Allez, vooruit, die pyjamas-day is er dan toch van gekomen. Waar 11 november al goed voor is. Het mooie weer blijft aanhouden. Mij zal je niet horen klagen. De afgelopen dagen heb ik me telkens efkes, wel in m'n trui, in de tuin gezet. De zon schijnt dan te fel om te kunnen lezen. Het licht weerkaatst veel te veel op het boek en m'n leesbril heeft geen donkere glazen. Maar da's niet erg natuurlijk. Gewoon in de zon zitten met de oogskes toe, doet zo goed. 'k Kan die ogen ook openen hoor, maar dan met de donkere-glazen-bril. En ik blijf maar genieten van kleine dingetjes die ik zie. De meesjes hebben ondertussen al terug een thuis gevonden in de vogelhokjes, die we, -nouja... E... maar hij doet dat ook in mijn naam-, hebben bevestigd aan de perenboom.
Dat verlengd weekeinde doet E goed. Hij is weer in gang geschoten ondertussen, en de plaats waar onze slaapkamer komt, aan het opruimen. Niet simpel, want die stond tsjokvol met allerhande spullen die je niet zomaar op mekaar stapelt. Eindelijk hebben we besloten om toch maar een groot deel van de magazines die we eerder zo wilden houden, weg te doen. Een mens kan gewoonweg niet àlles blijven bijhouden. In de kelder kunnen we ze niet bewaren want daar is het te vochtig. Een zolder hebben we niet en nog meer kasten bijzetten wordt stillekesaan toch ook wat teveel van het goede. Ik hou niet bepaald van een volgepropt huis. Ruimte is geen overbodige luxe. Ondertussen wroet hij verder aan de muur die hij is aan 't isoleren. Electriciteit is niet zo z'n ding en het is allemaal rapper gezegd dan gedaan om die stopcontacten meer naar voor te brengen. Je kan die moeilijk zo'n 10cm in de muur laten vallen.
Terwijl ik beneden rustig in de tuinstoel of fatboy zit met een boek, of niks, of de gitaar, of een filmke zie... hoor ik de houten vloer boven gezellig kraken. Of ik hoor hem boren, ik bedoel E, niet de vloer natuurlijk. Naderhand komt hij dan ontdaan beneden vertellen, ocharme, dat hij met die verdomde boor niet door die bakstenen geraakt. Of, toch alleszins niet diep genoeg ìn die bakstenen. Andersom, gaat die boor dan weer veel te makkelijk door de tussenliggende voegen en krijgt hij zo niet voldoende houvast. Ik probeer dan het gepaste commentaar te geven, maar steeds overvalt me dan het gevoel dat dit bij hem lijkt, of het interesseert me niet. Ik kan hem enkel helpen met woorden, niet met daden. Langs de ene kant denk ik dan dat het -voor hem- zowat identiek moet zijn zoals hij zich voelt ten opzichte van mij, als het niet zo goed met me gaat. Hij kan het aanzien en een schouderklopje geven, maar uiteindelijk kan hij ook niet veel doen. Maar 't is toch niet helemaal hetzelfde. Hij helpt me wel degelijk met vanalles en nog wat.
In één stuk doorgeslapen tot 7.30u. Als dàt niet grandioos is, weet ik het ook niet meer. Toch, als ge om 23u onder de namaakveren kruipt. Daar E nog diep in dromenland vertoefde, wilde ik hem absoluut niet wakker maken. Ik deed dan maar wat ik anders nooit doe op dit uur. Ik nam een morfinepil in. 5mg tegen de pijn. Pijn waar ik niet over zaag, want da's normaal 's morgens, daar ik de laatste pil gisteravond innam. Normaal gezien sta ik op om 8u en neem ik een gewone pijnstiller in, en dan komt meestal alles wel goed als ik het rustig aan doe. Maar ik ken mijn manneke. Hij sliep té diep om snel wakker te worden. 'k Had echt geen zin om alleen te ontbijten. Om niet te agressief te zijn tegenover m'n maag, neem ik die pijnstiller liefst in met het ontbijt. Vandaag dus niet, ik bleef heel stillekes in bed liggen. Morfine mocht het vandaag een keertje overnemen. Ik zou eventueel een pyamas-day houden. Pfffffft... 't is toch herfst... M'n gedachten kregen de vrije loop terwijl ik zweefde tussen slapen en ontwaken. Mag wel es een keertje. Ik noem dat 'zalig lui wezen'.
Om een lang verhaal niet té lang te maken... uiteindelijk was het uur der verrijzenis, tegen half tien. E daalde naar de gedrochten des levens, zijnde de keuken op het gelijkvloers. En biebie bleef nog een klein half uurke. Hij had me immers gezegd dat ie koffie zou zetten. Ik had gewoontjes zin om beneden te komen en alles in perfecte staat op de juiste plaats op het bord en in de kop te vinden, aan te schuiven en die pijnstiller veel te laat, maar beslist wél in te nemen. Toen ik de deur opende was ons huisje verlicht alsof de lampen zich in dubbele staat van energieverbruik bevonden. Een zee van licht deed me met m'n ogen knipperen. De zon scheen zo diep als ze kon ons huisje binnen. WAARVOOR DANK!!! Pyamas-day??? Vandaag??? Herfst??? Met zoveel zonlicht bij het ontbijt? Er moest duidelijk een wijziging gebracht worden in mijn oorspronkelijke snode dagplanning. Dat was wel zeker! Maar, first things first. Eerst genoten van een croissantje met rabarberconfituur en een kop koffie, in gezelschap van m'n weergaloze verzorger én echtgenoot E. Daarna toch maar eens samen overlegd wat met deze spronkelende dag aangevangen...
Daar we onlangs besloten toch maar een divan aan te schaffen, zouden we eens naar Turnhout rijden om een kijkje te nemen in Mastermeubel. Aangename rit, want de herfstkleuren baadden in het zonlicht, omringd met felgroene weide- en dennentinten. Eens in de toonzaal... Kopen? Neuhhhh... Kijken!!! Hoewel... Als je nou net dàt meubelstuk vindt dat je hart en ziel begeert én... de beoogde korting kan krijgen waarop je stilletjes hoopt, hoewel de kans o, zo klein is... dan laat je die kans beter niet voorbij gaan. Resultaat... dra zullen we dan toch een divan in huis hebben. Bezoek zal in de zetel kunnen zitten. Da's nu niet het geval met onze Fatboy's. Weinigen voelen zich blijkbaar geroepen. Ik, zit daar heel erg graag in. Maar tja, ik vermoed dat ik wat zulke dingen betreft een beetje een buitenbeentje ben. Of, mogelijk ben ik in m'n jeugdjaren blijven steken, want de kleinkinderen vinden de Fatboy's té gek gewoon. Watblief? Wat zeg je? De prijs?
Euhhh... laat ons stellen dat dit ons sinterklaas-, kerst-, niefjaars- én verjaardagsgeschenkje is voor komend jaar...
