Een lange tijd vonden op de Balkan etnische moeilijkheden plaats, en om alles rustig te houden was van Nederlandse kant een bewakings-en verdedigings-bataljon gestuurd naar de in Bosnië-Herzegovina gelegen enclave Srebrenica waar haat en nijd tegenover bepaalde bewoners, die de Islam aanhingen heel erg was. Toen dit alles plaats vond was hier in Nederland het Kabinet Kok aan de macht en de Minister van Defensie was destijds Joris Voorhoeve. Toen er zich  ernstige problemen begonnen te ontwikkelen doordat de enclave dag en nacht onder vuur stond van het steeds oprukkende Bosnisch-Servische leger werd er voortdurend contact gehouden door Overste Karremans met het oppervel van de Amerikaanse collega's die elders opereerden en het thuisland. Een verzoek tot hulp van de luchtmacht werd afgewezen en ook zou er tussen de verbindingsofficier, die namens Minister Voorhoeve het contact onderhield met het opperbevel in de enclave een misverstand inzake het commando plaatsgevonden hebben. Laten we het zo stellen: veel communicatie tussen de diverse commandoposten kwam niet goed over en op een gegeven moment stonden de Servische troepen op de stoep van onze commandopost en onder het genot van een glaasje wijn werd de enclave in feite zonder slag of stoot overgedragen aan de opperbevelhebber van het Servische leger. Begrepen hadden de Bosnische Serviërs en de Servische soldaten het vnl. op de mannelijke personen die Moslim waren en die werden dan ook allemaal gevangen genomen en op 13 juli waren al die Moslims en ook een groot aantal helpers van ons Bataljon vermoord en zonder proces mensen veroordelen en personen op die manier de dood injagen valt onder de noemer Genocide. We stonden er als het ware bij en keken ernaar, maar we konden met onderbezetting van onze eenheid en voorzien van weinig bewapening dit alles niet tegenhouden. Veel soldaten van dit Nederlandse bataljon en ook de vele Bosnische moslimgezinnen die hun vader, en zonen op deze manier verloren, zitten nu na 27 jaar nog steeds met trauma's en er zijn er ook bij die een diepe haat koesteren tegen ons Nederlanders omdat we hen in de steek gelaten hebben. Een zekere Moslim met de naam Avdic Nedzad die zwaar gewond tussen de doden in het bos gedeponeerd was, wist kruipend te verdwijnen tussen de bosjes daar en dit met nog iemand die ook nog in leven was, wist hij de dans te ontspringen. Inmiddels heeft Nedzad een gezin met vrouw en drie kinderen en over de hele wereld houdt hij lezingen over het vreselijke bloedbad wat daar destijds plaats gevonden heeft. Ik hoop door dit verhaal gebracht te hebben op mijn blog Broeder Everard dat zowel Moslims alsmede de Orthodoxe Serviërs en iedereen die  gelovig of ongelovig is, maar wel met een zuiver geweten op zijn of haar manier bidt voor alle personen die destijds hiermee te maken hadden en vooral voor hen die fout gehandeld hebben dat ze tot inkeer komen en iets goeds doen voor de achterblijvers van de mensen die daar op een vreselijke manier vermoord zijn.