Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
WEMELDINGEN
Tijd is ruimte in beweging
07-10-2012
BOEK: Lof der mislukking (R.H. Marijnissen) 1997
LOF DER MISLUKKING (R.H. Marijnissen) 1997
[Uitgeverij Pelckmans, Kapellen, 1997, 175 blz.]
In dit boek vol cultuurhistorische mijmeringen laat Marijnissen ons kennismaken met de gothische kathedraal van Beauvais die twee keer instortte, met de achttiende-eeuwse Franse architect Claude-Nicolas Ledoux die een ideale stad ontwierp die nooit gebouwd werd (verder dan enkele gebouwen in Arc-et-Senans bij Salins in het oosten van Frankrijk kwam het niet) en met Gaudis onvoltooide Sagrada Familia in Barcelona. Verder noteert hij een aantal gedachten over moderne architectuur, over de kunst van de nazis en over de westerse schilderkunst vanaf 1870. In de laatste hoofdstukken gaat het over de verticale droom van de mens (via de kunst toont de mens wat hij denkt te zijn of hoopt te worden) die in onze moderne maatschappij meer en meer de plaats moet ruimen voor de horizontale droom van de oppervlakkigheid die draait rond geld: De gemeenschappelijke noemer is geld. Onze moderne maatschappij neemt haar beslissingen overwegend op basis van economische en budgettaire overwegingen overwegingen die slechts rekening houden met nu en morgenvroeg, nooit met overmorgen [p. 164]. Deze laatste bladzijden klinken erg bitter.
Neergeschreven mijmeringen over de toekomst zijn onvermijdelijk een allegaartje, luidt het in het Post Scriptum op pagina 169 en in het Woord Vooraf waarschuwde de auteur reeds dat mijn breiwerk niet als kous bedoeld is [p. 10]. Ofschoon de aangesneden onderwerpen boeiend genoeg en zelfs leerzaam zijn en links en rechts fraaie citaten kunnen geraapt worden, heeft de losse structuur van het geheel toch tot gevolg dat het betoog minder beklijvend en overtuigend is dan het had kunnen zijn. Een schoonheidsvlekje vinden wij ook dat Marijnissen soms té beknopt is in zijn mededelingen en op die momenten wel eens te veel verwacht van de lezer (met als gevolg: wazigheid). Slechts één (weliswaar weinig zwaarwegend) voorbeeldje. Op pagina 159 luidt het: De vraag of kunst de wereld kan redden was een thema van een tijdelijke culturele hoofdstad van Europa. Waarom niet expliciet zeggen dat het om Antwerpen in 1993 ging?
In zijn recensie van dit boek in De Standaard der Letteren [23 oktober 1997, p. 3] noteerde Jan Van Hove: Jammer genoeg verzwakt zijn betoog naar het einde toe, doordat hij te veel wil zeggen: Tsjernobyl, Salman Rushdie, de vrede in het Midden-Oosten, de gekke-koeienziekte, over alles doet hij zijn zeg. Af en toe leidt dit tot storende veralgemeningen, bijvoorbeeld de suggestie dat de mens zelf is gaan beantwoorden aan zijn economische theorie: hoe hoger de productie, hoe goedkoper het product. Dit zijn bedenkingen waar een oude man recht op heeft, maar die afbreuk doen aan de humane geest die uit zijn werk spreekt.
FILM: Het varken van Madonna (Frank Van Passel) (B, 2011)
HET VARKEN VAN MADONNA (Frank Van Passel) (België, 2011)
(114)
Terwijl zijn verloofde en haar ouders op hem wachten in de Ardennen, moet Tony Roozen (Kevin Janssens) in de Westhoek robotvarkens gaan verkopen aan de plaatselijke varkensboeren. Porki (zoals het robotje heet) zorgt er via knorgeluiden en de verspreiding van feromonen voor dat de zeugen en beren zo geil worden als wat, en wie tijdens het verlengde weekend het meeste Porkis verkoopt, krijgt een nieuwe auto en een extra jaarloon. Het wordt echter geen leuk weekend voor Tony, en eigenlijk toch weer wel. Het begint al op donderdagavond als hij verzeild raakt in het gehucht Madonna (inderdaad een gehucht van Langemark in West-Vlaanderen) en met de wagen over de kop gaat omdat hij moet uitwijken voor een soldaat uit de Eerste Wereldoorlog. Die soldaat blijkt Prosper te zijn, een gesneuvelde soldaat die (om een nooit duidelijk wordende reden) moet blijven rondspoken totdat zijn stoffelijke resten zijn gevonden. Tony maakt noodgedwongen kennis met de plaatselijke boerenbevolking die net dit weekend verdeeld is over de kwestie of de oude baan moet verbreed worden, dan wel of er nieuwe expresweg dient te komen. Zondag zal erover gestemd worden en van belang is vooral een Madonna-beeld op een kruispunt, voorzien van een brievenbusje waarin de dorpelingen hun wensen en verlangens deponeren.
