Toen de oncologe me vanmiddag bezocht, vertelde ze me dat ik het zwaarste deel van de chemo achter de rug had. Wel, oké, dat zag ik heus wel zitten. Een tijd later moest ik nog eens op de weegschaal en wat bleek? Miekemot weegt bijkanst 5kg meer dan gisteren. M'n buik staat gezwollen, precies of een vel werd opgespannen over een te klein raam en staat scheurensklaar. Wat ik ook zou kunnen omschrijven als 'ik sta op springen.' Letterlijk en figuurlijk. 'k Heb me al beter gevoeld... Pijnloos zou ik dit ook niet bepaald noemen. De nachtverpleegster ziet het wat moedeloos aan. Ik krijg bijna compassie met haar. 'k Ga in op haar voorstel om toch de dr maar op te bellen met de vraag of ik een vochtafdrijver mag krijgen. Ja hoor, ik heb het er voor over om veel naar toilet te moeten lopen, in dit geval. We krijgen groen licht, wat ik als zeer bevredigend ervaar. Ik krijg immers hoe langer hoe meer moeite met bewegingsvrijheid en moet lachen met de dr haar bewering eerder vanmiddag. Ik vind dit deel van de chemo zwaarder. 't Is maar hoe je't bekijkt natuurlijk. Maar ik begrijp natuurlijk wel wat ze, de dr, bedoelde... In elk geval, ga ik gemiddeld elk kwartier naar het toilet. Dat zal me deze nacht wel zoet houden.
Het was rustig vandaag. Erik kwam. Heerlijk! Patricia en René ook. Rustig praten. Niet teveel door mekaar, want dan slaat m'n hoofd zowat op hol. Zij, m'n zus, heeft daar ook wat last van. Niks mis mee. Het gewoon simpel en rustig houden en dan lukt het. Slapen echter, zal komende nacht niet eenvoudig zijn. In dit geval zal ik in het ergste geval morgen 'een houten hamer vragen...' Een leuk verslag over Jorn en Dorien hun huwelijk werd me voorgeschoteld. En ook nu weer, zink ik tijdens het typen stilletjes weg in een welgemaakte roes waaraan ik behoefte heb. Voor alle duidelijkheid, is dit geen verwijzing naar een saaie huwelijksdag of manier van vertellen, maar eerder naar de slaperigheid ten gevolge van de verhoogde dosering van de medicatie. Geen omzwervingen dus. De blog een halte toeroepen om onderuit te gaan, hoewel in graag nog wel één en ander had willen neerpennen. Een halfzngatblogje mag ook... Soms...
'k Gaf het eerder al aan. De afgelopen maand verliep niet echt heel goed, wat pijn betreft. Woensdag bracht ik in zalig gezelschap door. Angel kwam me zoals gewoonlijk halen. Er was echter ook een surpriezeke voorzien. David en Maartje zijn terug uit vakantie en kwamen op bezoek. En, ooo, wat is Walt gegroeid. Baby af, peuter in volle glorie! Zo lief, zo knap, zo schattig, serieus en vrolijk. Gabriel en Noemi waren op chocoladekamp en heb ik niet gezien. Voor mij spijtig, maar ik denk dat zij zich erg goed amuseren. En dat is toch het belangrijkste. Het was echt leuk om nog eens samen te zijn met m'n gezinnetje. Zoals gewoonlijk was ik naderhand heel moe, maar het was het dubbel en dik waard.
Gisteren, donderdag brachten Patricia en René me naar het ziekenhuis voor m'n chemobehandeling. Die kon niet doorgaan. Bloed zit niet goed. Teveel zwelling, te zieke lever en dus vandaar ook die kakpijn. Het komt er op neer dat ik een nieuwe, zwaardere chemo ga krijgen. Elke 3 weken, zal ik een week opgenomen worden voor de chemo. Da's vrij intens. Maar, als m'n levenskwaliteit goed zit, is het 't waard. Ook maar afwachten, hoe het zal zitten met de nevenwerkingen... De pijnstillers werden al snel verhoogd, wat sowieso al voor een belangrijke verbetering garant staat. M'n humeur verbetert al direct. We krijgen wel een heuse veeg uit de pan als de dr ons vertelt hoe ik er met die zieke lever voor sta. Effe verwerken, die info. Momenteel moet ik in het hospitaal blijven tot eind volgende week. Halsoverkoptoestanden... Niet echt ons ding. Net als slecht nieuws verwerken voor iedereen moeilijk is. Ik neem me alleszins voor om te knokken.