Enkele dagen heel rustig aan gedaan. Genikst, of toch zo goed als. Maar gisteren ging ik naar A, m'n oudste zoon. Om eerlijk te zijn, GING ik er niet heen. Hij was zo lief me op te halen. En dat, tot m'n verbazing met het jongste kleinkindje op z'n arm. D had hem naar A gebracht, want hij was wat ziek. Ik geloof dat koortsige kindjes niet naar de opvang mogen. Gelukkig kan jonge broer op zo'n momenten op oudere broer terug vallen omdat m'n schoondochtertje niet uit werken gaat. Dat wil dus zeggen, dat ik alle vier m'n kleinkinderen zou zien. Goed vooruitzicht hoor. Hoewel een woensdagnamiddag druk is bij m'n zoon thuis, was ik o, zo blij die pagadders bezig te zien en te horen. Het was lang geleden (naar mijn maatstaven toch) dat ik de kindjes had gezien. Ze waren eigenlijk rustig. De ene moest naar de klimzaal. Dan moest hij worden opgehaald en even later moesten de 2 anderen naar de atletiekclub. Ondertussen moest ook gelet worden op de zieke kleine W. En ik, gezeten in de sofa zag het allemaal komen en gaan. De twee oudsten kwamen wat lezen in m'n armen leunend. Wat doet G dat al goed, na twee maanden school! Vierjarige E speelde Wii-voetbal met papa, die 's woendags vrij neemt. Wat een enthousiasme. Telkens hij scoorde, sprong hij recht om met z'n lijfje te schudden, armen in de lucht en bijhorende kreten te laten horen. Baby W had de Turtle-poppen van G gevonden. Als je van zo'n pop de linkerarm beweegt, stoot die een kreet uit. Keer op keer kreeg W daar zowat lachstuipjes van. En dàt werkt zo aantstekelijk...
M'n man E kwam me ophalen. Thuis viel ik na het avondeten simpelweg in slaap. Ik mag kiezen; Was het dat glaasje wijn bij het avondeten, of was het vermoeidheid?
Vandaag ging E niet werken. Wat later opgestaan dus. Nou, hij toch. Ik op m'n normale uur. Hij ging met de bus, vanaf z'n werk naar Brussel om te betogen, vandaar. L, m'n schoondochtertje kwam me weeral helpen met het huishouden. Deze keer heb ik wat meegeholpen. Lichte dingen kan ik echt wel. En, word ik te moe, ga ik zitten. Het leuke is, dat we ondertussen kunnen praten. Dat maakt het gezellig. En, wees gerust, wij praten wat af hoor. Vanmiddag kwamen m'n zussen. Ik zat nog wat uit te blazen. G had haar vriendin E bij. Daarvan had ze me eerder op de hoogte gebracht en dat vond ik echt wel een leuk vooruitzicht. Tot m'n verbazing had ze ook m'n oudste zus P bij. Jongens toch!!! En, zij had tot overmaat van plezier (nee, helemaal geen ramp) haar gitaar ook bij. Eerst hebben we wat bijgepraat, maar naderhand moesten die snaarinstrumenten echt wel worden uitgepakt. P leerde klassiek spelen. Het was jaren geleden dat ze nog tokkelde. Oké, het hakkelde hier en daar wat, maar die kleine klassieke stukjes op gitaar zijn zo rustgevend. Mooooiiiii!!! Natuurlijk hebben we weer gelachen met veel stomme dingen. Daar gaat het om. Plezier maken. Toch maar een extra pijnstillerke genomen. Dat hielp! En, dat was het plezier dubbel en dik waard. Maar toch... normaal gezien zouden m'n twee resterende zussen ook gekomen zijn vandaag. Ik had ze eerder afgebeld uit schrik dat het te druk zou worden. Het zou zeker heel erg leuk geweest zijn, moesten ze erbij zijn geweest. Maar toch goed dat het niet zo was, want ik zou ka-pot zijn na zo'n middag.
De zon scheen al vroeg. Waarmee ik bedoel, dat ze al scheen toen ik op stond, om 8u. Op het weerbericht had men gezegd dat in de loop van de namiddag, de bewolking zou toenemen. Dus stelde ik voor om in de voormiddag te gaan ontbijten. Ergens. Eventueel nog een wandeling daarna. We zouden wel zien. Want, vandaag zou ik onder invloed van de chemo zijn. Afwachten hoe alles op me af zou komen, dus. Hoewel, toegegeven, zo kort na de toediening van de chemo, zou ik nooit ergens iets moeten gaan eten, want niks smaakt zoals het hoort. De koffie deed me wat griezelen, maar ik liet het niet merken aan E. Het chocoladebroodje ging er toch niet echt in. Enkel de helft en dan hield ik het toch maar voor bekeken. Moet toch wel erg vervelend zijn voor E om telkens weer datzelfde commentaar te horen. Terwijl ik zelf had voorgesteld om er op uit te trekken. Dus, besloot ik om dat commentaar maar voor mezelf te houden... 'k Denk dat ik bij tijd en wijle toch een ferme zagemie kan zijn...
We wandelden langs de kade. Alles tezamen denk ik dat we een kleine km hebben gestapt. Voor mij, een heuse sportervaring. Maar tandjesbijtend en in slowmotion-geschoffel haalde ik de auto. Naderhand voelde ik me alsof ik was gaan sporten. Heel erg moe, maar ook voldaan.
Eens terug thuis heb ik me in de tuin gezet met m'n boek. De zon heeft nog een tijd geschenen. E heeft me wat vergezeld en ondertussen ook met beetjes getuinierd. De vogeltjes waren extra goedgemutst door deze onverwachte nazomer, want enkelen floten lustig en vrolijk. De wolken die stilaan samen pakten konden me echt niet treurig stemmen. Ze waren de moeite om te zien. Snel, een fotootje genomen! Maar ik weet, nu is het gedaan, dat mooie weer. De eerste week zal ik me nog wel goed gemutst voelen. Daarvan ben ik zeker. Daar heeft de zon van de voorbije dagen voor gezorgd.
Terug thuis na een nachtje 'opname'. Alles is -uiteraard- goed verlopen. Het was rustig op de afdeling. Ik kwam zoals gewoonlijk op een tweepersoonskamer terecht. Het andere bed was echter leeg en dat bleef ook zo. Dus had ik het tweepersoonsrijk voor mij alleen. Maw had ik een ruime luxe, want deze kamer is ruimer dan een eenpersoonskamer. Tot hiertoe heb ik steeds chanse gehad met m'n kamergenoot. Geen reden tot klagen dus. Maar af en toe alleen liggen is ook wel eens leuk. Dan kan ik zonder iemand te storen mijn ding doen, zoals de muziek waar ik zin in heb opzetten enz. Met een goed boek bij de hand, opteerde ik voor klassiek. Sfeervol. Heerlijk. Uren aan een stuk heb ik mezelf kunnen verwennen. Natuurlijk kreeg ik af en toe bezoek van iemand van de verpleging. E kwam redelijk vroeg langs, maar bleef niet lang. Naderhand kwamen zoals gewoonlijk m'n twee zussen G en K. We moesten ons niet echt inhouden. Ons gesprek ging op een bepaald moment over muziek en dan hebben we de deur gesloten en met ons drietjes nog eens een égaliteetje gedaan. We zongen zoals vroeger 'Druppel', tekst van broer W waar ik muziek had op gezet. Het was op den duur zo'n beetje ons lijfnummertje. A Capella. Na zoveel jaren, ging dat nog erg goed. Ik stond versteld hoe synchroom we nog zongen. Zoiets kan je niet als er nog iemand op je kamer ligt hé... Pret alom!
