Het voorstel is gelanceerd. De mails verstuurd. Zussen en schoonzussen werden uitgenodigd om samen een middagje koekenstad te doen, tijdens de solden. Het moet in de week. Anders is het koppen lopen. En dat zie ik echt niet zitten. Natuurlijk besef ik wel dat het niet evident is voor iedereen om zomaar vrij te krijgen. Trouwens, het is ook niet omdat ìk daar persé zin in heb, dat anderen dat ook hebben. Enkelen hebben al laten weten dat ze kunnen komen en dat zullen doen ook. Bij anderen lukt het niet. Zo erg is dat niet. We zien mekaar trouwens waarschijnlijk enkele dagen later bij m'n oudste broer thuis. Daar, zal het dan wel druk zijn. Toch is't fijn dat hij en m'n schoonzus dit organiseren. Het wordt niks speciaals. Gewoon samen iets drinken. Geen zatlapperij of overdaad. Niks daarvan. Gezellig praten met mekaar is meer dan genoeg. Meer moet dat niet zijn. Dus da's twee keer kort na mekaar dat we mekaar zien. Best leuk!
M'n zus Gr kwam langs. Eerst wat bijgepraat, want we hadden mekaar euhhhhh... twee weken, geloof ik, niet gezien. Dan de gitaren boven gehaald. Ideetjes uitgeprobeerd. Samen wat getokkeld in de mate van het mogelijke. En... huiswerk gepland. Deze keer heb ik het opgeschreven. Eerdere keren beloofde ik immers om iets op te nemen of uit te schrijven en op te sturen en dan vergat ik dat al veel te snel. Dan kwam dat er niet van natuurlijk. Er wordt me niks verweten se. Maar, dan gaat er ook niks vooruit hé. Ken jezelf! Deze keer maak ik die fout niet weer. Ik schrijf dus op wat ik beloof te doen tegen volgende week. 't Is nogal wiedes dat wij niet heel serieus bezig zijn. Tussendoor maken we pret, door opmerkingen of gewoon zotdoenerij. Op een gegeven moment wordt het gesprek heel ernstig. 'k Begin zelfs te snotteren. Lap! Daar hedde ze weer, die waterlanders. Op zich is dat niet erg, maar 'k heb dat toch liever niet als er iemand bij is. Tja, deze keer, lukt het niet. Ik wil haar iets vertellen en zodra ik de dingen bij hun naam wil noemen, is het bleitconcert. Zij, antwoordt op haar best. Zo is ze. Ze wil me het hart onder de riem steken. En, ze doet dat ook hoor. Zeer zeker. Maar ze krijgt het zelf ook moeilijk. Op een bepaald moment zitten we met z'n tweetjes tegen mekaar op te snotteren. En eigenlijk is dat goed, want daardoor beginnen we te lachen. Tussen de tranen door lachend, zet ik een doos met tissues op tafel. Hier! Die zijn ook voor jou! Hart luchten. Doet goed!
Een paar zakdoeken armer, maar met een gelucht hart, brengen we de middag verder zingend door. Een snoepeke, suiker werkt stimulerend en wellicht een halve kilo zwaarder later, gaat ze naar huis. Ik heb m'n besluit genomen ondertussen. Ik ga me wat meer met de muziek bezig houden. Ik moet immers iets hebben waar ik me kan insmijten (in de mate van het mogelijke). Niet om hoge toppen te scoren, maar om me volledig te voelen, want da's m'n euvel de laatste tijd. Deze belofte heb ik niet opgeschreven. Want da's niet tegen volgende week, dat IS gewoon realiteit voor altijd.
Een mieke mot, die af en toe wat last had van emotiewisselingtoestanden. 'k Kan me inbeelden dat psychologen daar een veel geleerder klinkend woord voor hebben. Die wisselingen zijn zowel posi- als negatief. De weegschaal houdt zelfs dàt in balans. Voor een kleinigheidje komen waterlanders en krop in de keel. Vervelend hoor, als je dat niet echt kan plaatsen. Dàt gevoel komt er dan bij, om het allemaal nog wat ingewikkelder te maken. Op den duur is ze boos op zichzelf, want zo ìs ze niet. Den trigger zit altijd verscholen in onverwachte dingetjes. Klein, venijnig, en vooral kwetsend. Toen ik me lichtjes verbrandde aan m'n hand bij onhandig gebruik van het stoomstrijkijzer, dacht ik zelfs: haaaa... dààrom snijden mensen in armen of waar dan ook, om andere pijn niet te voelen. Het wàs echt raar, er kwam geen blaar, maar m'n vinger zag rood en ik wilde absoluut NIET m'n hand onder koud stromend water houden. Want... gevaarlijk idee, ik besef het... het deed goed. Hmmm... strange... op z'n minst. Voor mij toch. Toen wat later in een gesprek met E de grond vanonder m'n voeten wegzakte, en ik dus enig controleverlies leed, (niet dat ik hysterisch werd hé) werd het me duidelijk dat ik er moet voor zorgen, de dingen nog een keer goed op een rij te zetten.
