Een vakantiereis met de auto naar Portugal doe je vanzelfsprekend niet in één dag. In drie etappes is het goed te doen. Zeker als men de verplaatsing kan doen met een degelijke goed onderhouden auto, een splinternieuw aanhangwagentje en, last but not least, een kei van een chauffeur. In mijn geval was dat mijn schoonbroer Hendrik – vanwege zijn onberispelijkheid noemen we hem “Brave Hendrik”.

Een eerste halte zou bijvoorbeeld de vallei van de Creuse kunnen zijn. In het “Domaine de la Jarrige” in het dorp Saint-Vaury hebben ze “chambres d’hôtes” voor een vijftiental personen. Ze hebben daar twee aimabele ezels waarmee u in geen tijd vriendschap kunt sluiten, alsook een koersfiets die verdacht veel lijkt op de fiets waarmee Briek Schotte in 1948 Gino Bartali het vuur aan de schenen gelegd heeft in de Tour de France. Bij helder weer en met een goede verrekijker kan men van hieruit een fameuze kuitenbijter uit de Tour bewonderen: de Puy de Dôme. Na twee nachten en een dagje rust tussenin trekt u daarna verder zuidwaarts.

Een tweede halte is in Genevilla, in ’t Noorden van Spanje. Niet echt Baskenland, als ik het goed begrepen heb, maar de inwoners voelen er zich wel “Baskisch”. We gaan er logeren in een B&B – “bed and breakfast” voor de achterlijken onder u – alwaar de tourist een onderkomen krijgt voor de nacht, met een ontbijt daar bovenop, hetgeen ze in Frankrijk dus een “chambre d’hôtes” noemen en in Duitsland een “Zimmer frei”. De uitbaters zijn ene Vlaamse Guy – flemish Guy, niet te verwarren met “Vlaamse gaai” – en zijn knap vrouwtje met de welluidende voornaam Maribel en de iets minder welluidende achternaam Manzabal. In Genevilla is Guy wereldberoemd en dat is hij ook een beetje in Vlaanderen. En… hoe dat gekomen is? Welnu. Guy was dit jaar, samen met zijn Maribel, de winnaar van het succesrijk spelprogramma van de TV-zender VTM “Met vier in bed”. Zelf heb ik dat programma nooit bekeken omdat ik vermoedde dat het te maken had met groepsseks en dat is iets wat niet aan mij besteed is. Maar het schijnt een soort competitie geweest te zijn tussen uitbaters van “chambres d’hôtes” ofte “bed and breakfasts”. En daar zijn Guy en Maribel dus als schitterende winnaars uitgekomen…

Genevilla is een zelfstandige gemeente met exact tweeënzestig inwoners. De gemeente wordt bestuurd door een burgemeester en twee schepenen. Het gemeentebudget voor één jaar bedraagt twintigduizend euro: niet eens genoeg om de zware kerkdeur te laten restaureren. Guy is eerste schepen  en ongetwijfeld is hij de belangrijkste persoon van het dorp, de man die het voor ’t zeggen heeft in Genevilla.

Het B&B van Guy en Maribel heet Casa Usategieta en op hun website lezen we het volgende:      

Middenin het rustige dorpscentrum van Genevilla, in het Noorden van Spanje, baten de 70-jarige Leuvenaar en levensgenieter Guy en zijn Spaanse vriendin Maribel (55) hun bed & breakfast Casa Rural Usategieta uit. Zo’n 15 jaar geleden trok Guy naar La Manga del Mar Menor om zijn broer te bezoeken. Hij werd er op slag verliefd op Maribel. De vakantieliefde van Guy en Maribel groeide uit tot een mooie relatie die nu al zo’n veertien jaar standhoudt. In hun B&B heet het koppel naar eigen zeggen zowel tortel- als reisduiven welkom. Vandaar de naam Casa Usategieta, wat letterlijk ‘het huis van de duiven’ betekent. Het gastenverblijf telt drie ruime en comfortabele kamers die je telkens naar een ander continent brengen: van Europa over Azië tot Afrika. Maar overal zetten Guy en Maribel dezelfde leuze centraal: “Mi casa es tu casa” zeggen wij altijd. Iedereen moet vanaf de eerste dag deel kunnen uitmaken van de familie, en daarna van het dorp en van de dorpsgeest”, aldus Guy.

Het klopt! We hebben ons in Casa Usategieta welkom gevoeld als reisduiven en ook wel een beetje als tortelduiven. En wat het deel uitmaken van het dorp en de dorpgeest betreft: dat lukt daar al van het eerste ogenblik, want de mensen – er zijn daar blijkbaar alleen stokoudjes en kinderen – zijn er, zoals overal elders in den vreemde – uiterst vriendelijk. Alleen de communicatie loopt wat stroef want de meesten spreken niet meer dan vier talen: Baskisch, Castiliaans, Catalaans en Galicisch…

Guy is een fijne gastheer en een gulhartige en onderhoudende prater. Als hij hoort dat ik, precies een halve eeuw geleden senior seniorum geweest ben van het Gentse studentenheir, haalt hij zijn verzameling te voorschijn: oude studentencodexen en dito liederboeken. Tot de mooiste stukken van zijn verzameling behoort een vóóroorlogse affiche met daarop een student met de historische studentenflat en de tekst: “Vlaamsche Studenten! Nu naar de Gentsche Hoogeschool. Het is uw Vlaamsche plicht!” 

Ook zijn  "Jaarboek der algemeene katholieke studentenvereeniging (Gent 1909)" doet mij watertanden. En de eigenaar van al dat moois, hij moge dan zijn studententijd al even achter de rug hebben, zijn liederen kent hij nog!

De derde etappe brengt ons naar de eindbestemming, Ribamar, een dorp aan de Portugese Zilverkust, zo’n vijftig kilometer ten Noorden van Lissabon. Er staan veel mooie splinternieuwe villa’s: op geen enkel ogenblik krijgt men de indruk dat Portugal één van de zwakste broertjes van de Europese Gemeenschap is. Wij logeren in één van die villa’s: twee verdiepingen, schitterende infrastructuur, drie slaapkamers (elk met badkamer), zwembad… Wat kan een mens nog meer verlangen? De meeste van die villa’s blijken eigendom te zijn van… Vlamingen. Voor een paar honderdduizend euro koop je hier reeds zo’n prachtexemplaar. Voor die prijs kan je in Vlaanderen niet eens een woning behoorlijk laten renoveren! De villa waar wij logeren is nog niet helemaal af. Er dient nog een palmboompje geplant aan de rand van het zwembad. Daar zijn ze nu net mee bezig. Twee stoere mannen graven een putje waarin het boompje zal geplant worden. Over dat ene putje doen ze een hele dag, hiermee alle snelheidsrecords van de Vlaamse spoorwegarbeiders en van Epidavriaanse archeologen verpulverend. Rita Pinto, onze bekoorlijke syndica werkt zich uit de naad om een internetverbinding tot stand te brengen en, waarachtig, de laatste dag van ons verblijf is de verbinding een feit. Met dank aan Rita, we vergeten jou nooit.

Na een weekje Zilverkust vatten we, uitgerust naar lichaam en ziel, de terugreis aan. Onze eerste pleisterplaats zal nu Salamanca zijn, de stad waarvan ik dacht dat ze veel met Don Quichotte te maken had, al blijk ik mij daar deerlijk in vergist te hebben. We zullen er drie dagen verblijven. Tot Salamanca is het nog geen vijfhonderd kilometer en we hebben dus ruim de tijd om nog een bezoek te brengen aan Fatima: dat kleine zijsprongetje is het beroemde Maria-bedevaartsoord wel waard. Ik heb een bijzondere waardering voor deze Maria omdat zij, voor zover ik weet, de enige Maria is die niet uitsluitend aan jonge meisjes is verschenen. Bij de drie kinderen aan wie zij verscheen in 1917 was namelijk een jongetje, Francesco! Van alle Maria’s is ze daarenboven ook de mooiste, als we ons kunnen baseren op de beelden die met duizenden in etalages staan in dit heilig oord. De echte Maria van Fatima moet volgens de drie kinderen die haar gezien hebben nog duizend maal mooier geweest zijn. Toch jammer dat al die Maria’s het vertikt hebben aan volwassenen te verschijnen: kinderen kunnen wel eens minder objectief en minder genuanceerd zijn in hun beoordeling... Er is in Fatima een enorm plein met een indrukwekkende spierwitte basiliek en een kapel, waar voortdurend intens gebeden en gezongen wordt door bedevaarders van alle slag. En ja, rond de kapel zie ik enkele jonge vrouwen op de knieën voortkruipen, om boete te doen voor hun eigen zonden of voor de zonden van de wereld en misschien om een gunst af te smeken. Maar ze dragen dikke knielappen en ik heb het gevoel dat zo’n tochtje op blóte knieën Onze-Lieve-Vrouw véél welgevalliger zou wezen. Op het Griekse eiland Tinos, waar ook een Maria-bedevaartsoord is, heb ik het vele jaren geleden wel eens ánders gezien!

Salamanca, ze mag dan weinig met Don Quichotte te maken hebben, is een wonderlijke stad. Er is een universiteit die tot de alleroudste van Europa behoort. De oude universitaire gebouwen ademen “ouderwetse” geleerdheid uit: theologie, filosofie, filologie… Van al de mooie oude gebouwen is de immense basiliek wel het meest indrukwekkend: ongetwijfeld één van de grootste kerkelijke gebouwen van de wereld, met een geschiedkundige achtergrond om vingers en tenen af te likken. Een entreekaartje kost 4 euro, hetgeen alleszins niet duur kan genoemd worden. Toch kan ik mijn krenterig kantje niet in toom houden. Ik vraag of er korting is voor senioren, en daar bedoel ik alleen mezelf mee, want mijn drie reisgenoten hebben mijn gezegende leeftijd nog lang niet bereikt. Of course, zegt de man achter het loket, senioren hoeven niet te betalen. En zonder betalen mogen we alle vier binnengaan. Een beetje gegeneerd weliswaar. Zeg nu nog dat de wereld niet aan de durvers is…

De Plaza Mayor is een enorm groot plein, omringd door hoge huizen met balkons. Op de benedenverdiepingen zijn boetieks, café’s, ijs- en tapabars. Veel volk op het plein en des te meer naarmate de klok naar het middernachtelijk uur neigt. Veel jeugdig volk vooral: tieners. In café Novelty, het oudste en beroemdste café van Salamanca, hebben ze een standbeeld – of liever een “zitbeeld” – van Jos Ghysen, of ’t zou iemand moeten zijn die als twee druppels water op Jos lijkt. Wie hier mét fototoestel binnenkomt laat zich geheid fotograferen naast de Jos. Wij maken daarop geen uitzondering. 

