Negentien december van het jaar tweeduizend en twaalf, voor de statistieken... De nacht duurde lang. Wel tijdig naar bed gegaan, maar slapen... ho maar... om één of andere reden bleef haar systeem maar doordraaien. Het gebeurt wel meer dat ze zich moet concentreren om zich te ontspannen en dan, plots, eindelijk in slaap geraakt. Deze keer helpt het niet. Haar schelp, zijne de buitenkant van haar fysiek kan ze ontspannen, maar de binnenkant wil niet, kan niet, lukt niet. Ook echtgenoot heeft er 'last' van en heeft zich al snel terug naar de leefruimte begeven. Om halfvier geeft ook zij het op. Ze trekt naar beneden en nodigt ega uit om samen een gebakken broodje te eten met gesmolten kaas en tomaat en, en, en... Lekker!!! En daarna, hupsakee, terug naar de bedstee.
Om één of andere reden deert de natte grijze ochtend haar niet, wanneer ze om 11u aan de ontbijttafel zitten. Hij zegt: 'Bwaaa... zo'n vies weer, regen, regen en nog eens regen.' Zij antwoordt: 'Bwaaa... we zitten droog, we zitten warm, we zitten in een mooie ruimte (kleurrijk ingericht). Wat meer heeft een mens nodig op zo'n natte ochtend?' Hij schenkt haar een welgemeende glimlach. Jeujjj! Daarna wordt één en ander opgeruimd en niet veel later staat een natte collegabuurvriend voor de deur. Jeujjj! Ze genieten van een toch wel mooie niet vermoeiende dag. Er worden veel foto's bekeken. Vakantiekiekjes. Allemaal met mooi weer genomen. Blauwe luchten zonnige fleurige foto's. Ondertussen wordt regen drop en drop regen. Och, het is zo ontspannend en daarom het beste geneesmiddel voor alle kwalen. Ook wanneer hij weggaat, besluiten ze dat ze een stralende vakantiedag hebben doorgebracht. Pas later voelt ze dat ze moe is. Het avondeten wordt dus een diepvriespizza in de oven. Kwartierke wachten en smullen maar. Ook dat, is geen zonde. Het mag af en toe, nee, het moet zelfs af en toe.
Later op de avond vraagt man of ze geen zin heeft te om gaan wandelen. Eigenlijk heeft ze dat niet. Ze zit nu warm en knus in haar zetel, haar beste vriend voor het moment. Tot ze beseft dat een wandeling misschien wel een juiste remedie is om straks wel een goede nachtrust te genieten. Het regent nog steeds, maar ze besluiten naar de stad te trekken. Even later zitten ze op de tram. Ze maken een wandeling langs etalages, verlichte en versierde straten door de stad. Kerstbomen met hopen. Er loopt niet veel volk rond. Schuldige zal het weer wel zijn. Ze zien de lelijke gesloten kerstkraampjes in het centrum. Zonde, want nu is de charme van de Grote Markt weg. Het grote rad rijst als een grote neonkerstbal op. Ze nemen plaats. Ze heeft zin om te gillen. Gewoon gillen, zomaar, wanneer ze boven de stad uitkijkt, naar de zwarte kronkelende Schelde geflankeerd door de verlichte straten als kerstslingers. Eindigend in het zwart van de nacht. Ze zet het gilgevoel om naar lachen.
Beginnen schrijven. Schrappen. Nog maar eens herbeginnen. Niet goed. Herschrappen dus. Een derde maal dan maar. Drie maal scheepsrecht...? Nee. Niks van. Deleten. Volhouden, want ze had toch zin om wat te schrijven... Maar nee, ook niet goed. Weg ermee! Het wordt niks. Te moedeloos. Te plat. Te.. niet goed. Hoewel, ze niet mag klagen hoor. Ze is het moe zijn, moe. Weet je... ze gaat effe een mooie foto zoeken om te ondersteunen. Misschien helpt dat.
Ze doet niks liever dan wat ze nu doet. 't Kan dus niet beter. Hoewel... er zijn nog wel wat dingen op te sommen die plezieriger zouden zijn. Maar gezien de omstandigheden, is het beter stapvoets erop vooruit te gaan. Nee, het hoeft helemaal niet wereldschokkend te zijn. Ze is al heel content met het chemo-eind in zicht. Nog eentje te gaan. Eerst deze nog effe onder de knieën krijgen. Daarvoor heeft ze drie weken tijd. Wanneer ze het hospitaal binnen gaat, weet ze, dat het een dagje van lange adem zal worden. Een te laat uur om te beginnen, zie je. Veel te druk. Al die kankerkankers van vele -patiënten moeten worden in toom gehouden. Een hoop miserie van een ander zie je daar passeren, wachtend op het te ondergane onderzoek en de uitslag van je bloed. En... als het dan nog effe kan, ook wachten op een kamer die vrij komt, voor je behandeling. Ondertussen krijgt ze de welkome afwisseling van een onderhoud met de oncologe. Deze keer laat ze zich goed onderzoeken onder de rechter oksel, want al een tijdje voelt ze daar iets raars, lichtjes gevoelig. De oncologe stelt haar gerust. Misschien een overbelansting van de arm ofzo? Probeert ze. En ja hoor, wikkend en wegend komen ze'r achter dat ze de laatste tijd veel breit. Mutsen en sjaals worden om de oren geslaan, bij wijze van spreken. En soms voelt ze dat wel op den lange duur in haar rechter schouder. Dat zal 't dan wel zijn, wordt er met een glimlach besloten. Na haast 5 uren aanwezigheid, voor een uurke therapie, kunnen patiënte en gemaal terug naar huis. Oeffff...