Vandaag, kwam E me al om 10u ophalen. De lucht mooi blauw met een stralende zon. Toen ik buiten kwam kreeg ik haast een vakantiegevoel. We dachten langs het Middelheimpark te gaan om daar wat te genieten. Eén van m'n favoriete plaatsen. Maar dat was naast de waard gerekend. Poorten toe. Woeps. Ik vermoedde dat het park vandaag een uurtje later zou openen omdat het 1 november is. We plegen in onze contreien dan te zeggen dat het zondag is, waarmee we eigenlijk bedoelen, een feestdag. Fout fout fout. Enfin, we wilden nu ook weer geen uur blijven wachten en reden dus huiswaarts. Dan maar effe gegoogeld en blijkt dat Middelheim park geen park is maar een museum. Dohhhhh... Dat wist ik natuurlijk wel, maar ik blijf dit als een park aanvoelen, niet ten onrechte hoor. Bon, oké... Maar dat wil dus zeggen dat het 'museum' gewoonweg gesloten is omdat het een wettelijke feestdag is. Net als alle andere musea gesloten zijn vandaag. Zucht...!!! En, dat met zo'n prachtig weer.
Je kan gaan zitten zagen of duvelen of kankeren over zoiets, maar ook daarmee ga je je niet beter voelen. Tuinstoelen buiten gezet dus en in de tuin weggekwijnd in novemberzon en temperaturen tot 20°C. Alstublieft! Af en toe waaide een min of meer zuidelijk briesje onze japanse vis die aan de vijgenboom hangt, omhoog. Daarin dan het lage zonlicht. Het deed me een lentekriebel over m'n lichaam rollen. Volgens mij hadden de vogels ook met lentekriebels te kampen. Hun gefluit, geklapper en gesnater werkte alleszins zeer positief. Zoon D kwam met M en zoontje ook nog effe langs. Gezellig koffiekoeken in de tuin gepiknikt. Nouja, de kleine niet, die hield het nog bij z'n portie babyfood.
En nu, terwijl ik hier zit, voel ik dat de chemo stillekesaan begint te bijten. Het wordt dus tijd om me over te geven aan de wetten van de chemicaliën. Dit doe ik met een contract van bepaalde duur...
'k Heb best een drukke week gehad tot hiertoe. Maar klagen ga ik zeker niet doen. Maandag kwam een vriendin langs. Het was hoog tijd dat we nog eens konden bijpraten, want zoals de tijd vliegt, was het weeral effe geleden dat we mekaar zagen. Dinsdag kwam m'n hartsvriendin S me ophalen rond de middag. We reden eerst naar haar thuis. Daarna maakten we een wandeling in een naburig recent aangelegd park. Het weer viel goed mee. In de zon was de temperatuur nog goed, maar eens er een wolk voor het zonneke ging drijven, was het wat frisjes. Jas hadden we toch nodig. Tja, wat zit ik ook te bazelen? 't Is eind oktober.... dohhh... Al wandelend babbelen vind ik enorm gezellig. Ik heb besloten om in januari naar Kommil Foo te gaan in de Roma. R, m'n neef had me van hun optreden verteld. Daar E geen zin heeft om te gaan, vermoedde ik alleen te moeten gaan. Maar nee hoor. S gaat mee! Weeral een heel leuk vooruitzicht. Die week gaan we tweemaal op Kommil Foo-retraite. Eerst in de Roma dus. En drie dagen later treedt M op in het CC Berchem. Lekker dichtbij!
M'n oudste zoon belde nog om te vragen of hij met z'n gezinnetje kon langs komen. Wel, dàt zou ik echt heel leuk gevonden hebben, maar daar S kwam, was het niet haalbaar. Dedjuu, nu heb ik hen nog niet gezien. 'k Ben het echt niet meer gewend de kleinkinderen enkele weken niet te zien. Ik mis hen, die druk bezette kleine schatten. We hebben alleszins afgesproken dat we 'r blijven voor gaan. Ik hoop hen toch nog in 't kort in m'n armen te kunnen sluiten. Maar tegen de avond, kwam mijne jongste nog langs. Hij is druk in de weer met verbouwingen en tegenwoordig gaan onze conversaties over de vorderingen. 'k Ben wat bang dat hij teveel hooi op z'n vork neemt, maar hij ziet er alleszins heel goed uit. Hij straalt. Zelfs mét baard is hij knap...
Gisteren, woensdag kwamen twee collega's op bezoek. Dat deed deugd se. Natuurlijk bijgepraat over het werk, ocharme die collega's, en dat op hun vrije dag. Ik was natuurlijk op de hoogte dat ze zouden komen en had verwittigd dat ze zeker niks hoefden mee te brengen. Het is heel fijn dat ik hen zie, daar moet echt niks meer bij. Maar ja, toen ik de deur opende stond P daar met bloemen in z'n hand. Met een engelengezicht zei hij: 'Moet je zien wat ik hier op de stoep voor je deur vond!' Wel grappig. Maar weer eens, heb ik ferm genoten van hun gezelschap! En vandaag, ben ik naar de apotheker gewandeld. Da's niet ver. Maar in huis wat rondlopen of op straat een wandelingetje doen, maakt een groot verschil. Dat gaat helemaal niet goed. Toch, heel erg rustig aan, op het gemak, zodat ik zeker niet te fel uit m'n evenwicht ga en de pijn kan onderdrukken, lukt het toch. Tegen de middag kwam E al naar huis van het werk. Soms neemt hij spontaan een halve dag vrij. Dus had ik vandaag ook weer heerlijk gezelschap. Wat een week!!! O, ja... en nog ferm met de gitaar amusement gezocht. Niet dat het zo goed klinkt allemaal, maar ik heb me bijzonder geamuseerd. M' n voze vingers zijn er nog een pak vozer van geworden. Maar, dat heb ik er graag voor over. 't Is wel vermoeiend. Och, da's niet zo erg. Morgen hupsakee naar het ziekenhuis, chemodag. Tijd genoeg om te rusten dus.
Vrijdag kreeg ik m'n gebruikelijke portie chemo. Zoals gewoonlijk kwamen twee van m'n zusjes me opzoeken. G, de jongste, was een week op vakantie geweest, de tijd was te kort om àlles te vertellen. Ze moesten veel te snel vertrekken omdat het bezoekuur was afgelopen. Uitgetaterd waren we geenszins. Dat maken we beslist nog wel goed.
Tegenwoordig kan ik zaterdags wat vroeger naar huis. E komt me dan ophalen rond 11u, wat ik een heel goed uur vind. Hij hoeft zich niet te haasten 's morgens. Hetzelfde geldt voor mij. Ik zit dan gepakt en gezakt klaar in de grote hall van het ziekenhuis. Daar kijk ik dan naar de voorbijtrippelende mensen. 's Zaterdags op dit uur zie ik dikwijls nogal wat nieuwe ouders het ziekenhuis verlaten met hun spiksplinternieuwe fonkelende aanwinst, namelijk een prachtige baby. Allemaal goed geluimd, want voor hen is het een hernieuwde start voor het leven. Soms huppelt er nog een klein hummeltje vrolijk bij. Ik verveel me nooit als ik daar zit te wachten. Deze keer was er ook nog een filmploeg één en ander aan het installeren. Iets waar Stanny Crets aan meewerkt, want ook hij was aanwezig. Ze moesten hun apparatuur beschermen tegen de felle regenbuien. Hun Duur-Apparatuur... Enfin, wel eens een keertje interessant om dat allemaal voor je te zien, maar zo gauw ik de auto in kon, trok ik me er geen zier meer van aan.
