Hij had het wel beloofd, maar we kennen hem maar al te goed. Zulke beloftes maakt hij echt wel met de beste bedoelingen, maar de brave man is immer met iets bezig waardoor zo'n belofte in de vergeethoek geraakt. Of, hij heeft een buitenissig excuus voor de reden waarom het niet zou kunnen doorgegaan zijn, wanneer hij naderhand z'n verontschuldigingen aanbiedt. Nee, druk maken we'r ons niet om, hij is wie hij is. Helemaal niet verplicht beloftes te maken, we vragen er helemaal niet om, wil hij mensen tegemoet komen, hen iets geven, en dat loopt dan in't honderd, da's al. Anders bekeken, nemen wij dus die beloftes helemaal niet serieus en zijn de volgende dag meestal al helemaal vergeten dat we't ergens over hadden, dat ons enig voordeel zou kunnen opleveren.
Totaal onverwacht krijgen we dus een telefoontje van hem, met de uitleg dat we vandaag nog naar het festival kunnen, hij heeft een vrijkaart. Gelukkig ben ik vrij. Nog gelukkiger hebben we onze planning voor vandaag veranderd, zodat we thuis zijn ipv op de Kalmthoutse hei. In dàt geval zouden we niks geweten hebben, want hij kent m'n gsm-nummer niet, hij belt naar de huistelefoon. We kunnen direct vertrekken, laat hij weten, want de boel begint... nù.
Nee, zo zitten we ook weer niet in mekaar. We zijn nog maar net thuis van een boekenuitverkoop die de moeite was en willen eerst rustig iets eten en ons gepast kleden voor het jazz-festival. Niet dat we de gewoonte hebben ons voor alles en nog wat om te kleden, maar naar zo'n festival ga ik in makkelijke kledij en het mag vandaag best luchtig want het is prachtig weer. Eens we verzadigd zijn, de boel is opgeruimd en we lijken op onszelve in festivalversie, springen we de auto in. Toch wel, de auto haalt hier de bovenhand. We weten nog niet hoe laat we naar huis zullen komen en moeten straks misschien veel te lang wachten op de bus om daarna nog een wandeling van de bushalte naar huis te maken. De luxe wint het dus, ook vinden we aan het park niet persé een parkeerplaats voor de hoofdingang, thuis parkeren we zowiezo wél voor de deur.
Er is heel wat beweging in het park. Onze vriend komt ons tegemoet aan de ingang. Ik heb m'n ticket ondertussen al gekocht, voor 32. 'k Had het echt wel wat veel gevonden om deze prijs met tweetjes te betalen, maar in dit geval kunnen we aan de helft van de prijs. Met het gratis ticket, krijgen we van vriendlief ook nog een frisdrankje cadeau, zo moeten we al niet direct gaan aanschuiven om iets te drinken te halen. Na het knuffelen en het howdoyoudo, gaat vriend zijn weg en wij de onze. Hij helpt mee in een bar, vandaar die vrijgeleide voor één persoon. In de bar hebben wij momenteel helemaal niks te zoeken, wij gaan naar het optreden kijken. Alternatief... zeker niet slecht, maar soms is het er voor mij wat over. Ik hou meer van melodie, een muziekpatroon, maar ik geniet van het samenspel, en vooral, bij jazz, het respect voor de instrumenten onderling. Elk instrument komt op zijn beurt aan bod, dat is één van die fijne trekjes van jazz.
Wanneer we in afwachting voor Big Toots wat rondwaren over het eigenlijk toch wat te kleine terrein, zetten we ons op een bank om naar het geheel te kijken. Mensen picnikken, niemand lijkt dronken, het gaat er o, zo rustig aan toe, vergeleken met andere festivals. De stand van Gazet Van Antwerpen is leutig met de hangmatten waar je de gazet kan lezen. Nooit is er een hangmat vrij, wat dacht je anders...
