|
Het was zo ver. Zussen, schoonzussen en -dochterke samen in de koekenstad. Ik werd thuis opgehaald, want heus, ik word echt wel deftig in de watten gelegd. We mochten op de parking van 't werk van m'n schoonzusje parkeren. Da's lekker in 'centrum stad' en voor gezonde mensen, dicht bij zowat alles. Voor mij, net iets verder, maar toch dik in orde. Zeker als ik in de sterke zussen-armen mocht steunen, al schoffelend zoals een oud vrouwke. Wat trager gaat ook. Iets bereiken, ligt niet zozeer aan het tempo, maar aan volhouden. Ik dacht dat we laatst zouden komen op plaats van afspraak, maar het tegendeel was waar. Goed rondgekeken om dan te constateren dat wij er eerst waren. Plaats gezocht en iets te drinken besteld. Onderweg had L zich bij ons gevoegd en op G moesten we niet lang wachten. Het was best koud. Vooral een noorderwind wilde ons dwars zitten. Eens we goed en wel waren opgewarmd, trokken we naar de Meir. Ik wilde graag naar een knutselwinkel, wat verder. Eigenlijk wat ver voor mijn doen, maar ik wilde het graag proberen. Trouwens, samen ben je altijd wat sterker. Ik was er echt van overtuigd dat het wel zou lukken.
Eerste halte 'desigual'. Gr wilde daar absoluut gaan rondsnuffelen. Best een grote, kitscherige, gezellige winkel, met aangename verkoopsters. Het mag gezegd. 'k heb er enkele foto's genomen, vanwege het kleurrijke palletje. E bleef buiten, want hing aan hare gsm. Wij, maakten grapjes omdat het gesprek heel serieus leek en het duurde nogal lang. Na een hele tijd kwam ze naar mij toe en zei dat ze 'iets' had geregeld en dat ik gewoon moest meegaan met de flow. Niet reclameren, niet tegenspreken (ze kent me blijkbaar al goed) maar simpel geen vragen stellen en doen. Of zo'n handeling me nieuwsgierig maakt? En of! Je mag beweren dat je een groots cadeau voor me hebt gekocht, maar dat ik nog enkele weken moet wachten alvorens te weten wat het is. Geen probleem. Echt. Dat kan ik van me afzetten en zelfs vergeten. Maar de manier waarop E dit aanpakte was helemaal anders. En ik ken haar. Ze kan vér gaan in onverwachte toestanden. Ik loste haar daarom niet. En ik was niet van plan dat te doen alvorens ze me had verteld wat ze had gepland of zeg ik beter 'gefixed'... Ze had een taxi gearrangeerd om me naar de Jezusstraat te brengen. Dat wilde ik natuurlijk niet omdat dat veel te veel kost naargelang de korte afstand. Ze verzekerde dat het gratis is. Niet omdat ik dat niet wilde betalen, maar omdat ik ook niet wil dat zij zoiets betaalt. Toen had ik het door. Haar collega's zouden met een combi komen en mij en een tweede persoon brengen. Die tweede persoon mocht L zijn. Ik wilde namelijk vooral met haar daarheen, omdat zij me zou kunnen helpen en uitleg geven over de dingen die ik eventueel zou kopen. De anderen zouden te voet nakomen. En, zo gezegd, zo gedaan. L en ik werden door de politie naar onze winkel gereden langs de drukke Meir. Want pas in die combi zagen we hoeveel volk er wel rondliep. Je zit iets hoger en krijgt wel een redelijk goed zicht op de mensenmassa. Te voet, viel het ons niet zo op. Natuurlijk ook omdat we al stappend pret maakten. Grappig, vooral grappig, waarvoor ik ons E'ke toch heel erg bedank!
De tijd ging veel te snel. We zijn van plan het nog een keertje over te doen, maar toch een ietsje anders aan te pakken. Het moet ook niet altijd hetzelfde zijn. Om thuis te geraken heb ik het mezelf blijkbaar moeilijk gemaakt. Dankzij L is dat allemaal nog goed gekomen. Zo lief... smakkkkk, knuffff!!!
Wat later op de middag, toen L en ik nog iets gingen drinken, kreeg ik een sms-ke van Mark, m'n engelse neef. Z'n moeder, Doreen Nyza, was overleden 'smorgens. Hoewel ze al een gezegende leeftijd had, kwam het toch aan. Zo spijtig... dat ons oudste familielid langs de tak van mijn overgrootvader, overleden is. Zo gaat het toch heel dikwijls. Negatief, positief, of in de andere volgorde. Het één kan niet zonder het ander. Yin en Yang. Balans. Noem het hoe je wil, maar tegenpolen houden ons en de aarde in evenwicht.
Maar zolang we blijven herinneren, is het goed, denk ik.
|
