Af en toe voel ik me als een slak tijdens een snelheidsrace formule 1 op Zolder. Zo snel gaat de tijd. Soms lijkt het, of ik plots ontwaak en iets heb gemist, want, ojee, is het nou weeral zondag? (Of welke dag dan ook) Door de komst van Aaron, lijkt deze week sneller te zijn voorbij gevlogen dan normaal. Je tijdsbesef verandert bij sterke emoties. Want, dàn... overheerst gevoel en is tijd niet van belang. Als grootouder kan ik me de luxe permitteren, om me niet druk te maken over Aarons' voeding, het verschonen, z'n slaapmomentjes. Enorm belangrijke dingen voor de baby, maar ik ben zo gerustgesteld in z'n ouders dat ik me helemaal niet druk hoef te maken. Loide, mama van vier, weet 'het' onderhand beter dan ik. Dàt op zich vind ik een echt leuke wetenschap. Mijn... Mìjn, MIJN schoondochtertje weet het beter dan ik... overjaarse vijftiger. Het soort volwassene dat, toen ikzelf nog kind was, ALTIJD gelijk had. Ook als ie er dik naast zat. Maar toen had ouderdom onverstoord het recht in handen. Terwijl ik mag ondervinden hoe gezellig het is, en vooruitstrevend, om jonge mensen te zien ontplooien in hun manier van opvoeding. Soms denk ik, dat ik me nog veel te veel moei met hen. Hopelijk ben ik mis en zien zij het niet zo. Eén ding is zeer zeker, ik bedoel het goed hoor...
Een foto van het bewuste dekentje zal ik pas in deze blog zetten, als ik het hen geschonken heb. Kwestie van respect hé. Vandaag lukt het helaas niet, want tja... we zijn niet alleen op de wereld. Plannen waren al gesmeed. Feestjes kunnen doorgaan, nu vooral, want er valt heel wat te vieren. Als dan het weer ook nog meevalt, mag je zoiets niet afzeggen. En morgen, morgen zie ik hen. Elias komt slapen, want hij moet dinsdag niet naar school. Eerst nog een gesprekje met de juf, een soort rapport waarvan ik zonder aarzelen verwacht dat alles goed zit. Elias is een zelfstandig kindje, zonder teveel schroom, hoewel toch de kat uit de boom kijkend. Hij kent de grenzen die wij als betamelijk aanduiden en -gelukkig maar- test hij die ook uit. Dinsdag zal dus Elias/moekesdag worden. Heel erg rustig, want we zijn dan alleen thuis. (Ondertussen ishet dekentje waar het hoort en yep, ik mag 'm hier zetten... )
Vandaag wordt ook een rustige dag. Net als gisteren trouwens. Vera is terug thuis, recupererend van de operatie. Het gezwel was ondertussen dubbel zo groot dan tijdens het laatste onderzoek. In mijn hoofd toeft sceptisme. Argwanend afwachten geblazen. Maar, zeer belangrijk, ze klonk vitaal krachtig aan de telefoon. Da's een opsteker. Wat ik toch nog kwijt moet is dat ze zal moeten leren rusten. Ze zal chemo- en radiotherapie krijgen. Dit durft aan je vreten. Een voorbereid mens is misschien net dat ietsje meer waard. Leren rusten... ook ik zit nog steeds in dat leerproces, want het lijkt simpel maar dat is het beslist niet. Regelmatig bespringt je het gevoel dat je je moet verantwoorden omdat je lijkt te zitten niksen. Op zo'n moment zit je dan wat energie op te sparen, of heel stilletjes te wachten tot die pijnstillers beginnen te werken en pijn weg ebt. Maar, dat leest men niet van je tronie. Het voordeel echter is groter. 't Is goed dat men je -terecht- complimenteert met 'je ziet er goed uit'. Als je je niet goed voelt, maar je straalt het niet uit, kan je jezelf tenminste nog bekijken in de spiegel en ten tweede, het wekt geen medelijden. Want dàt, is moordend. Tegen medelijden opknokken is geen makkie. Laat het maar. Wat mij betreft, zie ik er liever 'goed' uit.
