Maria Lichtmis op 2 februari was vroeger een belangrijk kerkelijke feestdag met lichtprocessies en vele andere mooie gebruiken. Vandaag zijn al die kerkelijke feestdagen, zeker hier in Holland, totaal verwaterd en spelen bij de generatis van na de jaren '60 van de vorige eeuw geen enkele rol meer. De ouders van ons aller Heer waren joden en de Heer is dan ook volgens Joods gebruik besneden en moeder Maria heeft volgens de Joodse Wetgeving (Mozes) binnen de 40 dagen na de geboorte van haar zoon Jezus ook de tempelgang naar Jeruzalem gemaakt om een reinigingsoffer in de tempel te brengen. Deze kerkgang van moeders die pas een kindje gekregen hadden, kenden we hier vroeger ook, ofschoon hier niet de betekenis achterstak van het brengen van een offer of wat anders. Nee, deze kerkgang van moeder, met of zonder haar gebaarde kind erbij, was bedoeld als een soort dankoffer, waarbij zowel moeder als kind door een priester gezegend werden. De meeste katholieke vrouwen hebben deze kerkgang altijd ervaren als een vernedering. Vroeger als misdienaar in onze parochiekerk en later als seminarist vond ik het altijd vreemd dat zo'n vrouw zonder de aanwezigheid van haar man op een bidstoel geknield vlakbij het altaar geplaatst werd, waarbij de indruk gewekt werd dat we te doen hadden met een onkuise en gevallen vrouw die van haar zonde bevrijd en gereinigd moest worden. Veel priesters hadden daar dezelfde mening over en symbolistisch kwam die ceremonie van de 'gevallen moeder' met een brandende kaars (onstoken kaars staat voor reinheid en licht) in haar hand bij de aanwezige gelovigen ook als zodanig over. Toch had de kerk van vroeger met al die ceremonies wel iets en ergens hunker ik weer naar die tijd terug, maar dan wel op een manier waarbij we allemaal gezamenlijk bij die plechtigheden betrokken worden. Nu alles maatschappelijk zo slecht functioneert en veel mensen in geestelijke en financiële nood verkeren is het niet meer dan een plicht van de kerkgenootschappen om deze mensen te steunen en zonodig te helpen. Misschien komt het dan ooit nog nog weer goed met de Kerk en al die gelovigen die vanwege wantoestanden binnen dit instituut  niet meer in de boodschap van het Evangelie geloven. Op 3 februari herdenken we de heilige Blasius, bisschop en martelaar. Toen hij in 316 na X naar de executieplaats gebracht werd ontmoette hij een moeder met een kind die een visgraat in haar keel had zitten en daarbij dreigde te stikken. Richting dit kind gaf Blasius de zegen en gelijk was zij van haar benauwdheid bevrijd. Een kerkelijk gebruik is het om op die dag de Blasiuszegen te geven, waar een priester twee gekruiste kaarsen om je nek houdt en hierbij een gebed uitspreekt om je te vrijwaren van benauwdheidsziektes. Op 14 februari herdenken we de heilige Valentinus, priester en martelaar, die in 269 na X door verkondiging van het Christelijk geloof in opdracht van keizer Claudius onthoofd werd. Het was zeker voor die tijd een modern priester die jonge paartjes, die moesten trouwen, verliefd waren, maar van hun ouders overal vanaf gehouden werden, in de echt verbond. Anno deze tijd vieren we Valentijnsdag door heimelijk leuke boodschappen, presentjes, mailpost of anderzijds te sturen naar iemand waarop we verliefd zijn. Ik doe er ook aan mee en verras verschillende kloosterzusters in binnen en buitenland door ze een ludieke boodschap te sturen. Broeder Everard heeft het vooral voorzien op die overigens knappe maar hele strenge zusters van de ouderwetse stempel. Niet doorvertellen mijn beste lezers en vooral niet aan onze gedoogoverste Pater Geert Wilderman, want dan raken de poppetjes aan het dansen!