Kritische bedenkingen bij  nieuwe regionale ondersteuningsnetwerken voor inclusieleerlingen: aantal slachtoffers van M-decreet (kinderen, leerkrachten ouders) zal nog verder toenemen!

1.Crevits verwacht ten onrechte veel heil van advisering van leerkrachten door ondersteuners - ook voor type-2-leerlingen met een IQ lager dan 60, leerlingen met ernstige gedragsstoornissen e.d.

Crevits stelt o.a.: "Bijvoorbeeld voor kinderen met gedragsproblemen: als je de leerkracht op een goede manier ondersteunt, zal ook de leerling en de volledige klas goed ondersteund zijn." Crevits wekt de indruk dat met een simpel advies van een ondersteuner het probleem van leerlingen met ernstige gedragsstoornissen en van de medeleerlingen in een klas met 20 leerlingen opgelost zal zijn". Naïviteit troef! Het gaat bij de aanpak van inclusieleerlingen die het gewone curriculum niet kunnen volgen of die grote gedragsstoornissen vertonen, niet om een tekort aan competentie' bij de leerkrachten, maar om het feit dat de leerkracht voor een onmogelijke opdracht wordt geplaatst, en/of om het feit dat de medeleerlingen de dupe zijn.

In landen als Finland zitten die leerlingen meestal en terecht in aparte b.o.-klasjes! In Vlaanderen plaatst men ze zomaar in gewone klassen.

2.Niet de minste aandacht voor de verdere ontwrichting van het buitengewoon onderwijs. En nog steeds geen recht tot toegang tot het b.o

*De nieuwe maatregelen zullen leiden tot minder kinderen in het b.o..: meer leerlingen die gewone curriculum absoluut niet kunnen volgen en/of met ernstige gedragsstoornissen zullen toch in gewoon onderwijs terecht komen.

Minister Crevits gaf dit zelf terloops toe : "Maar dit kan nooit een rush naar het buitengewoon onderwijs tot gevolg hebben; integendeel." Dus: minder leerlingen naar het b.o.

Maar niemand van de velen die bij de opstelling van de maatregelen betrokken waren bekommerden zich daarvoor - blijkbaar ook de lerarenvakbonden niet.

Het is bekend dat de departementale verantwoordelijken voor het M-decreet als Theo Mardulier radicale voorstanders zijn van het gewoon opdoeken van het b.o. Binnen de administratie is er niemand die het de voorbije 20 jaar opnam voor het b.o.

Ook nog steeds geen recht op toegang tot bo: nog steeds geen oplossing voor een van de belangrijkste problemen.
E. Meuleman (Groen) stelde:
"We zijn allemaal getuige geweest van die drama's, minister, de voorbije twee jaar. Er zijn heel wat kinderen geweest die misschien beter in het buitengewoon onderwijs hadden gezeten en van wie je voelde dat ouders en het kind zelf misschien alleen daar de rust hadden kunnen vinden die ze op dat moment nodig hadden . Zij konden daar soms niet naartoe omdat ze geen verslag hadden."

3. Het M-decreet en de nieuwe ondersteuning leiden niet tot meer, maar tot minder ontwikkelingskansen voor kansarme leerlingen. Minister Crevits gewaagt ten onrechte van sociale correctie.

Commentaar bij stelling van Crevits dat nieuwe regeling voordelig zal zijn voor probleemkinderen uit 'lagere' milieus. en dat het gaat om een 'sociale' correctie. We zijn het daarmee niet eens.

De ondersteuningsnetwerken zullen bij bepaalde ouders (vooral uit de zgn. 'betere' milieus) nog meer de indruk wekken dat het gewoon onderwijs hoe dan ook hun kind moet kunnen opvangen - ook al kan het kind geenszins het gewone curriculum volgen en/of vertoont het grote gedragsstoornissen.

De ondersteuningscenten zullen dus nog meer dan op vandaag bij de kinderen van 'betere' ouders terecht komen.

Andere ouders die het b.o. verkiezen krijgen er te maken met een ontwricht b.o. dat hun kinderen minder ontwikkelingskansen kan bieden. Dus: de probleemkinderen uit de 'lagere' milieus zijn het meest de dupe van het M-decreet.

Kansarme leerlingen in het gewoon onderwijs zullen ook in klassen met inclusieleerlingen die al te veel aandacht opeisen van de leerkracht en het gewone lesverloop verstoren, minder i.p.v. meer ontwikkelingskansen krijgen.

Nog dit: aangezien men de doelgroep gaat vergroten tot alle kinderen met noden en voortaan meer GON-uren per leerling in principe mogelijk zijn, zal het budget al te klein zijn om hieraan tegemoet te komen. Men belooft zaken en wekt hoge verwachtingen die men in de praktijk niet kan realiseren.