Het breikwerk vordert inderdaad wel vlotjes. Manlief 's muts is ook klaar geraakt. Hoewel ze zich herhaaldelijk moest herpakken door foutieve steken weer uit te trekken en correct terug breien. Geconcentreerd tellen en steken op de juiste manier opzij laten rusten, valt niet altijd mee als er gepraat wordt enz. Hij, is alleszins zeer tevreden met z'n nieuwe muts. Nu de loop (lees, ronde sjaal) nog. Optellen, aftellen, 't maakt niet uit. De tijd vliegt, ook al is ze bijna 6 maanden thuis. Ze heeft helemaal niet 't gevoel van verveling, ook al doet ze niet echt veel huishoudelijke karweien tussendoor. Nee, er moet beslist ook gerust worden. Veel meer dan net na de operatie. Ze geniet van de gemoedelijke bezoekjes van vrienden, die ook weer steeds zorgen voor nieuwe onderwerpen van conversatie. Gelukkig gaat het niet steeds over kanker... pffffttt... 't Mag wel zeker... Vorige week genoot ze van een bezoekje aan het museum Plantin Moretus. Daar moet ze jaarlijks toch wel eens binnen om te verademen en vooral zich te vergapen aan de drukkerijpersen, zetkasten, met leder beslagen muren, middeleeuwse bedtoestanden, delfts betegelde haardmuren en de oeroude bibliotheek. Teveel om op te noemen. Ook gisteren, mooi weer zijnde, en de dag na de therapie, nog in goeden doen, kon ze haar liefste vriend zo ver krijgen om met de bus naar Lier te rijden. Daar wat rond te hangen om dan weer af te zakken naar huis. De blauwe koude lucht, zorgde voor een zonnige verademing tussen kerk- en Zimmertoren. De mooie gevels op de marktplaatsen en Nete-oever zorgden voor een pittoresk zicht en gevoel.
Yep... ze weet dat ze dra weer effe een stapje achteruit moet zetten, maar voorlopig geniet ze van 'de dingen'.
Nou, die ... -periode is weer achter de rug. Het leven gaat door. Nog enkele goede dagen te gaan alvorens alweer... Voordeel? De winterspullen voor de kleinkinderen zijn gebreid. En... ze is wol gaan bijhalen, want gaat nu voor manlief muts en sjaal breien. Kabels. Telwerk dus. Kijken of het lukt... Ze had een druk weekeinde. Zaterdag ging ze met kleindochter en vriendin naar een optreden van Kommil Foo en de Filharmonie. 't Zat goed. Ze genoot van de show evenzeer als van het al grote kleintje. Thuis gekomen, genoten ze van een kop met taart. Manlief was ondertussen wat inkoopjes gaan doen en had taart mee gebracht. En dan, samen gegeten en kleine N. naar huis gebracht. Ondertussen was het avond. Ook nog afgesproken om zondag kleinzoontje te laten komen.
Zondag dan werd kleinzoontje gebracht. Samen spelen, samen vanallessen. Het weer was te bar, dus thuis gebleven, maar vooral veel aandacht aan kleine G. gegeven. Zalig! Kleine annekdote... Ze vertelt iets over een zus. Hij vraagt: Hoe heet je zus ook weer? Zij antwoordt: Kristien. Mooi gearticuleerd, want hij leerde net de 'r' goed uit te spreken. Hij vraagt daarop: Waarom tien??? ...fantastisch gewoon! Jongste zoon en -dochter komen langs. Zij vertellen over hun fijne vakantie in Miami. Ze is blij, die twee youngsters nog eens te zien. Er worden foto's bekeken en vooral, veel verteld. Hoe fijn!!! En wanneer het koppeltje al weer weg is, duurt het niet te lang of A & L komen. Er was afgesproken dat ze zouden blijven spagetti eten. Gelukkig kookt manlief. In de voormiddag maakte zij al rijstpap, onder het begeleidend spelen met kleinzoontje. Er wordt genoten van het eten en verteld over de atletiekwedstrijd van kleindochter. Wanneer alles op is, en opgeruimd, trekken A & L met de kinderen huiswaarts.
Zij... is bekaf en ploft neer in haar zetel. Het was een zeer druk weekeinde en ze wordt het gewaar. Maandag, sprak ze af met een vriendin in de stad. Daar hangen ze enkele uren rond. Niet dat ze veel stappen. Enkele winkels worden aangedaan, maar er worden pauzes ingelast. Tater tater water bij een kop thee of warme chocomelk. En dan, weer naar huis. Ze zucht: Oef, 'k doe het mezelf aan, zoveel drukte. Morgen blijf ik thuis! Maar ze vergat dat ze een afspraak had in de kliniek. Dus dinsdag, hupsakee, naar de dienst radiologie voor info... én... medicatie die men eerder was vergeten mee te geven, eensklaps opgehaald. Ze kreeg uitleg over wat men juist zal doen met de bestraling. Wat het juist inhoudt en over de bijwerkingen. Het mag toch tellen. Ze zal 7 weken bestraling krijgen. Eerder sprak men van 5 weken... Dohhh... Telkens 5 dagen per week. Jakkessssss... Aan de rest wil ze nog niet denken. Na het ziekenhuis nog langs het werk om de verlenging van het ziekteverlof door te geven. En dan nog naar een collega op bezoek. Dat was natuurlijk weer wat teveel van het goede. Maar, morgen, blijft ze thuis. Dan heeft ze enkel een afspraak met haar huisdokter. Want sommige neveneffecten van de chemo moet ze toch nog even bespreken met hem...
