Gisteren belde -zoals afgesproken- de oncologe me.  Het gaat niet goed met me.  Bloedwaarden gaan bergafwaarts.  Er moet dringend weer gescand worden.  Misschien kan ik maar beter mezelf herdopen met de naam Scannemie ipv Annemie.  Het moet liefst zo snel mogelijk.  Maar, men neemt niet zomaar een patiënt tussen de andere afspraken.  Blijkbaar ook niet als de oncologe zelf hierop aandringt.  In  het hospitaal waar ik ga is iedereen gelijk en moet iedereen dus braaf zijn of haar beurt afwachten.  Lang leve gelijkheid!!!  Dààr ga ik beslist voor.  Truukjes kunnen altijd toegepast worden natuurlijk.  Ik moet me laten opnemen om sneller een scan te mogen ondergaan.  Opgenomen patiënten gaan voor, zie je.  Ergens, houdt dit wel steek.  Toegegeven.  Met een beetje overleg, zal ik dinsdagmorgen opgenomen worden om dan -hopelijk- zo snel mogelijk de nodige onderzoeken te kunnen ondergaan.  Ik liet voelen dat ik liever niet eerstdaags opgenomen word.  Dat ik nog steeds een leven heb, en nogal wat mensen zou moeten afbellen, daar ik toevallig de komende dagen visites verwacht.  Vandaar dat ik niet vandaag of morgen binnen moest.  Net voor een weekeinde, zie ik echt niet zitten.  Dan wordt er toch niks ondernomen.  En... ik krijg toch zo graag het laatste woord hé.

Een beetje angstig schuif ik té snel naar m'n zin richting afscheid.  Er is nog zoveel dat ik wil doen, zien, meemaken.  Dankzij m'n familie in de eerste plaats, maar ook al die andere leukerds en zeker niet te vergeten, die lieve vrienden van me.  Er zijn mensen waaraan ik m'n hart verpand heb.  Het is moeilijk, te weten dat je hen gaat mislopen, hen nooit meer zal zien.  Het is iets dat we allemaal zullen ondergaan, maar als je'r voor staat, is het idee alles behalve.

Oké.  Er uren over doorgaan helpt niemand.  Maar je moet eerlijk zijn.  Het vertellen.  Vooral aan diegenen die er recht hebben om het te weten.  Het aan hen vertellen, is net het allermoeilijkste.  Enfin, da's iets dat ik heel slecht kan.  Kijk je lieverd in de ogen en vertel dat het echt niet goed met je gaat.  Mensen toch, dat snijdt als een scherp mes door zachte boter.  Telkens weer, schiet m'n gemoed vol en dan word ik boos op mezelf omdat ik m'n controle verlies.  Gisteren vertelde ik het over de telefoon aan Loide.  Gelukkig sprak ik eerst met Noemi, m'n kleindochter.  Dat kind kan toveren.  Als ik haar opgewekt stemmetje hoor door de foon, slaat mijn stemming altijd in super-positieve-overdrive.  Dankzij dit gegeven, lukte het me aardig om in grote lijnen die hele uitleg te doen.  Godzijdank, bestaat niet.  Noemizijdank, wél.  Vandaag zou ik 'het' vertellen aan m'n zussen, maar eerst mocht ik oefenen met de sociale assistente die zou komen om een aanvraag in te dienen voor bijstand van de zorgkas.  Een beetje krakend moest ik het relaas wel doen, want ze stelde nogal wat vragen.  Maar, het ging wel.  Kort nadien belde David.  En ook bij hem lukte het.  Oef!  Ik heb een hekel aan mezelf als ik ga zitten janken aan de telefoon.  Maar nee, dat gebeurde niet dus.  Het ligt er ook altijd wel aan, hoe die ander klinkt.  En, aan de telefoon kan je niemand in de ogen kijken terwijl je je ding vertelt.

Greetje en Sinita kwamen me ophalen.  Weer moest ik m'n verhaal doen.  Ik kan hen echt niet in het ongewisse laten.  Lap!  Waterlanders.  Maar ook een arm om me heen.  Een schouder om m'n snottebellen aan af te kuisen.  (Niet verklappen, want ze weet niet dat ik dat deed.)  Maar opluchten doet het wel.  Eens bij haar thuis, waren Patricia en René er ook.  Zij, met een gescheurde tuinbroek, een pet en... tja... een straatjong leek ze wel.  Maar ze was zo jolig dat de pannen van het dak zwiepten.  René, rustig afwachtend typisch zichzelve.  Raar hoor.  Hier klopte duidelijk iets niet.  Ik had iets gemist.  'k Moet toegeven, als mijn zussen iets willen verzwijgen, doen ze't goed.  Ik merkte vanalles maar had toch niet door dat ze iets samen hadden bekokstooft, tot helemaal le moment suprème.  Goele en Astrid kwamen er ook nog door.  Toevallig ook in zo'n streetware-achtige outfit.  Toegegeven, niet zò verschillend met hoe ze zich anders kleden, maar toch... anders dan anders.  Plots zag ik Greetje zich ook opsmukken met een sjaaltje en pet.  En toen gingen de bellekes rinkelen.  Hier was wat loos.  De bel ging.  Broer Frank kwam er ook nog aan.  Precies opendeurdag vandaag bij m'n zus.  En ik, stil in die stoel, want ojee, 'k voelde me niet opperbest.  Ze hadden een rap in mekaar gestoken.  De titel: Mieke.  Leutig hoor!!!  Over mij, voor mij, in mij... zoiets...  'k Merkte dat ze er echt wel voor hadden geoefend.  Voor de zoveelste keer liep ik weeral over.  Tranen met tuiten.  Maar, ach, zeker niet van geweeklaag.  De geste is zo mooi.  En de pret die ze er hebben aan beleefd.  Zo leuk om aan te horen.  't Is dat lachen nu ook wat pijnlijk is.  Maar da's niet erg.  Met plezier hou ik m'n buikje wel vast tegen het schudden.  Dank jullie!!!  Dat was een oppepper van formaat.  Ge moet geen kanker krijgen om dit plezier te kunnen delen.  Maar als je't dan toch hebt, maakt het veel krommigheid, weer recht.  Loodrecht.  Die zusmiddagen zijn met niks te vergelijken.  Daarin zie ik pure schoonheid.  'k Zie ze niet alleen, ik voel ze ook.

Thx!!!