Blog Daisy Christodoulou:  Teacher training’s war on science (the Spectatot, 15.03. 2014)

Vooraf: LD. Christodoulou stelt dat de Engelse erarenopleidingen  nog steeds verkeerde/modieuze opvattingen over effectief onderwijs propageren. En hoe zit het in Vlaanderen en in de universitaire opleiding van pedagogen en van masters-leraars ?

There’s an increasing amount of evidence about how we learn.But you won’t hear about it at teacher training collegeWhen I trained as a teacher, seven years ago, these are some of the things I was taught: it’s better for pupils to discover a fact than to be told it. Children learn best working on authentic, real-world projects. Schools and traditional subject boundaries are silos which stifle the natural creativity we all have within us. And this last fact especially: there is no point teaching a body of knowledge, because within a few years it will be outdated and useless. Don’t teach the what, teach the how. ‘Drill and kill’ and ‘chalk and talk’ will lead to passive and unhappy pupils.

This, to a large degree, is still what most teachers are taught. So it’s unfortunate that these ideas are deeply flawed. There’s solid evidence that mostly, the exact opposite is true. Discovery learning is hugely inefficient and ineffective. Authentic projects overload working memory and confuse pupils. Skills are domain-specific and depend on a well-organised body of knowledge securely committed to long-term memory. Deliberate practice — what might be called ‘drill’ — is necessary for mastery. Here’s the real truth: direct teacher instruction is good for pupils’ academic achievement and their self-esteem.

Over the past 50 or so years, scientists have discovered more about how the brain learns than ever before. Their findings have profound implications for education, but too few of these are known or taught within English education.

One of the interesting things about the prevailing myths of teacher training is that they are not new. Jean-Jacques Rousseau was pushing them in the 18th century. Since then, despite a consistent lack of success, they’ve persisted, under different names and with different justifications.

For example, one popular buzzword at the moment is ‘21st-century skills’, which sounds about as cutting-edge and modern as it gets. It’s often defined in terms of modern technology and the demands of the modern economy. Generally, it tends to mean not burdening pupils with knowledge, because facts are so easy to look up on the internet and now change so fast. But a similar case was made at the start of the 20th century. In 1911, a prominent US educationalist criticised the way that schools taught pupils ‘a mass of knowledge that can have little application for the lives which most of them must inevitably lead’. Today we also hear a lot about the importance of ‘innovative’ project- and activity-based learning. But in England in the 1930s, the Hadow Report into primary education counselled that the curriculum should be thought of ‘in terms of activity and experience rather than knowledge to be acquired and facts to be stored’. We’ve been trying these ideas, and failing with them, for a very long time.

So how have the myths survived? One reason may be that they tell us something that we want to hear. They sell a vision of a world in which we all have fantastic talent just waiting to be unleashed; in which learning is as natural and as inevitable as growing up. Education, the myth-peddlers will tell you, means ‘drawing out’. In fact, that’s not the word’s real etymology — and what is ‘put in’ is vitally important.

Compared to the myths, the reality can sound a bit depressing. While we learn to speak and to understand speech naturally, most of the other things we want our pupils to learn — including reading and writing — will always require effort, and there are few shortcuts. However, there are also some encouraging aspects of this research. Because learning is about hard work and quality of instruction more than it is about innate genius, all pupils are capable of achieving academically. There will always be differences in innate talent, of course, but we have more in common than we have apart, and so it is possible to identify teaching methods that will succeed for most pupils.

And just because learning is hard work doesn’t mean it isn’t enjoyable. Quite the contrary: often we derive the most satisfaction when we put in the most effort. We also derive satisfaction from success. That’s why ‘direct instruction’ teaching has been shown not only to result in more academic success than other methods, but also in pupils having more self-esteem.

One other reason why these myths have proved so pervasive is because, unfortunately, so much of the research evidence to the contrary is not part of teacher training in the UK or the US. Some of the scientists who did the research have noticed this, and protested. Take Herbert Simon. Simon is one of the major intellectual figures of the 20th century. He was a pioneer of artificial intelligence, and won a Nobel prize for his work on decision-making. His research into memory forms the basis of much of the evidence I’ve summarised above, and he was deeply concerned about the failure of the American educational establishment to consider his findings. Together with two colleagues, he wrote an article challenging what he called some of the ‘frightening’ misconceptions of modern education.

Likewise, the reading researcher Keith Stanovich has argued that ‘education has suffered because its dominant model for adjudicating disputes is political rather than scientific’. In his view, this has left education susceptible to romantic fads such as whole language reading methods.

Since I put out an ebook on education myths last summer — it is now published in print — I’ve heard from teachers saying how grateful they are to have evidence for the ideas they’d suspected were right but had always been told were wrong. But there’s also been a lot of criticism. For some readers, direct instruction, teaching knowledge and memorisation are simply beyond the pale.

Given the history, that doesn’t surprise me. The evidence I gather challenges the status quo of English education, and challenges to the status quo are rarely met with equanimity. But my impression is that we are at a turning point in education. More and more teachers are realising the gap between the theory they are taught and their practical experience. More and more books are being published which explain the insights of cognitive science and the implications they have for classroom teachers. Instead of the warmed-through fads of the past century, I think the next few years will see evidence-based reforms that lead to genuine educational improvements.

P.S. Daisy Christodoulou’s Seven Myths about Education was published last week by Routledge.

30-09-2014 om 22:14 geschreven door Raf Feys  

Reclaim your school! (De Wereld Morgen, 24 september)

Karel Vanhaesebrouck ,docent theater en cultuur aan de Université Libre de Bruxelles en aan het RITS | School of Arts, over: hoe een 'efficiëntiediscours' het onderwijs heeft overweldigd.

De exacte cijfers kennen we (nog) niet, maar zeker is wel dat het hoger onderwijs het binnenkort met een pak minder zal moeten doen. Dat budgettaire gat dient vervolgens dichtgereden te worden met hogere inschrijvingsgelden. Het hoger onderwijs wordt met andere woorden opnieuw een beetje minder publiek. Ziedaar de kern van ons maatschappelijk bestel: terwijl winsten meer dan ooit geprivatiseerd zijn (elk voor zich), worden de lasten – het woord alleen al! – steeds nadrukkelijker gesocialiseerd, en dus op de samenleving afgewimpeld.

Ik schrijf op dit moment aan een visitatierapport voor diezelfde Vlaamse overheid. In de instructies die me door de diverse instanties aangereikt worden, bots ik op woorden als 'efficiëntie', 'marcrodoelmatigheid', 'studierendement', 'jaaractieplan', 'competentiebeleid', 'competentie-portefeuille', 'zelfevaluatie', 'arbeidsmarktgerichtheid', 'welbevindingscurve', 'bevraging', 'output', 'leerresultaten', 'human resources management' – de lijst is lachwekkend eindeloos, mijn resistentievermogen is dat helaas niet.

Geen van die woorden heeft iets te maken met de zorgen en verlangens die docenten en studenten delen: bijdragen aan inspirerend en prikkelend onderwijs waarin kennis en vaardigheden niet altijd onmiddellijk en meetbaar nut hebben, maar dat van elk van ons wel een rijker, voller mens, ja zelfs burger zal maken. En die ambitie staat haaks op het efficiëntie-denken dat thans tal van maatschappelijke sectoren terroriseert en zelfs wezenlijk verlamt.

Die kwalijke evolutie is uiteraard niet de verantwoordelijkheid van de nieuwe Vlaamse regering. De baarlijke duivel heet wat mij betreft Bologna. Sinds de invoering van Bologna heeft een uniformiserend marktdenken het volledige hoger onderwijs in zijn greep. Hogescholen en universiteiten kwamen terecht in een snoeiharde productie- en competitielogica met een blinde obsessie voor een zo hoog mogelijk output. En die output moet zo efficiënt en zo snel als mogelijk geleverd worden.

De overheid verwacht een duidelijke return-on-investment (nog zo’n woord!). Die return moet strikt kwantificeerbaar zijn (aantal diploma’s, een zo kort mogelijk studietraject, aantal publicaties, aantal studenten per vierkante meter infrastructuur en ga zo maar door). En dus moet er gemeten worden en hebben we een uitgebreid overhead-apparaat nodig dat instaat voor al die monitoring, terwijl de kernactoren – studenten en docenten – hun leer- en doceertijd verkwanselen met het verzamelen van bewijslast.

Vooral in Vlaanderen, zowat de enige regio ter wereld waar je al na drie jaar Bachelor en na een bijkomend jaar Master wordt (we zijn blijkbaar sneller dan alle andere Europese landen samen), zijn we kampioenen van dit soort efficiëntiedenken. Hoe minder tijd en geld een leerproces kost, hoe beter! En hoe meer men de mond vol heeft over kwaliteitszorg, hoe weinig men wezenlijk geïnteresseerd is in de kwaliteit van ons hoger onderwijs. Met begrippen als 'excellentie' en 'innovatie' als ultieme dooddoeners.

En zo is het (hoger) onderwijs in een onmogelijke spagaat terecht gekomen: een loodzwaar overhead-apparaat staat in voor de disciplinering en monitoring van studenten en docenten en drijft ons paradoxaal genoeg steeds verder weg van de echte kerntaak: onze jongeren opleiden tot kritische burgers die hun specifieke kennis en vaardigheden kunnen inzetten op een manier die hun eigen particuliere belang overstijgt. De huidige besparingswoede maar vooral de argumenten waarmee die besparingen doorgevoerd worden, zullen dat probleem alleen maar vergroten.