13-08-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Zopas terug van een weldoende vakantiereis van tweeëneenhalve week – de langste uit mijn nog prille leven –  doorheen Frankrijk, Spanje en Portugal, en reeds een zakelijke telefoon gekregen van een enthousiaste dame, namens Eurorisk, een “centrum voor risicobeheer en financiële planning voor ondernemers, particulieren en vrije beroepen”. Van wat er omgaat in de fiscale en financiële wereld heb ik maar weinig pap gegeten en ik kan mij dan ook vergissen als ik veronderstel dat het in de bedoeling lag om mijn vrij beroep van “dokter Vansteenbrugge” om te turnen tot “bvba dokter Vansteenbrugge”, een “bersonenvennootschap met beperkte aansprakelijkheid”. Zo’n bvba dient enkel om op een legale manier belasting te ontduiken. Ik heb daar nooit aan meegedaan en ik ben tégen dat soort “constructies”. Maar… nu bemoei ik mij met het inkomen van anderen en dat zou ik misschien niet moeten doen. Het is een socialistische visie en beoefenaars van een vrij beroep horen “uiteraard” geen socialist te zijn. In ZWARTE MELK IN DE POLITIEK, het laatste boek van Marc Eyskens – het was “gratis” bij een of ander tijdschrift – wijst de spitsvondige politicus op een essentieel verschil tussen de liberaal en de socialist: de eerste is vooral geïnteresseerd in zijn eigen inkomen, de tweede in dat van de anderen. De socialist, het lijkt de fiscus wel!

Toen de dame hoorde dat ik drieënzeventig ben, dat ik rondkom met een zelfstandigenpensioen en nog slechts sporadisch en vaak “pro deo” een consultatie verricht, bleek ze al gauw geneigd om het gesprek “af te ronden”. Jazeker, ’t leven is voor de rappen. Zo is er minstens één ziekenhuis in Vlaanderen die té gepeperde facturen durft te sturen naar patiënten. Wie zonder morren betaalt is dus “gekloot”. Wie protesteert krijgt stante pede een correctere factuur. Zoals ik dus zei: ’t leven is voor de rappen. Wat nog niet wil zeggen dat alle gepeperde rekeningen incorrect zijn. Zo lees ik in ’s lands grootste krant van heden over een man die in het Nederlandse Tilburg met een sneetje in zijn vinger naar de spoedopname van het ziekenhuis toog. Het prijskaartje bedroeg 2.284 euro en het bleek helemaal correct te zijn. Dat doet mij denken aan Jacky Toeternietoe, nu zaliger, die op geregelde tijdstippen, met een ferm stuk in zijn kraag, in de sloot sukkelde en daar bleef liggen tot een behulpzame voorbijganger hem weer op de been hielp. Maar één keer liep het mis, toen een nog behulpzamer voorbijganger de spoeddiensten opbelde. Deze namen Jacky mee naar het ziekenhuis. Toen hij zijn roes had uitgeslapen kreeg hij bezoek van een dokter die vond dat zijn neus scheef stond – Jacky had in zijn jonge jaren de edele bokssport beoefend – en dat hij nog even in het ziekenhuis diende te blijven om die neus chirurgisch recht te zetten. Toen Jacky weigerde en de dokter desondanks bleef aandringen op een operatie haalde onze vriend zijn gevreesde uppercut nog eens uit de kast, recht op de neus van de dokter, met de verklaring: “laat de úwe nu maar rechtzetten”. De factuur was gepeperd, maar aangezien Jacky geen rooie cent bezat zal de ziekenkas het wel allemaal betaald hebben, zeker…

In de krant van vandaag staat ook dat Mieke Van Hecke met pensioen gaat. Zij is zesenzestig en ze wil geen prima donna zijn die maar blijft terugkomen. Oef!

Er staat ook een interview met de advocate van de verdachte in de moord op Aurore Ruyffelaere. De verdachte blijft ontkennen dat hij de moord begaan heeft en op de vraag aan de advocate of zij de beschuldigde gelooft – een stomme vraag eigenlijk – antwoordt zij: “Geloof is iets voor de Kerk”. Ga daar mee te biechten…

En dan is er nog een belangwekkend artikel over “De doodgewone vakantie van prinses Astrid”. Tijdens haar vakantie drinkt de prinses een doodgewone cola uit een blikje. En omdat anders niemand dat zou geloven staat er zelfs een foto ter staving. En er is nog veel meer: zij draagt nog steeds dezelfde bikini van vorig jaar en haar echtgenoot draagt nog steeds dezelfde zwembroek. Armoelijders zijn het.

Maar het belangrijkste nieuws vinden we op de frontpagina en op twee volle pagina’s binnenin: “Astrid Bryan zet alle leugens recht: DEN JOHN HEEFT MIJ BEDROGEN“. Vrijwel alle kranten en tijdschriften hebben de laatste dagen en weken vol gestaan met artikelen omtrent het wereldschokkend mysterie van de spaak gelopen verhouding tussen Astrid Bryan en den John. Mysterie dus opgelost, bij deze. En weerom: oef!

Maar, beste lezer, u wil natuurlijk vernemen hoe mijn vakantiereis is verlopen. Heel goed! Dank u. In een volgend verhaal doe ik dat allemaal wel uit de doeken. Nog een beetje geduld…        

07-08-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Vakantiestemming en een snikhete julidag op het Kazerneplein. Het plein ligt er verlaten bij. De studenten zijn terug naar ’t stil geboorteoord. Vier besnorde mannen van vrij gevorderde leeftijd zitten op een voetpad. Aan hun getaande huidskleur te oordelen zouden het Grieken kunnen zijn. Het doet me denken aan de tijd dat ik ieder jaar naar Griekenland trok op vakantie. Ze zitten rond een tafeltje – een rond tafeltje – waarop een enkele kopjes staan. Koffie of thee, vermoedelijk geen ouzo. Ze zijn in een geanimeerd gesprek, zoals we dat van Grieken gewend zijn. Maar het zijn ongetwijfeld geen Grieken, want de taal die ze spreken is allesbehalve Grieks. Niet dat ik de welluidende taal van Homeros machtig ben, maar de taal die deze heren spreken bevat al te veel schrapende keelklanken. Vanwege de geanimeerdheid van het gesprek doe ik geen moeite om een vluchtige opmerking te maken over het heerlijk zomerweer of zelfs maar om een goededag te zeggen.

Mijn aandacht wordt overigens afgeleid door een slanke jongedame die mijn richting uit komt. Ik zie haar engelachtig mooi gezicht. Voor de rest is ze gesluierd en draagt ze een kleed dat geen vierkante centimeter onbedekt laat, ofschoon het haar elegante vormen niet écht verhult. Ze is vergezeld van een vrolijk huppelend meisje van een jaar of vier, met een pop. Het kind lacht vriendelijk tegen mij. Ik zeg “hallo” en het kind zegt “hallo” terug. Een prachtige gelegenheid om met de gesluierde schoonheid een gesprek te beginnen in de zin van: “gelukgewenst met uw knappe dochter en of de grote meid al naar school gaat?” Maar de gesluierde schoonheid scheert gezwind langs, met haastige stap, mij totaal negerend, straal voor zich uitkijkend. Op die manier laat ze mij niet eens de kans haar te groeten. Hoezeer nochtans had ze mijn hart kunnen verblijden met een lieve glimlach…

In ’t midden van ’t plein zijn twee mannen met twee kleine jongetjes – vermoedelijk hun zoontjes – aan ’t voetballen. Aan hun huidskleur te oordelen zijn deze mensen waarschijnlijk de enigen op het plein met wie ik een gesprek  in onze wederzijdse moedertaal kan aanknopen. Terwijl de ene man een voorzet geeft naar een van de jongetjes, roept de andere met schrille stem: ”zbroljek zsybrinietsko dwa kourzbiniev”. Of iets in die zin… Oosteuropees, denk ik. Ik stap door…

Aan café “Au Casino” sla ik links de Jean Baptiste Windelsstraat in. Een grote grijze vogel, een ekster naar me dunkt – “vogelen” is niet mijn sterkste kant – staat op en neer te wippen aan de rand van de weg. Hij maakt een akelig krijsend geluid. Dan steekt hij gejaagd de straat over. Aan die andere kant van de weg ligt een – klaarblijkelijk –  dode vogel. Die andere vogel ligt er onbeweeglijk; kleiner dan de eerste en bruin van kleur. De grijze “ekster” buigt zich over zijn dode soortgenoot – even maar – en loopt dan gejaagd weer naar de andere kant van de straat. Soortgenoot? Het komt meer voor bij vogels dat mannetjes en wijfjes niet dezelfde kleur hebben. Of volwassen vogels en hun jongen. Is die dode vogel misschien het jong of de partner van de grote grijze ekster? Hij is er helemaal ondersteboven van. Gejaagd, angstig staat hij te springen en te krijsen: noodkreten die door merg en been snijden. En dan gebeurt wat mij zal bijblijven als het grootste drama uit de dierenwereld, dat ik met eigen ogen beleefd heb, en op een snikhete julidag… Weer steekt de uitzinnige vogel de straat over, naar zijn geliefde dode. En dáár komt hij terecht onder de wielen van een aanstormende auto. Morsdood. Totale zinsverbijstering of wanhoopsdaad?  

19-07-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

In de rubriek DIALOOG en onder de titel “Daarom trekken politici zo graag naar Europa” schrijft iemand (Hedwig Lagring uit Welle) in Het Laatste Nieuws van 29 juni l.l. het volgende:

Dat Europarlementsleden zoveel geld (*) verdienen is al langer geweten. Waarom maakt men daar nu, na zo veel jaren, kabaal om? De meeste Europarlementariërs zijn trouwens uitgerangeerde politici die door hun partij naar een uitloopbaan in Europa gestuurd werden.

(*) Het exacte bedrag leert ons, in dezelfde rubriek, de heer (of mevrouw?) G. Knaepkens uit Brecht: 13.000 euro netto per maand.

Het komt mij voor dat de heer Lagring het hier - terecht! -  opneemt voor het Europarlement als zijnde een oplossing voor het probleem van de “uitgerangeerde politici”. Het gaat hier immers om een mooie toepassing van de “laterale arabesk” zijnde een methode, voorgesteld door de Amerikaanse hoogleraar Laurence J. Peter, ter behandeling van het zogenaamde “topsyndroom”. Het topsyndroom is een geheel van symptomen (zowel lichamelijke als geestelijke) dat wij aantreffen bij diegenen die hun “topniveau”, d.i. het incompetentieniveau of “Peters plateau” bereikt hebben. Voor diegenen die niet vertrouwd zijn met de theorie van Laurence J. Peter en die geen trouwe lezers zijn van mijn cursiefjes, volgt nu enige toelichting… 

De theorie gaat ervan uit dat in de hiërarchisch ingestelde maatschappij iedere “werknemer” uiteindelijk op een positie terechtkomt waar hij incompetent (of insufficiënt) is. Ware het niet zo, dan was hij ongetwijfeld naar een hogere positie gepromoveerd. Onze werknemer heeft uiteindelijk zijn (top)niveau, oftewel zijn “Peters plateau”, bereikt. Die situatie heeft kwalijke gevolgen voor zowel de onderneming als voor de werknemer zelf. Professor Peter stelt voor als oplossing voor het probleem van die kwalijke gevolgen: de laterale arabesk!

(Laat ik dat even toelichten door middel van een fragment uit een verhaal d.d. 18.10.2007. Klik hier op www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=234: daar vindt u het héle verhaal).

