Ik ben Eric De Bruyn
Ik ben een man en woon in Wuustwezel (België) en mijn beroep is pensionado.
Ik ben geboren op 20/10/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Middelnederlands / laatmiddeleeuwse kunst.
Studies Germaanse Filologie 1973-1977 - Universiteit Antwerpen. In 2000 gepromoveerd aan de KU Brussel
WEMELDINGEN
Tijd is ruimte in beweging
07-03-2013
FILM: Inception (Christopher Nolan) (USA, 2010)
INCEPTION (Christopher Nolan) (USA, 2010)
(135)
Dat Christopher Nolan van ingewikkelde scenarios houdt, weten we nog van Memento, een film die begon met het einde en eindigde met het begin. En deze Inception is er overduidelijk wéér zo eentje. Wij proberen het even zo eenvoudig mogelijk uit te leggen.
Dom Cobb (Leonardo DiCaprio) weet dankzij zijn vader (een professor) heel veel af van dromen en van het onderbewustzijn. Hij werkt nu als een soort meesterdief die in staat is om binnen te dringen in de dromen van iemand anders om zo geheimen te ontfutselen aan diens onderbewuste. Ooit heeft Cobb geëxperimenteerd met zijn vrouw Mal (Marion Cotillard) in dromenland, meer bepaald door steeds dieper af te dalen in het onderbewuste en door in een droom te dromen en in die droom wéér te dromen. Drie dreamlevels dus. Daar is toen iets misgelopen (wat precies snappen wij nog steeds niet na drie maal kijken), zodat zij terechtkwamen in het Limbo: een toestand van eeuwige slaap, waarbij de hersenen het grotendeels laten afweten en men in een droomwereld leeft. Op één of andere manier (hoe precies begrijpen wij nog steeds niet na drie maal kijken) heeft Cobb toen ontdekt dat je uit dat Limbo kan wegraken door zelfmoord te plegen in je droom. Zijn vrouw wou echter niet weg uit dat Limbo (ondanks het feit dat er twee kinderen zijn in de realiteit), en Cobb heeft toen een idee in haar geest moeten inplanten (wat dus inception heet). Dat idee was: dit is niet de werkelijkheid en ik moet zelfmoord plegen om hier weg te raken. Dat is toen gelukt en beiden legden zich in hun gezamenlijke droom onder een trein, maar er liep weer iets mis. Cobbs vrouw blééf dat idee in de werkelijkheid behouden, en wilde dus in de realiteit zelfmoord plegen, samen met Cobb, omdat ze dacht dat de werkelijkheid niét de werkelijkheid was, maar een droom. Om Cobb mee zelfmoord te doen plegen, had ze bij haar advocaat een briefje gedeponeerd waarin stond dat Cobb haar naar het leven stond. Vervolgens sprong ze van de zoveelste verdieping van een hotel: dood natuurlijk. Sindsdien voelt Cobb zich schuldig en daalt hij regelmatig in zijn onderbewustzijn af, om opnieuw samen te kunnen zijn met Mal. Bovendien mag hij niet meer binnen in de VS (waar zijn kinderen zijn) omdat hij verdacht wordt van moord op zijn vrouw.
Dit alles kom je pas te weten in de loop van de film, want de eigenlijke rode draad is een opdracht die Cobb moet uitvoeren voor een of andere rijke Japanse zakenman, Saito. Deze is bang dat een concurrerende firma, gerund door vader en zoon Fischer, een energiemonopolie en dus te veel macht gaat krijgen zodra de vader sterft en daarom moet Cobb met zijn team in het onderbewuste van de zoon de idee inplanten (inception dus) dat de firma moet gesplitst worden in twee delen. Als Cobb daarin slaagt, zal de Japanner zorgen dat Cobb de VS weer binnen mag. Om dat idee in te planten moet er echter gezamenlijk gedroomd worden op drie niveaus (een droom in een droom in een droom), wat bepaalde risicos inhoudt in verband met labiliteit (of zoiets) en de dromers zelfs in Limbo kan doen belanden. Tijdens een vliegreis van Japan naar de VS (met aan boord de lijkkist van die vader, de zoon en Cobbs team) wordt de opdracht uitgevoerd. Eerst dreigt alles te mislukken, Cobb en de Japanner en nog een Franse assistente komen na veel vijven en zessen in Limbo terecht, waar Cobb definitief dient af te rekenen met Mal (die als projectie vanuit Cobbs schuldgevoel zijn dromen regelmatig komt storen en saboteren), maar uiteindelijk komt alles toch nog in orde. De inception is gelukt en de Japanner zorgt ervoor dat Cobb ongehinderd de VS binnen kan, waar hij zijn kinderen weerziet.
