Onze missionarissen zitten nog steeds over de hele wereld en vroeger waren wij blanken de enige priesters die als missionaris in Afrika, Indonesië, maar ook in landen als Brazilië, Nieuw-Zeeland, Australië, je kunt stellen overal vertegenwoordigd waren waar mensen bekeerd moesten worden. Veel zieltjes hebben we er niet mee gewonnen, hooguit wat meer comfort naar die mensen gebracht, gezorgd dat er bvb op Papoea Nieuw-Guinea geen koppen meer gesneld werden of menslijk vlees gegeten en dies wat meer. De laatste jaren zijn er wat programma's op tv geweest van stammen die nog altijd in de wildernis leven en wij hebben hierbij ook gezien dat deze mensen hun seksuele lusten niet verborgen hielden en vaak de nacht doorbrachten door de hele tijd vreemde klotsende geluiden te maken die afkomstig waren uit hun ontsloten peniskoker. In de missie moest je niet aan komen draven met verhaaltjes die vroeger mijnheer pastoor in de catechismusles op school ons doceerde, want echt dan werd je door die nikkers als iemand beschouwd waar een dikke streep doorheen liep. We hebben ons als broeder bezig gehouden hun een ambacht te leren, bvb hoe ze brood moesten bakken, schoenen konden maken, en grond bewerken. Ook hebben we daar mensen gevonden die wel iets zagen in onze manier van bouwen. Broeder Frederik van de broeders van Liefde uit Maastricht had nog een plaat waarop de verschillende volkeren waaronder wij gewerkt hebben stonden afgebeeld. Pater Bernardus die onder de eerste Nederlandse emigranten in Australië missiearbeid verricht heeft, reikte me nog wat materiaal uit dat land aan en zelf had ik nog een paar foto's uit mijn Nieuw-Zeeland tijd en daar ben ik toentertijd nog getuige geweest van de eerste uitbraak van de grote vulkaan de Ngaruhoe op het Noorder eiland van Nieuw-Zeeland. Evenals in Australië is in Nieuw-Zeeland schapenteelt een van de belangrijkste middelen van bestaan en kom je in Nieuw Zeeland, mijn vader zei altijd als je maar diep genoeg graaft kom je daar terecht, weet je niet wat je allemaal te zien krijgt. De stad Kopenhagen in Denemarken mag dan een sprookjesstad zijn, Wellington in Nieuw Zeeland is helemaal het einde! Naast schapenteelt zijn ook de eucalyptusbossen aan de oostkust van Australië als bron van bestaan zeer belangrijk. Tevens is het de verblijfplaats van die schattige koalabeertjes die afhankelijk zijn van de bladeren van deze boom en als ze die niet of in onvoldoende mate aantreffen gaan ze echt dood. De Eucalyptusboom is een snelgroeiende boom, heeft ontzettend veel wortels en zuigt enorme hoeveelheden vocht op. Hij wordt gebruikt om aangeplant te worden in moerasgebieden en binnen de kortste keren ligt de boel droog. Ik weet niet of deze boom ook gedijt in de buurt van onze riviergebieden die steeds overlopen, mogelijk zou het helpen om overtollig vocht weg te werken en grote overstromingen op natuurlijke wijze tegen te houden. Verder is het hout ook geschikt voor houtbewerking, meubels, schuttingen en dies wat meer. De Eucalyptus wordt ook wel gumboom genoemd vanwege het vele hars wat vaak op de schors zit. Bekend is ook de eucalyptusolie wat uit zaad en uit de bladeren geperst wordt. Men zegt dat er een kiemdodende werking vanuit gaat en in de farmaceutische industrie worden er mondwassingsmiddelen en inhaleerproducten van gemaakt. Ook is de olie heel goed te gebruiken voor massagedoeleinden  en toegevoegd aan parfum wordt de olie uit de Eucalyptus citridora en aan zepen die van de Eucalyptus odorata. Bij de schapen gaat het niet alleen meer om de wol, maar ook om het vlees en zeker onze buitenlandse gasten zoals Turken en marokkanen consumeren veel schapenvlees en hoeveel daarvan ingevoerd wordt uit landen als Australië en Nieuw-Zeeland weet ik niet precies te vertellen. Uiteindelijk hebben we hier in Nederland ook al genoeg schapen-en geitenhouders.  Wat ik wel weet is dat wij uit Nieuw-Zeeland veel fruit betrekken, waaronder de kiwi's op de eerste plaats staan.