leerlingen, aan het belang van intensere taalstimulering in het kleuteronderwijs … Integendeel. De auteurs bekritiseren de “buitensporig hooggespannen verwachtingen omtrent de rol van taalonderricht in de bestrijding van onderwijsachterstanden.” Zij betreuren verder dat de meeste leerkrachten “andere thuistalen als een bron van leerachterstand ervaren, vooral als het gaat om risicoleerlingen uit lagere sociale milieus”. Ook de vraag/eis aan anderstalige leerlingen om in klas en eventueel ook op de speelplaats Nederlands te praten wordt bekritiseerd: “Menige Vlaamse school brandmerkt eigen talen van allochtone leerlingen door het stellen van verbodsregels op het spreken van andere talen dan het Nederlands.” Uit onderzoek van Jaspers zou blijken dat migrantenleerlingen een vrij groot en soepel talenpotentieel hebben (Nieuwe denksporen voor een gelijkekansenbeleid in het onderwijs’, Sampol, 2006).

In het rapport lezen we ook veel kritiek op “allerlei benepen voorstellingen van wat goed taalonderwijs moet zijn. De leraar verbetert bijvoorbeeld het woord ‘penalty’ en leert het correcte woord ‘strafschop’, terwijl in alledaagse situaties zowat alle leerlingen ‘penalty’ gebruiken.” Het aanleren van AN-woorden als strafschop, ventiel … zou totaal overbodig zijn omdat de leerlingen dat toch veelal niet in hun ‘normale functioneren’ gebruiken. Als leerlingen in een tekst de termen strafschop, ventiel … niet begrijpen, dan is dit blijkbaar ook niet erg. Ook prof. Koen Jaspaert relativeert in zijn bijdrage in het boek ‘Onderwijs onderweg in de immigratiesamenleving’ de taalproblemen. Hij minimaliseert ook het belang van het standaardnederlands – net zoals dit het geval was in de eindtermen Nederlands die Jaspaert mede opstelde.

De taalachterstandsnegationisten, het Minderhedencentrum, het Steunpunt GOK, de Gerrit Kreveld Stichting … negeren en/of relativeren de taalachterstand en het belang van het leren van standaardnederlands. Het verrast ons dat zij nog steeds niet inzien dat de gebrekkige kennis van het Nederlands een groot en onderschat probleem is en dat zij weinig belang hechten aan het vroegtijdig en intens aanleren van het Nederlands. Ze beweren dat ze zich baseren op wetenschappelijk onderzoek, maar negeren de belangrijke rapporten van experts als prof. Catherine Snow (zie pagina 11 in dit nummer) en de praktijkervaring in Finland e.d.

Bijlage

In 2009 manifesteerde de Gentse academicus ICO Maly (momenteel: KifKif)zich als een radicale taalachterstandnegationist. Docent Eddy Bonte (Hogeschool Gent & later NVAO-medewerker) ergerde zich mateloos aan de sterke relativering van de kennis van het Nederlands, zoals dit o.a. tot uiting kwam in Ico Maly’s boek “De beschavingsmachine. Wij en de Islam” (EPO, 2009) en in standpunten van Jan Blommaert. Een verontwaardigde Eddy Bonte schreef op zijn blog als reactie: “Ico Maly vertelt een wansmakelijk verhaal: Nederlands leren werkt bij allochtonen niet emanciperend, maar discriminerend. Ja, lees het opnieuw: allochtonen die Nederlands kennen hebben geen werktuig van emancipatie maar van discriminatie in handen. Hoe Maly dat bewijst? Simpel: in bepaalde gevallen is kennis van het Nederlands een voorwaarde, bijv. om een sociale woning te kunnen huren. Conclusie van Maly: ‘hier spreekt men Nederlands’ wordt gebruikt om te discrimineren…. Nederlands kennen werkt o.i. wel emanciperend, zoals de kennis van elke taal altijd emanciperend werkt. Natuurlijk kan men de voorwaarde “kennis van het Nederlands” contesteren, zoals men het bezit van papieren als noodzakelijke voorwaarde kan contesteren, maar dat doet niets af aan het feit dat wie Nederlands kent daar in Vlaanderen zijn voordeel mee doet.

