Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
Jean Vereecken (Josse De Pauw) is een fabrieksarbeider die met zijn zeventienjarige, dikke dochter Marva (Eva Van der Gucht), die zo vals zingt als een kat behalve als ze poppenkast speelt voor kleuters, allerhande talentenjachten afdweilt, want zijn dochter moet en zal een ster worden (wat door Marva ervaren wordt als een bijzonder onaangename druk). Zonder succes uiteraard want die Marva heeft zoveel talent als een opgezette pinguïn. Jean is nochtans van plan zélf een cd uit te geven (hij componeert al neuriënd op cassettes ook zelf liedjes), maar als zijn fabriek failliet gaat, is ook die hoop om zeep. Dan heeft hij echter op een keer autopech en hij wordt toevallig voortgeholpen door het succesvolle zangeresje Debbie (de Nederlandse Thekla Reuten). Jean krijgt het dwaze idee om die Debbie te kidnappen en zijn sullige maat Willie (Werner De Smedt) moet hem daarbij helpen (diens studerende, bazige vriendin zit toch drie weken in Madrid met haar minnaar, zogenaamd voor een colloquium).
Jean neemt contact op met de manager van Debbie, ene Michael (Viktor Löw). Hij vraagt geen losgeld maar in plaats daarvan moet Michael ervoor zorgen dat één van Jeans nummertjes van een arrangement en tekst voorzien wordt en dat Marva een kans krijgt in de showwereld. Zo gebeurt, en nadat Marva een keer met Michael naar bed is moeten gaan, zal zij mogen optreden in Het Liedjesorgel (Derudderes versie van Tien om te zien & Co). Ondertussen is Michael echter achter de ware identiteit van Jean gekomen en ook achter de verblijfplaats van de gekidnapte Debbie. Hij informeert de commerciële TV en organiseert het zo dat op het moment dat Marva gaat optreden, de arrestatie van Jean (Debbie is ondertussen op Willie verliefd geworden en die twee zijn gevlucht, naar Australië blijkt later) live op TV wordt uitgezonden. De climax van het verhaal wordt dan gevormd door een (eveneens live in splitscreen uitgezonden) gesprek tussen vader en dochter, waarbij tussen die twee alles weer goed komt. Jean heeft overigens geëist dat Marva eerst moet zingen, alvorens hij zich wil overgeven, en zo gebeurt. En wonder boven wonder: Marva kan nu plots prachtig zingen en wordt een nieuwe ster. Daarna geeft Jean zich over, maar heel de zaak wordt in de doofpot gestopt, en iedereen is beroemd, ook Willie en Debbie die in Australië door de TV worden geïnterviewd, welke beelden de wereld rondgaan. En nu is het Marva zelf met haar hitje Lucky Manuelo die op talentenjachten geïmiteerd wordt.
Deze film van Deruddere werd in 2001 genomineerd voor de Oscar voor de Beste Buitenlandse Film van 2000, maar kreeg de Oscar niet. Zeer terecht, zijn wij onmiddellijk geneigd te zeggen want het is gewoon al totaal (maar dan ook totaal) onbegrijpelijk dat dit gewrocht ooit geselecteerd werd voor de nominaties. Ten eerste is er het onnozele, compleet ongeloofwaardige scenario, schijnbaar geschreven door een middelmatig-intelligente vijftienjarige, maar in werkelijkheid door Deruddere zelf. Wie haalt het nu in godsnaam in zijn hoofd om iemand te kidnappen, nadat die persoon eerst je gezicht heeft kunnen zien? Dat kan toch nooit goed aflopen! Hoe moeten wij geloven dat die Marva eerst totaal van elk talent gespeend is en dan plots na een ontroerend-bedoeld gesprekje met haar vader de pannen van het dak zingt? Omdat op het einde die druk van haar afgevallen is, en omdat ze plots wél in zichzelf gelooft? Maar dat maakt van een valszingende kat toch nog geen succeszangeres die iedereen tranen in de ogen bezorgt? En dan dat eenzame zangeresje dat dan maar holderdebolder verliefd wordt op één van haar ontvoerders. En dan die moeder die maar onkundig blijft van het feit dat de fabriek failliet is gegaan. Het gegeven dat dat zangeresje Debbie als hobby automechanica blijkt te hebben, is in het kader van dit alles nog een te verwaarlozen detail.