Plots, als een harlekijntje uit een doosje kwam Maartje met haar zus Ine op bezoek. Ze waren naar de Roma afgezakt om stoelen op te halen die Ine kocht. Men is daar volop bezig met renovatie werkzaamheden. Ze hadden een warm gesprek met de bezieler van het Romagebeuren en waren erg opgetogen. Terecht denk ik. Als ik hen hoorde vertellen, had ik gewild dat ik erbij was. Het moet enorm opbeurend geweest zijn. Ze waren zo enthousiast als wat. En net datzelfde deed hun bezoekje met mij en Erik. Kleine Walt hield de boel goed mee in't oog. Hij stapt nu met Waltstapjes de grote wereld in en trekt op ontdekking in ons huis. Trippelt van de ene ruimte naar de andere, met grote oogjes fier lachend; Kijk es aan wat ik hier allemaal kan aanraken, opklimmen, tussendoor wringen, én... met deuren slaan! Het moment bij uitstek om toch maar best in z'n omgeving te blijven, maar da's dan lekker meegenomen. Zijn gezelschap is heus weldoend! Hij leerde high five dinges. Platte hand klinken, dan vuistje tegen vuistje en dan weer platte hand. Glunderend doet hij het, want z'n beloning is steevast een min of meer gillende: "Oooohhhhh... hahaha... hoe schattig!!!" En die gilletjes zijn terecht, want dat ìs het ook. Die kleine handjes met deze straatgroet-uiting voor stoere binken.
's Avonds krijg ik nog een telefoontje van een collega. Hij draait niet rond de pot. Heel lief vraagt hij hoe het met me zit. Of ik het nog zie zitten? Of ik stervend ben? Hij heeft nog raad voor me. Ene meneer Zenn (weet ik toch de voornaam niet meer zeker) zou een sterk 'iets' tegen kanker hebben uitgevoosd. Dus ga ik maar wat opzoeken, dat kan nooit kwaad. 'k Heb hem wel uitgelegd dat ik ondertussen al van erg veel mensen zulke artikels toegeschoven kreeg. Doornemen is één ding. Maar zijn bron is échter. Z'n vrouw is er beter mee. Zelf ondervonden dus. Je kan nooit oordelen zonder de feiten te kennen. Maar ik neem geen beslissing ivm medicatiewijzigingen zonder medeweten van de oncologe. Ik ben er sterk van overtuigd dat zonder de middelen die ik nu neem, ik niet lang meer zou leven. Ik voel trouwens wel dat ik achteruit ga, sinds m'n laatste terugval. Maar misschien kan het ook absoluut geen kwaad om te combineren. Hij heeft er begrip voor. Ik hou van mensen die hun aanbod niet opdringen, maar je gedachtegoed respecteren. Best lief van hem.
Perfectie? Bestaat beslist!! Het bewijs werd eergisteren geboren. 23 juni 2015 kondigde onze perfectie, Aaron, zich gezond en wel aan de aardse levensdeur (-duur). Loide heeft een goede, doch redelijk zware bevalling gehad. 10u voor een vierde kindje vind ik best lang. Ze had de laatste twee weken al heel wat energieverlies door voorweeën en bijhorende lichamelijke ongemakken. Dat telt ook mee. Aaron is het dubbel en dik waard. Dat is elk kindje natuurlijk. Maar Aaron is van 'ons' hé. 'Onze' familie z'n schatten zijn enorm vergroot. En voor mij, is hij die bijzondere grens, die ik (oef!!!) heb gehaald, wil overschrijden en me een boost geeft om door te gaan. Wie (met mijne rugzak, in mijn situatie, met mijn karakter) gaat nou zeggen; "Haja, hij is er. 'k Heb 'm gezien, nu mag ik me laten gaan. 't Interesseert me niet zo verder." 'k Zou mezelf gek verklaren.
