Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
WEMELDINGEN
Tijd is ruimte in beweging
06-03-2011
CD: Vexations (Get Well Soon) 2010
Get Well Soon: Vexations (2010)
Duitse (Berlijnse) groep met als kernfiguur Konstantin Gropper die in 2008 zijn debuutplaat Rest Now, Weary Head! You Will Get Well Soon uitbracht. Naar verluidt is dit folkrock, maar wij horen alleen maar bombastisch gedonderjaag en vervelend gezemel, ondanks de soms leuke titeltjes à la Senecas Silence [2], A Voice in the Louvre [7] en Werner Herzog gets shot [8]. De single is Angry Young Man [13]. Te arty-farty voor onze smaak, deze 14 tracks, en het klinkt allemaal te weinig veelbelovend om het nog meer luisterkansen te geven.
Van dit album verschenen in 2010 een Special- én een Deluxe-editie. Naar aanleiding hiervan noemde Serge Simonart in Humo [nr. 3656, 28 september 2010, p. 168] Station to Station een meesterwerk. Het nummer Stay [B2] noemde hij een killer groove. Geen idee wat dat juist betekent, maar het klinkt in elk geval té positief voor een nummer dat weliswaar begint met een bijzonder aardige riff, maar vervolgens verzandt in middelmatigheid en ten slotte ontaardt in lawaai. Een meesterwerk? Mmm.
Het in januari 1976 op de markt gegooide Station to Station begint met het geluid van een trein, waarna het meer dan tien minuten durende titelnummer [A1] volgt. Een degelijke song (waarin Bowie een nieuwe rol voor zichzelf introduceert: die van de Thin White Duke), maar meesterlijk? Als locomotief voor het album fungeerde in november 1975 het disconummer Golden years [A2], een verdienstelijke hit, maar toch ook weer geen onverbiddelijke pottenbreker. Het b-kantje van de single was Can you hear me (niet op deze plaat). In april 1976 verscheen een tweede single, het doenbare TVC15 [B1] met een onbegrijpelijke tekst (Bowie had naar verluidt William Burroughs knip-techniek toegepast, een techniek waarbij de schrijver tekstfragmenten in een willekeurige volgorde zet. B- kantje was We are the dead (niet op dit album). In augustus 1976 volgde dan nog een derde single, het hierboven al genoemde Stay, ook een disconummer, met op de b-kant de Nina Simone-cover Wild is the wind [B3], het enige niet door Bowie zelf geschreven nummer op Station to Station. B3 sluit het album af, en is even melig-middelmatig als Word on a wing [A3] dat de A-kant afsluit.
Verkopen deden dit album en de singles best wel in 1976, de concerten waren uitverkocht, in mei 1976 werd nog een verzamelaar uitgebracht (Changes One Bowie) en Bowie bleef in de running. Wie echter goed luisterde, hoorde dat David langzaam maar zeker aan het wegzakken was in de middelmaat. Dat hij dat zelf ook doorhad, bewijst het volgende album (Low).
In april 2007, weer twee jaar verder, verscheen dan Gabriel Rios derde en dit plaatje kon rekenen op flink wat positieve belangstelling in de vakpers. Het is nu december 2007 en nog regelmatig worden op de radio tracks uit dit album gespeeld. Angelhead klinkt als geheel duidelijk minder speels en zonnig dan zijn twee voorgangers, maar onze latin boy weet in diverse interviews dan ook te melden dat hij een moeilijke periode achter de rug heeft (met als oorzaak: ldvd). Bovendien heeft Jo Bogaert de nummers niet alleen samen met Rios geproducet, maar voor een groot deel ook geschreven, omdat Gabriel zelf alleen wat random shit om handen had. Het gevolg hiervan is dat deze verzameling nieuwe nummers niet alleen erg afwisselend, maar ook een beetje brokkelig klinkt. In een interview met Jurgen Beckers [Humo, nr. 3475, 10 april 2007, pp. 176-177] zegt Gabriel het zelf: Jo heeft me geholpen om uit die chaos in mijn hoofd een coherente plaat te distilleren. En dan nog vind ik dat er veel bits and pieces op staan.
Angelhead gaat van start met twee eerder matige uptempo-nummertjes: het over een op school gepest jongetje handelende The boy outside [1] en de naar ons gevoelen toch wat flauwe single Angelhead [2]. Eigenlijk twee overbodige tracks, want voor ons had het album veel beter kunnen beginnen met het mediumtempo Baby lone star [3], een uitstekende song die moeiteloos het niveau van En vivo haalt. Common cold [4] heeft een opvallend hoog Bryan Ferry-gehalte, maar is toch goed, dit in tegenstelling tot het veel mindere Mighty be one [5], een uptempo-song die gebukt gaat onder een te hoog rapgehalte (iets wat op Ghostboy ook al gold voor Carlito en Badman). De latin boy in Rios komt weer volop aan bod in het Spaans gezongen Las calaveras [6], en hier hebben we opnieuw op en top dat zonnige, vrolijke sfeertje van de vorige albums.