Het moet haar van het hart. Ze is effe serieus onder de indruk van een mail die ze kreeg. Het gaat over een schoolvriendin. Ze zien mekaar zelden, maar de band is en blijft. Ze zijn erg verschillend en dat is nou net het aantrekkelijke aan die vriendschap. Telkens weer, denkt ze: 'Tja, typisch hé... zo zou ik nooit reageren', maar des te meer vindt ze't aanmoedigend dat haar vriendin nou net wél zo reageert in een situatie. Deze vriendschap is zo eentje die gebaseerd is op het anders zijn met veel respect voor mekaar. Zo was het vroeger en blijkbaar blijft het zo. Want elk persoontje is zichzelve met z'n eigen waarden en deugden, die daarom niet beter, noch slechter zijn dan die van anderen. Een mooie vriendschap dus, waarvan ze nooit had durven denken dat die blijvend zou zijn. Mekaar lang, zeer lang uit het oog verloren, kwamen ze mekaar toevallig tegen. Onderweg ergens naartoe. Herkenning. Zonder moeite, ook na al die jaren. Allebei niet veel veranderd, blijkbaar. Zo gaat dat met vrienden hé. Klapje. Kusje. Afspraakje geregeld. Fijn. Het kwam er van. Zo geslaagd dat het voor herhaling vatbaar zou zijn, besloten ze. Ze zouden het nog eens over doen. Met partner. De eerste keer na lang, hadden ze er beiden voorkeur aan gegeven om zonder partner bij te praten. Ondertussen mailadressen uitgewisseld. Het contact bleef, bij wijlen, maar zeker niet dik. Wel echt. Toen kwam kanker. Er werd niks meer afgesproken. Zij, wilde haar vriendin er eigenlijk liever niet over mailen. Waarom ook? Men moet geen contacten zoeken op zo'n basis. Kankernieuws geeft mensen dikwijls een slecht gevoel. Ze willen 'iets' goedmaken en besluiten je te bezoeken, medeleven betonen. Allemaal wel lief bedoeld natuurlijk. Maar dat zijn korte blijdschapjes, geen echte pure, van binnenuit, blijvend brandend in je hart. Nee dus. Nog maar gewacht. Na een hele tijd, mist ze haar vriendin toch. Ze besluit een mailtje te sturen. Ze besluit dat haar vriendin wel het recht heeft om te weten... Een kort en bondige mail dus. Niet te zakelijk koud, maar ook niet uitgebreid. Kleine uitleg waarom het zo lang duurde vooraleer ze contact opnam. Geen verontschuldiging, want niet nodig. Zeer kort daarop krijgt ze antwoord van haar vriendin. Die werd ook geopereerd aan borstkanker, een klein half jaartje voor haar. Zij vertelt ook haar kankerverhaal. Haar ervaringen. Tranen ontsnappen bij het lezen. Geen vreugdetranen, maar tranen van verbond. Meeleven is er zeker. Triestig bericht? Van en naar allebei? Ja, da's zeker zo. Maar toeval of niet, dàt hebben ze dan toch wel gemeen. Ze schreven allebei ook over de positieve dingen, die je leven ver(k)ankeren. Ze kennen mekaars verhaal, al jaren. Dit, maakt de band enkel nog sterker, veel sterker. Vriendin is ondertussen verder weg gaan wonen. Afspreken zal dus niet zo eenvoudig zijn. Rekening houdend met therapie, vermoeidheid, misselijkheid... Maar de goesting is er zeker!!!
Aftellen. Het heeft wel iets bemoedigends. Hoewel het de tijd met grote schreden voor je uit schuift. Ondertussen is ze al 5 maanden thuis. Hoewel ze toch wel een niet te versmaden deel van haar thuiszit heeft verwenst, vliegt die tijd nog. Misschien ligt het ook wel wat aan de manier waarop ze 'm zo waardevol mogelijk probeer in te vullen, daar waar het mogelijk is.
Afgelopen maandag had ze chemo. Nu, enkele dagen later, is het dus normaal (bij deze chemo) dat ze last begin te ondervinden. Het hoeft, zoals bij de vorige, niet direct hé. Manlief is nog enkele dagen thuis gebleven. Goed gezelschap wordt niet onder waarde geschat, dus gingen ze gisteren een wandeling maken. Hij, had enkele weken geleden iets gelezen in een blaadje over Wortel. Een kolonie voor zwervers, waar nu natuurreservaat zou zijn. Prachtige foto's vergezellen het artikel. In de Kempen. Dus, daar ze gisteren voelde dat het -rustig aan weliswaar- zou gaan, trokken ze'r met de wagen op uit. Wortel ligt bij Hoogstraten. Goed aangegeven. Niet moeten zoeken dus. Het lijkt een groot domein, ruige bebossing. 't Heeft wel iets. Maar, spijtig genoeg kan je niet veel kanten uit. De boel is grotendeels privé. Nou, ja... veel kan er dus niet gewandeld worden, tenzij gewoonweg rechtdoor, naast de prikkeldraad, of 't scheelt niet veel. Mooi en zeer rustig is het zeker. Maar door het artikel, lagen de verwachtingen hoger dan de (hun) realiteit. Niettegenstaande deed de wandeling heerlijk goed. Zelfs, ook al begon het te regenen. Ze wandelden een groot uur en ze was blij weer aan de wagen te komen, want ze had nood aan uitblazen. Hij reed, zij rustte huiswaarts. Eens thuis, opgewarmd met een heerlijke kom coventgardensoep.
Vandaag... is't andere soep... Maar, 't hoort erbij...
Vandaag is de laatste dag voor de volgende d-day. De week zo goed als uitgewrongen, heeft ze zowat alle positiviteit die te vinden was, er uit gehaald. In zichzelve gestoken. Slot op de doos. Goed bewaren is de boodschap. En good vibes waren er beslist, met dank aan al diegene die ze haar bezorgden! Door middel van bezoekjes, berichtjes, natuurwandelingen en vooral, het aangenaam contact. Vandaag is het wat moeilijker om morgen van zich af te zetten. Ze moet al medicatie beginnen nemen en zo wordt ze met de neus op de feiten gedrukt. Er moet dus iets ondernomen worden. Gelukkig regent het niet de hele dag aan een stuk. Die fijne motregen wil ze wel trotseren. De hevige bui deze morgen zorgde enkel voor uitstel.