Minister Crevits over 'sociale' correctie

Crevits: Met de nieuwe regeling doen we ook een sociale correctie. Als we kijken naar het profiel – toch wel relevant – van de ouders van de gon-leerlingen vandaag, zijn het vooral leerlingen van hoogopgeleide tweeverdieners die gon krijgen. Er is een zeer interessant gon-onderzoek van 2012 waaruit blijkt dat 86,9 procent van de ouders beiden voltijds betaald werk heeft; bijna 7 op 10 van de ouders heeft een diploma hoger onderwijs. 57 procent heeft allebei een diploma hoger onderwijs. Als we dat afzetten op het gemiddelde van Vlaanderen over het hebben van een diploma secundair onderwijs, dan ligt dat een stuk lager. Mij zou het bijzonder verbazen als leerlingen met bijzondere zorgnoden in overgrote mate zouden wonen of leven in gezinnen waar de ouders een diploma hoger onderwijs hebben. Collega's, door nu de volledige leerlingenpopulatie mee te nemen, doen we net een sociale correctie omdat we afstappen van de nood aan medische labeling en toelaten dat scholen, centra voor leerlingenbegeleiding en ouders samen gaan zoeken en op flexibele wijze gaan zoeken naar de beste manier om een leerling ondersteuning te geven. "

Het zijn inderdaad vooral ouders uit betere milieus die vaak ten onrechte eisen dat hun kind toch het gewoon onderwijs kan volgen, ook al kan hun kind het gewoon curriculum niet volgen. Het zijn ook die ouders die makkelijker een PAB bekomen. Het zijn die kinderen die het grootste deel van het curriculum niet kunnen volgen en/of die grote gedragsstoornissen vertonen die het meest problemen scheppen voor de leerkrachten, en een probleem vormen voor het leerproces van de medeleerlingen. De ondersteuningsnetwerken zullen bij die 'betere' ouders nog meer de indruk wekken dat het gewoon onderwijs hoe dan ook hun kind moet kunnen opvangen.

4.C. Gennez bevestigt wat we al herhaaldelijk signaleerden: regionale & al te complexe ondersteuningsnetwerken functioneren slecht in Nederland en dat zal bijna zeker ook zo zijn in Vlaanderen

Gennez: "En als we vandaag net over het muurtje kijken, naar Nederland, dan zien we dat men daar al langer experimenteert met die samenwerkingsverbanden voor zorg, die effectief zijn uitgerold, maar dat het op dit moment bij onze noorderburen niet goed loopt met de financiering.

En dan zou het toch wel geen kwaad kunnen om daaruit lessen te trekken. Soms zijn ‘good practices’ zeer inspirerend, maar in dit geval zijn ‘bad practices’ misschien inspirerend. Ik hoop dat we dat niet gaan zien in ons onderwijs. Zegt u dan niet dat men u van op het veld niet heeft gewaarschuwd. Want, als ik zeg dat er te weinig betrokkenheid is van ouders en hun vertegenwoordigers, zeg ik tegelijkertijd ook dat, als u die ondersteuningsteams uitrolt, de controle op de aanwending van die middelen door de overheid essentieel is, wil men debacles zoals in Nederland vermijden."

Crevits en co beloven wel dat er een evaluatie zal komen, maar de beloofde objectieve evaluatie van het M-decreet werd ook al officieel geboycot. In Onderwijskrant nr. 181 leggen we uitvoerig uit waarom zo'n gecompliceerde en regionale netwerken en met zgn.' open financiering' niet effectief kunnen zijn. Zo'n indringende hervormingen moeten ook vooraf uitgetest worden. Improvisatie is eens te meer troef!

5. Ondersteuners weten niet welk statuut ze zullen krijgen.

Ook Crevits en Co hebben geen oplossing. Dit probleem wordt dan maar 3 jaar uitgesteld, maar dit zorgt nog voor meer onzekerheid en onrust bij personeelsleden en scholen. Ervaren en vastbenoemde personeelsleden zullen minder vlug bereid zijn om deel uit te maken van zo'n netwerk. En tijdelijke personeelsleden weten ook nietwaar ze waar ze aan toe zijn.

Crevits: "Daarnaast is het ook van belang om een duidelijk traject te schetsen naar een aangepast personeelsstatuut voor de ondersteuners. Ook hier zijn er zorgen op het terrein. Werken met een overgangsperiode biedt een opportuniteit om dat nieuwe statuut op een onderbouwde manier voor te bereiden en uit te werken. De transitie naar een nieuw ondersteuningsmodel zal ook een verschuiving van personeelsleden en hun competenties vergen. Om het voor de betrokken personeelsleden en schoolbesturen zo zorgzaam mogelijk te laten verlopen, gelden in deze overgangsperiode aparte regels voor het personeelsstatuut, maar die vormen geenszins een voorafname van een aangepast statuut voor de ondersteuners."

6. Scholen met veel probleemleerlingen zullen de dupe zijn - voor het s.o. vooral ook bso - Het bso zal door de toename van de probleemleerlingen nog problematischer worden. 