Het tweede deel van Angelhead schiet uit de blokken met wat in onze oren het prijsbeest van de plaat is: het mediumtempo, met die typische hese knikjes in de stem gezongen Im gonna die tonight [7]. Dit had logischerwijze de eerste single moeten zijn. Tu no me quieres [8] kenden we al van En vivo. Het is een prima latijns nummertje, maar aan de oude versie wordt hier niets nieuws toegevoegd. Volgen dan drie songs met veel naar de eighties lonkende synthesizers: het matige For the wolves [9], het prima The fall [10] (met een hoog disco à la Michael Jackson-gehalte) en het weer wat mindere Stay [11]. Het rustige, degelijke mediumtempo-nummer Wish [12] sluit het album af.
In de gespecialeerde pers werd bij verschijnen over deze plaat gezegd dat ze Rios vorige met gemak overtrof. Het is inderdaad geen slecht album en het is zeker niet meer van steeds maar hetzelfde, doch ons lijkt het dat sommigen deze Angelhead een beetje hebben overschat. Gabriel heeft vast nog meer voor ons in petto, en zijn meesterwerk is dit zeker niet. In de eindejaarslijstjes van 2007 is van Angelhead dan ook niet veel terug te vinden.
Quotering: 3,5 (24/12/07)
Klassiekers: Im gonna die tonight, Baby lone star, Las calaveras, The fall.
Twee jaar na Ghostboy verschijnt En vivo, zo genoemd omdat de tien nummers live zijn opgenomen. Eerste merkwaardigheid: nergens is een spoor van een levend publiek te ontdekken. Tweede merkwaardigheid: deze cd bevat niet minder dan zes nummers van Ghostboy, naast vier nieuwe composities, maar storen doet dit niet, aangezien om een of andere reden de geluidskwaliteit hier veel beter is en de oude nummers een nog aantrekkelijker relaxed salsa-sfeertje in zich dragen dan op Ghostboy al het geval was.
Als locomotief voor het nieuwe album fungeerde de aanstekelijke single Tu no me quieres [8], maar de andere drie nieuwelingen bieden even veel kwaliteit: de prima binnenkomer Papo [1], de slow Burn [6] en de akoestische afsluiter I wanna be like you [10]. Daartussen zitten nog drie oude singles, Broad daylight [3] (hier niet met een kinderkoor, maar met een even leuk meisjeskoortje), Bones Bugalù [4] en Ghostboy [5], plus drie Ghostboy-tracks: Let it go [2], Santera [7] en Unrock [9]. Alleen jammer dat de oude single Catastrofe er ook niet op staat, maar voor het overige: een nog sympathieker plaatje dan Ghostboy reeds was, al is er van vernieuwing of grenzen verleggen totaal geen sprake.
Quotering: 4 (12/01/07)
Klassiekers: Bones Bugalù, Broad daylight, Santera, Papo, Tu no me quieres (maar in feite is heel de cd permanent hoog van niveau).
Gabriel Rios is afkomstig van Puerto Rico, maar is via producer Jo Bogaert (van Technotronic en Pump up the jam) in België, meer bepaald in Gent, terechtgekomen. In 1998 stond hij met The Nothing Bastards in de finale van Humos Rock Rally (Das Pop won toen), en daarna besloot hij het solo te wagen. Ghostboy is het debuutalbum van Rios, opgenomen in 2003, maar bekend geworden in 2004, onder meer dankzij een aantal uitstekende en aanstekelijke singletjes, die ook op deze cd staan. Eerst was er het hitje Bones Bugalù [3] (nog in 2003), vervolgens Broad Daylight [7] (begin 2004) en enkele maanden later nog Catastrofe [8] en het titelnummer Ghostboy [10].
Op dit debuutalbum (geproducet door Jo Bogaert) staan elf tracks (want Intro [1] en Victor [5] zijn slechts verwaarloosbaar korte niemendalletjes) en van die elf zijn er twee die uit de toon vallen omdat ze te veel aanleunen bij (flodderige) hiphop: Carlito [11] en Badman [13]. Alle overige nummers zijn gedompeld in een aantrekkelijk, zomers, zuiders en latijns klinkend sfeertje, met nu eens Engelse en dan weer Spaanse teksten. Behalve de reeds genoemde singles klinken Let it go [4], Unrock [6], Cincomanos [9] en ons persoonlijk favorietje Santera [12] allemaal even vlot en vrolijkstemmend. Alleen La gran siesta [2] is een ietsje minder.
Let wel: deze muziek is hoegenaamd niet vernieuwend of grensverleggend, en je hebt voortdurend de indruk het allemaal al eens eerder gehoord te hebben (er wordt dan ook gewerkt met samples die allemaal braafjes vermeld worden in het cd-boekje), maar het wérkt wel. Een sympathiek plaatje van een naar het schijnt sympathieke knol die toch ook nog even signaleren al zijn teksten en muziek zelf schrijft.