De kloof tussen het discours over het onderwijs vandaag (innovatie! excellentie! out of the box! project!) en de realiteit op de werkvloer is groter dan ooit. Pijnlijker nog, docenten en studenten hebben het laten gebeuren: ze zijn de gevangenen geworden van de modieuze Newspeak die ze zelf gretig hanteren en zijn, bovenal, al lang geen eigenaar meer van hun eigen biotoop.

Meer dan ooit heeft het onderwijs nood aan een daadwerkelijk kritische ingesteldheid, die niet alleen dat dominante discours benoemt maar ook ontmaskert. Enkel zo kunnen studenten en docenten opnieuw het eigenaarschap opeisen van hun eigen werkomgeving. Docenten moeten vechten voor die omgeving en mogen dat werk niet langer uit handen geven of ‘outsourcen’. Ze moeten die verantwoordelijkheid ten volle nemen, zonder zich daarbij te laten sussen door de illusie van interne democratie of medezeggenschap, om zo opnieuw de parameters te bepalen waarbinnen ‘geleerd’ en ‘geoefend’ wordt. Ze moeten de faciliterende centrale diensten dwingen (opnieuw) faciliterend te werken, in functie van hun particuliere agenda, om hun specifieke biotoop te vrijwaren.

Daarom zullen hogescholen en universiteiten, en vooral kunstscholen, bewust onmodieus moeten en durven zijn, uit de tijd en tegen de tijd. Enkel zo kan een school opnieuw zijn wat ze etymologisch is: vrije tijd.

Daarom moet het onderwijs expliciet ideologisch worden. Het hele apparaat waarbinnen het hoger onderwijs functioneert is immers zelf ideologisch. Woorden als ‘kwaliteit’, ‘output’, ‘ondernemerschap’, ‘evidence-based policy’ hebben wel degelijk een ideologische signatuur, ook al wordt die steevast verborgen achter een moeilijk te ontkrachten aura van neutraliteit. Het enige mogelijke antwoord op die schijnbare neutraliteit kan alleen maar ideologisch en dus politiek van aard zijn.

En, nogmaals, hiervoor is de huidige Vlaamse regering niet zelf verantwoordelijk. Erger nog, het waren grotendeels socialistische onderwijsministers die het hoger onderwijs op neoliberale leest geschoeid hebben. De geplande verhoging van het inschrijvingsgeld is echter wél symptomatisch voor de maatschappijvisie van deze nieuwe Vlaamse regering, een maatschappij waarin toegang tot kennis en expertise steeds nadrukkelijker bepaald zal worden door economische parameters.

Daarom deze oproep aan alle mogelijke actoren: bevrijd ons onderwijs van het economische efficiëntiediscours. Stop met turven en meten, ga voor echte kwaliteit. Houd het hoger onderwijs fundamenteel toegankelijk voor iedereen maar geef aan universiteiten en (kunst)hogescholen de vrijheid en de autonomie om écht veeleisend zijn, om écht bekommerd te zijn om de kwaliteit van het eigen onderwijs en onderzoek. En vooral: laat het onderwijs opnieuw ‘tijd’ zijn.

Laat ons ophouden studenten te reduceren tot boekhouders van hun eigen competentie-portefeuille. Laat onderwijs opnieuw écht vormend zijn. Neem uw verantwoordelijkheid. Reclaim your school! En durf échte excellentie te stimuleren, niet met besparingen, maar met vertrouwen, vanuit het belang dat een publieke overheid kan en moet hechten aan onderwijs.

30-09-2014 om 22:00 geschreven door Raf Feys  

"Eén zekerheid: voor beginnende leerkracht is er geen plaats meer"

Leerkrachten in de tweede en derde graad van het secundair een uur extra laten werken voor hetzelfde loon. Het is maar een van de voorstellen die op ...

demorgen.be

30-09-2014 om 21:45 geschreven door Raf Feys  

Harry Webb over differentiatiesprookjes in het onderwijs Blog, 27 juni 2014

 I was interested to read Liz Truss’s article in the Telegraph yesterday (see here). Yet again, she made clear her support for the use of good quality textbooks, something that I have been promoting for some time (see here and here). And she did so on similar grounds to my own; they enable great efficiencies: Instead of teachers reinventing the wheel, designing new resources all the time, a good textbook can allow a teacher to focus on actually teaching.

Many of you, conditioned into the ‘textbooks are bad’ myth, won’t agree with me. If you believe that a teacher’s job is to facilitate learning then the selection and production of resources such as worksheets, card sorts and the rest will seem central to that. But remember, other conceptions of the role of the teacher are available. A teacher can be seen as an instructor, a guide and an explainer of things.

In Siegfried Engelmann’s form of Direct Instruction, this distinction is made plain (see here). The qualities required in a teacher are not the same as those required in an instructional designer and so the roles are separate; designers plan the sequencing of lessons and resources whilst teachers deliver them. And remember just how extraordinarily successful Engelmann’s programmes have been.

So I am glad that this view is being given some prominence.

I am also interested that Truss links these ideas to those surrounding lesson planning and differentiation and I think these last points are worth further discussion.

Theories

Many of us will have been exhorted to differentiate our lessons at some point. To a degree, this seems reasonable and I suspect that most teachers will have an extension activity available for those who grasp the ideas quickly. Many will also have support materials for those who struggle although, in reality, this support is often more likely to come in the form of increased teacher attention.

We need to ask on what basis decisions about differentiation are being made.

Indeed, students do vary in their ability. Just how much of this is down to innate intelligence and how much is related to prior knowledge (and thus the quality of previous teaching) is, at present, unclear. The two factors obviously interact and, whatever the balance, it has to contain a little of both. However, determining this balance is still quite important.

For instance, if students are behind their peers mainly due to prior knowledge then we should simultaneously seek to improve teaching at lower levels – making elementary school teaching the first line of defence – as well as instituting interventions to help them catch-up. If it is more about innate intelligence then we may decide that some areas of study are just not suitable for certain students. I dislike the implications of the latter approach and this is why a bristle when people call for more vocational routes for children who ‘aren’t academic’.

One of the key proponents of ‘differentiated instruction’ is Carol Ann Tomlinson. She favours a model where students are often grouped and the groups then carry-out different tasks (see here). This avoids the unmanageable process of every student completing a different task (the logical conclusion of differentiation). Yet it still allows for difference whilst having the added bonus – as some would see it – of promoting cooperative learning. Tomlinson also promotes differentiation according to ‘learner profiles’ which includes the notion of learning styles; so it’s not just about ability. I do not accept the evidence for learning styles i.e. that if students are taught through a preferred mode or ‘style’ then they will learn better. However, Tomlinson would dispute the value of such evidence (see here). For her, it seems as if it is less about sound scientific tests of efficacy and more about recognising student difference.

The appeal of learning styles is the same as the appeal of multiple intelligences and is reflected in those who call for parity of esteem between vocational and academic education. All of these theories posit that students are different but that these differences are not in any hierarchy;  they are not as a result of different levels of knowledge or intelligence. Instead, we are to accept that ‘kinaesthetic’ learners are no better or worse than ‘auditory’ learners or whatever; they are just different. Although I admire the egalitarian impulse behind such notions, I see no evidence to support the existence of categories based upon anything other than knowledge, intelligence and perhaps physical coordination.

Practical Difficulties

The burden that the forms of differentiation promoted by Tomlinson and others places upon teachers is extreme. For each lesson, instead of selecting a relevant resource from a textbook, instead of even preparing a resource for our students, we are required to select or prepare multiple resources. Personally, I would not select a mathematics resource without thinking about the common misconceptions and difficulties that are likely to arise. A teacher in the humanities may spend some time considering what a high quality response to a question might look like. So we would need to multiply this conceptual planning work by the number of different resources. Time will be consumed.

In class, the teacher will then need to administer the running of the groups (which will take time away from teaching), monitor the work of the groups (because students don’t always work very hard when the teacher’s attention is focused elsewhere) and attend to instructing the different groups in their different tasks. We are therefore choosing quite short periods of targeted instruction over more extensive instruction that is not as targeted. If you believe that teacher instruction should be limited – that teachers should talk less – then this may seem reasonable. But where is the evidence to support such a view? If you limit teacher talk in this way then you limit the number of different ways that a teacher can explain a concept, cycling back and forth between the well-established and the new. You limit teacher-student interactions.

We also have the problem of targeting. How do we know that our groupings accurately reflect what our students most need? We may use assessment data but what, exactly, does that tell us? Often, we may have a view as to the way that students should progress in their understanding of a subject but I suspect that real learning is a lot messier than that with much looping backward and forward and with some ideas more fully developed and connected than others. If we get this wrong, we run the risk of misjudging things and inhibiting learning.

I suspect that in many classrooms, attempts at this kind of differentiation leave a lot to be desired. Done well, perhaps it has its advantages, but the practical difficulties suggest that such a teaching style is a lot harder to get right than a more whole-class approach. We should not underestimate the damage that this does to our profession: Those teachers who do as they are told end up exhausted and probably teach less effectively than they could. Those teachers who ignore the exhortations feel guilty and constantly worry about being found out.

Moral Dangers

Let us return briefly to the evidence that we use to differentiate. I strongly suspect that in England, black boys are more often identified as ‘kinaesthetic’ learners than individuals from other social groupings. How would we differentiate for such a learner? Well, I suspect we would get them to move around a lot more and require them to sit still and write a lot less. We might even excuse some of their behaviour on the basis that they are kinaesthetic learners who will struggle if not appropriately catered for.

