Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
Wie denkt dat in de hedendaagse Nederlandstalige literatuur Herman Brusselmans de enige is die in staat is om een boek van honderden bladzijden vol te lullen met flauwekul, denkt verkeerd. De Nederlander P.F. Thomése (geboren in 1958 in Doetinchem, onvoltooide studies geschiedenis, werkzaam als journalist, lijkt een beetje op Art Garfunkel) is er ook zo eentje. In Het bamischandaal treedt de schrijver zelf op als hoofdfiguur en draait alles rond een zekere J. Kessels, een vrijgezel uit Tilburg-Noord die naar verluidt ook al opdraafde in eerder werk van Thomése (de verhalenbundel Greatest Hits uit 2000 en J. Kessels: The Novel uit 2009, twee boeken die we nog niet gelezen hebben).
J. Kessels, liefhebber van grote borsten en vooral van negerinnen met alles erop en eraan, is verliefd geworden op Mei Lan, het knappe en goed bedeelde nichtje van de plaatselijke afhaalchinees in Tilburg-Noord, en is haar achterna gereisd tot in Shanghai. Zijn twee vrienden, de auteur en Peerke Sonnemans, vliegen naar Shanghai om aldaar een speurtocht te ondernemen naar de verdwenen J. Kessels. Ze doen dat aanvankelijk met de hulp van Frans de Schel Schellekens, een man uit Breda die in Shanghai fietsen verhuurt en toeristische rondleidingen organiseert. Via hem komen ze in contact met de eigenares van de fietsen, Bernadette van Rooij: een lelijk Brabants wijf dat echter beschikt over een wereldkont en met wie de auteur een korte maar hevige seksuele relatie beleeft.
Na een tijdje blijkt dat J. Kessels hokt in hetzelfde hotel als waar de auteur en Detteke regelmatig de bloemetjes buiten zetten.
Blijkt dan dat J. Kessels van de familie van Mei Lan wel op bezoek mag komen, maar haar niet mag aanraken (als wij het goed begrepen hebben, omdat er iets mis is met de naam van J. Kessels als je die in het Chinees vertaalt). De eerste keer dat de auteur en zijn gevolg bij die Mei Lan binnenkomen, ontstaat er al meteen een triootje auteur-Mei Lan-Detteke, maar de auteur gaat niet all the way met Mei Lan, omdat de sfeer er niet naar is en hij plots zijn interesse in het knappe Chinese meisje verliest. Samen met de teleurgestelde J. Kessels en Peerke Sonnemans reist de auteur terug naar Nederland. Tussendoor is ook gesignaleerd geworden dat de bami in Tilburg lekkerder is dan die in China, en dat Chinezen misschien wel iets in de bami doen om ons westerlingen eraan verslaafd te maken (vandaar de titel).
Zoals men merkt, slaat heel deze plot als een tang op een varken, maar blijkbaar is de enige bedoeling de lezer te entertainen met grappige triviaalliteratuur. In het eerste deel van de roman (de reis naar Shanghai en het aldaar rondrijden per fiets) lukt dat slechts matig en pas wanneer de billen van Bernadette ten tonele verschijnen en vervolgens permanent de aandacht trekken, krijgt het verhaal wat bubbels. De tekst staat overigens van voor naar achter vol scabreuze en scatologische opmerkingen, en er wordt voortdurend machopraat (met een Noord-Brabants, meer bepaald Tilburgs accent) verkocht rond oude Duitse porno, homos en de naijver tussen Tilburg en Breda. Dat kan misschien wel eens een enkel keertje leuk overkomen, maar het niveau van cafétoogpraat of gescheld op de voetbaltribune wordt daarbij nooit overstegen.
Thomése doet weliswaar regelmatig zijn best om het (oppervlakkige) literaire kader van zijn boek te doorprikken door zich als auteur buiten het verhaal te begeven en de lezer relativerend toe te spreken. Dat gaat dan bijvoorbeeld zo: ( ) daarom zijn we hier, en de lezers ook, dus het moet wel allemaal ergens naartoe gaan. We fietsen hier niet voor de kat zijn kut achter een of andere kont aan. Zo zijn we niet getrouwd. Dit is literatuur, dit gààt ergens over. De vraag is alleen: waarover? Onder de goede inzenders wordt een reisje naar Shanghai verloot. Mogen ze daar zelf kijken hoe of het zit. Een auteur hoeft zijn lezers ook niet alles voor te kauwen. Een beetje inbreng van de lezerskant doet soms wonderen [p. 127].
Het bamischandaal vuilspuiterij, maar briljant opgechreven vuilspuiterij is zowel een ode aan als een démasqué van het verschijnsel man, schrijft Jeroen Maris veel te welwillend in zijn recensie van dit boek in Humo [nr. 3769, 27 november 2012, p. 131]. Dat Het bamischandaal verre van briljant is en zeker geen hoog literair niveau haalt, blijkt alleen al uit de talloze verwijzingen naar de kont van Bernadette van Rooij, die wel enigszins en grappig en sympathiek overkomen, maar nooit opvallend knap verwoord zijn. Als dan ook nog eens blijkt dat de humor, waarop dit boek zou moeten drijven, erg povertjes en al te gekunsteld uitvalt, blijft er inderdaad niet veel meer over dan een nep-Chinese pseudo-pornoroman [p. 237].
FILM: A perfect world (Clint Eastwood) (USA, 1993)
A PERFECT WORLD (Clint Eastwood) (USA, 1993)
(137)
Naar aanleiding van de eerste visie (in Metropolis-Antwerpen op 6 januari 1994) schreven wij het volgende. Zeer vakkundig gemaakte en boeiende prent over een ontsnapte gevangenisboef (een uitstekende Kevin Costner) die samen met een kompaan een jongetje ontvoert. Die kompaan wordt door Costner al snel uitgeschakeld en tussen jongetje en boef ontwikkelt zich een vader/zoon-relatie (zij hebben allebei een vader die hen in de steek heeft gelaten). Boodschap van de film is: de noodzaak van een beschermend gezin en ouderliefde. Bevat een aantal grappige én sterk emotionele momenten. Deze film sprak mij een stuk méér aan dan Eastwoods voorganger Unforgiven. Te herbekijken! Quotering: 4.
Enkele maanden later (op 22 september 1994) luidde het zo. Tweede visie, nu op video. Nog meer dan bij de eerste visie ben ik ervan overtuigd dat deze film een pleidooi inhoudt voor gezinsliefde en geborgenheid. Nochtans zit wat J.O. erin zag (niets is wat het lijkt) ook duidelijk in de thematiek. Twee bijkomende stukjes materiaal. De criminologe in de caravan tijdens de achtervolging: In a perfect world things like this wouldnt happen in the first place, would they? En Kevin Costner (Butch Haynes) tegen Phillip in de gestolen stationwagon: A housefather : the best thing a man can hope to be
Nu, na al die jaren, een derde visie en dan vallen toch een aantal zwakheden op. De film drijft grotendeels op de sympathieke interactie tussen de ontsnapte boef Butch en het jongetje Phillip (nota bene afkomstig uit een gezin van Getuigen van Jehovah), dat in Butch duidelijk de vaderfiguur herkent die hij node moet missen. Veel minder geslaagd en zelfs ietwat storend zijn de komische intermezzos rond de achtervolgende Texas Ranger Red Garnett (rol van Eastwood zelf) die in zijn luxe-caravan onder meer opgescheept zit met een onsympathieke FBI-agent en een door de gouverneur opgedrongen criminologe. Aan deze criminologe bekent Garnett naar het einde toe dat hij ooit aan een rechter een verkeerd advies heeft opgedrongen in verband met Butch Haynes, maar dit (nochtans blijkbaar belangrijke) onderdeel van de plot wordt heel onhandig en onduidelijk aangebracht.
De film kent een onverwachte en ook ongemakkelijke wending wanneer Butch en Phillip terechtkomen bij een zwart gezin, waarvan de vader (of is het de opa?) zijn zoon (kleinzoon?) ruw behandelt waardoor Butch door het lint gaat en op het punt staat die man te doden. Waarop Phillip zijn vaderfiguur neerschiet. De film krijgt zo plots een bittere sfeer en, zoals Karin Seberechts schreef in Film & Televisie [nr. 438, januari 1994, p. 11], vraag je je vertwijfeld af aan welke kant van Christus kruis deze moordenaar thuishoort. Het niets is wat het lijkt-motief zit inderdaad duidelijk in het begin en het einde van de film. In het begin zien we Butch vredig in het gras liggen, maar op het einde blijkt dat hij dus neergeschoten is door Phillip en achterhaald door de cops. Butch, die aan het onderhandelen is met een ongewapende Garnett en Phillip in feite wil vrijlaten, wordt dan per vergissing door een FBI-scherpschutter gedood (omdat men ten onrechte denkt dat Butch nog een wapen in zijn zak heeft). De woede en teleurstelling van Garnett en de criminologe die daar het gevolg van zijn, kunnen door de kijker maar half begrepen worden doordat het scenario, naar ons aanvoelen, een aantal steken laat vallen.
A perfect world is op die manier een film die lange tijd weet te boeien en zelfs te ontroeren, maar die op het einde door enkele rare plot twists alsnog de mist ingaat.
Quotering: *** (3de visie: 8 maart 2013 VRT/Een)
ISABELLE (Tessa de Loo) 1989
Een structuur-analytisch verslag
Er werd gebruik gemaakt van de Grote Lijsters-editie van deze novelle: Tessa de Loo, Isabelle, Noordhoff Uitgevers BV, Groningen-Houten, 2012, 85 blz. De novelle verscheen in 2001 ook reeds als onderdeel van de Grote Lijsters-reeks.
Voor gelamenteer over lelijkheid had toch niemand belangstelling?
[Tessa de Loo, Isabelle, p. 38]
1a Uitwendige structuur
Op een dag verdwijnt de beroemde Franse filmster Isabelle Amable tijdens een bergwandeling in haar geboortestreek (de Auvergne). Na een tijdje staakt de politie haar speuracties en verliest de pers haar interesse. Alleen de dikke dorpsonderwijzer Bernard Buffon, die in zijn jeugd ooit door Isabelle en haar vader gered werd uit de klauwen van pestende kameraadjes en sindsdien heimelijk verliefd is op zijn knappe, bekend geworden dorpsgenote, blijft verderzoeken.
Isabelle, die regelmatig naakt gaat zwemmen in een bergmeertje, blijkt tijdens één van haar tochtjes ontvoerd te zijn door de aartslelijke Jeanne Bitor, die vereenzaamd in een afgelegen boerderij woont met haar twee gevaarlijke honden. Overdag houdt ze zich bezig met het op schilderijen vastleggen van het rottingsproces van dode dieren en s avonds staat ze achter de tapkast van de dorpsherberg. Jeanne, die jaloers is op de schoonheid en het daarmee samenhangende succes van Isabelle, wil deze laatste uithongeren en het proces van haar verval op doek vastleggen. Isabelle wordt door Jeanne gevangen gezet in de kelder van de boerderij.
Na een aantal weken ontstaat er echter een zekere toenaderng tussen Jeanne en Isabelle, vooral nadat Isabelle bekend heeft dat ze helemaal niet zo gelukkig is en dat schoonheid ook een last kan zijn. Naar eigen zeggen werd Isabelle als tiener door haar stiefvader misbruikt, wordt ze als actrice niet ernstig genomen en is ze twee maal ongelukkig gehuwd geweest. Jeanne begint in Isabelle een bondgenote te zien in haar strijd tegen de gehate mannen.
Via een gesprek met Bernard Buffon in de dorpsherberg komt Jeanne erachter dat Isabelle haar voorgelogen heeft. Teleurgesteld besluit ze Isabelle nu definitief uit te hongeren, maar op een ochtend blijkt dat Isabelle zich in de kelder heeft opgehangen. Jeanne verbrandt haar schilderijen, jaagt de honden weg en trekt de bergen in. Diezelfde ochtend komt de achterdochtig geworden Bernard Jeannes boerderij inspecteren. Hij ziet Jeanne als een dolle tekeergaan rond een vuur in haar tuin, dringt de boerderij binnen en ontdekt Isabelle in de kelder. Deze laatste is echter niet dood: de ophanging was aan de hand van een filmtrucje geënsceneerd. Doordat de honden enkele strobalen hadden omgegooid, kon Isabelle echter niet meer loskomen en Bernard redt haar nu uit een zeer benarde positie. Op weg naar het dorp wordt Isabelle even duizelig. Ze moet gaan liggen en Bernard kan zich er nog net van weerhouden lelijke dingen met Isabelle te doen.
Isabelle wordt snel weer de oude en Bernard kan rekenen op de dankbaarheid van Isabelle en haar familie, maar als blijkt dat Isabelle het voor Jeanne Bitor opneemt, verliest Bernard zijn interesse voor de knappe vrouw en zijn verliefdheid is over. In de plaats daarvan trekt hij nu door de bergen, gefascineerd op zoek naar Jeanne. Zoals hij in Isabelle het goede en het schone had aanbeden, zo meende hij, afgaand op de kiem van onmenselijkheid die hij bij zichzelf had ontdekt, in Jeanne het kwade en het lelijke te herkennen [p. 85, laatste bladzijde].
De tekst bestaat uit 14 titelloze, redelijk korte hoofdstukjes. Het verhaal wordt grotendeels chronologisch verteld, maar niet altijd. Een structuurtrucje dat door De Loo blijkbaar graag wordt toegepast (naar verluidt ook elders in haar oeuvre), is immers dat van de flash-back. In het eerste hoofdstuk is Isabelle al gekidnapt en op het einde van het tweede hoofdstuk blijkt zij zich in de kelder van Jeanne Bitors boerderij te bevinden, maar pas in hoofdstuk 4 [pp. 19 e.v.] krijgen we, terugblikkend, het verhaal van de ontvoering. In hoofdstuk 5 vernemen we via een flash-back [pp. 27-29] hoe de jonge Bernard door Isabelle en haar vader werd bevrijd uit de handen van een aantal pestkoppen. In hoofdstuk 12 ontdekt Jeanne dat Isabelle zich heeft opgehangen, waarna ze haar schilderijen verbrandt en wegvlucht van de boerderij. In het volgende hoofdstuk wordt de tijd even teruggedraaid en zien we samen met Bernard Jeanne rond het vuur dansen. Pas dan ontdekt Bernard de opgehangen Isabelle in de kelder en kan hij haar bevrijden uit haar netelige positie.
In haar novelle Het rookoffer uit 1987 vertelt Tessa de Loo haar verhaal zelfs omgekeerd-chronologisch (en dat 13 jaar vóór hetzelfde procédé werd toegepast in de film Memento van Christopher Nolan!). Zulke literair-technische gimmicks hebben de bedoeling de aandacht van de lezer gaande te houden en zijn op die manier best te verantwoorden.
1b Inwendige structuur
Titel
Is eenvoudig, logisch en direct: Isabelle Amable is één van de drie hoofdpersonages en om haar ontvoering draait de hele plot.
Motto
Een motto is niet aanwezig.
Vertelsituatie
In Isabelle hebben we te maken met een auctoriële verteller die zich het zuiverst manifesteert in het eerste en laatste (14de) hoofdstuk. In de twaalf tussenliggende hoofdstukken verglijdt de vertelinstantie naar een verschuivend personeel standpunt, door nu eens in de huid van Jeanne te kruipen (hoofdstukken 2, 4, 6, 7, 9, 11, 12) en dan weer door de ogen van Bernard te kijken (hoofdstukken 3, 5, 8, 10, 13). Isabelles gedachten en waarnemingen blijven buiten beeld. Dat de alwetende verteller te sterk op het voorplan treedt, waardoor de lezer een bevreemdende distantie tot de personages blijft ervaren (aldus Boekengids), is maar half waar. Die bevreemdende distantie is wel degelijk aanwezig maar zij heeft als prettig effect dat een macaber en ietwat sensationeel gegeven op een nuchtere en gereserveerde manier beschreven en gelezen kan worden.
Motieven
Een eerste motief (motief A), waar met geen mogelijkheid naast te kijken valt, is de tegenstelling tussen schoonheid (belichaamd door Isabelle) en lelijkheid (vertegenwoordigd door Jeanne en Bernard). Het woord schoonheid komt in de 85 paginas omvattende tekst (als we juist geteld hebben) 29 maal voor, de woorden mooi en schoon 14 maal, de term lelijkheid treffen we 19 maal aan en het woord lelijk 20 maal.
Nauw hiermee verwant is het jaloezie-motief (motief B) dat we voor de eerste maal aantreffen op bladzijde 19, waar de gedachten van Jeanne over Isabelle worden weergegeven: Dit was de vleesgeworden verleidelijkheid, dit was alles wat Jeanne niet was, dit was het toppunt van onrechtvaardigheid: Isabelles buitengewone schoonheid was niet haar eigen verdienste, ze was gewoon zo geboren. Andere vindplaatsen van dit motief zijn:
- Het was hoog tijd dat er aan deze wanverhouding een eind kwam. Eindelijk rechtvaardigheid! [p. 25].
- Jeanne zegt tegen Isabelle: Dank zij de schoonheid ben ik lelijk. ( ) De mensen hebben in de loop der eeuwen normen bedacht voor de ware, zuivere schoonheid. Wat van die norm afwijkt is lelijk ik voldoe aan geen enkele schoonheidsnorm [p. 34]
- Odile Sévérac tegen Bernard over Isabelle: Ze zou nooit iemand benadelen. Hooguit zal er wel eens iemand jaloers op haar zijn geweest [p. 46]. Dit kan tegelijk beschouwd worden als een knipoogje van de auteur naar de lezer, die immers maar al te goed beseft dat Jeanne inderdaad stikjaloers is op Isabelle.
- Over Jeanne: Haar jaloezie ten aanzien van iedereen, vrouw of kind, die door iemand wie dan ook begeerd werd, maakte haar tot een complete buitenstaander tegenover deze problematiek [p. 52].
Het aan Jeanne verbonden lelijkheid-motief leidt ook nog naar twee andere aan Jeanne geconnoteerde motieven. Ten eerste het vergankelijkheid-motief (motief C), dat een eerste maal voorzichtig opduikt wanneer de pens die Jeanne kookt voor haar honden, een rottingslucht verspreidt [p. 9], maar later verscheidene malen expliciet opduikt: als kind was ze al vervuld van alles wat met verval, vergankelijkheid, de dood te maken had waardoor ze later schilderijen begint te maken van dode dieren en zich als een kenner van de afbraak gaat beschouwen [p. 11], het door de magerte van Isabelle meer en meer zichtbare skelet brengt Jeanne in een voortdurende staat van opwinding [p. 18], Jeanne meent dat zij instructies uitvoert van de natuurwet dat alles wat de natuur aan schoonheid voortbrengt, ook weer door haar wordt afgebroken [p. 20] en zegt tegen Isabelle dat de natuur alleen schoonheid creëert om haar weer te vernietigen [p. 33]. En wanneer Jeanne zich afvraagt hoever ze kan gaan met het uithongeren van Isabelle, bedenkt ze dat het proces van verval steeds centraal had gestaan [p. 63].
Ten slotte is er het mannenhaat-motief (motief D). Als Jeanne aan haar vader denkt, verslikt ze zich [p. 10], met haar twee broers (de ene dokter, de andere pastoor, beiden even lelijk als zijzelf) heeft zij geen contact meer [pp. 10-11], wanneer Bernard verneemt dat Isabelle zich op de oever van het bergmeertje masturbeerde, laat de schrijfster hem dit somber interpreteren als een daad die de hele mannelijke soort overbodig maakte [p. 15], Isabelle probeert Jeanne ervan te overtuigen dat aantrekkelijke en onaantrekkelijke vrouwen allemaal dezelfde vijand hebben (mannen dus) [pp. 41-43, zie ook nog p. 50] en Jeanne krijgt daardoor het idee dat ze niet langer alleen tegenover een mannelijke overmacht staat [p. 44].
Anticipaties en retroversies
Op pagina 15 vertelt de boer Peyrol aan Bernard dat hij Isabelle heeft zien masturberen bij een bergmeertje. Op pagina 20 wordt deze zelfde scène beschreven vanuit het standpunt van Jeanne en nu vernemen we pas (retroversief) dat ook Peyrol zich aan het masturberen was.
Op pagina 38 vermoedt Jeanne reeds eventjes (anticiperend) dat Isabelle haar voor de gek houdt: Even later bekroop haar het vermoeden dat het een truc was van Isabelle, een slimme, door en door vrouwelijke truc om haar voor zich te winnen en haar te vermurwen. Dan zou al die belangstelling geacteerd zijn ( ). Als Isabelle Jeanne op pagina 42 vertelt dat zij twee keer ongelukkig getrouwd is geweest, dan weet de oplettende lezer op pagina 47 reeds (retroversief) dat zij liegt (Buffon verneemt daar van een oude vriendin van Isabelle dat zij bij haar verdwijning op het punt stond voor het eerst in haar leven te trouwen), nog vóór Jeanne zelf dit via een gesprek met Buffon te weten komt [pp. 59-60]. Als Isabelle op pagina 52 beweert dat zij misbruikt werd door haar stiefvader, weet de lezer eveneens (retroversief) dat zij liegt (zie pagina 47: Haar moeder is nog steeds met dezelfde man getrouwd, haar eerste en enige, de vader van Isabelle).
Een ander anticiperend spelletje met de lezer is het regelmatig vermelden van Isabelles groeiende vertrouwelijkheid met de honden van Jeanne [pp. 43, 51, 56]: de lezer kan zo vermoeden dat Isabelle iets van plan is om aan Jeanne te ontsnappen.