Jammer genoeg wordt deze opinie ook gesteund door een andere Gentse academicus, met name Jan Blommaert, en de groep KifKif, zodat veel zichzelf progressief noemende Vlamingen in deze open val trappen. In de VS twijfelt niemand aan het nut van de Engelse taal: wie niet slaagt voor de taaltest TOEFL, kan het vergeten. In Nederland hoor je het discours van Maly en Blommaert niet, in Frankrijk is het Frans de taal van de République, in Spanje leert elke vreemdeling meteen Spaans.

... De waarheid luidt dat het valse discours van Maly en Blommaert invloedrijke allochtonen ertoe zal aanzetten de kennis van het Nederlands te contesteren en zo de derde en binnenkort de vierde generatie verder het getto zal induwen ... De waarheid luidt dat een bepaald soort Vlamingen de allochtonen in deze zelfcastratie steunt, hun slachtofferrol voedt, hun achterstand vergoelijkt (nu met een academisch sausje) en ze paternalistisch behandelt als een bende achterlijke tsjoek-tsjoeks. Daarom noem ik het een wansmakelijk verhaal. No pasaran.”

19-11-2015 om 17:58 geschreven door Raf Feys  

19-11-2015 om 16:49 geschreven door Raf Feys  

Islamism, the Left and a plea to Labour MPs

Much of the Left has been eaten alive by Islamism. This truly regressive and oppressive political philosophy has all but destroyed a movement that once desired…

noramulready.com

mmm

19-11-2015 om 15:34 geschreven door Raf Feys  

19-11-2015 om 15:19 geschreven door Raf Feys  

Over de mislukking van de radicale inhoudelijke onderwijshervorming in Québec (competentiegericht en constructivistisch, ...), , een richting die ook in Vlaanderen door tal van nieuwlichters gepropageerd werd en wordt.

 Réforme de l’éducation
Aveux, confessions, espérances

17 novembre 2015  | Normand Baillargeon - Essayiste | Éducation

Depuis plus d’un quart de siècle, je suis professeur en sciences de l’éducation à l’UQAM. [ lerarenopleiding…] Je quitterai prématurément ce milieu sous peu, pour des raisons qui ont beaucoup à voir avec la réforme québécoise de l’éducation.
 
J’étais chroniqueur en éducation au Devoir au milieu des années 1990 quand ce grand chantier de réflexion collective sur l’aggiornamento de notre système scolaire appelé États généraux de l’éducation a été lancé. À ce moment, une collègue de ce journal m’a fait une remarque qui n’a cessé de me hanter depuis, alors que sa pertinence devenait de plus en plus grande. Elle soutenait que la constitution de ce chantier l’inquiétait parce qu’on n’y avait pas prévu de comité scientifique. L’avenir allait lui donner entièrement raison.
 
Ces États généraux ont donc débouché sur la réforme, une très vaste et très novatrice proposition pour l’essentiel imaginée au ministère de l’Éducation et dans les facultés d’éducation.
 
Je suppose que, quelque vingt ans plus tard, toute personne de bonne foi conviendra des propositions suivantes :
 
1 ) Cette réforme a été un échec dans la mesure où elle n’a pas rempli les promesses que ses concepteurs avaient placées en elle, tout particulièrement auprès des populations fragiles, en difficulté et ayant propension au décrochage qui devaient en bénéficier.
 
2 ) Cet échec était prévisible au vu de la littérature scientifique pertinente et a même été prédit par quelques personnes, un groupe dont je fais partie.
 
3 ) Le succès de la réforme, s’il avait eu lieu, aurait constitué un véritable événement qui aurait amené nombre de chercheurs au fait de la littérature scientifique et philosophique pertinente à se pencher sur ce singulier cas du Québec, qui aurait à leurs yeux été une sorte d’énigme à résoudre. Ce ne fut pas le cas.
 
