Beste Jan,

Dat ik nu pas reageer op uw mail van 24 maart heeft te maken met mijn “muis­arm”. De mail heeft mij alleszins aangenaam verrast, en niet in ’t minst doordat ge voor ’t eerst sedert jaren Omsk van Togenbirger ten tonele voert. De profes­sor blijkt dus nog in leven te zijn en, naar ik mag verhopen, in goede gezond­heid. Of ik daar aan twijfelde? Een beetje. Enkele jaren geleden heb ik hem, zo­als ge ongetwijfeld weet, een bezoek gebracht. Hij was toen niet in een aller­beste conditie en ook zijn humeur was navenant. De dag van mijn bezoek ging hij gebukt onder tandpijn en onder de pijnstillende medicatie. Tandpijn is weliswaar meestal een onschuldige aandoening en van voorbijgaande aard, maar ik dacht dat er méér aan de hand was. De geleerde zag er moe uit en oud, ofschoon naar alle waarschijnlijkheid jonger dan ikzelf. Zijn moeder woonde toen bij hem in – of hij bij haar? – en zij was het die mij hartelijk verwelkomde. Een alleraardigste bejaarde vrouw. Zou zij  nog in leven zijn? Dat wil ik gaarne van u vernemen. Ze zal nu wel haast honderd jaar zijn. Ze zag er niet ouder uit dan de professor zelf. Vermoedelijk ziet ze er nu, op haar honderdste, nog steeds goed uit. Al zou ik zoiets nooit durven zeggen tegen iemand van die leef­tijd, want die mensen beseffen wel dat als ze ge-ziet-er-goed-uit te horen krij­gen, er in feite bedoeld wordt “ge ziet er nóg goed uit” of “ge ziet er nog goed uit voor uw leeftijd”. Stijn Streuvels, die decennia lang onze grootste Vlaamse schrijver was, maar op heden zelfs niet meer tot aan de enkels reikt van Her­man Brusselmans of Dimitri Verhulst, heeft ooit geschreven: als ze zeggen dat g’er goed uitziet, ’t is teken dat ge oud wordt en te kwiste gaat. Het woordje “nog” is in dit verband overigens helemaal uit den boze. Toen ik, zo’n achten­twintig jaar geleden, de eer had de beroemde professor P.C. Paardekooper in mijn woning te mogen ontvangen en hem vroeg “is het wáár dat u nog een boek aan ’t schrijven bent?” reageerde hij verbaasd met een wedervraag: waarom het woordje “nog”? P.C. Paardekooper was toen vijfenzestig en vorig jaar is hij overleden op drieënnegentigjarige leeftijd. Stijn Streuvels is achten­negentig geworden. Als ik Paardekooper in het hiernamaals tegenkom zal ik mij verontschuldigen voor dat woordje “nog” en ik zal hem vertellen dat ikzelf op mijn vijfenzestigste mijn eerste boek heb geschreven en dat ik mij op mijn vier­enzeventigste, aan de vooravond van mijn twaalfde boek, op het hoogtepunt van mijn literaire carrière heb gevoeld.

Maar we dwalen af van het onderwerp: Omsk van Togenbirger. Professor Omsk van Togenbirger de Waelekens, om precies te zijn. Bij het lezen van uw mail krijg ik de indruk dat hij nog steeds even scherp van geest is en dat hij zijn ideeën nog steeds op de beproefde wijze overbrengt op zijn toehoorder. De wijze van vraag en antwoord, de wijze van Socrates. En is deze laatste niet de grootste filosoof aller tijden? De gedachte dat een filosoof als professor van Togenbirger ooit het stadium van dementie zou bereiken, doet mij huiveren. Waarom die gedachte nu bij mij opkomt kan ik niet verklaren. Stijn Streuvels was beslist niet dement op ’t einde van zijn leven en van P.C. Paardekooper weet ik het niet. Maar mijn gedachten dwalen af naar een van de allergrootste na-oorlogse politici van ons land. Op hoge leeftijd werd deze politicus opgenomen in een universitair ziekenhuis. Op een dag werd hij in een rolstoel gezet in een van de gangen die leidden naar de afdeling radiologie, te wachten op zijn beurt. Om hem te beschermen tegen de tocht in de koude gang had een jonge verpleegster, niet wetende wie de beroemde patiënt was, een dikke wollen handdoek over zijn hoofd en hals en schouders gelegd. De handdoek was daarna allengs naar beneden gezakt, tot over zijn aangezicht. Op een jammerlijke manier werd de geestelijk en lichamelijk sterk verzwakte man over ’t hoofd gezien. Tot iemand tegen het sluitingsuur de handdoek oplichtte om te zien wat dáár onder zat: de man die het land geleid had, gedurende vele jaren! De “grote man” zal zich mogelijkerwijs van geen kwaad bewust geweest zijn. En dat is maar goed ook. Vaak zijn de goden barmhartig: wie ze echt beminnen laten ze ofwel vroeg sterven ofwel afdalen tot een toestand van dementie vooraleer hen tot zich te nemen. Quem deus perdere vult, prius dementat!

Maar ten tweede male dwalen we af. Laten we het dus nu maar gauw hebben over de kern van de zaak: de visie van O. van Togenbirger op de toestand in Oekraïne. Ik kan de professor goed volgen, waar hij betoogt dat Amerika er belang bij heeft de nationalisten overal in Europa, en dus ook in Oekraïne, te steunen. En hoe dat moet leiden tot de ondergang van de euro en de heropleving van de Amerikaanse dollar. Neen, zo ver had ik niet gedacht…

Ik doe alvast een gebedje tot Onze-Lieve-Heer dat hij professor Omsk van Togenbirger de Waelekens behoede voor het Alzheimer-spook. En ik zal mijn lezers, die geïnteresseerd zijn in het betoog van de professor, gaarne verwijzen naar uw blog: www.bloggen.be/tisallemaiet/archief.php?ID=2482815.

Met de beste groeten,

Kris.

18-04-2014 om 18:01 geschreven door kris vansteenbrugge  

Paus Franciscus vraagt vergiffenis voor het kindermisbruik door priesters, zo delen de media ons mee, dezer dagen. Een mooie geste van de paus. Zeer genereus. De slachtoffers zullen daar goed mee geholpen zijn. De paus heeft letterlijk verklaard, zo staat er in één van de Vlaamse kwaliteitskranten: “Ik wil persoonlijk om vergeving vragen voor het kwaad van het seksueel misbruik van kinderen dat door sommige priesters werd aangericht”.  Nu ja, bijna letterlijk, want onze sympathieke Bergoglio zal het wel in ’t Italiaans gezegd hebben.

Een ander item in de media dezer dagen is de vermeende belastingfraude van Karel De Gucht. Valse geruchten, zo blijkt. Zodat we nu wel degelijk mogen concluderen dat Karels bezittingen, in casu zijn optrekje in Toscane, zijn spaarcentjes en dergelijke, wel degelijk op een eerlijke manier en door hard werken verdiend zijn. Er dient overigens opgemerkt dat zijn echtgenote eveneens mee gaat uit werken, als ik het tenminste niet verkeerd voor heb.

Een ander verhaal is dat van de steenrijke 77-jarige Italiaanse ex-premier Berlusconi. Van hem kunnen we bezwaarlijk zeggen dat hij al die rijkdom met noeste arbeid heeft vergaard. Belastingfraude! Daar is hij tenminste voor veroordeeld: vier jaar gevangenisstraf. Men heeft de straf evenwel omgezet in een werkstraf: vier uur per week moet hij nu gaan werken in een verzorgingstehuis, een héél jaar lang. Dat zal hem leren! Op zijn oude dag nog moeten werken. Of zijn toekomstige jonge vrouwelijke collega’s in het verzorgingstehuis veilig zullen zijn voor de oude rijke geilaard  valt nog maar te bezien.

En dan is er nog een verhaal over multimiljardair Poetin. Of die ook belastingfraude heeft gepleegd is mij niet bekend, maar ’t zou mij niet verbazen. In Sotchi laat Vladimir een buitenverblijf optrekken van één miljard euro…

Paus Franciscus, politici en belastingfraude, dat heeft mij aan het denken gezet. En ik ben tot een kordaat besluit gekomen. Ik wil persoonlijk om vergeving vragen voor het kwaad van de belastingfraude dat door sommige politici werd aangericht. Of ik de mening toegedaan ben dat alleen door politici aan belastingfraude wordt gedaan? Bijlange niet! Maar ik beperk mijn vraag om vergeving tot de politici. Mijn generositeit is namelijk niet onbeperkt…

15-04-2014 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

In “Het Laatste Nieuws”, de krant waarmee ik sinds jaar en dag een haat-liefde verhouding heb, lees ik deze morgen – ik ben ondanks alles een trouwe HLN-abonnee  – onder de titel “ORIGINEEL PROTEST OP KRIM. GEEN SEKS MEER VOOR RUSSISCHE MANNEN”:

Enkele anti-Russische, OekraÏense vrouwen hebben een wel erg originele manier gevonden om te protesteren tegen de aanhechting van het schiereiland Krim bij Rusland: een ‘seksboycot’. Ze moedigen Oekraïense vrouwen aan geen seks te hebben met Russische mannen onder het motto ‘Geef het niet aan een Rus’. “Niks doet meer pijn aan het moraal van een soldaat dan een embargo op hun penis” verklaart initiatiefneemster Katerina Venzhik.

De auteur van het artikel is een zekere KS. En… mag ik een beetje kritiek spuien?

Ten eerste is het mij niet duidelijk wat Katerina Venzhik bedoelt met “het moraal van de soldaat”. “Het moreel” of “de moraal”? Ik ben de mening toegedaan dat ze het eerste bedoelt en in dat geval weze het haar, Oekraïense zijnde, dubbel en dik vergeven. Het tweede zou ook kunnen, al lijkt het mij hoogst onwaarschijnlijk. Tenzij ze “moraal” gebruikt in de zin van “moreel”. In dat geval zou ze zich enkel van lidwoord vergist hebben, maar ook dát mag haar niet zwaar aangerekend worden. De dikke Van Dale laat daarenboven het gebruik van “moraal” in de betekenis van “moreel” toe, maar dan alleen in sportmilieu’s. En misschien deelt Katerina Venzhik de seks wel in bij de sport en het enige wat in dat geval nog aan te merken blijft is het correcte gebruik van het lidwoord. Maar daar valt natuurlijk wel aan te werken, nietwaar Katerina?