… Hierbij wordt in de onderneming, ten behoeve van de incompetente werknemers, een geheel nieuwe afdeling gecreëerd. Mijnheer X is bijvoorbeeld een incompetente magazijnier in een groot bedrijf. Er wordt een nieuwe afdeling in ’t leven geroepen, laten we zeggen een afdeling voor onderzoek naar de spreiding van gelijksoortige bedrijven in het land. De nieuwe afdeling nu is van geen nut voor de onderneming, behalve dat ze dienst doet als afvloeiing voor incompetenten, met alle voordelen vandien. In feite gaat het hier ook om bevorderingen, zowel voor wat betreft de wedde als voor wat betreft de betiteling van de functie. Alleen: het gepresteerde zinvol werk dat nihil was blijft nihil. Volgens Peter is de laterale arabesk te verkiezen boven de percussieve sublimatie, onder meer omdat de laterale arabesk meer mogelijkheden biedt. In ons hogergenoemd voorbeeld kan de afdeling voor onderzoek naar de spreiding van gelijksoortige bedrijven in het land uitgebreid worden tot de Benelux, West-Europa en tenslotte tot de andere werelddelen. Voor ieder werelddeel kan een adviseur en een inspecteur benoemd worden, voor ieder werelddeel kan een afdelingschef aangesteld worden en boven dat alles kunnen hoofdinspecteurs geplaatst worden onder de leiding van een hoofdinspecteur-chef, dewelke dan alleen nog in rang zou overtroffen worden door “de directeur van de afdeling voor onderzoek naar de spreiding van gelijksoortige bedrijven over de hele wereld”….

Die laterale arabesk, die “geheel nieuwe afdeling”, dat Europees parlement… Wat denkt u, beste lezer? (gaarne uw gewaardeerde mening via het “reageer-knopje” onderaan).

Sta mij toe hier nog aan toe te voegen dat prof. Peter zelf voorhoudt dat de laterale arabesk, ofschoon zeer nuttig voor het bedrijf en het individu, de incompetentie niet uit de wereld helpt. De definitieve oplossing ligt in een preventieve maatregel: de creatieve irrelevante incompetentie. Maar daarvoor verwijs ik u naar “Het Peterprincipe, waarom alles altijd verkeerd gaat” door Laurence J. Peter en Raymond Hull (Eng. versie 1969; Ned. Versie 1983). Ik hoef toch niet alles voor te kauwen, nietwaar?

30-06-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

In mijn boek “Uit het schuim van de zee” (de Griekse mythologie in 136 boeiende verhalen, 404 pag., uitg. 2011) kunt u het verhaal lezen van Europa, de prinses die door de Griekse oppergod Zeus, in de gedaante van een stier, werd ontvoerd. Haar beeltenis prijkt op de nieuwste bankbiljetten van 5 euro, nl. het kopje aan de rechterkant, alsook het watermerk hetwelk u ziet onder de handtekening van Mario Draghi als u het briefje voor een lichtbron houdt.

Het beeld is afkomstig van een schilderij op een meer dan tweeduizend jaar oude Romeinse vaas (een mengvat) die zich bevindt in het Louvre in Parijs. Ook de stier is afgebeeld op de vaas.

Hierna volgt een uittreksel uit het boek:

Poseidon, de god die heerste over de zeeën, was de broer van de oppergod Zeus. Net als zijn broer was hij zeer gevoelig voor vrouwelijk schoon. Libya, een kleindochter van Zeus en Io, zoals we in het vorig verhaal gezien hebben, was een van de velen die door Poseidon bemind werden. Dat resulteerde in een tweeling: Agenor en Belos. Agenor trok vanuit zijn geboorteplaats in Egypte naar Tyrus in Kanaän, waar hij koning werd. Hij kreeg zes nakomelingen: één dochter en vijf zonen. De dochter heette Europa. En wie ontbrandde in liefde voor deze schone maagd? Zeus! Om haar te versieren had hij een ingenieus plan bedacht. Hij gaf zijn zoon Hermes de opdracht het vee van Agenor naar de zeekust van Tyrus te drijven, alwaar Europa vaak vertoefde. Hij veranderde zichzelf in een stier en begaf zich tussen het vee. Europa merkte het dier op en raakte in vervoering door de indrukwekkende gestalte, de schitterende witte vacht en de grote trouwe ogen. De stier liet zich gewillig strelen door het meisje en nodigde haar uit op zijn rug plaats te nemen. Pas was dit geschied, of hij zette het op een lopen, recht de zee in, en waar het water te diep werd begon hij te zwemmen. Europa was niet weinig geschrokken, ze schreeuwde het uit van angst en ze riep de goden ter hulp. Maar de stier had geen oren naar haar smeekbeden en in een razend tempo zwom hij alover de Middellandse Zee tot hij het eiland Kreta bereikte. Aan de zuidelijke kust van het eiland ging hij aan land, op een plaats waar nu de stad Gortyna ligt. Hier nam hij weer zijn normale gedaante aan. Onder de schaduw van een reusachtige olijfboom had hij betrekking met Europa. De boom staat daar nog: ik heb hem met eigen ogen gezien. In een nabijgelegen grot schonk Europa het leven aan een zoon, de latere koning Minos, legendarisch heerser in de machtige burcht van Knossos, en naar wie de Minoïsche cultuur zou genoemd worden. In diezelfde grot kreeg Europa nog meerdere malen het bezoek van Zeus en ze schonk hem later nog twee zonen: Rhadamanthys en Sarpedon.

Op het thuisfront in Tyrus was men ondertussen zeer bezorgd en bedroefd vanwege de verdwijning van Europa. Vader Agenor stuurde uiteindelijk zijn vijf zonen uit naar alle windstreken om hun zuster te zoeken. Hij legde hun meteen het verbod op het ouderlijk paleis nog te betreden zolang Europa niet teruggevonden was…

Het vervolg van ’t verhaal kunt u verder lezen op pag. 47-49 van het boek of door te surfen naar www.bloggen.be/dzeus/archief.php?ID=14 en scrollen naar nr.10 “Europa en Kadmos”. U vindt er ook een tekening van Europa op de stier, door J. Bauwens.

29-06-2013 om 14:27 geschreven door kris vansteenbrugge  

Laat ik deze uiteenzetting beginnen met een niet-echt-gebeurd verhaal. Een mop eigenlijk, een “onwaar” verhaal. Voor zover ik mij kan herinneren is het nog maar de tweede keer in zo’n acht jaar schrijvelarij dat ik mij aan iets dergelijks bezondig. En ik zou het niet doen als ik er niet van overtuigd was dat het eigenlijk gaat over een situatie die uit het leven gegrepen is… Ziehier:

Ursin stond op het punt om het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen. Zijn vrouw Martha zat bij zijn sterfbed, zijn hand in de hare.

- Martha, sprak Ursin met zwakke stem, nu ik u verlaten moet, geef mij antwoord op een vraag die mij reeds lang bezig houdt en die ik u al veel eerder had willen stellen. Wij hebben samen een mooi stel kinderen voortgebracht: vier knappe dochters met donker haar en bruine ogen, en dan… onze Romain, met zijn flaporen, zijn groene ogen en zijn vuurrode haardos. Zeg mij nu eerlijk Martha, die jongen, is die… van mij.

- Romain is van u, zei Martha, en er klonk geen aarzeling in haar stem.

- Durft ge dat zweren? Zweer het, Martha, zodat ik met een gerust gemoed en in vrede kan sterven.

Ingetogen, bijna godvruchtig, stak Martha wijs- en middenvinger van haar rechter hand omhoog:

- Ik zweer het…

Er verscheen een ontspannen glimlach op het gezicht van Ursin, zijn hoofd draaide weg naar één kant en het leek erop dat hij de geest gaf.

- … maar, voegde Martha er nog aan toe, de vier meisjes zijn van notaris Depalmenare, bij wie ik al die jaren gewerkt heb.

Dat laatste heeft Ursin ongetwijfeld niet meer gehoord. Hij was dood.

Stel dat dit een waar gebeurd verhaal was, hadden de dochters van Martha en Ursin dan, middels een DNA-test, aanspraak kunnen maken op de erfenis van notaris Depalmenare? De vraag is minder zinloos dan ze klinkt, want in een Zuidwestvlaams dorp woonde jaren geleden een steenrijke baron – omdat die écht bestaan heeft noem ik hem Touternitou, niet zijn echte naam – van wie iedereen in de streek “wist” dat er in het dorp minstens een half dozijn kinderen rondliepen die door hem buitenechtelijk waren verwekt. Hadden die kinderen aan de hand van een DNA-test, gesteld dat die toen reeds had bestaan, aanspraak kunnen maken op een deel van de onmetelijke erfenis  van baron Touternitou? De vraag komt bij mij op omdat ik zopas in de krant het verhaal lees van Delphine Boël die via een DNA-test wil bewijzen dat koning Albert wel degelijk haar biologische vader is. Delphine is weliswaar niet uit op de erfenis van de koning – al zou dat natuurlijk mooi meegenomen zijn – maar eerder op erkenning en ook wel op een vergoeding voor geleden schade. Doordat het enkele jaren geleden uitgelekt is dat ze een bastaarddochter is van koning Albert, heeft ze zich niet kunnen ontplooien als kunstenares en zit ze nu financieel aan de grond. Wie is immers geneigd om veel geld neer te tellen voor een kunstwerk in papier maché of voor de mémoires van een kind dat door de vader niet erkend wordt, een bastaardkind dus?

We duimen voor Delphine. Moge recht geschieden.  

21-06-2013 om 15:03 geschreven door kris vansteenbrugge  

Al het onderstaande komt uit de media van de laatste dagen...

Hedenavond zal het precies tweeëntwintig jaar geleden zijn dat zich in café “’t Oud Gemeentehuis” te Kaster een gruwelijk drama heeft afgespeeld. In de krant van 12 april l.l. staat te lezen:

 “Voor het hof van assisen in Bergen start maandag het proces tegen vier leden van de beruchte Waalse zigeunerclan Becker. Daniël Becker, zijn zonen Laurent en Johnny én hun neef René Claus worden beticht van de roofmoord op cafébaas André Maroy in Kaster, intussen 22 jaar geleden.

Terwijl op zaterdagavond 4 mei 1991 de helft van België voor de televisie zat voor het Eurosongfestival, speelde zich in café 't Oud Gemeentehuis van André Maroy en Elza Desmet in Kaster (Anzegem) een gruwelijk drama af. Toen de laatste kaarters de deur uit waren, ging André (69) zijn pony op stal zetten en zijn hond eten geven. Maar toen André, een voormalige slager, al te lang wegbleef, en Elza een kijkje wilde gaan nemen, stond zij oog in oog met vier kerels. Ze grepen haar vast en knevelden haar met stropdassen van André.

Intussen doorzochten de vier de hele woning en verdwenen met 175.000 toenmalige Belgische frank (ongeveer 4.375 euro), voor 1,8 miljoen frank (ongeveer 45.000 euro) aan kasbons, juwelen en... een elektrische koffiemolen.

Toen Elza zich kon losmaken, ging ze direct hulp zoeken bij haar overbuurman. Samen vonden ze in de stal achter het café André. Zijn benen waren vastgebonden met elektrische snoeren en rond zijn hoofd zat een jas. Hulp kon niet meer baten: André was gestikt.”