E. Meuleman  (Groen) getuigde commissie onderwijs 

Minister, ik kan me goed voorstellen dat er ondersteuningsnetwerken zullen zijn die een heel aantal grote aso-scholen onder hun hoede zullen hebben en die dus heel veel middelen zullen genereren op basis van het aantal leerlingen, maar waarvan er absoluut geen zekerheid is dat zij een groot aantal kinderen zullen moeten bedienen met het grootst aantal zorgnoden.

Omgekeerd kan het zijn dat er ondersteuningsnetwerken zullen zijn die minder middelen zullen genereren op basis van het aantal leerlingen, maar die misschien wel heel veel bso-scholen onder hun hoede zullen hebben waar heel veel kinderen in de B-stroom zitten die misschien vroeger in het buitengewoon onderwijs zouden hebben gezeten, en veel meer ondersteuning nodig zullen hebben. Ik kan me inbeelden dat er een grotere ongelijkheid zal zijn die sommige bevoordeelt en andere minder."

7.Besluit: aantal slachtoffers van M-decreet zal per 1 september nog gevoelig toenemen 

Vooral ook de leerkrachten met inclusieleerlingen die een apart curriculum vereisen en/of die ernstige gedragsstoornissen vertonen zullen de dupe zijn van het verhaal. Ook de medeleerlingen zullen de dupe zijn.

Bijlage:1. Nog enkele reacties

1.Heleen van Hecke

Beste minister,
ik heb tijd gemaakt om u een brief te typen op de Facebookpagina van het m-decreet. Ik ben de mama van vier kinderen waarvan er 3 een beperking hebben. Zo te zien vindt u het niet belangrijk wat wij als ouders met beperkingen moeten doormaken en dan nog eens moeten 'vechten' tegen het m decreet.

Ik spreek uit naam van vele ouders en kinderen met een beperking die tegen dit m-decreet moeten vechten en gevochten hebben om hun kinderen in het buitengewoon onderwijs te krijgen. En nu loopt het helemaal uit de hand met u plan dat u samen met andere ministers hebt opgemaakt om op 1 september uit te voeren. Is er nog respect voor het onderwijs, weet je wat de leerkrachten in het buitengewoon onderwijs allemaal verwezenlijken met kinderen met een beperking, beseft u welke druk u legt op de leerkrachten in het gewoon onderwijs, beseft u wat u de ouders aan doet met kinderen met een beperking, weet u hoe erg dit is voor onze kinderen met een beperking.

Beste minister, u maakt heel veel kapot. Er blijven veel onduidelijkheden, onzekerheden en u speelt met de toekomst van onze kinderen. Moet het leven nog zwaarder worden dan het nu al is.

Gelukkig heb ik al 2 kinderen die heel gelukkig zijn in het buitengewoon onderwijs. Maar wat met onze laatste meisje met een beperking in het gewoon onderwijs. Autisme met een normale begaafdheid, een verborgen beperking maar wel degelijk met vele problemen. Zal zij, samen met vele kinderen ook voldoende begeleid en ondersteund worden. Je ziet er weinig van, maar het is een niet te onderschatten beperking. Ministers, weten jullie eigenlijk wel wat de verschillende beperkingen inhouden, hoe ze het best geholpen worden,... Ik stel me vragen, vele vragen. Het maakt me verdrietig en bang. Vriendelijke groeten uit Brugge

2.Anja Verduyn

Door het onnozel M-decreet word mijn zoon ferm op de proef gesteld en gestraft. Moet dagelijks in klas zitten waar hij geen extra hulp krijgt. Niet mee kan in de les.
Erbovenop nog 5 uur in zijn nodige vrije tijd revalidatie moet volgen in reva Spermalie. De vooruitzichten zien er niet goed uit. Volgend jaar terug 1 ste leerjaar, terug die frustratie na schooltijd de woede de bom die thuis ontploft. Een beproeving voor gans ons gezin. Dyslexie en dyscalculitie kan maar vastgesteld worden na 4 de leerjaar. Dus gom begeleiding geen recht op.

Hoop dat ik later als hij ontspoord is wel recht zal hebben op goeie advocaat. Want nu nog eens extra gaan bijverdienen lukt niet want ben 's avonds kapot en op nadat mijn zoon zijn frustratie heeft uitgewerkt.

3.Koen Hallaert

Na de goed-nieuws-shows rond het ondersteuningsmodel M-decreet toch even enkele kritische bedenkingen...

Wij in het buitengewoon onderwijs type basisaanbod voelen ons nog steeds in de kou staan...
Op 1 september 2018 moeten wij één vestiging sluiten door het M-decreet... Er zijn meer dan 100 schoolverlaters in 2 jaar en de instroom wordt geschat op +/- 20 leerlingen. Meer kinderen krijgen we niet binnen...
Heel wat jonge collega's verliezen hun job of ze moeten aansluiten binnen het ondersteuningsteam. Hoe dit eruit zal zien is nog koffiedik kijken...

