|
Het hardst hebben we gebeden tijdens zwaar granaatvuur en bombardementen in oorlogstijd. Iedereen was bang en het geloof in God en ons aller Moeder Maria was zo sterk dat we-mocht het verkeerd lopen-we rein van geweten en bevrijd van zonden het hemelrijk konden binnengaan. Vlak na de oorlog werd mijn moeder ernstig ziek en in de kapel van het klooster heb ik als seminarist aldoor knielend met gestrekte armen OLH gevraagd dat ze weer spoedig genezen zou. Mijn gebed is verhoord en het gaat na zeer ernstige aandoeningen en veel gebed het nú ook weer wat beter met mijn kwakkelende gezondheid. Echt, beste mensen: ,,Bidden helpt, maar helaas wordt dit weinig meer gedaan"! Veel mensen gaan niet meer naar de kerk, maar dat wil niet zeggen dat ze niet gelovig meer zijn, eerder kunnen we spreken van teleurgesteld. Dat is heel begrijpelijk, want overal heeft de haast toegeslagen en niemand heeft tijd voor de medemens in geestelijke of materiële nood. Een grote klap heeft hier de wereldkerk van ons katholieken ook gekregen door misdragingen van priesters, broeders en zusters, die zich niet gehouden hebben aan hun geloften en onvergeeflijke zonden bedreven hebben door het plegen van onkuise handelingen met aan hun toevertrouwde parochianen, leerlingen, geestelijk gestoorden, zelfs met minderjarigen. De goede getrouwen te nagelaten, beste lezers, maar deze dreun is bij veel mensen heel hard aangekomen en veel slachtoffers hebben hier trauma's aan overgehouden. Van 18 tot 25 januari wordt de internationale bidweek gehouden en binnenkort starten ook weer de bedevaarten naar heiligdommen, die mogelijk kort bij u in de buurt liggen. Niemand is verplicht te geloven dat hier of daar een verschijning is geweest of iets bijzonders gevonden wat ons noopt om daar eens te gaan kijken. Bedevaartplaatsen zijn ontmoetingsplaatsen, je leert er mensen kennen, misschien houd je er nieuwe vrienden aan over en het kan ook wezen dat uw geloof in God en ons aller moeder Maria weer nieuw leven krijgt ingeblazen.
|