Why is this a problem? Black boys need the same things that every other child needs; a rigorous education and clear boundaries. In fact, evidence is emerging that a shift in England towards a more academic education has had a positive impact for black students (see here).

Where moral dangers and practicalities collide

There is one area where both of these dangers play out in conflicting ways. This is when students are selected into a class based upon their ability and it comes with various names such as ‘ability grouping’, ‘setting’, and ‘tracking’.

For some – but definitely not all – subjects such as mathematics, student arrive at secondary school with manifest differences in ability. Some students in a year or grade level may be as much as five years ahead of others. Again, how much of this could be mitigated by a better elementary education is unclear but it is likely to be due to a mixture of intelligence and knowledge factors.

If these students are then placed in the same class you will either need to differentiate, with all of the practical problems that this entails, or you will be teaching to a level that is inappropriate to most students in the class. The case for ability grouping is therefore clear.

However, on what evidence do you place students in the lower classes? What happens to them there? Is there a poverty of expectation where students are given simplistic busy work rather than being challenged to improve? Are these classes allocated to new teachers or less effective teachers? I think that this is a real danger and one that must be addressed. I suspect that this is why the data on ability grouping strategies is equivocal.

Part of the problem is that we are too accepting of such divergence; so accepting that we allow it to grow to monster proportions where early intervention – using explicit teaching strategies – may have helped. However, I also do not think that underperformance can be effectively tackled by having less able students marginalised in a mixed ability class. Instead, these lower ability classes should be the target of sustained attention. They should get the best teachers, the heads of department and the senior leaders and they should have clear progress targets base upon standardised tests.

As educators, we need to focus on bringing all students up to a common standard rather than on perpetuating and excusing wide variations in what students know and can do.

30-09-2014 om 00:00 geschreven door Raf Feys  

Statistieken van OESO en Vlaamse onderzoekers waarin zittenblijven en sociale (on)gelijkheid vergeleken worden -b.v. tussen Vlaanderen en Finland- zijn fundamenteel fout!

Vandaag verscheen weer een OESO-studie over zittenblijven. Hieruit blijkt o.a. dat Finland bij de 15-jarigen die participeerden aan PISA veel minder zittenblijvers telt dan Nederland, Duitsland, Oostenrijk, België. In 2012 verscheen in Vlaanderen ook de OBPWO-studie 'Zittenblijven in vraag gesteld. Een verkennende studie naar nieuwe praktijken voor Vlaanderen vanuit internationaal perspectief'. Dit rapport is opgesteld in opdracht van het departement Onderwijs door de Leuvense prof.. Bieke De Fraine en drie HIVA-medewerkers: G. Juchtmans, G., M. Goos, & A. Vandenbroucke.

In deze bijdrage tonen we aan dat de statistische vergelijkingen van de OESO en van de Vlaamse onderzoekers fundamenteel misleidend en fout zijn.

1 Vlaanderen niet meer, maar minder zittenblijvers dan in meeste landen

We gaan nu eerst even in op het gesjoemel met cijfers over zittenblijven e.d. in het OBPWO-rapport. De ‘wetenschappers’ wekken op tal van plaatsen de indruk dat Vlaanderen (Europees) kampioen zittenblijven is. De samenvatting van het OBPWO -rapport start al in de eerste zin met de bewust misleidende uitspraak: “Internationaal vergelijkend onderzoek toont aan dat België (sic!) een relatief groot aantal zittenblijvers heeft in vergelijking met de meeste andere landen.” Een paar zinnen verder lezen we dan: “Hoe komt het dat er zoveel zittenblijvers zijn in Vlaanderen?” Het misleidende is uiteraard dat men het eerst heeft over België en niet over Vlaanderen. In Franstalig België zijn er veel meer zittenblijvers dan in Vlaanderen, in het derde jaar s.o. zelfs meer dan 20%. Het door elkaar husselen van België en Vlaanderen, het niet apart vermelden van het cijfer voor Vlaanderen, is geen toeval, maar een frequent gehanteerde truc om de lezers te misleiden. Ook in commentaren bij dit rapport in de kranten, in Klasse e.d. werd steeds de indruk gewekt dat Vlaanderen kampioen zittenblijven is.

In een vroegere studie van de OESO lezen we echter en terecht dat Vlaanderen minder zittenblijvers telt dan Nederland, Frankrijk, Duitsland, Luxemburg, Franstalig België, Duitstalig België, Portugal ... Dit bericht werd weggemoffeld door de beleidsmakers, door de Leuvense onderzoekers, in Klasse en in de kranten, door de kopstukken van de koepels ... Dit OESO-rapport over zittenblijven stelt dus op basis van PISA dat er in Vlaanderen minder zittenblijvers zijn dan in veel Europese landen: nog 74% op leeftijd.

2. Weinig zittenblijvers in de 'verguisde' eerste graad s.o.

In 2013 waren er b.v. welgeteld 2,89% zittenblijvers in het eerste jaar s.o. (=cijfers van ministerie); in streken met weinig anderstalige leerlingen vaak maar 1,5%. In het 2de jaar s.o. waren er 2,58% zittenblijvers. In de verguisde eerste graad zijn er dus gemiddeld 2,73% overzitters. De Masterplanhervormers en veel sociologen en andere onderzoekers wekken niet enkel de verkeerde indruk dat er veel zittenblijvers zijn in de eerste graad (een kwakkel die al sinds 1991 wordt verspreid), maar ook dat dit het gevolg zou zijn van onze gedifferentieerde eerste graad met zijn opties. Precies door de differentiatie en de vlotte (her)oriëntering hebben we echter relatief weinig zittenblijvers in de eerste graad.

3. Minder of meer zittenblijvers en schooluitval in Finland - of meer?

Bij de vergelijking met andere landen verwijzen Leuvense onderzoekers en de OESO graag naar Scandinavische landen als Zweden, Finland en Noorwegen waar het zittenblijven minder of heel weinig zou voorkomen. Hieruit concludeert men ook vaak dat de gemeenschappelijke lagere cyclus in Finland, Zweden, Noorwegen … tot minder leervertraging leidt. Ook volgens OESO-rapporten zijn er opvallend minder zittenblijvers in Finland dan in de meeste Europese landen. Maar statistieken zijn vaak misleidend. We bekijken eerst de situatie in het basisonderwijs en daarna in het secundair onderwijs.

3.1 Zittenblijvers in basisonderwijs: niet vergelijkbaar met Finland

In het Vlaams lager onderwijs zijn er relatief weinig zittenblijvers in het 2de tot en met 6de leerjaar, gemiddeld 1,73%, maar wel meer in het eerste leerjaar: 5,49 % in 2013. In Finland zijn er weinig zittenblijvers in het eerste leerjaar lager omdat de leerlingen er gemiddeld meer dan een jaar ouder zijn als ze starten. Bij de start kunnen ze al meestal lezen – mede omdat Fins een gemakkelijke/sterk fonetische taal is. (In Finland zijn er ook veel minder anderstalige leerlingen.)

Als we in Vlaanderen de leerlingen pas het eerste leerjaar zouden laten starten als ze zoals in Finland ten volle 7 jaar zijn, dan zouden we ook in het 1ste leerjaar (en in het derde kleuter) weinig zittenblijvers hebben. In Onderwijskrant nr. 171 zullen we echter aantonen dat die optie meer nadelen dan voordelen oplevert. Ze zou voor de schatkist ook duurder uitvallen – ook al zouden er minder zittenblijvers zijn in eerste leerjaar en in het derde kleuter.

3.2 Leervertraging en schooluitval in het s.o.: meer in Finland!

Vlaanderen telt 2,89% zittenblijvers in het eerste jaar s.o., 2,58% in het tweede jaar en 7% in het derde jaar. In het eerste en tweede jaar zijn er niet veel, maar vermoedelijk toch zittenblijvers dan in Finland. Het derde jaar (7% zittenblijvers in Vlaanderen) kunnen we echter moeilijk vergelijken, omdat bij de afname van PISA bij de 15-jarigen de Finse leerlingen het 3de jaar nog niet beëindigd hebben (ze starten de lagere cyclus als ze meer dan een jaar ouder zijn.) En de problemen in Finland doen zich precies vooral voor vanaf het einde van het derde jaar.

In Finland zet ongeveer 5% van de leerlingen zijn studies stop na de lagere cyclus einde leerplicht, op leeftijd van 16 jaar). Na het derde jaar van de lagere cyclus zijn er een 8% die een complementair jaar volgen om vooralsnog een voldoende hoge ‘Grade point average-score’ te behalen om zo toch in de hogere cyclus toegelaten te worden tot de betere scholen. (Ook in Zweden krijgt 11,2% van de leerlingen geen diploma leerplichtonderwijs na de lagere cyclus.) De Finse leerlingen lopen dus een leervertraging op na het derde jaar ( na de afname van PISA), maar in de OESO-berekening komt die niet voor. (Een complementair jaar na de lagere cyclus komt ook in andere landen voor, maar wordt er vaak niet als zittenblijven bestempeld.)

De Finse leerlingen lopen echter nog meer leervertraging op in de hogere cyclus s.o. In een bijdrage van de Finse onderwijskundige Espolainen lezen we dat we ook de weinig rooskleurige situatie in de hogere cyclus moeten bekijken. Hij schrijft: “The dropout in de upper-secondary school is very high. About 30% take for years or more to obtain their school certificate.” (In Vlaanderen is dit 19%). Het zittenblijven wordt in bepaalde landen in de lagere cyclus uitgesteld of beperkt, maar dan komt het in hogere jaren plots veel meer voor. Zo is het ook geen toeval dat er in Franstalig België mede als gevolg van de beperking van het zittenblijven in de gemeenschappelijke eerste graad, meer dan 20% zittenblijvers zijn in het derde jaar s.o.