Op pagina 70 steekt Jeanne haar schilderijen in brand. Even staat ze op het punt ook de boerderij in brand te steken: Ze kon ook het huis . Maar ze doet het niet. Pas op pagina 74, wanneer Bernard Isabelle ontdekt en merkt dat zij nog leeft, beseft de lezer (retroversief) dat Isabelle nipt aan de dood ontsnapt is (zij zou omgekomen zijn in de brandende boerderij).
Een heel enkele keer laat De Loo een kans om te anticiperen liggen. Op de tweede pagina [p. 6] wordt reeds expliciet gesignaleerd dat tegen de muur van Jeannes boerderij stapels brandhout liggen. Men zou verwachten dat die later een rol spelen bij het verbranden van de schilderijen [p. 70], maar nee: Jeanne gebruikt alleen dode takken van verwaarloosde struiken om het vuur aan te steken
Knipoogjes van de auteur
Veel opvallende knipoogjes zijn niet te ontdekken. Hierboven werd al verwezen naar pagina 46 waar Odile Sévérac over Isabelle zegt dat er hooguit wel eens iemand jaloers op haar zal geweest zijn. De enige andere keer dat het gebeurt, betreft eigenlijk het zinnetje voor gelamenteer over lelijkheid had toch niemand belangstelling op pagina 38.
2 Thematiek
Concreet thema
Een jaloerse, lelijke vrouw ontvoert een knappe filmactrice omdat zij deze wil uithongeren en haar aftakelingsproces wil schilderen. Dankzij een filmtrucje en een op haar verliefde dikke dorpsonderwijzer weet de actrice te ontsnappen.
Abstract thema
In de secundaire literatuur die wij hebben geraadpleegd, is er niemand die nààst het abstracte thema van dit verhaal kijkt. In zijn recensie voor de Standaard der Letteren [3 maart 1990] noteert Herman Leys: Het grondmotief van de roman zit ( ) in de konfrontatie tussen lelijkheid en schoonheid. J. Huisman schrijft in het Algemeen Dagblad: De roman behandelt het conflict tussen schoonheid en onaantrekkelijkheid. Ook de vrouwelijke jalouzie en wraakzucht spreken een hartig woordje mee. Boekengids heeft het over een bezinning over de rol van fysische [lees: fysieke] schoonheid in sociale en zelf-acceptatie. Dossier Grote Lijsters 1998 stelt: Centraal in Isabelle staat de confrontatie tussen deze bloedmooie titelheldin en haar oerlelijke ontvoerster Jeanne, wier jaloezie macabere vormen aanneemt.
Inderdaad: reeds op de tweede bladzijde van het boek staan de trefwoorden schoonheid en lelijkheid (motief A) binnen één zin tegenover elkaar: Bezitten de vrouwen van Auvergne doorgaans een aardse, blozende schoonheid, deze getuige [bedoeld wordt: Jeanne Bitor] was van zon zeldzame lelijkheid dat zij met recht het zoveelste wonder der natuur genoemd mocht worden in deze aan natuurwonderen zo rijke streek [p. 6]. Het abstracte thema wordt voor de eerste keer expliciet aangebracht op pagina 19 (vermenging van motieven A en B, we zitten in de gedachten van Jeanne): Dit was de vleesgeworden verleidelijkheid, dit was alles wat Jeanne niet was, dit was het toppunt van onrechtvaardigheid: Isabelles buitengewone schoonheid was niet haar eigen verdienste, ze was gewoon zo geboren. Bewonderaars, aanbidders, minnaars tederheid, hartstocht alles viel haar in de schoot om de simpele, stompzinnige reden dat zij mooi was.
Haar enige troost vindt de aartslelijke Jeanne in het schilderen van vergankelijkheid en verval (eerst van dieren, ten slotte van een mens: de prachtige vrouw Isabelle) (motief C), omdat zij zo wil aantonen dat schoonheid niet meer dan schijn is en dat de natuur schoonheid alleen creëert om haar weer te vernietigen. Dat is uiteraard een meer dan correcte vaststelling (want iedereen wordt oud en lelijk, iedereen sterft uiteindelijk) maar ondertussen is het slechts een schrale troost, want Jeanne zit nu eenmaal met die lelijkheid opgescheept en dat is voor haar een onoverkomelijke hindernis op de weg naar het geluk. Jeanne plaatst het tot onmacht leidende besef van haar lelijkheid zelfs in een historisch perspectief [p. 50]: Heel diep in de mensen leeft nog steeds het idee dat lelijke mensen niet deugen. De fysionomie, die tot in onze eeuw als een serieuze wetenschap beoefend werd, leerde dat mooie mensen goed en lelijke mensen slecht waren. In de geïllustreerde leerboeken staan tekeningen van mensen met een hoog voorhoofd, een fraai gevormde neus en mond: zij hebben stuk voor stuk een edel karakter. Dan volgen er afbeeldingen van mensen met een adelaarsprofiel, een lage haarimplant, in elkaar overlopende wenkbrauwen, een platte neus mensen zonder kin: zij zijn sluw, achterbaks, jaloers, gierig, dom, onbetrouwbaar zelfs misdadig .
Wij zijn er vast van overtuigd dat Tessa de Loo met deze boeiende thematiek een stevig punt heeft. Ooit noteerden wij uit een Humo-interview met Goedele Liekens (zelf een mooie vrouw) de volgende uitspraak: Als je minder serieus wordt genomen, is dat omdat je een vrouw bent, niet omdat je een mooie vrouw bent. Integendeel: ik aanschouw met de grootste verbazing hoe de intelligenste mannen direct een hoop verstand kwijt zijn als ze tegenover een mooie vrouw zitten; hoe ze zich laten inpakken. Dat is wonderlijk om te zien. En ik denk dat een mooie vrouw daar heel snel gebruik van leert maken [Humo, nr. 3158, 13 maart 2001]. In de lessen Engels lazen wij vroeger wel eens een tekstje met als titel What Beauty Buys, waaruit het volgende fragmentje: According to experiments performed with personnel managers in companies, attractive job applicants were considered more qualified even though their application forms were almost identical to those of less attractive applicants. In hospitals, well-groomed patients received better treatment from the doctors who left the room less frequently, were more polite and spent more time interviewing them about their symptoms. Observers also rated an averagely attractive person more highly if he or she had an attractive wife or husband. Children at school or in the nursery were considered to be more intelligent and popular if they were more physically attractive than their schoolmates.
Vandaar is het natuurlijk nog maar een kleine stap naar het onderwerp plastische chirurgie. Het komt in Isabelle totaal niet aan bod, maar voor wie door de novelle aan het denken wordt gezet, dient het zich wel aan op een presenteerblaadje. Dàt je door De Loos boek sowieso over deze dingen aan het denken wordt gezet, is vanzelfsprekend een pluim op de hoed van de auteur, zoals ook J. Huisman signaleert: Wat intrigeert in De Loos roman is dat je na lezing van haar boek anders aankijkt tegen wat wij domweg mooie en lelijke mensen noemen. Om te beginnen weten we na lezing van Isabelle niet meer wat mooi en lelijk is en is het begrip domme blondje van de baan. Verder maakt dit boek duidelijk dat het bespotten van lelijke mensen één van de stomste dingen is die mensen elkaar aandoen.
Of alle lezers na verwerking van het boek van dat laatste ook werkelijk overtuigd zullen zijn, weten wij nog zo net niet. In dat verband valt op pagina 38 van het boek het volgende zinnetje op: Voor gelamenteer over lelijkheid had toch niemand belangstelling? En echte lelijkheid, waaraan plastische chirurgie ook niets kan verhelpen, blijft een probleem, want de werkelijkheid is geen sprookje en hoe kunnen lelijke eendjes in real life ooit in prachtige zwanen veranderen? Door alles te zetten op andere talenten, zoals intelligentie, sportiviteit of sociale gerichtheid, kan men zij gebrek aan erotische aantrekkingskracht (in de breedste betekenis van het woord) wel enigszins sublimeren, maar kan men dan toch ooit echt gelukkig worden? In de novelle tracht Isabelle haar ontvoerster ervan te overtuigen dat schoonheid ook nadelen heeft, maar ze liegt! Achteraf deelt ze mee dat ze onder meer gebruik heeft gemaakt van de biografie van Marilyn Monroe [p. 80]. Een goed voorbeeld van hoe schoonheid toch niet gelukkig maakt? Wellicht, maar waarschijnlijk is een belangrijke factor hoe je met schoonheid omgaat, en dan lijkt schoonheid toch een sterke troef bij de zoektocht naar geluk, want: mooie meisjes (en jongens) mogen meer. Hetzelfde geldt overigens voor rijkdom en macht, die twee andere aardse verleiders waar iedere mens, al dan niet onbewust, van droomt.
Stanny Glasius-Wilmering signaleert dat in het werk van Tessa de Loo steeds mannen en vrouwen optreden die door hun aanleg of door de omstandigheden verre van volmaakt handelen, maar ook dat er nooit gesuggereerd wordt dat de personages schuld hebben aan hun slechte of domme daden. Naar aanleiding hiervan heeft hij het over de deterministische levensvisie van De Loo: haar personages zijn eenvoudigweg zoals ze zijn en door de milde beschrijving van de auteur is zelfs de ergste misdadigster, Jeanne Bitor in Isabelle, nog meelijwekkend. Ieder mens heeft nu eenmaal zijn slechte eigenschappen of frustraties waar hijzelf of anderen het slachtoffer van zijn; daar is niets aan te doen [p. 5]. Dit onderliggende determinisme (volgens Van Dale: Leer volgens welke onze wilsbepalingen en handelingen geheel door voorafgaande en uiterlijke omstandigheden bepaald worden, die dus de vrijheid van de wil ontkent) doet ons beter begrijpen waarom Isabelle Amable zich na de goede afloop opwerpt als pleitbezorgster van haar ontvoerster: Ik heb nog nooit iemand ontmoet, zei Isabelle, ineens merkwaardig rustig en beheerst, die zo ongelukkig is. Ik heb me ook nooit gerealiseerd dat een vrouw zozeer het slachtoffer kan worden van haar uiterlijk van haar lelijkheid [p. 81]. Dat is natuurlijk zeer nobel van Isabelle en zij beklemtoont op die manier nogmaals de abstracte thematiek en de boodschap van het boek, maar het aangekaarte probleem is daarmee nog niet opgelost. Of kunnen de lelijkerds dan werkelijk alleen maar terugvallen op de troostende en tegelijk dreigende woorden die Frank Zappa, nog zon notoire ugly devil, ooit tijdens een live-optreden naar het hoofd van zijn publiek slingerde: Ive got a message for all those good-looking people out there. Perhaps you are smart, perhaps you are beautiful. Hey listen! There are more of us ugly motherfuckers than you are ! So, watch it! [geregistreerd op het album Tinseltown Rebellion, 1981].
Een deelaspect van de hierboven behandelde thematiek dat nog niet aan bod kwam, is Jeanne Bitors (overigens begrijpelijke) mannenhaat. Of Tessa de Loo (die naar verluidt twee mislukte relaties achter de rug heeft) hier een stuk van zichzelf in geprojecteerd heeft, moet een onbeantwoorde vraag blijven, maar feit is: in Isabelle maken de mannen geen goede beurt (zie de verwijzingen bij motief D hierboven). Over de vader en de broers van Jeanne vernemen we overigens bijzonder weinig, waardoor deze draad in het verhaal nogal oppervlakkig blijft en we nog meer de indruk krijgen dat Tessa de Loo niet veel met mannen opheeft. Isabelle laat zij op het einde bijzonder sympathiek reageren, maar de dikke, eenzame, zich met Schubert (die naar verluidt ook vanwege zijn lelijkheid door vrouwen versmaad werd) identificerende dorpsonderwijzer Bernard Buffon laat zij als een idioot verliefd worden op Isabelle (wat uiteindelijk wel tot haar redding leidt), maar als Isabelle naast hem flauwvalt in het gras, kan hij zich maar nauwelijks bedwingen om zijn natuurlijke bestemming te volgen en geen beschaafd mens te zijn [p. 77]. Waarna het met zijn verliefdheid op Isabelle uit is en hij op een toch wel wat gewrongen wijze op zoek gaat naar Jeanne Bitor, door wier onmenselijkheid hij nu gefascineerd wordt [pp. 84-85].
Over De Loos eerste roman schrijft Boekengids: Krachtige vrouwenfiguren en uitermate negatief afgeschilderde mannenfiguren blijven centraal staan in haar roman Meander, en hetzelfde is waar voor Isabelle. De ommekeer in de houding van Buffon, zelf een soort mannelijke Jeanne Bitor, blijft echter merkwaardig en misschien wilde De Loo toch nog enigszins begripvol dan suggereren dat ook mannen kunnen lijden onder hun lelijkheid. Dat Jeanne Bitor op het einde spoorloos verdwijnt, is overigens nog zon draad die op onbevredigende wijze los blijft hangen. Herman Leys noemt de afloop van dit op zich al gezocht aandoende verhaal niet helemaal ten onrechte op zijn minst onwaarschijnlijk.
3 Personages
Er zijn manifest drie hoofdpersonages: Jeanne, Isabelle en Bernard. Ofschoon haar voornaam in de titel figureert, leren we Isabelle het minst goed kennen (ook al omdat zij dankzij haar acteertalent en filmervaring Jeanne leugens wijsmaakt over zichzelf), dit in tegenstelling tot Jeanne en Bernard die zich via de door hun ogen kijkende en met hen meedenkende verteller ontpoppen tot redelijk genuanceerde karakters. Nochtans lijkt alleen in het geval van Bernard sprake te zijn van een dynamisch personage, getuige de verschuiving van zijn fascinatie van de schoonheid (Isabelle) naar de lelijkheid en het kwade (Jeanne). Een catharsis is echter niet aanwezig en net als de kwestie Jeanne Bitor blijft ook de kwestie Bernard Buffon iets onvoltooids hebben (vergelijk p. 85, laatste zin van het boek).
Stanny Glasius-Wilmering signaleert dat een aantal recensenten de kritiek geuit hebben dat De Loos personages te weinig psychologische diepgang zouden hebben. Hij beantwoordt deze kritiek door te stellen dat De Loos werk, en vooral ook Isabelle, niet realistisch maar allegorisch dient te worden opgevat. De extreme tegenstelling schoonheid-lelijkheid zou daar inderdaad op kunnen wijzen en ook de gebruikte namen lenen zich voor symbolische interpretatie. De naam Isabelle Amable is duidelijk: de actrice is belle en aimable. De naam Buffon roept het woord bouffon (hansworst, zot, nar) op. Over de naam Bitor wordt hieronder nog iets gezegd (zie bij Evaluatie). Op ons maakte dat alles in elk geval geen storende indruk, want de symboliek ligt er niet vingerdik op en de karaktertekening is weliswaar nogal zwartwit, maar bevindt zich net binnen de grenzen van het aanvaardbare.
4 Tijd en ruimte
De vertelde tijd omvat enkele maanden (naar analogie met de verdwijning van de Franse filmster Isabelle Adjani zie bij Evaluatie kunnen we vermoeden: in het jaar 1988), de verteltijd is slechts 85 paginas. Dit heeft tot gevolg dat het verteltempo vrij hoog ligt. Opvallend is Tessa de Loos voorliefde voor het spelen met de tijd: zij voegt enkele flash-backs in (zie bij Uitwendige structuur) en draait enkele malen de tijd terug om bepaalde scènes vanuit iemand anders standpunt te bekijken (de badende Isabelle, Jeanne die haar schilderijen verbrandt).
Alles speelt zich af in een Frans boerendorpje in de Auvergne-streek. Van symbolische ruimte wordt geen opvallend gebruik gemaakt. Misschien kunnen hier wel de drie torens van de burcht van Jeannes voorouders vermeld worden: zij vergelijkt hen met zichzelf en met haar twee broers [pp. 9-11].
5 Stijl
Stanny Glasius-Wilmering signaleert [p. 9]: Terwijl de meesten in het debuut terecht de directheid van de stijl bewonderen, vinden ze dat de auteur in later werk in haar poging tot mooi-schrijverij met haar beeldspraak soms het tegendeel bereikt. Eigenlijk heeft in het algemeen haar stijl wel de directheid van haar debuut behouden, maar een aantal mislukte vergelijkingen heeft nogal wat schade aangericht. Isabelle kreeg nog maar weinig onverdeeld gunstige kritieken, omdat daarin beeldspraken voorkwamen als De vraag keilde als een steen door een ruit de kamer binnen en Haar miserabele voorgeschiedenis schoot als een trein waarvan de energiebron haar eigen lelijkheid was aan haar voorbij [de citaten op pp. 33 en 22].
Waarom die laatste twee vergelijkingen mislukt zouden zijn, zien wij niet zo direct in. Integendeel, Tessa de Loo geeft wel vaker blijk van een onmiskenbaar literair talent, zoals wanneer Buffon bedenkt dat Isabelle wel eens verkracht zou kunnen zijn tijdens haar wandeling in de bergen en dat dit wellicht onder meer veroorzaakt werd door de heupen die bij elke stap het geweten in slaap wiegden [p. 14]. Goed gevonden toch, die versmelting van verleidelijk wiegende vrouwenheupen en de uitdrukking in slaap wiegen, en je ziet het zo voor je. Wat ons betreft hadden zulke fraaie formuleringen zelfs wat vaker mogen voorkomen, maar dat is jammer genoeg net niét het geval.
Aan de structuur van haar novelle heeft Tessa de Loo in elk geval de nodige aandacht besteed. Op het einde van het eerste hoofdstuk [p. 8] vernemen we dat alleen Bernard Buffon niet berust in de verdwijning van Isabelle. Pas een hoofdstuk later [p. 13], nadat we nader kennis hebben gemaakt met Jeanne en Isabelle hebben ontdekt in haar kelder, krijgen we meer informatie over die Buffon. Zo houd je inderdaad de spanning erin bij de lezer. Zie voor andere voorbeelden van hoe De Loo vakkundig met structuur omgaat, ook bij Uitwendige structuur (de flash-backs) en vooral bij Anticipaties en retroversies en Tijd.
6 Evaluatie
Isabelle is het zesde boek van Tessa de Loo (pseudoniem van Tineke Duyvené de Wit, °15 oktober 1946, debuteerde op haar 37ste met de verhalenbundel De meisjes van de suikerwerkfabriek) en haar tweede roman, hoewel Isabelle eerder een novelle dient genoemd. In verband met dat pseudoniem is het volgende zijdelings interessant. In Kritisch Literatuur Lexicon [november 1991, p. 2] schrijft Stanny Glasius-Wilmering hierover: De voornaam van haar pseudoniem is ontleend aan Tessel en Theresia, wier naamdag op 15 oktober wordt gevierd; de achternaam aan die van haar overgrootmoeder, die Van Loo heette. De inspiratie voor haar pseudoniem deed ze op in de Belgische gemeente Tessenderloo. In Dossier Grote Lijsters 1998 [p. 18] noteert Tonny van Winssen over het pseudoniem: Op het idee daarvoor is zij gekomen door het gehucht Tesseloo in de Ardennen. Bovendien: Tessa komt van Theresia, wier naamdag op haar verjaardag 15 oktober valt, en haar overgrootmoeder heette Van Loo. Wat zal het nu zijn, denken wij dan: Tesseloo in de Ardennen of Tessenderlo (met één o!) in de Kempen? Wie van de twee auteurs bezondigt zich hier aan crommunicatie?
Nog in hetzelfde verband is ook het volgende merkwaardig. In zijn recensie voor het Algemeen Dagblad signaleert J. Huisman dat de plot van Isabelle hem herinnert aan de groteske affaire destijds (meer bepaald: in de zomer van 1988) rondom de verdwijning van de Franse filmster Isabelle Adjani: De Franse schandaalpers meldde dat zij zoek was en er kwamen zelfs suggesties dat Adjani aan aids leed, er misschien aan was overleden. De arme kunstenares voelde zich verplicht, zag geen andere uitweg, dan zich op televisie aan den volke te vertonen om aan het geklets een eind te maken. Anno 2001 werd op de website van de Grote Lijsters (www.lijsters.nl) het volgende citaat in de mond van Tessa de Loo zelf gelegd: Ik was met een ingewikkeld boek bezig, dat in Nederland speelt, maar ik liep totaal vast, ik zat er tegenaan te hikken. In de tussentijd ontstond dit verhaal [Isabelle dus]. Er was daarvoor één aanleiding. Er was vorige zomer in Frankrijk een filmster verdwenen, een jonge vrouw op vakantie bij haar ouders in de bergen, ergens in de provincie. Ze is nooit weerom gekomen. De Franse kranten stonden vol speculaties over wàt er nu toch met haar kon zijn gebeurd. Er werd een enorme zoekactie gehouden zonder enig resultaat. Mijn moeder vertelde me dat voorval. Ik sloeg aan het fantaseren wat er met haar gebeurd kon zijn. Was dat dan nog een andere vrouw dan Isabelle Adjani? Of vergist Tessa de Loo zich hier? Of vergiste die moeder zich? Als je weet dat de Franse actrice die in Isabelle verdwijnt, Isabelle Amable heet, dan is Isabelle Adjani toch niet ver weg? Maar zij is wél teruggekeerd en die Franse filmster volgens de moeder van De Loo niét! Raadselachtig allemaal (of gewoon: slordig en oppervlakkig), al mogen we er blijkbaar wel degelijk van uitgaan dat Isabelle Adjani model heeft gestaan voor de Isabelle Amable uit de novelle.
