Ik ben geboren in het jaar 280 in Myra, een klein kustdorp in Klein-Azië, gelegen ten Zuidwesten van de stad Antalya. Mijn bevalling verliep naar wens: ik herinner mij nog alles héél goed. Men noemde mij Nicolas. Ik was een wonderkind en doordrongen van de goddelijke genade. Ik weet nog dat ik één dag na mijn geboorte rechtop ging staan in mijn badje en  de handen ten hemel strekte om de heer te danken voor het leven dat mij was geschonken, en dat ik weigerde op vrijdag van mijn moeders borst te drinken omdat die dag vastendag was, en dat ik, nog kleuter zijnde, reeds de naam kende van alle hemellichamen. Toen ik negentien was werd ik tot priester gewijd en weinige jaren later tot bisschop. Ik heb talloze wonderen verricht en omdat er maar twee vereist zijn om heilig verklaard te worden, heb ik die titel dan ook ruimschoots verdiend: Sint Nicolas! Ik vermeld er hier één.

Het gaat over drie kinderen die verdwaald waren. Ze werden verleid door een pedofiele slager, die hen misbruikte en daarna doodde. De wreedaard sneed de lichamen van de kinderen aan stukken, pekelde ze in en bewaarde ze in een grote stenen ton in zijn kelder. Het toeval wilde dat ik enige tijd later voorbij het huis van de slager kwam. Ik had bijzonder scherpe zintuigen en ik rook dat er mensenvlees in dat huis aanwezig was. Ik dwong de slager mij tot bij de ingepekelde stoffelijke resten te brengen. Toen heb ik wellicht mijn grootste wonder verricht: springlevend en ongeschonden kwamen de drie kinderen uit de ton te voorschijn. Nooit heb ik kinderen een mooier geschenk kunnen geven: hun het leven terugschenken dat hun ontnomen was. Dit wonder werd mij in dank afgenomen door de Allerhoogste. Vele eeuwen na mijn dood en mijn opneming ten hemel, werd mij toegestaan om telkenjare gedurende enkele weken in november en december terug te keren naar de aarde, om er de brave kinderen te verwennen met speelgoed en lekkers. Het is de periode rond 6 december, mijn overlijdensdatum in 't jaar 343.

Ik verscheen voor 't eerst op aarde als grote heilige kindervriend  rond het jaar 1850, dat was nog de tijd vóór jullie overgrootvaders. In 't begin kon ik het werk nog alleen aan. Ik daalde neer op aarde, ergens in Spanje. Ik had daar een klein lief winterverblijf en dat is tot op heden niet anders. Waar het zich precies bevindt heb ik nooit willen verklappen: anders laten de paparazzi mij geen rust. Vanuit mijn optrekje in Spanje kwam ik met de stoomboot naar de meer noordelijke delen van Europa, via de havens van Antwerpen, Rotterdam en Amsterdam. Aanvankelijk kon ik het werk nog alleen aan. In de huizen waar de brave kinderen rustig sliepen, trad ik binnen, via vensters en deuren. In die tijd waren die meestal niet op slot: de mensen waren toen minder beducht voor inbrekers. Maar ook al waren ze op slot, het hinderde mij niet: ik had tijdens mijn leven andere katten gegeseld! Zo slaagde ik erin welhaast ieder kind iets te schenken, al was het soms niet méér dan een sinaasappel, maar dan een héél lekkere, een appeltje van oranje... uit Spanje. Ha, voor sinaasappels had ik een voorliefde. Ze herinneren mij aan een ander wonder dat ik verricht heb tijdens mijn leven. Er waren drie arme meisjes, drie zusjes, uit een doodarm gezin, die gaarne wilden trouwen, maar niet konden omdat hun vader te arm was om hun een bruid-schat mee te geven. Ik perste drie grote sinaasappels uit en vulde ze weer op met gouden muntstukken. Ik gooide de sinaasappels doorheen hun kamervenster – dat de ruit niet brak was een wonder op zichzelf. De sinaasappels kwamen terecht in één van de schoenen van elk van de meisjes, die ze te drogen hadden gezet bij de schoorsteen. De meisjes, die anders als slavinnen zouden verkocht worden, konden nu trouwen. De gevulde sinaasappel voldeed ruimschoots als bruidschat. Deze geschiedenis verklaart meteen ook mijn voorliefde voor het schoentje dat naast de schoorsteen geplaatst wordt aan de vooravond van mijn feestdag.

Ik vertelde reeds dat ik in 't begin het werk nog aankon. Maar allengs, met de toename van de bevolking in West-Europa begon het erg zwaar door te wegen. Alleen kon ik het niet meer aan. Ik ging mijn nood klagen bij Onze-Lieve-Heer. Deze kon mijn activiteit als grote kindervriend wel smaken en hij stelde een ezeltje te mijner beschikking, om de lasten te dragen, en hij gaf mij de toelating een assistent te kiezen, om mij in alles bij te staan. Ik zocht de hele wereld af. Mijn assistent diende jong en knap en lenig te zijn, vriendelijk en beleefd, sterk en beschikkend over een goed uithoudingsvermogen en vooral begiftigd met een grote intelligentie en een ijzersterk geheugen. Ik zocht in Europa, in Azië en in Amerika, maar niet één die aan mijn verwachtingen beantwoordde. Tot ik Nicodemus vond, een ebbenhouten knaap, in het Congolese binnenland. Een knappere, slimmere en vriendelijker jongen kon ik mij niet indenken. Hij werd dus mijn assistent, mijn trouwe helper en mijn raadgever in alles, mijn eerste luitenant. Ik vond Nicodemus geen geschikte naam en ik gaf hem de bijnaam Piet, naar Petrus, die de eerste luitenant van Jezus was. We waren, en zijn nog steeds, een geweldig trio: ikzelf, Piet en de ezel. Het trio vertederde Onze-Lieve-Heer en het viel dermate in de smaak bij de Allerhoogste dat hij Piet en de ezel het eeuwig leven schonk alsook de eeuwige jeugd. Als ikzelf in december weer ten hemel opstijg, trekken beiden zich telkenjare terug in ons mooi huisje in het zonnige Spanje. Piet zorgt er goed voor de ezel, zodat deze weer op krachten kan komen na de zware tochten naar de brave kinderen, tochten die niet zelden over daken gaan. Heden ten dage zijn de huizen vaak beveiligd met zeer zware sloten, waar ikzelf geen raad mee weet, zodat niets anders overblijft dan de sinterklaascadeautjes door de schoorsteen te gooien. En dat moet dus via het dak. Piet houdt zich verder het hele jaar bezig met het administratief werk. Alle gegevens verzamelen en bijhouden in het grote boek over zovele duizenden kinderen: of ze braaf zijn, of ze goed leren, welke misstappen ze hebben begaan...   

Maar de laatste jaren is zelfs voor ons drieën het werk te zwaar geworden. We hebben verscheidene hulppieten in dienst genomen. Vaak zijn het niet eens zwarte maar blanke jongetjes of meisjes die hun gezicht zwart gemaakt hebben. Dat komt door het roet van de schoorstenen waar ze doorheen moeten, zeggen ze dan. Maar dat is onzin natuurlijk: ze doen het omdat ze willen lijken op die ene echte niet te overtreffen Zwarte Piet.

Daag, jongens en meisjes. Vergeet niet jullie schoentje te zetten, met, als 't even kan, iets lekkers voor de ezel (een wortel of een raap vindt ie heerlijk).

Sinterklaas.