Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
WEMELDINGEN
Tijd is ruimte in beweging
14-05-2013
BOEK: Rendez-vous (Esther Verhoef) 2006
RENDEZ-VOUS (Esther Verhoef) 2006
[Er werd voor deze roman gebruik gemaakt van de Grote Lijsters-editie: Noordhoff Uitgevers, Groningen-Houten, 2012, 314 blz. Origineel: Anthos, Amsterdam, 2006]
Simone is een 34-jarige vrouw die met haar man Erik en haar twee kinderen vanuit Nederland naar het zuiden van Frankrijk verhuist. Ze hebben daar een domein met een villa gekocht waarvan ze een hotel willen maken, maar er is nog veel restauratiewerk aan het huis. Voor de verbouwing doen ze een beroep op Peter, een uitgeweken Belg, en zijn team van lokale arbeiders. Op één van deze arbeiders, de knappe 20-jarige Michel, wordt Simone verliefd en zij begint met hem een seksuele relatie, maar als Peter dat ontdekt, begint hij Simone geld af te troggelen. Als Michel plots niet meer komt opdagen, denkt zij dat Peter en Michel haar in de val hebben gelokt: Michel zou immigrantes met een ingedut huwelijk verleiden zodat Peter hen vervolgens kan chanteren. Simone wil Erik overtuigen om zo snel mogelijk terug naar Nederland te gaan. Maar dan geeft Peter plots al het afgetroggelde geld terug met de verontschuldiging dat Simone lijkt op een ex-geliefde van hem en dat hij jaloers was op Michel. Hij zegt ook dat hij Michel en enkele andere arbeiders naar Baskenland heeft gestuurd om daar een bouwopdracht uit te voeren. Hier eindigt deel I.
In deel II voelt Simone zich weer gelukkig in Frankrijk en met haar gezin. De escapade met Michel heeft haar doen beseffen hoe goed ze het heeft met haar gezinnetje. Als Michel echter weer opdaagt, is ze meteen opnieuw verkocht. Michel bekent eveneens zijn liefde en vraagt Simone om van Erik weg te gaan, maar zij kiest voor haar gezin. Michel legt zich erbij neer. Maar dan wordt Simone hardhandig aangepakt en bijna verkracht door Peter. Diens plotse ommekeer en verontschuldigingen blijken nu vals te zijn en slechts bedoeld om Simone voor zich te winnen: die was namelijk tegen Eriks plan om Peter financieel te steunen bij het bouwen van een reeks vakantiehuisjes. En aangezien zij dat nog steeds is, is Peter razend op haar. Bovendien blijkt dat Peter zijn arbeiders financieel onheus behandelt. Simone gaat uithuilen bij Michel die kwaad wordt en samen met zijn vriend Bruno naar Peter thuis rijdt. Daar slaat Michel Peter dood. Omdat Peter door een ongelukkig toeval Simones portefeuille op zak had, wordt Simone enkele dagen gearresteerd en ondervraagd door de politie. Uiteindelijk blijkt dat Michel de politie heeft wijsgemaakt dat hij de portefeuille gestolen heeft. Hij heeft ook niets over de relatie met Simone verteld en alle schuld op zich genomen. Michel gaat de gevangenis in en Simone keert terug naar haar gezinnetje. In de laatste regels wordt gesuggereerd dat zij zwanger is (van Michel).
Esther Verhoef probeert (niet zonder succes overigens) een spanningsboog te creëren doordat de 50 hoofdstukjes (+ epiloog) waarin zij het lopende verhaal vertelt, regelmatig onderbroken worden door stukjes tekst waarin Simone compleet overstuur in de gevangenis blijkt te zitten. Na een tijdje is er ook sprake van een moord. Natuurlijk wordt de nieuwsgierigheid van de lezer hierdoor geprikkeld en even natuurlijk komt diezelfde lezer pas helemaal op het einde de ware toedracht te weten. Dat structuurtrucje van aangekondigd onheil met uitgestelde ontknoping doet je geboeid verder lezen tot de laatste bladzijde, maar tegelijk ben je toch ook op zoek naar de meerwaarde van dit verhaal: is het een psychologische thriller met een diepere thematiek of niet meer dan een spannend verboden liefde-romannetje?