Er is nog steeds een verschil in het ambt van onderwijzer en onderwijzer ASV. Mensen die 10 jaar werken als TADD'er in het buitengewoon onderwijs moeten helemaal opnieuw beginnen in het gewoon onderwijs...
Als we een vestiging moeten sluiten, moeten we als straf een deel van de subsidie van Agion terugbetalen aan de overheid... Waarde = een mooi huis ! Gevolg van het M-decreet waar wij niet voor gekozen hebben...
Men moet DRINGEND het M-decreet opnieuw evalueren EN bijwerken !!!

Men kan in het gewoon basisonderwijs NOOIT dezelfde ondersteuning aanbieden als in het buitengewoon onderwijs... Wie dit gelooft maakt zichzelf iets wijs... De leerkrachten in het gewoon onderwijs staan nu al op de toppen van hun tenen. Meer kan echt niet!
Er zijn nog scholen type basisaanbod die in hetzelfde schuitje zitten, die moeten sluiten maar hier horen we niks over, niemand die zich dit aantrekt...
We horen alleen maar een goed-nieuws-show...
Wel, voor onze, kinderen, ouders en leerkrachten is dit heel emotioneel en TRIEST !

4.Mike Verhaeghe

Ik zal zeker NIET kijken naar deze M-show van Crevits in de 7de dag In de plaats van een debat ten gronde kunnen de ontwerpers van dit decreet hun triomfronde op de VRT starten.
Volgende dinsdag = zwarte dinsdag voor leerlingen en leerkrachten uit het buitengewoon onderwijs. Voor wie de vorige jaren op een andere planeet zat: het M-decreet predikt het credo: "eerst gewoon, dan buitengewoon onderwijs". Het ontneemt duizenden jongeren hun recht op de professionele ondersteuning in het buitengewoon onderwijs en teams die al tientallen jaren samenwerken worden uit elkaar getrokken en ingezet als pionnen in een Monopoly-spel. Het gaat om geld en macht en de komende verkiezingen.

5.Lieselotte Vervaecke

Laten we eens luisteren naar de mensen die écht in het werkveld staan. Ik snap niet hoe dit kon gebeuren. En dan heb ik het niet alleen over de mensen in het buitengewoon onderwijs. Wekelijks krijg ik in het 'gewoon' secundair onderwijs te horen dat 'dit' toch niet de bedoeling kan zijn van onderwijs?

Leerkrachten kunnen 'geen weg' met bepaalde leerlingen omdat ze de knowhow niet bezitten... Ze voelen zich een slechte leraar, weten niet hoe ze iedereen nog evenveel aandacht kunnen geven in hun klas. Er zijn gewoon geen middelen, geen structuur, om nog maar te zwijgen van de grootte van de klasgroep, de klasinrichting, enz... Alle energie gaat verloren. Het gaat compleet de verkeerde richting uit.

Dit is een intrieste beslissing. Inclusie is voor mij NIET eerst gewoon, dan buitengewoon. Het is net andersom. Dán pas komt er net wel integratie in ons maatschappelijk leven. Maar geen mens die er écht mee te maken heeft, die dit begrijpt. Zelfs de minister niet. Met alle respect, maar dit is een beslissing die de toekomst van onze 'buitengewone gewone' leerlingen wegneemt. En dáár zit enorm mee in. Want onze leerlingen verdienen veel meer dan dit.

Nieuwe Franse minister onderwijs opteert voor expliciete/directe instructie

« La comparaison internationale montre à nouveau les vertus d’un enseignement structuré, explicite et centré sur l’acquisition des savoirs fondamentaux » (p 34). Hij is ook tegenstander van nivellerende en egalitaire gemeenschappelijke eerste graad s.o.

(Dit staat haaks op de huidige modieuze tendensen in Vlaanderen/ vernieuwingsestablisment die directe/expliciet instructie voorbijgestreefd vinden - cf. ook ZILL-leerplanoperatie katholiek onderwijs., enz. )

Par conséquent, si on veut un enseignement de qualité, la conclusion s’impose : « Il faut donc proposer une pédagogie explicite, progressive, qui tienne compte des sciences cognitives, et qui soit à la fois exigeante et ambitieuse » (p 38).
Pour le moment, en France, nous en sommes encore loin.

Quant à l’élémentaire, Jean-Michel Blanquer rappelle que « la mission de l’école élémentaire est l’acquisition – et la maîtrise – des savoirs fondamentaux par tous les élèves » (p 31). Ce qui a été un peu oublié sur les quarante dernières années. Le résultat s’en fait d’ailleurs cruellement sentir aujourd’hui : « À la sortie de l’école primaire, plus d’un enfant sur trois est en difficulté ou n’a que des acquis fragiles en lecture, en écriture et en calcul. Pourtant la recherche montre que presque tous les enfants peuvent réussir lorsque des méthodes d’enseignement appropriées sont déployées très tôt » (p 20).

Pour mettre un terme à cette situation, l’auteur nous donne quelques propositions très simples à mettre en œuvre : « Pour l’école élémentaire, le premier pilier est constitué par les pratiques pédagogiques appuyées sur les résultats de la recherche scientifique et la comparaison internationale. Il apparaît essentiel d’assurer un nombre minimal d’heures en français et en mathématiques (20 heures sur 26) et de veiller à l’application en classe des pédagogies les plus efficaces. La logique de l’inspection devra désormais être de se concentrer sur cet aspect, en veillant à conseiller et à soutenir les professeurs » (p 42).