Er was een bloemententoonstelling in De Dames in Antwerpen. Makkie. Met de tram ernaartoe. De auto kon lekker binnen blijven. Hartje stad is niet moeilijk te bereiken. De tentoonstelling is zeker de moeite. Maar het gebouw is een excelente omgeving. De ingang is langs de Meir. Nog nooit kwam ze daar eerder. Het is zeer de moeite. Alleen spijtig dat het gebouw dringend aan renovatie toe is. Muur- en zolderingschilderingen zijn aan het afbrokkelen. Renaissence, voor zover zij er iets van kent. Ze kan er ook wreed naast zitten. Houden van, doet ze niet. Maar de kunstenaars respecteren doet ze zeker wel. Géén makkie om dit te maken. Als ze bedenkt dat kinderen les krijgen in zo'n omgeving, vind ze het reuze. Hopelijk worden die kinderen op hun schoolomgeving gewezen, als zijnde zeer speciaal. Het verzet haar gedachten zoals het hoort. Het was de bedoeling en is dus geslaagd.
Ze nemen de tram terug naar huis. Wanneer ze net voorbij Berchem Station zijn, merken ze nogal wat politie- en andere drukte op. O, ja... de Sinterklaasstoet van Berchem. Er staan nogal wat Sintedinges, grote wagens, zelfs enkele reuzen en verder een massa zwarte pieten en politie verzameld. Alle pieten maken er een heerlijke sport van om te wuiven. Eén doet teken, dat we hen moeten vergezellen.
Ze voelt zich stukken beter en wil het beste uit die ene week persen. Alles wat er maar te halen valt wil ze zich gulzig toe-eigenen. In de mate van het mogelijke. Start... het Schoonselhof. Daar is wandelen, hardlopen, bij wijze van spreken. Het is daar zo rustig, dat je'r iedereen voorbij steekt hé. Galgenhumor. Mag. De nog steeds prachtige herfstkleuren bewegen haar om -eindelijk- te gaan wandelen in het kerkhof-voor-alleman. Ze spreekt af met -dochter, die daar achter de hoek woont. Kindjes zijn naar school. Eentje nog thuis wegens te klein. Twee jaar. Te klein dus. Te klein waarvoor? Nee hoor, helemaal niet te klein. Hij is al een flinke kerel met een krachtig eigen willetje. Hij gaat mee, maar zit in de buggy, goed onder een dekentje, want het is best koud. Zo'n wandeling haalt het beste in een mens naar boven. Praten, babbel taterwater. Over vanalles en nogwat. Over hun diepste gevoelens, maar ook over koetjes en kalfjes. Leuk!
Daarna trekken ze naar het warme huisje van zoontjelief. Kleintje slaapt, blijft dus eventjes in de buggy. Zij, blijft tot de kindjes uit school komen. Hier moet nog geknuffeld worden straks. Kleintje wordt wakker. Altijd een beetje nors, wanneer hoofdje ontwaakt maar hartje nog dommelt. Maar op moekes schoot is dat al snel over. Ze toont een foto van hem, genomen vanmorgen in het kerkhof. Hij zegt: MIJ. Zij zegt: Elias. Hij zegt: Mij. Zij zegt Elias. Hij knikt ja, en zegt: Elias. Telkens moeke iets aanwijst op de foto's, zegt hij de woordjes die hij kent en herhaalt de woordjes die zij hem voorzegt. Echt een leuk spelletje; moeke-kleinzoon. Wat later straalt hij van geluk met broer en zus thuis. Hij heeft hen erg graag. Hij wil ook met Moeke spelen en komt haar tikken en kriebelen. Wanneer zij hem aanspreekt, antwoordt hij: Mij. Wanneer hij iets tegen z'n moeke zegt, klinkt het: JOUW.
Het bezittelijke is hem al duidelijk, merkt moeke. De juiste persoonlijke voornaamwoorden komen nog...
Eindelijk, is ze koortsvrij. Ondertussen heeft ze als bijnaam pillenslikster verdiend. Maar het gaat weer beter. Oef... OEF... O E FFFFFFF!!! Opluchting en vooral niet te uitbundig gaan vieren, maar in feeststemming is ze. Ze merkt aan haar man, dat ook hij het kan smaken. Gohhh, wat moet hij ook telkens doorstaan hé. Gisteren gingen ze naar het Braemhuis. Ze had eerder schrik dat het voor haar niet zou lukken. Zo'n middag moet je plannen met de gids enzo. Er gingen vrienden mee, het was allemaal gepland. Maar ze heeft er dan toch mee van kunnen genieten. Ze zou het vandaag ter compensatie heel rustig aan doen. Geen probleem. Het moet rustig. Maar het is zalig om het rustig aan te doen zonder pijn, zonder koorts. Alle andere ongemakken verdwijnen nu ook. De zweertjes in haar mond trekken ook weg. Ze kan terug drinken, laat staan eten. Alleen, heeft ze nog geen honger of apetijt. Maar da's het ergste bijlange niet hé. Ze kan zich terug makkelijker oppeppen nu. Want, toegegeven, da's niet altijd even makkelijk als je je continue slecht voelt. En... de zon schijnt ook nog... Yessssss!!!
Regelmatig ontvangt ze mails waarin naar haar gezondheid gevraagd wordt. Heel lief. Gisteren antwoordde ze op zo'n mail dat ze er zo goed bij stond als Obama. Net voorbij de helft. bij hem ging het over peilingen, bij haar over vergifbeurten. Nou, die peilingen moeten op z'n minst toch een positief gevoel gegeven hebben, ook al moest de boel hard gerelativeerd worden. Het zal hem, gisteren, tijdens het zenuwslopende wachten (hoewel ik beelden zag van een ijverige president, volop in de weer met aan de telefoon toch nog stemmen te ronselen) wel goed gedaan hebben. Zo ook voor haar. ...Persoonlijk dan. Ze is voorbij de helft. Hoeveel last ze ook heeft, nog steeds (verdoeme dat duurt lang deze keer), elke dag is een stap dichter naar the end. Vandaag werd ze wakker met pijn. Geen goed voorteken. Het duurt een tijd voor de pijnstiller effect heeft. MAAR... Maar, het eerste dat ze deed toen ze wakker werd, was de radio opzetten. Het nieuws was net gedaan en men herhaalde een laatste item. Ze hoorde nog net de zin: 'Obama heeft gewonnen in de meerderheid van de staten.' Ze besloot; vandaag is een GoedKarmaDag. Straks komt trouwens haar vriendin langs, om het geheel af te maken met de bekende kers op de taart. Tof!!! Oké, haar situatie valt niet te vergelijken, maar ach... met een beetje fantasie en goeie wil mag deze goeie karma voor vandaag niet verstoord worden. Want, ook al zucht ze, haar pijnlijke rug krommend en voorzichtig typend voor die gevoelige vingertoppen, het is een zucht die zich voorbereidt op verse asem. Fris en monter. O, ja... en ondertussen ontdekte ze (voor zichzelf althans) dat melk pijn in de mond verzacht. Melk op kamertemperatuur.