Dan komt het moment suprème. Toots Tielemans, komt met kleine pasjes, aan de arm van de drummer het podium op. Een oud, schriel ogend mannetje, lijkt hij. Zo frèle als hij er op het eerste moment uit ziet, zo groots is hij eens de eerste noot gespeeld word. Hij is de master, de dirigent, de regisseur, er is maar één weg en die is zeer duidelijk. Hij straalt een enorme sympathie uit. De manier waarop hij door de micro zijn uitleg geeft. De manier waarop hij tegen de muzikanten, die op het laatste nippertje zijn opgetrommeld omdat de geplande muzikant met z'n combo, ziek is, praat, communiceert en aangeeft, is vriendelijk en respectvol. Toots, blaast in z'n harmonica precies of hij er twintig is. Het is uitermate warm, maar de oude man heeft er tijdens het musiceren geen last van zo lijkt het. Z'n ademhaling, zeer belangrijk om zijn instrument goed te bespelen, doet het wonderwel. Hij gaat duels aan met z'n medemuzikanten, hij begeleidt ze en laat zich begeleiden door hen, hij daagt ze uit en vraagt ze uit. Het is gewoonweg prachtig het niet enkel te horen, maar het ook te zien. Lichaamstaal tijdens het optreden, aangeven van instructies met ogen, handen of ellebogen, het maakt er een subliem geheel van. Heel stilletjes denk ik; deze man kan communiceren zoals niemand anders. Bij De Lijn zouden ze aan deze vorm van communicatie een puntje kunnen zuigen, bij wijze van vergelijking. Iedere werknemer zal begrijpen wat ik hiermee bedoel, waarschijnlijk elke passagier die al ooit in een probleemsituatie kwam tijdens z'n ritje, ook. Z'n muziek is af, beter beschrijven gaat niet, subliem af, zo simpel is dat, alsof het simpel is... Tussendoor introduceert hij het komende nummer, zonder al te veel poespas maar -zo lijkt het althans- recht vanuit het hart, zonder tevoren teksten te hebben ingestudeerd. Hij zegt het gewoon, net alsof hij 't tegen z'n buurman of vriend zou vertellen. Wanneer iemand uit het publiek hem wat toeroept, antwoordt hij, zonder zich in de war te laten brengen. Hij toont z'n liefde voor z'n vrouw bij wijze van muzikaal eerbetoon, het is tenslotte gevierd moederdag in Antwerpen. Wanneer het afgelopen zou moeten zijn, is het dat niet natuurlijk, hoe zou het kunnen...? Een staande ovatie laat de hoogbejaarde man niet onberoerd, ook het publiek is onder de indruk van zo'n massaal tonen van bewondering en niemand wil onderdoen voor de andere. Er wordt geroepen, gefloten, geklapt zonder ophouden. Toots moet meer tonen... wat hij ook doet, hij tovert een gevoelig melodie, prachtig bewerkt uit z'n mouw en hij geniet er nog even veel, zoniet, nog meer van dan van de vorige. Ook dit nummer is prachtig, denk ik, terwijl ik voor mezelf uitmaak, dat de man gelijk heeft, nu dit weemoedig nummer te spelen, zodat het publiek niet nog meer opgepept geraakt. De arme man gaat anders echt niet huiswaarts kunnen keren vannacht. Nog een tweede bisnummer wordt toch gevraagd, maar dan weet eenieder, genoeg is genoeg. De man staat -enfin, zit- anderhalf uur op het podium, zonder ophouden, zonder break, en dat met zijn respectabele leeftijd. Er zijn wereldberoemde artiesten, een pak jonger, die het na 20 minuten al voor bekeken willen houden, is het niet, Britney?
Een duiveltje doet me overwegen, dat ik waarschijnlijk de kans van m'n leven heb gehad, deze man live te mogen meemaken. Hoe lang kan hij dit nog volhouden? Hoe dikwijls zal hij nog optreden?
Ik heb dé kans van m'n leven gehad, gekregen van een vriend. Als ik volle pot had moeten betalen, was ik niet gekomen. Ik ben niet de enige, ik ken heus nog mensen die niet naar jazz Middelheim komen omdat het te duur is. Met dit besef, aangevuld met de euforische emotie die z'n muziek bij me teweeg bracht, keer ik, keuvelend met m'n allerbeste vriend, man, huiswaarts. Het is een mooie avond, zwoel, zalig om dat kleine wandelingetje naar de wagen te maken, en na te kaarten.
Eens thuis moet dit bezegeld met een glaasje wijn, hoe kàn het anders...