À quoi s’ajoute un autre point qui nous semble particulièrement pertinent : « Il faut non seulement rétablir les évaluations nationales, mais les étendre à chaque fin d’année, du CP au CM2. Cela permettra de créer un lien entre les années, de disposer d’un instrument de pilotage pédagogique, de retrouver les cohortes permettant d’établir des comparaisons, mais aussi de responsabiliser l’ensemble des acteurs » (p 43). C’est ce que nous proposons : des programmes par niveaux d’enseignement accompagnés d’évaluations sérieuses en fin d’année (utiles à la fois à l’institution, aux enseignants, aux élèves et leurs familles).

Un autre paramètre capital serait également à changer dans les plus brefs délais : « Aujourd’hui, la courbe de financement de notre système éducatif est à rebours des enseignements de la recherche, avec davantage de moyens consacrés au secondaire qu’au primaire » (p 20).

Le Primaire est la base de toute scolarité réussie. Ainsi, « la maternelle et l’élémentaire sont les niveaux clés pour résoudre les problèmes qui paraissent parfois insolubles au collège » (p 51). Il est très difficile par la suite de revenir sur ce qui a été loupé dans les enseignements élémentaires, sur les connaissances et les habiletés qui n’ont pas été mises en place solidement et durablement : « Le collège fixe les niveaux scolaires des enfants acquis à la fin du primaire. Il ne permet ni véritable dépassement du niveau atteint au primaire ni comblement des difficultés accumulées. La plupart du temps, on sort du collège comme on y est entré : avec ses points forts et ses lacunes. Aujourd’hui, on retrouve à la sortie du collège les 20 % d’élèves en difficulté dès la fin de l’école élémentaire, ceux-là mêmes qui ne maîtrisent pas les savoirs fondamentaux. En somme, le collège ne parvient pas à remédier aux difficultés apparues dès l’école primaire » (p 53).

Jean-Michel Blanquer, nouveau ministre de l'Éducation nationale

Les enseignants explicites félicitent le nouveau ministre Jean-Michel Blanquer pour sa nomination à la tête de l’Éducation nationale et saluent en lui un authentique et fidèle soutien de leur courant pédagogique.

L’objectif est d’établir en France une École totalement efficace grâce à une Éducation nationale complètement rénovée.

Nous rejoignons bon nombre des objectifs tracés par Jean-Michel Blanquer dans son dernier livre, L’École de demain, et nous nous tiendrons désormais à ses côtés pour lui permettre de réussir dans la mission qui lui a été confiée.

Bien former les générations montantes est un devoir qui nous est incontournable. Il s’agit d’un enjeu crucial pour le rayonnement culturel, économique, social et scientifique de notre pays.

Après quarante années d’égarements pédagogiques constructivistes, il est grand temps de revenir à une École instructionniste capable d’enseigner de manière solide et durable les connaissances et les habiletés indispensables à tout citoyen éclairé et à tout travailleur compétent.

Pour y parvenir, nous disposons de solutions basées sur des données probantes massives, récentes et incontestables. L’enseignement peut et doit devenir enfin efficace. Cela se fera notamment par la mise en œuvre dans les classes des procédures de la Pédagogie Explicite. Celles-ci permettent déjà à de plus en plus d'élèves de réussir dans leurs apprentissages grâce à des enseignants qui sont des professionnels sérieux, reconnus et respectés.

De fait, l’École de demain commence aujourd’hui.

Nieuwe vereniging:.inclusiefbuitengewoon ouders die strijden voor recht op buitengewoon onderwijs! Verdient o.i. alle steun! Felicitaties vanwege Onderwijskrant!

(www.inclusiefbuitengewoon.be; ook fb InclusiefBuitengewoon en twitter)

Visie

Deze website wil een platform zijn voor de ouders en familieleden van een kind met een beperking die naar het buitengewoon onderwijs gaat of die buitengewone zorgen nodig heeft maar dit momenteel niet voldoende krijgt. Ook de kinderen/jongeren zelf zijn hier van harte welkom!
We hopen dat we, door ons te verenigen, een stem krijgen in het beleid rond onderwijs.

Welke stem is dit dan?
We willen ijveren voor het behoud van een buitengewoon onderwijs. We merken zelf dat niet ieder kind het beste onderwijs kan krijgen in een klas van het gewoon onderwijs, zelfs met de beste ondersteuning en de beste middelen. Het gewoon onderwijs kan nooit helemaal buitengewoon worden. We willen geen afbreuk doen aan ouders en kinderen waarvoor inclusie de beste optie is en respecteren dit. Maar de keuze voor een aparte en kwalitatieve buitengewone onderwijssetting moet blijven, en ouders en zeker het kind moeten er meer zeggenschap in krijgen!