Hoe het voelt om een flipperkast te zijn? Wel, er kaatst een balletje, gemaakt uit een zeer aangename materie. Namelijk gevoelens. Dat balletje kaatst tussen mijn hersenen, keel, giert door naar m'n maag, klopt en tintelt in m'n vingertoppen zodanig dat m'n oren ervan gaan tuiten. Neusvleugeltjes trillen terwijl dat balletje alweer de andere kant uitgaat en me doet zweten alsof ik aan een hoogoven sta te werken. M'n benen zouden willen een marathon lopen, maar m'n longen barsten alsof ik er al twee liep. De slagader in m'n nek zwelt alsof ik een grote krachtinspanning doe en ondertussen vallen m'n ogen toe en krijg ik ze met moeite weer open. Maar nee, ik voel me helemaal niet slecht. Super voel ik me. 'k Weet me alleen geen blijf met al die impulsen. De beschuldigde kan nog niet opstaan, zoals het feuilleton vroeger heette. Maar hij is bekend. Lieve, kleine, reuze Aaron! Gisteren in m'n armen, want 't mocht van de kinderspecialist. Grote verrassing, want ik dacht dat het niet zou mogen. Zo vertelde me de oncologe vorig jaar toch. Volgende week vraag ik het haar toch nog maar eens, voor alle zekerheid. De kinderarts gaf een uitleg over chemopatiënten die bacterie-vrij moeten blijven (uiteraard) en baby's die geen bacteriën kunnen doorgeven daar ze mama's weerstand mee hebben enzovoort. Maar daar had ik helemaal niet aan gedacht. Ik dacht net andersom, dat ik via m'n huid gif (van de chemo dus) zou doorgeven aan het kleintje. Dàt had de oncologe me vorig jaar uitgelegd. Maar daar het drie weken geleden is dat ik de eerste (nieuwe) chemo kreeg, dacht ik dat het misschien niet zo'n kwaad zou kunnen. Het meeste heb ik alweer uit m'n lichaam, dacht ik zo. Toch wil ik hier heel voorzichtig zijn... Het drukt de liefde en blijheid niet hoor. Helemaal niet.
Dekentje dekentje. Jij moet klaar. Haak en Naai. Je wordt Mooi, Groot en Zwaar. Het moet klaar geraken. Het alarm had al eerder geluid, dat schreef ik in één van de vorige blogs. Zo ijverig als mogelijk was ik er dus mee bezig, maar dat wil niet zeggen dat het ondertussen afgewerkt is. Toch ben ik nu tevredener over de vorderingen. Het is ondertussen zo'n soort karweitje geworden, waar je 'in' kruipt. Toen Angel me gisteren kwam ophalen had ik Tom Waits op een redelijk volume door de luidspreker gallen, terwijl ik alle gedachten de vrije loop liep en ik uit alle macht toverde met het dekentje. Angel snoof de sfeer en vond het blijkbaar wel leutig. En... ik kreeg lof over de kleurrijke prestatie. Hihihi... doet me wat denken aan een kleutertje dat van papa een speekmadol krijgt voor een supermooie tekening die werd gekribbeld. Maar hij meende het echt wel hoor. Al bij al, maakt het, dat ik ook hiervan enorm geniet, telkens weer. Geen idee waarvan al die good-vibes blijven komen, maar tussen de emotionele traantjes, (want die zijn er ook zeer zeker hoor) blijven die me stimuleren om te doen wat ik doe, om te zijn wie ik ben.
Of, zou het aan m'n gezond ontbijt liggen? Aardbeikes uit den hof, bannanneke, yoghurt, 'n bekke cereals, gezoet met een koffielepel confituur. Mmmmmm.... lekker!!!