Mijn tweede punt van kritiek  weegt evenwel zwaarder door. Het betreft de bewering als zou “seksboycot” een  “wel erg originele manier” zijn. Een misvatting die ik helemaal op rekening moet schrijven van KS. Meer dan duizend jaar vóór Christus immers werd deze “protestmethode” reeds toegepast door de vrouwen van het eiland Lemnos. Dat was echter helemaal niet naar de zin van Aphrodite, de godin van de liefde. Zij strafte de vrouwen van Lemnos met een afschuwelijke lijfgeur, waardoor de seksuele appetijt van de Lemische mannen voor hun vrouwen dermate bekoelde dat ze hun jachtterrein verlegden naar de vrouwen van de omliggende eilanden en de Amazones van Thracië. Hoe het allemaal zeer slecht afgelopen is, met onder andere afschuwelijke moordpartijen kunt u lezen in mijn boek “Uit het schuim van de zee” (zie www.bloggen.be/kris). Een ander geval van oproep tot seksuele boycot heb ik eveneens gehaald uit Het Laatste Nieuws (februari 2011). De oproep ging uit van dokter Marleen Temmerman, professor gynecologie aan de Gentse universiteit en daarenboven verkozen tot de knapste – zegge bekwaamste – gynecologe van het hele universum. Dat verhaal kunt u lezen op mijn blog www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2394016. Ik heb toen dit verhaal, ten onrechte, gelinkt aan de hertogin van Alva, een beauty met zo maar eventjes zesenveertig adellijke titels – een wereldrecord. Het betrof, als ik mij niet vergis, een oproep tot Afrikaanse vrouwen, om het wapen van de seksboycot toe te passen ter verkrijging van gelijke rechten voor man en vrouw. Of het geholpen heeft en of het überhaupt is toegepast, is mij onbekend. En evenzeer moet ik het antwoord schuldig blijven op de vraag of Aphrodite zich ook hier met de zaak heeft bemoeid…

30-03-2014 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

- Hallo.

’t Was half negen toen de telefoon mij wakker rinkelde, maar ik was nog lang niet uitgeslapen, en dus zei ik enkel maar “hallo”.

- Bent u de heer Kris Vansteenbrugge?

Merkwaardig toch dat een mens zo suf kan zijn dat hij op zo’n simpele vraag niet ogenblikkelijk het antwoord klaar heeft. Het duurde drie à vier seconden vooraleer ik gedecideerd antwoordde:

- Ja, daar spreekt u mee.

- Wij zijn van de Visser-Neerlandia prijs. Het is ons een genoegen u mede te delen dat u genomineerd bent voor de prijs.

De Visser-Neerlandia prijs! Een van de allerbelangrijkste prijzen op het gebied van de Nederlandstalige literatuur. Was ik wel goed wakker? Was daar aan de andere kant van de lijn niet mijn zwager die, met een Hollands accent in zijn stem, mij voor de gek aan ’t houden was?

- Onzin, zei ik. Waar heb ik dat aan te danken?

- Uw literair oeuvre, antwoordde de stem, die toch niet die van mijn zwager bleek te zijn. Hij zou zich nooit zo lang serieus hebben kunnen houden…

- Bedoelt u “O jerum…”, mijn autobiografisch werk, mijn memoires zogezegd?

Ik heb mij sedert het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd vooral met schrijven onledig gehouden. Maar “literatuur” kan dat niet genoemd worden. Ik noem het “schrijvelarij” en “zeverarij”, cursiefjes die ik publiceer op ’t internet en die ik achteraf bundel in wat ik “blogboeken” noem. Mijn memoires, ja, dat vond ik er nog mee door kunnen, maar… om daar nu een prijs voor te krijgen, en dan nog de Visser-Neerlandia prijs! En dan zijn er nog de boeken met verhalen uit de Griekse mythologie, maar da’s toch eigenlijk niet echt origineel werk. En mijn toneelstukken dan, die bij mijn weten nog nooit door een serieus toneelgezelschap zijn opgevoerd.

- Neen, zei de stem, uw memoires zijn ons onbekend.

- Dan bent u ongetwijfeld aan het verkeerde adres.

- U bent toch de schrijver van talrijke pictaiku’s op een blog, een nieuwe literaire kunstvorm, waarvan u claimt de uitvinder te zijn? (1*)

- Ja, dat ben ik. Maar dat kan toch geen enkel mens interesseren. Het is immers niet serieus bedoeld. Hebt u mijn blog goed gelezen? Het is bedoeld als een grap. In de inleiding heb ik het vergeleken met de nouvelle cuisine en de hedendaagse kunst, die óók als grap bedoeld waren. Gewoon om eens uit te testen hoever een mens kan gaan in het voor-de-aap-houden van Jan Publiek. Kunst hoeft u er echt niet in te zoeken.

- Maar het ís kunst, mijn beste. Kunst van het hoogste gehalte. Gisteren is er een stukje over verschenen in een gerenommeerd cultureel tijdschrift, de Waterlandkerkse Courant. Het slaat aan. Daar kunt u niet onderuit. Met uw pictaiku’s hebt u alle ’s schrijvers vezels aan het trillen gebracht. Wat inspireert u?

- Niets. Helemaal niets. Ik neem een foto van iets banaals en ik zet er een al even banaal zinnetje bij.

- U denkt er dus nauwelijks bij na.

- Zo is het.

- U werkt dus puur vanuit een buikgevoel.

- Precies, ja.

- Pure inspiratie dus. U moet weten dat ik mateloos genoten heb van uw laatste pictaiku: die over de gevaarlijke hond.

- Maar er wás geen hond. Er was alleen het plaatje “gevaarlijke hond” om inbrekers af te schrikken.

- Fictie dus. Geniaal. En dan dat huisnummer: 215 B! Geniaal!

- Ik zie er de genialiteit niet van in.

- Misschien ziet u het inderdaad niet. En dat bewijst dat uw genialiteit van boven komt. Neem nu Zeus en het bierglas. Hiermee overschrijdt u de grenzen van ruimte en tijd.

- Ik begrijp het niet helemaal.

- Honderd jaar geleden: het bierglas. Duizenden jaren geleden: Zeus. En aan het eind van de tafel: de oorsprong der tijden. En dáár voorbij?

- Ik begrijp het nog steeds niet helemaal.

- Dat hoeft eigenlijk ook niet. Als wij kunstcritici het maar begrijpen. Aan u, als begenadigd kunstenaar, om het kunstwerk te creëren. Aan ons om het te beoordelen.

- Maar ik heb dit helemaal niet als kunst bedoeld. Ik zei toch dat het een grap is.

- Dat u dat zelf niet inziet! Het gecastreerde hondje Boris, het smachtend hondje op het penant, Jaakske met zijn fluitje tussen de stukken Sunlight zeep, het gehandicapt jongetje dat een kind-moedertje ten huwelijk vraagt, de vlinder op de das, het rood- en het witborstje, de hand van de schrijver: ze hebben mij ontroerd, soms tot tranens toe. En dan die pictaiku over de schildpad en de uil, en die met de brandende kaars en de bril, en die over de doodskop en de pendule: er waren er waarbij ik rillingen voelde over mijn rugge(n!)graat . En bij die met de slippers kan je ruiken dat ze al jaren gedragen zijn. En die met de banaan, de twee appelen, de citroen en de rotte peer: pure erotiek, maar… oneindig mooi, kunst met een héél grote K.

- ’t Was niet mijn bedoeling, zei ik.

- Nee, natuurlijk niet. Die pictaiku’s, da’s het werk van de Heilige Geest. U bent slechts het medium, dat straks de Visser-Neerlandia prijs in de wacht zal slepen.

Ik wou het gesprek beëindigen, maar ik zag dat de hoorn al op de haak lag. Benieuwd of ik nu die Visser-Neerlandia prijs krijg.

(*1) zie www.bloggen.be/pictaiku  

19-03-2014 om 11:26 geschreven door kris vansteenbrugge  

Gisteren hebben ze Jan Hoet ten grave gedragen. Hij was conservator, curator en stichter van het stedelijk museum voor actuele kunst (het S.M.A.K.) in Gent. Hij was geliefd en genoot aanzien, niet alleen in Gent maar overal in Vlaanderen en tot ver buiten de landsgrenzen, ja tot in Japan. Hij was regent in de plastische kunsten en licentiaat in de kunstgeschiedenis. Als kunstenaar kwam hij niet echt van de grond, maar als kunstkenner en -beoordelaar scheerde hij hoge toppen. Men hoeft niet noodzakelijk een topsporter geweest te zijn om een sportprestatie op haar waarde te beoordelen…

Ik was niet op de uitvaart. Tot mijn spijt, want ik heb voor kunstpaus Jan Hoet steeds een heel bijzondere sympathie gevoeld. En dat komt niet alleen door de fysieke gelijkenis die er – volgens sommigen – was tussen ons beiden. Mijn bewondering voor Jan Hoet was alleszins te wijten aan het feit dat hij in hoge mate bezat wat mij te enen male ontbreekt: het gevoel voor beeldende kunst, wat een mens in staat stelt te oordelen of een kunstwerk al dan niet mooi is, of zelfs maar om te oordelen of het “überhaupt” kunst is. Neem  “de mosselpot” van Marcel Broodthaers: neen, geen schilderij, maar gewoon, een rode pot, meer dan boordevol gevuld met mosselen en dáár bovenop… het deksel.