We willen ijveren voor een opwaardering van dit buitengewoon onderwijs en eventueel hervorming waar nodig. De leerkrachten, para-medici (kinesisten, logopedisten, enz…) en medewerkers verdienen beter. Het BuO wordt soms stiefmoederlijk behandeld en als ‘minderwaardig’ onderwijs aanzien. Ze zouden als volwaardige partner in het onderwijslandschap aanzien moeten worden, en het BuSO staat in dat opzicht naast BSO, ASO, KSO, TSO,...

We gaan uit van het belang van het kind/jongere. Is dit kind/deze jongere gelukkig? Is inclusie voor hem/haar de beste oplossing? Welke tools heeft het nodig om zijn volwaardige plaats in deze maatschappij te vinden.

We ijveren voor een buitengewoon onderwijs verbonden met één of meerdere gewone scholen zodat er een kruisbestuiving en een grotere samenwerking tot stand kan komen en leerlingen op die manier meer met elkaar in contact kunnen komen om diversiteit en acceptatie aan te moedigen. Dit vanuit het standpunt van ‘gezonde nieuwsgierigheid ‘ en begeleide interacties ipv. een opdring-cultuur. We weten allemaal dat iets niet goed werkt als het opgedrongen wordt, zeker als het over zaken gaat waar het hart en de emoties mee gemoeid zijn, zoals het accepteren van onze kinderen met welke beperking dan ook. Pestgedrag moet absoluut vermeden worden.

Deze website wil ook proberen informatie te bundelen aangaande kinderen/jongeren met een beperking. Het is soms moeilijk om als ouders het bos door de bomen te zien ivm vrije tijds activiteiten, ondersteuningsmogelijkheden, wetgeving,…

We onderhouden een facebookgroep waar we kort op de bal willen spelen ivm nieuwsberichten en waar je uiteraard ook je verhaal kunt vertellen en je zeg kunt doen, zolang het op een respectvolle manier gebeurt uiteraard. We hopen er te zijn voor elkaar en ook positieve berichten over onze buitengewone kinderen de wereld in te sturen...

We zijn er voor en door de ouders van een kind met een beperking, dus heb je zelf iets wat je zou willen zien verschijnen op de website, laat het ons dan weten, we bekijken het!

apr 2017
------------------------------------------------------------------------------------

Persoonlijke brief aan de VN

Ingediend door Annemie P. op 18/04/17
Onderstaande brief die ik gemaakt had naar aanleiding van het voorgestelde verplichte inclusief onderwijs, werd verstuurd op 28/02/17 naar crpd@ohchr.org en InfoDesk@ohchr.org. Tot nu toe geen enkel bericht terug gekregen...

Aan The Committee on the Rights of Persons with Disabilities,
Aan The Office of the United Nations High Commissioner for Human Rights,

Dit is een brief van een ouder uit België van een 15-jarige zoon met een handicap die het niet eens is met de visie rond inclusief onderwijs. Uw woorden hebben mij geschokt, ja, ik heb ervan wakker gelegen. Het druist in tegen mijn visie rond rechten van personen met een handicap en ik ben zeker niet alleen met die visie. Ik hoop dat u de tijd neemt om mijn betoog te lezen. Ik hoop dat ik een stem mag krijgen.

Het begon allemaal met een reactie van GRIP (een organisatie die zich inzet voor inclusie van personen met een handicap in onderwijs en maatschappij) op de nieuwe nota van onze Vlaamse Minister van Onderwijs rond inclusief onderwijs. Daarin liet GRIP doorschijnen dat het Buitengewoon Onderwijs (BuO genoemd) moet verdwijnen en moet opgaan in een inclusief onderwijs, zoals verplicht door de VN. Dit was de 1e keer dat ik hoorde dat het BuO op termijn moet verdwijnen en ik was diep geschokt. Ik heb dan ook een brief gestuurd naar GRIP die ook in de krant verschenen is. Ik heb daar heel veel positieve reacties op gekregen. En ik heb ook met GRIP een serene dialoog gehad over inclusief onderwijs. Maar telkens kwam het erop neer dat we nu eenmaal verplicht zijn om het te doen ‘omdat VN het gezegd heeft’.

Wel geachte Meneer, Mevrouw, daarom maar een brief rechtstreeks naar de ‘bron’, naar u dus, want ik stoot in mijn land, bij de mensenrechtenorganisaties op een bepaalde onwil. En ik heb het gevoel dat de VN, ongetwijfeld allemaal mensen met heel goede bedoelingen, niet goed begrijpen wat er omgaat in de harten van hun mensen. En dat er beslissingen boven mijn hoofd getroffen worden, door mensen uit verre landen, die een rechtstreeks impact hebben op mij en vele ouders van buitengewone kinderen en dat die zeker niet altijd ten goede zijn.

Ik wil kort mijn situatie even schetsen, dat u weet van waaruit dat mijn verontwaardiging komt. Mijn zoon Joris is 15 jaar en heeft ataxie van ongekende ethiologie. Hij kan nauwelijks stappen, verplaatst zich in een manuele rolstoel sinds hij 6 jaar is. Hij kan nauwelijks schrijven door zijn moeilijkheden met de fijne motoriek. Hij heeft een IQ van 53, leest op niveau 2e leerjaar, heeft het héél moeilijk met rekenen.