Tessa de Loo blijkt zich overigens wel eens meer te vergissen. In haar novelle wordt de naam van de ontvoerster van Isabelle Amable, Jeanne Bitor, als volgt uitgelegd: De geestigste onder hen maakte de opmerking dat zij haar naam met recht eer aandeed: Bitor was immers een verbastering van Butor, dat reiger betekent [p. 7]. Weliswaar wordt deze uitspraak in de mond van een politie-agent gelegd, maar butor betekent in het Frans niét reiger, wél roerdomp en bij uitbreiding domoor, lomperik (zoals ook wordt gesignaleerd door Stanny Glasius-Wilmering, p. 8). En bovendien: de vergelijking met een reiger past helemaal niet bij het aartslelijke, de politiemannen onbehaaglijk stemmende uiterlijk van Jeanne Bitor, terwijl een roerdomp (met zijn connotatie in het Frans van lomperik) hier veel beter op zijn plaats is. Raar alweer.
Dit alles is uiteraard slechts zijdelings interessant en vertelt ons weinig over de betekenis en de waarde van de tekst. Uit de analyse hierboven is gebleken dat Tessa de Loo zeker niet onaardig scoort op het gebied van stijl en vooral van structuur. Isabelle is een vakkundig geschreven novelle die via een nogal extreme casus een interessante, tot verder nadenken aanzettende thematiek behandelt, zonder daarbij het niveau van een meesterwerk te halen: enkele losse draden in het verhaal en de eerder zwakke psychologische uitwerking van de personages spelen de schrijfster hier parten. Volgens ons is dit boek overigens erg geschikt om verfilmd te worden: een beetje spanning, een beetje erotiek, een beetje horror en voldoende stof om over na te kaarten. Wie waagt zijn kans?
Quotering: ***½
Geraadpleegde lectuur
- Marita de Sterck, Noordnederlands proza, in: Boekengids, jg. 67, nr. 10 (december 1989), pp. 721-722.
- Stanny Glasius-Wilmering, Tessa de Loo, in: Kritisch Literatuur Lexicon, november 1991, pp. 1-9.
- Tonny van Winssen, Revanche van een laatbloeier. Over leven en werk van Tessa de Loo, in: Dossier Grote Lijsters 1998, pp. 16-19.
- Anoniem, Tessa de Loo: Isabelle, in: www.lijsters.nl geraadpleegd op 26 december 2001 [waarin opgenomen de recensies van J. Huisman voor het Algemeen Dagblad (19 oktober 1989) en van Herman Leys voor De Standaard der Letteren (3 maart 1990)].
Dat Christopher Nolan van ingewikkelde scenarios houdt, weten we nog van Memento, een film die begon met het einde en eindigde met het begin. En deze Inception is er overduidelijk wéér zo eentje. Wij proberen het even zo eenvoudig mogelijk uit te leggen.
Dom Cobb (Leonardo DiCaprio) weet dankzij zijn vader (een professor) heel veel af van dromen en van het onderbewustzijn. Hij werkt nu als een soort meesterdief die in staat is om binnen te dringen in de dromen van iemand anders om zo geheimen te ontfutselen aan diens onderbewuste. Ooit heeft Cobb geëxperimenteerd met zijn vrouw Mal (Marion Cotillard) in dromenland, meer bepaald door steeds dieper af te dalen in het onderbewuste en door in een droom te dromen en in die droom wéér te dromen. Drie dreamlevels dus. Daar is toen iets misgelopen (wat precies snappen wij nog steeds niet na drie maal kijken), zodat zij terechtkwamen in het Limbo: een toestand van eeuwige slaap, waarbij de hersenen het grotendeels laten afweten en men in een droomwereld leeft. Op één of andere manier (hoe precies begrijpen wij nog steeds niet na drie maal kijken) heeft Cobb toen ontdekt dat je uit dat Limbo kan wegraken door zelfmoord te plegen in je droom. Zijn vrouw wou echter niet weg uit dat Limbo (ondanks het feit dat er twee kinderen zijn in de realiteit), en Cobb heeft toen een idee in haar geest moeten inplanten (wat dus inception heet). Dat idee was: dit is niet de werkelijkheid en ik moet zelfmoord plegen om hier weg te raken. Dat is toen gelukt en beiden legden zich in hun gezamenlijke droom onder een trein, maar er liep weer iets mis. Cobbs vrouw blééf dat idee in de werkelijkheid behouden, en wilde dus in de realiteit zelfmoord plegen, samen met Cobb, omdat ze dacht dat de werkelijkheid niét de werkelijkheid was, maar een droom. Om Cobb mee zelfmoord te doen plegen, had ze bij haar advocaat een briefje gedeponeerd waarin stond dat Cobb haar naar het leven stond. Vervolgens sprong ze van de zoveelste verdieping van een hotel: dood natuurlijk. Sindsdien voelt Cobb zich schuldig en daalt hij regelmatig in zijn onderbewustzijn af, om opnieuw samen te kunnen zijn met Mal. Bovendien mag hij niet meer binnen in de VS (waar zijn kinderen zijn) omdat hij verdacht wordt van moord op zijn vrouw.
Dit alles kom je pas te weten in de loop van de film, want de eigenlijke rode draad is een opdracht die Cobb moet uitvoeren voor een of andere rijke Japanse zakenman, Saito. Deze is bang dat een concurrerende firma, gerund door vader en zoon Fischer, een energiemonopolie en dus te veel macht gaat krijgen zodra de vader sterft en daarom moet Cobb met zijn team in het onderbewuste van de zoon de idee inplanten (inception dus) dat de firma moet gesplitst worden in twee delen. Als Cobb daarin slaagt, zal de Japanner zorgen dat Cobb de VS weer binnen mag. Om dat idee in te planten moet er echter gezamenlijk gedroomd worden op drie niveaus (een droom in een droom in een droom), wat bepaalde risicos inhoudt in verband met labiliteit (of zoiets) en de dromers zelfs in Limbo kan doen belanden. Tijdens een vliegreis van Japan naar de VS (met aan boord de lijkkist van die vader, de zoon en Cobbs team) wordt de opdracht uitgevoerd. Eerst dreigt alles te mislukken, Cobb en de Japanner en nog een Franse assistente komen na veel vijven en zessen in Limbo terecht, waar Cobb definitief dient af te rekenen met Mal (die als projectie vanuit Cobbs schuldgevoel zijn dromen regelmatig komt storen en saboteren), maar uiteindelijk komt alles toch nog in orde. De inception is gelukt en de Japanner zorgt ervoor dat Cobb ongehinderd de VS binnen kan, waar hij zijn kinderen weerziet.
Tsja, we hadden gezegd dat we het eenvoudig gingen proberen te houden, maar dat is bij deze film dus carrément onmogelijk. Als je zon samenvatting als hierboven leest, dan lijkt dat een hele hoop Science Fiction-mumbo jumbo, en dat is het grotendeels ook. Wij haasten ons dus om hieraan toe te voegen dat deze Inception bijzonder knap gemaakt is, met heel veel spanning en actie-harde-actie, met heel veel knappe trucages en special effects, met hier en daar wat humoristische toetsjes ook, zodanig dat het geheel geen moment verveelt. Mààr! Qua emotieve impact scoort heel deze story zowat nul-komma-nul. De in feite erg tragische figuur Mal kan je bijvoorbeeld geen lor schelen, héél de film word je gepusht om haar te zien als een bitch terwijl ze eigenlijk het slachtoffer is van Cobbs experimentjes en uiteindelijk ben je blij dat ze definitief uitgeschakeld wordt. En bovendien: dat scenario van Nolan zit van onder tot boven en van achter naar voor vol gaten, onwaarschijnlijkheden en gezochte deus ex machinas. Wij sommen even voor de vuist weg op. Die zoon die met de lijkkist van zijn vader op één vliegtuig komt te zitten met heel die kliek van Cobb (de Japanse opdrachtgever heeft weliswaar de hele luchtvaartmaatschappij opgekocht, maar dan nog: zéér ongeloofwaardig dat die even rijke zoon met zijn dode vader in een gewone 737 naar de VS vliegt). Die vader van Cobb (de professor): komt totaal niet uit de verf. Dat verleden van Cobb met zijn vrouw en die experimenten: niet meer dan wazig gedaas. Die concurrerende firma waarvan de Japanner waarschuwend zegt dat ze een supermacht gaat worden: hoezo, waarom, waardoor? En dan dat telefoontje van die Japanner waardoor Cobb plots de VS wél binnen kan: totaal ongeloofwaardig alweer. En dan zwijgen we nog over alle momenten in de film waar het scenario van de hak op de tak springt, met brutale ellipsen, onverwachte wendingen en gezochte nieuwe elementen in het verhaal die de zaken komen compliceren.
Van een over de hele lijn bevredigend meesterwerk kan je op die manier natuurlijk al lang niet meer spreken, maar het is en blijft knap gemaakte én spannende cinema, zolang je niet àl te kritisch kijkt en een aantal (eigenlijk toch wel een hele reeks) narratologische zwakheden voor lief neemt. Persoonlijk lopen wij niet zo wild van dit soort gewild-moeilijkdoenerige films, maar we kunnen ons best inbeelden dat anderen hiervan uit hun dak gaan. En zonder te willen zeuren: t blijft uiteindelijk toch maar redelijk oppervlakkig entertainment dat weinig essentieels te vertellen heeft. Een mooie bevestiging van dit laatste is het einde van de film, dat we niet onvermeld kunnen laten. Binnen het verhaalkader is het zo dat men om te weten of men nog droomt of terug in de werkelijkheid is een totem moet hebben: een klein voorwerpje waaraan men de waarheid kan aflezen. Cobb heeft bijvoorbeeld een klein tolletje en als dat blijft rondtollen, droomt hij nog, anders valt het stil. Op het einde komt Cobb dus thuis en gaat hij naar zijn kinderen die in de tuin aan het spelen zijn. Eerst doet hij echter binnen op de tafel dat tolletje nog eens ronddraaien. De camera volgt de naar de tuin stappende Cobb, wendt zich dan echter terug naar de tafel, waar dat tolletje nog aan het ronddraaien is. Dan lijkt het alsof dat tolletje vertraagt en op het punt staat om te gaan stilvallen en DOEK! Film gedaan. Haha! Zoals gezegd: oppervlakkig entertainment, maar wel leuk oppervlakkig entertainment.
Quotering: ***½ (2de visie: 22 mei 2011 dvd bib Wuustwezel) (3de visie: 7 maart 2013 Kinepolis Antwerpen filmforum)
FILM: The Tree of Life (Terrence Mallick) (USA, 2011)
THE TREE OF LIFE (Terrence Mallick) (USA, 2011)
(138)
Naar verluidt heeft Mallick twintig jaar lang rondgelopen met het idee voor deze film tot hij in 2007 het verzamelde beeldmateriaal begon te monteren, wat drie jaar later resulteerde in een Gouden Palm van Cannes (2011). Kan dus niet anders dan zeer de moeite waard zijn, zou men denken. Nou.
Mallick hanteert een superpoëtische, impressionistische stijl met als bibberende rode draad een Amerikaanse familie uit de jaren vijftig: vader (Brad Pitt), moeder (Jessica Chastain) en drie zonen. In het begin krijgen we al meteen te horen dat één van die zonen overleden is (blijkbaar op 19-jarige leeftijd) maar vervolgens wordt de tijd teruggedraaid en maken we in stukken en brokken de opvoeding van die drie kinderen mee. Vooral de oudste zoon, Jack, begint gaandeweg vervelender en vervelender te doen en de vader ontpopt zich daarbij meer en meer tot een strenge tiran, die ook vaak ruzie maakt met de moeder. Op het einde heeft hij daar spijt van en horen we Jack off-screen zeggen dat het belangrijk is lief te hebben in je leven.
Dit alles vormt echter slechts de helft van de film. We zien namelijk ook enkele malen de volwassen Jack (Sean Penn) een beetje doelloos ronddwalen, vooral op zijn werk, en de rest van de film bestaat uit (overigens bijzonder wollig) gefilosofeer rond de zin van het leven en het lijden en het ontstaan en het einde van het universum. Het begint met een citaat uit het boek Job (God die de mens terechtwijst) en even later horen we de moeder off-screen peroreren over de op zichzelf en op beheersen gerichte natuur en de zachtmoedige, op ondergaan gerichte genade (grace). Mallick heeft blijkbaar de Imitatio Christi van Thomas à Kempis gelezen en in die natuur en genade kunnen we enigszins de vader en de moeder herkennen, maar waar Mallick ermee naartoe wil, wordt nooit duidelijk.
We krijgen ook regelmatig beelden geserveerd van sterrennevels, melkwegstelsels, vulkaanuitbarstingen, een kloppend hart, aders vol bloed, wiegende zeewieren, visscholen en vogelzwermen en dergelijke meer en we veronderstellen dat Mallick hiermee doelt op het ontstaan van de aarde. Wat even later bevestigd wordt, als we te maken krijgen met enkele dinosaurussen (we wanen ons plots in de documentairereeks Walking with Dinosaurs). Deze evolutionaire draad wordt dan echter een hele tijd afgebroken en keert pas weer op het einde, wanneer de jonge en de oude Jack samen met alle familieleden en vele anderen over een strand wandelen, waarbij wij veronderstellen dat Mallick hier het opstaan van de doden bij het Laatste Oordeel suggereert. We krijgen ook wat apocalyptische beelden te zien en ten slotte een brug en een wazige lichtvlek: de overgang naar het eeuwige leven?
The Tree of Life is een onweerstaanbaar, veellagig meesterwerk, een bijzonder mooie en rijke reflectie over leven en dood, over orde en chaos, rede en spiritualiteit, schrijft Freddy Sartor in Cinemagie [nr. 276, herfstnummer 2011, p. 9]. Volgens ons vormt deze film en zijn receptie (bij een deel van het kijkerspubliek) een prachtige illustratie van het sprookje over de kleren van de keizer. Dat The Tree of Life een hele reeks mooie beelden en mooie (klassieke) muziek bevat, daar kunnen we het allemaal over eens zijn. Maar is dat genoeg om van een meesterwerk te kunnen spreken, beseffende dat een film iets anders is dan een poëtische diamontage of powerpointpresentatie?
Wat bijvoorbeeld opvalt, is de totale onevenwichtigheid van de structuur in deze prent. Tijdens het eerste uur wordt de verhaaldraad rond die familie voortdurend onderbroken door beelden van de volwassen Jack en van het ontstaan van de aarde, terwijl dat in de volgende drie kwartier plots niet meer het geval is: daar zitten we zonder interrupties heel de tijd die familie te volgen. Bijzonder irritant daarbij is het telkens weer opduikende gefluister en gezemel van verscheidene personages, maar vooral van de moeder en van Jack, waarbij zij blijkbaar à la Job aan het klagen zijn tegen God (er worden constant vragen gesteld). Bijzonder irritant is eveneens het wollige en warhoofdige van de filosofie die achter dit alles steekt en uiteindelijk culmineert in de new age-achtige wijsheid dat je moet liefhebben in het leven.
We zwijgen dan nog van de hakketakkerige en rusteloze montage die permanent beelden aan elkaar plakt zonder veel logische samenhang, zowel in de kosmische sequensen als in de sequensen rond het gezin. Die kosmische beelden deden ons trouwens onweerstaanbaar denken aan de TV-zender National Geographic Channel, die wanneer er wat tijd over is, ook zomaar een hoop beelden van melkwegen, vissende ijsberen, watervallen en stromende lava achter elkaar op een hoopje gooit. Het is trouwens opvallend dat The Tree of Life een aantal overeenkomsten vertoont met Stanley Kubricks 2001 A Space Odyssey (de beelden uit de oertijd, de kosmische beelden), maar terwijl die sequensen bij Kubrick functioneel ingebed zijn in een magistraal thematisch kader, zwalpen ze bij Mallick hulpeloos rond in een zee van gratuïteit, waarbij de indrukwekkende vorm moet verhelen dat de vent erachter niets te vertellen heeft.
Echt waar: de kleren van de keizer! The Tree of Life is een pretentieuze en mislukte prent van een warhoofdige regisseur die zich een breuk tilt aan zijn eigen sérieux.
LES AVENTURES DE RABBI JACOB (Gérard Oury) (Frankrijk, 1973)
(100)
Louis de Funès speelt (voor de zoveelste keer) een rijke fabriekseigenaar (Victor Pivert) met een bazige vrouw en een dochter die op trouwen staat. Hij raakt echter verwikkeld in de klopjacht op een Arabische revolutionair waardoor hij en de revolutionair zich moeten verkleden als orthodoxe joden (en dat terwijl Pivert manifest een vreemdelingenhater is). Hierdoor worden zij echter verward met Rabbi Jacob en diens assistent die vanuit Amerika op bezoek komen in Frankrijk. Dat leidt natuurlijk tot de nodige komische situaties maar uiteindelijk komt alles in orde: Piverts dochter gaat zelfs trouwen met de revolutionair, die ondertussen in zijn land tot leider is verkozen.
Het scenario van deze film is verschrikkelijk hakketakkerig en zit vol gaten en onwaarschijnlijkheden, maar erger is dat ook de (talrijke) grappen meestal zwak uitvallen. De film wordt nog enigszins gered door de (ondertussen echter over- en overbekende) hyperkinetische mimiek en epibraties van De Funès, maar het geheel weet niet echt te overtuigen. De leukste sequens uit de film is ongetwijfeld wanneer Pivert en de revolutionair samen met een folkloristisch uitgedost groepje een joodse dans moeten uitvoeren.
Quotering: **½
(2 februari 2013) (dvd bib Brecht)
1 (Woelige) zee = de zondige, onbetrouwbare wereld waarin wij leven
[Bartelink 1990/91: 8. In oudchristelijke teksten staat de zee voor de boze wereld. Dit heeft een bijbelse oorsprong: zie onder meer Psalm 45: 3, Psalm 73: 13, Openbaring 11: 7, 17: 8 en 17:15. In Job 40 en 41 zijn de zeemonsters Behemoth en Leviathan Satan-symbolen.]
Physiologus ed. 1979 (circa 200)
- 6 (hoofdstuk IV). Stichtelijk-allegorisch traktaat. Over de zwaardvis: The sea is the world, the ships are the prophets and apostles who cross through this world, [through the eye of the squall and storm of this world without any danger or shipwreck to their faith; they conquer the deadly waves, that is, the contrary] powers of the adversary.
- 34 (hoofdstuk XXIV). Over de parel (= Christus): The sea is the world and the divers who bring up the pearl are the chorus of holy doctors.
Druce 1919 (XII)
- 13. In het bestiarium van Philippe de Thaun (12de eeuw) staat de zee voor de Wereld. Stormen = angst, tranen, verwarring. Met verwijzing naar de Psalmen van David.
Pierre de Beauvais: Bestiaire ed. 1980 (XIIIa)
- 26. Bestiarium. Naar aanleiding van de serra: La mer est le symbol de notre monde. Les navires représentent les justes qui ont traversé sans danger, en toute confiance, les tourmentes et les tempêtes du monde, et qui ont vaincu les ondes mortelles, cest-à-dire les puissances diaboliques de ce monde.
- 36. Naar aanleiding van de ybex: Toi, chrétien, apprends à nager dans cette mer, cest-à-dire en ce monde.
- 37. Idem. ( ) les ondes de cette mer qui se dressent contre nous, à savoir les volontés de ce monde. ( ) les périls de la mer, à savoir le monde.
Fabulae ed. 1985 (XIIIb)
- 108 (nr. 48). Latijnse verzameling fabels en parabels. ( ) which has cast them into the sea i.e. into the bitterness of sin and, finally, into the bitter sorrow of hell.
Legenda aurea I ed. 1993 (circa 1260)
- 92. Geestelijk traktaat: een verzameling heiligenlevens. Over Sint-Marcellus: Marcellus comes from arcens malum, keeping evil away, or from maria percellens, striking the seas, i.e., striking and beating back the adversities of life in the world. The world is likened to the sea, because as Chrysostom says in his Commentary on Matthew, in the sea there is confusion of sound, constant fear, the image of death, tireless clashing of the waves, and never-ending change.
Legenda aurea II ed. 1993 (circa 1260)
- 333 (hoofdstuk 171). Verzameling heiligenlevens. Uit een brief van Sint-Chrysogonus aan Sint-Anastasia: The little ships of our bodies sail one and the same sea, and our souls do the work of the sailors under the one pilot of the body. The ships of some are held together by strong chains and survive the pounding waves of life undamaged, whereas other ships, constructed of fragile wood, are close to foundering even in calm weather yet finish their voyage. You then, O handmaid of Christ, cling with your whole heart to the trophy of the cross, and prepare yourself for the work of God.
- 387-388 (hoofdstuk 182). Hoofdstuk over kerkwijdingen. Hence we sing lauds at that hour, in order not to be submerged with the Egyptians in the sea of this world, and to thank God for our creation and his resurrection.
Dat Boec van Gods Wraken ed. 1869 (1346-51)
- 303 (Boek I, hoofdstuk 6, verzen 467-469). Geestelijk rijmtraktaat. In dese felle welde zee / Daer so meneghe grote vlaghe / In porret ende ruert alle daghe. Het schip van de Kerk moet erop varen met twee riemen: de paus en de keizer.
Die Spiegel der Sonden ed. 1900 (XIV)
- 82 (Deel III, hoofdstuk XC, verzen 6427-6474). Berijmde zondenspiegel. Want ertrike is eene zee vul snevens (v. 6430). Dus is die werelt min noch mee / Vul ongheweders eene zee (vs. 6445-6446).
Hildegaersberch ed. 1981 (circa 1400)
- 245 (nr. 116, verzen 123-128). Gedicht. Over de Wereld: Si slach der ebben ende der vloet. / Die gheen die daer in varen moet, / Die wacht den wint of goet ghetyde, / Crijcht hijt beyde, soe is hi blyde / Dander diese teghen draecht, / Dat is die gheen die hem beclaecht. Eb en vloed = de wisselvalligheden van het aards bestaan. Moraal: de Wereld is bedrieglijk en wisselvallig.