De meester had een ongelooflijke neus voor kunst. Hij zag kunst waar vele anderen het niét zagen. Een goddelijke gave. Hij had een ongeëvenaarde neus voor jong talent en hij moedigde jonge onvermoede kunstenaars-in-de-dop aan, waar hij kon. Het verhaal doet de ronde dat hij eens een bezoek bracht aan een school. Tijdens de tekenles. Alle kinderen waren klaar met hun tekening. Alle, behalve Pietje, een onhandig jongetje dat er nooit in slaagde om binnen de lijntjes te kleuren. Jan Hoet koos Pietjes half-afgewerkte tekening als de beste en hij zag in Pietje een kunstenaar in spe. Méér zelfs: hij nam Pietjes tekening mee naar zijn kunsttentoonstelling. Ook Pietje werd opgevoerd tijdens de tentoonstelling. Geïnterviewd door de kunstpers herhaalde het kind voortdurend, met tranen in de ogen: “’t is niet af, ’t is niet af”…

Zoals ik al zei: ik was niet op de uitvaart van Jan Hoet. Maar ik heb een pictaiku voor hem uit mijn mouw geschud (zie www.bloggen.be/pictaiku). En daar zal mijn “alter ego” zeer waarschijnlijk beter mee gediend zijn. Ik weet niet of hij bekend was met deze allernieuwste kunstvorm. Hij zou het alleszins geapprecieerd hebben. Want: helemaal in de lijn van Jan Hoet en… hedendaagser kan haast niet.

Requiescat in pace.

07-03-2014 om 10:12 geschreven door kris vansteenbrugge  

22-02-2014 om 12:37 geschreven door kris vansteenbrugge  

Willy Weldoener werd vandaag precies vijfenzeventig jaar geleden geboren als zoon van een gewone werkman, een “arme” molenaar. In die tijd was iedereen verplicht om tot zijn veertiende levensjaar naar school te gaan. Veertien jaar vond Willy al meer dan genoeg en hij ging zijn vader helpen in het molenaarsbedrijf. Enkele jaren later werd hij varkenskweker. Hij trouwde. Zijn vrouw vond dat varkens te veel stonken en teneinde de huiselijke vrede te bewaren schakelde Willy Weldoener over op kippen. Met zevenentwintigduizend stuks behoorde hij in die periode tot de absolute top in België. Maar zevenentwintigduizend kippen, dat stinkt…  Willy startte dan maar met de bouw van kippenhokken en stallen. En van ’t een kwam ’t ander en binnen de kortste keren werd Willy de grootste industriebouwer van de Benelux: de absolute top op het gebied van industriële gebouwen, zwembaden, prefabbeton en transport. Zeven jaar geleden nam hij er ook nog de voedingssector bij: hij kocht twee groothandels in vleeswaren op en levert nu aan vijftienhonderd slagerijen meer dan vierduizend producten.

Willy Naessens – want zo is zijn echte naam – is nu één van de rijkste mensen van het land. Hij rijdt met dure auto’s en is in het bezit van o.a. landhuizen met prachtige tuinen vol mooie standbeelden, stoeterijen met talrijke raspaarden, een kasteel in Frankrijk…  En denk maar niet dat Willy zijn rijkdom gestolen heeft. Sedert meer dan zestig jaar werkt Willy veertien uur per dag, ook in de week-ends. En hij denkt nog lang niet aan inbinden. Werken is zijn lust en zijn leven. Willy staat aan het hoofd van tweeëntwintig bedrijven maar is desondanks een bescheiden man, die niet gaarne te koop loopt met zijn rijkdom en nooit zijn nederige afkomst verloochend heeft. En wat meer is: een niet onaanzienlijk deel van zijn inkomen schenkt Willy aan het goede doel, onder het motto “als ik het goed heb mogen anderen het ook goed hebben”. Het hoeft geen verwondering te baren dat zijn bijnaam “Willy Weldoener” is en dat Willy een gelukkig man is: is het geluk niet van hem af te lezen op de foto die vorige week van hem verscheen in de krant? Is Willy Weldoener geen voorbeeld voor ons allen om na te volgen? We zouden allen rijk en welvarend zijn en… gelukkig.

14-02-2014 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Eerst denk je: het kan niet waar zijn.

Dan weet je dat het wél waar is.

Je vraagt je af: zullen we dit verlies ooit kunnen verwerken?

Het antwoord luidt: we zullen het kúnnen, want de tijd heelt alle wonden, maar ’t zal héél moeilijk zijn…

Want jij was iemand uit de duizend: spiritueel en wijs, gulhartig en de toevlucht van alle leden van onze club. Kortom: jij was onmisbaar, Luc.

08-02-2014 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Firmin, mijn buurman, leest “De Morgen”. Zelf houd ik het nog steeds bij “Het Laatste Nieuws”. En wellicht dáárom kijkt Firmin een beetje laatdunkend op mij neer. Maar ’t zal wel inbeelding zijn van mijnentwege, want Firmin is een opperbeste kerel, een “crème van een vent” zoals ze zeggen, behulpzaam en geestig, kortom de ideale buurman. Firmin is daarenboven een belezen man met een heldere geest. Hij zweert bij “De Morgen” en die krant zou hij hooguit willen ruilen voor een andere “kwaliteitskrant”: De Standaard, De Tijd, Le Soir. Het Laatste Nieuws vindt Firmin allerminst een kwaliteitskrant. De enige rubriek in HLN waarmee hij zich nog enigszins kan verzoenen is de sudoku. Niet de “sudoku voor beginners” en zelfs niet de “sudoku voor gevorderden” want dat noemt Firmin kinderspel. De “sudoku voor experts” kan Firmin wel smaken, maar ook daar is hij in een mum van tijd mee klaar. Ach, had ík maar zo’n sudoku-knobbel als Firmin! Verder dan het beginnersstadium heb ik het tot op heden niet gebracht…

En toch gaan er in de wereld een heleboel dingen om, waar Firmin geen weet van heeft. Omdat hij Het Laatste Nieuws niet leest. Beschouwen we enkele gewichtige nieuwsberichten die dit weekend in HLN verschenen zijn en meer dan waarschijnlijk niét in de kwaliteitskrant van Firmin. En dan is wat volgt nog maar “een greep”:

Prins Laurent verkondigt urbi et orbi hoe zielsveel hij houdt van zijn prinses Claire. Akkoord, hij zal wel niet de enige zijn die zielsveel houdt van zijn vrouw, maar zoiets te horen uit de mond van onze geliefde prins is toch wel héél bijzonder. HLN wijdt daar een volle bladzijde aan, mét foto. Het zou mij niet eens verwonderen mocht De Morgen deze opzienbarende verklaring van de prins geheel onvermeld gelaten hebben.

En Jan Wittevrouw, die als charmezanger Johnny White door het leven is gegaan en vorige week overleden is op 67-jarige leeftijd. Zijn pad is niet over rozen gegaan. HLN wijdt daar een twee pagina’s lang artikel aan: de titel luidt “Johnny White, gepluimd, vernederd, beschoten en bestolen”. Dat Johnny overleden is heeft Firmin via zijn kwaliteitskrant wellicht niet eens vernomen en ’t zou mij zelfs niet verbazen dat Johhny White hem te enen male onbekend is.

En dat de Belgische voetballer Romelu Lukaku zijn “dreadlocks” kwijt is, da’s toch óók groot nieuws. Zelf wist ik het ook niet, maar Romelu speelt voor een Engelse club, een club die nu hoge ogen gooit met Belgisch talent. Firmin zal dat evenmin weten en vermoedelijk weet hij niet eens wat “dreadlocks” zijn. Zonder het artikel (mét foto) in de weekendeditie van HLN had ik het nu óók nog niet geweten.

Of Thorgan Hazard de komende maanden voor Zulte blijft voetballen, dan wel overgeheveld wordt naar Anderlecht? De sportpagina’s van HLN staan er de laatste dagen bol van. Net zó in de weekendeditie. ’t Is een erg belangrijk item want er zijn, als ik mij niet vergis, ettelijke tientallen miljoenen euro’s mee gemoeid. Op een goeie dag zal een beslissing vallen in deze gewichtige zaak en ik ben bang dat die aan Firmins neus zal voorbijgaan. Met zijn kwaliteitskrant…

Verder is er een schokkende uitspraak van de vijfenzeventigjarige Willy Naessens, één van ’s lands succesvolste en rijkste zakenmensen: dat de Walen een werkzamer volk zijn dan de Vlamingen! Willy is, zelf Vlaming zijnde, de uitzondering die de regel bevestigt, want hij werkt zich nog steeds uit de naad, iedere dag van ’s morgens 5 uur tot ’s avonds 21 uur. Of hij dan nog tijd heeft om van het leven te genieten? Ik denk het wel. Ik ken Willy al persoonlijk sinds de kinderjaren: werken is voor hem puur genot. Maar dat van die werkzame Walen, of De Morgen dat weet, ik betwijfel het.

De Morgen heeft daarenboven niet het geluk dat ze over een supergetalenteerde kroniekschrijver beschikken als HLN, in de persoon van Herman Brusselmans.  Zo leert onze op drie na succesrijkste Vlaamse schrijver (na Huysentruyt, Meus en Dumont) ons in zijn wekelijkse kroniek iets over de bedrieglijke praktijken van de tv-makers in het programma “Wauters versus Waes”. Ik citeer letterlijk: “… dat de producers ons serieus onderschatten als ze denken dat wij geloven dat Wauters en Waes de 650 kilometer van Bordeaux naar Parijs daadwerkelijk fietsend hebben afgelegd. Welneen. Bij dergelijke programma’s gaat het aldus: Wauters en Waes rijden in het zicht van de camera een paar honderd meter, dan worden ze met fiets en al tweehonderd kilometer verder gebracht in een comfortabele minibus, dan rijden ze weer honderd meter, etc. Dus ik gok erop dat de beide slampampers van de 650 kilometer ongeveer drie kilometer gepedaleerd hebben en de rest van de afstand als koningen op hun lamme kloten in hun taxi hebben gelegen. Mij moeten tv-makers niet met een kluitje in het riet sturen, ik weet al dertig jaar dat het sjoemelaars van de bovenste plank zijn.” Verder krijgen we er van de man, die zich in ditzelfde artikel de beste Vlaamse schrijver sinds Stijn Streuvels noemt, nog een op zijn minst belangwekkende anekdote bovenop: vorige week heeft hij namelijk achter een struik gescheten, zonder zijn kont af te vegen! Niets van dat alles natuurlijk in De Morgen.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over Conchita, de vrouw met de baard, die voor Oostenrijk zal deelnemen aan het komend songfestival en aan wie HLN in de krant van maandag 20 januari op pagina 45 een artikel wijdt. Plus een wondermooie foto. Ik zie het Firmins kwaliteitskrant nog niet nadoen.