Interessant en relevant in dit verband is ook de Eurostat-vergelijking van de schooluitval. In Zweden en Finland is er niet minder, maar meer schooluitval (ongekwalificeerde uitstroom) dan in Vlaanderen. In Vlaanderen was dit in 2013 7,5% en 9,3 in Finland. (Schooluitval volgens Eurostat= aantal 20-24 jarigen zonder diploma).

En hoe zit het met de zgn. kostprijs van het onderwijs? De Finse leerlingen zijn gemiddeld ongeveer 2 jaar ouder als ze het secundair onderwijs verlaten. Dat bedraagt zelfs 4 jaar als ze het hoger verlaten: 28-29 jaar i.p.v. 24 in Vlaanderen. Veelal wordt de indruk gewekt dat landen als Finland, Zweden … enorm veel euro’s uitsparen omdat het zittenblijven daar weinig voorkomt. En toch bespaart Vlaanderen bespaart veel centen omdat de leerlingen/studenten er minder jaren school lopen.

4 OESO-statistieken omtrent zittenblijven en sociale discriminatie zijn misleidend

De grote fout in vergelijkingen van van het zittenblijven en van SES-correlaties (tussen SES en leerresultaat) heeft te maken met het feit dat men enkel de situatie in het s.o. bekijkt bij 15-jarige ook leerlingen – die zelfs in landen als Finland nog de lagere cyclus niet beëindigd hebben. Men zou eigenlijk de situatie moeten vergelijken als de leerlingen aan de eindmeet van het s.o komen. Zo kan men in bepaalde landen even in de eerste graad de selectie uitstellen, maar dit wreekt zich meestal op wat langere termijn : vanaf het derde jaar en in de hogere cyclus. Bij een vergelijking op het einde van het s.o. zou men merken dat de Finse leerlingen gemiddeld ouder zijn dan de Vlaamse en dat er vermoedelijk meer leerlingen in de loop van het s.o. een leervertraging hebben opgelopen en dat er meer schooluitval is.

De statistieken op de leeftijd van 15 jaar zijn ook misleidend omdat men er geen rekening mee houdt dat het later starten van het eerste leerjaar in Finland e.d. er uiteraard tot minder zittenblijven in het l.o. leidt. In de PISA-statistiek wordt ook het zittenblijven in het lager onderwijs verrekend.

Uit een OESO-studie en uit studies van de universiteit van Helsinki blijkt ook dat na de scherpe selectie op het einde van het derde jaar de SES-correlatie met de leerresultaten veel groter is dan in de (nivellerende) lagere cyclus ( waarin de betere leerlingen opvallend onderpresteren.) Door het laten onderpresteren van de betere leerlingen (b.v. weinig PISA-toppers in Finland) kan men de SES-correlatie tijdelijk drukken, maar na de selectie vanaf het einde van het derde jaar neemt die enorm toe.

Er is dus een aanzienlijk verschil als men de zgn. leervertraging en SES-correlatie vergelijkt op de leeftijd van 18/19 jaar i.p.v. 15. We begrijpen niet dat ‘wetenschappers’ in hun landenvergelijkingen hier geen rekening mee houden. Vergelijkingen zijn moeilijk en gaan vaak ook niet op.

5 Zweedste PISA-staartscore # Vlaamse PISA-topscore en schooluitval groter in Zweden

In het Leuvens OBPWO-rapport beweren Bieke De Fraine en de HIVA-medewerkers dat in Zweden zittenblijven heel weinig voorkomt, maar dat Zweden tegelijk een even hoge PISA-sore bereikt als Vlaanderen. Niets is minder waar.

Bij een vergelijking met b.v. Zweden moet men bij het beoordelen van het effect van het al dan niet zittenblijven vooral ook rekening houden met b.v. de leerresultaten die de 15-jarigen voor b.v. PISA bereiken. De bereikte resultaten zijn belangrijker dan de weg erheen. Het gesjoemel met cijfers is hier echter in het Leuvens rapport van 2012 vrij groot. De onderzoekers verantwoordden de keuze van Zweden als vergelijkingsland met Vlaanderen als volgt: “Op basis van een vergelijkende studie van landen met weinig zittenblijvers werd allereerst een land gekozen dat op volgende criteria de meeste gelijkenissen met het Vlaamse onderwijssysteem vertoont: score op PISA, enz.” De Fraine en co maken de beleismakers en de lezers hier wijs dat de PISA-uitslag van Zweede jongeren nagenoeg dezelfde is als deze van Vlaamse. Het is allang bekend dat in hun ‘voorbeeldland’ Zweden zowel de sterkere als de zwakkere leerlingen opvallend slecht presteren. Waar Vlaanderen b.v. voor PISA-2012-wiskunde de Europese totpscore behaalt (531 punten), behaalt Zweden de staartscore (478 punten). Zweden telt ook heel weinig toppers.

Als het niet-zittenblijven voordelig zou zijn voor de Zweedse leerlingen, dan zou je verwachten dat de 15-jarigen die dan in principe nog alle op leeftijd zitten, beter presteren voor PISA dan de Vlaamse. Maar ze presteren opvallend zwak - en vooral ook de zwakkere leerlingen.

De Fraine en co maken de beleidsmakers en de burgers niet alleen wijs dat Zweden even goed presteert als Vlaanderen. Ze proberen ook nog uit te leggen via welke aanpakken Zweden erin slaagt het zittenblijven te voorkomen. Het gaat echter precies om individualiserende aanpakken die mede verantwoordelijk zijn voor de zwakkere leerprestaties.

De onderzoekers willen ook aantonen dat weinig zittenblijven in Zweden op termijn ook leidt tot minder schooluitval (=ongekwalificeerde uitstroom). We lezen dan dat volgens Eurostat het percentage 20- à 24-jarige Zweedse jongeren dat nog geen diploma secundair onderwijs heeft behaald "14,1% bedraagt en dat dit in België 17,5% is (cijfers 2010)." Het percentage voor Vlaanderen wordt opnieuw verzwegen. Het Eurostat-cijfer voor Vlaanderen in 2010 was 8,7%, bijna 40% minder dan voor Zweden. In 2013 was de schooluitval in Vlaanderen zelfs beperkt tot 7,5%. Met die misleidende vergelijking maakten de Leuvenaars de beleidsmakers wijs dat zittenblijven op lange termijn ook tot meer schooluitval leidt. Indien de onderzoekers eerlijk zouden zijn geweest dan hadden ze moeten concluderen dat het minder vlug laten overzitten in Zweden er uiteindelijk tot meer (i.p.v. minder) schooluitval leidt.

Als niet-zittenblijven enkel maar voordelen qua leerprestaties zou opleveren, dan zou je ook vermoeden dat er dan in Zweden ook minder schooluitval zou zijn. Maar in het vorige punt toonden we aan dat Zweden opvallend meer 20-à 24-jarigen zonder diploma telt. Tussendoor nog dit: in Frankrijk probeerde men het hoge aantal zittenblijvers in de lagere cyclus s.o. de voorbije 10 jaren enigszins te beperken. Dit leidde tot minder 18-à19-jarigen met een diploma algemeen secundair onderwijs - volgens een studie van de bekende sociologe Nathalie Bulle.

P.S. Met deze bijdrage wilden we ook reageren op de stelling van de Leuvense onderzoeker Carl Lamote in de bijdrage 'Waalse leerlingen kampioen zittenblijven' op de website 'Het Nieuwsblad' van 8 september. Hier stelt Lamote nog eens dat de Scandinavische landen inzake zittenblijven 'schitterend scoren'.

26-09-2014 om 00:00 geschreven door Raf Feys  

De lijken in het hoger onderwijs vallen uit de kast. Beleidsmakers verantwoordelijk voor de nefaste gevolgen van de vele hervormingen van het hoger onderwijs

De voorbije week kwamen steeds meer problemen in het hoger onderwijs in het nieuws. Ondoordachte hervormingen leidden b.v. tot een enorme toename van de kosten i.p.v. tot een verhoging van de kwaliteit. Zowat iedereen is het er nu ook over eens dat de kwaliteit van het hoger onderwijs sinds de eerste grote hervorming van 1995 sterk is afgenomen. Dit bleek vorig jaar ook uit een enquête van de krant De Standaard.

Het zijn vooral de opeenvolgende hervormingen die geleid hebben tot een sterke toename van de kosten en van de overhead. Zo leverde de schaalvergroting en de eraan verbonden invoering van het vrije markt principe tot de voorspelde averechtse resultaten : wildgroei van nieuwe opleidingen (550?) i.p.v. rationalisatie, verdubbeling ook b.v. van het aantal regentaten lichamelijke opvoeding

De hogeschoolhervorming leidde niet enkel tot vormen van schaalverkleining, maar tevens tot hoge bouwkosten voor nieuwe en (veelal te luxueuze) campussen. Grootschalige instellingen met een grote pot geld, zijn steeds geneigd geld te verspillen in paradepaardjes allerhande. Wie het breed heeft, laat het breed hangen, zegt het spreekwoord. De meeste hogescholen staan financieel diep in het rood en zullen wellicht hun vele leningen (vaak op heel lange termijn en aan een hoge interest) niet kunnen afbetalen, tenzij ze hiervoor de gewone werkingstoelagen ge(mis)bruiken. (De nefaste gevolgen van de enveloppefinanciering laten we hier buiten beschouwing.)