Terug in de realiteit... De afgelopen dagen, weken, wist ze zichzelf nog een beetje te verzetten door die prachtige Ny-trip. Nu heeft ze alles hierover zowat ingeblikt en kan ze kijken en herkijken. Maar die nieuwe chemo gooit echt wel roet in het euhhhh.... leventje. Oké, ze was verwittigd. Maar jongens toch, wat heeft ze pijn. Overal. Koorts als toemaatje. Zal wel normaal zijn zeker... Of, zou ze zich toch geforceerd hebben gisteren...? Ze ging naar de eerste indoormeeting atletiek van haar kleindochtertje kijken. Niet dat ze veel heeft gezien. Ze kon niet blijven staan en was genoodzaakt op een kleine tribune plaats te nemen, achter de staande supporters/ouders. Alleszins, zag ze toch de belangrijkste momenten, want zoon en -dochter maakten telkens een opening als kleindochtertje aan de beurt was. Zalig, die kleintjes bezig te zien. Ook de organisatie achter zo'n meeting is knap. Het genot bleef echter beperkt, daar ze zich niet goed genoeg voelde. Maar de twee kleinzoontjes zorgden dan weer voor een leuk verzetje. G. vertelde honderduit over uitstapjes die hij had gemaakt. En, hij is een verleider eerste klas. Hij gaf haar complimentjes waarvan ze haast ging zweven. Zoonlief bracht haar thuis met de wagen. De foltering een beetje verlicht, heet dat dan. Heel lief van hem, want echt wel superbelangrijk voor haar. Eens thuis, moest ze onderuit om niet meer recht te komen. Hoewel toch nog voorzichtig gegeten. De pasta smaakte niet slecht, wat haar dus uiterst tevreden stemde, nu ze haast niks proeft. Grenzen worden verlegd hé. Goede smaak is toekomst. Geen slechte smaak is goed genoeg. Cullinair hoogstandje... Vandaag begon beter. Zonder koorts. Maar ondertussen heeft ze toch een pijnstiller moeten nemen, want het lukt niet zonder. Straks, als lieve man thuis komt, mag hij direct naar de apotheker. Liefde is... en laat nou net dàt zijn, dat haar nog een fijn gevoel geeft. Die liefde hé.
Vandaag is het donderdag. RerumNovarum, ofte allerheiligen met een hoofdletter, maar daar doet ze liever niet aan mee. Het is en blijft hetzelfde zonder... Een super grijze dag. Regen rijgt de uren aan mekaar. Geen weer om de hond door te laten en ga zo maar door. Enkele dagen is't al tanden bijten geweest. Vandaar dat het grijs weet door te wegen. Maar een beetje toegeven is daarom nog niet in de put zitten hé. Afgelopen maandag was zo ellendig! Djeezessss... Zo ziek is ze nog nooit geweest tijdens de chemo. Braakvaak. Bweikes. Miljaaarrrr. Enzovoort. Gelukkig, heel erg gelukkig, bleef Hij thuis voor haar de twee daaropvolgende dagen. Goed gezelschap heelt. Als ze alleen had thuis geweest, had ze haar zinnen niet zo kunnen verzetten. Ze had beslist ellendiger geweest. Nu, hebben ze samen één en ander afgehotst, nee die 'h' in't midden blijft een 'ha', geen 'ka'. Hoewel maag en darmen enorm opspelen, is het toch niet hetzelfde als met de vorige chemobeurten. Normaal gezien dus... normaal gezien, zei men, wordt men van deze taxusdingesses niet misselijk. Het is ook niet daarvan. Ze is zeker. Het begon al voor ze de medicatie kreeg. Bon. Niet verder over uitwijken. 't Doet het teveel terug komen. Niet doen dus...
Afgelopen dagen waren er enkele herfstopklaringen. Da's altijd leuk. Tussendoor zijn ze dus samen nog wat op pad geweest in de stad. Enkele gallerijtjes meegepikt en zich nog moe(d)er gemaakt dan nodig was. Maar... liever ambetant van vermoeidheid dan van misselijkheid. Het ene doet het andere vergeten. Eten om te vergeten moet ze nu niet doen, want de smaak is weer helemaal zoek. Maar ach, ook dat zal wel weer voorbijgaan, liever nog, vliegen, hoopt ze. Ondertussen geniet ze van correspondentie met zussen en collega's en vrienden. Ze maakte plannen om binnenkort naar een optreden te gaan met vriendin en kleindochterke. Tickets stante pede besteld, maar nog een maandje geduld. Toch weer leuk om naar uit te kijken.
Maar vandaag is ze in een Rerumdipje. Dat mag hé. Da's normaal. Gedachten zijn bij diegenen die haar vooraf gingen naar de onherroepelijke vrijheid misschien, wie weet. De eeuwige rust, wordt het ook wel genoemd. Ze hoopt voor haar geliefden van harte dat het zo is...