Ik heb André en zijn echtgenote goed gekend. Ze baatten een beenhouwerij uit  en een café. Ik ging er vaak naar de winkel en een enkele keer ben ik er ook een pint gaan drinken. In 2007, zestien jaar na de roofmoord, is men de daders op het spoor gekomen, en dat heeft, nog eens zes jaar later geleid tot een assisenproces. Ondertussen is het resultaat van het proces bekend: vrijspraak. U moet weten, beste lezer, dat de echtgenote van André een paar jaar geleden overleden is en dat vorig jaar hun enige dochter eveneens overleden is. En wie is er dan nog gebaat bij een veroordeling? En er is natuurlijk hét argument: verjaring! Men gaat toch niemand bestraffen voor een feit dat tweeënwintig jaar eerder werd gepleegd. Gerechtigheid is dus weer eens geschied en dat is goed nieuws en daar zijn wij allemaal blij om. De molen van het gerecht maalt weliswaar traag, maar rechtvaardig…

Wilfried Martens, tijdens de jaren ’80 onze katholieke eerste-minister in niet minder dan negen regeringen, leeft niet meer in zonde. En dat is natuurlijk zéér goed nieuws. Laten we het geval even onder de loep nemen. In 1998 hertrouwde de toen 61-jarige Wilfried met een jonge kabinetmedewerkster bij wie hij reeds een paar kinderen had verwekt. Van toen af leefde Wilfried in zonde omdat het nieuwe huwelijk onverenigbaar was met het feit dat hij voor God en de Kerk nog steeds getrouwd was met zijn eerste vrouw “tot de dood hen scheidt”. In 1997 kwam de scheiding met de tweede vrouw en Wilfried was meteen weer vrij van zonde. Niet voor lang echter want één jaar later trouwde Wilfried weer, ditmaal met een oude vlam. Opnieuw staat van zonde: de eerste echtgenote was nog steeds niet dood. Leven met een in staat van zonde verkerende Wilfried Martens moet niet gemakkelijk zijn voor de katholieke Vlaming. De verlossing kwam er op nieuwjaarsdag: zíj was dood (de één zijn dood is de ander zijn brood…) en Wilfried was vrij en zonder zonde. En om helemaal in orde te zijn met de wetten van de Heilige Kerk heeft Wilfried zijn huidig huwelijk met een plechtige kerkdienst laten inzegenen. Katholiek Vlaanderen herademt.    

Minder goed nieuws is hetgeen zich heeft voorgedaan ter gelegenheid van een voordracht van de sympathieke aartsbisschop Léonard. Hij kan het maar niet laten om zijn onverdraagzaamheid tegenover homosexuelen te laten blijken en discriminatoire praat te verkopen. En dat zou hij beter niet doen. Het stemt de gediscrimineerden bitter, in tijden waar bisschoppen en katholieke eerste-ministers zo zwaar het zondige pad bewandelen. Ik aarzel dan ook om het gedrag af te keuren van de meiden van Femen die zijn laatste anti-homo-speech met ontbloot bovenlijf kwamen saboteren. Maar wat gedacht van die lompe dikzak, die het feest kwam verstoren door er wild op los te stampen? Op die halfnaakte meisjes! Het schijnt te gaan om een Waalse topambtenaar, die nog wel een organisatie in het leven heeft geroepen, die ijvert voor – schrik niet – vrije meningsuiting. Van mij krijgt hij alvast de prijs van de grootste lomperik van de week, misschien wel van het jaar, en wie weet… van de eeuw. 

04-05-2013 om 15:14 geschreven door kris vansteenbrugge  

Over de driehoeksverhouding wens ik niet al te veel uit te weiden. Waarom zou ik? Er zijn miljarden pagina’s over geschreven. Ze zijn niet te tellen op de vingers van miljoenen handen, het aantal driehoeksverhoudingen die zich in de loop der eeuwen hebben gemanifesteerd. En hoe vaak zo’n verhouding is geëindigd met een gewelddadige dood? Ik durf er mij niet aan wagen. Moord. Of zelfmoord. Een enkele keer ook door een stom accident zoals dat het geval was bij één van de beroemdste driehoeksgevallen uit de geschiedenis: prins Charles/lady Di/Camilla. Ene Dodi heeft daar toen ook het bijltje bij neergelegd, zodat het hier dus in feite om een vierkantsverhouding ging en dat valt te enen male buiten het bestek van dit betoog.

Maar dan is er altijd nog Pythagoras natuurlijk, alias Pietje van ’t Hazegras. Over zijn stelling in verband met de rechthoekige driehoek hoef ik het niet eens meer te hebben, aangezien ik het daar, zoals eerder gezegd, enkele jaren geleden reeds uitgebreid over gehad heb (zie: www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=170228). Pythagoras was – voor zover u dat nog steeds niet mocht weten – een Griekse wijsgeer uit de zesde eeuw vóór Christus, die zijn eeuwige roem te danken heeft aan de fameuze stelling betreffende de rechthoekige driehoek. En zeggen dat het niet eens zeker is dat hij degene is die de stelling heeft “uitgevonden”… Hetgeen echter niets afdoet van het feit dat Pythagoras één van de allergrootste geleerden was die de mensheid ooit heeft gekend: wis- en natuurkundige en filosoof. Eén van zijn uitvindingen wil ik beslist onder uw aandacht brengen: de beker van Pythagoras.

26-04-2013 om 11:35 geschreven door kris vansteenbrugge  

Bent u een vestimentarist, een hedonist of doodgewoon een fatalist? Ik zal welwillend die vraag beantwoorden, beste lezer, als u mij zegt wat er door u heen gaat als ik u het woord “bermuda” voor de voeten gooi. Met andere woorden, zeg mij wat u denkt en ik zeg u wie u bent. U bént niet alleen omdát u denkt, u bent ook wát u denkt.

Bermuda’s, ik heb er twee of drie. Korte broeken, tot aan de knie. Men houdt ervan of men houdt er niet van. Of men staat er nogal onverschillig tegenover. Vroeger vond ik ze ronduit lelijk, maar met de jaren ben ik wat bijgedraaid.

Bermuda is een eiland (in feite een eilandengroep) in de Atlantische Oceaan, verscheidene honderden kilometer ten Oosten van Florida. Een zonnig paradijs voor de beter bedeelden onder ons. De Bermudianen zelf zijn doorgaans welgesteld, hetgeen ongetwijfeld te maken heeft met de bloeiende “financiële bedrijvigheid” op het eiland…

Ik hou het bij de Bermudadriehoek. Een gelijkzijdige driehoek in de oceaan, ter grootte van wel een miljoen vierkante kilometer. Eén van de hoekpunten is het Bermuda-eiland, een ander is gelegen aan de oostkust van Florida (laten we zeggen Miami Beach), en het derde is Puerto Rico, een eiland in de Caribische Zee, ten oosten van de Dominicaanse republiek. De zijden van deze reusachtige gelijkzijdige driehoek zijn grofweg geschat zo’n 1500 kilometer lang. In de driehoek krioelt het van zeemonsters, ufo’s, buitenaardse wezens met bovennatuurlijke krachten en meer van dat fraais. Hoe anders moet men de talloze verdwijningen verklaren van schepen en vliegtuigen die zich in dat gebied hebben voorgedaan? Of heeft het te maken met de wonderbare eigenschappen van de Bermudadriehoek, zeg maar de driehoek in ’t algemeen en de gelijkzijdige in ’t bijzonder?

Om die driehoek is het mij te doen, natuurlijk. Meer bepaald: de gelijkzijdige. Sta mij toe, beste lezer, dat ik u vooraf een veeg uit de pan geef. En dat geldt natuurlijk ook voor die zes andere lezers en die paardenkop. Ik ben smartelijk ontgoocheld omdat niemand een antwoord ingezonden heeft op mijn vraag van 7 april, de vraag over de rechthoekige driehoek en de maantjes. Kúnt u het niet, of wílt u het niet, of dúrft u het niet, of vindt u het allemaal onzin?  Hoe u het ook uitlegt, niets voor mij om er vrolijk van te worden. Om een te grote stormloop te vermijden had ik  opzettelijk verzwegen dat er onder de juiste antwoorden een reis naar de Bermuda-eilanden zou verloot worden. Het was daarenboven mijn bedoeling iemand te belonen die niet op gewin uit was, maar die het als een hele eer zou ervaren om met zijn naam op mijn blog te prijken. De kans op een Bermuda-reis is nu vanzelfsprekend verkeken. En vergeet nu maar even de rechthoekige driehoek en de maantjes…

De gelijkzijdige driehoek behoort, samen met de rechthoekige en de cirkel, tot de meest fascinerende figuren uit de vlakke meetkunde. Ik laat u alvast zien hoe u in een wip een gelijkzijdige driehoek ABC tekent, met behulp van een blad papier, een passer, een liniaal en een potlood. Teken nu in de driehoek ABC een willekeurig punt 0. Teken vanuit het punt O een loodlijn op elk van de drie zijden van de driehoek.

Ziehier mijn nieuwe (prijs)vraag. Wat is groter: een hoogtelijn van de driehoek (in ‘t rood op de tekening; in feite zijn er drie hoogtelijnen, maar ze zijn alle drie even lang) of de som van de drie loodlijnen vanuit O? Drie mogelijke antwoorden: 1°de hoogtelijn, 2° de som van de drie loodlijnen, 3° beide zijn gelijk, 4° het hangt af van wáár u het punt O hebt getekend. Plus… het bewijs alstublieft. Wat er voor een goed antwoord, naast een eervolle vermelding op mijn blog, te winnen valt, verneemt u dan wel.      

17-04-2013 om 23:33 geschreven door kris vansteenbrugge  

Wie meer dan honderdduizend euro op zijn bankrekening heeft, en weldra, als zijn bank failliet gaat, die rekening afgeroomd zal zien tot die honderdduizend euro, kan maar best niet al te lang meer leven na zijn op-pensioen-stelling: rusthuizen worden duur.

Mijn krant (HLN) ontleedt in haar weekendeditie, naar aanleiding van dit gegeven, de financiële toestand van enkele BV’s, in hoofdzaak politici. In tegenstelling tot wat u zou kunnen denken, beste lezer, valt er bij deze mensen zo goed als niets af te romen.

Zo is er de 63-jarige gewezen VRT-baas Tony Mary. Hij heeft 250.000 euro op zijn rekening. Eigenlijk niet zóveel voor zo’n grote baas. ’t Zal dan tóch waar zijn dat het bij de VRT geen vetpot is. “Dat is mijn appeltje tegen de dorst, waar ik mijn hele leven lang voor gespaard heb, en daar moeten ze afblijven” zegt Tony Mary. Tony heeft een zeer ingenieuze truc uitgedokterd om zijn geld veilig te stellen en hij wil die truc wel verklappen: hij zal het verdelen over drie banken! Op geen enkele van de drie banken zal hij meer dan honderdduizend euro deponeren, zodat er bij hem, desgevallend, niets zal af te romen vallen. Goed gevonden, en bedankt voor de tip, Tony. Hopen nu maar dat niet iedereen die techniek toepast. Wie immers zou dan opdraaien voor het failliet van de banken?