22-01-2014 om 17:56 geschreven door kris vansteenbrugge  

“μηδέν άγαv” is een wijs gezegde dat geschreven stond op de tempel van Apollo in Delfi. Het betekent “niets te veel” of “alles met mate”. En dat is wat ik u toewens in het nieuwe jaar:

Gezondheid, maar met mate, want er is een spreekwoord dat zegt “krakende wagens lopen het langst”…

Goede resultaten in al uw ondernemingen, maar met mate, want een spreekwoord zegt “de laatsten zullen de eersten zijn”…

Succes in de liefde, maar eveneens met mate, want “de liefde maakt blind”…

Beroemdheid? Met mate, want Jaak Vanlichtervelde en andere verlichte geesten hebben ooit gezegd “pour vivre heureux il faut vivre caché” …

Dat het u goed ga op financieel gebied, maar ook weer niet té goed, met mate dus, want “geld maakt niet gelukkig” en…

Geluk is nu net wat ik u in overvloed toewens. Evenveel als mij in 2013 is te beurt gevallen:

- vijf boeken ( klik hier: www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=2394016)

- twee woorden (klik hier: www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2391885)

- een voordracht (klik hier: www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2393759)

- en een droomreis  (klik hier: www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2293180).

En als zoveel geluk in ’t jaar 2014 ook u te beurt valt, ga het niet uitbazuinen maar koester het in stilte. Teneinde de goden niet jaloers te maken…

01-01-2014 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Jarenlang heb ik geen koffie gedronken omdat ik daar hartritmestoornissen van kreeg. ‘t Is te zeggen: die hartritmestoornissen, daar heb ik al sedert mijn kinderjaren last van, maar van koffie werd het allemaal veel erger. Om het aanschouwelijk voor te stellen: een normaal hartritme gaat als het getik van een klok, het mijne als het getik van morseschrift. Jaren geleden heeft een pleiade van cardiologen zich over mijn geval gebogen en de unanieme conclusie luidde: pacemaker, en in afwachting géén koffie. Ik liep toen nog halve marathons en van een pacemaker heb ik maar afgezien. Het koffiedrinken heb ik gelaten. Rigoureus. Al heeft het mij moeite gekost. Mijn gevoeligheid voor koffie nam allengs ongekende vormen aan: de geur van koffie, en op den duur alleen al de gedachte aan koffie, deden mijn hart op hol slaan. Hoe was ik plots zo overgevoelig geworden voor koffie? Door er geen meer te drinken natuurlijk…

Ik  herinnerde mij een gezegde uit de medische wereld: “similia similibus curentur”, wat erop neerkomt dat men de kwalen met hun eigen middelen moet bestrijden. En zo ben ik weer koffie beginnen drinken, beetje bij beetje, in den beginne aangelengd met water, en vervolgens de dosis geleidelijk aan opdrijvend, zodat ik nu zelf reeds als een flinke koffiedrinker mag beschouwd worden. Zover heb ik het al gebracht dat ik in staat ben om u, trouwe lezer van mijn blog,  in mijn geliefkoosde stad –  Gent voor de minder trouwe lezers – met kennis van zaken te loodsen naar de meest exquise koffiezaken van de stad. Op de Vrijdagmarkt is er een. Aan het tafeltje naast het mijne zat onze op drie na grootste Vlaamse schrijver – na Huysentruyt, Meus en Dumont – wie ik om redenen van discretie bij deze gelegenheid de naam Merlevede toedicht, Herman Merlevede, om niet helemaal onprecies te zijn. Toen ik binnenkwam zat hij er al, in zijn eentje de krant te lezen, met een koffie en een sigaret. En daarna bestelde hij nog twee keer een koffie en telkens rookte hij daarbij een sigaret. Hij zat de hele tijd maar voor zich uit te kijken, in gedachten verzonken, zo leek het. Ik probeerde zo weinig mogelijk in zijn richting te kijken, al lukte mij dat niet al te best. Wat doe je als de blikken van zo’n man de jouwe kruisen? Doen alsof je hem niet kent? Of vriendelijk goededag zeggen? Of zelfs een gesprek beginnen? Hou er echter wel rekening mee dat hij jóu niet kent… Nee, zo’n beroemdheid negeren lijkt mij nog het veiligste, na wat mij ooit overkomen is toen ik een gesprek heb willen aanknopen met een bekende politicus, tevens burgemeester van een grote Vlaamse stad en wiens naam ik hier evenmin wens te noemen – ik noem hem voor de gelegenheid Tabak.

Aan de bar waren twee mannen van middelbare leeftijd in een geanimeerd gesprek gewikkeld. Bij die ene zijn zuster hadden ze de dag tevoren ingebroken: geld en juwelen gestolen.

- Zigeuners zijn het, zei de man die duidelijk de oudste van de twee was.  We moesten al die zigeuners het land uitzetten. Maar wat doen we? Met open armen halen we ze binnen. Ze roven onze huizen leeg. En wat doen we ertegen? Niets.

- Scheer ze niet allemaal over dezelfde kam, zei de andere. ’t Zijn niet allemaal dieven. Er zijn ook eerlijke mensen bij.

- Veel zullen het er niet zijn. Ik blijf erbij: ze moeten het land uit.

- En waarom zouden de goeden het met de kwaden moeten bekopen? Zelfs voor één rechtvaardige zou Onze Lieve Heer Sodom en Gomorrha gespaard hebben!

- Lieve Heer! Met uw bijbelkennis waart gij beter thuis geweest bij de CD-ampersant-V. Staan de groenen nu voor de bescherming van het milieu of voor het binnenhalen van al dat allochtoon gespuis?  

- Wij zijn tegen alles wat het milieu bezoedelt en tegen alles wat naar racisme ruikt. En à propos: het woord “allochtoon” is in onze stad bij wet verboden!

- En ge hebt dat woord daarnet zélf uitgesproken!... En als ik het nu eens heb over een “niet-autochtoon”? Is dat toegelaten?

De groene antwoordde niet, hij maakte een beweging met de hand van “laat maar zitten”, liet zijn nog halfvolle pint staan en vertrok. Zijn compagnon kwam naast mij zitten.

- Ik weet niet wat die groenen bezielt, zei hij. Denk nu maar niet dat ik racist ben. Ik weet wel zeker dat ik dat niét ben. Maar die zigeuners zijn beroepsdieven, die niet eens beseffen dat stelen een misdaad is. En straks krijgen we er in onze stad nog honderden bij. Ze komen uit Bulgarije. Ze stelen er lustig op los. Ze sturen hun minderjarigen op ons af en dáár valt niets tegen te doen.

- Ja, zei ik, net zo min als er wat te doen valt tegen alle soorten van witwaspraktijken, fiscale ontduiking, duistere financiële constructies, monsterweddes en dergelijke.

- Zijt gij misschien óók een groene? vroeg de man.

- Als ge bedoelt of ik voor het behoud van een gezond milieu ben, dan ben ik een groene, ja.

Aan de andere tafel legde Herman Merlevede zijn krant dubbelgevouwen neer, liet een paar muntstukken achter en verliet de zaak zonder iemand verder een blik te gunnen.

- Herman Merlevede, zei ik.

- Ja, zei de “autochtoon”, die komt hier bijna dagelijks een koffie drinken, soms wel twee of drie.

Ik keek op mijn polshorloge als iemand die zich plots herinnert dat hij een dringende afspraak heeft en in één teug dronk ik driekwart van mijn koffie op.

- Dan stap ik ook maar eens op, zei ik.

Via een paar smalle straatjes wandel je in enkele minuutjes van de Vrijdagmarkt naar het Gouden Leeuwplein. Bij de Max, eertijds een goed beklant koffiehuis, zie ik amper één klant voor ’t raam zitten. Bij de Max zet ik nooit meer een voet binnen, na wat mij daar deze zomer overkomen is. Ik was toen nog erg gevoelig aan coffeïne en daarom had ik een “decafeïné” besteld en, zo mogelijk en indien dat niet teveel gevraagd was, een kannetje water. Ik kreeg een halve kop decafeïné plus een piepklein kannetje met daarin hooguit een vingerhoedje koud water. En voor dat vingerhoedje koud water werd mij dan nog een halve euro aangerekend! En ’t is ook wel vanwege die schapenstal die ze daar neergepoot hebben op het Emiel Braunplein: vroeger had je, gezeten op het terras bij de Max, een schitterend zicht op het majestueus belfort. Nu kijk je op die lelijke schapenstal…

Dan maar de Donkersteeg in, naar de Mokabon, waar je de koffie al ruikt vanop een meter of twintig. Dáár zit het stampvol, op één plaatsje na. In een hoekje aan een klein tafeltje zit een stokoud heertje en naast hem is nog een leeg stoeltje.

- Dit is de oudste koffiezaak van de stad, zegt het heertje. Ik kom hier al meer dan tachtig jaar, twee of drie keer in de week.

Hoe oud hij dan wel is? Vierennegentig! Of hij hier in de buurt woont? Bijlange niet, in Sint-Amandsberg. Of hij met de tram hierheen komt? Te voet zegt hij, drie kilometers, en hij wijst naar de wandelstok in de hoek. Telkens die drie kilometers te voet, maar terug gaat hij met de tram. Hij is leraar geweest aan de hogere textielschool in de Voskenslaan. Hij kent Gent als zijn broekzak, heeft er zowat overal gewoond. Nu woont hij dus in Sint-Amandsberg, om dichter bij zijn zoon te zijn, die er samen met zijn vrouw een krantenwinkel uitbaat. Hij woont er niet graag. Een onveilige buurt. Het krantenwinkeltje heeft al drie keer ongewenst bezoek gekregen.

- Iedere winkelier zou een pistool in huis moeten hebben, zegt hij.

- Zou dat niet gevaarlijk zijn, al die vuurwapens? vraag ik.

- ’t Zijn niet de wapens die gevaarlijk zijn, zegt hij, maar de mensen die ermee omgaan.

Heb ik op teevee niet exact hetzelfde gehoord uit de mond van een twaalfjarig meisje, ergens in Amerika? Wijze woorden toch, uit een kindermond.