4 ) La réforme de l’éducation a été un très substantiel détournement des États généraux : ceux-ci réclamaient un rehaussement curriculaire, celle-là a mis en avant une mutation de la pédagogie, où la pratique de projets et la notion de compétence occupaient une place prépondérante.
 
Idées fausses
 
Non seulement, en sciences de l’éducation et au ministère de l’Éducation, ignore-t-on généralement ce que la recherche crédible permet d’avancer, non seulement des idées qui ailleurs seraient tenues pour peu crédibles sont-elles acceptées dans l’université comme au ministère, mais il circule en plus dans ces milieux nombre d’idées démonstrativement fausses et en certains cas dangereuses. Faut-il s’étonner, dès lors, que, dans mon milieu de travail, on ait pu faire de la place à l’astrologie comme moyen d’orientation scolaire (c’est le sujet d’un mémoire soutenu à l’UQAM) ou que le créateur de la synergologie, une pseudoscience notoire, puisse travailler chez nous à un doctorat en éducation appliquant à l’éducation cette pseudoscience ?
 
Le milieu des sciences de l’éducation est un milieu relativement fermé, composé de gens qui restent entre eux et qui disposent néanmoins, avec le ministère, d’un énorme pouvoir sur l’adoption des politiques publiques, de ressources et de capital — tout court, comme institutionnel —, sans guère avoir à véritablement rendre de comptes même quand ce qu’ils avancent et proposent n’a guère de légitimité épistémique.
 
J’ai proposé à ce propos de parler d’une « funeste alliance », celle qui lie des facultés universitaires d’éducation se félicitant de la valeur de leurs travaux en raison de leur adoption par les politiques publiques, et du ministère, se félicitant de son côté du sérieux de ses décisions parce qu’elles seraient fondées sur de la recherche émanant de facultés universitaires en éducation.
 
On aura compris que, à l’UQAM comme dans les autres institutions concernées, l’adoption, la défense, puis l’implantation de la réforme, tout cela ne pouvait se faire sans une grande violence exercée contre les opposants, peu nombreux au demeurant.
 
Je dirai simplement qu’à part être mis à pied, j’aurai payé personnellement et professionnellement tous les tributs qu’il y avait à payer pour dire ce que j’ai dit et que j’ai même dû me résoudre à aller sur la place publique pour me faire entendre, puisque cela était à peu près impossible au sein des murs de mon université.
 
Cercle fermé
 
J’ai suggéré et je maintiens que l’épisode de la réforme donne assez fortement à penser qu’il existe au Québec, en éducation, une sorte de cercle fermé s’apparentant à une nomenklatura qui rend extrêmement difficile non seulement l’expression de positions critiques ou dissidentes, mais aussi une sorte d’impartialité informée devant ce qui est avancé. Le Conseil supérieur de l’éducation avait été pensé, entre autres, afin de permettre une perspective citoyenne et critique sur le monde de l’éducation : mais il ne peut manifestement jouer ce rôle quand il est largement composé de gens qui ont conçu ou promu ce qu’ils doivent juger (ce qui explique sans doute que l’échec de la réforme semble toujours être la faute des autres, et notamment des enseignants, des syndicats, des médias qui n’ont rien compris ou ont été mauvais joueurs). Un comité de sages pourrait sans doute être imaginé qui jouerait ce rôle d’observateur impartial.
 
La suggestion à laquelle je suis le plus attaché, celle sur laquelle je fonde mes plus grandes espérances, concerne toutefois la formation des maîtres. Les facultés de sciences de l’éducation devraient recentrer sur elle leur mission, et former des maîtres hautement cultivés, au fait de la recherche scientifique, et, pour ce qui est du secondaire, possédant une solide formation disciplinaire acquise à l’université dans les domaines pertinents. Elles devraient enfin renoncer à ce clientélisme qu’elles pratiquent sans retenue et devenir des véritables filières d’élite.
 
Je nous souhaite la lucidité et le courage que tout cela demandera de nous.