In vergelijking met Tony Mary en qua appeltje tegen de dorst staat de 54-jarige Waalse minister Didier Reynders er beter voor. Dertigduizend euro op de spaarrekening en tweehonderdduizend euro in staatsbons. Plus heel wat onroerend goed: een huis in Luik dat hij in de jaren ’80 gekocht heeft voor 50.000 euro, een huis in Ukkel dat hij vorig jaar gekocht heeft voor 700.000 euro, en een buitenverblijf van 250.000 euro, zijnde een hoeve in Vissoul.

Johan Vandelanotte is minister en professor aan de universiteit. Maar als u denkt dat hij dik in de slappe was zit hebt u het verkeerd voor. Hij beschikt ternauwernood over iets meer dan 100.000 euro en dat staat voor twee jaar vast op een termijnrekening. Niet de moeite om het over twee banken te verdelen. Een dikke appel tegen de dorst is dat nog niet. Misschien moet de 57-jarige Johan er nog een derde en nu eens een niet-onderbetaalde job bijnemen. Of wat klusjes doen, in ’t zwart. Of beter nog: CEO worden van een bank – Johan heeft daar zeker de capaciteiten voor – met een wedde van een paar miljoen. En als Johan daar de boel om zeep helpt wordt hij aan de deur gezet met een ontslagpremie van eveneens een paar miljoen. Van een appel tegen de dorst gesproken! Die hij dan weliswaar zal moeten spreiden over vele banken…

En dan is er nog Rik Daems, 54 jaar. Deze Vlaamse liberale senator is in zijn vrije tijd ook schilder en wijnhandelaar – zo leert mij wikipedia – en getrouwd met de wondermooie Waalse socialistische politica Sophie Pécriaux. 

15-04-2013 om 15:26 geschreven door kris vansteenbrugge  

Het driehoeksverhaal dat aanvankelijk als trilogie bedoeld was, dreigt te ontaarden in een quintilogie of zelfs een sextilogie. En dat ondanks het feit dat ik het hier over de stelling van Pythagoras niet eens meer hoef te hebben. Als aandachtige lezer van mijn blogs zal het u wellicht niet ontgaan zijn  –  míj was het overigens wél ontgaan – dat ik het daar enkele jaren geleden al eens over gehad heb. Of weet u dat óók niet meer? Of behoorde u toen nog niet tot de zevenkoppige schare van mijn trouwe lezers? Klik dan hier maar op www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=170228. 

... [ goed zo, lees nu maar rustig verder ]

En zeg nu eerlijk: vindt u de stelling van Pythagoras niet boeiend? En wat vindt u van de rechthoekige driehoek en van de driehoek in ’t algemeen? Samen met de cirkel toch zeker wel de meest fascinerende figuur uit de vlakke meetkunde. Of niet?

En omdat u nu tóch in de stemming bent... Eén van de mooie opdrachten in de wiskunde is deze: teken een rechthoekige driehoek, alleen gebruikmakend van de basisattributen van de meetkundige, zijnde een passer en een liniaal. Er zijn meerdere methoden, maar deze is mijns inziens de mooiste en de snelste (het vergt hooguit een tiental seconden):

Teken met uw passer een cirkel met middelpunt O. Teken daarin met behulp van de liniaal een middellijn AB. Teken op de cirkelomtrek een willekeurig punt C en verbind dat punt met A en B door middel van een rechte lijn. De driehoek die aldus ontstaat is een rechthoekige. De hele bewerking duurt hooguit tien seconden.

Dat de driehoek wel degelijk een rechthoekige is, valt gemakkelijk te bewijzen via een hulpconstructie, nl. een straal OC, dewelke de rechthoekige driehoek verdeelt in twee gelijkbenige driehoeken (alle “benen” zijn de straal van dezelfde cirkel). Daaruit volgt dat hoek a gelijk is aan hoek a’ en dat hoek b gelijk is aan hoek b’, waaruit volgt dat a + b = a’ + b’. Aangezien de som van de hoeken van een driehoek 180° is, volgt daaruit weer dat de som van a’ en b’ de helft is van 180°, zijnde een rechte hoek.

U hadt dit bewijs, beste lezer, ook best zelf kunnen vinden. Ik heb er u echter de kans niet toe gegeven. En dat wil ik nu goed maken met een zo mogelijk nóg mooiere meetkunde-opgave, in verband met de hierboven getekende rechthoekige driehoek:

Teken twee cirkels met respectievelijk als middellijn de rechthoekszijde AC en de rechthoekszijde BC (de middelpunten M en N van de beide rechthoekszijden hebt u natuurlijk bepaald volgens de geëigende methode, d.i. met passer en liniaal). De twee cirkels vormen met de cirkel met middellijn AB twee maantjes (ingekleurd). De vraag is nu: is de som van de oppervlakten van die beide maantjes groter of kleiner dan (of misschien wel gelijk aan) de oppervlakte van de driehoek ABC? Mét bewijs.

07-04-2013 om 11:37 geschreven door kris vansteenbrugge  

Het verhaal over de driehoek, dat bedoeld was als een trilogie, zal uiteindelijk een quadrilogie worden. Dat heeft te maken met de vraag van één van mijn lezers waarvoor ik een supplementair deel heb ingelast. De Bermudadriehoek en de stelling van Pythagoras zullen behandeld worden in een deel 4. Nu moet er even tijd gemaakt worden voor een tiental paasbeschouwingen. Een groot deel ervan zijn reacties op artikels uit Het Laatste Nieuws van het paasweekend, de krant waarmee ik, zoals mijn trouwe lezers ongetwijfeld zullen weten, al jaren een haat-liefde verhouding heb.

Het goede nieuws begint al met het hoofdartikel op de voorpagina. Daar staat dat aartsbisschop Léonard erkent dat iemand homoseksuele gevoelens kan hebben, en da’s weliswaar nog niet hetzelfde als “mág hebben” maar positief is het alleszins. Hij heeft er overigens geen bezwaar tegen dat homo’s vriendschappelijk samenleven, maar ze mogen geen seks hebben. Léonard verklaart zich nader: seks mag enkel dienen voor de voortplanting. Hieruit volgt vanzelfsprekend dat seks met een zwangere of bijvoorbeeld een “post-menopauzale” vrouw eveneens uit den boze is, d.i. des duivels en dus zondig en niet toegelaten voor een christenmens. En mocht u het daarmee niet eens zijn: dan moet u maar geen christenmens (meer) zijn…

Op pagina 2 staat het supergoede nieuws dat het gratis rijden met tram, bus en metro van “De Lijn” voor de 65-plussers behouden blijft. Daar zou Ingrid Lieten voor gezorgd hebben. De CDampersantV en de NVA waren ertegen. Dank u, Ingrid. En mocht ik mij in ’t verleden op deze of een andere blog in eerder negatieve bewoordingen over u uitgelaten hebben, dan trek ik bij deze al die woorden weer in. En bij de eerstkomende verkiezingen zal ik zeker aan u denken. Da’s beloofd. Erewoord daarop.

Dat we een koude zomer krijgen (pagina 3) is natuurlijk ook goed nieuws. De opwarming van de aarde is hiermee een halt toegeroepen. Gelukkig maar: het zou onverbiddelijk tot de ondergang van onze aardbol geleid hebben.

Op pagina 5 staat dat Bert De Graeve, CEO van staaldraadverwerker Bekaert, nu nog slechts 1.420.000 euro per jaar verdient. HLN citeert hierbij het weekblad Trends “De staaldraadverwerker toont met de loonsverlaging dat ook de CEO de tering naar de nering moet zetten na het slechte jaar 2012”. Voor Bert De Graeve is dit mogelijkerwijze geen zeer goed nieuws, zeker als we in aanmerking nemen dat Bert reeds zwaar onderbetaald was als we zijn wedde vergelijken met die van veel andere CEO’s, of voetballers van het type Kompany. Anderzijds moet Bert inzien dat het een beetje zijn eigen schuld is: iedereen die voor CEO gestudeerd heeft zou het waarschijnlijk beter gedaan hebben, want beter doen dan “slecht” is allicht niet moeilijk. – A propos, hoe lang moet men daarvoor studeren, voor CEO? – Anderzijds wil ik Bert op deze tweede paasdag wat opvrolijken, hem een symbolisch hart onder de broekriem steken, nu hij die broekriem een beetje zal moeten toehalen. U redt het heus wel Bert. Het zal weliswaar een beetje aanpassing vragen maar u moet weten dat uw verlaagd inkomen nog steeds honderd keer groter is dan het bedrag waarmee mijn echtgenote en ikzelf moeten rondkomen – maladie de voisin réconforte, nietwaar? – en het lukt ons wonderwel!

Heel geruststellend is het nieuws op de pagina’s 13 en 14 (twee volle pagina’s) van Jan Segers: “FREYA  VAN DEN BOSSCHE (38) rijper, rustiger en gelukkiger”. Ook ik (73) ben stilaan wat rijper, rustiger en gelukkiger aan ’t worden. Maar voor ’t geval u bij mij eens langs komt op reportage, Jan: hou het misschien wat bescheidener. Eén pagina – een volle, wel te verstaan – is al meer dan genoeg.

Op pagina 15 staat vermeld dat de naaktkalender “Naked First Ladies” 128.000 euro opgebracht heeft voor “Kom op tegen Kanker”. Er staan foto’s op van stijlrijke dames van edelen bloede, die uit de kleren gaan, zoals Annemie Turtelboom, Geertrui Windels (mevrouw Herman Van Rompuy) en Maggie De Block – al ben ik van de laatste niet helemaal zeker. Als het waar is wat iemand die onbekend wenst te bijven, mij verteld heeft, dan heeft koningin Fabiola, door het aanbod te weigeren, een unieke kans laten voorbijgaan: met háár op de kalender was de opbrengst minstens het tienvoudige geweest.

Op pagina 17 lees ik: “Gent bestrijdt zwerfvuil door het te laten liggen”. Goed zo, Gent. Doe zo voort! Schop de mensen een geweten! Over een paar maanden kom ik dan wel eens kijken. En als de berg lege bier- en colablikjes te groot dreigt te worden, dan kunt u altijd nog terecht bij het museum Dhondt-Dhaenens in Deurle. Daar hebben ze enkele jaren geleden een tentoonstelling gehouden met honderdduizenden van die lege blikjes. Dat was toen een reuze succes. Zeker voor herhaling vatbaar.

Omdat het op deze tweede Paasdag ook 1 april is, heb ik een aprilvis bedacht voor Godelieveke, een vriendin van mij –  nota bene voor onze aartsbisschop Léonard: een vriendin om hooguit vriendschappelijk mee samen te leven. Ik heb haar laten weten dat ik mij op heden een reuze groot aquarium gekocht heb met honderdvierentwintig  reuze siervissen (koi’s), en ik heb haar meteen uitgenodigd om die bij mij thuis te komen bekijken. Benieuwd of ze erin loopt.

Paaszondag was ongetwijfeld een hoogdag voor wielerminnend Vlaanderen. Dat Cancellara en Sagan de eerste twee plaatsen zouden bezetten stond zo goed als bij voorbaat vast. Onze eerste Vlaming, Jürgen Roelandts was mooi derde, en dat tot grote vreugde van mijn goede vriend Roger. Jürgen is namelijk de zoon van een bakker uit Sint-Martens-Bodegem waar Roger jarenlang zijn dagelijks brood haalde. Ik deel die vreugde. En gedeelde vreugd is dubbele vreugd!

