Na de bezetting van Polen in september 1939, brak in mei 1940 ook voor ons land de Tweede Wereldoorlog uit en werden we in een mum van tijd door de Duitse troepen onder de voet gelopen. Toen dit alles plaatsvond was ik 7 jaar en op 20 oktober 1944 werden we uit Huissen, dat toen frontgebied was, door de Duitse Weermacht gedwongen te evacueren. De Geallieerde troepen waren al zo kortbij dat we dachten dat dit van korte duur was. Veelal lopend of op boerenkarren zijn we terecht gekomen in Friesland. Verspreid over van allerlei adressen hebben we tot begin juni 1945 in Friesland vertoefd. Ik was 12 jaar oud toen de Tweede Wereldoorlog was afgelopen en heb dus bewust die hele oorlog meegemaakt. Terecht ben ik gekomen in een stratenmakersgezin, mijn ouders en broer en zusters zaten op een ander adres. Stellen kan ik dat we in Friesland niks tekort kwamen en echt liefdevol ontvangen en verzorgd zijn. De hele reis van Huissen naar Friesland heeft precies 11 dagen geduurd en de tussenliggende nachten hebben we doorgebracht bij diverse burgergezinnen die met ons begaan waren. Mensen die zelf nog nooit van huis en haard verdreven zijn of hebben moeten vluchten, kunnen zich niet voorstellen hoe dit aanvoelt. Hier in Europa hebben we lang sceptisch gekeken naar die vluchtelingenstroom uit in burgeroorlog verkerende Afrikaanse en Aziatische landen die met gammele bootjes over zee en/of geholpen door onbetrouwbare lieden die hiervoor de vluchtelingen zwaar lieten betalen-én-toen na ze volledig uitgekleed te hebben, aan hun lot overlieten. Ook hebben veel landen gefaald in de opvang van deze vluchtelingen. Veel van die stumperds hebben de eindstreep niet gehaald, verdronken op zee, of kwamen al dwalend van de ene plek naar de andere om van kommer en kwel. In België wonen veel Afrikanen die zich gekeerd hebben tegen de staat en zoals men tegenwoordig stelt geradicaliseerd zijn. Ook in Nederland en Duitsland zijn dergelijke groepen bekend. Gesteld kan worden dat dit mensen zijn die al jaren in die landen wonen en niet direct gerekend kunnen worden onder de vluchtelingen van de laatste 10 jaar. Niet alleen de huidige economische status van Europa heeft geleid tot een streng en in mijn ogen onmenselijk stuitend vluchtelingenbeleid door deze mensen aan hun lot over te laten, of ze in kampen en/of gevangenissen op te sluiten, óók het hele regeringsbeleid van de EU en veel aangesloten staten heeft in deze gefaald. Inderdaad is deze grote volksverhuizing een wereldprobleem en in een kort tijdsbestek niet op te lossen, maar dat wil niet zeggen dat we hiertegen niets moeten ondernemen. Gelukkig is na enkele drama's de mentaliteit veranderd en kijkt een groot gedeelte van de mensheid met andere ogen naar dit vraagstuk dat ons allemaal aangaat. Grote bedragen worden momenteel overgemaakt naar hulpinstanties en ook zijn veel particulieren bereid een of meerdere vluchtelingen een tijdelijk onderdak in hun gezin te geven. Wie met liefde hieraan meedoet zal beloond worden en ook de mensen die geholpen worden zullen u eeuwig dankbaar zijn.    

  
       Een religieuze die om mensen te redden barmhartigheid boven alles stelde

Dit is de foto van het Koerdische jongetje Aylan Kurdi die op zee verdronken is en
aangespoeld op het strand van de Turkse badplaats Bodrum.
Het kappersgezin was uit het Syrische Kobani gevlucht en toen de
vluchtelingenboot kapseisde verdronken.

Hier een foto van het lieve ventje, gestuurd door zijn naar Canada gevluchte tante,
die daar een kapperszaak begonnen is en duizenden dollars betaald heeft om de
van huis en haardverstoten familie Kurdi te helpen. 

                             Het is nu zaaks om uw hart te laten spreken!