School is uit!!! Jippie!!! De vakantie begint en het springbonengevoel neemt het over. Juichend verlaat ze de klas. Alhoewel, het zo niet helemaal in mekaar zit. 't Is rapportendag. Het examenresultaat staat voorgoed in een document geschreven. Onherroepelijke cijfers, er wordt niet meer gegomd of geschrapt, al helemaal niet met tippex gewit. Niks van dat alles. Fouten zijn voor eeuwig fouten, onomkeerbaar. Buizen kunnen nog omgebogen worden, daar het schooljaar nog in de eerste helft is, maar toch, elke buis is er één teveel, want dat betekent harder werken, dan je lief is.
Maar, ze heeft chanse. Ze moet niet met rode kaken tegenover haar ouders uitleg geven naar het waarom. Ze slaagde en wordt niet ter verantwoording geroepen. Bij broertje is het anders, die heeft er z'n voeten aan geveegd en moet nu op de blaren zitten... of zoiets. Ach, zo erg is het niet, troost ze hem. Moeder en vader zijn niet bepaald ouders die veeleisend zijn. Toch niet in die zin, dat er erg veel om te doen is. Niettegenstaande willen ze wel weten waar 'zijn' probleem zit, want er moet natuurlijk wel wat aan gedaan worden. Het valt dus allemaal nog wel mee. Hij zal wel moeten bijwerken tijdens de kerstvakantie, niet aan te doen.
Zij, houdt niet echt van de sneeuw. Veel en veel te koud is dat spul. Je handen gaan ervan tintelen, je tenen doen verschrikkelijk pijn van de kou, je lippen gaan ervan kapot en je krijgt een loopneus van jewelste. Niets dan ongemakken, vindt ze. Toch, tijdens de vakantiedagen, zullen ze in de tuin moeten spelen. De hele dag binnen is niet gezond, vindt moeder. Hopla dus, de tuin in. Ga maar een sneeuwman maken, stelt ze voor. Iedereen juicht, behalve zij. Maar moeder neemt geen 'nee' als antwoord. Ze moet mee, met haar broers en zusjes. Het eerste kwartier totdaaraantoe, gaat het nog. Maar dan, begint het hé. Natte handschoenen, want ze moest zo nodig sneeuwballen terug werpen naar haar broers die haar eerder bekogelden. Heel even was het best prettig, maar nu niet meer. De pretlichtjes doven en zetten zich om in traankristallen, die haar kaakjes bijten door de vrieskou.
Ze is een doorbijter... tja, dat stond in haar rapport en moeder vond het een goed teken, zo zal ze later opgewassen zijn tegen sommige situaties. Het kan haar enkel maar ten goede komen. Thuis echter, zou moeder liever hebben dat ze wat flexibeler zou zijn, want ze houdt niet op met wenen, jammeren en op de deur slaan om binnen te mogen. Ook al is ze nog maar een half uurtje buiten en spelen de anderen ongestoord verder. Zij Wil Niet Meer!!! Na een tijd, wint ze haar strijd, ze wordt beloond voor haar volharding en moeder laat haar binnen. Natte schoenen uit, natte wanten uit, jas, muts, sjaal uit en al blazend op de handen en stampend met de voeten mag ze rustig in de living zitten. De boel is net gepoetst, ze moet dus opletten dat ze niks besmeurt. Moeder is op dat gebied redelijk gevoelig, weet ze. Ze wil lezen, of op de melodica of blokfluit spelen. Ze mag. En dàt, houdt ze veel langer dan een half uur vol.