Eén van mijn beide schoonbroers stuurde mij in de Paasweek een videootje van een andere merkwaardige sportprestatie. Het betreft het Brugs 94-jarig loopwonder Emiel Pauwels die de indoorwereldtitel in de loopwedstrijd over 60 meter in de wacht heeft gesleept, tegen een Finse tegenstander, die – het dient gezegd – nog een jaar ouder is. Miel was wijselijk traag gestart en dat bleek een goede tactiek te zijn. In géén tijd had de Fin  een vijftal meter voorsprong, maar na dertig meter was die voorsprong reeds gehalveerd en na vijftig meter kwam Miel op gelijke hoogte. De Fin klampte nog even aan, maar uiteindelijk bleek hij niet bestand tegen Miels eindjump. Weeral een hart onder de riem van sportminnend Vlaanderen. Een wereldtitel in de atletiek is niet iedere dag weggelegd voor ons landje.

01-04-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Het verhaal over de driehoek, dat bedoeld was als een trilogie, zal uiteindelijk een quadrilogie worden. Dat heeft te maken met de vraag van één van mijn lezers waarvoor ik een supplementair deel heb ingelast. De Bermudadriehoek en de stelling van Pythagoras zullen behandeld worden in een deel 4. Nu moet er even tijd gemaakt worden voor een tiental paasbeschouwingen. Een groot deel ervan zijn reacties op artikels uit Het Laatste Nieuws van het paasweekend, de krant waarmee ik, zoals mijn trouwe lezers ongetwijfeld zullen weten, al jaren een haat-liefde verhouding heb.

Het goede nieuws begint al met het hoofdartikel op de voorpagina. Daar staat dat aartsbisschop Léonard erkent dat iemand homoseksuele gevoelens kan hebben, en da’s weliswaar nog niet hetzelfde als “mág hebben” maar positief is het alleszins. Hij heeft er overigens geen bezwaar tegen dat homo’s vriendschappelijk samenleven, maar ze mogen geen seks hebben. Léonard verklaart zich nader: seks mag enkel dienen voor de voortplanting. Hieruit volgt vanzelfsprekend dat seks met een zwangere of bijvoorbeeld een “post-menopauzale” vrouw eveneens uit den boze is, d.i. des duivels en dus zondig en niet toegelaten voor een christenmens. En mocht u het daarmee niet eens zijn: dan moet u maar geen christenmens (meer) zijn…

Op pagina 2 staat het supergoede nieuws dat het gratis rijden met tram, bus en metro van “De Lijn” voor de 65-plussers behouden blijft. Daar zou Ingrid Lieten voor gezorgd hebben. De CDampersantV en de NVA waren ertegen. Dank u, Ingrid. En mocht ik mij in ’t verleden op deze of een andere blog in eerder negatieve bewoordingen over u uitgelaten hebben, dan trek ik bij deze al die woorden weer in. En bij de eerstkomende verkiezingen zal ik zeker aan u denken. Da’s beloofd. Erewoord daarop.

Dat we een koude zomer krijgen (pagina 3) is natuurlijk ook goed nieuws. De opwarming van de aarde is hiermee een halt toegeroepen. Gelukkig maar: het zou onverbiddelijk tot de ondergang van onze aardbol geleid hebben.

Op pagina 5 staat dat Bert De Graeve, CEO van staaldraadverwerker Bekaert, nu nog slechts 1.420.000 euro per jaar verdient. HLN citeert hierbij het weekblad Trends “De staaldraadverwerker toont met de loonsverlaging dat ook de CEO de tering naar de nering moet zetten na het slechte jaar 2012”. Voor Bert De Graeve is dit mogelijkerwijze geen zeer goed nieuws, zeker als we in aanmerking nemen dat Bert reeds zwaar onderbetaald was als we zijn wedde vergelijken met die van veel andere CEO’s, of voetballers van het type Kompany. Anderzijds moet Bert inzien dat het een beetje zijn eigen schuld is: iedereen die voor CEO gestudeerd heeft zou het waarschijnlijk beter gedaan hebben, want beter doen dan “slecht” is allicht niet moeilijk. – A propos, hoe lang moet men daarvoor studeren, voor CEO? – Anderzijds wil ik Bert op deze tweede paasdag wat opvrolijken, hem een symbolisch hart onder de broekriem steken, nu hij die broekriem een beetje zal moeten toehalen. U redt het heus wel Bert. Het zal weliswaar een beetje aanpassing vragen maar u moet weten dat uw verlaagd inkomen nog steeds honderd keer groter is dan het bedrag waarmee mijn echtgenote en ikzelf moeten rondkomen – maladie de voisin réconforte, nietwaar? – en het lukt ons wonderwel!

Heel geruststellend is het nieuws op de pagina’s 13 en 14 (twee volle pagina’s) van Jan Segers: “FREYA  VAN DEN BOSSCHE (38) rijper, rustiger en gelukkiger”. Ook ik (73) ben stilaan wat rijper, rustiger en gelukkiger aan ’t worden. Maar voor ’t geval u bij mij eens langs komt op reportage, Jan: hou het misschien wat bescheidener. Eén pagina – een volle, wel te verstaan – is al meer dan genoeg.

Op pagina 15 staat vermeld dat de naaktkalender “Naked First Ladies” 128.000 euro opgebracht heeft voor “Kom op tegen Kanker”. Er staan foto’s op van stijlrijke dames van edelen bloede, die uit de kleren gaan, zoals Annemie Turtelboom, Geertrui Windels (mevrouw Herman Van Rompuy) en Maggie De Block – al ben ik van de laatste niet helemaal zeker. Als het waar is wat iemand die onbekend wenst te bijven, mij verteld heeft, dan heeft koningin Fabiola, door het aanbod te weigeren, een unieke kans laten voorbijgaan: met háár op de kalender was de opbrengst minstens het tienvoudige geweest.

Op pagina 17 lees ik: “Gent bestrijdt zwerfvuil door het te laten liggen”. Goed zo, Gent. Doe zo voort! Schop de mensen een geweten! Over een paar maanden kom ik dan wel eens kijken. En als de berg lege bier- en colablikjes te groot dreigt te worden, dan kunt u altijd nog terecht bij het museum Dhondt-Dhaenens in Deurle. Daar hebben ze enkele jaren geleden een tentoonstelling gehouden met honderdduizenden van die lege blikjes. Dat was toen een reuze succes. Zeker voor herhaling vatbaar.

Omdat het op deze tweede Paasdag ook 1 april is, heb ik een aprilvis bedacht voor Godelieveke, een vriendin van mij – nota bene voor onze aartsbisschop Léonard: een vriendin om hooguit vriendschappelijk mee samen te leven. Ik heb haar laten weten dat ik mij op heden een reuze groot aquarium gekocht heb met honderdvierentwintig  reuze siervissen (koi’s), en ik heb haar meteen uitgenodigd om die bij mij thuis te komen bekijken. Benieuwd of ze erin loopt.

Paaszondag was ongetwijfeld een hoogdag voor wielerminnend Vlaanderen. Dat Cancellara en Sagan de eerste twee plaatsen zouden bezetten stond zo goed als bij voorbaat vast. Onze eerste Vlaming, Jürgen Roelandts was mooi derde, en dat tot grote vreugde van mijn goede vriend Roger. Jürgen is namelijk de zoon van een bakker uit Sint-Martens-Bodegem waar Roger jarenlang zijn dagelijks brood haalde. Ik deel die vreugde. En gedeelde vreugd is dubbele vreugd!

Eén van mijn beide schoonbroers stuurde mij in de Paasweek een videootje van een andere merkwaardige sportprestatie. Het betreft het Brugs 94-jarig loopwonder Emiel Pauwels die de indoorwereldtitel in de loopwedstrijd over 60 meter in de wacht heeft gesleept, tegen een Finse tegenstander, die – het dient gezegd – nog een jaar ouder is. Miel was wijselijk traag gestart en dat bleek een goede tactiek te zijn. In géén tijd had de Fin  een vijftal meter voorsprong, maar na dertig meter was die voorsprong reeds gehalveerd en na vijftig meter kwam Miel op gelijke hoogte. De Fin klampte nog even aan, maar uiteindelijk bleek hij niet bestand tegen Miels eindjump. Weeral een hart onder de riem van sportminnend Vlaanderen. Een wereldtitel in de atletiek is niet iedere dag weggelegd voor ons landje.

Op paaszaterdag was het exact 110 jaar geleden dat mijn moedertje het levenslicht zag, op de voorlaatste dag van maart in 1903. Ook Pliet (Hyppoliet) Callens was op die dag geboren. Hij was een Anzegemnaar die ikzelf niet écht gekend heb, maar ik heb mijn moeder vaak genoeg horen zeggen dat zij op dezelfde dag geboren was als Pliet. Op deze paaszaterdag heeft Jan Bauwens, Vlaams filosoof die alle kunsten beheerst, deze tekening gemaakt van mijn kleindochter Amy. Volgens een redelijke schatting moet Amy beschikken over een achtste van moeders genoom. Wat zou moeder fier geweest zijn op haar flinke achterkleindochter!    

01-04-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Eén van mijn ondertussen zeldzaam geworden lezers, heeft mij geschreven dat hij kop noch staart krijgt aan mijn hoogtelijnformule. De lezer is van middelbare leeftijd, van het mannelijk geslacht en vermoedelijk de enige die met enige aandacht mijn verhaal van de vorige week, zijnde het verhaal over “het bruin papiertje”, heeft gelezen en gepoogd de inhoud ervan te begrijpen. Daarom deze nuance: hij heeft er een kop aan gekregen, maar geen staart. En omdat ik mijn lezers – ik durf dit meervoud nog nauwelijks te gebruiken – maar zelden in de kou laat staan, heb ik de grotendeels vastgeroeste wiskunderadertjes in mijn hoofd, nogmaals laten draaien. Het resulteert in de volgende brief: 

Beste Jean Baptiste,

Ik kon het niet laten mij toch nog even te verdiepen in het berekenen van een hoogtelijn in een driehoek waarvan drie zijden gegeven zijn.

In bijlage de berekening van de hoogtelijn (ha) op de basis a. Dit is wel degelijk een juiste formule (het bewijs ervan blijkt genoegzaam uit de bijlage) en toch verschilt ze in niet geringe mate van de formule die ik zo’n zestig jaar geleden heb neergeschreven op dat bruin papiertje. Al dient gezegd dat ook dié formule juist is. Dát bewijzen kan ik vooralsnog niet en ik begrijp niet hoe ik daar toen toe gekomen ben…

Groeten,

Kris

Bijlagen:
bewijs.jpg (64.7 KB)   

Het verhaal over de driehoek was meer dan waarschijnlijk nooit tot stand gekomen, zo ik een paar weken geleden bij het doorbladeren van een oude klasagenda van het schooljaar 1952-53 – ik was toen 12 jaar en zat in het tweede middelbaar –  dit stukje bruin papier niet gevonden had. Er staat een vrij ingewikkelde algebraïsche formule op.