17-11-2015 om 15:49 geschreven door Raf Feys  

Superdiversiteit i.v.p. integratie? Multiculturalisme in het kwadraat? Is/was integratie  als beleidsconcept niet zinvol?

Situering bijdrage

In een opiniebijdrage in ‘De Morgen’ (Zijn we in oorlog? Niet in de klassieke zin) schrijft Torfs terecht: “Progressieve geesten waren altijd voor de multiculturele samenleving, zonder veel inhoudelijke verduidelijking.” Hij stelt o.a. “Er is enkel ruimte voor multiculturaliteit binnen de democratische rechtsstaat”.  Een paar jaar geleden pleitten heel wat progressieve geesten voor superdiversiteit, een radicalisering  van multiculturalisme  Volgens propagandisten van de superdiversiteit was het niet langer duidelijk aan welke opvattingen en gebruiken ‘minderheden’ zich zouden moeten aanpassen. Het klassieke integratieproject en zelfs de notie multiculturaliteit zouden voorbijgestreefd zijn.  Volgens de de superiversiteit-propagandisten betekent het radicaal opdoeken van het integratie-concept tevens betekent dat de kennis van het Nederlands nog veel minder belangrijk geworden is en zelfs de emancipatie van de allochtone burgers hindert i.p.v. bevordert.

We plaatsten in 2014 op ons facebook en  blog al een bijdrage over superdiversiteit, als reactie op twee recente en radicale pleidooien voor superdiversiteit. Er was vooreerst het pleidooi van de Nederlandse prof. Maurice Crul tegen ‘integratie’ en voor zgn. superdiversiteit (Multiculturalisme is dood, DM, 18 januari 2014.  De Leuvense prof.  Kris Van den Branden, ex-directeur Steunpunt NT2 Leuven en momenteel van het Leuvens ‘Centrum voor taal en onderwijs’,   schaarde zich in zijn blog ‘Over superdiversiteit, onderwijs en erbij horen” van 2 februari 2014 enthousiast achter de superdiversiteitsideologie en tegen het streven naar ‘integratie’. We citeren nog eens onze reactie (februari 2014) op deze twee superdiversiteitspleidooien.

Onze reactie op superdiversiteit van februari 2014

“In een aantal recente pleidooien voor superdiversiteit wordt de indruk gewekt dat door de multiculturaliteit de thematiek van de integratie en het belang hierbij van de kennis van het Nederlands niet zo belangrijk meer zijn. De Vlaamse samenleving en schoolbevolking zijn inderdaad in tal van regio’s superdivers geworden. Dit is o.i. geen argument om het belang van d...e kennis van het Nederlands te minimaliseren; integendeel: een gemeenschappelijke taal is nog belangrijker in een superdiverse maatschappij en school. Pleidooien voor superdiversiteit gaan vaak samen met pleidooien voor het relativeren van het belang van integratie en van de kennis van het Nederlands.

Ook prof. Maurice Crul, pleit in zijn boek ‘Superdiversiteit. Een nieuwe visie op integratie’ voor het radicaal verlaten van de klassieke visie op integratie.’ Dit kwam ook tot uiting in zijn opiniebijdrage in De Morgen van zaterdag 18 januari 2014: j.l.: ‘Multiculturalisme is dood, rechts-populisme is achterhaald.’ Volgens Crul en andere propagandisten van de superdiversiteit is het niet langer duidelijk aan welke opvattingen en gebruiken ‘minderheden’ zich moeten aanpassen. Het klassieke integratieproject zou totaal voorbijgestreefd zijn.