- 245 (nr. 116, vers 137). Idem. Die werlt is recht een meer te zeylen. Context (verzen 136-145): God helpt de vromen in de haven maar de zondaars die op haer behaghen varen, krijgen dikwijls tegenwind en lopen vast op zand.
Tafel van den Kersten Ghelove II ed. 1937 (1404)
- 84 (Winterstuc, hoofdstuk 17, regels 126-127). Theologisch compendium. Over de hoop: Si set den ancker inder werelt meer.
Tafel van den Kersten Ghelove IIIa ed. 1938 (1404)
- 125 (Somerstuc, hoofdstuk 7, regels 844-848). Theologisch compendium. Die lieve moeder Gods Maria was meer dan op een stonde van haers liefs kints weghen mit rouwen bevaen, want dat ghift haer naem Maria te verstaen, die beduut een bitter zee. Want die golven van veel lidens op ende neder in hare herten gronde dronghen mit menighen storme tijtlics verdriets.
- 236 (Somerstuc, hoofdstuk 15, regels 425-429). Naar aanleiding van Jezus Hemelvaart: Voort die hoep is in sijnre opvaert ons meer ghesekert, want daer wi nu in die vervaerlike zee deser werelt mit menighen bulghen ghequasset werden, des David claechde: dat dat water golven geschid was al rede tot sijnre sielen toe ghecomen, hi sinkede ende en vant ghenen gront.
Tafel van den Kersten Ghelove IIIb ed. 1938 (1404)
- 444 (Somerstuc, hoofdstuk 35, regels 147-149). Theologisch compendium. Over penitentie en berouw: Si is een brugghe, die over dat meer deser werlt gaet ende leit an die haven der poorten des ewichs levens.
Tleven Ons Heren Ihesu Cristi ed. 1980 (1409)
- 33-34. Een Jezusleven. Die gulven der gheruchtigher ende onledigher zee deser werelt.
De Spieghel der Menscheliker Behoudenesse ed. 1946 (XVa)
- 29 (hoofdstuk 3, verzen 352-358). Geestelijk rijmtraktaat. Over Maria: Bider zee sullen wi verstaen / De werelt, nader scrifturen zinne, / Daer wi alle roeyen inne, / Ende nemmermeer ter havene quamen / Der zalicheit, of wij en namen / Marien te hulpen, dese sterre claer, / Die ons mochte bringhen daer.
- 29 (hoofdstuk 3, verzen 386-393). Over Maria: Die zondare Theophilus / Ane sach dese sterre aldus, / Als hi inder zonden zee / Was ghezeilt in zinen wee, / Ende zoe, die was goedertieren, / Wildene minnentlike bestieren / Uter zonden zee in vreeden / Ter havene van zalicheden.
- 191 (hoofdstuk 32, verzen 251-254). Over Jonas en de walvis: Bi deser zee, daer ic of las, / Die aldus verstoremt was, / Daer es de werelt beteikent bi, / Mids dat zoe ooc vreeselijc zij.
Van der Navolghinge Ons Heren Jhesu Cristi ed. 1954 (XVA)
- 133 (Boek III, hoofdstuk 23, regels 19/21). Geestelijk traktaat. Gebed tot Christus: Bedwinge die menichvoudige uutdwalinge ende quetse die temptacien die mi ghewelt doen. ( ) Ghebiede den winde ende den onweder; segghet der zee: Laet of ende ruste, ende den noorden wint: En wilt niet meer waeyen, ende het sel grote stadicheit werden.
Het Tübingse Sint-Geertruihandschrift ed. 1996 (circa 1445-50)
- 84 (nr. 2, verzen 333-335). Omtrent Maria: Och ghy die sijt in tribulacie / End inder goluen der temptaci / Houtet oegh op desen ster.
Die pelgrimage vander menscheliker creaturen ed. 2005 (1463)
- 196 (regels 8-12). Stichtelijk-allegorisch traktaat. Ende en weet ghij niet, dat ghij sult moeten lijden ende over passen die grote zee, die al vol es van grooten tempeesten ende van onghewederen ende van vele wijns [wind] ende van vele jammerheden ende armoeden?
- 202 (regels 11-14). Over de plichten van priesters: waarom de priesters een roede hebben. Het es te wettenne dat es om dijn volc te regerene ende om hen doer te leidene doer die zee ter havenen van Jherusalem. Oec mede sijdi sculdich te tastene die diepheit van deser zee met uwer roeden.
- 439 (regels 1-2). Titel van een hoofdstuk: Van der zee, hoe dat sij ghelijct wert bijder werelt om der grooter vreeselicheit ende perikel die daer inne es.
- 443 (regels 24-27 e.v.). Lieve vrient, weet dat dese zee de welke du hier sies bediedt de werelt, de welke nemmermeer so wel te rusten en es, dair en sijn inne grote tempeesten ende onghewederten ende vele tormenten, om dies wille datter de wint van Ydelre Glorien inne wayet ( ).
Brugman ed. 1948a (XV)
- 228 (preek 29, regel 63-70). Prekenbundel. Doen Adam uut den paradijs geworpen was overmits die sunde der ongehoersamheit, doen al dat menschelike geslechte, dat van hem quam, inder werelt dolende was, recht oft inder wilder zee hadde ghelegen, ende en mochten bi hem)selven niet te lande comen, doen hadde die heilige drievoldicheit mede-doeghen metten menschelike geslechte. Daer-om sprac die soen totten vader: Vader, seyndet mi ende werpt mi in die zee, ende laet mi sien of ic dit volc yet te landen ghebringhen can.
Jhesus collacien ed. 1962 (1480?)
- 251 (23ste collacie van de H. Geest, regels 18-24). Prekenbundel. De H. Geest spreekt tot de zusters over een boom die over de hele aarde reikt, de takken hangen over de zee en draagt zoveel rozen dat boven elke mens een roos hangt: desen boem beteekent die passie uus bruydegoems dat sijn telgheren over reycten al eerterijc ende die zee dat beteekent dat u bruydegoem met sijnder weeliker doot ghenoech ghedaen heeft voer alle menschen ende dat over elcs menschenhoeft cleyn ende groot gheloeveghe ende ongheloeveghe een suete roese ghenicht hinc dat beteekent dat god die vader bereet es gracie te gheevene overmits die passie sijns soens.
De Roovere ed. 1955 (vóór 1482)
- 302 (verzen 25-26). Vroede rederijkersballade. Onslieder schip leeght cranck gheboeydt / Inde zee van tranen, doch moeten wy duere.
Stijevoort II ed. 1930 (1524)
- 22 (refrein 146, vers 23). Vroed rederijkersrefrein, Marialof. Den storm der zee myn seer veruaert. Context: De maan (Maria) heeft macht over de zee (de wereld). Storm op zee = bekoringen en beproevingen van wereld en duivel.
- 32 (refrein 151, vers 15). Vroed rederijkersrefrein, Marialof. Maria is de duif en Christus de olijftak die ons verloste wter zee van tribulacien.
De institutione feminae christianae ed. 1998 (1524/1538)
- 208 (Boek III, hoofdstuk 1, paragraaf 7, regel 10). Moraliserend humanistentraktaat. ( ) mortem ingressum ex navigatione in portum (de dood is het binnenvaren van de haven na een zeereis).
Doesborch II ed. 1940 (1528/30)
- 159 (refrein 84, verzen 60-63). Vroed rederijkersrefrein. Tsviants bedriech, swerelt listichede, / Tvleesch aentreck die hebben ons mede / Bestreden met groter meugenthede / In dese gheleuerde bedroefde zee.
Leffinge: spel van sinne in Gent 1539 ed. 1982 (1539)
- 73 (verzen 351-355). Rederijkersspel. Comt u perijckel an / Inde zee des waerelts, wilt niet af breken / Tancker van hope, of ghy moght zeer straf steken / Te gronde, meszeylt, eer ghy inde havene / Qwaemt van glorye.
Crul ed. 1954 (XVIA)
- 73 (verzen 8-11). Vertaling van Psalm 13: Die wateren des drucx zijn op mij ghegoten, / Ic sie de zee brieschende voer mij staen; / Heur baren hebben mij rontsomme besloten, / Ic en weet waer loopen, rijden, noch gaen.
Mertens/Torfs VI 1976 (1561)
- 509. In de Antwerpse Ommegang van 1561: de Wereld is een zee vol turbacie.
Bijns ed. 1875 (1567)
- 243 (boek III, refrein 6, strofe c, verzen 1-6). Vroed rederijkersrefrein. Sint Jan seyt, soo sijn schriften betoogen waer: / Al tgene, dat men inde werelt siet, / Is wellust des vleesch, begeerte der oogen claer / En hooveerdije des levens, en anders niet. / De werelt is een see, die altijt vliet / Ongestadich, periculoos om versincken. Vergelijk I Johannes 2: 16.
- 277 (boek III, refrein 16, strofe d, verzen 17-18). Vroed rederijkersrefrein, lofdicht op Maria: Lof havene, daer die schipbreukige toe vlien, / Die inde Zee van mistroosten wanen verdrincken!
De Bruyne III ed. 1881 (1579-83)
- 40-41 (refrein 97, strofe 3, verzen 4-6). Vroed rederijkersrefrein. De weirelt is de see daer wy in varen: / ons scheepken wert belast met menigerley baren: / nu hooge dan leege, nae ebbe volcht vloet.
De seven wercken der barmherticheijden ed. 1993 (XVIB)
- 34v (verzen 973-974). Rederijkersspel. Twaerachtich Woort Goots zegt over de ketters: het sijn voor waer, wilde baeren der see / haer eijgen schant opschuijmende alhier ter stee.
Schipper, Pelgrim en Post ed. 1998 (XVIB)
- 35v (verzen 623-624). Rederijkersspel. Schipper zegt: als een schipper die inde wilde see moet seijlen / dats in deese werlt.
2 Zee = de hel
[Mostert 1999: 199. Naar aanleiding van het bijbelse beeld van de zee. Het water van de zee, gebruikt als middel tot kastijding van het kwaad, kon worden geïdentificeerd met het kwaad zelve (vgl. Job 7: 12). De monsters die de zee bewoonden, met de Leviathan vooraan, symboliseerden het kwaad (bijvoorbeeld Jesaja 27: 1). De diepe wateren van de zee stonden voor het dodenrijk (Jona 2: 3-7).]
Dietsche Lucidarius ed. 1998 (1400-20)
- Z.p. (verzen 833-835). Stichtelijk rijmtraktaat. Men seit dat een helle is / In latine geheten lacus mortis, / Dat bediet ene zee der doot. Ene zee betekent hier eerder: een meer.
De Spieghel der Menscheliker Behoudenesse ed. 1949 (XVa)
- 29 (hoofdstuk III, verzen 359-361 / 369-372). Geestelijk rijmtraktaat. Over Maria, de leidsterre vander zee: Zonder hare moghen wij liden niet / Die broeyende zee der hellen verdriet, / Noch ter hemelscher havene raken. ( ) Bider welker wij, aerme weesen, / Zijn ontvloon der groter vreesen / Vander diepheit van deser zee / Ende vri bliven emmermee.
3 Zee = de dood
Doesborch II ed. 1940 (1528-30)
- 193 (refrein 106, vers 24). Vroed rederijkersrefrein over sterven: Wi moeten al steruen, o zee vol pijnen = De Bruyne III 1881: 34 (refrein 96): Wy moeten al sterven, o see vol pynen.
4 Zee // Laatste Oordeel
Antekerst ed. 1984 (1539)
- E3r. Gedrukt volksboek. Het eerste voorteken van het Laatste Oordeel = de zee zal zich verheffen boven de aarde. Dit is een waarschuwing aan de hovaardigen die altijd twisten en kijven. Hun hart is onrustig als de barnende zee. Zij willen altijd de hoogste staat bereiken.
5 Zee = God
Vanden blinckenden steen ed. 1934 (XIV)
- 27. Mystiek traktaat van Ruusbroec. Rivieren die naar zee vloeien // de mysticus die naar God vloeit: Dit ontsincken es ghelijc den rivieren die sonder ophouden ende sonder wederkeren altoes vlieten inde zee, want dat es haer eyghen stad. Alsoe ghelijckerwijs, eest dat wij gode alleene besitten, soe es onse weselijcke ontsinken met hebbelijcker minnen altoes vlietende sonder wederkeer in een afgrondich ghevoelen dat wij besitten ende dat onse eyghen es.
- 31. Een druppel vergeleken met de zee = wat de mysticus ervaart van God tegenover wat God echt is: ende wij leeren, in die waerheit sijns aenschijns, dat al dat wij ghesmaken, jeghen dat ons ontblijft, dat en es niet een druppe jeghen al de zee: ende dit verstormt onsen gheest in hitten ende in ongheduere van minnen.
Van der Navolghinge Ons Heren Jhesu Cristi ed. 1954 (XVA)
- 123 (Boek III, hoofdstuk 14, regel 15). Geestelijk traktaat. Over Gods oordeel: O ongemeten zwaerheit, o zee diemen niet over zwemmen en mach, daer ic niet van mi selven en vinde dan altemael niet!
De Roovere ed. 1955 (vóór 1482)
- 165 (verzen 22-23). Rederijkersrefrein, Marialof. God is mens geworden via Maria. Ghelijck als vander hoochster zee / alle aerdtrijcke versch ende bespoeyt es, zo heeft de Godmens ons mensen genezen.
Bijns ed. 1875 (1567)
- 405 (Boek III, refrein 54, strofe c, verzen 10-12). Vroed rederijkersrefrein. Hoe wel mijn boosheyt groot als deser blijct, / Bij u bermherticheyt sij niet meer en gelijct / Dan een droppel waters bij die heel zee. Druppel water = de zondigheid van de mens, de zee = Gods barmhartigheid.
6 Zee = Maria
Stijevoort I ed. 1929 (1524)
- 228 (refrein 113, vers 48). Vroed rederijkersrefrein, Marialof. Gratia plena oueruloyende zee.
Maria gheleken byden throon van Salomon ed. 1920 (1529)
- 312 (verzen 495-502). Rederijkersspel. Voort seght hy [Christus namelijk] Mathei zeventhiene hueghelic / een vulmaect ghelooue doet berghen verghaen groot / ende worpen jn zeede. Dit heift ghedaen bloot / Maria als zou met een vast ghelooue goet / gheseyt hadde naer dyn woort my ghescien moet. / Cristus den hoochsten berch des shemels troone / es ghedaelt jnde zeede van hueren persoone / ende dit duer huer ghelooue groot van crachten. Christus zei (Matheus 17) dat een groot geloof bergen doet vergaan en in zee vallen. Door het geloof van Maria is de hoogste berg (Christus) in haar zee gedaald.
7 Zee = de vrouw
Gruuthuse-handschrift ed. 1966 (circa 1400)
- 370 (nr. 65, verzen 6-8). Amoureus lied. Dese .M. es boven allen crachte / Machtich mijns, ghelijc der zee / Canzoe mi gheven zuer ende zachte.
- 503 (nr. 124, verzen 11-12). Amoureus lied. Ghelijc der hebben enter vloet / Gheift si mi zacht ende zere.
- 509 (nr. 128, verzen 1-3). Amoureus lied. O soete natuere, wijflich moet, / Ghelijch der ebben enter vloet / Doestu mir liden zeer ende zacht.
Stijevoort I ed. 1929 (1524)
- 121 (refrein 63, verzen 12-14). Vroed rederijkersrefrein over de vrouwen: Die de ardighe vrouwen aensiet / soe synse een zee een stroemende vliet / vol melodieusheden.
De institutione feminae christianae ed. 1996 (1524/1538)
- 112 (Boek I, hoofdstuk 10, paragraaf 82, regel 10). Moraliserend humanistentraktaat. ( ) rursus impudicam mare et thesaurum malorum omnium (de onkuise vrouw daarentegen is een zee en een voorraadkamer van alle kwaden).
Testament Rhetoricael II ed. 1979 (1561)
- 186 (fol. 259r, verzen 7-12). Rederijkersgedicht. Een lieve maagd wordt een woeste zee eens ze getrouwd is: Een maeght vp hueren huwedach meest simpel ghebleken / gracelick in tspreken / paeyselick zochtzinnich, oetmoedich ghedwee / maer alsser den dam word in ghesteken / wordt ze als een VpRysende beroerde zee / met weewytegher wee word de man dan bedaut.
8 Zee: restmateriaal
Jakobus I: 6
In verband met het vragen van wijsheid aan God: Maar hij moet vragen met geloof en zonder te weifelen; want wie weifelt, gelijkt op een golf van de zee, die door de wind wordt bewogen, en heen en weer wordt geslingerd. Golven van de zee, bewogen door de wind // twijfel, wankelend geloof.
Consolatio philosophiae ed. 1990 (524)
- 122 (Boek III, carmen 8). Geestelijk traktaat. Een leuk citaat/motto: Ipsos quin etiam fluctibus abditos / norunt recessus aequoris (wat de zee ook verbergt, diep onder t oppervlak, / ze delven haar geheimen op).
Rijmbijbel II ed. 1859 (1271)
- 314 (hoofdstuk 371, vers 19.586). Berijmde historiebijbel. Bede bi zewe ende ooc bi lande. De Middelnederlandse term zewe voor zee (vergelijk nog steeds: Zeeuws-Vlaanderen).
Vita Beatricis ed. 1993 (XIIId)
- 104 (paragraaf 145). Latijns heiligenleven. Als de strijder van Christus zag dat ze alsof ze zich in volle zee bevond en van alle kanten overspoeld werd door een orkaan van golfslagen bestookt werd met het massale geweld van een zware strijd, verstarde ze plots uit onzegbare angst. Weer die storm op zee-topos.
Gruuthuse-handschrift ed. 1966 (circa 1400)
- 305 (nr. 35, verzen 12-14). Lied over ontrouwe vriendschap: Steidich ende onsteidich bloet / Staet vaste als riet in winde, / Als nu eist ebbe, als nu eist vloet.
Doesborch II ed. 1940 (1528-30)
- 28 (refrein 11, vers 3). Amoureus rederijkersrefrein, liefdesklacht. Verwijten aan de Valsche Fortune: o vloyende zee, hoe vloydi wt mijn herte. Golvende zee = onbetrouwbaarheid van het lot.
Bijns ed. 1886 (vóór 1529)
- 89 (refrein 24, strofe b, verzen 3-5). Vroed rederijkersrefrein. Nu vloeyt wachermen de zee der tribulatien / Vol schandalizatien / Van oorloghe, sterfte; God moet ons beschermen. Woelige zee = woelige oorlogstijden.
Mont toe ed. 1950 (1583)
- 49 (vers 102). Rederijkersgedicht. Een kwade tong is zeer erg: Een vreeslick tempeest, een draeyende Zee. De storm op zee-topos, toegepast op roddel en achterklap.
Debuutalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Lana Del Rey, alias Elizabeth (Lizzy) Grant. Daarvoor maakte ze met producer David Kahne weliswaar al een plaat (Lana Del Rey A.K.A. Lizzy Grant), maar dat werd nul komma niks. Pas toen ze in 2011 haar zelfgemaakte videoclip van Video games [4] online zette, werd ze opgemerkt en door sommigen ingehaald als de nieuwe queen van de indierock. Andere beschouwden haar echter als een geprefabriceerd product van een platenlabel met gebotoxte lippen. Haar redelijk bombastische artiestennaam Lana Del Rey klinkt in elk geval behoorlijk fake, ofschoon zij zelf in interviews beweert dat ze in alle opzichten puur natuur is.
De twaalf door haarzelf in samenwerking met anderen geschreven nummers tonen aan dat dit meiske een fraaie stem heeft, maar voor de rest zitten er toch wat te veel synthetische strijkers in deze muziek om goed te zijn en klinken alle nummers op de duur zon beetje hetzelfde. Technisch gesproken zitten de songs wel redelijk snor, maar qua creativiteit en inspiratie ontbreekt er toch het een en ander. Zelfs de single Video games dooft na een niet onaardige start snel uit en gaat dan al gauw vervelen. Voor zover we kunnen horen, is het een beetje een zaagtrien, deze Lana Del Rey, van wie we in de nabije toekomst dan ook niet echt grootse dingen verwachten.
Quotering: **½ (7 februari 2013)
Klassiekers: geen.
FILM: Groenten uit Balen (Frank Van Mechelen) (B, 2011)
GROENTEN UIT BALEN (Frank Van Mechelen) (België, 2011)
(110)
Frank Van Mechelen verfilmde het gelijknamige bekende toneelstuk van Walter van den Broeck uit 1972 dat indertijd jarenlang de nodige bijval kende in de Vlaamse toneelzalen. Het verhaal heeft een eenvoudige, tweeledige structuur: enerzijds volgen we de plots uitbrekende en na weken met succes eindigende staking in de zinkfabriek van Vieille Montagne in Balen, anderzijds volgen we de rond geldgebrek en een zwangere tienerdochter draaiende persoonlijke besognes van Jan De Bruycker, één van de arbeiders.
Van den Broecks toneelwerk vertoonde alle kenmerken van de nieuw-realistische stijlrichting die anno 1972 in Vlaanderen op haar hoogtepunt was: een eenvoudig, herkenbaar (waargebeurd en actueel) onderwerp, een eenvoudige vorm zonder tierelantijnen, een sociaal-geëngageerde, linkse boodschap en de nodige relativerende humor. In Van Mechelens film is dit alles zonder veel moeite terug te vinden. Er wordt uitgebreid gesympathiseerd met de arbeidersklasse, ondanks het feit dat de kleine kantjes van Jan De Bruycker & Co (hun agressiviteit, hun platvloersheid, hun naïviteit en domheid: typerend voor dit laatste de titel die verwijst naar een schrijffout in de afscheidsformule van een brief) niet verdoezeld blijven. Maar al vinden wij in het begin Jan De Bruycker (Stany Crets) een beetje een proleet en zijn dochter Germaine (Evelien Bosmans) een stomme geit, op het einde van de film voelen we volledig met Jan en zijn vlagen van woede, verdriet en vreugde mee en toont zijn dochter meer gezond verstand dan Luc, het Leuvense studentje dat haar bezwangerde.