Een artikel in de krant over een 17-jarig amerikaans meisje dat besloot geen chemo te volgen en daardoor wordt ze door de jeugddienst ter plaatse, van haar ondersteunende moeder gescheiden. Zij, de overheid, jeugdzorg, zij die menen de goei te zijn, bonden haar vast om haar die keiharde, zware chemo toe te dienen tegen haar wil. Het meisje wilde geen gifstoffen in haar lichaam. ZIJ HEEFT HET RECHT OP HAAR LICHAAM!!! schreeuwde het in mij. Oké... de ver-van-mijn-bed-show. Oké 't is niet hier, maar in Amerika. Maar daarom trek ik me dit niet minder aan. Woedend, kokend vanbinnen stokte m'n ademhaling. Daardoor span ik m'n spieren en krijg ik -zoals steeds- pijn. Niks abnormaals eigenlijk, in mijn toestand. Maar, hoe kunnen mensen die NOOIT kunnen weten wat jij voelt, zich het recht toe-eigenen en zich beroepen op zulke wetten? Wetten, die enkel dienen om politici hun faam en glorie te dienen, maar zeker niet om een patiënt te helpen. Zeer zeker niet!
Wel, dàt was in dit geval vermoedelijk den beruchte trigger. Maar, dat merk je pas als die is afgegaan... Ik heb dus alle stukjes mieke mot bij mekaar gezocht. Hoe? Dankzij het gesprek met E. Het gesprek, toevallig, met m'n hele goeie vriendin. En, zelfs iets dat Mich bracht in z'n show: Duizend Man Sterk. Ik wist het wel, maar ik voegde de daad niet bij m'n gedachte. Het werkt, zoals ik eerder schreef, ook in de andere richting. Onverwacht, kan je toch aan die knop draaien. Het is plots zo duidelijk. Ik weet wat ik moet doen. Of het zal lukken, weet ik niet. Maar 'k heb er terug meer goesting in. Knokken bedoel ik dan.
Tijdens ons één januari samenzijn nam ik enkele foto's. Sfeerbeeldjes. Geen kunstwerken. E zette eerder één van die kiekjes op het bureaublad. Telkens als ik iets ga doen aan de Mac, zie ik naar dat heerlijke beeld. Ons jongste en oudste kleinkind. Het beeld straalt liefde, geluk, gezelligheid uit. Ons kleine kerstvrouwtje, want zo was ze gekleed. Gehuld in onschuld. Met in haar armen, haar kleine beschermeling. Onze lieve, schattige Walt, haar neefje. Pas op... haar twee broertjes zijn zeker ook zo'n hartverwarmende kindjes, schatten van het hoogste niveau. Maar oké, E zette deze foto op het bureaublad en maant me voorzichtig aan, omdat ik telkens smelt als ik ze zie. Hij zegt: 'Lieverd, het is maar een foto.' En ik antwoord: 'Ja natuurlijk, maar het is ook nog heel veel meer... het is een zeer mooie intens liefdevolle foto, van twee van onze kleinkinderen!!!'
