De relatie tussen m'n e-reader en mij is perfect. Het klikt enorm tussen ons tweetjes. Ik doe erg m'n best Erik niet buiten te sluiten, maar soms komt hij binnen of passeert hij en zegt dan iets, en dan heb ik dat niet eens gemerkt. Wat later dringt het dan door en dan vraag ik hem alsnog wat hij zei. Meestal gaat het maar om een kleinigheidje en is hij bijna vergeten wat hij zei of vroeg. Iets, bij wijze van groet bijvoorbeeld, of, gewoon retorisch. Maar zo gaat dat met boeken hé. Je kruipt er in. Zalig vind ik dat. Telkens weer, als me opvalt dat ik Erik heb genegeerd (onbewust weliswaar) verontschuldig ik me. Hij maalt er niet om. Hij kent me en weet wel beter. Gelukkig maar.
Deze week moest hij enkel maandag werken. De rest van de week is hij vrij. Het weer slaat om. De lente wil zich laten gelden. We hadden al een zeer mooi weekeinde. Zondag hebben we'r van geprofiteerd om naar Boom te trekken. Op zoek te gaan naar een steenbakkerij. Snel wat gegoogeld en Steenbakkerij - museum Frateur kwam te voorschijn. Natuurlijk de Leica mee genomen en nogal wat foto's genomen. Waarvan ik toch enkele als redelijk goed wil beschouwen. Dat, dankzij de mooie blauwe lucht en witte schaapwolkjes. Het zonlicht baadde de rode bakstenen gebouwen met gras in een kleurrijk decor. De warmte kneedde de huid met een overdaad aan voldoening. Wellness!
De weervoorspellingen zaten goed. We hadden dus een goei week uitgekozen om vrij te nemen, voor Erik. Dus dinsdag tegen de middag hadden we één en ander gepakt en trokken we er op uit. Ik wilde wel graag richting zee. Nood hebbende aan wijdsheid en natuur. Ik wilde veel hemel zien, dat gaat niet in het bos, noch de stad. We reden naar Cap gris Nez. Halt gehouden in Wissant, tussen Griz Nez en Blanche Nez. Wat is het daar mooi. Klippen, duinen, strand. Bunkers als herinnering aan de oorlog 40-45, zorgden voor de spijtige ondertoon. De harde realiteit in het verleden. We wilden er niet echt stil bij blijven staan. Men kan hopen bunkers van de duitse troepen zien, met daarbij horende info op borden. Geïnstalleerde kanonnen, die alles behalve aantrekkelijk ogen. Wat een tegenstelling met de steenbakkerij die we zondag bezochten. Geschiedenis... zeer interessant met z'n negatieve en positieve onderdelen. Hopelijk leert de mensheid er uit. Maar ik vrees dat, gezien de huidige politieke situatie over de wereld, de toekomst niet veel goeds voorspelt. Hopelijk sla ik de bal heel erg mis. Daar wil ik niet op doordenken. Ik wil genieten, nu ik buiten kom. Ver wandelen is er niet bij. Wandelen op zich wel. Met stukjes en beetjes. Korte afstanden, want al snel ben ik buiten adem. Het is mooi weer. De zon schijnt, maar een ijzig koude wind wil wat roet in het eten strooien. We hadden ons voorzien en kleden ons als westerse Innuïts. We vonden onderdak in Hotel La Plage in het centrum van Wissant. Een knus, proper kleine kamer met veel vensters en licht dus. Daar het nog lang geen toeristisch seizoen is, is er helemaal nog geen geluidsoverlast en slapen we heerlijk. Wat doet dat goed. Ik vergat wel oxynorm mee te brengen. Dat zijn m'n morfine pijnstillers die ik vooral 's nachts neem als ik wakker word. De laatste tijd moet ik ze haast niet meer nemen overdag, daar mijn medicatie goed is aangepast. Voor één nacht is dat niet echt een probleem. Ik neem wel extra paracetamol indien nodig.
Als we huiswaarts rijden, houden we tot Calais de kustlijn aan, door dorpjes en langs de duinen. Best rustig. In Calais besluiten we de autosnelweg te nemen om er toch maar niet te lang over te doen. We eten frietjes met hamburger in een baanrestaurant. Zo moeten we vanavond thuis niet persé beginnen kokkerellen, laat ik Erik weten. Het laatste stuk, vanaf Kruibeke rijden we in file tot voorbij de Kennedytunnel. Tjonge tjonge, zou het beter zijn geweest om langs Brussel te rijden? vragen we ons af. Tja, dat zullen we niet weten. Wij hebben geen autoradio om het verkeersnieuws te volgen. Wij rijden (en reizen dus) altijd zeer basic. Dat heeft wel iets. En de daarbij horende nadelen, nemen we'r dan maar bij. Tegen 17u zijn we thuis. We hadden makkelijk om 15.30u thuis kunnen zijn. Maar waarom zouden we'r een punt van maken? We zijn helemaal niet tijd gebonden en maken ons niet druk. Zo blijft het een fijn over-en-weertje.
Nu kan ik er weer een tijdje tegen, denk ik. Vermoeidheid spreekt. 'k Trek het me niet aan. Er staan nog enkele mooi-weer-dagen in het verschiet. Ik zet me wel in m'n schommelstoel in de zon. Thuis. Met m'n e-reader.
