Nu moet ik toch echt een keer focussen op wanneer ik hoe reageer op m'n chemo. Sinds ik deze chemo (Capecitabine Accord) neem, hou ik m'n fysieke toestand niet meer bij. De laatste tijd was ik -hoe moet ik zeggen- gelatener geworden wat dat betreft. Uit een zekere zin van verdediging tegen emotionele toestanden (maw ik wilde me niet verdiepen, uit schrik om uit emotioneel evenwicht te geraken) had ik een houding aangenomen van; 'ik weet dat er bijwerkingen zijn van chemo in het algemeen. Ik wil er niet echt meer bij stilstaan hoe ik me dagelijks voel, want dan ben ik teveel met m'n eigen miserie bezig. Waardoor ik me slechter zou gaan voelen.' Ik nam afstand van m'n fysieke lichaam voor zover dat kan, als het ware. Enfin, dat was de beweegreden. Ik wilde me focussen op 'me goed voelen.' Dat ging me wel af. Iemand die m'n blogs regelmatig leest, weet dat ik me vorige week heel goed voelde. Het kan niet anders dan dat je naderhand aan een afdaling zal moeten beginnen natuurlijk. Goede en minder goede dagen dus, blablabla. Deze week begon die afdaling. Normaal. Ik wist dat het zou komen. Maar, nu denk ik, dat ik me beter zou kunnen wapenen, als ik ongeveer zou weten wanneer de betere of mindere dagen er zouden aankomen. Met de vorige chemokuren was dat heel voorspelbaar. Je moet je natuurlijk evengoed door die moeilijke dagen worstelen, maar je weet op voorhand dat die er aan komen. Je weet het haast tot in de puntjes. Met deze chemo heb ik die wetenschap niet. Maar, er zijn ook die momenten. Dus heb ik besloten me daar toch wat beter op te richten. De eerste week, zit ik niet goed in m'n vel. Energieloos. Fysiek gevoeliger. Emotioneel zwakker. Daardoor, dreig ik (dreigt men) in een vicieuze cirkel te belanden. Als ik dit op voorhand weet, kan ik daar wat aan doen. Preventief. Proberen maar...
Een zeer rustige week gehad. Enkel woensdag bij Angel en Loide geweest. We zijn de kindjes met de auto (omdat ik mee ging) gaan ophalen. Gabriel ging van school rechtstreeks mee met een vriendje die een feestje hield. Ik mocht dus mee naar school om hem daar nog een dikke knuffel te geven. Dinsdagavond had hij me gebeld met die vraag. Hij zou me anders missen. Schattig toch!!! Dat manneke doet me smelten. Noemi showde me haar beschermingskledij die ze net had gekregen. Amai mijn klak. Een soort harnas waar ze zich moet inwringen. Ze doet dat best handig. Heel fier liet ze me alles zien. Het feit dat ze die bescherming aan had, was voldoende voor Elias om haar te mogen toetakelen. Veel te wild -naar mijn inzicht- stormde hij op z'n zus af. Ze is frèle gebouwd en had moeite rechtop te blijven bij deze vierjarige stormram, maar bleef wel degelijk op de voet. Ik verwachtte op z'n minst een reactie van haar. Daarom niet lichamelijk, maar op z'n minst verbaal. Daarin is ze heel sterk. Maar die bleef uit. Ze nam het erbij. Grote zus, die kleine broer tolereert. Iets in die zin. Kleine (grote) Elias toch maar gewezen op het feit dat men z'n zusje niet zo hoeft te stampen en slaan, ook al is ze beschermd. Het hielp, hij hield op.
Gisteren, vrijdag... fijn, fijn, fijn. Een resum dames op bezoek gehad. Afgesproken natuurlijk. Maria, Loide's mama kwam ook. Ze liet ons zien hoe men in Portugal breit. Met een haakpen. Ongelooflijk onhandig in mijn ogen. Maar als ik haar bezig zag, stond ik versteld hoe handig zij dat doet. Ze moest zich behelpen met mijn haakpen en een breinaald. Als ze de volgende keer naar Portugal gaat, zal ze een paar meebrengen. Dan nodig ik haar terug uit. Dan wil ik het leren. Ze heeft nog andere dingen getoond en lijkt me een goede lerares in creatief haken en breien. 'k Weet dat ze ook heel erg handig is in naad. Het was gezellig. We waren met een tiental. Soms was het dus erg rumoerig, wanneer we allemaal door mekaar praatten. Op zo'n momenten lijkt het of m'n hoofd barst. Maar het ging toch. Uitgebreider verslag (met foto's) komt in onze gezamenlijke familieblog. Maartje was er ook, met kleine Walt. Eens hij al dat vrouwengeleuter aanvaardde en op z'n gemak was, werd hij echt wel een verleidelijke hartveroveraar. Die kleine, grote schat. Het was een volmaakte middag.
De rustige week is totaal in evenwicht gebracht. Het lijkt vandaag wel of ik heb bergen verzet. Het allerfijnste aan zo'n moment is, dat iedereen me volgt in m'n situatie. Daarom moeten we'r ook niet steeds over praten. Als ze vragen hebben, worden die gesteld. Er wordt telkens wel over gepraat, maar het primeert niet. Er is leven buiten kanker. Of, hoe ging die spot ook weer van dreft? ipv 'het leven is meer dan afwassen alleen', 'Het Leven Is Meer Dan Kanker Alleen'. S M I L E. Een mooie kant aan kanker, of een levensbedreigende ziekte in het algemeen is, dat je Met Die Ziekte Ook Nog Kan Leven!