Tony heeft weinig succes als voyageur, maar komt wel nader tot Maria Glorie, het plaatselijke onderwijzeresje en het petekind van Prosper. Zij en haar bejaarde meter Gusta zijn (tot nu) de enigen die Prosper kunnen zien en Maria is voortdurend op zoek naar de stoffelijke resten van Prosper. Omdat Tony Prosper ook kan zien, wil Maria dat hij hen helpt. Maria is overigens tégen de nieuwe expresweg, omdat die dwars door de slagvelden zal aangelegd worden. Na de nodige verwikkelingen (waarbij de plaatselijke burgemeester, pastoor en garagist ook allemaal een rol spelen) ontdekt Tony de stoffelijke resten van Prosper vlakbij zijn verongelukte auto. Omdat er die zondag gestemd is vóór de expresweg, blaast Maria het Madonna-beeld op, zodat alle briefjes door de lucht dwarrelen en door de dorpelingen gelezen worden: zij bevatten allerlei kritiek van de dorpelingen op elkaar, vooral op hun respectieve echtgenoten. Tony slaapt die nacht bij Maria en doordat Porki plots vanzelf door het dorp begint te stesselen (met verspreiding van de nodige feromonen), ontstaan er bescheiden orgietjes in de slaapkamers van het dorp. Eén minuut na de orgasmes worden àlle vrouwen (ook Maria Glorie) hoogzwanger en nog één minuut later worden de kinderen al geboren. Dat belooft voor het dorpsschooltje, dat dreigde te verdwijnen door een leerlingentekort. Laatste beeld: Prosper, die zijn verloren arm en zijn skelet terugheeft, trekt met Gusta in een rolstoel naar Dinant, op huwelijksreis.
Het dient gezegd dat deze Vlaamse film helemaal niet onaardig begint. De sfeer in het dorpje Madonna is sprookjesachtig, ook al door de mooie fotografie van Jan Van Caillie, en zelfs magisch-realistisch. Gaandeweg blijkt ook dat het scenario een aantal leuke ideeën bevat: de orgie met razendsnelle zwangerschappen en geboortes op het einde houdt bijvoorbeeld onder meer verband met het enige nummer dat op de jukebox van het dorpscafé staat: Born to be alive van Patrick Hernandez (tijdens de eindgeneriek overigens een toffe West-Vlaamse versie hiervan door Flip Kowlier) en in 1980 heeft dé Madonna nog in de plaatselijke herberg geslapen (zij was toen achtergronddanseres bij Hernandez). Dat de naam Madonna zinspeelt op de naam van het gehucht, op dat beeld op het kruispunt én op de beroemde zangeres is nog zon aardig idee. Maar het is precies datzelfde scenario dat de film uiteindelijk door de mand doet vallen: al die fraaie ideeën worden immers niet harmonisch samengebreid tot een overtuigend geheel en het minste dat men van het einde kan zeggen, is dat de scenaristen daar een beetje veel uit de bol gaan en de greep op hun materie verliezen. En wat is dat met de naam van dat onderwijzeresje: Maria Glorie? Kunnen we hier nalaten te vermelden dat het scenario werd geschreven door Van Passel én Marc Didden, die ooit aan de filmschool Van Passels docent-scenarioschrijven was?
Het varken van Madonna is door dit alles een film die nooit verveelt en een aantal humoristische passages bevat, maar die uiteindelijk de kijker achterlaat met een gevoel van onbestemdheid dat te zwaar weegt om goed te zijn. Toch zouden we iedereen aanraden de film eens te bekijken want de Eerste Wereldoorlog-sfeer die vandaag nog steeds in de Westhoek hangt, is goed getroffen en bij een tweede visie ziet men zelfs dingen die men de eerste keer niet zag. Zo wordt ergens midden in de film door de burgemeester een toespeling gemaakt op het hebben van seks met een schaap door de pastoor (die hierop ongewoon heftig reageert). Tijdens de reeks geboortes op het einde ziet men slechts héél even diezelfde pastoor naast een schaap, met een pasgeboren lammetje in zijn armen. Leuk toch voor de oplettende kijker? Het varken van Madonna werd in Vlaanderen overigens zeer matigjes ontvangen, zowel door vakpers als door publiek.
Quotering: ***
(1ste visie: 29 september 2012) (2de visie: 6 oktober 2012) (dvd bib Brecht)
BOEK: Guggenheimer in de mode (Herman Brusselmans) 2012
GUGGENHEIMER IN DE MODE (Herman Brusselmans) 2012
[Roman, Prometheus, Amsterdam, 2012, 319 blz.]
In deze (62ste?) roman van Brusselmans ontmoeten we opnieuw de Vlaams-joodse tycoon Guggenheimer. Deze keer stelt hij vast dat alle Vlaamse vrouwen lelijke bruine kleren dragen en richt hij een modefirma op, Guggenheimer Fashion Company (GFC). Met succes, mede doordat hij de modeshows van de drie belangrijkste concurrenten saboteert. Samen met zijn bodyguard en chauffeur Jules loopt en rijdt Guggenheimer heel de tijd van Pontius naar Pilatus, en verder degusteert hij tientallen glazen van zijn favorietje drankje (Genezen Kanker), heeft hij voortdurend de mond vol van ruwe, vulgaire taal en gedraagt hij zich als een eersteklas brutale macho.
Brusselmans vorige roman (Watervrees tijdens een verdrinking) was een stuk beter dan we van hem de laatste jaren gewend zijn, maar ofschoon het allemaal vlotjes wegleest, is het hier weer constant flauwe humor op de automatische piloot en op de onderhand (méér dan) bekende wijze. Een zwak boek.