De schaalvergroting leidde eveneens tot een fenomenale toename van de kosten van de overhead en van de bureaucratie op het niveau van de hogeschoolkoepels en op het niveau van de afzonderlijke opleidingen. In het hoger onderwijs zijn er momenteel naar schatting 10x meer vrijgestelden dan voor de hervorming van 1995. De bureaucratisering zorgde tevens voor een sterke toename van het aantal coördinatie-uren in elke opleidingsschool.

De Bologna-hervorming wou de opleidingen in binnen- en buitenland harmoniseren. De nieuwe Bologna-structuur leidde vooreerst tot de verlenging van veel studierichtingen en het eraan verbonden kostenplaatje. Achteraf is men dan verrast dat de investeringen in het hoger/universitair moeten toenemen. Bologna wou vooral ook de opleidingen in binnen-en buiteland stroomlijnen, maar het resultaat was omgekeerd: de opleidingen groeiden totaal uit elkaar. De herkenbaarheid en de vergelijkbaarheid namen in sterke mate af. We hebben hier tijdig, maar tevergeefs voor gewaarschuwd. Het resultaat van Bologna was versnippering en een toename van de onderlinge verschillen en concurrentie. Bologna beloofde dat een overgang naar een ander instituut (b.v. na bachelor) makkelijker zou worden, maar het resultaat was het tegenovergestelde. . Er werd ook ten onrechte aangestuurd op een competentiegericht aanpak.

Het duo Frank Vandenbroucke-Dirk Van Damme verwachtte veel heil van de radicale flexibilisering van de studies en van de outputfinanciering. De flexibilisering leidde ertoe dat veel studenten uitstelgedrag vertoonden en hun opleiding spreidden in de tijd. Dit leidde tevens tot een afname van de studie-eisen. De outputfinanciering leidde tot een verlaging van de slaagnormen

Rector Tofs en zijn collega’s formuleren terecht kritiek op de geldverspillende en controversiële NVAO-visitaties. Minister Vanderpoorten, minister Vandenbroucke en zijn kabinetschef Dirk Van Damme toonden geen begrip voor de vele kritiek die wij – en anderen- destijds op dit doorlichtingsconcept formuleerden. De geldverspilling is o.i. nog niet het grootste probleem. Zo werden b.v. de Vlaamse lerarenopleidingen doorgelicht vanuit het Nederlandse model van de zelfstudie en competentiegerichte aanpak, de constructivistische ‘kantelende kennis’. Vlaamse lerarenopleidingen kregen vaak ook Nederlandse visitatie-voorzitters met een totaal andere visie op een degelijke lerarenopleiding. Zo was op een bepaalde opleiding de eerste voorzitter (P.V.) een sympathisant van de Ieder-Wijsscholen in Nederland. Bij de tweede visitatiebeurt was de voorzitster een propagandiste van de zgn. ‘Kantelende kennis’ (constructivistische kennisopvatting) en van het werkplekleren. Rector Torfs gewaagde in de krant DS van 19 september over "Gepensioneerde Nederlandse academici die hun achterhaalde visie komen opdringen."

De minister van onderwijs en andere beleidsverantwoordelijken stelden de voorbije dagen wel de wildgroei, de peperdure NVAO-visitaties, de nefaste gevolgen van de radicale flexibilisering, de bureaucratisering e.d. aan de kaak, maar deden alsof de beleidsmakers daar zelf niet verantwoordelijk voor waren.

23-09-2014 om 14:22 geschreven door Raf Feys  

21-09-2014 om 09:34 geschreven door Raf Feys  

Dirk Jacobs over onderwijs en ongelijkheid

19-09-2014 om 19:55 geschreven door Raf Feys  

MO*talks @ deBuren | Ongelijkheid is af te leren

Het herfstnummer van MO* focust op LEREN. Ides Nicaise (KU Leuven, projectleider HIVA), Mieke Van Hecke (voormalig directeur-generaal VSKO) en Orhan Agirdag (onderwijssocioloog en docent UvA)...

www.deburen.eu

19-09-2014 om 16:44 geschreven door Raf Feys  

'Zonder democratisch onderwijs geen sociale vooruitgang'

Op de eerste MO* talk @deBuren kwamen Orhan Agirdag en Mieke Van Hecke aan het woord over het thema ongelijkheid en onderwijs. Dit lag in lijn met...

mo.be

19-09-2014 om 00:00 geschreven door Raf Feys  

14-09-2014 om 18:23 geschreven door Raf Feys  

14-09-2014 om 00:00 geschreven door Raf Feys  

Onderwijsstandpunten van Alderik Visser  die overeenstemmen met standpunten die we ook in Onderwijskrant al vele jaren propageren!Kernideeën op een rijtje:

*Kritiek op nieuwlichters als Jef Staes en Ken Robinson:

Voordat we daar echt van konden genieten was er het praatje van Jef Staes. Als ik me niet vergis was dat aangekondigd als een speech over het concept ‘ondernemende school’, maar daar heb ik weinig over gehoord. Dat kan goed ook aan mij liggen, want na een goed kwartier ben ik afgehaakt, zoals ook velen rondom mij gaandeweg de rit de focus verloren. ’t Mag zijn dat deze mijnheer Staes een veelgevraagd spreker is, maar echt begenadigd vond ik hem donderdag niet. Zijn Vlaamse gemompel was in de zaal moeilijk te verstaan, en de meeste van zijn grapjes vond alleen hijzelf leuk…

Belangrijker dan de vorm is natuurlijk de inhoud, maar ook die vond ik –zacht gezegd- nogal tegenvallen. Dat we vanwege internet, globalisering en/of hersenonderzoek een paradigma-wissel in het onderwijs nodig zouden hebben, daar heb ik de laatste tien jaar al wel vaker een babbeltje over gehoord. Sommige daarvan, zoals die van Ken Robinson of ook die van ex-collega Jelmer Evers, waren / zijn heel aardig. Het verhaal van Sjefke ervoer ik echter als nogal onsamenhangend, weinig onderbouwd en bij tijd en wijle zelfs ronduit negatief ten aanzien van ons, docenten / toehoorders.

Hoe dan ook: kern van de betogen van al dit soort sprekers is steevast, dat de samenleving onder invloed van technologie ‘radicaal’ veranderd is, en dat ‘de school’ (elke school?) daarom net zo ‘radicaal’ veranderd moet. Zonder nadere, empirische analyse van haar premissen is dat een drogreden[1]. Is de samenleving inderdaad wel veranderd door techniek en zo ja, hoe ‘radicaal’ is die verandering dan? En: in hoeverre kunnen en moeten scholen inderdaad op deze veronderstelde veranderingen reageren? En wie bepaalt eigenlijk wat scholen moeten, en op basis van welke overwegingen bepalen zij de richting van die verandering? Laten we eens naar zulke en soortgelijke vragen kijken.

*Sinds de school in haar moderne vorm bestaat willen mensen haar hervormen. Het leerstofjaarklassensysteem doet geen recht aan het individu, dat immers specifieke noden en wensen heeft waaraan een meester in een klas met dertig tot vijftig leerlingen nauwelijks aandacht kan besteden. Bovendien is schools leren per definitie kunstmatig: om hen de wereld te leren kennen stoppen we kinderen in gebouwen die als het ware buiten die wereld gesitueerd zijn. Zeker al sinds Rousseau (1762) wordt dat wereldvreemde ‘boekenweten’ van die school tegenover het ‘echte’ weten geplaats, ‘natuurlijk’ en ‘spontaan’ leren tegenover de eenvormigheid en de tucht van het klassikale system (Oelkers 1989, 1995). Alle onderwijshervormers tappen meer dan tweehonderd jaar al uit ditzelfde vaatje: ‘oud’ leren is klassikaal, schools, saai en kind-onvriendelijk; ‘nieuw’ leren is geïndividualiseerd, ‘vrij’, levendig en ‘natuurlijk’, en bovendien meer toegesneden op de ‘echte’ behoeften van kinderen.
 Onderwijshistoricus Larry Cuban, die onderzoek deed naar verschillende golven van onderwijsvernieuwing in de V.S., spreekt in dit verband van een immanente, en ook wereldwijde ‘grammar of schooling’: na aanvankelijk enthousiasme over en experimenteer-drift rond ‘nieuw’ leren gleden en glijden vernieuwende scholen en docenten na verloop van tijd steevast terug in een meer traditionele modus. Niet alleen voor de financierende overheid, ook voor docenten zelf is het leerstofjaarklassensysteem met haar focus op de grote middengroep namelijk domweg de meest efficiënte manier om hun werk vorm te geven (Tyack & Cuban 1995). Retoriek over de talenten en de individualiteit van heilige kinderen kan daar helaas niets aan veranderen.