Ik schrijf deze blog met de i-pad. Voor mij is het wat onhandiger dan thuis, op de computer. Geen foto's dus, voorlopig. Het is te vermoeiend om mogelijkheden op te zoeken. Ik val haast al typend in slaap. Ophouden is aan de orde. En morgen, meer en ander nieuws ter aanvulling. Hopelijk... We zien wel.
Tomorrowland, Borgermuziekdingesrock, Boechout euh... Sfinckx dus, en wat nog meer. Festivals met hopen. Uitgeregend. Tja, je kiest het weer niet hé. Een hoop festivals dit weekeinde die nattigheid voelden. Eigenlijk had m'n man graag naar Borgerhout gegaan. Toch denk ik, dat, ook met mooi weer, het niet zou zijn gelukt. Hij heeft weer eens gevanallest. Dat zijn momenten dat hij 's morgens nog niet weet wat hij gaat doen, maar wel één en ander in gedachten heeft. Zo'n dag kan helemaal anders uitdraaien dan we zouden durven denken. Hoe lossen we dat op? Als dat al moet opgelost worden dan... Gewoon door niet vooruit te denken. Op gevoel dingen doen of laten. Toegegeven, als je echt wat moet gedaan krijgen binnen een tijdstip, is dit niet echt de meest adequate manier. Maar ik vind wel dat een weekeinde relaxed moet zijn. Als dàt voor hem op die manier kan, dan wordt het zo gedaan.
Zaterdag is niet echt mijn dagje. Op een bepaald ogenblik overweeg ik zelfs om naar het hospitaal te gaan. Ik kan niet overweg met dat opgezwollen gevoel in de buik. Als ik heb geslikt wat toegelaten is, kan ik nog steeds niet goed overweg met de pijn. Maar toch wil ik nog afwachten. Zondag is wat beter. Ik hou me erg rustig en hoef niks tussendoor te slikken. De zon komt in de voormiddag nog groeten. De hangmat wordt opgehangen en ik leg me er als een queen of sheba in te rusten. Als ik die buikspieren maar volledig kan ontspannen, lukt het me aardig om me een stapje hoger in de comfortzone te hijsen. De zon haar bijdrage helpt ook natuurlijk. Ondanks de zon, is mijn gevecht ook een belangrijke reden waarom Erik zich niet volledig kan concentreren op wat hij allemaal op z'n to-do-lijstje heeft staan. Weet ik wel... Eens de zon besluit zich terug te trekken achter een pak grijze regenwolken, zet ik me aan de computer. Er moet werk gemaakt worden van m'n project 'Moeke Bee'. Ik had een reeks foto's gescand, maar niet goed. Dat moest dus over gedaan worden. Tijdrovend. Niet erg. Maar lang aan de computer blijven zitten, lukt me niet goed. Toch speel ik het klaar, om dan terug te vallen in de zetel onder een dekentje om m'n voeten warm te houden. Goed tegen de krampen waar ik ook veel last van heb.
M'n nichtje is ondertussen bevallen van een babymeisje. Fantastisch hé! Bijna 3 weken te vroeg, maar toch een wijs voldragenlijkend kindje. Alles is prima met beiden en ik heb zo'n flauw vermoeden dat het met papa Bert ook goed gaat. Haar mama, mijn zus, weet met haar feestgevoelens geen blijf daarvan ben ik zeker. Zij is nu een brok zenuwen want wil nog vanalles in orde krijgen, zoals oa het vikingbedje dat ze is aan't maken voor kleine Isa. Ik laat haar dus nog maar effe gerust zodat ze ongestoord haar ding kan doen.