Nachtelijk bezoekje. Hoewel... niet echt nachtelijk. Eerder vroege-ochtend-digitaalvisite. Zal ik er een gewoonte van maken? Niks moet, maar veel kan. Nu, zit ik hier in elk geval. Voor ons macske, niet starend in het niets. Zeer zeker niet. Klaarwakker. Als ik in bed lig te overwegen wat ik in m'n blog zou schrijven, of beter, hoe ik bepaalde frazen zou neerzetten, tja... dan kan ik het maar beter doen ipv slapeloos te liggen liggen. Als ik dan ondertussen, een kleine 2u later wel degelijk als een échte schrijver m'n plaats voor het scherm inneem, weet ik half niet meer hoe ik me had voorgenomen bepaalde dingen te schrijven. Op zich best grappig. M'n eerste glimlach bij het krieken van de regenachtige dag. Geen spoortje van zonsopgang in onze buurt. Tenzij binnenin mezelf.
Nee, geen pijn. Wel dat verdomde drukkend gevoel nonstop. Met pillen slikken wacht ik toch nog maar eventjes. Maar iets houdt me toch wakker deze keer. Niet op een problematische manier, maar het wringt wat. Zo kan ik het 't best formuleren. We kochten afgelopen zondag tickets voor Public Enemy. Het optreden gaat door in het Rivierenhof op 14 juli. Zelf zou ik nooit op het idee gekomen zijn om naar het optreden te gaan. Ik vind om eerlijk te zijn de kaarten te duur. Jaaahaaa, juist, de sfeer is daar wel erg leuk. Maar in mijn conditie hou ik graag rekening met het weer (het is tenslotte een openluchttheater), de erg harde zitplaatsen (kussens zijn beschikbaar, maar na een half uur voel je niet meer dat je op eentje zit), en ik ben niet bepaald een die-hard fan van PE, wat helemaal niet garant staat voor hun kwaliteit natuurlijk. We gaan met vrienden en dàt trok me over de schreef. Dàt is wat de meerwaarde geeft en waar ik wel behoefte aan heb. Ik moet blijven buiten komen en soms is zo'n duwke voldoende om er naderhand een zeer tevreden gevoel aan over te houden. Dat op zich is nog steeds één van m'n beste medicamenten. Nu... dàt gezegd zijnde, hebben we dus kaarten besteld. 33 pp. Als ge weet dat ik slechts het maatschappelijk recht heb op een inkomen van 23 dagelijks, zegt de leek econoom in mij dat dit geen goede investering is. Maar, gelukkig werkt Erik nog en mag ik hem parasiteren. Hij houdt immers van me. En, dàt is maatschappelijk gelukkig nog wel toegelaten.
Bon, het valt me op dat ik de sarcastische richting uitga. Inhouden, miekemot, diep inademen, denk aan je glimlach van daareven. Ik draai m'n denkbeeldig stuur 180° terug. Ga weer de hoofdweg op en volg de oorspronkelijke richting van m'n denkbeeld van daarnet, toen ik nog in bed lag. Een teug van m'n frisse, zoete instant chocomelk helpt me al flink op weg. Hersenprikkels, chemisch gevoed, heet dat dan. Het helpt. Wel, wat misliep met die tickets is het volgende. We hebben door een misverstand, twee teveel gekocht. Een misverstand is niet het ergste ter wereld. Zoiets kan je op z'n minst rechtzetten, of er alles aan doen om het recht te zetten. Digitale misverstanden echter... zijn uit andere deeg gebakken. Uit andere koek gesneden. Nee! Niet zomaar simpelweg recht te zetten. Telefoneren lukte gisteren niet, wegens afwezig op kantoor. Dat gaat ten vroegste woensdag. Een mail, ook een optie. Ik ben flexibel, dus mailde ik gisteren. Ik kreeg zelfs tegen de avond antwoord. Digitaal voordeel! Met de post zou het dagen duren. Nee, ik zaag dus niet hé. Antwoord, kort en bondig. 