De laatste dagen heeft ze niet veel zin om te schrijven. Alles ik oké hoor. Gewoon moe, fysiek... moe... Da's normaal wellicht. Zal wel met 't bloed te maken hebben. Hoewel ze vanalles had gepland, gewoon voor zichzelf. Gelukkig maar niet teveel afspraakjes gemaakt. Door het mooie nazomerweer, had ze er echt wel zin in om alle dagen een ferme groene wandeling te maken. Maar dat was zonder rekening te houden met lichaam. Soms beslist dat anders. Ondertussen weet ze't wel. Zij, is twee. Lichaam en geest zijn niet dezelfde... éénzelfde. Hoewel ze bij mekaar horen, staan ze los van mekaar. Niettegenstaande, hoe sterk de geest mag of kan zijn, het lichaam is baas. Een slimme geest volgt dus het lichaam...
Ze hijgt de trap af. Ze hijgt voor een kopje thee. Ze hijgt zich naar de telefoon als die rinkelt. Adem zoekend hijgt ze: 'Hallo...' waarop de contactzoeker verbaasd zegt dat ze niet zo had moeten lopen... Ach... laat maar... Ondertussen hijgt ze genietend van een goed boek, geleend. Straks heeft ze wel degelijk fysieke plannen. Er staat een vernissage op het agenda. Dit, wel degelijk met een afspraakje. Ze moet dus. Hij, zal haar wel een stoeltje onder haar gat schuiven als haar lichaam het weer eens nodig heeft... Dat komt heus wel goed!
Buiten een verkoudheid gaat het goed. Hoewel, vanmorgen toch maar even overwogen met de oncologe of ze geen antibiotica zou nemen. Sinussen zijn pijnlijk ontstoken, de hoestbui mindert niet en het niezen blijft ook duren. Nu is de periode van lage bloedwaarden, (geen weerstand) vandaar dus. Net nu ze voldoende hersteld is van de chemo, zou ze moeten binnen blijven vanwege die kou... Liever niet. Ze heeft behoefte aan buitenlucht, aan mensen en natuur, kortom, aan beweging. Tijdens het weekeinde kon ze manlief overtuigen om een wandeling te maken, ook al regende het pijpenstelen. Een paraplu is een goed afweermiddel en de rubber laarzen die ze kocht in NY bewijzen zo meteen hun nut. Zondag, een droge dag later, wilde ze ook persé profiteren van de buitenlucht. En hij... hij wil liever binnen, lui onderuit, waar hij uiteraard ook recht op heeft. Maar hij plooit zich naar haar behoeften. Fijn toch! De wandeling wordt dus minder lang, want rekening houden met mekaar moet kunnen.
Ondertussen is het werkweek. Alleen thuis. Nou, thuis... 't is te zeggen... Gisteren besloot ze naar het Rivierenhof te trekken. Het was het moment bij uitstek. Een mooie zonnige herfstdag, niet te koud én... rustig. Ze ging alleen. Het bonte Rivierenhofgezelschap viel best mee. Vogels, enkele mama's met ukjes, een jogger hier en daar, een trosje bejaarden, een klasje kleuterkes én... een man, helemaal alleen op het minigolf terrein. Hij, was zeer intensief aan het minigolfen. Had geen oog voor iets anders dan zijn doel, zijnde, een gaatje in de grond. Het lijkt simpel, maar het is het niet. Training baart kunst. Zulke taferelen, daar geniet ze van. Hihihi hahaha, ze stond erbij en ze keek ernaar. En, dan was er nog het eekhoorntje. Het trippelde de zandweg over zo snel het kon. De armpjes (of voorpootjes?) gevuld met kastanjes, nog in de bolster. Zij dacht: Auwww... dat moet toch prikken! Maar het eekhoorntje heeft wel wat prikjes over voor een goed wintermaal. Wonderlijk hoe het zo geladen toch nog een boom in klimt. En toen... nam ze een besluit. Het is nooit te laat in het leven om te leren. Nooit nog in haar lieve leventje zal ze kastanjes wegnemen uit het park of bos. Ze zijn het voedsel voor de bewoners. Plots vindt ze mensen toch o, zo egoïstisch. Ook zij maakt er onderdeel van uit. Ze wandelt, zoekt naar herfstkleur, ruikt spijtig genoeg geen herfstgeur. Dat zal dan wel te maken hebben met die verkoudheid, want normaal gezien ruikt ze -sinds ze chemo ondergaat- veel beter dan anders. Ze zet zich nog even op een bank in de zon, alvorens naar huis te keren. Wat doet dat toch goed!
En, eens weer thuis, zet ze zich in haar eilandje (fauteuil), en waagt ze zich aan het breien van een muts. Wintersjaal is klaar. Alcapa... dikke wol, snel gebreid. Een dagje later is ook de muts klaar. Laat nu koning winter maar komen...
Vandaag, een week na de laatst afgelopen grrrrmmmmmpppffffffff-therapie... Een week van ups en downs. Hoort erbij, zeg maar. Oké, ze gaat niet moeilijk doen. Ze herinnert zich een uitspraak van een zus. 'Zorg ervoor dat je jezelf graag ziet'. Haar zus is verre van een psycholoog, maar haar woorden zijn erg treffend. Het is waar. Als je al in de rats zit met jezelf, begin dan niet aan zo'n therapie (precies of je de keuze hebt, maar bon...).
De laatste week griezelt ze van zichzelf. Ze voelt zich vuil, vies, ze stinkt, vindt ze en tja, haar uiterlijk maakt het niet echt beter. Ze zit vol gif en wil het kwijt. Maar die walging moet wel nodig onderdrukt worden, voelt ze. Als ze zich zou laten gaan, zou ze het liefst één of andere pil of gedoe innemen, waarvan ze twee weken aan een stuk slaapt. Zo kan ze misschien aan zichzelf ontsnappen. Maar goed dat ze één en ander om handen heeft. Had... Lang geleden had ze een uitnodiging gekregen van collega's van 't werk om mee te werken aan een dag waarop mensen van een bepaalde afdeling over heel Vlaanderen samen komen. Ze had beloofd dat ze haar best zou doen, om een presentatie te maken. Voor alles is een eerste keer. Niks te verliezen én iets om echt mee bezig te zijn. Geen brei- of haakwerkje, geen kleurboekje, gene zever. 't Moest goed zijn, voor minder zou ze't niet doen. Toen de ziekte ontdekt werd, vroeg men haar nog, of ze 'r mee wilde doorgaan en... met een steevaste 'ja' maakte ze er het beste van.