De koffie in de Mokabon smaakte mij beter dan die op de Vrijdagmarkt. ’t Zal niet alleen aan de koffie gelegen hebben, maar ook aan ’t gezelschap van het oude heertje. Al was er een sober kantje: één klontje suiker, niet groter dan een kubieke centimeter en géén koekje of chocolaatje of iets dergelijks.

Ik heb mij voorgenomen voortaan alleen nog koffie te drinken bij Ikea of Albert Heijn. De koffie is er super, je kan hem naar believen verdunnen met “heet” water, en je kan er naar hartelust meerdere koppen drinken zonder bij te betalen. Overigens hoéft er niet betaald te worden bij Ikea en Heijn: de koffie is er gratis. Maar mocht u mij in de komende dagen, weken of maanden toch weer zien zitten op het terras met een koffie en een schapenstal voor mijn neus, maar zonder een piepklein kannetje water, denk dan maar: hij is dan toch niet zó rancuneus als hij zich voordoet…

24-12-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Het woord van ’t jaar? “Kopspringer” wordt het, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid. Oftewel het werkwoord “kopspringen”: voor de stier uit Middelkerke, die beroepshalve bij een boer uit Westrozebeke is terechtgekomen, een werkwoord in de meest letterlijke betekenis van het woord. Voor een flink deel mijner trouwe lezers zal het kopspringen geen onbekend begrip zijn, al bestond er voor zover mij bekend geen woord voor. Het woord “kopspringer” is alvast niet terug te vinden in de dikke Van Dale en het lijkt in Nederland te enen male onbekend te zijn. Wel kunt u het vinden op www.vlaamswoordenboek.be. De omschrijving: een stier die dekt aan de verkeerde kant. Overigens moet ik bekennen dat ik tot vóór enkele dagen niet bevroedde dat deze vicieuze vorm van geslachtsgemeenschap ook door  dieren werd beoefend. Wat er ook van zij: de kopspringer gaat ongetwijfeld een mooie toekomst tegemoet en ‘t zou mij dus allerminst verwonderen als de titel van “woord van ’t jaar” hem zou te beurt vallen…

En toch geef ik de voorkeur aan een ander woord: “appeltrekker”. Ik heb het twee maanden geleden opgevangen aan de toog van café “Bon Ami” (zie www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2351245) in het Zeeuws-Vlaamse Schoondijke. Het woord komt in geen enkel woordenboek voor en lijkt erg streekgebonden. Wat het betekent? Ik denk dat het ongeveer dezelfde lading dekt als “beuzak”. En mocht u, waarde lezer, niet weten wat een beuzak is, vraag het maar aan om ’t even welke rechtgeaarde Gentenaar…

Denk nu echter maar niet dat ik zélf een woord wens voor te dragen voor de verkiezing tot “woord van ’t jaar”. Daarvoor is de ontgoocheling die ik drie jaar geleden heb opgelopen door het niet-genomineerd-zijn van mijn “gulpbisschop” (zie www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=980624) nog lang niet voldoende verwerkt. Het had “het woord van de eeuw” moeten worden. Het ligt nog allemaal te vers in het geheugen. De wonde is nog te pijnlijk. Wie zijn die appeltrekkers die mijn gulpbisschop niet goed genoeg vonden? Beuzakken zijn het! Op zijn minst… 

09-12-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Ik ben geboren in het jaar 280 in Myra, een klein kustdorp in Klein-Azië, gelegen ten Zuidwesten van de stad Antalya. Mijn bevalling verliep naar wens: ik herinner mij nog alles héél goed. Men noemde mij Nicolas. Ik was een wonderkind en doordrongen van de goddelijke genade. Ik weet nog dat ik één dag na mijn geboorte rechtop ging staan in mijn badje en  de handen ten hemel strekte om de heer te danken voor het leven dat mij was geschonken, en dat ik weigerde op vrijdag van mijn moeders borst te drinken omdat die dag vastendag was, en dat ik, nog kleuter zijnde, reeds de naam kende van alle hemellichamen. Toen ik negentien was werd ik tot priester gewijd en weinige jaren later tot bisschop. Ik heb talloze wonderen verricht en omdat er maar twee vereist zijn om heilig verklaard te worden, heb ik die titel dan ook ruimschoots verdiend: Sint Nicolas! Ik vermeld er hier één.

Het gaat over drie kinderen die verdwaald waren. Ze werden verleid door een pedofiele slager, die hen misbruikte en daarna doodde. De wreedaard sneed de lichamen van de kinderen aan stukken, pekelde ze in en bewaarde ze in een grote stenen ton in zijn kelder. Het toeval wilde dat ik enige tijd later voorbij het huis van de slager kwam. Ik had bijzonder scherpe zintuigen en ik rook dat er mensenvlees in dat huis aanwezig was. Ik dwong de slager mij tot bij de ingepekelde stoffelijke resten te brengen. Toen heb ik wellicht mijn grootste wonder verricht: springlevend en ongeschonden kwamen de drie kinderen uit de ton te voorschijn. Nooit heb ik kinderen een mooier geschenk kunnen geven: hun het leven terugschenken dat hun ontnomen was. Dit wonder werd mij in dank afgenomen door de Allerhoogste. Vele eeuwen na mijn dood en mijn opneming ten hemel, werd mij toegestaan om telkenjare gedurende enkele weken in november en december terug te keren naar de aarde, om er de brave kinderen te verwennen met speelgoed en lekkers. Het is de periode rond 6 december, mijn overlijdensdatum in 't jaar 343.

Ik verscheen voor 't eerst op aarde als grote heilige kindervriend  rond het jaar 1850, dat was nog de tijd vóór jullie overgrootvaders. In 't begin kon ik het werk nog alleen aan. Ik daalde neer op aarde, ergens in Spanje. Ik had daar een klein lief winterverblijf en dat is tot op heden niet anders. Waar het zich precies bevindt heb ik nooit willen verklappen: anders laten de paparazzi mij geen rust. Vanuit mijn optrekje in Spanje kwam ik met de stoomboot naar de meer noordelijke delen van Europa, via de havens van Antwerpen, Rotterdam en Amsterdam. Aanvankelijk kon ik het werk nog alleen aan. In de huizen waar de brave kinderen rustig sliepen, trad ik binnen, via vensters en deuren. In die tijd waren die meestal niet op slot: de mensen waren toen minder beducht voor inbrekers. Maar ook al waren ze op slot, het hinderde mij niet: ik had tijdens mijn leven andere katten gegeseld! Zo slaagde ik erin welhaast ieder kind iets te schenken, al was het soms niet méér dan een sinaasappel, maar dan een héél lekkere, een appeltje van oranje... uit Spanje. Ha, voor sinaasappels had ik een voorliefde. Ze herinneren mij aan een ander wonder dat ik verricht heb tijdens mijn leven. Er waren drie arme meisjes, drie zusjes, uit een doodarm gezin, die gaarne wilden trouwen, maar niet konden omdat hun vader te arm was om hun een bruid-schat mee te geven. Ik perste drie grote sinaasappels uit en vulde ze weer op met gouden muntstukken. Ik gooide de sinaasappels doorheen hun kamervenster – dat de ruit niet brak was een wonder op zichzelf. De sinaasappels kwamen terecht in één van de schoenen van elk van de meisjes, die ze te drogen hadden gezet bij de schoorsteen. De meisjes, die anders als slavinnen zouden verkocht worden, konden nu trouwen. De gevulde sinaasappel voldeed ruimschoots als bruidschat. Deze geschiedenis verklaart meteen ook mijn voorliefde voor het schoentje dat naast de schoorsteen geplaatst wordt aan de vooravond van mijn feestdag.

Ik vertelde reeds dat ik in 't begin het werk nog aankon. Maar allengs, met de toename van de bevolking in West-Europa begon het erg zwaar door te wegen. Alleen kon ik het niet meer aan. Ik ging mijn nood klagen bij Onze-Lieve-Heer. Deze kon mijn activiteit als grote kindervriend wel smaken en hij stelde een ezeltje te mijner beschikking, om de lasten te dragen, en hij gaf mij de toelating een assistent te kiezen, om mij in alles bij te staan. Ik zocht de hele wereld af. Mijn assistent diende jong en knap en lenig te zijn, vriendelijk en beleefd, sterk en beschikkend over een goed uithoudingsvermogen en vooral begiftigd met een grote intelligentie en een ijzersterk geheugen. Ik zocht in Europa, in Azië en in Amerika, maar niet één die aan mijn verwachtingen beantwoordde. Tot ik Nicodemus vond, een ebbenhouten knaap, in het Congolese binnenland. Een knappere, slimmere en vriendelijker jongen kon ik mij niet indenken. Hij werd dus mijn assistent, mijn trouwe helper en mijn raadgever in alles, mijn eerste luitenant. Ik vond Nicodemus geen geschikte naam en ik gaf hem de bijnaam Piet, naar Petrus, die de eerste luitenant van Jezus was. We waren, en zijn nog steeds, een geweldig trio: ikzelf, Piet en de ezel. Het trio vertederde Onze-Lieve-Heer en het viel dermate in de smaak bij de Allerhoogste dat hij Piet en de ezel het eeuwig leven schonk alsook de eeuwige jeugd. Als ikzelf in december weer ten hemel opstijg, trekken beiden zich telkenjare terug in ons mooi huisje in het zonnige Spanje. Piet zorgt er goed voor de ezel, zodat deze weer op krachten kan komen na de zware tochten naar de brave kinderen, tochten die niet zelden over daken gaan. Heden ten dage zijn de huizen vaak beveiligd met zeer zware sloten, waar ikzelf geen raad mee weet, zodat niets anders overblijft dan de sinterklaascadeautjes door de schoorsteen te gooien. En dat moet dus via het dak. Piet houdt zich verder het hele jaar bezig met het administratief werk. Alle gegevens verzamelen en bijhouden in het grote boek over zovele duizenden kinderen: of ze braaf zijn, of ze goed leren, welke misstappen ze hebben begaan...   

