Ik had afgelopen weekend de gelegenheid een rustig gesprek met Jerco te kunnen voeren. Vijfentwintig jaar geleden heb ik Jerco's amandelen verwijderd en ik heb de indruk dat hij nog steeds met respect opkijkt naar deze vergeetachtige drieëntachtigjarige. Hij nam rustig de tijd om mij uit te leggen hoe hij, en uiteraard zijn partij, staat tegenover alle problemen die de mensen bekommeren. De oorlogen in Oekraïne en in Gaza: hij is er tegen, bravo Jerco! De hongersnood in sommige delen van de wereld en de opwarming van de aarde: hij is er tegen, weer bravo Jerco! De daling van ons onderwijsniveau, de prijzen in de rusthuizen die stilaan onbetaalbaar worden, de gebreken in de kinderopvang: Jerco zal het oplossen, nogmaals bravo Jerco! En hij belooft ook paal en perk te stellen aan de ongelijkheid tussen de pensioenen, de graaibonussen van sommige politiekers en de optimalisatietechnieken van de grootverdieners. En dan is er nog zijn belangrijkste stokpaardje: de ellendige levensomstandigheden van de boeren waarvoor hij zich wil inzetten met iedere vezel van zijn jong lichaam - zijn grootvader zaliger was boer... Over het probleem van de migratie en de overbevolking spreekt hij niet spontaan, maar als 'malthusianist' voel ik mij verplicht het probleem even ter tafel te leggen. Hij lijkt er geen pasklare oplossing voor te hebben, maar dat hebben de andere partijen ook niet - één partij terzijde gelaten, maar dat is een extremistische partij wier naam hij zelfs niet wil uitspreken. Maar het verschil tussen Jerco en de andere politici ligt wel in het feit dat de anderen er niet eens wakker van liggen en Jerco wel! En ik had nochtans gezworen dat ik niet meer zou gaan stemmen. Maar niets weerhoudt mij om op die eed terug te komen en de toekomst van mijn nageslacht en dat van al mijn Vlaamse broeders en zusters in handen te leggen van Jerco...

Ik ben het boek "Initialen B.B." aan het lezen, een lijvige autobiografie van vijfhonderdvierenveertig bladzijden over, jawel, Brigitte Bardot. Na drie weken - ik laat de tekst geleidelijk binnendruppelen - ben ik aangekomen op pagina driehonderd, alwaar ze schrijft - laat het toeval zijn: "...want ik zal u antwoorden dat het allemaal rotzakken zijn, dat ik in niemand geloof, dat iedereen zich zoveel macht probeert toe te eigenen en er niets waardevols mee doet, dat alle politiek alleen maar als springplank dient naar de roem van degenen die zich ermee inlaten".

Vijfenzestig jaar geleden hing in mijn studentenkot een poster van Brigitte Bardot. Ik had ieder jaar een ander kot maar de poster verhuisde telkenjare met me mee. Ik vond haar toen - en dat vind ik nog steeds! - de meest verleidelijke vrouw die de wereld ooit gekend heeft. Ze was de evenknie van de mooie Helena van Troje, die meer dan tweeduizend jaar vóór haar heeft geleefd. Doorheen mijn studentenjaren - het waren er zeven - ben ik Brigitte trouw gebleven. Hoe vaak heb ik haar foto gekust als ik lichtjes, of ietsje minder licht, beneveld thuiskwam op mijn kot na een studentenrolling... ´s Nachts waakte ze over mij. Pure verliefdheid. Platonische liefde. Was zij de reden dat ik het nooit lang uithield met studentenliefjes? Dat de poster uiteindelijk verloren is gegaan vind ik nog steeds erg jammer.

Op pagina 300 van autobiografie is ze 28 of 29 jaar oud. Met een tiental mannen heeft ze samengeleefd, met twee ervan is ze getrouwd geweest (er zullen er nog twee volgen) en met honderden wellicht heeft ze het bed gedeeld. Twee abortussen (provocatus) heeft ze achter de rug en enkele zelfmoordpogingen. Eén (aanvankelijk ongewenst) kind heeft ze gebaard. Ze is wereldberoemd, de grootste filmster ter wereld en daarenboven een getalenteerde zangeres, ook zeer bedreven in het balletdansen. En een knappe schrijfster, zoals nu blijkt... Rond die tijd was het dat Brigitte afgeperst werd door de Franse terreurorganisatie O.A.S.: ze diende een grote som geld te betalen, of ze kon zich aan een bomaanslag verwachten en ze zouden haar verminken door vitriool in haar gezicht te gooien. Wat een beklemming, wat een beproeving. Ze liet haar woning bewaken door haar lijfwachten, op twee verschillende plaatsen, dag en nacht. Samen met haar ouders en haar advocaat kwam ze overeen om te proberen gerechtelijke bescherming te krijgen van de officiële politie. Het bleek verloren moeite: de politie en de regering hadden wel wat anders aan hun hoofd dan de bescherming van een onbeduidende Française die met vitriool en een bomaanslag werd bedreigd omdat ze weigerde zich neer te leggen bij een schandalige chantage. Het maakte weinig uit dat die chantage ook inging tegen de overtuiging van de president, die ze uit eigen vrije wil had gekozen door hem haar stem te geven. Ook al leverde die "onbeduidende Française" het land in die tijd net zoveel deviezen op als het overheidsbedrijf Renault, ze moest zelf de verantwoordelijkheid voor haar daden en haar voortbestaan maar op zich nemen. "Dat heb ik altijd en voor alles gedaan" schrijft ze. "Praat me daarom niet van politiek, want ik zal u lachend antwoorden dat het allemaal rotzakken zijn, dat ik niemand geloof, dat iedereen zich zoveel mogelijk macht probeert toe te eigenen en er niets waardevols mee doet, dat alle politiek maar als springplank dient naar de roem van degenen die zich ermee inlaten" (*)

Die woorden gelden ongetwijfeld niet voor Jerco. Tenzij ik mij vergis...

(*) bis repetita (non) placent?