Kris Van den Branden, ex-directeur Steunpunt NT2 Leuven, schaarde zich in zijn blog ‘Over superdiversiteit, onderwijs en erbij horen” van 2 februari 2014 achter de superdiversiteitsideologie. Hij nam vooreerst afstand van de visie van minister Geert Bourgeois die de integratie en de kennis hierbij van het Nederlands heel belangrijk vindt. Van den Branden is steeds tegenstander geweest van NT2-onderwijs en concludeerde in dezelfde lijn: “Zou het kunnen dat de verdere kwaliteitsverhoging van het Vlaamse onderwijs minder afhangt van didactische spitsvondigheden dan van ons vermogen om elke leerder het gevoel te geven dat hij/zij erbij hoort?” Over NT2 repte hij met geen woord; het zou volstaan dat die leerlingen het gevoel krijgen erbij te mogen horen. Hieruit trekken sommigen de conclusie dat het opdoeken van de integratie-idee ook betekent dat de kennis van het Nederlands veel minder belangrijk geworden is.  Ook de Leuvense prof. Ides Nicaise fulmineerde al in ‘De school van de ongelijkheid’ (2007) tegen “het verderfelijke assimilatiespoor” en tegen NT2.  Van den Branden ontving met zijn Steunpunt NT2-Leuven in de periode 1990-2010  niet minder dan 12,5 miljoen euro ter ondersteuning van de uitbouw van intensief  NT2. Het Leuvens Steunpunt concludeerde al na een paar jaar dat NT2 overbodig was in het basisonderwijs en dat NT2=NT1.

 In het rapport ‘Biedt het concept integratie nog perspectief?’ (december 2013) nam het Nederlands Sociaal en Cultureel Planbureau terecht afstand van het schrappen van het integratie-concept vanwege superdiversiteit-ideologen. Het Planbureau wil niet zomaar het belang van integratie en van de kennis van het Nederlands hierbij laten vallen. We citeren even. “ Dat vanwege superdiversiteit niet langer duidelijk is aan welke opvattingen en gebruiken ‘minderheden’ zich moeten aanpassen, en dat daardoor iedereen zich aan iedereen gaat aanpassen lijkt ons een vreemde voorstelling van zaken. Alsof verschuivende getalsmatige verhoudingen ertoe leiden dat centrale elementen van een cultuur van de ontvangende samenleving als vanzelf en zonder problemen mee gaan schuiven.

 Superdiversiteit strijkt cultuurverschillen niet glad en met superdiversiteit zijn de discussies over de betekenis van verschillende normen niet beslecht. In Europees verband bestaan er tal van activiteiten, zowel beleidsmatig als in het onderzoek, die vertrekken vanuit het concept integratie. Het is belangrijk om hierop te kunnen blijven aansluiten. Integratie als (beleids)concept is nog steeds waardevol. Deze argumenten voor en tegen afwegend zijn wij van mening dat integratie als (beleids-) concept in ere gehouden moet worden. Het integratievraagstuk speelt nog in volle omvang, en dan is het vreemd om dit niet als zodanig te benoemen.” We merken overigens dat prof. Crul wel de superdiversiteit verdedigt, maar zich tegelijk geen tegenstander toont van intensief NT2.

 In een recent debat wees de ruimdenkende filosoof Philippe Van Parijs terecht op het belang van het kennen van de taal van de streek - ook voor de sociale integratie en cohesie: “Sprekers van nieuwe talen met lagere status leren best de taal van de streek waar ze gaan wonen omdat anders de sociale cohesie, de maatschappelijke samenhang onder druk dreigt te komen. Mensen die elkaars taal niet kennen, kunnen moeilijk samen-leven. Het gebrek aan kennis van de lokale taal, werkt ook de sociale mobiliteit van de nieuwkomers tegen, wat leidt tot economische achterstand. Tenslotte is de kennis van het Nederlands noodzakelijk om volwaardig burger te kunnen zijn in Vlaanderen en bijvoorbeeld het politieke en maatschappelijke debat te kunnen volgen, laat staan er aan deel te nemen." (Meer uitvoerig in E-book 1-Google: The linguistic territoriality principle: right violation or parity of esteem?)