Maar de laatste jaren is zelfs voor ons drieën het werk te zwaar geworden. We hebben verscheidene hulppieten in dienst genomen. Vaak zijn het niet eens zwarte maar blanke jongetjes of meisjes die hun gezicht zwart gemaakt hebben. Dat komt door het roet van de schoorstenen waar ze doorheen moeten, zeggen ze dan. Maar dat is onzin natuurlijk: ze doen het omdat ze willen lijken op die ene echte niet te overtreffen Zwarte Piet.

Daag, jongens en meisjes. Vergeet niet jullie schoentje te zetten, met, als 't even kan, iets lekkers voor de ezel (een wortel of een raap vindt ie heerlijk).

Sinterklaas.    

03-11-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

31-10-2013 om 18:28 geschreven door kris vansteenbrugge  

Vandaag is het, dag op dag, vijf jaar geleden dat ik mijn allereerste voordracht heb gehouden tijdens een academische zitting in de aula van de Gentse universiteit. Dat was ter gelegenheid van de vijftiende lustrumviering van het Senioren Konvent Ghendt.

Dit jaar zijn we dus aan de zestiende lustrumviering toe, d.w.z. het seniorenkonvent is tachtig jaar oud. Dat moest weer gevierd worden met festiviteiten-een-hele-week-lang. Die week is gisteren ingezet met weer een academische zitting in de aula en weer mocht ik het studentenheir en een aantal “personaliteiten” van de universiteit en het stadsbestuur toespreken. De tempel der wetenschap zat afgeladen vol met enthousiaste studenten, piekfijn uitgedost met versgestreken clublint: zo’n massa gedurende een klein halfuurtje mogen toespreken is wel het ultieme genot voor een oude senior seniorum. En dan meerdere keren onderbroken te worden door een spontane golf van applaus…

Ja, ik heb mij gisteren in de hoogste hemel gevoeld. Ik was de oudste in jaren, maar ik voelde mij jong en licht als een veertje. Weg alle rugklachten, kniepijnen en hartritmestoornissen. En het werkt na, want ook vandaag voel ik mij beter dan op een doorsnee-dag. Of zou het gerstenat er voor iets tussen zitten? Zesenvijftig jaar geleden, bij de plechtige opening van het academisch jaar in deze zelfde aula was ik wellicht de jongste, pas zeventien geworden… Zes jaar later was ikzelf preses van het seniorenkonvent. Dat jaar vierden wij het zesde lustrum, het dertigjarig bestaan… Nu staat senior seniorum Niels Machtelinckx op die plaats waar ikzelf nu nog zo graag had gestaan. Of liever nog, ik zou weer schacht willen zijn: wát graag zou ik mij dan laten temmen door Melissa, de knapste schachtentemster die er rondloopt. Op dit ondermaanse…

Hoe lang lopen wij hier zélf nog rond? Hoe geteld zijn onze dagen? Onbarmhartig vreet de tijd…

29-10-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

De voorbije dagen weer eens naar Zeeuws-Vlaanderen getrokken. Met Maveau. En met de auto van Maveau. Zelf rij ik niet graag met de auto en dat is er zeker niet op verbeterd nadat de turbo en de distributieketting van mijn Skoda Octavia Superb het bijna tegelijkertijd begeven hebben. De auto was nochtans nog zo goed als nieuw: iets meer dan twintigduizend kilometer op de teller, maar toch al drie jaar oud en dus “buiten garantie”…  Een turbo die na minder dan 25.000 kilometer reeds aan vervanging toe is, het blijkt één keer op de duizend voor te komen. En wat de kapotte distributieketting  betreft, da’s nóg zeldzamer: één op de tienduizend. En omdat het een niets met het ander te maken heeft moet de kans dat beide euvels samen voorkomen ongeveer één op tien miljoen zijn.  Het autootje waar ik zoveel van verwacht had – “Deutsche Gründlichkeit”, weet u wel – is er dus niet eentje uit de duizend, maar eentje uit de miljoenen. Weet ú, beste lezer, wat een distributieketting is? Het feit dat ikzelf al een halve eeuw autorijd ten spijt, ík wist het niet. En wist u dat het vervangen van zo’n ketting een hele dag werk vereist? En zeggen dat ik een nieuwe fietsketting leg in amper enkele minuten… De euvels zijn nu verholpen, maar ’t heeft mij wel een pak geld gekost: “een rib uit mijn lijf”, zoals ze dat in Holland zeggen. En ik hoop nu maar dat ik met mijn “autootje uit de miljoenen” weer minstens twintigduizend kilometer kan bollen vooraleer turbo en ketting het nogmaals begeven. Op veel meer durf ik alleszins niet te hopen sinds de heer Touternitou(*), after sales manager van Skoda, mij heeft laten weten dat na onderzoek van mijn geval is gebleken dat genoemde onderdelen geen oorspronkelijke gebreken vertoonden. Net zo degelijk dus als de vervangende onderdelen waar mijn Skoda Octavia Superb op dit ogenblik mee gezegend is…

Maar genoeg nu over mijn Skoda, anders lijkt het wel op “natrappen” en dat is het natuurlijk niet. Maveau en ik hebben ons ten doel gesteld in elk van de zestien deelgemeenten van de fusiegemeente Sluis (Zeeuws-Vlaanderen telt drie fusiegemeenten: Sluis, Terneuzen en Hulst) het meest typische volkscafé uit te zoeken. Maandag was Schoondijke aan de beurt. Veel zoekwerk bleek hier niet te zijn vanwege het simpel feit dat het dorp amper één café rijk is. Bedroevend weinig voor een dorp van bijna vijftienhonderd inwoners. Amper enkele jaren geleden, zegt de baas, waren er in het dorpscentrum vier café’s en ook drie kerken. Nu is er nog één kerk, een katholieke, waar om de veertien dagen nog mis wordt gehouden: minder vaak dan in “ons Vlaanderen” dus. Ik herinner mij dat ik het café drie jaar geleden al eens bezocht heb. Vluchtig. Ik heb daarover geschreven op mijn blog d.d. 25 september 2010 (www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=914442). Daar staat ook een foto van de windmolen van Schoondijke: een prachtexemplaar. Zeeuws-Vlaanderen is rijk aan windmolens.

In het café nemen Maveau en ik plaats aan de toog. In geen tijd zijn we honderduit aan ’t praten met de baas en met de enige klant, ene Kees uit het naburige Bresjes, zijnde Zeeuws voor Breskens . We halen ons platste Westvlaams boven – bij Maveau is dat zelfs een beetje Bachten-de-Kuups getint – en wat blijkt: de baas en Kees praten net zo plat Westvlaams als wij, geen ziertje Hollands.

- Als jullie nu beschaafd Nederlands praten, vraag ik in ‘t Westvlaams, klinken jullie dán niet een beetje Hollands?

- Wij praten nooit anders dan wij nu praten, zegt de baas. Wij verloochenen nooit onze afkomst.

Buiten zijn naam heeft Kees nóg een Hollands trekje: hij rookt sjekkies. Dat ken ik van toen ik nog in een voorstad van Rotterdam woonde. Sjekkies zijn zelfgerolde sigaretten. De naam komt van het woord “shag” (sjek) dat roltabak betekent en dat in ons Vlaanderen nauwelijks bekend is. Bij ons worden weinig sjekkies gerookt. Overigens heet bij ons zo goed als niemand Kees. En waarom dat zó is? Daar heb ik het gissen naar. Kees vind ik een mooie naam en het boek “Kees de jongen” van Theo Thijssen vind ik het mooiste boek dat ik ooit gelezen heb en met die mening sta ik niet alleen: Rick De Leeuw is diezelfde mening toegedaan.

Kees gaat zijn “sjek” kopen in België, omdat die daar stukken goedkoper is, net als de autobrandstof en de alkohol. Voor de rest is alles goedkoper in Nederland. In Vlaanderen adverteert Albert Heijn met de slogan “Belgische kwaliteit, Hollandse prijzen” en dat suggereert dat de kwaliteit beter is dan in Nederland en dat de prijzen hetzelfde zijn. Geen van beide beweringen lijkt mij met de werkelijkheid overeen te stemmen.

Ondertussen heeft een jonge flink uit de kluiten gewassen, naar het korpulente toe neigende kerel aan het andere eind van de toog plaatsgenomen. Hij bestelt een Heineken. Kees vraagt of hij vandaag, maandag, een vrije dag heeft. Maar de jongeman kaatst de bal terug: dat hij vanmorgen om half zeven reeds aan de slag was, dat zijn dagtaak er nu opzit, en of Kees zelf niet hoeft te werken vandaag? Want Kees zit ongetwijfeld al minstens een paar uur op café, te oordelen naar zijn algemene staat van frisheid. Zaterdag gewerkt, zegt Kees, en dan mag er de maandag wel eens gerust worden. Ik vraag mij overigens af of Kees de pensioenleeftijd niet reeds bereikt heeft.

Maveau en ik drinken een blonde Leffe van ’t vat. Meer dan één zullen we er niet drinken. In de eerste plaats omdat wij een positieve ademtest willen vermijden en ook vanwege een vreemde nasmaak die het bier heeft. Komt van de leidingen van het vat, legt Maveau mij naderhand uit. Kees, die al enkele Heinekens op heeft, bestelt nu ook een blonde Leffe en voor de kweet-niet-hoeveelste keer steekt ie zijn uitgedoofde sjekkie weer aan.

Hoe het onderwerp sport ter sprake is gekomen weet ik niet precies. Ze zijn hier erg fier op Jan Westdorp die nog de Ronde van Frankrijk heeft gereden in de tijd van Jacques Anquetil. Jan is afkomstig uit ’s Heerenhoek, een dorp in het Zeeuwse Zuid-Beveland, komt uit een gezin van zeventien kinderen en heeft zich na zijn huwelijk definitief in Schoondijke gevestigd. En, beweert Kees, onze Jan heeft in 1961 Anquetil nog geklopt. De baas en de uit de kluiten gewassen kerel knikken heftig met het hoofd om die bewering te staven en het valt mij op dat het hun een beetje tegenvalt dat wij zo maar, zonder enige achterdocht, geloven dat hún Jan de grote Jacques Anquetil ooit eens geklopt heeft. Zopas heb ik Jan Westdorp opgezocht op ’t internet en jawel hoor: In 1961 heb ik Anquetil een keer geklopt, zegt Jan, op de schouder…

Ondertussen heeft Kees weer een Leffe besteld. Zijn sjekkie is weer uitgegaan. Je moet er aan trekken, zegt de jongeman. Wij betalen. Kees pakt nu ook zijn portemonnee en stopt hem dan weer in zijn zak. Nee, zegt hij, ‘k ga nog niet betalen, ‘k heb zaterdag gewerkt en daarom ga ‘k er straks nog één drinken.

