Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
Laten we het maar meteen zeggen: waarschijnlijk Tarantinos beste film tot nu toe. Het eerste halfuur is al meteen pure suspensecinema van het hoogste niveau. In het door Duitsland bezette Frankrijk (anno 1941) bezoekt de SS-kolonel Hans Landa een Franse boer die een joods gezin verborgen houdt. Er gebeurt niets anders dan een gesprek rond een tafel, maar de dialogen zijn zo knap, er wordt zo goed gacteerd (vooral door de onbekende Oostenrijker Christopher Waltz als Landa: hij draagt zowat de hele film en kreeg er dan ook terecht een prijs voor in Cannes) en er hangt zoveel latente spanning in de lucht, dat je voortdurend op het puntje van je stoel zit. Van dat puntje kom je trouwens de hele verdere film, die ingedeeld is in hoofdstukken en af en toe verrassende spielereitjes bevat (zoals een pijl die Martin Bohrmann aanwijst, of een documentairefilmpje dat plots meer info geeft over één van de personages) niet meer af.
Op het einde van het eerste hoofdstuk wordt de joodse familie neergeschoten maar Landa laat de dochter, Shosanna, ontsnappen. In het tweede hoofdstuk leren we de Basterds kennen, een groep Amerikaanse joden die onder leiding van luitenant Aldo Raine (Brad Pitt met een geweldig accent) gedropt zijn in Frankrijk om daar zoveel mogelijk nazis uit te schakelen. Dan zijn we drie jaar verder, in 1944. Shosanna (Mélanie Laurent) is ondergedoken in Parijs en baat daar een bioskoop uit. Zij leert een Duitse soldaat kennen die een oorlogsheld is en van wiens heldendaad nu een film gemaakt is. Door omstandigheden zal die film in première gaan in hààr bioskoop, in aanwezigheid van alle Duitse kopstukken (ook Hitler zelf) en zowel de Basterds als Shosanna plannen een aanslag op de bioskoop. Eerst is er echter nog een goddelijk hoofdstuk dat zich afspeelt in een keldercafé, La Louisiane, waar een Engelse officier en twee van de Basterds een Duitse spionne (een bekende Duitse actrice) ontmoeten. Een SS-majoor gooit echter roet in het eten. Twee weken werd er gefilmd aan deze sequens, en het is er aan te zien! Tarantino op zijn aller-, allerbest!
De geplande aanslag van de Basterds loopt mis door de geslepenheid van Landa, maar dankzij Shosanna (die een hoop nitraatfilms in brand laat steken door haar assistent, een neger) gaan toch alle nazis eraan, inclusief Hitler. Ondertussen heeft Landa Raine en een andere Basterd gevangen genomen, maar in ruil voor een vrijgeleide en veel compensaties biedt hij de overgave van Duitsland aan. Zo gebeurt ook, maar de laatste beelden van de film: Raine kerft met zijn dolk een hakenkruis in Landas voorhoofd.
Er gebeurt zoveel in deze prent (scenario trouwens van Tarantino zelf) dat het onmogelijk allemaal na te vertellen is, maar zoals gezegd: onafgebroken zit je op het puntje van je stoel te kijken. Dat er een aantal ongeloofwaardigheden in het scenario zitten (de opvallend zwakke veiligheidsvoorzieningen bij de première van de nazifilm bijvoorbeeld) stoort daarbij maar een klein beetje en het is enigszins jammer dat Tarantino weer heel veel épaterend geweld in zijn prent heeft gestopt. Geen idee overigens waarom de filmtitel foutief gespeld is, maar voor de rest: niets dan lof voor deze knappe prestatie! Geweldig idee trouwens om iedereen in zijn eigen taal te laten praten (wat vaak leidt tot goddelijke scènes, zoals wanneer Brad Pitt moet doen of hij Italiaans praat en Landa vlot Italiaans blijkt te spreken) en wat het gebruik van muziek, camerastandpunten en montage betreft, hoeft Tarantino van niemand lessen te ontvangen. En ten slotte nog eens extra beklemtonen: Christopher Waltz als Hans Landa is dé ontdekking van deze Inglourious Basterds.
FILM: Jour de fête (Jacques Tati) (Frankrijk, 1948)
JOUR DE FETE (Jacques Tati) (Frankrijk, 1948)
(90)
De debuutfilm van Tati. Oorspronkelijk in zwartwit, maar alles werd tegelijk opgenomen in kleur en in de jaren negentig heeft Tatis dochter aan de hand van die dubbelopnamen een kleurenversie gemaakt die een exacte kopie is van het origineel. Het is deze kleurenversie die door Canvas op zondag 17 oktober 2010 werd uitgezonden, naar aanleiding van het Filmfestival Gent, waar ook een Tati-tentoonstelling liep.