Alles gaat weer z'n gewone gangetje. Àlles??? Nou... ja...E staat op even na 6u. Hij gaat werken. School is hervat voor de schoolgaanders. Zowel de verplichten als de hobbyïsten. File des morgens en des avonds. Sneu of soms nog meer dan dat voor hen die ze moeten trotseren. Laat me iets positiefs over kanker bedenken. En dat is dan, dat ik... me daar niks van moet aantrekken. Routine, 'k heb er nooit van gehouden. Zelfs als smurfke van nog geen 10 jaar, had ik moeite om me in de hand te houden als ik er aan dacht dat ik morgen en overmorgen en over-overmorgen en daarna en daarna, steeds op hetzelfde uur hetzelfde zou moeten doen. In datzelfde klaslokaal, het hele jaar door. Steeds dezelfde ramen, uitzicht, kasten, leerkracht, gezichten. Pfwoe... soms werd het me wat teveel en werkte het op m'n systeem. Wel, dàt trotseer ik nu niet hé. Hoewel ik rekening moet houden met m'n medicatie. Enfin, 'moeten' is veel gezegd. Het is toch wijs het wel te doen, daar de medicatie vooral tegen pijn is gericht. Ik straf bij wijze van spreken mezelf als ik dat stramien niet zou volgen. Maar een uurtje verschil maakt niet uit. Ik kan dus spreken van glij-uren. *smile*
Het is middag en ik heb net gedoucht. Net gekleed. Maakt niet uit. Toch...? Ik mòet nergens zijn. Ik mòet niks. Men verwacht zelfs niet dat ik genees. Een economisch wonder ben ik helemaal niet. Je mag me zelfs een anti-econome noemen. Graag gedaan. Dank U. Stilstaan is dus verre van achteruitgang. Stilstaan kan soms zelfs een mens wonderbaarlijk doen genieten van dingen die anders aan een te groot tempo voorbij schrijden en daardoor niet worden opgemerkt. Nee hoor. Dit is geen sarcasme. Ik heb 'er' echt wel zin in. Waarin, vraagt u? In de dingen die me het gevoel geven te 'Zijn'. Als u begrijpt wat ik bedoel. Niet lang geleden zei ik nog tegen m'n vriendin dat ik iets moet zoeken dat ik wel degelijk kan doen. Ik dacht bijvoorbeeld; 'Ik maak een quilt. Ik leer hoe het moet en oefen tot ik erbij neerval en dan doe ik het. Ik Doe Het!' Dàt, dacht ik. Effe later viel mijne nikkel, dat ik tegenwoordig een joggingbroek draag omdat ik m'n andere broeken niet meer kan knopen. Hoe? Hoe, in godsnaam? ...Ga ik dan een quilt kunnen naaien? Dummie!!! Kop naar beneden. Klop. Oh, nee. Ook dàt kan ik niet... Dat resulteert dan in tandjes op mekaar, en toegegeven, boos zijn. Boos zijn op... mezelf? De situatie? Kanker? De wereld misschien dan toch maar? *zucht* En dan... komen die voetjes maar weer eens op de grond. Het gevecht terug aanvatten, maar een ietsie pietsie wijzer. Hmmm... is opgeven gelijk aan stilstaan? Nee, boebel! Dat is het niet. Opgeven is achteruitgang.
Een avondje Kommil Foo in De Roma bijvoorbeeld. Ik heb daarvoor niks moeten verzetten. Enkel mijn voeten, enkele meterkes. Om in de sfeer van 'het bestand' te blijven... het was een heerlijk 'verzet'. Niet zomaar heerlijk. Echt. Puur. Formidabel. Knap. Ik heb me er tegoed aan gedaan zoals kinderen zich tegoed doen aan een chocolade figuur op sinterklaasdag. Gretig dus. Chris liet me weten dat ze 'het bestand' wellicht weer gaan opvoeren in 2018. Honderd jaar na het eind van De Grooten Oorlog. Misschien toch nog enkele extra optredens tussendoor. Misschien. Als je't leest en je krijgt de kans om er heen te gaan. Aanrader. Doen. Met Mijn Complimenten! En misschien verhoort één of andere leuke tiep m'n wens, dat er een cd wordt uitgebracht. Dan, zal ik op de eerste rij staan, want die arrangementen zijn wat mij betreft een oeverloze herhaling waard. Dat ceedeeke zou veel drrrraaien!
Stilstaan. Leuk toch! Het is trouwens niet altijd wat het lijkt. De kanker wijkt tot hiertoe niet, maar wordt ook niet erger. Maar... door de problemen die ik kreeg met handen en voeten moest ik van chemotherapie veranderen. Tot hiertoe verdwijnen die problemen niet. Maar vooral, ze worden niet erger. Neem het gerust van me aan. Zo'n stilstand is meer dan goed. En... heel stiekem merk ik, dat deze oorlog van me, een stilstaande kleine (toch voor mij belangrijke) vooruitgang boekt. M'n haar groeit weer! Eerst dons. Gelukkig geen pluimen naderhand. Maar ik vlieg heus wel een beetje. Als je weer begrijpt wat ik bedoel. Lang Leve Grijs Haar!!! Olé. Ik staar naar mezelf in de spiegel. En, écht. Vind ik mezelf toch wel knap zeker. Wie had ooit gedacht dat ik zoiets nog maar zou schrijven? Een mens kan makkelijk leugens schrijven, zie je. Maar ik dÈnk het ook...
In m'n roes -want ik weet heus wel dat dit gevoel tijdelijk is- bedenk ik. Ik ga het hen vragen. Mijn zussen en schoonzussen. Ik vraag het hen gewoon. Zullen we met z'n allen es een halve dag naar de stad gaan? Eén iemand zal wel bereid genoeg zijn om me thuis op weg te helpen, zodat ik er geraak. We spreken ergens af en brengen enkele uurtjes samen door. 't Is solden. Wie weet kunnen we nog een koopje doen. En naderhand een kopje koffie.
En vrouwenbabbel, geweetwel wat ik bedoel waarschijnlijk....