Gisteren was het zo ver. Het was d-day. Ze zou de presentatie zelf moeten geven, wat ze in eerste instantie niet had verwacht. Maar, oké, ook daarvoor wilde ze voluit gaan. Ervoor gezorgd dat ze zo goed mogelijk uitgerust aan de startlijn zou komen te staan, had ze de nodige voorzorgsmaatregelen genomen om de dag goed te laten verlopen. Ze werd gesoigneerd door haar werkgever, die voor vervoer zorgde, heen en terug. Ze werd in de watten gelegd door de collega's op het congres. Drinken werd gebracht, de stoel onder haar achterste geschoven. Alles werd stipt tot in de puntjes verzorgd. Ze wist niet goed waar ze het had, ze voelde zich zowat the queen of Sheba. Zo'n aardige collega's die haar van haar noch pluim kennen... Echt een verrijking des mensen! Het had best ook gewoontjes gemogen hoor, dan zou ze ook al heel erg tevreden zijn geweest. De presentatie op zich liep van een leien dakje. Ze had zich voorgenomen zich gewoon te houden. Papieren in de hand. Aflezen waar nodig en tussendoortjes waar het haar afging. Ze had een hoge stoel ter beschikking en kon dus gewoon blijven zitten als ze er behoefte aan had. Dat op zich liep al ferm goed. Maar dan was er ook nog het publiek dat interesse toonde. Zelfs applaus kreeg ze. Geen compassie, want niemand kende haar situatie, buiten de medewerkers natuurlijk. Ze werd zelfs gecontacteerd voor het ondernemen van nog leuke dingen. Na afloop was ze bekaf. Gelukkig kon ze nog even uitrusten in het auditorium tijdens de speech van de laatste gast. De zetel waar ze zat, leek wel een troon. Heerlijk leunend kon ze de drukte van zich af laten glijden, luisterend naar een interessante voorstelling. Haar privéchauffeur-collega bracht haar naar huis, waar ze dan weer door manlief in de watten werd gelegd.
Heeft iemand pech wanneer de chemotherapie wordt uitgesteld? Of heeft die chanse? Nou, ze weet het niet goed of ze blij moet zijn. Ze blijft er dus maar gelaten bij, voor alle zekerheid. Vorige bezoeken aan het hospitaal had men haar al verwittigd dat die bloedlichaampjes het niet zo goed deden. Daarom moest ze trouwens die antibiotica slikken voor de NY-reis. Stel dat ze ginder hoge koorts zou krijgen hé. Oké dus. Vandaag was ze naar het ziekenhuis voor haar vierde kuur, maar het mocht niet doorgaan, net vanwege te weinig witte bloedlichaampjes. 'Dit gaat niet' zei de dokter wijs. 'Je moet vrijdag terug komen'. Verder moet ze niks onder- noch innemen of doen of laten. Ze voelt zich nochtans goed hoor. Vermoeidheid is het enige waar ze last van heeft, momenteel. De dokter gaf ook duidelijk uitsluitsel. Het heeft niks te maken met de reis die ze net ondernam. Het is van de chemo, want tevoren was het ook al niet zo goed, maar toen kon de chemo nog wel doorgaan. Nu zou het onverantwoord zijn.
't Is misschien raar, maar in de eerste plaats was ze teleurgesteld. Dàt, heeft te maken met de psychologische voorbereiding die ze nodig heeft voor zo'n chemokuur. Ze wordt op voorhand al misselijk en moet dat van zich af zetten. Als een klein kind dat echt niet moet hebben van z'n leerkracht en wenend naar school wordt gebracht door moeder of vader, moet ze zichzelf oppeppen om naar oncologie te gaan en te ontvangen waarvan ze walgt. Nu, deze keer, sterkte ze zich aan het feit dat het de laatste CEF-kuur zou worden. Daarna zou het met taxus zijn, wat een andere (welke weet ze nog niet) uitwerking heeft op het lichaam. Of dat beter is, weet ze dus niet, maar op zich was het vooruitzicht op het einde van deze kuur echt wel rooskleurig. Nu wordt alles opgeschoven want er moeten telkens minstens drie weken tussen die kuren zitten. Ze kreeg vandaag alle nieuwe afspraken in ene keer door. De naald mocht weer uit de catheterpoort gehaald worden en dan mocht ze naar huis. Oké dan maar. Vrijdag weer terug voor de chemo...
Ze is er even tussenuit geweest. En goed dat dat deed... doet! Het was eigenlijk een reis die al een hele tijd gepland was. Normaal gezien maakt ze samen met haar man langere reizen, omdat ze het de laatste jaren ook ver gaan zoeken. Maar dit jaar hadden ze geopteerd voor 10 dagen New York. Net, omdat ze voor 10 dagen zouden weggaan, lukte dit, tijdens de chemokuur net. Super natuurlijk! Tijdens het eerste bezoek aan de dienst oncologie had haar man er al aan gedacht te vragen aan de oncologe of de reis zou kunnen doorgaan. De dokter keek bedenkelijk, maar toen ze hoorde dat het een tiendagenreis zou worden, begon ze te cijferen. We gaven vertrek- en einddatum en zo rekende ze de hele chemokuur uit en raadde ons aan om deze reis te maken. Er moest wel aan voorwaarden worden voldaan, uiteraard. Er moest bij voorbaat antibiotica geslikt worden. Bij het lezen van de bijsluiter dacht ze dat dit haast een onmogelijke zaak zou worden. Ze werd haast misselijk van de bijsluiter op zich. Zoveel bijwerkingen, of beter, mogelijkheid tot bijwerkingen die heus niet mals zijn. Maar... gelukkig was dit enkel op papier en niet reëel voor haar. Ze nam de medicatie en kon vertrekken zonder problemen. Ook daar moest ze nog een tijdje de antibiotica nemen, maar alles bleef goed. Goed opgelet dus, om geen domme dingen te doen en uitdagend voedsel te gaan eten dat ze niet gewend is.