Totaal onverwacht kwamen vrienden op bezoek. Zich verontschuldigend omdat ze niet verwittigd hadden. Ik had hen maar laat op de hoogte gebracht van m'n situatie. Het lukt me niet altijd om telkens die boodschap door te bellen, bij mensen waar ik het wèl zou moeten doen. Er is trouwens nog steeds een vriendin, die 'het' nog niet weet. Ik kom er niet toe om haar te bellen. Normaal gezien hebben wij om de paar maanden wel contact, maar nu, toevallig, duurt het erg lang. Regelmatig denk ik: 'k moet M bellen. 't Is eigenlijk schandalig dat ze het nog niet weet. Maar het lukt me maar niet... 'k Heb haar wel een hele tijd terug een mail gestuurd, maar die is niet aangekomen. Terug naar ons zaterdagbezoekje. Het heeft ons beidjes heel erg gesmaakt, vooral het onverwachte overweldigde me. We hebben gezellig bijgepraat. Eerst wat over mijn toestand, maar niet te lang. De conversatie verliep zeer aangenaam. Dus, dan volgt er natuurlijk weer een afspraak waar ik zeker en vast naar uitkijk. Een datum staat nog niet vast. Dwz dat we dit niet in de wind mogen slaan. Maar, dàt zullen we wel niet doen.
Het is dan toch zo ver, blijkbaar. Het weer slaat om. De temperatuur is gezakt. Regen en wind voeren hoogtij. Dit, is zelfs merkbaar tot onze waterlopen, want er werd springtij verwacht in onze koekenstad. De kademuren werden gesloten, hoorde ik op het nieuws. Wel, daar dienen ze voor hé. 'k Herinner me nog de reden waarom die muren er zijn gekomen. Een deel van de stad was ondergelopen met springtij. Wij, met De Krikskes als ik het goed voor heb, zijn toen nog naar de kaaien gegaan om het met eigen ogen vast te stellen. Het water klotste over de oevers. Later liepen de omgevende straten onder met de nodige miserie als gevolg. Ook omliggende gemeenten, die laag gelegen zijn, hadden wateroverlast. Sindsdien werden die poorten in de kademuren al menigmaal gesloten.
Vannacht hoorde ik wind en regen tekeergaan. Daar gisteren een tak van de vlierboom van onze buren was afgebroken en in onze tuin beland, net naast de glazen serre (oefff), was ik er niet helemaal gerust op. We waren vergeten rekening te houden met de ladder die achteraan, tegen onze gevel staat. Een groot geval dat je niet zomaar alleen uiteen zet of terug in mekaar schuift. Wegens te zwaar. Plots dacht ik: als die ladder teveel wind pakt en naar onze turkse buren omslaat, vallen we in ferme kosten. Gelukkig is dat niet gebeurd. Vanmorgen vertelde ik dit aan E. Ik bewonder zijn koelbloedigheid. Heel kalm vroeg hij me of ik dààr echt van wakker heb gelegen... "Dàt zal immers nog niet zo snel gebeuren," voegt hij er droogjes aan toe. Hoe doet hij het toch??? Dit typeert onze verschillende gedachtengang, wat een conversatie heel dikwijls boeiend houdt. Stel dat ik alles zou beamen wat hij zegt, of omgekeerd, dan zouden we telkens snel uitgepraat zijn. Wat nu lekker niet het geval is. Het weer blijft zowiezo toch z'n eigen gangetje gaan.
Ik staar met m'n nieuwe bril (waaraan ik nog moet wennen, want, geen dubbel zicht meer) naar de blaasjes en dansende waterkringetjes op het terras. Naar onze japanse windvis in de olijvenboom, die nu ipv te zwieren in de wind, in de knoop zit vastgehaakt door de overdosis bewegingsvrijdheid die hij net nog had... De zwalpende dunne twijgen van de ietwat te hoge bomen van onze buren, buigen diep over onze tuin. Op zich niet erg, maar telkens weer, denk ik, ojee... seffes wéér zo'n tak-krak. Maar tot hiertoe houden we met z'n allen dapper stand.
Best een drukke week, naar mijn tegenwoordige normen. Vrijdag uit gaan eten. De bedoeling was dus om met de familie te gaan eten. Maar uiteindelijk kon geen van hen. Daar ik had gereserveerd, zijn we met m'n goei vriendin en haar man gegaan. Dat werd hoog tijd. Zij is er altijd voor me, zeker de laatste jaren. Al langer dan 40 jaar draaien we samen door deze wereld. Steeds heb ik het gevoel dat zij zoveel meer voor mij heeft gedaan dan ik voor haar. Zij is echt het mooiste voorbeeld voor vriendschap dat er te vinden is. Ballsnglory... de eerste maal dat we'r kwamen en 't was zeker niet slecht. Voor mij veel te veel, maar E heeft me bijgestaan en mijnen overschot mooi weggewerkt, zodat het verder ons geheimpje kan blijven.
Zaterdag was een welverdiende rustdag. E trok naar de academie. Daar was een kunstboekenbeurs. Dat kon en mocht hij niet missen. Maar ik niet. Dat gaat m'n petje serieus te boven. Ik bleef dus thuis, in de tuin zitten. Het weer was fantastisch. Tot 23°C, en dat in deze tijd van het jaar. Mij hoor je niet klagen. De zon staat al erg laag en komt maar enkele uurtjes in onze tuin nu, maar die enkele uurtjes was ik er lekker bij!!!
Voor zondag werd ook nog mooi weer voorspeld. Maar vanaf de zee zouden de wolken toenemen. We trokken naar de westerschelde in Nederland. Prachtige streek. Gezonde mensen kunnen hier lekker lang wandelen. Onze wandelingen waren niet lang, maar daarom heb ik niet minder genoten. Ik had sterk de indruk dat E het wat tegen z'n zin deed, maar enkel om mij een plezier te doen. En daar voel ik me niet zo goed bij. Hij zegt alleszins dat het niet zo is. De zachte zuidenwind in m'n gezicht voelen, was zalig. We waren lang niet de enigen met het idee om daarheen te rijden. Er liep nogal wat volk rond. In de verte zagen we de grote waterkering, zo belangrijk voor Nederland om overstromingen tegen te gaan. Ik wist niet dat deze streek zo toeristisch is. Gelukkig is de kuststreek hier niet zo vol gebouwd als bij ons, dat maakt het uitzicht veel mooier, pitoresker. Wat E betreft ben ik niet zo zeker, maar ik ben alleszins blij dat we deze uitstap hebben gemaakt.
En ik beloof plechtig niet meer te zagen de eerste weken...