Een vriendin, Greetje, had me al verschillende malen gevraagd of ik geen huishoudelijke hulp nodig had. Ik wilde daaraan niet toegeven. Ik heb zoiets van: je vraagt je vrienden of familie toch niet om je huishouden te komen doen... Maar de laatste weken lukt het me haast niet nog iets deftig onder handen te nemen. Een was in de machine steken, daar is niks aan. En toch durf ik na het sorteren van de kledingstukken en de zeepbakjes in de machine te vullen, zo moe zijn, dat ik moet uitblazen. Strijken doe ik ook nog steeds. Dat kan ik in stukjes doen als het zonodig moet. Na een uur strijken ben ik uitgeteld. Maar oké, het gaat. Heel af en toe zal ik stofzuigen en de badkamer neem ik ook nog wel vluchtig onder handen. Dat is het zowat. O, ja, koken met haken en stoten doe ik ook nog wel. Geen zware menu's, waarmee ik bedoel, als ik niet te lang moet kokkerellen. Iets dat niet teveel tijd in beslag neemt, zodat ik snel weer kan zitten, gaat me nog wel af. Niet dagelijks, ik moet er me goed genoeg voor voelen en dàt weet ik meestal pas op het moment zelf natuurlijk. Toch heb ik problemen om iemand te vragen iets te helpen. Erik helpt me natuurlijk, maar hij gaat ook werken en doet nog andere karweitjes in huis. Ook hij heeft recht op tijd voor zichzelf. Daar sta ik op.
En Greetje vroeg het weer. En ik wimpelde af. En ze vroeg het na een tijdje weer, en weer, en weer... Ze zeemt graag ramen, zegt ze. Om eerlijk te zijn, is ze de eerste die ik zoiets hoor zeggen. Ze geniet enorm van het resultaat, het geeft haar een grote voldoening. Nou, dàt wel ja, bij mij ook. Telkens er iets gepoetst is, heb ik ook zo'n enorm voldaan gevoel. Genieten van zuiverheid, daar is niks mis mee. Maar dat wil heus niet zeggen dat ik graag poets. Het ene kan niet zonder het andere, maar toch zie ik ze los van mekaar. Daarmee is natuurlijk het euvel niet opgeklaard, dat het soms echt wel overdreven stoffig kan zijn thuis. Niet goed. Eens ik pluizen zie, blijven ze hangen. Ik heb immers voldoende tijd om enkel maar naar die pluizen te staren en me er te gaan aan ergeren. Da's menselijk, maar niet wenselijk. Toch, zomaar antwoorden aan Greetje, of Greet, want ze laat me weten dat ze echt geen kind meer is, Greet dus, dat haar hulp welkom is (wat waar is eigenlijk), blijft moeilijk voor me. Dat zal ik maar wijten aan één of ander rugzak-item dat ik m'n leven meedraag. Elk mens draagt dingen mee in z'n rugzak. Elke dag, week, maand, jaar, moment, wordt die rugzak bijgevuld. Soms met leuke, soms met minder leuke dingen. Maar meedragen doet iedereen. Die 'items' maken of kraken je, dat hangt ervan af, hoe je 'r mee omspringt.
Greet is niet de enige die me hulp aanbood. Er zijn nog vrienden, en zussen die dat deden. M'n schoondochtertje heeft het deze zomer ook gedaan. Wekelijks. Zo fijn. Ze nam geen nee als antwoord. Ze hield vol. Bleef bij haar standpunt. Maar ze is nu vijf maanden zwanger en heeft een huishouden waar ze makkelijk haar weekje mee vult. Nee dus, Loide komt niet meer poetsen. De tijd ontbreekt. Greet is dus de ramen komen zemen. Het was heel erg nodig. Daarom heb ik de laatste maal dat ze't vroeg:'ja' geantwoord. In ruil maakte ik een haarlint (voor een muts had ik niet voldoende wol meer) voor haar Kimikopop.
Ondertussen voel ik zowat de wortels van m'n probleempje. Stil zitten. Kijken. Niks doen. Terwijl Greet volop in de weer is, hou ik haast niet uit. Een kwetsend gevoel maakt zich van me meester. Zeer, maar dan ook erg zeer onaangenaam, zo voel ik me. Ik zoek dat overschotje wol dat ik heb liggen. Meet het Kimikohoofdje en begin te breien. Het streelt me, nu ik wel degelijk iets om handen heb, terwijl Greet zo ijverig in de weer is. Wanneer ze klaar is, is het resultaat fantastisch. Zeker nu de zon door de wolken breekt. Ik kan in m'n schommelstoel door propere ruiten naar de tuin staren naar de ekster, de merel, mees, duif, spreeuw, uitzonderlijk zelfs een reiger. Dat, onderuit gezeten in de eerste binnenschijnende lentezon.
M'n zussen, Goele en Krisje, komen 's namiddags langs. Greet is dan al weg. Een beetje euforisch vertel en wijs ik hen op m'n mooie propere ramen, richting tuin. Vorige week had ik ook met hen gepraat over hulpverlening. Ze hadden ook hulp aangeboden. Dus dacht ik, zo zei ik hen, om het ijzer te smeden als het warm is. Als we nou eens met z'n drietjes, enkele keukenlades zouden uitkuisen? En prompt begonnen we'r aan. Leutig natuurlijk, zo met z'n drietjes, want dan wordt er gegrold en gegrapt. Naderhand zaten we nog effe gezellig bij mekaar. Keuvelen. Het was me het dagje wel. Na het avondeten viel ik in de zetel in slaap. Gelukkig werd ik net op tijd wakker om m'n favoriete detectievefeuilleton te kunnen bekijken. Daarin... wordt elke dood opgelost...