Het blijkt dan eerder het laatste te zijn, want de enige thematische rode draad is de tegenstelling tussen Simones uitgebluste huwelijk (we krijgen in het begin, bijvoorbeeld op de paginas 20 en 31, regelmatig te horen dat Simones huwelijk alleen stabiliteit en saaiheid genereert en dat zij alleen maar de veilige weg volgt die Erik voor haar uitstippelt) en de avontuurlijke bevrijding die de amour fou met Michel haar brengt: Voor het eerst sinds mijn geboorte deed ik niet wat er van me verwacht werd, maar iets wat ik zelf met mijn hele wezen wilde. Wat dit ook in gang gezet had, de emigratie, de levensfase, de Spartaanse manier van leven, het warme weer, of alles tegelijk, ik wist het niet. Wat ik wel wist was dat ik nu voor mezelf koos, en dat ik dit niet wilde opgeven. Het voelde meer dan goed. Het voelde als een bevrijding [p. 140]. Wat uiteindelijk maakt dat deze roman spannend is, zoals ook een TV-soap of een stationsromannetje spannend kan zijn, maar dat hij qua diepere thematiek even weinig te bieden heeft als die twee net gegeven voorbeelden. Weliswaar begint af en toe een hoofdstuk met een stukje cursief gedrukte tekst, waar het dan blijkt te gaan om een over het leven filosoferende Simone, maar de aanhalingstekens wijzen er reeds op dat dit allemaal redelijk oppervlakkig blijft en dus weinig zoden aan de dijk brengt.
De bottom line van heel de zaak is dus dat zuivere liefde allesverwoestend kan zijn, al wordt het nooit echt duidelijk of Verhoef deze roman bedoeld heeft als een ode aan de liefde of net als een vermanende waarschuwing ervoor. Men heeft namelijk de indruk dat Simone zich vaker meer laat leiden door haar geilheid (maar de verraadster die mijn lichaam was, juichte hem toe en alle hormonen in mijn lichaam scandeerden zijn naam, p. 263) dan door haar gezond verstand en een moraalridder zou kunnen aanmerken dat Simone (een 34-jarige getrouwde vrouw) nogal snel en gemakkelijk haar huwelijk (met twee kinderen) op het spel zet, en dat tenslotte voor een haar nauwelijks bekende, weinig ontwikkelde maar wel fysiek aantrekkelijke, veertien jaar jongere (!) man.
Voor de kunstige, literaire stijl moet men dit boek overigens ook zeker niet lezen. De erotische scènes bijvoorbeeld vervallen op een zeer doorzichtige manier in de uit de moderne soft-porno chick lit bekende clichés. Dat gaat dan zo: Een elektrische schok schoot door me heen. Mijn bekken bewoog omhoog als vanzelf. Hij begroef zijn gezicht in mijn hals, kreunde, terwijl zijn hand over het dunne katoen van mijn slip wreef, kneedde, streelde. We ademden snel, gehaast, oppervlakkig. Hij rook fantastisch, bedwelmend, hij bewoog perfect, zijn mond smaakte goddelijk [pp. 66-67]. Nou moe. Dit is het soort ondeugende vrouwenliteratuur waarin het mannelijke orgaan zijn geslacht [p. 101] wordt genoemd en waarin kinderen smoeltjes [p. 136] blijken te hebben. En van clichés gesproken: we hebben niet geturfd hoeveel keren precies we dienen te vernemen dat Simone een string aantrekt of draagt, maar het was in elk geval niet alleen op pagina 285. Verder wordt van functionele knipoogjes zelden of nooit gebruik gemaakt, en als het al gebeurt, dan is het zo doorzichtig dat het flauw wordt. Zoals op pagina 131 waar Simone en Erik een schooltoneelstukje bijwonen: Langs het podium stonden de leraren en leraressen die hier maîtresses heetten in hun handen te klappen en de kinderen aan te moedigen (ja hoor, Simone is óók een maîtresse).