Natuurlijk zou het zo kunnen zijn dat we deze dynamiek nu wél kunnen, en misschien zelf móeten doorbreken. Zonder utopie gaat het in het onderwijs niet J. Het probleem is niet zozeer dat de druk op ons om meer te doen met minder middelen op het moment eerder toe- dan afneemt; het probleem is vooral dat de wereld in ieder geval in één opzicht niet is veranderd, namelijk dat schooldiploma’s nog altijd, en zelfs eens te meer de koningsweg zijn tot maatschappelijk succes (vgl. Bovens & Wille 2011, Engelen 2008). Kinderen uit gezinnen met veel cultureel kapitaal (‘globaliseringswinnaars’) halen die desnoods ondanks de didactische make-up van hun school wel binnen. Alle anderen mogen dromen van parallelle carrières in sport, media, entertainment en de zakenwereld, maar ook voor hen (de ‘globaliseringsverliezers’) geldt dat op de arbeidsmarkt niet zozeer hun talent, maar alleen hun papiertje telt. Het is niet gezegd dat ‘old school’ onderwijs per se ‘beter’ zou zijn voor kinderen uit lagere sociale klassen en/of van niet-Nederlandse huize; het is omgekeerd wel zo, dat ‘progressief’ onderwijs sterk in het voordeel werkt van kinderen die in vele opzichten toch al bevoordeeld zijn. Een echte utopie omvat naar mijn idee echter alle burgers van een toekomstige wereld, niet alleen de elite, houdt systematisch rekening met mogelijk onbedoelde effecten, alsook met de realiteit waarin wij haar vorm moeten geven.

*Rondom de inzet van nieuwe media wemelt het namelijk van de hardnekkige mythen. Zo nemen internetprofeten voetstoots aan dat onze leerlingen geweldig uit de voeten kunnen met computers en het Internet, waardoor zij direct toegang hebben tot ‘schatten aan informatie’. Met die handigheid en met die toegang valt het echter nogal tegen, en bovendien is informatie echt iets fundamenteel anders dan kennis (vgl. Kübler 2001(!)). Mogelijk zijn zulke aannames er ook mede debet aan, dat er tot op dato nauwelijks tot geen empirisch bewijs voor is dat ‘internetleren’ beter, d.w.z. meer effectief zou zijn dan ‘gewoon’ leren. Her en der worden positieve effecten gemeten op de motivatie van leerlingen, maar die zijn mogelijk tijdelijk vanwege de nieuwigheidsbonus. Goed doordachte, en daarmee ook tijdrovende designs laten soms gunstige leereffecten zien, maar nogmaals: voor zulke doortimmerde lessenreeksen is een computer een nuttig, maar niet per se een noodzakelijk hulpmiddel.

*Aansluiten bij belevingswereld? Een andere krachtige mythe in het huidige discours is dat het docenten met moderne media meer gemakkelijk aansluiting zouden vinden bij de belevingswereld van kinderen en jongeren. De vraag is niet alleen of dat wel zo is, de vraag is ook of we dat als school wel moeten willen. De Duitse pedagoog Thomas Ziehe heeft als een van de weinigen het lef die laatste vraag negatief te beantwoorden. Mede onder invloed van moderne media, aldus Ziehe, groeit nu een generatie jongeren op die zich 24/7 wentelt in de populaire cultuur, en zich daarmee als het ware opsluit in zelf-geconstrueerde, ernstig vertekende ‘zelfwerelden’ (Eigenwelten). Totaal opgaand in gemediëerde omgevingen van internet, games, sterrendom, reality-TV en social media weten veel van die jongeren (jongens?) zo zoetjesaan niet meer wat ‘werkelijk’ is in deze wereld, wat daarin waardevol is, nastrevenswaardig of überhaupt ‘waar’ (vgl. Hentig 2002). In plaats van zich aan te passen aan deze alomtegenwoordigheid van imaginaire werelden zonder houvast of doel zou de school juist zelfbewust een tegenwicht moeten bieden. Dat wil onder meer zeggen dat docenten niet moeten hurken om aansluiting te willen vinden bij de ‘belevingswereld’ van de jeugd, maar juist met verve de ‘hogere’ cultuur van de middenklasse uit moeten dragen als richtsnoer voor een succesvol en waarde(n)vol leven. Sowieso komt in onderwijs aan docenten –niet aan media- een centrale rol toe: zij zijn het die vorm en inhoud moeten geven aan het hiërarchische ritueel dat we een ‘les’ noemen, en leerlingen daarin moeten verleiden mee op reis te gaan naar verre, vreemde oorden. Smeken om motivatie door lessen ‘op te leuken’ heeft mogelijk een averechts effect; alleen door radicaal in te zetten op onbekende, soms ook moeilijke, weerbarstige inhoud, en leerlingen de pret ook dáarvan in te laten zien, kan waarachtig leren plaatsvinden (Ziehe 2004; 2011).

*Als er echt iets moet veranderen, dan zou vernieuwing naar mijn stellige idee vooral een naar binnen gericht proces moeten zijn, het resultaat van een intern debat over wat wij – een school als gemeenschap - met onze kinderen kunnen en willen bereiken, en vooral waarom. Zonder zo’n diepgaand en mogelijk permanent debat over ‘zin’ en ‘doel’ van ons onderwijs is elke laptop een duur paard achter een logge wagen. Met en door zo’n debat echter kan van de school, met inachtneming ook van de eisen die aan haar als instituut worden gesteld, een meer pedagogische ruimte worden gemaakt, waarin grote en kleine mensen, en mogelijk zelfs computers, veel beter kunnen gedijen.

14-09-2014 om 00:00 geschreven door Raf Feys  

12-09-2014 om 00:00 geschreven door Raf Feys  

10-09-2014 om 00:00 geschreven door Raf Feys  

10-09-2014 om 00:00 geschreven door Raf Feys  

john david blake Class – researchED presentation 2014
EDUCATION RESEARCH AND SOCIAL CLASS Problems with the theory of Pierre Bourdieu

07-09-2014 om 11:15 geschreven door Raf Feys  

Algemene kritiek en in bijlage kritiek van leraren s.o .op gemeenschappelijke lagere cyclus s.o.: o.a. verwaarlozing van sterkere leerlingen, geen aangepast onderwijs in gemeenschappelijke lagere cyclus voor leerlingen die minder theoriegericht zijn. Dus:nivellerende gemeenschappelijke cyclus waarvan ook zwakke leerlingen de dupe zijn.  Haaks op Vlaams Masterplan!

Uutiset Teacher: Finnish schools let down two-thirds of kids

A provocative new book by teacher Maarit Korhonen calls for urgent action in Finland’s classrooms to stop children being marginalised by what she sees as outdated and uninspiring teaching. The outspoken Korhonen says Finland’s high scores in the PISA international rankings have spread complacency among the educational establishment.

Two out of every three schoolchildren in Finland are being let down by an outdated system and uninspiring teaching.

That is one of the claims made in a provocative new book by primary-school teacher Maarit Korhonen, which challenges the widely-held belief that the Finnish education system is among the best in the world.

In Herää, koulu! (“Wake up, school”), Korhonen argues that Finland’s consistently high performance in international PISA rankings, a test of problem-solving skills among 15-year-olds, has led to complacency among Finland’s educational establishment, and has blinded teachers and decision-makers to the reality of teaching today.

“What we are studying, it’s so old fashioned,” Korhonen says. “We have the same chapters in the science book that I used to have in the '60s. Same subjects in the same order. Nobody changes anything, but something has to change.”

Thrown-away children

After 30 years in the classroom, Korhonen’s central argument is that education is “throwing away” the roughly two-thirds of schoolchildren who are not academically minded, or who do not learn from sitting down and reading a book, or who do not perform well in exams.

As a result, she claims, thousands of pupils are led to believe that they are not good at learning, putting them at risk of becoming marginalised and encountering serious problems later in life.

Korhonen also argues that Finnish schools let down another significant group of learners – those who pick things up faster than average.

“If you don’t learn, there are several places you can go to have help. But if you are talented or gifted, there’s nothing. And I can’t understand how that’s possible,” Korhonen says.

No discussion

Korhonen’s straight-talking attack on Finland’s prized school system will come as a surprise to many who are familiar with the widely perpetuated idea that Finnish education is one of the most progressive and effective in the world, as evidenced by the country’s regular high scores in the international PISA study.

However PISA’s detractors, Korhonen included, claim this one measure of educational success cannot possibly give a full picture. Korhonen insists that PISA does not give any indication of how well schools are inspiring children to fulfill their potential, or to think for themselves. As a result, she does not subscribe to the often-repeated idea that Finnish schools are world leaders.

“I think the only thing we are best at is that the teacher still can keep the classes calm, the classes are mainly quiet when the teacher’s here so the kids are listening and learning,” Korhonen says. “But we don’t teach them to discuss or express their own opinion, we teach them to keep quiet, and we are good at that,” she adds.

Bijlage :kritiek Finse lleerkracchten  op nivellerende lagere cyclus

Oxford- Prof. Jennifer Chung ( AN INVESTIGATION OF REASONS FOR FINLAND’S SUCCESS IN PISA (University of Oxford 2008).

“Many of the teachers mentioned the converse of the great strength of Finnish education de grote aandacht voor kinderen met leerproblemen) as the great weakness. Jukka S. (BM) believes that school does not provide enough challenges for intelligent students: “I think my only concern is that we give lots of support to those pupils who are underachievers, and we don’t give that much to the brightest pupils. I find it a problem, since I think, for the future of a whole nation, those pupils who are really the stars should be supported, given some more challenges, given some more difficulty in their exercises and so on. To not just spend their time here but to make some effort and have the idea to become something, no matter what field you are choosing, you must not only be talented like they are, but work hard. That is needed. “
Pia (EL) feels that the schools do not motivate very intelligent students to work. She thinks the schools should provide more challenges for the academically talented students. In fact, she thinks the current school system in Finland does not provide well for its students. Mixed-ability classrooms, she feels, are worse than the previous selective system: “ I think this school is for nobody. That is my private opinion. Actually I think so, because when you have all these people at mixed levels in your class, then you have to concentrate on the ones who need the most help, of course. Those who are really good, they get lazy. “
Pia believes these students become bored and lazy, and float through school with no study skills. Jonny (EM) describes how comprehensive education places the academically gifted at a disadvantage: “We have lost a great possibility when we don’t have the segregated levels of math and natural sciences… That should be once again taken back and started with. The good talents are now torturing themselves with not very interesting education and teaching in classes that aren’t for their best.