Tsja, we hadden gezegd dat we het eenvoudig gingen proberen te houden, maar dat is bij deze film dus carrément onmogelijk. Als je zon samenvatting als hierboven leest, dan lijkt dat een hele hoop Science Fiction-mumbo jumbo, en dat is het grotendeels ook. Wij haasten ons dus om hieraan toe te voegen dat deze Inception bijzonder knap gemaakt is, met heel veel spanning en actie-harde-actie, met heel veel knappe trucages en special effects, met hier en daar wat humoristische toetsjes ook, zodanig dat het geheel geen moment verveelt. Mààr! Qua emotieve impact scoort heel deze story zowat nul-komma-nul. De in feite erg tragische figuur Mal kan je bijvoorbeeld geen lor schelen, héél de film word je gepusht om haar te zien als een bitch terwijl ze eigenlijk het slachtoffer is van Cobbs experimentjes en uiteindelijk ben je blij dat ze definitief uitgeschakeld wordt. En bovendien: dat scenario van Nolan zit van onder tot boven en van achter naar voor vol gaten, onwaarschijnlijkheden en gezochte deus ex machinas. Wij sommen even voor de vuist weg op. Die zoon die met de lijkkist van zijn vader op één vliegtuig komt te zitten met heel die kliek van Cobb (de Japanse opdrachtgever heeft weliswaar de hele luchtvaartmaatschappij opgekocht, maar dan nog: zéér ongeloofwaardig dat die even rijke zoon met zijn dode vader in een gewone 737 naar de VS vliegt). Die vader van Cobb (de professor): komt totaal niet uit de verf. Dat verleden van Cobb met zijn vrouw en die experimenten: niet meer dan wazig gedaas. Die concurrerende firma waarvan de Japanner waarschuwend zegt dat ze een supermacht gaat worden: hoezo, waarom, waardoor? En dan dat telefoontje van die Japanner waardoor Cobb plots de VS wél binnen kan: totaal ongeloofwaardig alweer. En dan zwijgen we nog over alle momenten in de film waar het scenario van de hak op de tak springt, met brutale ellipsen, onverwachte wendingen en gezochte nieuwe elementen in het verhaal die de zaken komen compliceren.
Van een over de hele lijn bevredigend meesterwerk kan je op die manier natuurlijk al lang niet meer spreken, maar het is en blijft knap gemaakte én spannende cinema, zolang je niet àl te kritisch kijkt en een aantal (eigenlijk toch wel een hele reeks) narratologische zwakheden voor lief neemt. Persoonlijk lopen wij niet zo wild van dit soort gewild-moeilijkdoenerige films, maar we kunnen ons best inbeelden dat anderen hiervan uit hun dak gaan. En zonder te willen zeuren: t blijft uiteindelijk toch maar redelijk oppervlakkig entertainment dat weinig essentieels te vertellen heeft. Een mooie bevestiging van dit laatste is het einde van de film, dat we niet onvermeld kunnen laten. Binnen het verhaalkader is het zo dat men om te weten of men nog droomt of terug in de werkelijkheid is een totem moet hebben: een klein voorwerpje waaraan men de waarheid kan aflezen. Cobb heeft bijvoorbeeld een klein tolletje en als dat blijft rondtollen, droomt hij nog, anders valt het stil. Op het einde komt Cobb dus thuis en gaat hij naar zijn kinderen die in de tuin aan het spelen zijn. Eerst doet hij echter binnen op de tafel dat tolletje nog eens ronddraaien. De camera volgt de naar de tuin stappende Cobb, wendt zich dan echter terug naar de tafel, waar dat tolletje nog aan het ronddraaien is. Dan lijkt het alsof dat tolletje vertraagt en op het punt staat om te gaan stilvallen en DOEK! Film gedaan. Haha! Zoals gezegd: oppervlakkig entertainment, maar wel leuk oppervlakkig entertainment.
Quotering: ***½ (2de visie: 22 mei 2011 dvd bib Wuustwezel) (3de visie: 7 maart 2013 Kinepolis Antwerpen filmforum)