Dat dit een manifeste verdienste is van de film, staat buiten kijf. Jammer daarom dat de anderen, de Amada-studenten en de bourgeoisouders van Luc, nogal overdreven karikaturaal worden afgeschilderd, terwijl de bazen van Vieille Montagne bijna geheel buiten beeld blijven. Minder sterk (maar wel typisch nieuw-realistisch) is ook de vormgeving: echt de enige keer dat er iets opvallends gebeurt met beeld en/of geluid, is wanneer Germaines orgasmekreet vervormd wordt en knap overgaat in de sirene van de fabriek. Anderzijds wordt er dan weer duidelijk gescoord met de ruimschoots aanwezige humor (onder meer Jan die brieven schrijft naar de president van Amerika en naar de koning, waarna zijn vrouw die brieven steevast in de kachel werpt) en met de bijzonder vlotte en sappige dialogen, die ongetwijfeld op het conto van Walter van den Broeck mogen geschreven.
Niet werkelijk belangrijk, maar ons toch opgevallen: enkele realia-foutjes. In het begin wordt Germaine wakker gemaakt door een digitale zoemwekker. Digitale wekkers anno 1970/71? Op haar bed plakt een sticker van de Joepie. Carrément onmogelijk, want het tijdschrift Joepie werd pas opgericht in 1973. En op een bepaald moment krijg je een panoramisch beeld van een straat, waar op één van de huizen ostentatief een antenne werd geplaatst. Anno 1971 stond er natuurlijk op élk huis een antenne, want kabeltelevisie was er nog niet. Het is natuurlijk niet omwille van deze kleine vergissingen dat Groenten uit Balen geen onverbiddelijk meesterwerk is. Ondanks enkele belangrijkere minpuntjes, maakten Frank Van Mechelen en zijn team een bijzonder verdienstelijke en sympathieke prent, die we iedereen kunnen aanraden.
Quotering: ***
(1ste visie: 29 januari 2013 Kinepolis Antwerpen filmforum) (2de visie: 1 februari 2013 dvd bib Wuustwezel)
RUNDSKOP (Michaël R. Roskam) (België, 2011)
(128)
In 2012 de Belgische kandidaat voor de Oscar Beste Buitenlandse Film, maar op de eindmeet verslagen door het Iraanse A Separation. Het door Roskam zelf geschreven scenario draait rond het persoonlijke drama van de Limburgse jonge veeboer Jacky Vanmarsenille: als jongetje werden zijn teelballen kapotgeslagen door een (Waalse) idioot van net over de taalgrens, waardoor hij nu genoodzaakt is via hormoneninjecties zijn mannelijkheid te pimpen. Wanneer hij zijn zinnen zet op een meisje uit zijn jeugd (nota bene de zus van die idioot), loopt het mis. Op de achtergrond van dat alles speelt de hormonenmaffia in Vlaanderen.
Met dat zelfgeschreven scenario loopt het naar ons aanvoelen ook enigszins mis. Dat Jacky Vanmarsenille zijn eigen lijf opfokt met hormonen vormt natuurlijk een mooie parallel met de runderen die hij hetzelfde lot laat ondergaan, maar dat na jarenlange radiostilte zijn interesse voor dat Waalse meisje plots wordt getriggered doordat hij via de West-Vlaamse hormonenmaffia zijn jeugdvriend Diederik terug ontmoet, komt wat ongeloofwaardig over. Vanaf het moment dat de kijker weet wat Jackys jeugdtrauma is, verdwijnt trouwens de verhaaldraad rond de hormonenmaffia naar de achtergrond en laat de uitwerking ervan te wensen over.
Inhoudelijk is deze Rundskop dus niet helemaal bevredigend, maar daar staat tegenover dat de vorm van Roskams film voortdurend getuigt van een opvallend cinematografisch talent. Dat begint al meteen in het begin, wanneer Jacky met de auto arriveert bij een veeboer, maar we Jacky zelf pas na een tijd in beeld krijgen (spanning is meteen gegarandeerd). Andere voorbeelden van knappe montage zijn de flashback naar het jeugdtrauma (waarbij tijdens Jackys vlucht voor de idioot plots het geluid wegvalt) of nog de panoramas van gezwollen wolkenluchten die dreigend verwijzen naar het hormonenmotief. Waarschijnlijk is het vooral dat creatief omgaan met filmtaal dat in Amerika zal opgevallen zijn, samen uiteraard met de lovenswaardige acteerprestatie van Matthias Schoenaerts als Jacky. Voor zijn volgende film weet Roskam dus wat hem te doen staat: professionele hulp zoeken voor het uitschrijven van een scenario, en de rest komt dan vanzelf.
FILM: Alice doesn't live here anymore (Martin Scorsese) (USA, 1974)
ALICE DOESNT LIVE HERE ANYMORE (Martin Scorsese) (USA, 1974)
(112)
Een (heel) oude fiche orakelde ooit: Een film die inderdaad, zoals de kritieken zeggen, aan iedereen aan te bevelen is. Geen echt groots meesterwerk, maar wel één van die sympathieke, raakbekeken en humorgevoelige werkjes die handelen over gewone mensen en hun blije en droeve momenten, vakkundig gefilmd en uitstekend vertolkt (een verdiende Oscar voor Ellen Burstyn als Alice). Niet het genre dat we van Scorsese gewend zijn, het leunt eerder aan bij een Harry and Tonto van Mazursky, maar toch het bekijken overwaard. Quotering: 4.
Als Alice Hyatts man (met wie ze blijkbaar toch niet zo geweldig gelukkig was) omkomt in een auto-ongeluk, verlaat ze met haar (soms lastige) zoontje New Mexico en trekt richting Monterey (Californië), waar ze als jong meisje droomde van een carrière als zangeres. Ze vindt werk als zangeresje in een bar in Phoenix, wordt het hof gemaakt door een slijmerige jongeman (een nog jonge Harvey Keitel) die zich al snel ontpopt tot een gehuwde en agressieve kerel, en trekt dan maar verder. Naar Tucson, waar ze als dienster werk vindt en een relatie aangaat met de gescheiden rancher David (Kris Kristofferson). Na wat gekibbel wil die met Alice en haar zoontje wel naar Monterey trekken. Laatste beeld: Alice en haar zoontje lopen op straat, in de richting van een hotel dat Monterey heet.
Een bijzonder milde quotering was dat indertijd! De hernieuwde visie van deze vroege Scorsese-film leidde tot de vaststelling dat het om een weliswaar warmmenselijke maar ook nogal zwakke en oppervlakkige prent gaat over het zoeken naar liefde en het najagen van een oude droom. Het is allemaal nogal braafjes en op de duur zelfs een tikkeltje vervelend en het feit dat het verhaal gedragen moet worden door Ellen Burstyn en haar bleitsmoeltje doet er ook geen goed aan (zeker niet op de momenten dat ze zonodig een liedje moet zingen). In Film en Televisie [nr. 221, oktober 1975, p. 7] lezen we: Een film die als licht dreigt over te komen omdat de kineast de humor niet heeft vergeten, maar via de lach komt de zelfherkenning en de bevrijding: de story van de vrouw onderweg wordt een genuanceerd en fijngevoelig pleidooi voor gezonder, verzoenender intermenselijke relaties. Kan zijn, maar veel gelachen hebben we toch niet en achteraf voelden we ons eerder vermoeid dan bevrijd.
Quotering: **½
(19 januari 2013) (dvd bib Brecht)
MIDDELNEDERLANDS: Turias ende Floreta (anoniem) 1554
Een schoon historie van Turias ende Floreta
(anoniem) 1554
[Teksteditie: C. Lecoutere en W.L. de Vreese (eds.), Een schoon historie van Turias ende Floreta, seer ghenuechlijck om lesen. Hoe Turias die schoone Floreta ontschaecte ende hoe hy namaels coninck van Persen ghecroont werdt. Naar den Antwerpschen druk van de weduwe van Jacob van Liesveldt uit het jaar 1554 uitgegeven. Nederlandsche Volksboeken VIII, Boekhandel en Drukkerij voorheen E.J. Brill, Leiden, 1904 = Turias ende Floreta ed. 1904]
Genre
Een zestiende-eeuws volksboek. Een prozaroman.
Auteur
Anoniem.
Situering / datering
Dit boekje werd in 1554 gedrukt te Antwerpen door de weduwe van Jacob van Liesveldt (zie het zestiende-eeuwse colofon op pagina 79). In 1904 bevond het enige bekende exemplaar zich in de bibliotheek van de hertog van Arenberg te Brussel. Daarvoor was de bezitter C.P. Serrure (Gent). Er is nog een oudere druk bekend (Brussel, Thomas van der Noot, 1523), doch hiervan bleven slechts vier bladen bewaard. Waar het unieke exemplaar van deze druk zich tegenwoordig bevindt, hebben wij niet kunnen achterhalen. De Arenberg-collectie werd in de jaren vijftig van de twintigste eeuw op de markt gebracht (vooral via Amerikaanse kanalen). Waarschijnlijk bevindt de druk zich nu in particulier bezit.
Al even onduidelijk is of Turias ende Floreta teruggaat op een (eventueel Franse) bron. Debaene [1977: 177] heeft gewezen op de Spaanse prozaroman La Historia del rey Canamor y del infante Turian su hijo, waarvan de Middelnederlandse druk misschien een bewerking is.
Inhoud
Wanneer Turias, de zoon van koning Canamor van Persen van kooplieden verneemt dat Ados, de koning van de stad Sesena, een zeer mooie dochter heeft genaamd Floreta, vertrekt hij samen met een aantal ridders per schip richting Sesena. Aldaar ontvoert hij zonder veel problemen de prinses, die eerst ontstemd is, maar al gauw verliefd wordt op Turias. Wanneer een zware storm het schip verhindert de thuishaven te bereiken, zijn de ridders die Turias vergezellen, van mening dat dit komt door hun zondige gedrag tegenover Floreta en het meisje wordt tegen de zin van Turias afgezet op een rotseilandje in het midden van de zee. Zij ontmoet er de heilige kluizenares Ortaleza en diens dienstmaagd. Terug thuis kan Turias Floreta niet vergeten, en samen met zijn schildknecht reist hij op een ander schip in het geheim naar het eiland, waar hij Floreta terugvindt en weer oppikt.
Ten gevolge van windstilte op zee belanden zij in het land van hertog Marron, een verwante van koning Ados. Als Turias en Floreta aan land zijn, worden door het ruwe weer de kabels van het schip losgeslagen en beide geliefden belanden in het kasteel der kampioenen, waar Turias moet vechten tegen de ridder Ytannos. Wie de kamp verliest, zal de andere moeten dienen. Turias overwint Ytannos en wordt heer van het kasteel. Turias maakt kennis met hertog Marron en deze verbindt Turias en Floreta in het huwelijk. Turias moet regelmatig vechten tegen andere ridders die de nieuwe kasteelheer komen uitdagen, maar Turias wint altijd.
Een tijd later heeft koning Ados ruzie met Diacolo, de koning van Hongarije. Deze wilde huwen met Floreta maar gelooft niet dat zij ontvoerd werd. Tybas, de keizer van Duitsland, heeft beslist dat de twee het onder elkaar moeten uitvechten. Ados, die al oud is, vraagt echter aan hertog Marron of zijn kampioen in zijn plaats kan vechten. Dat is in orde en Turias en Ados reizen naar de keizer, waar Turias Diacolo bevecht. Ondanks een wonderlijk harnas dat Diacolo draagt, wordt hij toch door Turias doodgeslagen. Aan het hof van de keizer bewijst men Turias veel eer en de dochter van de keizer, Exceleonesa, wordt verliefd op hem. Turias vertelt nu aan Ados dat hij diens dochter ontvoerd heeft en met haar getrouwd is. Ados voelt zich vereerd en gaat zijn dochter bezoeken op het kasteel der kampioenen. Ondertussen neemt het geflirt tussen Turias en Exceleonesa concrete vormen aan: onder een rozelaar in een prieel van het hof hebben zij seks, waarbij zij bijna door de keizer betrapt worden. Turias ontvangt dan het bericht dat zijn vader in oorlog is met twee koningen. Hij verlaat het hof van de keizer om zijn vader te gaan helpen, niet nadat hij in het prieel afscheid heeft genomen van Exceleonesa, die totaal overstuur is, temeer omdat zij zwanger blijkt van Turias. Hij belooft haar snel terug te komen en vertrekt dan.
Terug in het kasteel der kampioenen vermaakt Turias zich met Floreta, waarna hij met koning Ados en hertog Marron zijn vader ter hulp snelt. De twee koningen worden verslagen, maar ondertussen wordt Floreta, die meegereisd was, door drie ridders (broers) ontvoerd. Turias reist onmiddellijk de drie broers achterna en op een brug die naar hun kasteel leidt, verslaat hij hen één voor één. Het blijkt nu dat de oudste broer, Tiban, op zoek is naar een dappere ridder om hem te helpen: hij is verliefd op een edeldame maar haar vier broers willen haar niet met hem laten huwen, tenzij hij hen met drie andere ridders kan verslaan. Dankzij Turias worden honderd ridders en hun vrouwen die door Tiban gevangen werden gehouden, vrijgelaten en Turias, Tiban en diens twee broers trekken naar het land van koning Quierijn, wiens dochter (Diomana) Tiban begeert. Turias en de zijnen verslaan de broers van Diomana en het meisje wordt meegenomen naar de stad van Tiban, alwaar het huwelijk wordt voltrokken. Turias reist met Floreta terug naar het kasteel der kampioenen.
Korte tijd daarna stierf koning Canamor en werd Turias koning van Persia. Hij was een goede koning en vocht menige oorlog tegen de Turken. Turias en Floreta hadden twee zonen. De ene, Canamor, kreeg het land van koning Ados, zijn grootvader langs moederskant, en vocht een oorlog uit tegen de Afrikanen. De andere, Turias jr., werd hertog van Pontis en graaf van Gracia. Turias en Floreta leefden nog 25 jaar samen en Turias stierf zeven jaar vóór Floreta.
Zie voor een samenvatting van de inhoud ook Debaene 1977: 174-176.
Thematiek
Blijkbaar hebben we hier te maken met een laatmiddeleeuwse, verwaterde versie van een ridderroman die via nadruk op avontuurlijke gebeurtenissen, vechtpartijen, fantastische elementen (het wonderharnas) en erotiek vooral mikt op het entertainen van een breed publiek. Opmerkelijk is de bescheiden aanwezigheid van het religieuze: door verscheidene personages wordt naar God verwezen, de stormachtige zee in het begin wordt verklaard vanuit de zondigheid van de ontvoerders van Floreta en op het rotseiland bevinden zich een kapelletje waar mirakels gebeuren, en een heilige kluizenares. Nergens is dit religieuze laagje echter van enig doorslaggevend belang. De gewaagde passages die betrekking hebben op seks, worden overigens zonder uitzondering bijzonder eufemistisch verwoord: ende voorts met haer doende alle tgene dat hem beliefde, met malcanderen seer wel te vreden sijnde [ed. 1904: 8], is Ecxeleonesa gegaen onder den roselaer by Turias, daer hy sinen wil met haer gedaen heeft [50], terstont als Turias dat vernomen heeft is hy inden hof onder den roselaer neven haer comen daer si onderlinge met malcanderen veel blijschappen bedreven [58], ende als si een lange wijle met malcanderen haerder herten genoechte bedreven hadden [61], ende Turias ontwapende hem met Floreta bliscap drivende, onderlinge menich minlic woort sprekende [72].
Receptie
Het betreft hier een zestiende-eeuwse Antwerpse druk, dus stadsliteratuur. Dat het gaat om oppervlakkige ontspanningslectuur voor het brede publiek, waarop door de intellectuelen werd neergekeken, wordt bevestigd door het feit dat het verhaal van Turias en Floreta wordt vermeld bij de (vooral voor meisjes) verderfelijke boeken in Juan Luis Vives De institutione feminae christianae (1524/1538): In hac Belgica Florius et Albus flos, Leonella et Canamorus, Turias et Floreta, Piramus et Thisbe. ( ) Quos omnes libros conscripserunt homines otiosi, male feriati, imperiti, vitiis ac spurcitiae dediti, in queis miror quid delectet nisi tam nobis flagitia blandirentur. Eruditio non est exspectanda ab hominibus qui ne umbram quidem eruditionis viderant. Iam cum narrant, quae potest esse delectatio in rebus quas tam aperte et stulte confingunt? (hier in Vlaanderen hebben we Floris en Blancefloer, Leonella en Canamoro, Turias en Floreta, Pyramus en Thisbe. ( ) Al deze boeken werden geschreven door leeghoofdige, nietswaardige, onwetende mannen die zich richten op ondeugden en vuiligheden. Ik vraag me af wat het is dat ons aantrekt in deze boeken tenzij wij onfatsoenlijkheden bekoorlijk vinden. Geleerdheid moet men niet verwachten van auteurs die nooit zelfs maar een schaduw van geleerdheid hebben gezien. En als ze verhalen vertellen, welk plezier kan men hebben van de dingen die ze verzinnen, vol leugens en dwaasheden?) [De institutione feminae christianae ed. 1996: 46-47 (Liber primus, cap. V, par. 31, regels 2-10].
Profaan / religieus?
Overwegend profaan, met zeer lichte religieuze inslag.
Persoonlijke aantekeningen
In de literatuurgeschiedenissen van Knuvelder (1970) en Pleij (2007) is dit zestiende-eeuws drukje onzichtbaar. Van Mierlo [J. Van Mierlo, De Middelnederlandsche Letterkunde van omstreeks 1300 tot de Renaissance. Geschiedenis van de Letterkunde der Nederlanden deel II, Antwerpen-Brussel-s-Hertogenbosch, 1940, p. 318] besteedde er nauwelijks vier nietszeggende regeltjes aan. Debaene, die er toch ruim vijf bladzijden voor over heeft, stelt welwillend: Het verhaal heeft zeker kwaliteiten: het is vrij boeiend, de hoofdpersonen reageren algemeen-menselijk en we mogen de auteur een zeker psychologisch inzicht niet ontzeggen, vooral in de liefdestaferelen [Debaene 1977: 177].
Zoals zo vaak met dit soort populariserende zestiende-eeuwse drukjes het geval is, blijft ook Turias ende Floreta cultuurhistorisch interessant, maar zuiver literair-esthetisch gezien stelt het weinig voor. In onderhavig geval blijkt dat vooral uit de passage waarin de met Floreta gehuwde Turias aan het hof van de Duitse keizer zonder blikken of blozen de dochter van de keizer bezwangert, zonder dat dit later in het verhaal ook maar enigszins opnieuw ter sprake komt.
Geraadpleegde lectuur
- Debaene 1977: Luc Debaene, De Nederlandse Volksboeken. Ontstaan en geschiedenis van de Nederlandse prozaromans, gedrukt tussen 1475 en 1540. Antiquariaat Merlijn, Hulst, 1977 (onveranderde herdruk van de uitgave Antwerpen, 1951), pp. 173-178.
FILM: The men who stare at goats (Grant Heslov) (USA-UK, 2009)
THE MEN WHO STARE AT GOATS (Grant Heslov) (USA-UK, 2009)
(93)
Een oorlogskomedie die gebaseerd is op het blijkbaar ware gegeven dat vanaf de jaren zeventig in het Amerikaanse leger een aantal soldaten met paranormale begaafdheden werden opgeleid om een New World Army te vormen. De journalist Bob Wilton, wiens stem heel het verhaal off-screen begeleidt, ontmoet in 2003 in Irak Lyn Cassidy, een oud-gediende van die zogenaamde Jedi Warriors die beweert op geheime missie te zijn, en maakt een paar dingen met hem mee, terwijl via flashbacks de geschiedenis van die paranormale unit in stukken en brokken verteld wordt.
Ondanks de aanwezigheid van sterren als George Clooney, Ewan McGregor, Jeff Bridges en Kevin Spacey, is dit een compleet mislukte prent die met haken en ogen aan elkaar hangt, niet of nauwelijks grappig is en dus nooit van de grond komt. Men vraagt zich af waarom mensen hun geld stoppen in op voorhand al tot mislukken gedoemde projecten als dit. Maar als men ziet dat de producers, naast Paul Lister, George Clooney en Grant Heslov zelf waren, wordt het al iets begrijpelijker. In elk geval een afrader, deze vervelende miskleun.
Quotering: **
(19 januari 2013) (dvd bib Brecht)
Een verfilming van het gelijknamige jeugdboek van Michael Morpurgo uit 1982 die ons terugvoert naar de Eerste Wereldoorlog en de lotgevallen van de hengst Joey. Joey wordt opgeleid door de jonge Brit Albert Narracott maar moet bij het uitbreken van de oorlog wegens financiële perikelen verkocht worden aan het leger. In Frankrijk valt Joey al snel in handen van de Duitsers, hij komt even terecht bij een grootvader en zijn kleindochter, valt dan terug in handen van de Duitsers, ontsnapt, raakt verward in de prikkeldraad in het niemandsland aan het front, wordt door een Engelsman én een Duitser bevrijd en staat ten slotte op het punt afgemaakt te worden, maar net op tijd vindt de ondertussen soldaat geworden Albert hem terug.