En waar wil Deruddere met deze film nu naartoe? Een satire brengen op het actuele fenomeen dat elke jan-met-de-pet bekend wil worden, dat niemand meer gelukkig kan zijn met de gewone dingen des levens, dat heel die showbizwereld volsteekt met valse glitter en schone schijn en dat TV-journalisten op kijkcijfers geilende hoeren zijn? Indien ja, dan zou hij natuurlijk een meer dan behartenswaardig punt hebben. Maar néé: op het einde komt immers alles goed, die onnozele, van alle talent gespeende Marva wórdt een ster en heel die kidnappingszaak wórdt van tafel geveegd. Wat zegt Deruddere hier dus? Doe maar onnozel, doe maar mee aan talentenjachten zelfs al ben je lelijk en heb je geen talent, ga maar naar bed met managers, doe maar beroep op illegale praktijken om je doel te bereiken, want zie maar, uiteindelijk wordt dat inderdaad beloond en bereik je het doel: beroemd worden.
Freddy Sartor merkte het ook op in Film & Televisie [nr. 501, april 2000, p. 20): Deze gevatte satirische toon wordt echter herhaaldelijk gefnuikt door het respect van Deruddere voor de wereld van de soundmixers. Hij kijkt er hoegenaamd niet meewarig op neer, maar veeleer geamuseerd, met een tikkeltje bewondering zelfs voor de lef en de huisvlijt van deze dames en heren. Goed gezien, maar toch krijgt Iedereen beroemd! van deze Freddy een waterige, bijzonder welwillende recensie cadeau, wat al een stuk begrijpelijker wordt wanneer we op de Gewikt-pagina in Film & Televisie 502 [mei 2000, p. 25] zien dat hoofdredacteur Ronnie Pede (als enige!) deze film drie sterren (= zeer goed!) meegeeft. Sartor zelf geeft overigens maar twee sterretjes (= goed), net als zes van zijn collegas, terwijl drie andere recensenten slechts één sterretje (= gewoon) geven, en Patrick Duynslaegher zelfs twéé nullen (= barslecht). Dat is toch een bijzonder lage score voor een film die een Oscarnominatie in de wacht gesleept heeft, en als Sartor in diezelfde Film & Televisie 502 [p. 44] schrijft: Op een enkele onvermijdelijke uitzondering na (PD in Knack) kreeg Derudderes Iedereen beroemd! de wind van achter in de nationale filmpers, dan is dit op zijn minst lichtelijk overdreven.
Dat zinnetje is trouwens onderdeel van een inleiding op een interview met Thekla Reuten (die Debbie speelt), waarover alweer opvallend positief wordt gedaan (de nieuwe ster aan de Nederlandse filmhemel), terwijl het hier in feite toch om weinig meer gaat dan een middelmatig getalenteerd starletje met een leuk snoetje. De enige die overigens een aanvaardbaar acteerniveau haalt in deze prent is Josse De Pauw, en ook hij doet niet veel meer dan voor de zoveelste keer hetzelfde rolletje van getormenteerde, goedzakkige snul opvoeren (op precies dezelfde wijze als in Hombres complicados het geval was). Die Eva Van der Gucht is misschien geknipt voor déze rol (ze moet alleen zichzelf spelen), maar veel gaan we van haar niet meer horen, let maar op, en het zal toch niet dankzij de wazig acterende Werner De Smedt of de hyperkinetische Viktor Löw zijn dat deze film onvergetelijk wordt? Ons viel trouwens op dat heel veel bijrollen (vooral die TV-journalisten en bijvoorbeeld ook die TV-presentatrice) stuk voor stuk ongelooflijk artificieel overkwamen in hun rol van artificiële TV-kwibussen.
Duynslaegher overdrijft natuurlijk weer met zijn twee nullen, maar dat (in eigen land) de overgrote meerderheid van de recensenten deze film slechts één of twee sterren geeft, is toch een teken aan de wand? Van een film die een half jaar later genomineerd wordt voor een Oscar, mag je toch veel meer verwachten, of zijn wij nu mal? En trouwens: zet deze Iedereen beroemd! eens naast de ook genomineerde Amores perros: dan stijgt het schaamrood toch naar je kaken daar in Hollywood! Kortom, hoe Ronnie Pede zijn maatje Deruddere ook in bescherming mag nemen, wij vinden Iedereen beroemd! in tegenstelling tot de hoofdactrice een bijzonder mager gevalletje en die nominatie een regelrechte schande.
Quotering: **½ (10 april 2001 video) (21 december 2014 VTM)