De feestdag is 14 juli en we volgen de kleine gebeurtenisjes in een klein Frans dorpje. Spil van het geheel is de postbode François (rol van Tati zelf) die via een op het marktplein gedraaide film te zien krijgt hoe snel en efficiënt de post in het moderne Amerika werkt, en nu op zijn fiets even snel en efficiënt de post wil bestellen. De bekende Tati-thematiek (kritiek op de oppervlakkigheid en kunstmatigheid van de moderne, naoorlogse maatschappij) is hier dus al wel bescheiden aanwezig, maar grappig? Ach, oei, hohoho. We schreven het vroeger al, naar aanleiding van Playtime en Mon Oncle: Tati wordt volgens ons door sommigen wreed overschat. Een werkstuk dat door elke cinefiel moet worden gezien, lezen we hier op een blaadje uit een of ander losbladig filmlexicon uit de jaren zeventig, en in Humo kreeg deze Jour de fête zomaar eventjes vier sterren. Ons ontgaat het waarom.
Het enige wat ons aan de film opviel, was eigenlijk dat François op een bepaald moment een jeep met een paar Amerikaanse soldaten tegenkomt. Die Yankees waren in Frankrijk dus nog altijd aanwezig in het straatbeeld, vier jaar na de bevrijding
De verfilming van Het Engelenhuis van Dirk Bracke, een jeugdroman. De vijftienjarige Deborah is thuis op de Antwerpse Linkeroever niet gelukkig met haar moeder, haar broertje en haar bompa. Haar moeder is door manlief buitengegooid omdat ze te veel met andere mannen liep, en woont nu in bij bompa. Via een schoolvriendinnetje dat enkele jaren ouder is, raakt Deborah onder de artiestennaam Bo verzeild in het escortmilieu, en dat is niet altijd even prettig, maar het makkelijke geld maakt veel goed en een slijmerige loverboy praat haar doorheen de moeilijke momenten. Tot de moeder onraad ruikt en de politie tipt. Die valt binnen in de hotelkamer waar Bo op dat moment bezig is, en ze komt in een gesloten instelling terecht. In plaats van naar huis terug te keren duikt ze daarna echter onder met de loverboy aan de kust, totdat daar een vriendinnetje uit de instelling opduikt dat even later zelfmoord pleegt. Deborah en twee andere sletjes worden door enkele ongure types in een bestelwagen afgevoerd, maar langs de autosnelweg kan Deborah ontsnappen. Ze belt naar mama: kom mij halen, ik kom naar huis.
Het scenario is dus gebaseerd op een jeugdroman, en dat is eraan te merken: clichés à volonté, psychologische diepgang nul komma nul, en een thematiek die op kilometers afstand te detecteren is (tienermeisjes, ga nóóit om met slechte vriendinnetjes en loverboys). DOP Danny Elsen (zie ook Loft) deed zijn best, en de seksscènes zijn bijzonder kies in beeld gebracht, maar het geheel blijft ontegensprekelijk zwak en weinig overtuigend. Hetzelfde geldt trouwens voor de hoofdactrice, groen blaadje Ella-June Henrard: ondanks haar dubbele voornaam (één was niet genoeg, zeker?) begrijpen wij de complimentjes die hier en daar in haar richting gestuurd worden, niet goed. Volgens ons is dit het zoveelste Vlaamse actricetje dat even haar vijftien minuten roem kent, waarna onverbiddelijke radiostilte. Het einde van de film is overigens hilarisch: die gangsters die achter de vluchtende Deborah zitten, en het dan plots opgeven omdat het tijd is om door te gaan. Jezus Maria Jozef!
De kut is t allerbeste medicijn [Anoniem, Roman de Renart branche 7 : La Confession de Renart, 1195-1200, ed. Dufournet II 1985, p. 30, verzen 437-454]
Car ce est li plus nobles nons Qui soit en cest siecle que cons. Cest merveille, quant om le nome, Que cest ce que plus honist lome Et ce que plus le torne a mal Et plus le fait torner el val: Et des que il li veut aidier, De ce ne fait pas a plaidier, Il li done plus en un jor De joie et de bien et donor Que boce dome ne puet dire. Cons est li plus sovereins mire Que puisse envers amors trover. Ce nest or mie a esprover, Car maint home en sont gari Qui autrement fussent peri. Et encore en garront il meint, Sen lor maveisté ne remeint.
[onze vertaling]
Heeft overal op deze aarde het woordje kut geen adellijke waarde? Toch raar, want als het wordt vernoemd, gaat het om wat de man het meest verdoemt, om wat hem meest tot kwaad verleidt, om wat hem oneer brengt en spijt. Maar wil zij zijn begeerte stillen, dan hoeft men niet van mening te verschillen: de kut schenkt hem op één dag meer aan vreugde, pret en eer dan door een mond gezegd kan zijn. De kut is t allerbeste medicijn dat door de liefde wordt geboden. Bewijzen zijn hier niet van node, want menig man heeft zij genezen die anders vast vergaan zou wezen, en nog meer dan één zal door haar worden gered, indien althans zijn zondigheid het niet belet.