De mise-en-scène en de fotografie (van Janusz Kaminski) zijn zeer vakkundig en voortreffelijk en het verhaal over de sterke, slimme en dappere hengst Joey is schoon en ontroerend, maar ook ten zeerste naïef en stroperig. Het resultaat is een knap in beeld gebrachte maar ook ontzettend brave, voorspelbare en zoeterige film zonder veel meerwaarde die op het moment zelf nooit verveelt, maar achteraf snel vergeetbaar is. In 2011 was er ten onzent wat media-aandacht voor de rol van die Franse kleindochter die wordt gespeeld door de Belgische Celine Buckens. Zij komt echter totaal niet uit de verf (net zo min als de andere personages trouwens) en sindsdien hebben we niets meer van haar gehoord. Ach ja.
KAAS (Willem Elsschot) 1933
Een voorbeeld van een structuur-analytisch verslag
Er werd gebruik gemaakt van de Grote Lijsters-editie van deze novelle: Willem Elsschot, Kaas, Noordhoff Uitgevers BV, Groningen-Houten, 2012, 91 blz.
1a Uitwendige structuur
De tekst bestaat uit een opdracht, een inleidend essay (waarin Elsschot ons een blik gunt op zijn poetica = zijn visie op hoe een roman dient geschreven), twee opsommingen (Personages en Elementen) en vervolgens het verhaal zelf. Dit laatste omvat 24 korte hoofdstukjes waarin alles chronologisch verloopt. Van een ingewikkelde uitwendige structuur is dus zeker geen sprake, integendeel: de plot ontwikkelt zich op een bijzonder heldere manier. Ongebruikelijk is wel het inleidend essay en ronduit bevreemdend zijn de twee lijsten met personages en elementen die aan de eigenlijke tekst voorafgaan. Men kan vermoeden dat deze lijsten een speciale bedoeling hebben (zie verder bij abstract thema). Bevreemdend is eveneens de briefvorm in het begin (zie verder bij evaluatie).
Het hoofdpersonage van Kaas is een oude bekende: Frans Laarmans trad (net als Boorman overigens) namelijk ook al op in Lijmen, het vorige boek van Elsschot. Laarmans, dit keer klerk bij de General Marine and Shipbuilding Company, komt op de begrafenis van zijn moeder, via zijn broer die dokter is, in contact met een zekere Van Schoonbeke. Bij deze Van Schoonbeke thuis wordt iedere woensdag een bijeenkomst gehouden van vrienden (advocaten, rechters, dokters, kooplui) en Laarmans wordt daar nu ook op uitgenodigd. Om echter de sociale status van Laarmans wat op te krikken, biedt Van Schoonbeke hem de vertegenwoordiging in België en Luxemburg aan van een Hollandse kaasfirma. Laarmans aanvaardt, trekt naar Amsterdam en heeft bij zijn terugkeer al een contract op zak voor een eerste zending van twintig ton edammer. Laarmans laat zich voor een tijd werkonbekwaam verklaren door zijn broer en begint thuis zijn kantoor in te richten. Van kaas verkopen komt echter niet veel terecht. Dan besluit hij overal in het land agenten aan te stellen en hij plaatst daarom een advertentie in de krant. Ondanks de vele reacties blijkt dit plan echter op een fiasco uit te lopen: er komen maar geen bestellingen binnen. Een poging van Laarmans zelf om in een winkel in de stad kaas te verkopen (na een bezoekje aan Boorman, een professioneel adviseur van zakenmensen), loopt ook al op niets uit. Laarmans ziet ten slotte zijn vergissing in: hij zendt het geld van de paar verkochte kazen terug naar Hornstra (thuis ontvangen durfde hij deze laatste niet) en keert weer naar de General Marine, waar hij zich nu veel beter thuisvoelt dan voorheen.
1b Inwendige structuur
Titel
Deze zou niet directer en duidelijker kunnen zijn: het gaat inderdaad over het verkopen van kaas (zie ook bij motto en concreet thema).
Motto
Er is geen motto aanwezig, wel een aan Jan Greshoff gerichte opdracht die de vorm heeft van een lofdicht. De korte roman (correcter: novelle) Kaas is het vijfde boek dat Elsschot publiceerde. Tussen Kaas en het vorige boek (Lijmen) zit een periode van tien jaar. Het tienjarig zwijgen wordt toegeschreven aan een gemis aan waardering en begrip voor Lijmen en aan de drukke bezigheden van Elsschot met de opbouw van zijn eigen publiciteitsbedrijf te Antwerpen [Goedemé 1991: 1]. Zoals dat ook het geval was bij Lijmen (dat handelt over de reclamewereld) ligt dat laatste gegeven paradoxaal genoeg tegelijk aan de basis van het ontstaan van Kaas. Aan Simon Carmiggelt verklaarde Elsschot ooit, in verband met dat publiciteitswerk: Ik houd niet van dat werk, meneer. Daarom heb ik Kaas geschreven. Het gaat eigenlijk over mijn publiciteitsbranche, maar ik heb er een kaaszaak van gemaakt, daar het nog weerzinwekkender is. Je gaat ernaar ruiken [Goedemé 1991: 5]. Dankzij de steun en de aanmoediging van de Nederlandse Forum-groep en vooral dan van Jan Greshoff zette Elsschot zich in 1933 terug aan het schrijven en produceerde hij Kaas naar eigen zeggen in de recordtijd van veertien dagen.
Vertelsituatie
We hebben duidelijk te maken met een personale ik-verteller: alles wordt bekeken door de ogen van Frans Laarmans die over zichzelf vertelt in de ik-vorm.
Motieven
Tijdens het lezen merkt men regelmatig hoe de nadruk wordt gelegd op de hypocrisie van bepaalde mensen, men zou ook kunnen zeggen: op de pogingen van bepaalde mensen om de schone schijn op te houden (MOTIEF A). Enkele voorbeelden.
- Laarmans zelf tijdens de doodsstrijd van moeder: Huilen zou het beste geweest zijn, maar hoe begonnen? Ineens zomaar een snik geven? Of mijn zakdoek nemen en mijn ogen doppen, nat of niet nat? [hoofdstuk II, p. 17].
- Laarmans zusters nadat moeder gestorven is: Waar toch vonden zij al die tranen, want dat waren de eerste niet, dat kon ik aan haar gezichten wel zien. ( ) En opeens hielden mijn zusters met wenen op, gingen water, zeep en handdoeken halen en begonnen haar te wassen. ( ) Een van mijn zusters geeuwde terwijl zij nog enkele tranen liet vallen ( ). [II: 18-19]
- Van Schoonbeke: Want in zijn milieu heeft mijnheer Van Schoonbeke eigenlijk het recht niet er vrienden zonder geld of titels op na te houden [III: 21]. Daarom zegt Van Schoonbeke niet dat Laarmans een simpele klerk is, nee, hij is inspecteur [III: 22]. Daarom zegt Van Schoonbeke dat Laarmans handelt in voedingswaren, en niet in kaas [V: 33]. Even later, alleen met Laarmans in de gang, heeft hij het plots wel over kaas [V: 35].
- Van Schoonbekes vrienden bluffen over dure restaurants die zij bezocht hebben en beschouwen Laarmans als een outsider [IV: 23-24]. Later verkoopt hij hen echter kaas aan groothandelsprijs: Zij kennen nu mijn naam wel [XII: 59].
- Een mooi voorbeeld is ook Laarmans die zoekt naar een naam voor zijn kaasfirma. Hij komt uiteindelijk uit op het van blaaskakerij bol staande General Antwerp Feeding Products Association, de Gafpa [VIII: 44-45].
- Wanneer Van Schoonbeke het splinternieuwe brievenpapier van Laarmans voorstelt en iemand van de aanwezigen vraagt of hij het nog niet gezien heeft: De lafaard zei dat hij t niet gezien, maar er wel van gehoord had [IX: 48].
- Boorman die Laarmans leert hoe hij moet verkopen: Mijnheer, wij zijn speciaal van Amsterdam gekomen om u t monopolie voor Antwerpen van onze volvette Gafpakaas aan te bieden, na ingewonnen informatie over uw firma [XVI: 74]. De uitleg die Boorman hierbij geeft, ruikt heel sterk naar gebakken lucht.
Nauw verwant hiermee is een ander motief, dat vooral van toepassing is op Laarmans: het maken van sociale promotie, het willen beklimmen van de sociale ladder (MOTIEF B).
- Maar toch was het aardig dat hij mij zonder enige conditie in de gelegenheid stelde mijn eenvoudig plunje van klerk bij de General Marine and Shipbuilding Company uit te trekken en zomaar ineens koopman te worden [III: 25].
- Ik voelde dat mijn ogen reeds een vastere blik afgaven en stak mijn handen in mijn broekzakken met een losheid die mij een halfuur tevoren nog volkomen onbekend was [IV: 26].
- Laarmans keert terug uit Amsterdam: En daar de wekelijkse kletspartij bij Van Schoonbeke op woensdag rond half zes aanving, ging ik naar zijn huis om hem in de gelegenheid te stellen zijn vrienden van mijn sociale promotie op de hoogte te brengen [V: 32].
Anticipaties (en retroversies)
In het inleidende essay geeft Elsschot ons zijn visie over de opbouw (structuur) van een literair verhaal. Hij stelt dat je moet beginnen met een blauwe lucht en vervolgens moeten er stilaan meer en meer wolkjes verschijnen tot de lezer uiteindelijk opgeschrikt wordt door een zware gongslag (misschien was donderslag hier een passender metafoor geweest). Met die wolkjes bedoelt Elsschot eigenlijk anticipaties en in Kaas kondigen ze (vooral vanaf hoofdstuk VIII, wanneer de blauwe hemel meer en meer begint te bewolken) het totale mislukken van Laarmans kaashandel aan. Enkele voorbeelden.
- Laarmans staat voor een kaaswinkel: Uit de winkel kwam een ademtocht van verrotting [V: 32].
- Laarmans heeft het vreselijk druk, maar breekt zich een halve dag lang het hoofd over zijn brievenpapier [VIII: 44].
- In ieder geval heb ik mij met de eigenlijke verkoop nog niet kunnen bezighouden. Ik heb nog niet eens een bureau-ministre gevonden en ook geen schrijfmachine [X: 52].
- De kaasbollen in het Blauwhoedenveem rusten als in een familiegraf [X: 52].
- Laarmans broer informeert: En heb je al veel verkocht? informeerde hij. En hij sneed nog een stuk af. Ik zei dat ik pas zou beginnen als mijn organisatie perfect was [XI: 53].
- Laarmans heeft kaas mogen leveren aan de vrienden van Van Schoonbeke: Ik hoop maar dat ze mij geen tweede bestelling geven, want het leveren is mij niet meegevallen [XIII: 61].
- Er zijn 30 agenten aangesteld: En er komen maar geen bestellingen binnen [XIV: 66].
- Laarmans gaat als voorzitter van de Kaasvakbond met vier collegas naar de minister: Alle vier mensen van aanzien in de kaas, mensen met een verleden, met kaastraditie, mensen van gezag, mensen met geld. En daartussen die verwaaide Frans Laarmans die niet meer van kaas af wist dan van chemicaliën [XV: 72].
- Hornstra komt naar Antwerpen om de eerste twintig ton te verrekenen [XVI: 73]! Dit is de gongslag!
Knipoogjes van de auteur
Veel knipoogjes van de auteur komen niet voor, wellicht omdat de thematiek erg duidelijk aangebracht wordt en geen knipoogjes nodig heeft. Nochtans kan de lijst met personages in het begin wel degelijk als een knipoogje beschouwd worden (zie verder bij abstract thema).
2 Thematiek
Concreet thema
Een klerk bij een havenbedrijf laat zich verleiden om handelaar in kaas te worden. Dit mislukt echter faliekant en hij wordt opnieuw klerk.
Abstract thema
In de figuur van Laarmans gaat het om de tegenstelling tussen wat een man hoopt en droomt te zijn en wat hij in wezen is en altijd blijven zal; het is de pijnlijke strijd van een man die iets wil realiseren waartoe hij niet is voorbestemd [Goedemé 1991: 5]. Kaas is volgens ons inderdaad vooral bedoeld als een sociale kritiek op de grote mate van hypocrisie bij de mensen, op het zich anders voordoen dan men in werkelijkheid is (motief A). In hun sociale relaties dragen vele mensen een masker, ze spelen een rol, ze voeren een komedie op en zijn niet langer zichzelf. Dit geldt zeker in de eerste plaats voor Laarmans zelf (motief B). Hij doet zich voor als een gewiekst zakenman, wat hij helemaal niet is: Maar wat is dat nu ook voor een toestand. Mijn vrouw zit daar met een man die officieel bediende bij de General Marine is maar die de rol speelt van leider van Gafpa, gedekt door een dokterscertificaat [XVIII: 81]. Laarmans voert ook een komedie op door te doen alsof hij een zenuwlijder is: Ik vrees altijd mensen van de General Marine te ontmoeten, want ik weet niet hoe een echte zenuwlijder doet. Als ik me laat neervallen dan gaan ze mij water in t gezicht gieten, doen mij vliegende geest opsnuiven of brengen mij binnen bij een dokter of bij een apotheker, die verklaart dat ik komedie speel [XII: 57]. Laarmans kan deze komedie niet volhouden en valt ten slotte uit zijn rol. Het is een illustratie van het spreekwoord wie hoog grijpt, zal diep vallen (het Ikaros-thema) of van schoenmaker, blijf bij je leest. Iedereen heeft zijn eigen plaats in de maatschappij en men moet zich niet anders voordoen dan men is: gewoon gelukkig zijn in de eigen vertrouwde omgeving is ook wat waard (zie verder bij personages).
Ook Van Schoonbeke is overigens een rasechte hypocriet (zie motief A). Hij wil ten koste van alles zijn naam en reputatie hoog houden via allerlei goede relaties en liegt daar ook voor (hij beweert dat Laarmans inspecteur is en noemt hem handelaar in voedingswaren). Ook de vrienden van Van Schoonbeke zijn een bende hypocrieten (zie motief A): zij willen niet doorgaan voor onderontwikkeld, willen allemaal op de hoogte lijken van wat er reilt en zeilt in hun mondaine snobwereldje. Ongetwijfeld krijgen we vanwege deze thematiek in het begin een lijst met personages (in de oorspronkelijke versie staat: dramatis personae). Dit kondigt normaal gesproken een toneelstuk aan, maar hier betekent het dat het zal gaan over mensen die een komedie opvoeren, die zich een rol aanmeten. In hoofdstuk XVIII [p. 81] heeft Laarmans het zelf over een operette spelen.
In dat verband zijn ook de eerste twee hoofdstukken over de dood en de begrafenis van moeder functioneel. Enerzijds is die inleiding nodig om de rest van het verhaal op gang te brengen: Over de begrafenis valt weinig te zeggen. Die verliep normaal en ik zou er niet van gewagen, evenmin als van het hele sterfgeval, was het niet dat ik daardoor met mijnheer Van Schoonbeke in betrekking gekomen ben [II: 19]. Anderzijds bevat die inleiding reeds heel wat kritiek op hypocrisie. De zusters overdrijven hun verdriet (zie motief A). Zie ook het handen drukken na de begrafenis: Mindere familie, vrienden en kennissen kwamen nu binnen en gingen rond, ieder van ons de hand drukkend met een gefluisterd woord van deelneming of met een strakke blik, vlak in mijn ogen. Er kwamen er veel, eigenlijk veel te veel vond ik, want het bleef duren [II: 19-20].
3 Personages
Kaas heeft manifest één hoofdpersonage: Frans Laarmans. Wij leren hem erg goed kennen (genuanceerd personage) en opvallend daarbij is zijn dubbele persoonlijkheid. Enerzijds is hij een gevoelige romanticus, anderzijds een harde cynicus. De cynicus leren we kennen naar aanleiding van de dood en de begrafenis van de moeder. Laarmans bekijkt alles vanop een afstand en analyseert koel zijn eigen gedachten: Ik wist niet wat te zeggen. Vragen hoe het met moeder was, dat ging niet, want iedereen wist dat nu de kabels losgegooid werden. Huilen zou het beste geweest zijn, maar hoe begonnen? Ineens zo maar een snik geven? Of mijn zakdoek nemen en mijn ogen doppen, nat of niet nat? [II: 17]. Hij stelt ook zonder mededogen de hypocrisie in het gedrag van de andere familieleden vast (zie motief A).
Dat (uitwendige) cynisme dient echter om een gevoelige inborst te verbergen: De uitwerking van het bier was nu helemaal over, wat wel bewijst dat ik minstens zoveel ontroering voelde als de anderen [II: 18]. Bij de sollicitanten is er een arme sloeber en die geeft hij uit medelijden een bol kaas mee [XIV: 66]. Laarmans is bovendien een romantische dromer, hij staat niet met beide voeten op de grond. Hij zou beter hàndelen in plaats van voortdurend te fantaseren. Na het bezoek aan het Blauwhoedenveem bijvoorbeeld: Ik kan gerust naar huis gaan. Daar komen mijn Edammers niet uit, ten minste niet met geweld. Zij zullen hier liggen tot de dag van hun opstanding, wanneer zij er in triomf zullen worden uitgehaald om te pronken voor de winkelruiten, zoals die, waar ik bij mijn terugkeer uit Amsterdam heb voorgestaan [X: 53].
Laarmans is ook duidelijk een dynamisch personage: hij ondergaat een evolutie die uit drie stadia bestaat. Eerst is er de klerk bij de General Marine die zich door zijn bescheiden positie sociaal minderwaardig voelt: Klerken zijn nederig, veel nederiger dan werklieden. ( ) Daar ik dat weet en kinderen heb, vermijd ik zorgvuldig kwestie te krijgen met onbekenden, want het kunnen vrienden van mijn patroon zijn. Ik laat mij dus op de tram een beetje verdringen en doe niet te heftig als iemand op mijn tenen trapt [IV: 26]. Hij reageert dat (nogal laf) af op zijn vrouw die hij overdondert met moeilijke woorden, terwijl zij eigenlijk pienterder is dan hij (zij ontdekt die ongunstige paragraaf in het contract): Ik gebruik haar voor het botvieren van mijn vlagen van woede over mijn sociale minderwaardigheid [VI: 36]. Laarmans is eigenlijk een beetje zielig. Hij is een simpele duif, een sukkel: op die bijeenkomsten durft hij bijvoorbeeld zijn mond niet opendoen (zie ook de passage met dat restaurant dat niet meer bestaat [III: 24]).
Het stadium van de kaashandelaar betekent een plotse ommezwaai: Laarmans voelt zich nu meer zelfzeker en zelfs superieur (zie motief B). Het wordt zelfs ietwat overdreven door Elsschot: plots is Laarmans nu de grote man op die bijeenkomsten, de anderen zien hem zelfs naar de ogen [zie bijvoorbeeld V: 34]. Toch blijft Laarmans nog de simpele duif van vroeger: hij is en blijft een dromer die van zaken doen geen kaas (!) heeft gegeten. Zie het contract dat hij slordig heeft gelezen [VI: 37]. Het inrichten van zijn kantoor duurt ook veel te lang en over het briefpapier breekt hij zich een halve dag het hoofd [VIII: 44]. Verder weigert Laarmans een associatie aan te gaan met de zoon van notaris Van der Zijpen, waardoor hij een kans mist om geld en relaties te verwerven [IX: 49]. Het aankopen van een bureau en een schrijfmachine verloopt ronduit hilarisch [XII: 57]. In dit stadium komt dus de dubbele persoonlijkheid van Laarmans nog eens duidelijk tot uiting, nu niet alleen via zijn gedachten (zie het eerste stadium), maar ook via zijn houding (wat hij zegt en doet). Vergelijk: Ik word met de dag gedecideerder [X: 51] (de harde zakenman), en: In ieder geval heb ik mij met de eigenlijke verkoop nog niet kunnen bezighouden. Ik heb nog niet eens een bureau-ministre gevonden en ook geen schrijfmachine [X: 52] (vijf regels verder, de dromerige romanticus).
Op het einde is Laarmans weer klerk en opnieuw helemaal de simpele duif van vroeger. Hij laat zich in de doeken doen door een bloemenkoopman [XXIII: 89]. En hij kan het graf van zijn moeder niet meer vinden [XXIII: 89]. Toch is er een evolutie ten goede: op kantoor vindt hij het nu veel gezelliger en kan hij luisteren naar innerlijke stemmen [XX: 86]. En ook zijn vrouw en kinderen weet hij opnieuw te waarderen, zie de laatste regels van het boek: Brave, beste kinderen. Lieve, lieve vrouw [XXIV: 91]. Laarmans is dus door zijn akelige kaaservaring gezuiverd in zijn karakter (vergelijk de catharsis in het Griekse drama).
4 Tijd en ruimte
De vertelde tijd omvat enkele maanden (in 1933, zoals duidelijk wordt op pagina 65), de verteltijd is slechts 91 bladzijden. Dit heeft als resultaat dat het verteltempo vrij hoog ligt. Flasbacks en flashforwards komen niet voor. Het verhaal speelt zich grotendeels af in Antwerpen en heel even ook in Amsterdam en Brussel. Van symbolische ruimte is slechts een paar keer sprake: wanneer het Blauwhoedenveem waar de kazen liggen, vergeleken wordt met een familiegraf [X: 52] en op het einde, wanneer Laarmans zich na zijn mislukking op een kerkhof bevindt [XXIII: 89-90].
5 Stijl
Zeer terecht worden door velen Elsschots sobere, zakelijke stijl en zijn typische droge humor als sterkste punten van deze novelle gezien. Van de humor, die op talrijke plaatsen voorkomt, enkele fraaie staaltjes.
