Eindelijk... ik zie m'n lieve kleine engel. Ik hoorde z'n kleine voetjes al trippelen in de gang, op weg naar m'n kamer. Ze waren zo schattig en zoet om te horen, toen, wist ik nog niet dat het zijn voetjes waren. Maar nu, lijkt het of ik het -natuurlijk toch wel- wist. Wanneer ik hem in het deurgat zie verschijnen, gaat m'n hart dubbel zo snel slaan. Hij en z'n wat oudere broer zijn m'n genezing. Broer moet wachten, hij is bij familie verder weg. Drie jaar en met een hoop vragen, moest hij hals over kop bij hen logeren voor 14 dagen. Hij blijkt het er naderhand ook best moeilijk mee te hebben gehad, merk ik. Zij hebben de magie waar ik me aan vasthou en optrek. Net zoals vele ouders dat in moeilijke tijden doen. De kracht van je ziel, hun vermogen om je te laten wedijveren met een te vroeg aangekondigde dood. Ik had het geluk, dat het tijdig is opgemerkt en nog kon geopereerd worden. Ach, de dokter heeft ook z'n inbreng, beslist. Maar de genezing naderhand loopt het best door deze momenten.
Hij wist dat ie z'n mama zou bezoeken. Nog te klein om z'n hartje uit te storten in woordjes, maar gevoelens spreken des te meer. Eventjes is er de aarzeling, in het deurgat. Wat een vreemde plaats om mama te zien. Mama in pyama, ook raar... Maar dan is er mama's welkom, de liefde drijft door de kamer, raakt hem, niets of niemand kan ons scheiden tijdens dit moment van weerzien. Chemie in m'n lichaam, geeft me de kracht die ik zonet niet had, doet me doen, wat ik niet mag. Ik buk me en neem hem op m'n arm, hem knuffelend, want heb het gevoel dat ik veel moet in halen. Hij laat het allemaal toe. Hij wordt goed verzorgd bij z'n tante, hij komt niks tekort. Maar tante kan mama niet vervangen, da's onmogelijk voor een dreumes van anderhalf jaar. De opkikker doet ook hem goed.
Ik, heb chanse gehad. Reeds lang had ik pijn in m'n buik. De dokter, want ik was heus wel naar de dokter geweest, meermaals zelfs, dacht dat de oorzaak van de pijn bij m'n darmflora lag. Steeds weer kreeg ik een verzachtend dieet voor de vertering toegewezen. Soms medicatie, maar ik bleef sukkelen. Dan ging het weer wat beter, om dan plots weer krampen te krijgen. Misschien legde ik zelf niet goed uit aan de dokter wat ik nou net voelde. Misschien was hij te zeker. Toen ik niet meer kon van de pijn, probeerde ik een dringende afspraak te krijgen bij m'n gyneacoloog, ten einde raad... Maar daar kon ik pas terecht binnen enkele weken. Dus, liep ik nog enkele dagen rond met die pijn. Tot m'n schoonzus me voorstelde naar het spreekuur te gaan bij haar gyneacoloog. Toen ik -eindelijk- daar terecht kwam kon ik haast niet meer gewoon stappen van de pijn. Elke stap die ik zette, deed m'n buik vreselijk pijn.
De wachtkamer zat zo goed als vol, maar het vorderde. Braaf als ik ben, vroeg ik niet om voor te gaan, ik wachtte geduldig mijn beurt af. Geen zin om te praten, te lezen... Enkel, stil zitten wachten, meer hoefde ik niet. Maar toen kwam het bericht van een bevalling. De dokter moest dringend weg. Hij verontschuldigde zich bij de wachtenden en zei dat we mochten blijven zitten, maar dat ie niet wist hoe lang het zou duren. Wanneer we zouden willen, konden we een nieuwe afspraak maken. De meesten vertrokken. Ik bleef. Ik kon niet vertrekken, ik voelde dat ik het me niet langer kon permitteren, niet in te grijpen. Al wachtende kreeg ik een crisis en viel haast van m'n stoel. Maar, ik hield me dapper. Ik zei niks, verging van de pijn en bleef zo goed als het ging, zitten. De enkelen in de wachtkamer zagen het. Ze vroegen of alles oké was. Toen de dokter terug kwam, lieten ze me eerst bij hem. Ik sprak niet tegen, was blij, dat ik mocht. Ik verloor enorm veel bloed. Al wat ik nog kon zeggen tegen de dokter was: 'dokter, ik heb zo'n pijn'. Hij zag onmiddellijk dat het niet goed met me ging. Ik mocht niet meer met het openbaar vervoer naar huis, moest de taxi bellen of me laten ophalen door iemand. Hij gaf me een briefje mee en moest dezelfde avond nog naar het ziekenhuis om morgen te worden geopereerd.
Bleek dat ik een cyste had, zo groot als een kokosnoot. De dokter had het nog niet meegemaakt. Door die cyste, had ik een buitenbaarmoederlijke gedaan, wat zoveel wil zeggen als een bevruchting in de eileider. Het vruchtje wordt te groot en blijft daar vast zitten. Daardoor barst die eileider open. Kortom, als ik die dag niet naar de gyneacoloog was gegaan, had m'n man bij thuiskomst van z'n werk, me waarschijnlijk doodbloedend in de zetel ofzo gevonden. Maar... het was niet zo, de timing zat goed. De ingreep was gebeurd.
Wanneer ik er jaren later aan terug denk. Is dit één van de schoonste momenten van m'n leven. Te weten, dat ik zelf het geluk heb gehad voor m'n kinderen te kunnen, mogen zorgen. Hun genegenheid te krijgen. Te genieten van hun lach en het wegwrijven van hun traan.