Het verblijf was uitstekend. Daar men in NY op veel plaatsen kraampjes vindt waar men vers gemaakte smoothies kan kopen, was het een makkie ervoor te zorgen een dagelijkse dosis vitaminen te nemen. Op tv of in de boekskes worden ons vooral obese Amerikanen voorgeschoteld, maar in realiteit kan men in NY zo vet of gezond eten als men maar wil. Niet duur. Dus, opteerde ze voor gezond, en dat was het ook. Geen enkele keer kwam de maag in opspraak. Geen enkele keer had ze darmkwebbelen. Integendeel. Het deed haar zo goed dat ze vooral die laatste week niet wist wat misselijkheid is.
Het hoofd leeggemaakt om het met andere, vooral aangename dingen te vullen. Dag na dag genoot ze van alles wat ze zag. De hoge gebouwen zijn gewoonweg adembenemend. Vooral de regelmatig voorkomende art deco stijl. Prachtig gewoon! 't Is heel wat anders dan dit op tv zien in een film. De musea die ze bezocht, een vijftal, om te zwijgen over de gallerijen en designshops en hun inrichting, waren subliem. Maar goed dat ze zowat alles opschreef naderhand, of ze zou de helft alweer vergeten zijn. Ook de New Yorkers op zich zijn beleefde, attente en sympathieke mensen, altijd aangenaam om met hen een gesprek te voeren. En... ze kennen tegenwoordig België. 't Is ooit anders geweest, maar daar zou ze toch nooit van wakker gelegen hebben.
Dit alles zorgde er voor dat ze geen tijd had om aan onaangename dingen te denken. Ze moest er geen moeite voor doen om niet aan kanker of ongemakken te denken. Het enige ongemak dat ze had, was vermoeidheid. Zij had regelmatig behoefte aan effe zitten uitblazen. Maar na verloop van enkele dagen hadden de anderen er evenveel last van als zij, merkte ze. Vooral het niet denken zorgde voor een zeer ontspannen gevoel. Vandaar dat haar dokter het ook aanraadde. En gelijk had ze. Gisteren thuis gekomen. Morgen naar de chemo. Maar vol met mooie herinneringen...
Een week na haar vieze cocktail. Oeffff... het gaat alweer wat beter. Stukken beter eigenlijk. Deze keer duurde het langer. 't Is nooit hetzelfde hé. Waarschijnlijk omdat er vuiligheid in haar lichaam achterblijft na elke kuur. Ze weet het niet. En tegen dat ze weer bij de dokter in de kamer zit, vergeet ze't wellicht te vragen. Het bezoek van zoon en -dochter had haar erg goed gedaan. Zo kan ze de misselijkheid iets beter verbijten. Omdat er over vanalles en nog wat gepraat wordt. Maw, de zinnen worden verzet. Ze is er niet minder misselijk door, maar 't is wat makkelijker om het effe opzij te schuiven. Wat is dat toch belangrijk om zich erboven te zetten. Wat handwerk helpt ook. Ze hoopt snel haar nieuwe bril te hebben, zodat ze wat duidelijker ziet wàt ze doet met die handen. Ach, 't zal allemaal wat met mekaar te maken hebben natuurlijk. Alles is gewoon lastiger. Maar oké, alles wàs wat lastiger, stelt ze nu. Nu ze weer een beetje aan de beterhand is.
Daar ze dra voor enkele dagen op reis gaan, wilde ze zondag de koffer inpakken. Maar dat wast naast de waard gerekend. Lichaam besloot anders, dus het ging niet door. Zondag, rustdag, net zoals in den bijbel, hoewel ze zich daar niks van aantrekt. Hoe kan ze ook, als ze bij De Lijn werkt...? En gisteren, maandag dan... Afgesproken met een goeie ouwe vriendin, long-time-no-see. Een enorm creatieve vrouw. Samen sjaaltjes draaien en plooien en fantaseren rond een kaal hoofd. Nu het weer wat frisser wordt, mogen er ook twee sjaaltjes tegelijkertijd. Er wordt gelachen; Lawrance of Arabia, Joodse vrouw, Russische folklore, boerinneke van den buiten, moslima, dreadlockbanden, rockstarstyle of zweetbanden voor rebellen in de jungle, en vooral Raar. Grote sjaals worden verwrongen tot gedraaide worsten. Kleine sjaaltjes worden losjes getest. Denkbeeldige spelden moeten worden vastgepind. Knopen worden benadrukt of weggewerkt, al naargelang hun hoeden staan, bij wijze van spreken. Kortom, er wordt veel gecreëerd om er weinig van te gebruiken. Maar dat hoort ook zo, het ene kan niet zonder het andere. Er wordt vooral veel gepraat. Haar droge humor en soms zelfspot wordt telkens met opgetrokken wenkbrauwen ontvangen door haar vriendin. Ze kennen mekaar goed, zijn zeer verschillend. Omdat ze mekaar zo lang niet zagen wordt vriendin in deze situatie soms toch wat overdonderd met uitlatingen als: ik moet eten of ik ga dood. Uitdrukkingen die ze zo dikwijls wat spottend gebruikt, dat het voor haar gewoontjes is geworden. Nu valt het op, dat niet iedereen zulke uitlatingen op dezelfde wijze interpreteert, zoals zij dat doet. Belangrijk vindt ze dit allemaal niet. Ze brengen de dag op een fijne, ontspannen manier door. Kortom, het doet goed. Zo goed zelfs, dat ze naderhand bekaf is. Er wordt dus nog steeds geen koffer gepakt. En... de tijd kort. Er zit niks anders op dan zichzelf te vervrouwen. Nù! ...moet er gepakt worden. Een hele dag tijd. Beetje bij beetje.