Pia (EL) finds the PISA frenzy about Finland amusing, since she believes the schools have declined in recent years: “I think [the attention] is quite funny because school isn’t as good as it used to be … I used to be proud of being a teacher and proud of this school, but I can’t say I ’m proud any more.”
Aino (BS) states that the evenness and equality of the education system has a “dark side.” Teaching to the “middle student” in a class of heterogeneous ability bores the gifted students, who commonly do not perform well in school. Maarit (DMS) finds teaching heterogeneous classrooms very difficult. She admits that dividing the students into ability levels would make the teaching easier, but worries that it may affect the self-esteem of the weaker worse than a more egalitarian system Similarly, Terttu (FMS) thinks that the class size is a detriment to the students’ learning. Even though Finnish schools have relatively small class sizes, she thinks that a group of twenty is too large, since she does not have time for all of the students: “You don’t have enough time for everyone … All children have to be in the same class. That is not so nice. You have the better pupils. I can’t give them as much as I want. You have to go so slowly in the classroom.” Curiously, Jukka E. (DL) thinks that the special education students need more support and the education system needs to improve in that area.

Miikka (FL) describes how he will give extra work to students who want to have more academic challenges, but admits that “they can get quite good grades, excellent grades, by doing nothing actually, or very little.” Miikka (FL) describes discussion in educational circles about creating schools and universities for academically talented students: 3 Everyone has the same chances…One problem is that it can be too easy for talented students. There has been now discussion in Finland if there should be schools and universities for talented students… I think it will happen, but I don’t know if it is good, but it will happen, I think so. I am also afraid there will be private schools again in Finland in the future … [There] will be more rich people and more poor people, and then will come so [many] problems in comprehensive schools that some day quite soon … parents will demand that we should have private schools again, and that is quite sad.

Linda (AL), however, feels the love of reading has declined in the younger generation, as they tend to gravitate more to video games and television. Miikka (FL), also a teacher of mother tongue, also cites a decline in reading interest and an increase of video game and computer play. Saij a (BL) agrees. As a teacher of Finnish, she feels that she has difficulty motivating her students to learn: “I think my subject is not the … easiest one to teach. They don’t read so much, newspapers or novels.” Her students, especially the boys, do not like their assignments in Finnish language. She also thinks the respect for teachers has declined in this past generation. Miikka (FL) also thinks his students do not respect their teachers: “They don’t respect the teachers. They respect them very little … I think it has changed a lot in recent years. In Helsinki, it was actually earlier. When I came here six years ago, I thought this was heaven. I thought it was incredible, how the children were like that after Helsinki, but now I think it is the same.
Linda (AL) notes deficiency in the amount of time available for subjects. With more time, she would implement more creative activities, such as speech and drama, into her lessons. Saij a (BL) also thinks that her students need more arts subjects like drama and art. She worries that they consider mathematics as the only important subject. Shefeels countries such as Sweden, Norway, and England have better arts programs than in Finnish schools. Arts subjects, according to Saij a, help the students get to know themselves. Maarit (DMS), a Finnish-speaker, thinks that schools need to spend more time cultivating social skills.

07-09-2014 om 00:00 geschreven door Raf Feys  

David Didau: The Learning Spy
Progressively Worse: a summary and a review

April 28, 2014

I’ve just finished reading Robert Peal’s blistering polemical attack on progressive education in England, Progressively Worse, the burden of bad ideas in British schools, and, while it clearly has an agenda and an axe to grind, it’s a book I hope everyone involved in teaching spares the time to read and absorb.

Doubtless, it’s intrinsically biased nature will ensure that many readers will find it easy to dismiss as ‘prog bashing’, and it certainly takes every opportunity to go for the jugular. In many ways, the endorsement from Michael Gove could well be a kiss of death; Gove could announce longer school holidays, a 10% pay hike and the abolition of Ofsted and still be roundly condemned. But I do hope that enough teachers can see past these failings.

The first part of book is by far the best. In it Peal sets out how ‘progressive’ ideology became entrenched in our school system from its radical beginnings in the early 1960s, through the loony excesses of the 70s, and its intractable resistance to reform in the over the next three decades.

I consider myself to be fairly well read and knowledgeable about teaching, but much of this secret history came as something of a shock. My own teacher training and all subsequent CPD made absolutely no mention of the fact that there was even a debate in education; I was presented with the child centred, anti-authoritarian orthodoxies of progressivism as being unquestionable articles of faith. In the ‘bad old days’ we used to cow children into submission and stuff them full of irrelevant facts; now, in these enlightened times, we facilitate and guide children to discover what is important and relevant to their circumstances and gently negotiate acceptable behaviour knowing full well that any failing on the part of children is a failing of ourselves as teachers. Even though I had my doubts about much of what I was told about learning and education, I never questioned that didactic lessons were obviously harmful and that children should not be passive recipients of inert knowledge. I hadn’t even heard the term ‘progressive’ as applied to education – that how little debate there’s been.

Discovering just how systematically I was duped makes me pretty angry. But not nearly as enraged as I feel to discover the extent to which this ideology stymied my own education in the 70s and 80s.

Here are the essential facts re-presented as a timeline (any inaccuracies or omissions are probably mine):

1894 – John Dewey founds an experimental school in Chicago and publishes The School and Society (1900) and The Child and the Curriculum (1902) in which he outlines his child-centred view of education. (He later renounces much of this in Education and Experience (1938) and admits he underestimated the need for teacher instruction.

1921 – The New Education Fellowship is founded by Beatrice Ensor and promotes Jean Piaget’s theory of constructivism in a few independent schools including AS Neill’s notorious Summerhill.

1931 – The Hadow Report, The Primary School states. “The curriculum of the primary school is to be thought of in terms of activity and experience, rather than of knowledge of be acquired and facts to be stored.”

1954 – Informal ‘Look Say’ or whole word reading instruction overtakes didactic systematic phonics in primary schools

1960 – The first state comprehensive to run on progressive lines is opened. It closes after just five years.

1962 – Communication and Learning in the Primary School advises against whole class teaching, lesson periods, classroom competition and marking creative writing.

1963 – Robin Pedley publishes The Comprehensive School calling for mixed ability teaching, permissive discipline and classrooms where “The people who matter – the children – [are] busily concentrating on their particular jobs” with teachers “moving around unobtrusively”.

1964-65 – Harold Wilson campaigns with the slogan ‘grammar schools for all and begins the process of the comprehensivisation of grammar schools and secondary moderns.

1965 – The Schools’ Council is founded by Education minister David Eccles with a brief of doing away with ‘arbitrary’ subject boundaries and teach a ‘whole curriculum’. Lawrence Stenhouse led the Integrated Humanities Project and called for, “a new climate of relationships with adolescents which takes account of their responsibility and is not authoritarian.”

1966 – A Teacher’s Guide to Reading Piaget presents Piaget’s theories as unquestionable fact.

1967 – The Plowden Report pronounces that schools should be judged against five criteria: provision for individual rates of progress, opportunities for creative work, readiness to reconsider the content of the curriculum, awareness of the unity of knowledge and (I kid you not) permissive discipline. It sells 117,000 copies in three years.

1970 – Benn & Simon chart the rise of mixed ability teaching and write in Halfway There: Report on British Comprehensive Schools that it will end “the more rigid structures of the past – in particular the system of subject teaching to ‘homogeneous’ classes supported, usually, by hierarchical forms of government and control.” They described the newly founded Countesthorpe College as “a prototype for the school of the future.” It is damned in a 1973 inspection.

1971 – Michael Young argues in Knowledge and Social Control that traditional knowledge oppresses working class children and perpetrates social inequity – this was used to explain (and excuse) poor pupil behaviour and justify low attainment. He has since recanted and describes his earlier work as “seriously flawed”.

1972 – The Schools Council History Project developed a new history curriculum based on developing historical skills and concepts such as ‘source analysis’ and ‘understanding causation’ and away from knowledge of historical events.

1973 – Teaching qualifications are made compulsory for all state school teachers giving universities and academics unprecedented influence on what teachers are told about education and how they are trained. Prescribed reading lists included AS Neill’s Summerhill, John Holt’s How Children Fail, Carl Roger’s Freedom to Learn, Paolo Friere’s Pedagogy of the Oppressed, Ivan Illich’s Deschooling Society, Postman & Weingarten’s Teaching as a Subversive Activity and Reimer’s School is Dead. 3 of these books make the top ten in a 2007 NUT poll on the ‘most inspirational’ education books.

1975 – Comprehensive Values written by comprehensive head PE Daunt asserts that no school had a right to impose their expectations on pupil behaviour regardless of any “moral and social faults”. Instead children should be allowed the freedom express themselves as they saw fit.

I976 – The Creighton Report reveals what life inside a ‘typical’ comprehensive school is like: vandalism, graffiti and violence were commonplace and the BBC film an expose for Panorama in which children are seeing swearing, eating sweets, shouting at teachers and refusing to work.