Ik neem voornamelijk aanstoot op de general comment waarin beschreven is hoe het inclusief onderwijs er moet uitzien volgens u. Ik ben het volledig oneens dat u het buitengewoon onderwijs wilt zien opgaan in een inclusief onderwijs. Dat is heel idealistisch en utopisch. En ik vind niet dat men met kinderen ideologisch moet omgaan. Men mag zomaar niet experimenteren, en dan vooral niet met uiterst kwetsbare kinderen zoals kinderen met een handicap.

U druist met uw visie op inclusief onderwijs ook in op een aantal zaken die ook in het VN-verdrag zijn aangehaald;

U zegt: “Respect voor verschillen en aanvaarding dat personen met een handicap deel uitmaken van de mensheid en menselijke diversiteit;”
“Zich voorts rekenschap gevend van de diversiteit van personen met een handicap,”
Maw: Mensen aanvaarden zoals ze zijn.
Maar dat doet u niet. U accepteert ze niet met al hun verschillen en beperkingen, u wilt ze juist gelijk maken. Waarom moet het kind met zware beperkingen meedraaien in een klasgebeuren en waarom moet het kind steeds ‘op vol vermogen’ draaien met het reëel risico van ‘oververhitting’? Waarom moet het kind altijd horen dat iedereen gelijk is, terwijl het zich meer dan waarschijnlijk helemaal anders voelt? Is het vanuit een sociaal model? Vanuit de overtuiging dat ‘anderen’ moeten leren omgaan met mensen met een handicap? Is het in het belang van ‘de maatschappij’? Dat kan best zijn, maar ik denk nog altijd dat we het kind voor ogen moeten houden; ‘is het kind gelukkig met zijn inclusie’, niet ‘leren de andere kinderen over mensen met beperkingen’. Ze zijn geen studiemateriaal.

U zegt: “De noodzaak erkennend de mensenrechten van alle personen met een handicap, met inbegrip van hen die intensievere ondersteuning behoeven, te bevorderen en beschermen,”
“De gewaardeerde bestaande en potentiële bijdragen erkennend van personen met een handicap aan het algemeen welzijn en de diversiteit van hun gemeenschappen, en onderkennend dat bevordering van het volledige genot van de mensenrechten en fundamentele vrijheden en de volwaardige participatie door personen met een handicap ertoe zal leiden dat zij sterker gaan beseffen dat zij erbij horen en zal resulteren in wezenlijke vorderingen in de humane, sociale en economische ontwikkeling van de maatschappij en de uitbanning van armoede”
Maw: Mensen met een handicap moeten zich begrepen en gelukkig voelen.
U gaat ervan uit dat mensen met een handicap zich gelukkig voelen als ze kunnen participeren in het gewone leven. Wat als u verkeerd bent? Wat als blijkt dat inclusief onderwijs niet voor àlle kinderen goed is? Wat als blijkt dat na verloop van tijd het BuO in ons land nog zo slecht niet was, maar o jammer, we hebben het al afgeschaft omdat ‘het moet van de VN’? Wat gebeurt er met de kinderen die helemaal niet aarden in het inclusief onderwijs? Moeten ze dan volledig afgezonderd worden? Ontdaan van alle mogelijkheden van enig onderwijs? Is thuisonderwijs dan nog de enige optie? Wat met kinderen die een lage levensverwachting hebben? Wat als de handicap niet weg is, ook al verwijder je alle barrières in de maatschappij? Waarom onderkent u de medische kant van een handicap? Wat als zorg primeert op educatie? Of is zorg ondergeschikt?

U zegt: “Respect voor de inherente waardigheid, persoonlijke autonomie, met inbegrip van de vrijheid zelf keuzes te maken en de onafhankelijkheid van personen”
“Het belang voor personen met een handicap erkennend van individuele autonomie en onafhankelijkheid, met inbegrip van de vrijheid hun eigen keuzes te maken,”
“Overwegend dat personen met een handicap in de gelegenheid moeten worden gesteld actief betrokken te zijn bij de besluitvormingsprocessen over beleid en programma’s, met inbegrip van degenen die hen direct betreffen,”
Maw: Keuzevrijheid en inspraak voor mensen met een handicap
Maar dat doet u niet. Educatie moet een basisrecht zijn en inclusief onderwijs mag geen plicht worden. U beknot de keuzevrijheid voor mij en mijn kind. Wat als zou blijken dat bepaalde kinderen met een ernstige handicap zich vrijelijk zouden kunnen uitdrukken en zouden aangeven dat ze liever niet naar een ‘gewone’ school zouden gaan? Wij ‘gewone mensen’ gaan daar van uit maar misschien is dat wel helemaal niet zo. En dan zijn het vooral de ouders die hun kind het beste kennen en die dit kunnen aangeven.