Als we het café verlaten merken we dat er boven de uitgang een Belgische driekleur staat, met daarnaast de tekst “En daghee”. Ze zijn hier voor minstens negenennegentig procent Vlaams. We moeten dit stukje Nederland dringend weer bij Vlaanderen krijgen. Maveau en ik gaan daar werk van maken.

(*) niet te verwarren met boer Touternitou uit mijn verhaal over Tsjoep en Lala  d.d. 29 juni 2010 ((www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=818482)

18-10-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Met de man die als eerste minister van België negen regeringen geleid heeft, gaat het niet zo best. Dat lees ik in Het Laatste Nieuws. Het zou zelfs zo erg zijn dat hij zijn job – een zeer hoge functie in het Europees parlement – (voorlopig?) niet meer kan uitoefenen. Ik heb steeds een bijzondere waardering gehad voor de grote politicus Martens, voor de gedrevenheid waarmee hij zich te allen tijde heeft ingezet voor de mensheid. Nu definitief te moeten afhaken, al is hij dan zevenenzeventig, zou een harde dobber zijn, voor deze gedreven man, die zich een leven zonder werken ongetwijfeld moeilijk kan voorstellen. Ik heb met Wilfried te doen, want ook bij mij is het hard aangekomen toen ik, nu bijna acht jaar geleden, van de ene dag op de andere mijn werk in dienst van de mensheid, moest opgeven, vanwege… te oud. Ik had de leeftijd bereikt waarop iedere ziekenhuisarts er het bijltje – zegge het operatiemes – dient bij neer te leggen. Ik was vijfenzestig en ik voelde mij op het toppunt van mijn chirurgisch kunnen en ook nu nog heb ik het gevoel nog niets te hebben ingeboet: de ogen zijn nog goed, geen ziertje artrose in de vingers en nog geen kennis gemaakt met de heren Alzheimer en Parkinson. Zie ik een overigens knappe jonge dame met een knoert van een haviksneus, dan voel ik mijn handen nog steeds jeuken om er een mooi neusje van te maken. Ik was daar heel goed in en ik zou het nog kunnen. Ik heb die ingrepen vroeger steeds gedaan tegen “terugbetalingstarief” en nu zou ik het met veel plezier “gratis” doen. En amandeltjes verwijderen, dat moet een gezonde mens toch kunnen tot op zijn tachtigste. Vorig jaar las ik dat er in Amerika een chirurg is die op zijn honderdste nog hartoperaties uitvoert! Maar helaas, in ons land komt een chirurg na zijn vijfenzestigste geen operatiezaal meer binnen, tenzij… als patiënt.

Toen ik aan de deur gezet werd in ’t ziekenhuis waar ik werkzaam was, was er een poetsvrouw – Pauletje – die eveneens de pensioenleeftijd had bereikt maar doodgraag nog wat wilde doorwerken, als gepensioneerde, op vrijwillige basis, t.t.z. onbezoldigd. Het werd haar toegestaan. Ik had, net als Pauletje, onbezoldigd willen doorwerken, maar mij werd het niet toegestaan. In die dagen heb ik Wilfried Martens benijd, want die kon, na het bereiken van de pensioenleeftijd wél doorwerken, ten dienste van de mensheid, alleen zijn roeping volgend  en ongetwijfeld eveneens onbezoldigd. Maar daar komt dus vermoedelijk ook bij Wilfried nu een einde aan en dat moet allicht even hard aankomen als bij mij, toentertijd. Alhoewel, op mijn zevenenzeventigste had ik mij daar gemakkelijker kunnen bij neerleggen. Denk ik…    

09-10-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Een paar nieuwsfeiten uit mijn regio, zijn dezer dagen ook “hot” op de nationale nieuwsmarkt. Zo is er de uitwijzing van een “uitgeprocedeerde asielzoeker”. Vooreerst kan ik mij niet voorstellen dat men in Gent ongestraft iemand mag toespreken met “jij uitgeprocedeerde asielzoeker”. Maar dit helemaal terzijde…  De uitgeprocedeerde asielzoeker waar het om gaat verblijft al een jaar of vijf in ons land, spreekt onze taal, is perfect geïntegreerd, heeft een vaste relatie en daarenboven vast werk, en dat nog wel in een knelpuntberoep. En zo iemand zou ons land moeten verlaten voor zijn land van herkomst, alwaar hem bittere armoe wacht en misschien wel de dood! Want wat wil het geval, zo lees ik in de krant? De man is vijf jaar geleden uit zijn land gevlucht omdat hij bang is voor “bloedwraak”. Iemand zou ‘s mans moeder beledigd hebben en zo iemand moet dan volgens de (ongeschreven?) wetten van dat land vermoord worden. En die moord is niet helemaal geslaagd: de belediger is er met een weliswaar zware verminking van afgekomen. Die wrekende daad, door onze asielzoeker gepleegd, dient vanzelfsprekend ook weer gewroken te worden en…  daarvoor is hij dus gevlucht. Had men niet veel ellende kunnen voorkomen door preventief op te treden en de asielzoeker nooit in ’t land binnen te laten? Ik weet het niet hoor. Maar u, beste lezer, misschien wel?

En dan die ontslagpremie van een uittredend parlementslid: enkele honderdduizenden euro’s. De man zou die premie moeten weigeren, zegt men: hij is immers rijk, heeft het geld niet nodig, is geen dag werkloos geweest en heeft nog steeds een vetbetaalde job. Maar aan wie zo spreekt stel ik de vraag: zou u zo’n pak geld weigeren, als het u aangeboden werd? Ik alvast niet. Stel dat iemand mij zegt: hier is een pak geld, een ontslagpremie waar u nog recht op hebt vanwege vierendertig jaar trouwe dienst in het OCMW-ziekenhuis. Ik zou stomverbaasd zijn, niet wetend wat mij overkomt, maar ik zou mij geen ogenblik afvragen of ik die premie wel verdien en of ik die niet beter zou weigeren. Ik zou het geld goed kunnen gebruiken en ik zou het met beide handen aannemen. Ze moeten het maar niet aanbieden, nietwaar. Het geld weigeren zou overigens heel onbeleefd zijn tegenover de milde schenker, zo meen ik te mogen stellen. Ons uittredend parlementslid hoeft dus geen blaam te krijgen; men moet maar eens komaf maken met die ontslagpremies. Da’s ook weer de preventieve aanpak.

En op de internationale markt? Het nieuws van alle dag. Overal komen mensen om in oorlogen allerlei  en door hongersnood. Het helpt, om de wereldoverbevolking tegen te gaan. Geboortebeperking zou mijn inziens een betere aanpak zijn. Ook hier weer de preventieve aanpak dus.

En om op een wat lichtvoeterige noot te eindigen…  Gisteren was ik op een feest. Eten en drinken en aangenaam gezelschap. Hapjes allerlei. En oesters. Oesters zijn zowat het summum voor de fijnproevers. Maar de fijnproevers zijn blijkbaar dun gezaaid. Geen tien procent van de aanwezigen heeft zich aan de oesters gewaagd!

30-09-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Eén van mijn trouwe lezeressen heeft gereageerd op mijn blog: Andrea. Of ’t zou iemand van ’t mannelijk geslacht moeten zijn: zo zijn er velen in Italië. Andrea  Bocelli  bijvoorbeeld, om er maar één te noemen. Toch ben ik er vrijwel zeker van dat het hier om een vrouwelijke Andrea gaat, omdat ze verlangend (smachtend bijna) uitkijkt naar mijn cursiefjes: zo smachtend drukt een man zijn verlangen zelden of nooit uit. Andrea maakt zich zorgen over het feit dat de frequentie van mijn verhaaltjes achteruit gaat. Heeft het met verminderende inspiratie te maken  of met geestelijke aftakeling, zeg maar dementie? Welnu, ik denk het niet, mijn beste Andrea. Mijn tijd wordt dezer dagen voornamelijk ingepalmd door de verbouwingswerken aan mijn nieuwe woonst. En daar komt bij dat ik gepensioneerd ben en, lieve Andrea, noem mij één gepensioneerde die tijd zat heeft. Maar misschien doe ik u wel een plezier met een vleugje commentaar op twee razend hete media-items van de laatste paar weken.

Het eerste is ‘n nationaal thema, over de hoogte van de weddes van de CEO’s. Mijns inziens mogen die weddes noch te laag noch te hoog zijn. In het eerste geval zal de CEO zijn werk niet naar behoren kunnen doen omdat hij teveel zal afgeleid zijn door het zoeken naar bijkomende middelen om de eindjes van het jaar aan elkaar te knopen. In het tweede geval zal hij teveel tijd moeten steken in het beheren van zijn geld. Zo ken ik een gefortuneerd zakenman die dermate stevig in de slappe was zit, dat het beheren en beleggen van die slappe was het grootste deel van zijn tijd in beslag neemt.

Het tweede is een buitenlands thema: de oorlog in Syrië. Moet het nu echt met gifgas? Zouden ze het daar niet netjes kunnen houden en elkander gewoon doodschieten? Dan zou Amerika niet hoeven op te treden. En… jagers gebruiken toch óók geen gifgas om de wildstand op een aanvaardbaar peil te houden! Je zou de dierenwelzijnsorganisaties nogal eens horen protesteren…  (*)

28-08-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Een vakantiereis met de auto naar Portugal doe je vanzelfsprekend niet in één dag. In drie etappes is het goed te doen. Zeker als men de verplaatsing kan doen met een degelijke goed onderhouden auto, een splinternieuw aanhangwagentje en, last but not least, een kei van een chauffeur. In mijn geval was dat mijn schoonbroer Hendrik – vanwege zijn onberispelijkheid noemen we hem “Brave Hendrik”.