Conclusie? Een middelmatig geschreven romannetje dat tijdens de leesact wel degelijk de aandacht van de lezer kan gaande houden, maar diezelfde lezer (in elk geval déze lezer) danig op zijn honger laat zitten. Dat op het einde de zwangerschap van Simone gesuggereerd wordt en dan meteen het einde volgt, doet natuurlijk helemaal de deur dicht. Het is het zoveelste cliché (de onder meer uit soaps bekende cliffhanger) waaraan dit verhaal zich bezondigt.
Quotering: (een welwillende) ***
[explicit 22 april 2013]
FILM: The Wedding Banquet (Ang Lee) (Taiwan, 1993)
THE WEDDING BANQUET (Ang Lee) (Taiwan, 1993)
(102)
Op 17 februari 1994 zagen wij deze film in de Antwerpse Cartoons en wij noteerden toen: Een zeer sympathieke en degelijke film van deze naar New York geëmigreerde Taiwanees, met als hoofdthema: tolerantie, verdraagzaamheid en openheid. Het gaat over twee homos (Simon, een Amerikaan, en Wai-Tung, een geëmigreerde Taiwanees hé!) die om een Chinese huurster (Wei Wei) die nog geen verblijfsvergunning heeft, te helpen én om de ouders van Wai-Tung die blijven zeuren om een schoondochter en een kleinkind te sussen, een plannetje maken: Wai-Tung zal met Wei Wei huwen, daarna gaan ze uiteen en dan is alles weer bij het oude. Het loopt echter anders af als de ouders plots vanuit Taiwan opduiken, er toch op toevallige wijze (dankzij een Chinese restauranthouder die ooit in het leger onder de vader een ex-generaal gediend heeft) een groots huwelijksfeest wordt georganiseerd, én Wei Wei na één keer paren tijdens de huwelijksnacht zwanger blijkt te zijn.
Simon is daar niet blij mee, de vader en moeder komen ieder op hun manier te weten dat hun zoon een homo is (de moeder omdat Wai-Tung het haar vertelt en de vader omdat hij toch Engels blijkt te verstaan en een ruzie tussen Simon en Wai-Tung heeft afgeluisterd), en toch loopt alles goed af. Er ontstaat een driehoeksverhouding en pa en ma reizen met een goed gevoel weer af naar Taiwan. Merkwaardig eindbeeld in slow-motion met pa die langzaam zijn armen in de lucht heft als de douane hem aftast op de vlieghaven. Quotering: 3,5.
Behalve een erg charmante oproep tot tolerantie is The Wedding Banquet uiteindelijk één van de eerste grote publieksfilms waarin de homoseksualiteit op een niet provocerende, ruige of agressieve maar begripvolle, tedere, subtiele en grappige manier wordt voorgesteld, schreef Luc Joris indertijd in Film & Televisie [nr. 437, december 1993, p. 17], en dat is helemaal correct. Met veel luchtige humor kaart Ang Lee hier een anno 1993 (en zeker in de VS en Taiwan) redelijk delicaat onderwerp aan, terwijl op de achtergrond maar zonder dat er veel nadruk op gelegd wordt de verhouding tussen de Volksrepubliek China en Taiwan meespeelt (pa is ooit uit China naar Taiwan gevlucht en Wei Wei is afkomstig uit de Volksrepubliek). Ang Lee richt zich inderdaad duidelijk op een breed publiek, vandaar enkele oppervlakkigheden in het scenario (bijvoorbeeld pa en ma die het blijkbaar heel normaal vinden dat zogenaamde huisbaas Simon daar heel de tijd rondloopt en mee aan tafel zit, of nog het huwelijksfeest waarop plots zowat alle in New York wonende Chinezen aanwezig zijn). Toch is dit een bijzonder warm overkomende, misschien ietwat te brave prent die je zonder probleem met je grootmoeder kan gaan zien, zoals een Amerikaanse journalist opmerkte.