U zegt: “Ervan overtuigd dat het gezin de natuurlijke hoeksteen van de samenleving vormt en recht heeft op bescherming door de samenleving en de Staat en dat personen met een handicap en hun gezinsleden de nodige bescherming en ondersteuning dienen te ontvangen, teneinde hun gezinnen in staat te stellen bij te dragen aan het volledige genot van de rechten van personen met een handicap en wel op voet van gelijkheid met anderen,”
Ik beroep mij, als ouder, op mijn recht om het beste te willen voor mijn kind. Ik en meerdere professionelen met mij, ben stellig van mening dat inclusief onderwijs niet de juiste aanpak is voor mijn kind met meervoudige beperkingen. Ik wil niet dat mijn kind telkens tegen zijn onkunde botst en daarmee geconfronteerd wordt, want dàt hij niet slim is begrijpt hij heel zeker! Ik wil een omgeving speciaal aangepast voor mijn kind, waar er àltijd speciale aandacht is voor wat hij wél kan. Ik wil dat hij omringd wordt met kinderen zoals hij, zodat hij zich niet altijd het buitenbeentje moet voelen en ook voelt dat hij niet alleen is met zijn problemen. Speciaal onderwijs is een dienst in een speciale plaats voor bepaalde kinderen. En in simpele bewoordingen van mijn kind uitgelegd: ‘Schaf mijn school niet af aub. Ik ga heel graag naar school en wil dat die blijft.’ HIJ IS GELUKKIG! Waar haalt u het recht vandaan om voor mij en mijn zoon te beslissen welk soort onderwijs wij krijgen. De vrijheid van de één stopt waar die van de ander begint.

U zegt: “Respect voor de zich ontwikkelende capaciteiten van kinderen met een handicap en eerbiediging van het recht van kinderen met een handicap op het behoud van hun eigen identiteit.”
Ik ben er zeker van dat sommige kinderen meer leren in een gespecialiseerde omgeving dan ze ooit zouden kunnen leren in een inclusieve klasomgeving. Het BuO heeft juist als belangrijk doel om het kind met handicap voor te bereiden op de maatschappij. En dat doen ze op veel verschillende manieren, op cognitief en vooral ook op sociaal en emotioneel vlak. Enkel een kind dat zich goed voelt komt tot leren. Er zijn wel degelijk projecten van inclusie vanuit het buitengewoon onderwijs. Er is reeds een interactie aan het groeien met het gewoon onderwijs. Het is niet zo dat het kind in het buitengewoon onderwijs volledig afgesloten wordt van de maatschappij. We stoppen ze niet weg om ze te vergeten. Neen, we geven hun de tools om om te gaan met de maatschappij, een basis waarop ze hun verder leven kunnen verder bouwen.

U zegt: ”1.De Staten die Partij zijn nemen alle nodige maatregelen om te waarborgen dat kinderen met een handicap op voet van gelijkheid met andere kinderen ten volle alle mensenrechten en fundamentele vrijheden genieten.
2. Bij alle beslissingen betreffende kinderen met een handicap vormen de belangen van het kind een eerste overweging.
3. De Staten die Partij zijn waarborgen dat kinderen met een handicap het recht hebben vrijelijk blijk te geven van hun opvattingen over alle aangelegenheden die hen betreffen, waarbij op voet van gelijkheid met andere kinderen en in overeenstemming met hun leeftijd en ontwikkeling naar behoren rekening wordt gehouden met hun opvattingen en waarbij zij bij hun handicap en leeftijd passende ondersteuning krijgen om dat recht te realiseren.”
Voor mij is dit het belangrijkste in de hele discussie: de belangen van het kind zijn de eerste overweging. Laat de kinderen én hun ouders zelf kiezen hoe ze hun recht op onderwijs ingevuld zien. Nu ontneemt u ons dat recht van keuze van onderwijs, en dat kan niet de bedoeling zijn, hoop ik!

Het verbaast me verder dat u wel toelaat dat er handicapspecifiek sport- en recreatieactiviteiten bestaan. Gelukkig maar, anders was dit verdrag misschien het einde van de Paralympics. Paralympics is oke, special education niet… Eigenlijk vraagt u, met betrekking tot het onderwijs, om een inclusieve olympics waar de rolstoelatleten moeten wedijveren met de lopers. Uitgaande van de gedachte dat het beter is mee te doen dan mee te kunnen en dan verwachten dat de persoon in een rolstoel dat helemaal niet erg vindt, en met het argument dat dit dé manier is waarop hij/zij kan groeien tot de beste versie van zichzelf. Het spijt me, maar ik zie het niet, ik word er eerder triest en kwaad van…

Inclusief als het kan en gewild is, absoluut! Maar alstublieft, schaf het buitengewoon onderwijs, zoals ze de dag van vandaag bestaat, niet af. Laat de kinderen en de ouders de beste onderwijsoptie KIEZEN zodat het kind GELUKKIG is (ipv zo geschoold mogelijk) en zijn eigen plaats in deze wereld kan leren vinden.

Getekend,
Annemie Pupe