Donderdag, vaste bezoekdag van zus Gr. Daar ik morgen de chemo mag skippen, komt vandaag zus K ook. Weliswaar zonder m'n jongste zus, Go, die op vakantie is, maar anders ook steevast wekelijks van de partij wanneer ik gehospitaliseerd ben. 'k Zou misschien beter hun namen voluit schrijven. 'k Zou het me wellicht wat makkelijker maken om te schrijven. Toch, enige schroom houdt me tegen om alles en/of iedereen bloot te geven op het internet. Het blijft dus voorlopig bij het vermelden van die letter(s) waardoor lezers, meest waarschijnlijk enkel familie, weten over wie het gaat. Eén van m'n nichten had al een tijdje geleden aangegeven dat ze graag met manlief zou langs komen. Eerder hadden we al een samenkomst in het oog, maar dat was mislukt. Gisteren, donderdag lukte het wel. Haar twee zonen, m'n neven dus, waren ook van de partij. Dit was onder ons gezegd en gezwegen veel volk. Eigenlijk de eerste keer sinds ik thuis ben dat we met dit aantal bezoek samen waren. E is immers ook thuis geschreven door de dokter voor 14 dagen.
Zeer bewust heb ik me daarom 's morgens zo rustig mogelijk gehouden. Zo zou ik optimaal kunnen genieten van m'n zeer welkome bezoek. De zussen waren gastvrouw, maar E liet zich op dat punt niet direct opzij schuiven. Zusjes hebben echt niet teveel moeten doen dus. En ondertussen heb ik met grote teugen genoten van het bijpraten, gelegen in m'n gemakkelijke stoel. De broers zijn langer gebleven dan ik had gedacht. R moest nog een flink eind rijden want moest optreden in Den Bosch, geloof ik. Hij heeft, om mij dit bezoek te brengen, dus een ferme omweg gereden, wat ik verdomd erg apprecieer. Dàt, had ik helemaal niet verwacht. M had meer chanse. Hij trad gisterenavond op in Aartselaar. Hij moest dus niet echt omrijden. Niettemin ben ik echt opgetogen met hun bezoek. En hun ouders... tja, die hebben al lang op één of andere manier m'n hart gestolen. M'n nicht had haar 4 gedichtenbundels bij. Zooooo raar... Is het toeval??? Echt waar, de dag tevoren, eergisteren dus, was ik daar nog over aan 't mijmeren. Ik moest er haar beslist wat over vragen, want ik had ze nog niet alle vier en wilde die aanschaffen. Ze schrijft heel mooi. En M verwittigde me: lees ze niet direct na mekaar... iets wat ik met proza nooit doe. Dat moet immers zakken.
Gisteravond begon ik alvast met haar eerste, die ik lang geleden al las, maar het was hoog tijd het te herlezen. Ja hoor, wijze M had groot gelijk. Je kàn ze gewoonweg niet holderdebolder na mekaar lezen. Ze raken je veel te diep. M'n nicht doet dit vooral voor de vzw 'ik leef verder'. Een vereniging die zich inzet voor families van kinderen met stofwisselingsziekte. Deze kinderen kunnen vaak niet voldoende medisch geholpen worden en overlijden veel te jong. Al jaren zetten m'n nicht en echtgenoot zich daarvoor in. Ook de zonen werken regelmatig mee aan benefietoptredens ten voordele van de vzw.
Natuurlijk was is wel moe naderhand, maar we hebben het echt wel rustig gehouden en ach, daar is rusten goed voor. Ondertussen heb ik R en M beloofd om naar een extra optreden in de Roma te gaan, in januari. Toevallig hebben we al tickets voor een solo-optreden van M enkele dagen later in het cc Berchem.
Et voilà, een weloverwogen planning durf ik alweer aan. Stap voorwaarts...
Vanmorgen liet E de wekker voor wat ie volgens hem waard is. Negatie in alle toonaarden. Hij was vannacht opgestaan om een doktersvisite te reserveren wegens té veel last aan z'n schouder. Dàt, zat er al lang aan te komen. Hij is daarvoor al in behandeling van voor mijn diagnose werd vastgesteld. Blijkt dat hij zowiezo al 2 weken werd thuis geschreven. Vwalla se. 'k Heb 2 weken extra gezelschap. Da's een groot verschil. Ik weet wel; ik ben een flinke meid, maar alleen is en blijft maar alleen. Ik trek goed mijn plan. Toch kunnen de dagen soms lang duren, al naargelang hoe goed of minder ik me voel natuurlijk. Ik hoop toch heel erg dat het niet op een operatie zal uitlopen, want zo'n schouderoperatie kan wreed pijnlijk zijn. Laat rust voldoende resultaat geven, asjeblieft merci dankuwel...
We wandelden samen naar de optieker, hoewel ik al wel dacht dat die al een tijdje geleden was opgehouden. E was zeker dat het niet zo was. Ik wilde een verjaardagskaart voor A kopen, want die moet vandaag beslist op de post. Die krantenwinkel is dichtbij de gemeende optieker. Dat kon dus in ene keer. Twee vliegen in één klap. Heel rustig ernaartoe gewandeld, want vandaag gaat het niet zo best. Zowel met de motoriek van m'n handen als het gevoel in m'n voeten. Alleen zou ik dus echt niet de straat op gaan. Ik vond al snel het gewenste kaartje voor A. Maar die optieker, ho maar. Die is daar niet meer natuurlijk. Dus moet ik nog maar wat wachten voor een nieuwe leesbril, want de wandeling peigerde me wat te nijg af. Ik heb redelijk dringend een nieuwe leesbril nodig, want niet goed kunnen lezen, ergert me meer dan goed is. Voor de winter wil ik die beslist wel hebben, daar het veel donkerder wordt en dat zorgt dan voor meer leesproblemen. Als het lezen niet goed meer gaat (oogjes te vermoeid) dan zet ik me als een robot voor tv, want zoveel schiet er niet over voor me om te doen. Soms doe ik helemaal niks dan naar muziek luisteren, maar daarvoor moet ik in de juiste stemming zijn.
En het mooie weer houdt aan. Haast half oktober is het ondertussen. Mijne frank viel eerder deze week dat mijn diagnose haast 5 maanden geleden is vastgesteld. Yep... tijd vliegt... clichéblablabla. Half oktober dus. Ook al doen de herfstbuien intrede allerhande, de zon blijft regelmatig van de partij. Gisteren was een regendag. Toch hoofdzakelijk. Toen E me afhaalde van de kliniek, reden we door ferme stortbuien naar de stad. We gingen ideeën opdoen om vast te stellen waar we volgende vrijdag zouden kunnen gaan eten met zonen en hun gezinnetje. Eerst naar Hoboken en dan maar naar het eilandje. We reserveerden in ene keer, nu we 'r toch waren, maar naderhand lieten A en L weten dat ze niet kunnen komen. O, zo spijtig... Maar zo gaat dat hé. Ik kan, of durf niet lang op voorhand iets vast leggen uit schrik dat mijn gezondheid het niet toestaat voorlopig. En als een mens zo kort op de bal moet spelen, is er altijd het risico dat al andere afspraken of morele verplichtingen zijn opgedoken. Eigenlijk is het maar goed dat de jongens hun leven niet stil valt omdat het mijne in vertraging loopt. De reservering ligt vast. We laten het etentje dus doorgaan met m'n jongste zoon en gezinnetje. En dat op de dag dat ik de volgende chemo mag skippen. Tof vooruitzicht, vooral tussen de oortjes. Maar oké, ik had het over het oktoberweertje.
Ik herinner me dat 30 jaar geleden ook een hele mooie oktobermaand was. Dit zijn het soort herinneringen die ik nooit zal verliezen. Toen werd A immers geboren. Ik heb met hem als baby zalige wandelingen gemaakt tijdens een prachtig nazomerweertje. Als ik daar aan terug denk, voel ik terug wat ik toen voelde als jonge mama. Mijn geluk kon niet stuk!
Daar we niks gepland hadden vandaag (rekening houdend met chemo-naweeën) werd de tuin m'n place to be. De zon is al wat van haar krachten verloren, maar de warmte is er zeker nog. En, bovenal, het is een zalig gevoel. En daar zat ik dan, me zalig te voelen door die heerlijke zonnestralen én daarbijhorend die mooie herinneringen opgeroepen door dit heerlijk weertje. E zet zich ondertussen naast me. Rustig, gemoedelijk. Maar hij heeft niet echt wat men een zittend gat noemt. Na een kwartiertje mag ik alleen genieten van al wat m'n hartje begeert op dit moment. Af en toe wordt er een: 'Alles oké?' gevraagd. Het antwoord is makkelijk te raden. 'Ja hoor!' Het is zo leuk die stem regelmatig te horen, die woorden en zijn aanwezigheid te voelen.
Ach ja... De Ardennen... Eerder was ik er overvol van. Nu, is het gevoel geplaatst. De emoties hebben het effe over genomen en dat weegt wat. Zo gaat dat in het leven. Hoewel, het ardense gevoel nog steeds equivalent is aan het halfvolle glas. Het heeft echt wel goed gedaan... Vandaag heb ik een heel erg fijne namiddag gehad. Samen met m'n zus haar vaste donderdagbezoek, overwon ik kanker vandaag. Ziek? Ikke? Bon, oké dan. Daar kan ik niet onderuit. Maar, proberen de juiste tonen uit de gitaar te krijgen met mijn voze vingers, is niet zo evident. En toch, motiveert zus mij en ik haar. Zij is maar net begonnen, maar zeer gedreven om het te leren. En ik... nu ja, die gitaar is al een eeuwigheid m'n toeverlaat en die zal het blijven. Onder zus haar invloed oefende ik TriggerFingers' "I Follow". Ik zing dat op mijn manier. Maar zij, nog heel braafkes, probeert dat volledig te doen zoals TF dat doet. Zij speelde gitaar en zong haar versie, maar ik kon niet blijven zwijgen en deed mee, volgens mijn versie. Zo zongen we tweestemmig en... waren we nog tevreden ook. Neehhhh... knap was het zeker niet. Maar het deed wat muziek moet doen. We hadden er een heel leuk gevoel bij. En daarom wellicht, want een goed gevoel kan lang blijven hangen bij mij. Goeie lijm wellicht. Daarom denk ik, heb ik zin om nu over ons uitstapje te schrijven.
We verbleven in Arimont, dichtbij Malmédy. In een resort. Een bungalow. Ik had dus ruimte om me in de sofa te leggen indien nodig. Voldoende privacy is handig nu, ook al gingen we maar voor 4 dagen. We hadden ferme chanse met 't weer. Soms grijs, soms zon en regen viel vooral 's avonds of 's nachts. We maakten korte natuurwandelingen en lange autowandelingen. Zalig. Ik heb m'n grenzen overschreden en heb er wel een beetje last van gehad, maar niet te erg. De natuur is zo mooi, dat ik er niet op uitgekeken geraak. Een paddestoel, heide, naaldbomen, koeien, het doet er niet toe. Het gaat hem om het verhaal in z'n geheel. De kleur, de omgeving, het kader, het gevoel en de gezonde lucht is dan maar lekker meegenomen. De yakuzi en sauna (hoewel voor mij niet aan te raden, maar ach)... Het deed allemaal zo goed. Er is nog wat anders dan dat waarmee ik (en E samen met mij) dagelijks wordt geconfronteerd in het leven. Een eekhoorn, een salamander, een veldmuis (gelukkig niet in huis). Lachend, maar toch een beetje verstokt ernstig vraag ik me af wat deze diertjes ondernemen als ze erg ziek zijn. Gewoon sterven peins ik... Niettegenstaande brengen zij en de flora heel wat kronkelige kleurtjes in m'n hoofd. Zeer ontspannen en tevreden keerden we huiswaarts.
Het voorproefje dat we kregen in augustus niet meegerekend, kunnen we stellen dat nu de herfst is begonnen. Grijze wolken zetten de toon van bij het ochtendgloren. Om eerlijk te zijn... Ik schrijf dat hier wel, maar ik heb het ontwaken van de dag niet met open ogen meegemaakt. Pas rond 8.30u (zoals gewoonlijk) opgestaan. Om en rond 8u neem ik een pilleke voor m'n maag. Daar ik dan het eerste half uur nog niks mag eten, vlei ik me nog effe tussen de lakens. 't Is zondag, dus E moet niet vroeg uit de veren. Hij staat op na zo'n kwartiertje en ik blijf nog 5 minuutjes langer flemen. Moet kunnen. Maar, eens die oogjes wijd open, zien we niks dan grijs grijs grijs, gezeten aan de ontbijttafel. Een cd'tje opgezet en laat het grijs z'n gangetje maar gaan. Ach, het hoort erbij. Elk seizoen heeft z'n charme en z'n ongemakken. Natuurlijk besef ik wel dat het tuingenieten weg valt voor een tijd. Hoewel één van m'n zussen me net nog vertelde dat ze ook in de winter graag in de tuin of een terras, enfin, buiten dus, gaat zitten. Best gezellig, liet ze me nog weten. Wel, misschien moet ik haar voorbeeld ook maar volgen als ik niet kan wandelen. Ik kan toch geen half jaar gaan binnen zitten...
De dag vordert op z'n zondags. Rustig dus. Ik lees een geleend boek. Klassiek voor dummies. Best leuk opgevat. Het leest tot hiertoe vlotjes. Ondertussen beluister ik de bijhorende cd met een reeks Groten uit de muziekwereld. Door hen is de hedendaagse muziek wat ze is. Zij legden de basis en experimenteerden tot (on)genoegen van het publiek en/of medemuzikanten. Ik krijg telefoon. Skype. M'n oudste zus is op reis. Lanzarote. Prachtig weer. Blauwe lucht. Palmbomen. Ongelooflijk opgewekt is ze. M'n schoonbroer niet minder. 'k Hoor hem op de achtergrond. Ze toont me het hele vakantiezootje, waarmee ik dus bedoel, die palmbomen en blauwe lucht en zon. Ik word er natuurlijk ook vrolijk van, hoe zou je... Niet dat ik tevoren niet vrolijk was, maar het gehalte is toch wel wat percentjes gestegen. Wanneer het gesprek is afgelopen, leg ik m'n boek toch maar terzijde. Naar buiten kijkend, merk ik dat de zon ook hier een waardeloze poging onderneemt om door het grijs te breken. Het lukt helaas niet. Lanzarote slokt al onze zon op...
Gisteren in opname voor de chemo. Vandaag om 9u opgehaald door E om naar Katies' begrafenis te gaan. Het moest gewoon. Het is zo belangrijk om L en A te steunen en uiteraard ook haar echtgenoot en zoontje (die het nog niet helemaal beseft. Maar goed ook denk ik dan, want die tijd komt heus nog wel. Ondertussen kan hij nog even genieten van z'n vrolijkheid, z'n ongewisse, z'n niet beseffen, het genieten van z'n genot).
Nu bleek toevallig, gisteren in het hospitaal iemand wat verderdoor op de gang, te vechten tegen de naderende dood. Dat, ben ik ondertussen gewend. Wat wil je, op zo'n afdeling... Er was erg veel over en weer gewandel van Turkse en/of Marokkaanse mensen. Maar in tegenstelling tot gewoonlijk als ze op bezoek komen, waren deze mensen zeer stil. Af en toe huilde een vrouw, die dan werd weggeleid door familie of vrienden. Dan weet je genoeg. Ik sprak er een verpleegster die me kwam verzorgen over aan, en zij bevestigde m'n vermoeden. Verpleging zal nooit zelf hierover beginnen praten. Doch, ik ben blij dat het geen taboe is. Als men iets vraagt antwoordt men correct met discretie, maar naar waarheid. Deze situatie duurde de hele dag en op gegeven moment, werd het me teveel, hoewel ik de zieke helemaal niet ken. Wellicht door het overlijden van Katie, kon ik het niet loslaten. Ik zakte wat weg, wilde alleen zijn met m'n gedachten. Ik kon ze niet verzetten, want m'n kamergenote was een chinese vrouw waarmee ik niet kon converseren. Na een tijd kwamen m'n twee zussen op bezoek. Ik kon ze wel opeten van contentement! Wat kwamen zij goed gelegen. Het is zo fijn mensen om me heen te hebben waarbij ik m'n gevoelens kan uiten, zonder teveel omhaal. Ze reageren prachtig naar mijn persoontje. Ze zijn gebleven tot sluitingstijd. E kwam ook nog eventjes langs, zag dat ik het goed had met m'n zussen en liet ons dan maar weer achter in elkaars genoten gezelschap. Toen ze vertrokken was ik weer helemaal de oude. En, kon ik voor mezelf uitmaken hoe ik het best de komende begrafenis zou verwerken.
En nu is het belangrijk om L, mijn schoondochtertje op te krikken. Ze is er zo kapot van dat haar vriendin... Zoete woorden bestaan, troost is er, maar haar verdriet moet nog worden verwerkt en ik wil er zo graag zijn voor haar. Zo ook voor mijn zoon, die als westerse man niet zo met z'n gevoelens te koop loopt, maar daarom doet het niet minder pijn. Mij zet het nog maar eens aan het mijmeren. Hoe ga je om met de dood hé? Dàt doet me nou net weer sterker beseffen dat ik niet mag vergeten over 'hoe ga ik om met het leven?' zeker als de mogelijkheid vergroot dat m'n overige tijd wel eens kort zou kunnen zijn... Soms wil ik wat teveel hooi op m'n vork nemen volgens E. Ik besef nu wellicht de reden...
Vorige week hebben we enkele dagen doorgebracht in de Ardennen. De oostelijke kantons, om juist te zijn. Gisteren, wilde ik daarover schrijven. Hoe leuk het wel was. Dat het zo goed had gedaan. Enzovoort enzoverder. Maar ik kon niet lang genoeg aan de computer blijven zitten. Niks ergs. Dan doe ik dat morgen wel, dacht ik. Zoals regelmatig gebeurt. Geen potten gebroken dus... Alvorens te gaan slapen, nam ik gisteravond nog eens vlug een kijkje op facebook. Met het idee om de boel daarna direct af te sluiten en wel degelijk naar bed te gaan. Het eerste bericht dat ik las op fb, was het afscheid van het leven van een goede vriendin van m'n zoon en schoondochter. Mama van het vriendje van m'n kleindochtertje. Haar man had het bericht geplaatst in haar naam. Wat ik eigenlijk wel bewonder. Ik wist dat ze zeer ziek was. Ze leed al een tijd te veel, dat wist ik. Maar toch geschrokken telefoneerde ik direct naar m'n zoon. Steeds weer word je overrompeld door zo'n nieuws. Hij wilde me er vandaag van op de hoogte brengen. Zo goed ken ik de vrienden van A en L ook weer niet. Maar goed genoeg. A en L praten graag over hun vrienden en ik, hoor het graag. Daar ik -in betere gezondheid- regelmatig/wekelijks de kinderen mee ging afhalen aan school, leerde ik ook die vriendenkring wat kennen. Als 'de vrienden' weer eens iets samen hadden gedaan, wat heel regelmatig gebeurde, hoorde ik nadien altijd wel hoe leuk het was geweest. De ziekte van hun vriendin had hen al erg aangegrepen. Ze waren hechte vrienden, in de juiste betekenis, want het woord 'vriend' wordt gemakkelijk misbruikt. Ook voor hen is het een zware klap. En daarom dus, kan ik nu, nog geen 24 uur na haar gecontroleerde overlijden, niks vrolijks schrijven. De Ardennen wachten wel...
Alle dagen lees ik wel een artikel over kanker. Over nieuwe medicatie. Over vanalles en nog wat. Vandaag stond er dan weer een artikel in de krant over een mediafiguur, mij onbekend maar soit, die een kankerattributenwinkel, pop up store, opende in het gentse. Ze heeft zelf ook kanker overwonnen en wil mensen over hun schaamte helpen met het verkopen van sjaaltjes en mutsen en dies meer. Geërgerd dacht ik bij mezelf: je wil er geld aan verdienen ja... zo'n stomme kankermutsen draag ik niet want da's nog een grotere 'kanker'stempel dan een kletskop.
Vandaag is dus weer zo'n dag... Ik ben zooo kwaad op kankerrrrr!!!
De perenboom is weg! We hebben/hadden er twee. Ene stond eigenlijk veel te dicht naast de tuinmuur, jeweetwel, de buurgrens. Buren hou je best te vriend, is onze strategie. Of, nog beter: doe niks bij een ander wat je zelf als onaardig zou ondervinden. Daar die boom ook schuin naar die muur toe groeide, besloten we om die ouwe perenboom dan toch maar weg te halen. Met hulp van makkers én na het inlichten van onze buren, werd het karwei geklaard. Chanse dat het weer meespeelde. Geen regen, jippie!!! Anders had het een modderploeteren geworden. Ik vroeg of ze de andere perenboom ook niet in één keer wilden snoeien, want dat is ook hoognodig... al enkele jaren. Nu steekt de stronk van één boom nog in de grond en de andere is deftig gekortwiekt. Wat hebben we veel licht in huis nu! Maar... Ook al nam onze makker een ferm deel hout mee, er ligt nog heel wat hout in de tuin gestapeld. Ik voelde me redelijk goed en kon het niet aanzien. De motivatie om de handen uit de mouwen te steken was dus niet ver zoek. Ik heb me dus geëngageerd om takken klein te knippen met een snoeitang. Hoewel ik tussendoor nood had aan uitblazen, ging dat werkje redelijk goed. Dit -zo herinner ik me- was ook zo alvorens de kanker werd vastgesteld. Ik had toen al heel wat pijn, maar als ik in de tuin werkte ebte die pijn precies wat weg. Als ik wat lang stap of gewoon sta (bijv. wachten in de winkel ofzo) kan ik niet rechtop blijven staan. Maar als ik bezig ben in de tuin, sta ik niet stil natuurlijk, ik blijf in beweging. Enfin, tot m'n eigen verbazing, kon ik onze groene container vullen met afvalhout in kleine stukjes gesneden.
Vandaag, is 't andere koek. Of zou ik beter schrijven 'cake'? Zondagochtend. Straks gaan we naar de ouders van m'n schoondochtertje. Een zeer fijn stelletje. We doen daarom niks speciaals in huis. Nou, dat dacht ik toch oorspronkelijk. Maar al tijdens het ontbijt dat E me voorzette merkte ik dat hij een cake zou maken. 't Is altijd wel een leuke bedoening om hem zijn cakespinsels te zien creëren. Eerst vraagt hij hoeveel van dit erbij moet als hij bijv. zoveel eieren gebruikt. Maar uiteindelijk meet hij niks af en kapt hij er maar wat bij. Telkens met het commentaar: 'k ga dat zo es proberen... Dit wordt dus een spannend uitkijken naar veronderstelde zoetigheid... En ik? Ik, blijf rustig gezeten in m'n gemakkelijke stoel en hou me kalm om op een zo optimaal mogelijke manier een aangenaam regendagje tegemoet te gaan...
Niet lang geleden, kwam één van m'n zussen me thuis ophalen. We reden met haar pick-up (echt een toffe rammelkar om mee te rijden) naar haar thuis. M'n gitaar ingepakt, samen met een bundeltje songs die ik de laatste tijd maar af en toe ter hand neem. 'k Heb gitaar spelen nooit als vermoeiend beschouwd. Integendeel. Maar nu ervaar ik dat wel degelijk zo. Doch, dat was de afspraak. Nouja, ik bedoel niet dat de afspraak was om gitaarspelen vermoeiend te vinden. De afspraak was, die gitaar mee te brengen naar haar thuis. Enfin, ondertussen had m'n nichtje, m'n zus haar dochter, gehoord dat ik kwam en ook zij wilde erbij zijn. Idem dito nog een andere zus, die een beetje later zou komen. Dat was natuurlijk een behoorlijk leuke verrassing. Gitaar en mandoline werden afgewisseld met getater en gezwans. M'n schoonzus heeft een deel van die gekdoenerij opgenomen. Hiermee zal nog wel gelachen worden nadien... We hebben ons samen verdomd goed geamuseerd. 'k Wil dat heus nog wel een keertje over doen. De tijd is voorbij gevlogen. Dit was nog eens een ferme time-out. We hebben het wel effe over kanker gehad, maar enkel het hoognodige verteld. Niet aan kanker denken is zo ontspannend.
Na nog een weekje geduld, was het dan zover. We kunnen de chemo weer opstarten, of verder zetten. Hangt ervan af vanuit welke hoek je't bekijkt. Het is een dubbel gevoel hoor. Het aller-allerliefst krijg ik geen chemo. Maar da's dan -toegegeven- een beetje geredeneerd als een kip-zonder-kop. Ik ga ervan uit dat ik zonder chemo niet lang meer zou vertoeven in m'n kleine paradijs. Er is teveel dat ik zou moeten opgeven. Dus, zolang ik ermee overweg kan, juich ik (oh... ironie) die chemo dan maar toe. 't Is het dubbel en dik waard. Hoewel ik toch heel regelmatig aan de dood denk. Niet in de zin van: hoe zou het zijn... en blablabla... nee... Maar ik zie het momenteel als al die lieverds om me heen opgeven. Conclusie: mensenlief, ik geniet van alles om me heen.
Afgelopen zondag was er perenpluk in onze tuin. Wat wil je, met twee perenbomen in ons stadstuintje...? Zonen en hun gezinnetje zakten af naar ons Berchem om te plukken. De kleinkinderen waren gretig. Of, toch zo gretig mogelijk tot in zekere mate. De kleinste is 9 maanden. Nog wat jong om in de bomen te klimmen. M'n kleindochtertje, de oudste der klein-telgen, besloot na tien peren te hebben geplukt dat het nu haar plicht was om voor de benjamien te zorgen. De twee jongens werden in de lucht gestoken om die hooghangende peren te naderen. De schoondochters hadden al snel erg veel te vertellen aan mekaar, dus werd de perenpluk eerder een echte mannenzaak. Naderhand wat broodjes uit het vuistje. En ik, onderuit in m'n zetel, want ik had naweeën van de chemo. Het was natuurlijk wel druk, maar niet overdreven. Niettegenstaande was ik naderhand uitgeteld. En wie ruimde alles op en poetste alles? Yep, manlief. Da's gene gouden maar een edelstenen man, die van mij...
Nogmaals geen chemo gehad. Bloedplaatjes waren wel beter maar De Witte(n) zijn lui en rebels. Geen andere optie dan een njet dus. Deze keer moest er niks anders toegediend worden dus rond de middag mocht ik naar huis. Raar, maar ik was die namiddag bekaf. Dus deed ik het enige dat een mens kan doen in zo'n situatie. Slapen in m'n luie stoel, zoals het betaamt.
Zaterdag hielden we met Opsinjoren een bbq in de straat, om de zomer uit te wuiven (spijtig genoeg). 't Was best gezellig, niet te druk én lekker. Een voordeel waarvan ik gebruik heb kunnen maken is, dat na twee keren chemo overslaan, ik terug meer proef van het eten. De scampi's proefden dus wel degelijk naar scampi's. De buren hun nieuwsgierige honger kon ook worden gestild. Als ik buiten kom, groet ik de mensen kort, maar ik blijf nooit staan voor een babbel. Dat gaat niet goed, wegens veel te vermoeiend. Ik merk natuurlijk wel de nieuwsgierige blikken. Maar nu, gezeten aan de tafel mochten de vragen worden gesteld. 'k Heb natuurlijk ook wel gezegd dat ik ook nog graag over iets anders praat, nu ik nog eens buiten kom. Men begreep het. Da's fijn.
'k Heb ook m'n gitaar nog eens in m'n pollen gehad. Dankzij m'n zus, die onlangs ook eentje kocht en eerder deze week langs kwam. Ze vertelde dat ze een nummer was aan 't instuderen. Dus heb ik ook dat nummerke gezocht op youtube. 't Is niet moeilijk, maar 't is nog eens wat anders. Het nummer ken ik niet zo goed, dus moet ik dat eerst wat beter leren kennen. En dan komt dat dik in orde. We hebben al afgesproken dat als ik me goed genoeg voel, ik de volgende keer naar haar ga en m'n gitaar meeneem. Zo kunnen we samen een beetje de gitarrekes afstoffen bij wijze van spreken. Best plezierig om de gedachten zo te verzetten.