- Laarmans is op zoek naar een bureau maar durft nergens binnengaan zonder iets te kopen. Hij raakt opgescheept met een karaf, een zakmes en een gipsen Sint-Jozef. Het Sint-Jozefbeeld heb ik een paar straten verder, toen er niemand te zien was, op een vensterbank gezet en heb mij dan uit de voeten gemaakt [XII: 57].
- Eén van de mannen die komt solliciteren voor een agentschap zegt dat hij honger heeft en truggelt Laarmans een bol kaas af. Later verneemt Laarmans dat hij van zijn vrouw ook nog een paar oude schoenen had losgemaakt [XIV: 66].
- Na het kaasfiasco krijgt Laarmans dan toch nog een bestelling binnen: Drie dagen later ontving ik waarachtig een bon van René Viaene, mijn agent te Brugge, die aan veertien klanten een totaal van 4200 kilo verkocht had. Alles was perfect ingevuld: besteldatum, naam en adres van iedere koper en al de andere kolommen ook. Ik kon niet nalaten zijn aanvraag in mijn brievenknip toch nog even op te zoeken. Zij luidde als volgt: Ik zal eens proberen een beetje kaas te verkopen. Uw toegenegen René Viaene, Rozenhoedkaai 17, Brugge. ( ) Ja, het systeem van die bons was goed, dat wist ik [XXI: 87].
Typisch Elsschot is eveneens het omstandig uitpluizen van de taal en van het gedrag binnen de zakenwereld. Daarvan krijgen we ook hier weer een paar mooie voorbeelden, namelijk in hoofdstuk VIII wanneer Laarmans op zoek gaat naar een geschikte naam voor zijn kaasonderneming en in hoofdstuk XVI waar Boorman aan Laarmans uitlegt hoe hij zijn klanten dient te benaderen.
6 Evaluatie
Interessant is het korte essay dat aan de eigenlijke tekst voorafgaat en waarin Elsschot ons een blik gunt op zijn poetica. Deze komt in essentie neer op het volgende: Wie het slot niet uit het oog verliest zal vanzelf alle langdradigheid vermijden omdat hij zich telkens afvragen zal of ieder van zijn details wel bijdraagt tot het bereiken van zijn doel. En hij komt dan spoedig tot de ontdekking dat iedere bladzijde, iedere zin, ieder woord, iedere punt, iedere komma het doel nader brengt of op afstand houdt. Want neutraliteit bestaat niet in kunst. Wat niet nodig is dient geweerd en waar het met één personage kan, is een menigte overbodig [p. 11]. Elsschot heeft het hier manifest over de functionele structuur van een literaire tekst. Of zoals de Nederlandse schrijver Willem Frederik Hermans het formuleerde: er mag in een verhaal geen mus van het dak vallen of het moet verderop in de tekst een functie hebben.
Naar aanleiding van die functionaliteitskwestie zou men de vraag kunnen stellen waarom Laarmans eigenlijk naar die vergaderingen blijft gaan. Daar kan een dubbel antwoord op gegeven worden. In de eerste plaats doet Laarmans het voor zijn broer: Was het niet voor mijn broer, die door Van Schoonbeke wel eens patiënten krijgt, ik zou het hele gezelschap al lang naar de duivel hebben gezonden [III: 25]. Ten tweede verklaar Laarmans zelf dat hij een slap karakter heeft en moeilijk nee kan zeggen: Maar waarom heb ik het dan gedaan? ( ) Ik geloof dat het mij overkomen is omdat ik te meegaand ben. Toen Van Schoonbeke mij vroeg of ik het doen wilde, heb ik de moed niet gehad hem en zijn kaas van mij af te stoten, zoals ik had moeten doen. En voor die lafheid doe ik boete [XVIII: 82].
Ondanks Elsschots bekende gerichtheid op keurig Nederlands zitten er toch nog enkele kleine taalfoutjes in de tekst. Op pagina 20 is er bijvoorbeeld sprake van de klanten van Laarmans broer die dokter is (op pagina 25 staat nochtans correct patiënten), op pagina 55 blijkt kaas vrouwelijk te zijn in plaats van mannelijk (zij is lekker, hoor). Een beetje raar is ook dat op pagina 14 vermeld wordt dat Laarmans moeder negen kinderen heeft gehad, terwijl op pagina 17 naast Laarmans alleen een broer en drie zusters aanwezig zijn bij het sterfbed: vijf kinderen dus (maar misschien zijn er vier overleden?).
Het enige échte minpuntje lijkt ons uiteindelijk de briefvorm van het verhaal te zijn. De eerste zin luidt: Eindelijk schrijf ik je weer en op de volgende bladzijden lezen we voortdurend je moet weten, je weet [pp. 14, 21, 26]. Op het einde van hoofdstuk IV geeft de brief dan de indruk te eindigen: Morgen ga ik naar Amsterdam om kennis te maken met de firma Hornstra. En in hoofdstuk V krijgen we plots de OTT in plaats van de OVT. Maar even later wordt toch weer de OVT gebruikt en lezen we bijvoorbeeld vind je niet [p. 33], dus is er toch nog sprake van een brief? De in de eerste zin aangekondigde grote dingen (die) staan te gebeuren zijn op dat vertelmoment duidelijk nog niet bekend, maar anderzijds duurt de briefvorm voort tot het einde van het boek, zonder duidelijke aanwijzingen dat de brief eindigt of dat er later nog andere brieven geschreven worden. We komen zelfs niet te weten aan wié de brief of brieven nu eigenlijk gericht zijn. Voor zover wij zien, is dat in het verleden nooit een belangrijk punt van kritiek geweest, maar het blijft toch een schoonheidsfoutje dat deze novelle enigszins ontsiert.
Voor het overige niets dan lof voor deze klassieker van Elsschot die voor ons, zoals alle geslaagde literatuur, levensbegeleidend was en is. Niet alleen leerde Kaas ons dat we niet te meegaand mogen zijn tegenover onze medemens en op tijd en stond op onze strepen moeten staan (anders loopt men over je, zonder respect), maar bovendien schenkt de vijftigjarige [XVIII: 82] Laarmans ons met onze doctoraatsgooi van enkele jaren geleden (toen we zelf bijna vijftig waren) een belangrijke levenswijsheid: is de ambitie om de middelbare school-wereld in te ruilen voor een academisch avontuur wel zo verstandig op onze leeftijd? Zou de gesettlede leerkracht die lesgeeft in een school waar hij zelf twaalf jaar leerling was en die daar nu behoort tot de wijze oude mannen, als universiteitsmedewerker niet terechtkomen in een jungle vol jonge en minder jonge wolven die beheerst wordt door naijver en het ijdel najagen van eigenglorie? In die zin is het uiteindelijke abstracte thema van Kaas: de midlife-crisis en hoe daar gepast mee om te gaan (via berusting dus). Het comfortabele en warme vangnet van het gezin speelt daarbij zeker ook een rol (zie de laatste zinnen van het boek).
Volgens een berichtje in De Morgen van 26 mei 2004 [De Preter 2004] verscheen Käse in februari 2004 in een Duitse (her)vertaling bij de Zwitserse uitgeverij Unionsverlag, werd het boek op 11 mei 2004 lovend besproken in het boekenprogramma Lesen! van de ZDF en stormde het vervolgens de Duitse bestsellerlijsten binnen. Kaas zou volgens hetzelfde artikeltje eerlang ook verschijnen in een Spaanse en een Zweedse vertaling. En in 2002 werd de Engelse vertaling Cheese positief besproken in onder meer de New York Times.
Quotering: **** (16 mei 2005 / 17 januari 2013)
Geraadpleegde lectuur
- Goedemé 1991: Guido Goedemé, Willem Elsschot: Kaas, in: Lexicon van Literaire Werken, februari 1991, pp. 1-13.
- De Preter 2004: Jeroen De Preter, Käse van Elsschot verovert Duitse bestsellerlijsten, in: De Morgen, 26 mei 2004.
Stijevoort I ed. 1929 (1524)
- 31 (refrein 12, verzen 22-23). Zot rederijkersrefrein. Een losbandige vrouw maakt de ik arm: Sy leerde my den wech hoe ic sou gheraken / ter platter bursen ( ). Eventueel tegelijk erotisch-dubbelzinnig (de context geeft daar aanleiding toe: zie bijvoorbeeld de verzen 24-25).
Sorgheloos ed. 1980 (circa 1540?)
- 121 (regels 8-9). Spotprognosticatie. So seyt meester Jan Claes Crioel in sinen Eersten Boec Van Platten Borssen, in t vierde capittel Van Armoeden ( ).
Antwerps Liedboek I ed. 1983 (1544)
- 91 (nr. 78, strofe 9, verzen 1-2). Zot liedje over een man die zijn geld aan hoeren geeft: Doen ginc hi thuyswaert sweermen / Met platter borssen bloot. Tegelijk erotisch-dubbelzinnig.
Veelderhande Geneuchlijcke Dichten ed. 1977 (1600)
- 110. Hier begint dat leven van sinte Reyn-uyt / Ende den wegh tot Platte-borse, daer menigh Schavuyt / Hem besoect hoe dattet met hem ghestelt is / Die een openbaer vyandt tegen zijn gelt is.
2 Beurs = balzak
Van den Vos Reynaerde ed. 1991 (XIII)
- 71 (verzen 1266-1267). Dierenepos. Tibeert bespringt de pastoor: Ende spranc dien pape tusschen die been / In die burse al sonder naet.
Roman van de Roos ed. 1991 (circa 1270)
- 513 (verzen 19.635-19.19.642). Allegorisch leerdicht. En dat ze om hun slechte zeden / mogen verliezen, en liefst heden, / hun beursje met daarin de munten / die hen tot echte mannen munten! / En ook de hanger weggemaakt / waaraan hun beurs is vastgehaakt! / En de twee hamers op hun beurt / dan uit dat beursje losgescheurd! Beurs = scrotum, hanger = penis, hamers = teelballen.
Die Rose ed. 1976 (circa 1300)
- 111 (verzen 6671-6674). Allegorisch leerdicht. Die lieden geven, dats grote scame, / Desen dingen [nl. de teelballen] menichgen name: / Si hetent borsen, si hetent harnasch, / Oec heetmen hapertasch. Voor het origineel (circa 1270) zie Roman van de Roos ed. 1991: 200 (vers 7113): beurs, vistuig, ding, pik, pijp of stekel. Vergelijk ook editie-1974: 214 (vers 7143).
Die heimlijchede van mannen ende van vrouwen ed. 1893 (1351)
- 139 (verzen 601-603). Geneeskundig-gynecologisch rijmtraktaat. Ende die gegaden van den man / Die heeft vaste besloten dan / In ene borse die nature.
The Canterbury Tales ed. 1987 (XIVd)
- 105 (Fragment III, Group D, verzen 44a- 44b). The Wife of Baths Prologue. De Vrouw van Bath over haar 5 echtgenoten: Of whiche I have pyked out the beste, / Bothe of here nether purs and of here cheste (van wie ik het beste heb gekozen, / zowel wat hun onderste beurs als wat hun geldkoffer betreft). Het gaat hier om een latere invoeging die niet vertaald wordt in de editie-1972. Van Altena vertaalt: Van alle vijf hield ik alleen het vaste / dat in hun beurs zat, of lag in hun kasten [ed. 1995: 188 (verzen 5655-5656)].
Stijevoort II ed. 1930 (1524)
- 134 (refrein 198, verzen 24-25). Zot rederijkersrefrein. Satire op dronkenschap en bordeelbezoek: Sy ontknoopt syn bursken sacht dat minneken / Ende sij ontreckt hem daer een vinneken.
De pastoor van Kalenberg ed. 1981 (XVIa)
- 60 (regels 552-553). Volksboek. De pastoor van Kalenberg staat naakt zijn kleren te wassen in het water: ende waste sijn cleederen met den eers in de lucht ende sijn borse sloech aen alle canten.
Veelderhande Geneuchlijcke Dichten ed. 1977 (1600)
- 111. Een jongeman die aan de venusplaag lijdt, zoekt een hoer op: Ghy moet (sprac zy) wildy ander ghenesen sijn vast / Om uwen aflaet te Platte-borse gaen / Te Platte-borse te gaen gaf hem groot wonder / Want hy noch stijf ghenoegh was ghegort / Hy ondersocht dat Vrouken van boven tot onder / Wat hy daer doen soude met woorden cort / Sy heeft hem doe de saken plat wt ghestort. Erotisch-dubbelzinnig.
Matt Kavaler 1986 (XVI)
- 19. Over een beurs en een messenhouder die zouden verwijzen naar de teelballen en de fallus in een schilderij van Joachim Beuckelaer.
Camille 2000
- 64-65: over de beurs als metafoor voor het scrotum in tekst en beeld (Middeleeuwen).
3 Beurzen = borsten
Arnold Bierses ed. 1925 (1577-90)
- 35 (nr. X, strofe 1, vers 7). Zot-erotisch rederijkersrefrein. Een op seks belust tienermeisje zegt: Mij jocken die boerskens offt peerkens waren.
4 Beurs = vagina
Camille 2000
- 19: Een beurs, met een koord om te openen en te sluiten, was in veel Europese talen een gebruikelijke metafoor voor de vulva.
- 64-65: de beurs als metafoor voor de vagina in woord en beeld (Middeleeuwen).
5 Beurs = geldtas (zegswijzen en symboliek)
Den triumphe ende t pallersel van den vrouwen ed. 1996 (1514)
- 290 (verzen 24 e.v.). Een kledingallegorie. Over die borse der miltheyt. Connotatie: vrijgevigheid, mildheid.
De uure vander doot ed. 1944 (circa 1516)
- 101 (verzen 718-719). Strofisch rederijkersgedicht. Over de bedrieglijke wereld: Den eenen gheuende sijn mate vol wijns, / Den anderen nauwe bors half sat.
Stijevoort II ed. 1930 (1524)
- 60 (refrein 164, vers 42). Vroed rederijkersrefrein. Satire op hebzucht rond de term rapen (werkwoord/substantief). Over rapen: want sy die sieck syn inde borse ghenesen. Bedoeld wordt: geld rapen maakt de geldbeugel gezond.
Joncheyt ende Redene ed. 1920 (XVIA)
- 478 (verzen 43-44). Tafelspel. Joncheyt draagt een beurs mee met de naam Tydelicke Haeue. Hij zal ze verspillen met Zinnelicke Ghenouchte. Connotatie: aardse ijdelheid.
sMenschen Sin en Verganckelijcke Schoonheit ed. 1967 (1546)
- 130-131 (verzen 316-320). Rederijkersspel. De sinnekes Manier en Gewoonte zijn sMenschen Sin aan het kleden, ter voorbereiding van zijn ontmoeting met Verganckelijcke Schoonheit. Zijn kledij bestaat uit dingen die symbolisch verwijzen naar aardse ijdelheid: een paltrock, een kap, een rode muts met pluim, verscheidene ringen en ook een degen en een beurs: GEWOONTE: Dan mûet hij noch draghen, / Jent van behagen, een fraijen stootdeghen. / MANIER: En sijn börse vanden ghelde mûet als loot wegen. / Of sij noot cregen onder hem beijde / So mögense hem voirsien.
Gemeene Duytsche Spreckwoorden ed. 1959 (1550)
- 46 (regel 20). Spreekwoordenverzameling. Sie heft hem lief/ ia op dier zijden/ daer hem die tassche hangt. Hebzucht.
Gerlach 1979b
- 199. Naar aanleiding van de tas van de rechter in de Avaritia-scène van Bosch' Zeven Hoofdzonden-paneel (Madrid, Prado): de trapeziumvormige geldtas is een verkleind model van de weitas en was het gewone model in de late Middeleeuwen.
MIDDELNEDERLANDS: Die distructie van der stat van Jherusalem (anoniem) ca. 1525)
Die distructie vander stat van Jherusalem (anoniem) circa 1525
[Teksteditie: W.L. Braekman (ed.), Die Destructie vander Stat van Jherusalem. Een Vlaams Volksboek, naar het uniek exemplaar van de Antwerpse druk van Willem Vorsterman (ca. 1525), met toelating van de British Library, bezorgd en ingeleid. Vroege Volksboeken uit de Nederlanden deel 3, Uitgeverij Marc Van de Wiele, Brugge, 1984 = Die distructie vander stat van Jherusalem ed. 1984 (NK 705)]
Genre
Een postincunabel, meer bepaald een zestiende-eeuws volksboek of prozaroman.
Auteur
Anoniem.
Situering / datering
De vroegste bekende editie van dit volksboek verscheen rond 1505 te Antwerpen bij Willem Vorsterman (NK 4430, uniek exemplaar in Nederlands particulier bezit). Circa 1525 verscheen bij Willem Vorsterman een tweede uitgave (NK 705, uniek exemplaar: British Library). Van deze druk bezorgde professor Braekman een facsimile-editie [ed. 1984: 10]. Voor andere zestiende-eeuwse drukken, al dan niet bewaard gebleven, zie ed. 1984: 10-11.
Indirecte bronnen van deze tekst zijn Flavius Josephus De Bello Judaico en enkele apocriefe evangeliën, vooral de Vindicta Salvatoris en de Mors Pilati. De directe bron is een Frans werkje waarvan de eerste drukken verschenen te Lyon op het einde van de vijftiende eeuw. De Middelnederlandse uitgave van circa 1525 is een betrekkelijk getrouwe vertaling van een Franse druk (Lyon, 1517) [ed. 1984: 8, Waterschoot 1985: 116].
Inhoud
Ongeveer 40 jaar na de kruisdood van Jezus krijgt keizer Vespasianus melaatsheid die bedoeld is om hem te laten ophouden met afgoderij. Door de prediking van Sint-Clemens bekeert Gay, de seneschael van de keizer, zich tot het christendom en om de keizer te genezen reist hij naar Jeruzalem om daar iets te zoeken dat door Jezus aangeraakt werd. Via zijn gastheer Jacob komt Gay in contact met Veronica. Die was indertijd zelf melaats, maar toen zij onder het kruis stond, legde Maria Veronicas hoofddoek op Jezus gelaat: het gelaat bleef in het doek staan en Veronica werd erdoor genezen. Nadat Gay bij Pilatus achterstallige belastingen is gaan opeisen (wat door Pilatus afgewezen wordt), neemt hij Veronica mee naar Rome waar zij in het bijzijn van Sint-Clemens de keizer geneest. Sint-Clemens bekeert de keizer en zijn volgelingen. Clemens wordt door Vespasianus paus gemaakt en deze belooft zich past te laten dopen wanneer hij de dood van Jezus op de Joden zal gewroken hebben.
Mede omdat Pilatus zijn belastingen niet wil betalen, trekken Vespasianus en zijn zoon Titus met een leger naar Jeruzalem. Eerst veroveren zij de burcht Altaphat en daarna belegeren zij Jeruzalem, waar Pilatus en koning Archilaus zich bevinden. Omdat er geen water in de buurt is, laat Vespasianus dierenhuiden aan elkaar naaien en water halen uit de Dode Zee (duyvels vloet) zodat een kunstmatig meer ontstaat in het Dal van Josaphat. Ook wordt er een gracht gegraven rondom de hele stad. Jakob (de ex-gastheer van Gay) raadt Pilatus aan de stad over te geven maar wordt als verrader gevangen gezet. Een engel bevrijdt Jakob echter, zodat hij kan vluchten naar de Romeinen. Er volgen dan drie veldslagen, waarbij de Joden grote verliezen lijden. Er ontstaat hongersnood in de stad: de Joden zijn verplicht ongedierte en zelfs menselijke drek te eten, en er is een weduwe die haar zoontje kookt en gedeeltelijk opeet. Als Pilatus dit ontdekt, ligt hij drie dagen misselijk in bed.
Pilatus en Archilaus stellen vanop de muren aan Vespasianus voor om de stad over te geven en zij vragen om genade, maar Vespasianus weigert, waarop Archilaus zich op zijn eigen zwaard stort. Pilatus geeft de Joden de raad hun goud en andere edelstenen fijn te stampen en op te eten. Hierdoor leven zij nog 22 dagen, waarna Vespasianus Jeruzalem verovert en verwoest. Vespasianus verkoopt de Joodse gevangenen (dertig voor één penning, zoals ze zelf Jezus verkochten voor dertig geldstukken) en wanneer ontdekt wordt dat de Joden goud en edelstenen in hun maag hebben zitten (een koper steekt een Jood dood en ziet dat er in plaats van bloed goud en zilver te voorschijn komt), worden meer dan 70.000 Joden gedood en wordt hun buik opengesneden. Er blijven nog negen maal dertig Joden over. Die worden verdeeld over drie schepen en zonder eten de zee opgestuurd. Twee van de schepen komen terecht in Frankrijk, het derde in Engeland.
Terug in Rome laat de keizer zich door Sint-Clemens dopen. Ook alle Romeinen laten zich dopen. Vespasianus edelen worden terug naar hun eigen land gestuurd, waar ze op hun beurt hun onderdanen laten dopen. Pilatus wordt naar Vienne gestuurd om daar berecht te worden: hij zal 22 dagen op een verschrikkelijke manier gefolterd worden (zijn oren, handen en voeten zullen afgesneden worden, er zullen repen vel uit zijn lichaam gesneden worden, zijn armen en benen zullen gebroken worden en daarna zullen alle lichaamsdelen verbrand worden en in de Rhone gegooid). Voor de martelingen kunnen uitgevoerd worden, voeren duivels Pilatus echter weg en storten hem in de Rhone.
Zie voor een uitgebreid inhoudsoverzicht ook ed. 1984: 12-17.