Een eerste halte zou bijvoorbeeld de vallei van de Creuse kunnen zijn. In het “Domaine de la Jarrige” in het dorp Saint-Vaury hebben ze “chambres d’hôtes” voor een vijftiental personen. Ze hebben daar twee aimabele ezels waarmee u in geen tijd vriendschap kunt sluiten, alsook een koersfiets die verdacht veel lijkt op de fiets waarmee Briek Schotte in 1948 Gino Bartali het vuur aan de schenen gelegd heeft in de Tour de France. Bij helder weer en met een goede verrekijker kan men van hieruit een fameuze kuitenbijter uit de Tour bewonderen: de Puy de Dôme. Na twee nachten en een dagje rust tussenin trekt u daarna verder zuidwaarts.

Een tweede halte is in Genevilla, in ’t Noorden van Spanje. Niet echt Baskenland, als ik het goed begrepen heb, maar de inwoners voelen er zich wel “Baskisch”. We gaan er logeren in een B&B – “bed and breakfast” voor de achterlijken onder u – alwaar de tourist een onderkomen krijgt voor de nacht, met een ontbijt daar bovenop, hetgeen ze in Frankrijk dus een “chambre d’hôtes” noemen en in Duitsland een “Zimmer frei”. De uitbaters zijn ene Vlaamse Guy – flemish Guy, niet te verwarren met “Vlaamse gaai” – en zijn knap vrouwtje met de welluidende voornaam Maribel en de iets minder welluidende achternaam Manzabal. In Genevilla is Guy wereldberoemd en dat is hij ook een beetje in Vlaanderen. En… hoe dat gekomen is? Welnu. Guy was dit jaar, samen met zijn Maribel, de winnaar van het succesrijk spelprogramma van de TV-zender VTM “Met vier in bed”. Zelf heb ik dat programma nooit bekeken omdat ik vermoedde dat het te maken had met groepsseks en dat is iets wat niet aan mij besteed is. Maar het schijnt een soort competitie geweest te zijn tussen uitbaters van “chambres d’hôtes” ofte “bed and breakfasts”. En daar zijn Guy en Maribel dus als schitterende winnaars uitgekomen…

Genevilla is een zelfstandige gemeente met exact tweeënzestig inwoners. De gemeente wordt bestuurd door een burgemeester en twee schepenen. Het gemeentebudget voor één jaar bedraagt twintigduizend euro: niet eens genoeg om de zware kerkdeur te laten restaureren. Guy is eerste schepen  en ongetwijfeld is hij de belangrijkste persoon van het dorp, de man die het voor ’t zeggen heeft in Genevilla.

Het B&B van Guy en Maribel heet Casa Usategieta en op hun website lezen we het volgende:      

Middenin het rustige dorpscentrum van Genevilla, in het Noorden van Spanje, baten de 70-jarige Leuvenaar en levensgenieter Guy en zijn Spaanse vriendin Maribel (55) hun bed & breakfast Casa Rural Usategieta uit. Zo’n 15 jaar geleden trok Guy naar La Manga del Mar Menor om zijn broer te bezoeken. Hij werd er op slag verliefd op Maribel. De vakantieliefde van Guy en Maribel groeide uit tot een mooie relatie die nu al zo’n veertien jaar standhoudt. In hun B&B heet het koppel naar eigen zeggen zowel tortel- als reisduiven welkom. Vandaar de naam Casa Usategieta, wat letterlijk ‘het huis van de duiven’ betekent. Het gastenverblijf telt drie ruime en comfortabele kamers die je telkens naar een ander continent brengen: van Europa over Azië tot Afrika. Maar overal zetten Guy en Maribel dezelfde leuze centraal: “Mi casa es tu casa” zeggen wij altijd. Iedereen moet vanaf de eerste dag deel kunnen uitmaken van de familie, en daarna van het dorp en van de dorpsgeest”, aldus Guy.

Het klopt! We hebben ons in Casa Usategieta welkom gevoeld als reisduiven en ook wel een beetje als tortelduiven. En wat het deel uitmaken van het dorp en de dorpgeest betreft: dat lukt daar al van het eerste ogenblik, want de mensen – er zijn daar blijkbaar alleen stokoudjes en kinderen – zijn er, zoals overal elders in den vreemde – uiterst vriendelijk. Alleen de communicatie loopt wat stroef want de meesten spreken niet meer dan vier talen: Baskisch, Castiliaans, Catalaans en Galicisch…

Guy is een fijne gastheer en een gulhartige en onderhoudende prater. Als hij hoort dat ik, precies een halve eeuw geleden senior seniorum geweest ben van het Gentse studentenheir, haalt hij zijn verzameling te voorschijn: oude studentencodexen en dito liederboeken. Tot de mooiste stukken van zijn verzameling behoort een vóóroorlogse affiche met daarop een student met de historische studentenflat en de tekst: “Vlaamsche Studenten! Nu naar de Gentsche Hoogeschool. Het is uw Vlaamsche plicht!” 

Ook zijn  "Jaarboek der algemeene katholieke studentenvereeniging (Gent 1909)" doet mij watertanden. En de eigenaar van al dat moois, hij moge dan zijn studententijd al even achter de rug hebben, zijn liederen kent hij nog!

De derde etappe brengt ons naar de eindbestemming, Ribamar, een dorp aan de Portugese Zilverkust, zo’n vijftig kilometer ten Noorden van Lissabon. Er staan veel mooie splinternieuwe villa’s: op geen enkel ogenblik krijgt men de indruk dat Portugal één van de zwakste broertjes van de Europese Gemeenschap is. Wij logeren in één van die villa’s: twee verdiepingen, schitterende infrastructuur, drie slaapkamers (elk met badkamer), zwembad… Wat kan een mens nog meer verlangen? De meeste van die villa’s blijken eigendom te zijn van… Vlamingen. Voor een paar honderdduizend euro koop je hier reeds zo’n prachtexemplaar. Voor die prijs kan je in Vlaanderen niet eens een woning behoorlijk laten renoveren! De villa waar wij logeren is nog niet helemaal af. Er dient nog een palmboompje geplant aan de rand van het zwembad. Daar zijn ze nu net mee bezig. Twee stoere mannen graven een putje waarin het boompje zal geplant worden. Over dat ene putje doen ze een hele dag, hiermee alle snelheidsrecords van de Vlaamse spoorwegarbeiders en van Epidavriaanse archeologen verpulverend. Rita Pinto, onze bekoorlijke syndica werkt zich uit de naad om een internetverbinding tot stand te brengen en, waarachtig, de laatste dag van ons verblijf is de verbinding een feit. Met dank aan Rita, we vergeten jou nooit.

Na een weekje Zilverkust vatten we, uitgerust naar lichaam en ziel, de terugreis aan. Onze eerste pleisterplaats zal nu Salamanca zijn, de stad waarvan ik dacht dat ze veel met Don Quichotte te maken had, al blijk ik mij daar deerlijk in vergist te hebben. We zullen er drie dagen verblijven. Tot Salamanca is het nog geen vijfhonderd kilometer en we hebben dus ruim de tijd om nog een bezoek te brengen aan Fatima: dat kleine zijsprongetje is het beroemde Maria-bedevaartsoord wel waard. Ik heb een bijzondere waardering voor deze Maria omdat zij, voor zover ik weet, de enige Maria is die niet uitsluitend aan jonge meisjes is verschenen. Bij de drie kinderen aan wie zij verscheen in 1917 was namelijk een jongetje, Francesco! Van alle Maria’s is ze daarenboven ook de mooiste, als we ons kunnen baseren op de beelden die met duizenden in etalages staan in dit heilig oord. De echte Maria van Fatima moet volgens de drie kinderen die haar gezien hebben nog duizend maal mooier geweest zijn. Toch jammer dat al die Maria’s het vertikt hebben aan volwassenen te verschijnen: kinderen kunnen wel eens minder objectief en minder genuanceerd zijn in hun beoordeling... Er is in Fatima een enorm plein met een indrukwekkende spierwitte basiliek en een kapel, waar voortdurend intens gebeden en gezongen wordt door bedevaarders van alle slag. En ja, rond de kapel zie ik enkele jonge vrouwen op de knieën voortkruipen, om boete te doen voor hun eigen zonden of voor de zonden van de wereld en misschien om een gunst af te smeken. Maar ze dragen dikke knielappen en ik heb het gevoel dat zo’n tochtje op blóte knieën Onze-Lieve-Vrouw véél welgevalliger zou wezen. Op het Griekse eiland Tinos, waar ook een Maria-bedevaartsoord is, heb ik het vele jaren geleden wel eens ánders gezien!

Salamanca, ze mag dan weinig met Don Quichotte te maken hebben, is een wonderlijke stad. Er is een universiteit die tot de alleroudste van Europa behoort. De oude universitaire gebouwen ademen “ouderwetse” geleerdheid uit: theologie, filosofie, filologie… Van al de mooie oude gebouwen is de immense basiliek wel het meest indrukwekkend: ongetwijfeld één van de grootste kerkelijke gebouwen van de wereld, met een geschiedkundige achtergrond om vingers en tenen af te likken. Een entreekaartje kost 4 euro, hetgeen alleszins niet duur kan genoemd worden. Toch kan ik mijn krenterig kantje niet in toom houden. Ik vraag of er korting is voor senioren, en daar bedoel ik alleen mezelf mee, want mijn drie reisgenoten hebben mijn gezegende leeftijd nog lang niet bereikt. Of course, zegt de man achter het loket, senioren hoeven niet te betalen. En zonder betalen mogen we alle vier binnengaan. Een beetje gegeneerd weliswaar. Zeg nu nog dat de wereld niet aan de durvers is…

De Plaza Mayor is een enorm groot plein, omringd door hoge huizen met balkons. Op de benedenverdiepingen zijn boetieks, café’s, ijs- en tapabars. Veel volk op het plein en des te meer naarmate de klok naar het middernachtelijk uur neigt. Veel jeugdig volk vooral: tieners. In café Novelty, het oudste en beroemdste café van Salamanca, hebben ze een standbeeld – of liever een “zitbeeld” – van Jos Ghysen, of ’t zou iemand moeten zijn die als twee druppels water op Jos lijkt. Wie hier mét fototoestel binnenkomt laat zich geheid fotograferen naast de Jos. Wij maken daarop geen uitzondering. 

13-08-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge