|
'k Weet niet meer of dit de vorige maand ook zo was. Een maand tussen elke chemo is lang om specifieke periodes te onthouden. Dat onthouden op zich gaat vaneigens al veel moeilijker dan vroeger, merk ik. Ik steek al wat niet goed gaat maar op die chemo natuurlijk. Maar soms ben ik echt zo suf als wat en dàt, moet toch echt wel aan die medicatie liggen. Wat ik wel degelijk weet is, dat ik pijn heb. En ook, dat ik me herinner in de vorige chemoperiode ook zo'n pijnaanvallen te hebben gehad. Maar, was dat nu ook die laatste periode voor de nieuwe chemo?
M'n dagje was goed begonnen hoor. Maar ik was alweer enkele dagen aan meer Oxynorm (morfine) toe. Zolang het de spuigaten niet uitloopt, is er niet echt een probleem. Feit is, dat, wanneer ik dit tussendoor inneem, ik wel degelijk pijn heb. En dat op zich wijst op ongemak, da's nogal wiedes. We trokken gisteren naar onze Koekenstad. Lang geleden weeral. We gingen het rustig aan doen. En zo belandden we via de kruidentuin, heerlijk rustig aan Erik's arm, eerst naar de Kampeerder. Ja, het is zover, ik heb me een wandelstok aangeschaft. In de Bourla een koffietje gedronken. Maar toen begonnen de krampen, dus snel een Oxynorm ingenomen, zodat de boel niet helemaal zou door zetten. Kramp, kramp, kra-amp... Dus, blijven zitten tot het een ietwat beter ging. Als je dat op zo' n plaats krijgt, moet ge'r door hé. Thuis ga ik dan neerliggen, in 't stad kan ik moeilijk op straat gaan liggen... Maar ook dat gaat inderdaad wel over na een tijd. Dan via de Huidevetterstraat, effe één en ander in orde brengen in de basestore. En van daar trokken we richting Stadsbibliotheek. De tentoonstelling 'zeven zeeën' wilde ik al een tijdje bekijken. 't Is er van gekomen! We waren wat vroeg, maar zijn dan in de Via Via een kleinigheidje gaan eten, zodat ik m'n middagpillekes kon slikken. 't Is toch wel wat. Maar, oké, het verliep allemaal op z'n best.
Na het zeven zeeënbezoekje, namen we tram 11 huiswaarts en alles verliep vlotjes. Ik was ten einde m'n latijn en heb me in de tuin neergekwakt. In de hangmat, want die hebben we terug geïnstalleerd. Doet zo goed! Voldoende zon om te genieten van warme temperaturen. Maar m'n middenrif is zo onaangenaam gezwollen dat ik me niet goed voel bij elke stap die ik zet. Heb ik misschien teveel gedaan gisteren, of vorige dagen? 't Is vrij moeilijk om er achter te komen. Je kan toch niet continue bezig zijn met het hoe en wat en waarom en hoeveel je doet? Ik denk soms dat het sommige ongemakken waard is, om even niet aan die kanker te denken en je goed te voelen met de dingen die je gewoonweg doet. Als je dus naderhand 'last' hebt, is het dat soms waard. Maar tja... dan moet het wel met mate zijn natuurlijk. De proporties kloppen nu eventjes niet.
Vingertjes zeer bewust aan't verzorgen nu, want gitaarspelen heeft me kloven bezorgd, die redelijk diep zijn en niet genezen. Enkele dagen geen gitaar is mijn straf. 's Avond zalf en een pleister, zodat het goed kan intrekken. Het is ondertussen al weer beter. Dus zo gauw ik me beter voel, kan ik ook weer met die beste vriend op amusement rekenen. Jajaaaa... tralala la liere.
|