Thematiek
De Val van Jeruzalem in het jaar 70 heeft aanleiding gegeven tot twee tradities. Enerzijds zijn er de vertalingen en bewerkingen van Flavius Josephus De Bello Judaico, anderzijds is er de vorming van een aantal legenden die, vermengd met feiten uit Josephus en andere bronnen, in rijm en proza een literaire neerslag hebben gekregen. Onderhavig volksboek behoort duidelijk tot de tweede traditie: het is een naïeve, anachronistische en volkse historie die niet bedoeld is om de historische waarheid weer te geven, maar wel om via het samenweven van allerlei grotendeels verzonnen en op sensatie gerichte fabeltjes christelijke, anti-Joodse propaganda te maken binnen een vaag historisch gefundeerde context. Als zodanig sluit dit volksboek zich duidelijk aan bij de wijdverbreide antihouding tegenover de Joden die (onder meer) de Middeleeuwen kenmerkt. Daarbij wordt de Val van Jeruzalem duidelijk in een christelijk, heilshistorisch perspectief geplaatst. Wanneer bijvoorbeeld Pilatus om genade vraagt, antwoordt Titus: Tis nu te laet ghebeden. Ick en sal zijns niet te meer ontfermen dan hi ouer Jhesum ontfermhertich en was dien hi ter doot verwees wiens doot ick ouer hem ende ouer alle zijn volck wreken sal [E2r].
Receptie
Het betreft hier een Antwerpse druk, dus: stadsliteratuur. Verband met Antwerpen. Met zijn vaak sadistische, op sensatie gerichte en brutaal anti-Joodse verzinsels is dit boekje manifest gericht op een breed publiek. We mogen er overigens van uitgaan dat de zestiende-eeuwse intellectuele elite neerkeek op dit soort van publicaties. Wanneer de Antwerpse drukker Simon Cock in 1553 een vertaling van De Bello Judaico bezorgt, verwijst hij in de inleiding naar het Boeck van der destructiën van Jherusalem, dat onder meer in 1482 door Gerard Leeu is uitgebracht, en beschuldigt dit soort teksten van volstrekte leugenachtigheid: Dit kleine boekje ( ) bevat ( ) allerlei verzinsels, die zelfs geen spoor van waarheid bevatten. Er komen daarin kortom meer leugens voor dan paginas [Pleij 2007: 516-517].
Profaan / religieus?
Sterk religieus van inslag.
Persoonlijke aantekeningen
Wanneer men net De Bello Judaico van kaft tot kaft gelezen heeft, staat men versteld van de vrijpostige en duidelijk tegen de Joden gerichte hersenspinsels die in de late Middeleeuwen de ronde deden en die zich mijlenver van de waarheid bevonden. Eén van de weinige, zoniet het enige, op waarheid gebaseerde element uit de Distructie is hoeft het te verwonderen? het verhaal van de weduwe die haar zoontje opeet [D3r e.v.]. Vóór het verteld wordt, wordt het al twee maal aangekondigd, ongetwijfeld om de lezer te doen verderlezen: één maal deelt Gay in Rome mee dat volgens Jakob de heilige profeet voorspelde dat dye moeder haer kint eeten soude van grooten hongher [B4r] en de andere keer, wanneer de keizer bij Jeruzalem arriveert, zegt de anonieme auteur dat nu gauw zou gebeuren wat Jezus op Palmzondag voorspeld had, onder meer: die moeder sal haer kint eten van ghebreck der spisen [C1v]. Dit soort boekjes, die overigens vanuit cultuurhistorisch perspectief interessant genoeg zijn, zouden wij nu tegenwoordig sensatiegerichte stationsromannetjes noemen. Debaene noemde het populaire historie in proza.
Ten slotte nog een miezemuizerijtje: waarom Braekman als titel van zijn editie Die Destructie van der Stat van Jherusalem geeft, terwijl in de titel van de zestiende-eeuwse druk toch duidelijk Distructie staat, begrijpen wij niet. De eerste zin van de eigenlijke tekst luidt wel: Hier beghint die destructie van Jherusalem. Voor de rest en uit naam van de wetenschappelijke studie niets dan lof voor de moderne editie van deze merkwaardige tekst.
Geraadpleegde lectuur
- Debaene 1977: Luc. Debaene, De Nederlandse Volksboeken. Ontstaan en geschiedenis van de Nederlandse prozaromans, gedrukt tussen 1475 en 1540. Antiquariaat Merlijn, Hulst, 1977 [reprint van de uitgave Antwerpen, 1951], pp. 244-245.
- Waterschoot 1985: Werner Waterschoot, in: Spiegel der Letteren, jg. 27 (1985), nr. 1-2, pp. 115-118 [recensie van de ed. 1984].
- Pleij 2007: Herman Pleij, Het gevleugelde woord. Geschiedenis van de Nederlandse literatuur 1400-1560. Uitgeverij Bert Bakker, Amsterdam, 2007, pp. 516-517.
FILM: Nuovo Cinema Paradiso (director's cut) (G. Tornatore) (I, 2002)
NUOVO CINEMA PARADISO (Giuseppe Tornatore) (Italië, 1988)
(123)
NUOVO CINEMA PARADISO (directors cut) (Giuseppe Tornatore) (Italië, 2002)
(166)
De filmregisseur Salvatore, geboren in een Siciliaans dorpje maar nu woonachtig te Rome, krijgt van zijn moeder een telefoontje: een zekere Alfredo is overleden. Via een lange flashback die duurt van de jaren vlak na de oorlog tot de jaren vijftig, komen we te weten wie Alfredo was en wat hij betekende voor Salvatore. Alfredo was de man die de films projecteerde in de dorpsbioscoop, en als klein jongetje (Toto, schattig vertolkt door Salvatore Cascio) mocht Salvatore hem vaak helpen. Alfredo (Philippe Noiret) is voor de kleine een soort vaderfiguur (zijn echte vader sneuvelde tijdens de oorlog in Rusland). De beelden van het publiek tijdens de voorstellingen leiden tot momenten van felliniaanse hilariteit en belangrijk voor het einde van de film is ook dat de plaatselijke pastoor (die tijdens privé-projecties klaar zit met een bel) de kus- en andere ongepaste scènes in de vertoonde films censureert. Op een keer vat de filmprojector vuur: Cinema Paradiso brandt af, maar Alfredo wordt op het nippertje gered door de kleine Toto. Dankzij een dorpsbewoner die een of andere voetbaltoto heeft gewonnen, wordt de bioscoop terug opgebouwd en omdat Alfredo blind is geworden, moet Toto voortaan de projector bedienen. Hij doet dat totdat hij als jongeman verliefd wordt op een meisje uit zijn school dat hem eerst maandenlang elke avond onder haar raam laat wachten alvorens hij een eerste kus krijgt. Wanneer Salvatore in het leger moet en zij gaat studeren aan de universiteit van Palermo, verliezen zij elkaar voor altijd uit het oog.
Na een jarenlange afwezigheid keert Salvatore op het einde van de film dan terug naar zijn geboortedorpje Giancaldo voor de begrafenis van Alfredo. Via diens weduwe krijgt hij een filmspoel dat Alfredo speciaal voor hem heeft bewaard. Wanneer Salvatore, terug in Rome, de film bekijkt, blijkt deze te bestaan uit een hele reeks achter elkaar gemonteerde, indertijd door de pastoor gecensureerde kus- en andere licht-erotische scènes. Salvatore bekijkt het filmpje met groeiende verbijstering en met tranen in de ogen.
Een samenvatting als deze kan niet of nauwelijks weergeven wat voor een dot van een film deze Nuovo Cinema Paradiso (in 1989 winnaar van de Oscar voor Beste Buitenlandse Film) wel is. Gedrenkt in nostalgie en romantiek, bijzonder fijngevoelig en warmmenselijk maar ook met heel veel humor draait de film uiteindelijk rond het thema van een verloren liefde. Niet voor niets zegt Salvatores moeder dat zij telkens andere vrouwen aan de telefoon krijgt, als zij naar Rome belt, maar dat zij in geen enkele stem de warmte van de liefde hoort. In deze context krijgt de (overigens zeer bekende) slotsequens met de gecensureerde kusscènes een overrompelende en zeer ontroerende meerwaarde. Nuovo Cinema Paradiso is het soort film waarvan er tegenwoordig veel te weinig gemaakt worden. In 2002 verscheen op dvd de originele, onverkorte en 173 minuten durende versie onder de titel Cinema Paradiso: The New Version. Die dvd moeten we zeker ook eens te pakken zien te krijgen.
Quotering: ****
(22 augustus 2012) (Cinema Zuid)
Die nieuwe versie hebben we nu dus te pakken gekregen (met dank aan Joe Oostvogels) en daarin wordt op het einde de verhaaldraad rond dat meisje (Elena) verder uitgesponnen. Meteen maar zeggen dat ons oordeel negatief is. Terug in Giancaldo voor de begrafenis van Alfredo, komt Salvatore op het spoor van Elena doordat hij haar dochter (die als twee druppels water op haar lijkt) spot op straat. Blijkt dat Elena gehuwd is met een schoolvriend van Salvatore (die met de wijnvlek op zijn voorhoofd, die als jongetje in de lagere school niet wist hoeveel vijf maal vijf is, die later langs de weg ligt te forniceren als hij de spoelen per fiets van en naar het volgende dorp moet brengen, die nog later als adolescent samen met Salvatore naar Elena toerent als zij iets heeft laten vallen). Zij heeft die kerel leren kennen omdat hij ook aan de universiteit studeerde (terwijl hij in het begin van de film toch als gepatenteerde dommerik wordt voorgesteld!). Salvatore legt telefonisch contact met Elena en eerst wil zij niet meer van hem weten, maar wat later ontmoeten zij elkaar dan toch, ergens op een kaai (waar Elena nogal toevallig Salvatore weet te vinden, maar kom, we gaan niet muggenziften).
In de auto volgt dan een gesprek. Blijkt dat Elena op het laatste afspraakje met Salvatore wél was komen opdagen, maar te laat. Salvatore was ondertussen over en weer naar Elenas huis in Palermo gereden, terwijl Alfredo op de draaiende film paste. Alfredo heeft Elena toen afgeraden om de liefdesaffaire verder te zetten. Waarom? Niet helemaal duidelijk. We kunnen veronderstellen (naar analogie met Alfredos afscheidswoorden bij Salvatores vertrek: kom hier nooit meer terug, ik laat je nooit meer binnen) dat Alfredo wil dat Salvatore het gaat maken als filmregisseur in Rome. De bottom line is dan: een vrouw gaat bij een man ten koste van de carrière. Dat is natuurlijk serieus bij de haren getrokken en eigenlijk klinkklare onzin.
We kunnen ook veronderstellen dat Alfredo beseft dat Elena voor Salvatore toch onbereikbaar is (haar vader is bankdirecteur en Salvatore is van povere komaf). Dit wordt bevestigd door het verhaaltje over de soldaat die 99 nachten op de prinses staat te wachten en het dan afbolt. Salvatore legt uit dat hij dat verhaaltje begrijpt: het was om een teleurstelling te vermijden dat die soldaat het opgaf, want de prinses zou dan wel verliefd kunnen worden, maar zij zou nooit kunnen trouwen met de soldaat (het water was te diep). Maar uiteindelijk klopt dit puzzeltje ook niet, want Elena is wél getrouwd met die domkop (die nu in de politiek zit, nota bene) en zij zegt letterlijk tegen Salvatore dat zij niét getrouwd is met de keuze van haar ouders, want zij heeft gewonnen. Bovendien zegt Elena tegen Salvatore dat zij met hem zelfs had willen wegvluchten. Dus?
Na dat gesprek met Alfredo heeft Elena, omdat zij snel moest vertrekken, een briefje met het adres van een vriendin nagelaten (zij ging met haar familie immers verhuizen naar Toscane). Maar dat briefje heeft zij tegen de muur van het projectielokaaltje vastgeprikt tussen honderden andere briefjes. Wat een kalf! Salvatore heeft dat briefje natuurlijk nooit gevonden (maar nu na al die jaren wel, bedekt met stof). Ze was dat briefje toch veel beter bij Salvatore thuis in de brievenbus gaan stoppen, of aan zijn moeder gaan afgeven? Enfin, ze had Salvatore toch ook nog altijd kunnen opsporen, want enerzijds heeft hij wel zijn naam veranderd als filmregisseur, maar anderzijds zegt zij dat zij al zijn films gezien heeft en van buiten kent en dat zij hem nooit vergeten is. Het eindigt met een innige kus in de auto en als Salvatore de volgende dag nog eens telefoneert, zegt zij dat dit voor haar een mooi einde is. Salvatore niet tevreden natuurlijk, en wij nog minder. Nu gebleken is dat Alfredo eigenlijk een soort spelbreker is geweest en nog belangrijker dat die Elena te weinig moeite heeft gedaan (en nochtans was Salvatore ook voor haar de Grote Liefde), heeft die laatste sequens met die achter elkaar gemonteerde kusscènes plots veel minder impact op de kijker. Je voélt gewoon dat er deze keer iets (eigenlijk vanalles) niet klopt.
Conclusie. Hier is hetzelfde aan de hand als met de directors cut van Coppolas Apocalypse Now. De originele versie was beter en het is niet voor niets dat (blijkbaar intelligente) adviseurs zowel Coppola als Tornatore hebben aangeraden om bepaalde scènes weg te snijden. Dat wegsnijden was net héél verstandig, want leverde een sterkere prent op. In het geval van Tornatore: in de nieuwe versie wordt te veel aan uitleggerij gedaan, het blijft nu allemaal veel te lang duren en bovendien klopt het totaalplaatje niet. Supersympathieke Alfredo is plots veel minder sympathiek, en die oorspronkelijk wat mysterieuze Elena blijkt nu een beetje veel een stom kalf te zijn. Bottom line en wijze les die hieruit te trekken valt: als je een succesnummer in handen hebt, blijf er dan met je pollen vanaf en wil het niet koppig beter weten. Vergeleken met het origineel moet deze nieuwe versie van Nuovo Cinema Paradiso minstens met één ster naar beneden.
BOEK: Museumverzamelingen sinds 1945 (R.H. Marijnissen) 2012
MUSEUMVERZAMELINGEN SINDS 1945
Beheer tussen verantwoord gebruik en destructieve exploitatie
(R.H. Marijnissen) 2012
[met de medewerking van Frans Boenders en Guido Jan Bral, eigen beheer, s.l., 2012, 99 blz.]
Een opvallend mooie plaquette (handgebonden, met een geribbelde katoenen omslag, titel in diepdruk), uitgegeven in eigen beheer door Roger Marijnissen, met teksten in het Nederlands, Frans en Engels, waarin Marijnissen één van zijn stokpaardjes berijdt: het onvoorzichtig omspringen met ons kunstpatrimonium.
Het begint met een essay van Frans Boenders waarin al meteen enkele dingen naar ons hart worden gezegd: hij gispt de (laatkapitalistische) winstmotieven waarmee cultuurminnaars naar festivalweiden, megatentoonstellingen en kaskrakers worden gelokt, stelt dat musea de laatsten zouden moeten zijn om het gouden kalf van de mode te aanbidden en pleit voor het rustig en geconcentreerd bestuderen van kunst thuis (wat tegenwoordig, zoals elders in dit boek staat, meer en meer mogelijk wordt via het Internet). Nadat Marijnissen in een inleiding gewezen heeft op de fundamentele functie van een museum (het zorgvuldig bewaren van kunstwerken die hun oorspronkelijke functie verloren hebben) en op het verschil tussen de Europese en de Amerikaanse museumdirecteur (aangesteld door de gemeenschap en gericht op research tegenover onder contract bij een privépersoon of instelling en gericht op fund raising), volgt een chronologische lijst gaande van 1902 tot 2012 met een overzicht van tentoonstellingen, blockbusters en kunstshows, dat alles vermengd met waarschuwingen van tegenstanders en pleidooien van voorstanders in verband met het transporteren en het blootstellen aan risicos van kunstwerken.
Zoals hij hier gepresenteerd wordt, komt die lijst wat warrig en ongestructureerd over, maar gelukkig vat Marijnissen in enkele afsluitende essays (geschreven in zijn typische paratactische en aforistische stijl) de essentie samen: Het fragiele kunstwerk is niet bestand tegen veelvuldige manipulatie en transport. Het destructief effect is niet steeds onmiddellijk zichtbaar. Uiterste zorg van (menigvuldige) teams en technisch voortreffelijk inpakmateriaal betekenen geenszins dat de risicos daadwerkelijk zijn uitgeschakeld. Bij de vaak chaotische drukte tijdens de op- en de afbouw van een grote tentoonstelling staan de aanwezige kunstwerken bloot aan talloos veel dreigende gevaren [p. 78]. Er wordt gewezen op de mogelijkheid van het digitaal bestuderen van kunstwerken en van het organiseren van tentoonstellingen aan de hand van hoogwaardige fotografische reproducties op ware grootte. Daarna volgen nog een korte tekst van Guido Jan Bral (over het plan om de Brusselse museumcollecties te hergroeperen per discipline of thema) en een Engelse thumbnail-versie van het essay van Boenders.
Regelmatig slaat Marijnissen nagels met koppen. Een voorbeeldje: Dat de samengebrachte meesterwerken de bezoekers een intense belevenis bieden, staat buiten kijf. Voor een beperkte minderheid wel te verstaan, namelijk de genodigden vaklui en selecte gezelschappen die men het drummen en andere ongemakken van de toeloop van volk wil besparen. Wie niet tot die gepriviligieerden behoort, heeft geen andere keus dan een bezoek in erbarmelijke omstandigheden. De ware kunstliefhebber loopt in de menigte wellicht te knarsetanden. Voor de massa is de show weinig meer dan een mediagebeuren. Aan de reële culturele en educatieve impact wordt terecht getwijfeld [p. 79]. En nog eentje: Een begeleid toeristisch bezoek aan een groot museum is meestal zeer bedenkelijk. Het Louvre, het Prado, de Alte Pinakothek, het British Museum doen op een voormiddag is te vergelijken met televisiezappen [p. 86].
Marijnissens basisstelling is dat het kunstwerk niet naar de toeschouwer moet komen, maar de toeschouwer naar het kunstwerk, wat inhoudt dat het kunstwerk veilig blijft waar het thuishoort. Moving art (het doen reizen van kunst) is uit den boze. Ook in dit boek signaleert Marijnissen weer ettelijke malen dat hij al jarenlang de musea tevergeefs verzoekt hun schadeclaims te publiceren in verband met beschadigingen die het gevolg zijn van tentoonstellingen. Is het dan grappig of griezelig wanneer een kunsthistoricus die doceert in Leuven, stelt dat als hij voor een tentoonstelling een schilderij ontleend heeft van een museum en er gebeurt iets ergs met dat museum, dat in zon geval het schilderij veilig is op zijn tentoonstelling? Als ex-directeur van het Departement Conservatie van het Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium (KIK) weet Marijnissen als geen ander waarover hij praat. Men kan zich afvragen of die anderen dat ook weten, en of zij het willen weten.
De verfilming dus van het eerste deel van de bestsellertrilogie van Suzanne Collins. Wij hebben de film twee maal bekeken, één keer vóór we het boek gelezen hadden, en één keer erna. We moeten toegeven dat de filmmakers zich zeer verdienstelijk van hun taak hebben gekweten: ze hebben het verhaal ontdaan van enige franjes (wat bijna nergens stoort) en bepaalde aspecten hebben ze dan weer duidelijker in de verf gezet. Het blijft nochtans waar dat men meer van de film kan genieten, als men eerst het boek heeft gelezen. De flashback waarin Peeta Katniss een brood toewerpt, is in de film bijvoorbeeld heel onduidelijk aangebracht en hetzelfde geldt voor heel dat gedoe met sponsors en parachuutjes. Wanneer Gale in het begin zegt dat zijn naam 42 maal in de lotingtrommel zit, dan is dit zonder het boek niet te begrijpen en in de film is het ook totaal onduidelijk waarom Katniss aanvankelijk zo bot doet tegen Peeta (omdat ze weet dat ze hem dankbaar moet zijn en tegelijk beseft dat hij tijdens de Hongerspelen een levensgevaarlijke tegenstander zal zijn).
Minder belangrijk is dat men sommige dingen gewoon heeft weggelaten: het feit dat Katniss doof is aan één oor nadat zij de voorraad van de anderen heeft laten ontploffen, de naaktscènes van Katniss (ongetwijfeld een commerciële overweging om toch maar geen last te krijgen met de rating, de geweldscènes waren blijkbaar géén probleem) en opmerkelijk het feit dat Peeta op het einde een half been verliest en rond moet lopen met een prothese. Een beetje jammer is toch wel dat in de film niet vermeld wordt dat de dogachtige monsters uit de finale menselijke ogen hebben (in het boek wordt zelfs gesuggereerd dat ze de hersenen hebben van de gesneuvelde Tributen die nu op wraak uit zijn).
Dat sommige dingen onbegrijpelijk zijn zonder kennis van het boek, zou als een minpuntje van de film kunnen beschouwd worden, maar zoals gezegd, dit bezwaar valt grotendeels weg als men het boek wel kent, en bovendien wordt dit goedgemaakt doordat de abstracte thematiek iets meer aandacht krijgt: de president van het Capitool krijgt een veel negatievere rol dan in het boek (zie onder meer het laatste beeld van de film) en na de dood van Rhue voegt men in de film een opstand in van het district waaruit zij afkomstig is. We weten niet of dit al vooruitwijst naar de volgende delen, maar we vermoeden dus van wel.
In elk geval: het is een verhaaltje dat wérkt, hoor, en dat je doet meeleven. Bovendien wordt er prima geacteerd (speciale vermelding voor Jennifer Lawrence als Katniss) en de cameraregie, de montage en de mise-en-scène zijn allemaal zeer vakkundig en verzorgd. May the odds be ever in your favor!