 Bijlage 1

In 2009 manifesteerde de Gentse academicus ICO Maly (momenteel: KifKif)zich als een radicale taalachterstandnegationist.  Docent Eddy Bonte (Hogeschool Gent & later NVAO-medewerker) ergerde zich mateloos aan de sterke relativering van de kennis van het Nederlands, zoals dit o.a. tot uiting kwam in Ico Maly’s boek “De beschavingsmachine. Wij en de Islam” (EPO, 2009) en in standpunten van Jan Blommaert. Een verontwaardigde Eddy Bonte schreef op zijn blog als reactie: “Ico Maly vertelt een wansmakelijk verhaal: Nederlands leren werkt bij allochtonen niet emanciperend, maar discriminerend. Ja, lees het opnieuw: allochtonen die Nederlands kennen hebben geen werktuig van emancipatie maar van discriminatie in handen. Hoe Maly dat bewijst? Simpel: in bepaalde gevallen is kennis van het Nederlands een voorwaarde, bijv. om een sociale woning te kunnen huren. Conclusie van Maly: ‘hier spreekt men Nederlands’ wordt gebruikt om te discrimineren…. Nederlands kennen werkt o.i. wel emanciperend, zoals de kennis van elke taal altijd emanciperend werkt. Natuurlijk kan men de voorwaarde “kennis van het Nederlands” contesteren, zoals men het bezit van papieren als noodzakelijke voorwaarde kan contesteren, maar dat doet niets af aan het feit dat wie Nederlands kent daar in Vlaanderen zijn voordeel mee doet.

Jammer genoeg wordt deze opinie ook gesteund door een andere Gentse academicus, met name Jan Blommaert, en de groep KifKif, zodat veel zichzelf progressief noemende Vlamingen in deze open val trappen. In de VS twijfelt niemand aan het nut van de Engelse taal: wie niet slaagt voor de taaltest TOEFL, kan het vergeten. In Nederland hoor je het discours van Maly en Blommaert niet, in Frankrijk is het Frans de taal van de République, in Spanje leert elke vreemdeling meteen Spaans.

 ... De waarheid luidt dat het valse discours van Maly en Blommaert invloedrijke allochtonen ertoe zal aanzetten de kennis van het Nederlands te contesteren en zo de derde en binnenkort de vierde generatie verder het getto zal induwen ... De waarheid luidt dat een bepaald soort Vlamingen de allochtonen in deze zelfcastratie steunt, hun slachtofferrol voedt, hun achterstand vergoelijkt (nu met een academisch sausje) en ze paternalistisch behandelt als een bende achterlijke tsjoek-tsjoeks. Daarom noem ik het een wansmakelijk verhaal. No pasaran.”

Bijlage 2

Veel politiek correct denkenden, propagandisten van de ‘victimisation’ en pleitbezorgers van superdiversiteit i.p.v. integratie, hebben integratie veelal bestreden - ook kennis van het Nederlands was volgens hen niet belangrijk. Wie pleitte voor kennis van het Nederlands en voor het invoeren van intensief NT2-onderwijs vanaf de eerste dag van het kleuteronderwijs, werd zelfs als taalracist bestempeld.

Malika Sorel (ex-lid Hoge Raad Migratie Frankrijk) stelt dat precies propagandisten van de ‘victimisatie’ mede-verantwoordelijk zijn voor de 'actes de violences contre la société. “Qui a participé à déresponsabiliser les migrants et leurs descendants et qui a, fait naître puis croître un ressentiment envers la France et les Français - lequel engendre de la souffrance, mais aussi des actes de violences contre notre société..... Le modèle français d'intégration n'a pas échoué, il n'a guère été appliqué : ...Les politiques de diversité, qui rendent plus attrayante la revendication d’appartenance à une communauté étrangère plutôt qu’à la communauté nationale française".

17-11-2015 om 11:39 geschreven door Raf Feys  

Over het vermeende verbond tussen religie en moraal - Johan Braeckman

Religie is niet de enige, zelfs niet de belangrijkste verklarende factor van de terreur waarop we zo moeilijk vat krijgen. Maar het is wel degelijk een factor, die we veel…

deredactie.be

16-11-2015 om 17:16 geschreven door Raf Feys