'Mevrouw, wij nemen geen tickets terug. U mag uw kaarten zelf doorverkopen.' Hoeraaaaahhhhh!!!! Da's leuk nieuws. Ik mag... rijmt op lach. Liefst zadel ik niemand op met onze misverstanden. Maar ik gooi in mijn omstandigheden helemaal niet graag 66 zomaar weg in het voordeel van de stad, de maatschappij die mij toch ook niet bepaald voortrekt. Ik wil trouwens helemaal niet voorgetrokken worden. Maar ik word wel verplicht om te overleven. Oké de omstandigheden ga ik hier niet uitleggen, het is een kruisen van lijnen met m'n werkgever, wetgeving, vakbondstoestanden en tataa... m'n ziekte, begrijp de ziekenkas, vooral. Je zou er de kanker van krijgen... Maw, verlies ik liefst niks op de vergissing die we (toegegeven) maakten. Ik dacht dat als ik tijdig aan de alarmbel trek, men deze via de ticketbalie nog makkelijk verkocht zou krijgen. Misschien verkopen ze niet goed genoeg en willen zij er niet mee blijven zitten. Dat kan natuurlijk. Ik dacht, eventueel kan ik ze dan nog ruilen, voor een ander optreden dat er ook zit aan te komen. Raf en Mich bijvoorbeeld. Die komen ook in juli. Hen zie ik maar al te graag. Liever niet in het openluchttheater om dezelfde reden die ik al opgaf. Maar onder deze omstandigheden zou ik het heus doen, omdat we nou eenmaal die vergissing begingen en er op deze manier toch nog een voldoende bevrediging uit zou volgen. En dan denk ik: 'Ben ik nou zo naïef? Kan eventueel ruilen niet? Ze kunnen echt wel makkelijk nagaan of wij dubieuze bedoelingen hebben hoor. Ik wil hier helemaal niks uit winnen. Wat ik wil is niks verliezen. Mag dat?' Zo, dat is wat ik denk. Maar je kan pas redeneren als je kan praten en dàt lukt niet voor woensdag. Ik neem dus een besluit... denk ik. Ik wacht tot woensdag, morgen dus. Alles hangt af van het eventuele (ben ik nou wéér naïef?) gesprek dat ik alsnog kan voeren met de mensen van de balie. Geeft men niet toe, word ik niet persoonlijk. Zij kunnen enkel hun opgelegde taak uitvoeren, de sukkelaars ocharme. Maar in het slechtste geval, kan ik het op fb gooien en zo proberen die tickets alsnog verkocht te krijgen. Dit doe ik echt niet graag. Nee, beslist niet! Maar ik weet geen andere optie.
Erik wuift het weg. Zo van: 't Is oké meisje, je kan alleen maar proberen. Maak je daar geen zorgen over. Hij is zo'n fijne tiep! Steeds weer legt hij de nadruk op goed, mooi, positief, knap, juist en heel soms, ook op neerleggen. (Tweede glimlach van de dag!!!) 'k Weet wel dat hij gelijk heeft. Maar af en toe zit er dat duiveltje in mij. Af en toe, vooral wanneer in mij die kleine onrechtvaardigheidsprikkel wordt gestimuleerd, prikkelt dat duiveltje met een venijnig speldje net daar waar ik door opspring en geen controle kan houden. Het zit diep, dat prikkeltje. Heel diep vanbinnen. Het lijkt dan of ik een knobbel misnoegen moet doorslikken. En dat lukt niet, daarvan moet ik braken. Braken gaat gepaard met enorme krampen. Ingewanden die samentrekken. Die met m'n lichaam dingen doen die ik wil tegenhouden, maar dat lukt niet. Machteloos moet ik die krampen, dat braken ondergaan. En het duurt lang. En, als het dan al voorbij wil gaan, eindelijk, blijft er een vieze wrange smaak en geur en sfeer hangen rond die ingewanden en in m'n hoofd.
Als ik niet beter wist, zou ik nog denken dat ik over chemoverschijnselen schrijf...
)