Het heeft even geduurd voor ik er achter ben gekomen, maar nu staat alles mij weer klaar voor de geest. Mijn leraar wiskunde was toen mijnheer Decock. In de meetkundeles leerden we over de driehoek: met drie lijnstukken kan men één (slechts één) driehoek construeren, op voorwaarde dat niet één van de drie lijnstukken langer is dan de som van de beide andere. Die constructie diende te gebeuren door middel van een passer. Ik merkte op – bolleboos die ik was – dat er met de gegeven lijnstukken niet één, maar twee driehoeken konden gemaakt worden. En mijnheer Decock gaf mij “gedeeltelijk” gelijk. De twee driehoeken waren van die aard dat ze elkaars spiegelbeeld waren en perfect dezelfde oppervlakte hadden. We konden de driehoeken evenwel niet met elkaar laten samenvallen door ze te verschuiven in het vlak van het blad: dat kon wél door de ene driehoek uit te knippen en te kantelen over de andere (volgens de stippellijn op de tekening).

De oppervlakte van onze “abc-driehoek” is ½ a.h, zijnde de helft van het product van één zijde (bv. a) met de hoogte h (loodlijn op de zijde). Bij een schriftelijke ondervraging was ik één van de weinigen die het antwoord op de vraag “wat is de oppervlakte van de abc-driehoek?” niet hadden gevonden.

- Niet klaar gekomen met mijn berekening, zei ik.

- ½ a.h, daar moet ge – toen bestond “je” nog niet in Vlaanderen – toch geen uur over nadenken.

- Maar h was toch niet gegeven; ik dacht dat ik de oppervlakte moest berekenen in functie van de zijden a, b en c.

- Dat lukt nooit, zei Decock.

- Dat moét lukken, zei ik. Als met de gegevens a, b en c de oppervlakte van de driehoek vastligt moet uit die gegevens ook die oppervlakte te berekenen zijn.

- Ge kunt gelijk hebben, maar ge slaagt er nooit in.

’s Anderendaags had ik de oplossing mee naar school. Ik had er uren op gezwoegd. Ik had de h berekend in functie van a, b en c. Mijnheer Decock bekeek het nogal sceptisch. In de eerste plaats twijfelde hij aan de juistheid van mijn berekening. Hij zou het natrekken en mij ’s anderendaags zijn conclusie meedelen. Het bleek te kloppen! Ondanks de minder goede punten op de schriftelijke ondervraging kreeg ik op mijn maandrapport 10 op 10 van mijnheer Decock. Ik ben er hem nu nog dankbaar om. Al ben ik ervan overtuigd dat hij eraan twijfelde of ik dat helemaal alleen gevonden had, of niemand mij geholpen had, in casu mijn vader… Mijn vader! Een eenvoudige werkman die slechts tot zijn twaalfde naar school was gegaan, en dan nog slechts op de dagen dat ze thuis zijn hulp niet te hard nodig hadden bij het aardappelrooien of het binnenhalen van de oogst. Mijn vader had ongetwijfeld een flinke dosis gezond verstand maar “a kwadraat” zei hem niets, laat staan “a tot de vierde”

De reactie van mijnheer Decock sterkte mij in de overtuiging dat ik iets nieuws had uitgevonden. Ik vermoed dat ik de formule op dat stukje bruin papier heb geschreven om het aan nonkel Roger te tonen, die schoenmaker was maar in zijn vrije tijd wiskunde studeerde als voorbereiding op een aanwervingsexamen bij de post. Nonkel Roger was voorzeker de enige in de familie die het kon begrijpen. Maar ’t was rond die tijd dat nonkel Roger in ongenade viel bij de rest van die familie en zo ben ik er nooit toe gekomen om hem mijn “wiskundige uitvinding” te laten zien. Ik wist toen nog niet dat zo’n tweeduizend jaar eerder die formule al bekend was bij de oude Grieken…

Denk maar niet beste lezer dat dit hele verhaal mij ineens te binnen geschoten is bij het vinden van het bruin papiertje. De hele reconstructie heeft een tijdje geduurd. Het is immers zestig jaar geleden… Ik neem mij voor om het allemaal opnieuw uit te zoeken. Hoe ben ik toentertijd tot die formule gekomen? Eén zaak staat vast: mijn hersencellen werkten toen véél beter dan op de huidige dag. En ’t gaat alleen maar verder bergaf…

(Over de Bermudadriehoek, de driehoeksverhouding en de stelling van Pythagoras, alias Pietje van ’t Hazegras, heb ik het nog wel een volgende keer).

Bijlagen:
formule.jpg (19.1 KB)   

’t Is vijfenvijftig jaar geleden: we zaten in op dezelfde bank in de klas, naast elkaar, Olav en ik. In ’t laatste jaar latijn-wetenschappen. Olav was een paar jaar ouder dan ik en we hadden uiteenlopende interesses. Hij was vooral geïnteresseerd in de meisjes, terwijl ikzelf meer geboeid was door de wiskunde en meer in ’t bijzonder de vlakke meetkunde. We konden niettemin goed met elkaar opschieten, Olav en ik. Hij is de enige Olav die ik ooit gekend heb. In ’t begin dacht ik dat het een Russische voornaam was en per vergissing sprak ik hem aan als “Boris” – ’t was ’t jaar dat Boris Pasternak de Nobelprijs voor literatuur won, denk ik. Toen begon hij mij zelf Boris te noemen en dat was voor mij de reden waarom ik hem ook Boris ben blijven noemen. Voor elkaar waren wij “Boris”, maar bij mijn weten heeft nooit één van de andere leerlingen één van ons beiden “Boris” genoemd. ’t Klonk anders wel grappig als we elkaar ’s morgens vóór de wiskundeles ontmoetten:

- Hallo, Boris! Gisterenavond weer uitgeweest?

- Ach, Boris jong, weeral een nieuw lief opgescharreld. ‘k Heb er de hele nacht liggen aan denken.

- En de les van meetkunde niet geleerd, zeker? Ik denk dat we een schriftelijke ondervraging krijgen.

- Zwijg er mij van, Boris. ‘k Heb het deze morgen nog eens nagekeken, maar ‘k begrijp er niks van. Ik kan die Sonja maar niet uit mijn kop krijgen. ‘k Zal ’t weer van jou moeten afschrijven, vrees ik.

Onze vriendschap was een soort win-win relatie. Ik was intern in de school en in een vroeger verhaal en ook in mijn memoires (O jerum, 2006)  heb ik reeds verteld dat ik gepest werd in de kostschool, zowel door de studiemeesters als door de leerlingen. In mijn klas echter, waar al mijn medeleerlingen, op Jan Cappelle na, externen waren, was dat helemaal niet het geval. Dat had ik ongetwijfeld te danken aan mijn vriendschap met Olav. Hij was eerder klein van gestalte maar kloek gebouwd, vriendelijk en sociaal, allesbehalve een vechtersbaas en desalniettemin door al de medeleerlingen gerespecteerd. Dat had wellicht ook te maken met het feit dat hij een jaartje ouder was dan de meesten en al wat meer levenservaring had, in de eerste plaats met de leden van het andere geslacht. Het was dan ook niet meer dan normaal dat ik, als goede vriend van Olav, door niemand werd gepest. Ze moesten het eens gedurfd hebben: hij zou het zeker voor mij opgenomen hebben.

Ik zei al dat onze vriendschap een win-win relatie was. Daar stond dus van mijn kant iets tegenover. Tijdens de schriftelijke ondervragingen liet ik hem afschrijven en soms fluisterde ik hem het antwoord in. Hij was sluw genoeg om niet alles letterlijk over te nemen en we raakten zo goed op elkaar ingespeeld dat het bedrog bij mijn weten nooit aan het licht is gekomen. Wel viel het op dat Olav mindere punten haalde op zijn mondelinge ondervragingen en ook op het eindejaarsexamen tijdens hetwelk de leerlingen niet met twee naast elkaar mochten zitten. Als men hem dáár mee confronteerde weet hij dat aan de zenuwen die hem parten speelden bij de ondervragingen aan het bord en ook bij de grote proefwerken. Onze leraar wiskunde, de heer Maeckelberge zaliger, had er inderdaad een handje van weg om de leerlingen nerveus te maken, al zal dát allerminst zijn bedoeling geweest zijn. Zo’n tien minuten vóór het verstrijken van de toegemeten tijd  begon het: “Doe maar kalm verder, ge hebt nog exact tien minuten… Vooral niet opjagen, ge hebt nog acht minuten… Nog zes minuten, doe maar rustig verder… Laat u niet afleiden, nog vier minuten… Ge hebt nog tijd, nog twee minuten… Rustig blijven, nog één minuut… Nog een halve minuut… pennen neer!” Ik nam het hem niet kwalijk, want op ’t ogenblik dat de “geruststellende” litanie begon was ik meestal al lang klaar. Ik hield wel van die vriendelijke innemende mijnheer Maeckelberge, hetgeen voorzeker voor een deel te wijten was aan het feit dat wiskunde mijn lievelingsvak was: rekenen, algebra, infinitesimaalanalyse, meetkunde, goniometrie. De gewone vlakke meetkunde boeide mij nog het meest van al. Mijn meest geliefde meetkundige figuur was de driehoek. ’s Nachts, terwijl Olav - alias Boris - van Sonja lag te dromen, lag ik wakker met een driehoek in mijn hoofd…

(hier laat ik het verhaal even rusten, beste lezer; het vervolg kunt u lezen op deze blog, over enkele dagen; het zou een té lang verhaal worden; het wordt er één in afleveringen)

08-03-2013 om 00:03 geschreven door kris vansteenbrugge  

1° Marc Chagall?

2° Elke Ottevaere?

3° Roger Raveel?

22-02-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

16-02-2013 om 18:26 geschreven door kris vansteenbrugge  

Beste Karel,

Dat gij Roger Raveel een hoog “Eddy Wally gehalte” toedicht doet mij veel plezier. Eddy Wally was toch de absolute koning van het lied (chanson!) en terecht werd hij “mister Europe” genoemd, in zijn vak. So let it be with Raveel. Of bespeur ik daar een vleugje ironie in uw uitspraak? Weet dan dat ironie mij vreemd is, alleszins als het gaat om ernstige zaken zoals kunst.

Met verbazing – “verbijstering” zou hier evenzeer op zijn plaats zijn – verneem ik dat het everzwijn dat ’s nachts ronddwaalt rond uw huis in Frankrijk, in feite geen everzwijn is maar een hert. Niet dat het mij verbaast dat ge het hert aanvankelijk voor een everzwijn hebt aanzien – die beesten lijken per slot van rekening heel erg op elkaar – maar de angst slaat mij om het hart als ik er nog maar aan denk dat gij met het hert hetzelfde zoudt voorhebben als met het vermeende everzwijn. Zeker als het een vrouwelijk hert, zegge een hinde, zou zijn. Hinden zijn namelijk heilige dieren, die gewijd zijn aan de godin Artemis. Het zou niet de eerste keer zijn dat Artemis zich meedogenloos wreekt op diegene die een aan haar gewijde hinde doodt! En vaak lijdt ook nog zijn nageslacht onder die wraak. Om maar één voorbeeld te noemen: Agamemnon, de opperbevelhebber van de Griekse troepen in de Trojaanse oorlog, werd door Artemis gedwongen zijn dochter Iphigineia te offeren, als straf omdat hij een aan haar gewijd dier zou gedood hebben (cf. mijn boek “Uit het schuim van de zee”, pag. 242). Maar in de veronderstelling dat gij ál mijn waarschuwingen aan uw laars lapt, ongelovig als gij nu eenmaal zijt, en het hert uiteindelijk toch in uw diepvries belandt, kunt gij het misschien wel op prijs stellen dat ik u hierbij in bijlage een recept stuur voor de bereiding van een “tournedos van hert”.

