Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
WEMELDINGEN
Tijd is ruimte in beweging
27-01-2013
FILM: Alice doesn't live here anymore (Martin Scorsese) (USA, 1974)
ALICE DOESNT LIVE HERE ANYMORE (Martin Scorsese) (USA, 1974)
(112)
Een (heel) oude fiche orakelde ooit: Een film die inderdaad, zoals de kritieken zeggen, aan iedereen aan te bevelen is. Geen echt groots meesterwerk, maar wel één van die sympathieke, raakbekeken en humorgevoelige werkjes die handelen over gewone mensen en hun blije en droeve momenten, vakkundig gefilmd en uitstekend vertolkt (een verdiende Oscar voor Ellen Burstyn als Alice). Niet het genre dat we van Scorsese gewend zijn, het leunt eerder aan bij een Harry and Tonto van Mazursky, maar toch het bekijken overwaard. Quotering: 4.
Als Alice Hyatts man (met wie ze blijkbaar toch niet zo geweldig gelukkig was) omkomt in een auto-ongeluk, verlaat ze met haar (soms lastige) zoontje New Mexico en trekt richting Monterey (Californië), waar ze als jong meisje droomde van een carrière als zangeres. Ze vindt werk als zangeresje in een bar in Phoenix, wordt het hof gemaakt door een slijmerige jongeman (een nog jonge Harvey Keitel) die zich al snel ontpopt tot een gehuwde en agressieve kerel, en trekt dan maar verder. Naar Tucson, waar ze als dienster werk vindt en een relatie aangaat met de gescheiden rancher David (Kris Kristofferson). Na wat gekibbel wil die met Alice en haar zoontje wel naar Monterey trekken. Laatste beeld: Alice en haar zoontje lopen op straat, in de richting van een hotel dat Monterey heet.
Een bijzonder milde quotering was dat indertijd! De hernieuwde visie van deze vroege Scorsese-film leidde tot de vaststelling dat het om een weliswaar warmmenselijke maar ook nogal zwakke en oppervlakkige prent gaat over het zoeken naar liefde en het najagen van een oude droom. Het is allemaal nogal braafjes en op de duur zelfs een tikkeltje vervelend en het feit dat het verhaal gedragen moet worden door Ellen Burstyn en haar bleitsmoeltje doet er ook geen goed aan (zeker niet op de momenten dat ze zonodig een liedje moet zingen). In Film en Televisie [nr. 221, oktober 1975, p. 7] lezen we: Een film die als licht dreigt over te komen omdat de kineast de humor niet heeft vergeten, maar via de lach komt de zelfherkenning en de bevrijding: de story van de vrouw onderweg wordt een genuanceerd en fijngevoelig pleidooi voor gezonder, verzoenender intermenselijke relaties. Kan zijn, maar veel gelachen hebben we toch niet en achteraf voelden we ons eerder vermoeid dan bevrijd.
Quotering: **½
(19 januari 2013) (dvd bib Brecht)