Hoewel ik niet echt depri ben, is het toch moeilijk om elke dag positief te blijven. De sleur... die knaagt bovenop het fysieke knagen in het middenrif. Met sleur heb ik nooit goed kunnen omgaan. Wellicht is dat de hoofdreden waarom ik mijn job zo graag deed. Als E. thuis is, is er nog het eventuele gesprek dat de boel draaiend houdt voor mij. Maar tja, vrije dagen heeft hij niet meer. Al z'n vakantiedagen en sociale verlofdagen zijn op. Hij kan nog wel af en toe weg blijven van het werk indien nodig, maar dat wordt ook financieel zwaarder dan.
Als ik tijdens goed-weer-dagen in de tuin kan zitten, ben ik al tevreden. Maar die dagen zijn de laatste weken zeldzaam. We begonnen dit jaar een vroege herfst als je't mij vraagt. Ook als het koud maar zonnig is, zet ik me achter het glas in de zon en warm ik heerlijk op. Binnenshuis. Zoniet, doe ik dat naast de centrale verwarming, ook binnen (jippie, toch nog een poging tot 'vrolijke noot'). Maar da's saaier.
'k Heb de laatste tijd al wat slechte dagen gehad. Te zware chemo is de schuldige. Gelukkig heeft men die nu wat aangepast en ik hoop er snel weer wat bovenop te komen. Niks, maar dan ook helemaal niks kunnen doen is niet bevorderlijk voor de geest. Af en toe kan E. me overhalen voor een kleine wandeling. Eigenlijk is het maar goed dat hij zoveel werk in huis heeft, zodat hij niet tussen vier muren ingesloten zit. Dit jaar hebben we nog niks gevolgd van de Zomer van Antwerpen. Da's uitzonderlijk. Wanneer ik E. zeg dat hij gerust naar een openluchtvoorstelling kan gaan, houdt hij het voor bekeken als ik niet mee kan. Zonde toch... En nu komen de boekjes met theaterprogramma's in de bus. O, zo graag zou ik wat reserveren, maar ik durf niet goed. Zelfs al is het voor in maart... *Zucht...*