Wat ik u niet wil onthouden – ook al omdat ik u een lange brief beloofd heb – is het relaas van mijn uitstap naar Gent, de dato 6 februari, zijnde eergisteren. Het hoofddoel was een symposium over de chirurgische behandeling van slokdarmaandoeningen. Zoals ge weet heb ik in mijn studentenjaren meer lessen gebrost dan bijgewoond en het moet zijn dat nu, meer dan een halve eeuw na datum, de behoefte de kop opsteekt om de schade in te halen. Deze keer ben ik met de auto gegaan: in dit gure weer altijd iets comfortabeler dan met de trein, maar in de eerste plaats om de efficiëntie van mijn gratis parkeerkaart op de proef te stellen. Als oud-student van de faculteit heb ik altijd al recht gehad op zo’n kaart, maar door nalatigheid ben ik die kaart pas vorige maand gaan afhalen aan het “badge-centrum” van het UZ. Nadat ik de kaart in de gleuf had gestoken kwam zij er weer uit en op een scherm verscheen: “kaart omdraaien a.u.b.”  Maar de omgedraaide kaart kwam er ook weer uit en ook weer met de melding “kaart omdraaien a.u.b.” De slagboom ging niet omhoog en terugkeren was geen optie want er stond al een hele rij auto’s achter mij. Ik heb dan maar weer een “betaalticket” genomen… Nu weet ik wat er fout gegaan is: mijn parkeerkaart is er een die niet voor de gleuf bestemd is, maar ’t is eigenlijk een “badge”, die voor een elektronisch oog dient gehouden te worden en hopsa, de slagboom gaat omhoog! ’t Was nog vroeg in de middag, amper half drie en het symposium was pas om half negen. Een zee van tijd om nog eens de stad af te dweilen. Met de bus, respectievelijk de tram.

Op de bus die mij naar het Wilsonplein moest brengen zat een eindeloos dikke dame, kennelijk van Midden-Afrikaanse origine. Ze nam de hele bank in beslag, die bedoeld was voor twee tot drie personen. Tegenover haar zat een klein zwart kleutermeisje, een ukkie van hooguit een jaar of drie, met een strikje in d’r haar, mooie grote oogjes en hagelwitte tandjes: een hemels mooi poppetje. En het poppetje zei, wijzend op een toestelletje – een i-pad, een e-pad of weet-ik-wat-voor-pad – dat op de schoot lag van de dikke ebbenhouten dame, die haar moeder was, zoals dadelijk zal blijken:

- C’est quoi ça, maman?

Het stemmetje klonk vlekkeloos mooi, zoals je dat van zo’n piepklein kuikentje niet zou verwachten.

De corpulente moeder vertrok geen spier en bleef zonder te antwoorden somber voor zich uitkijken.

En weer vroeg het zwarte engeltje, met meer aandrang dan de eerste keer:

- C’est quoi ça, maman?

Er kwam weer geen antwoord. En de vraag werd herhaald, tot vijf keer toe, telkens een beetje luider en telkens met meer aandrang. Net toen ikzelf wilde tussenbeide komen met «n’insiste pas, ma chérie, ne vois-tu pas que ta mère est fatiguée? », gromde de mère iets onverstaanbaars in ‘t Frans, al kan het ook Swahili geweest zijn…

Toen wees het poppetje naar een knopje op de ik-weet-niet-wat-voor-pad en het sprak:

- Est-ce qu’il faut appuyer ici, maman?

Geen reactie, noch enige zweem van vertedering op het gezicht van de moeder. Ik vergeet  te zeggen dat er naast het kindje op de bank nog een handtas stond, waaraan een touwtje hing met een soort flocheke. En dat er naast de handtas ook nog een hondje zat. Het hondje kreeg het flocheke in ’t oog en begon ermee te spelen. En dat had het klein zwart poppetje gezien:

- Dat mag jij niet doen, zei het. Je gaat het kapotmaken.

En dan weer tot de moeder:

- Il ne peut pas faire ça, n’est-ce pas, maman.

En tot het hondje :

- Zie je nu wel, stoute hond.

Het liet de moeder allemaal onverschillig. Het tweetalig kindje en het Vlaamstalig hondje had ik zó willen meenemen. Maar voor mij was het tijd om uit te stappen.

Van ’t Zuid tot aan boekhandel De Slegte is een kwartiertje wandelen. De Vanderdoncktdoorgang heb ik rechts laten liggen en de Kuiperskaai links, al kan ik het niet helpen dat de herinnering aan De Kelder, De Zolder, De Don Carlos, De Don Quichotte en De Fons mijn hart doet bloeden. De Slegte ligt vlak naast de aula van de universiteit, in de Volderstraat. In 1957 woonde ik hier de opening van het academisch jaar bij en een halve eeuw later heb ik hier zelf een voordracht gehouden. Bij De Slegte kwam ik een doe-het-zelfgids zoeken ter herstelling van de vochtschade in onze kelder. Qua boeken hebben ze bij De Slegte alles en tegen een spotprijsje: 3,99 in mijn geval…

Aan ’t eind van de Volderstraat de tram genomen naar het Sint-Pietersstation. Daar een koffie gedronken in “The Walker” en De Gentenaar doorbladerd. Bij het buitenkomen klampt een jonge kerel mij aan en vraagt mij om een financiële steun, om pampers te kopen voor zijn drie kleine kinderen. Ik heb wat kleingeld in mijn broekzak en ik geef het hem: één euro en éénenvijftig cent. Hij is zwaar ontgoocheld. Daar kan ik geen pampers voor kopen, zegt hij. Hij stopt het kleingeld in zijn zak en loopt door zonder dankuwel. Ik ben al blij dat ik er zonder kleerscheuren vanaf kom.

De rest van de dag is evenzeer zonder kleerscheuren verlopen. Omdat ik nog anderhalf uur tijd over had vóór de aanvang van het symposium, heb ik eerst nog een bezoek gebracht aan een kennis, die al weken opgenomen ligt in het UZ op de afdeling psychiatrie, gebouw K12, blok F, afdeling “stemmingsstoornissen”, kamer kweetniemeerhoeveel. Ga daar maar eens naar op zoek als ge over een oriëntatievermogen als het mijne beschikt: het UZ is een stad op zichzelf. Gelukkig is het personeel uiterst behulpzaam, ofschoon ze daar heus wel andere dingen aan hun hoofd hebben dan pre-demente bezoekers de rechte weg te wijzen. Zoals in alle ziekenhuizen zijn ze hier onderbemand, en dat ondanks het feit dat er zo’n vijf keer meer personeelsleden zijn dan liggende, of liever opgenomen patiënten. Geen wonder dat er voor één ligdag zo’n vijfhonderd euro dient betaald, alleen voor “het liggen” wel te verstaan. Overigens dient “liggen” hier niet al te letterlijk genomen. Ik heb daar in feite op de afdeling “stemmingsstoornissen” niemand zien “liggen”: ze zaten in de TV-kamer, in de leeskamer of in de eetzaal en de stemming leek opperbest…

Het symposium (in blok B auditorium E) is heel goed meegevallen: de professoren De Looze en Pattyn zijn niet alleen uitstekende artsen, maar ook knappe sprekers. Ten bewijze: ik heb er heel wat van opgestoken. Niettemin heb ik het na de eerste twee sprekers – er kwamen er daarna nóg twee – voor bekeken gehouden. Daar waren een aantal redenen voor: eerstens vind ik een uur volgehouden aandacht al meer dan genoeg, tweedens was er mijn oude studiegenoot Jan Bogaert die naast mij zat en er op dat moment eveneens de brui aan gaf, derdens hadden ze mij verzekerd dat de slides van de spreekbeurten op www.ugent.be/ge/oudstudenten kunnen teruggevonden worden.

En om af te sluiten wens ik u en Ireentje nog veel gelukkige jaren in la douce France. 

Kris. 

P.S. Zopas heb ik op TV de grote kok Wouter Bru horen zeggen dat er niets onaangenamers bestaat dan een champignon op je bord krijgen, waar nog zand in zit. Denk er dus maar aan bij elke tegenslag: ’t had altijd nog erger kunnen zijn, ge hadt een champignon op uw bord kunnen krijgen waar nog zand in zit…

10-02-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Brief aan mijn ouwe vriend Karel die vorig jaar het door criminaliteit overspoelde Zuidwestvlaanderen  definitief heeft ingeruild voor het zonnig land van Alphonse Daudet. ’s Nachts doolt er een everzwijn rond zijn woning in de Provence.

Beste Karel,

Eén dezer dagen, meer bepaald op 9 februari, zijt gij zeventig jaar: hartelijk gefeliciteerd! Een heel bijzondere dag voor de schilderkunst: niet alleen omdat het uw verjaardag is, maar ook omdat op die dag de grootste Vlaamse schilder aller tijden begraven wordt (Raveel). Wij durven veronderstellen dat gij deze mijlpaal in uw bestaan zult vieren met een natje en een droogje, anders gezegd -  nu ge toch in de zonnige Provence woont -  un petit liquide et un petit sec. In bijlage twee suggesties voor wat betreft het droogje: twee bereidingswijzen van everzwijn. Voor het geval natuurlijk dat ge tegen de bewuste datum het everzwijn al hebt geschoten, dat ’s nachts op uw landerijen ronddwaalt…

Toch zou ik u willen aanraden enige voorzichtigheid aan de dag leggen, wat dat everzwijn betreft. Zoals moge blijken uit de bijlage (“foto” uit een Grieks boek) en uit het verhaal nummer  19 uit mijn boek “Uit het schuim van de zee” zou dat everzwijn wel eens een vermomde godheid kunnen zijn (goden zijn onsterfelijk!) en zo zoudt ge wel eens de vloek van de goden op u en uw hele nageslacht kunnen laden. Er zijn voorbeelden genoeg van dergelijke drama’s in de Griekse mythologie. Enfin, ge ziet wel. Ge zijt nu oud genoeg om in deze zelf te beslissen en uw verantwoordelijkheid op te nemen.

En wat “hypocrietgehalte” betreft. Ik kan niet anders dan het een goede woordspeling vinden. Met dat woord hadt ge kunnen meedingen naar “Het woord van het jaar 2012”, al vrees ik dat gij toch maar weinig kans hadt gemaakt. Kijk maar wat er van mijn voorstel “epocriet” terechtgekomen is: klik hier maar eens op www.bloggen.be/pierpont/archief.php=ID2061164 .

Laat ondertussen de weldaden van “La douce France” maar rijkelijk over u heen stromen, beoefen verder de kunst, zoniet de schilderkunst dan toch de levenskunst in ’t algemeen en vergeet vooral niet mijn groeten en wensen over te maken aan Jaklientje.

01-02-2013 om 20:32 geschreven door kris vansteenbrugge