1977 – a survey of school children showed that two-thirds wanted “more discipline in their schools”

1979 – Thatcher is elected and begins a long running campaign to reform education

1980 – for the first time an Education Act makes it compulsory for schools and LEAs to publish their exam results. It is revealed that the ILEA, despite being the highest spending of all LEAs, and only the 54th in terms of social deprivation, ranks 86th out of 96 authorities with just 16 % of pupils gaining 5 or more C grade O levels.

1982 – David Hargreaves’ bestselling book The Challenge for the Comprehensive School argues that poor behaviour is the result of capitalist injustice, schools are agents of social control, examinations should be abolished and that the curriculum should be reduced to two subjects: ‘community studies’ and ‘expressive arts crafts and sport’.

1985 – NASUWT survey reveals that 80% of teachers believed violence and disruption had become more commonplace over the past 10 years. Similar surveys by other unions (PAT in 1987 and NUT in 1988) showed similar concerns.

1985 – the Secondary Examinations Council (SEC) develops National Criteria for the new GCSE exam – they specifically state their intention to do away with the “grammar school curriculum” of the O level. It made clear that the curriculum would not be “excessive in its demands”.

1986 – GCSEs replace O levels and CSEs. Four educationists involved in designing the GCSE publish a handbook entitled All about GCSE which stated their aim to, “introduce courses where all pupils can perceive the content as being relevant, where learning is active and pupil-centred, with the stimulus of varied activities, and where a wide range of skills is valued.” They went on to make clear, “Skills cannot be taught in the traditional didactic manner…some teachers may need to change their teaching methods so they can become facilitators rather than givers of knowledge.”

1986 – the role of HMI is diminished and LEAs are given increasing power to direct schools – the Inner London Education Authority (ILEA) suspends Brain Dugan, headteacher of the highly successful St Judes primary school, and places him on a disciplinary committee for running a school which is “extremely formal” and “highly competitive”.

1988 – Kenneth Baker passes the Education Reform Act laying the groundwork for the National Curriculum. Working groups made up of LEA advisors, inspectors and university academics who ensured that their ideological beliefs formed the backbone of the new curriculum. Paul Black who chaired the Task Group on assessment stated his aim to block “a return to traditional didactic teaching, a return to traditional testing, a return to the O level.

1989 – the Elton Report into poor behaviour in schools showed that the most commonly implemented strategy for dealing with serious misbehaviour was “reasoning with the pupil or pupils in the classroom setting”. A majority of teachers surveyed asked for “tougher sanctions for certain forms of indiscipline”.

1991 – Robin Alexander reveals the failure of Leeds LEA: between 1985 -1991 £14 million was spent implementing a progressive curriculum and teaching methods which resulted in a decline in results.

1992 – Woodhead, Alexander and Rose publish the ‘three wise men report’ revealing the extent of progressive ideologies in primary schools: topic work, the ubiquity of Piaget’s theories of child psychology, sociological explanations for poor attainment and the continued presence of the Plowden Report

1993 – Prominent members of the education establishment circulate a paper which stated, ‘We have people in place at every level of education to subvert the National Curriculum.”

1994 – Chris Woodhead, a well-known opponent of progressive ideals, is appointed head of the newly formed Ofsted. He struggled to get inspectors to abandon their biases and preferences for progressive education. After resigning in 2001 he acknowledged that the extent of the problem was far wider than he could have admitted to while in office.

1997 – David Blunkett criticises education status quo in his White Paper Excellence in Schools and consolidates the process of centralising power over schools, curriculum, assessment and inspection within the education department in an effort to combat “fashionable teaching methods in Britain’s classrooms”. Meanwhile, Blunkett’s chief advisor publishes The Learning Game: Arguments for an Education Revolution in which he argues in favour of Gardner’s theory of Multiple Intelligences.

1998 – National Literacy Strategy prescribes daily literacy hour in primary schools intended to be structured and teacher-led (‘3 part lesson’) as an attempt to force teachers to abandon progressive teaching methods. The National Numeracy Strategy follows in 1999.

1999 – The RSA’s Opening Minds curriculum is launched, replacing traditional subjects with the ‘key competencies of Citizenship, Learning, Managing Information, Relating to People, and Managing Situations – it goes on to be used in about 6% of English schools.

2000 – Government funded charity, Campaign for Learning publishes Schools in the Learning Age which promotes Learning to Learn (L2L) in schools. Contributions from Ken Robinson, Michael Barber and Guy Claxton rebrand many progressive ideas under the banner of ‘learnacy’.

2000 – Radical progressive, David Hargreaves, is placed in charge of the Qualifications and Curriculum Authority (QCA) before moving to run the Specialist Schools and Academies Trust (SSAT) and given the authority to ‘guide’ new City Academies

2004 – Chief Inspector of Schools, Mike Tomlinson, publishes a report that proposed scrapping GCSEs, A Levels and vocational qualifications and replacing them with a single, modular diploma

2005 – the National College of School Leadership (NCSL) – set up to administrate and deliver the National Professional Qualification for Headship (NPQH) – publishes Learning-centred Leadership which supports newly branded progressive ideology: personalised learning, learning styles and student centred leadership.

2005 – Mick Waters (former Chief Education Office at Manchester LA – when he left office its GCSE results were 141st out of 150) is appointed as Director of Curriculum at QCA and given responsibility for updating the National Curriculum

2005 – The Steer Report in behaviour in schools, Learning Behaviour, stated that misbehaviour is a consequence of poor teaching and recommended that lessons be made relevant and fun. It concluded that overall, behaviour in schools was in fact ‘good’.

2006 – Hargreaves publishes an SSAT document, A New Shape for Schooling, in which he explains the concepts of personalisation and co-construction: “Knowledge is not directly transferred to students through teaching, which in an intervention, but in a continuous process of the student’s knowledge-building activities.”

2006 – ATL publish Subject to Change which recommends ‘21st Century’ skills should be taught in preference to tradition subjects.

2007 – New Chief Inspector, Christine Gilbert publishes 2020 Vision which enthusiastically promotes child-centred education. At the same time, new Professional Standards for Teachers are published which mandate the requirement for personalised learning and provision.

2007 – New National Curriculum is launched. It was focussed on 3 Aims: successful learners, confident individuals, and responsible citizens. It also made the teaching of Personal, Learning and Thinking Skills (PLTS) statutory.

2008 – Robert Coe’s research into grade inflation concludes, “The question is not whether there has been grade inflation, but how much.” – he shows that a D grade at GCSE in 1996 was worth a C (the pass mark in English went from 65% in 1997 to 46% in 2002.) Further, a C grade at A-Level in 1980 would be worth an A grade in 2008.

2009 – David Hargreaves appears before the Common Select Committee and advises that the concept of personalisation has “outlived its usefulness” and that it should be abandoned. But at the same time Knowlsey in Merseyside spends £157 million rebranding its schools as ‘centres of learning’. By 2011 Knowlsey has the worst GCSE results of any local authority.

2011 – The Wolf Report in vocational qualifications dismisses most as having “little or no labour market value” and were insufficiently rigorous. Coe’s research showed that without the ‘equivalencies’ of BTECs A*-C results at GCSE would have stood at 56% not the 75% that was reported.

Reading through this chronology (and really, this just skims the surface of events as laid out in the book) it’s very hard to argue – even if you’re in favour of progressive education, that there hasn’t been a progressive hegemony firmly entrenched in our schools over at least the past 20 years.

Seen in light of this ‘secret history’, Gove’s dismantling of the apparatus of the progressive orthodoxy makes much more sense. Of course you’d want to put the head of a successful, traditionally run Academy in charge of Ofsted; obviously you’s want to undo Mick Water’s revision of the National Curriculum and reboot the ‘dumbed down’ GCSEs. And no wonder all those quangos run by members of ‘The Blob’ were abolished. Whether you agree with Gove or not, it’s very useful to understand precisely why he’s taken the approach he has; if you wanted to hack at the roots of progressivism, this is how you’d go about it.

While the first part of the book demonstrates the spread of progressive ideology, the second part of the book focusses on refuting the pedagogy associated. As such, this was territory with which I’m much more familiar and, as far as I’m concerned. an argument that has already been won. It’s worth pointing out that no one ever won an argument in education by being ‘right’ – if nothing else, Peal’s book demonstrates how resistant we are to evidence. Our beliefs about ‘what works’ tend to be a purely emotional assessment and the rest is a post hoc rationalisation. If you believe progressive education to be right, you’ll probably be unfazed at the evidence ranged against it and find it relatively straightforward to construct logical seeming counter arguments. This is the well documented Backfire Effect (a subset of the better known Confirmation Bias.) And obviously, the greater the vested interest you have in progressivism being right, the harder you’ll find it to conceive that it might not be. No wonder perhaps that it’s mainly younger teachers with less time spent marinading in the ideological school stew that seem at the fore front of the traditional backlash. If you can suspend your emotional distaste at the thought that you might be wrong, then maybe you might find yourself persuaded.

But sadly, Peal concludes a little hysterically by dismissing state education as a “persistent national embarrassment”. Doubtless this kind of bombastic tribalism will be all the excuse many potential readers need to ignore the message, and as a result I don’t think many will have their minds changed by reading this. Had it taken a more neutral tone, potentially more hearts and minds might have been won. I hope I’m wrong.

06-09-2014 om 16:11 geschreven door Raf Feys  

10 Things To Avoid in INSET

At the start of a new year teachers face at least a day of CPD. Here is my attempt to identify the worst possibilities (with thanks to all those who suggested things on Twitter or told me what hadn...

teachingbattleground.wordpress.com

06-09-2014 om 13:40 geschreven door Raf Feys