Ondertussen is ze een veertiental dagen in behandeling. Ze wil het niet natellen. Andere patiënten lijken hun telling goed bij te houden, merkt ze tijdens gesprekjes in de wachtzaal. Als men het haar vraagt moet ze haar agenda nemen om die bestralingsbeurten te tellen. Maar telkens vergeet ze't weer. Ze vindt het niet belangrijk. Vooruitkijken moet een mens echt wel doen, maar als het over dit soort zaken neerkomt, vindt zij 't belangrijker om vooral niet te vergeten wanneer je laatste beurt is. En dat duurt nog even, dus niet aftellen. Dat spaart ze voor de laatste week. Verder maakt ze van elke dag het beste, al naargelang hoe ze zich voelt, het weer en andere invloedbare omstandigheden. Ze voelt nu de fysieke reacties op de bestraling. Inspanningen zorgen al snel voor wat druk op de luchtpijp en da's gevoelig. Slikken is ook een opgave. Maar het gaat wel, hoewel ze voorkeur begint te geven aan papperig eten. Dat gaat immers veel beter.
Enkele dagen geleden, gingen ze nog uit eten in de Gringo's Cantina. Het smaakte voortreffelijk! Plots realiseert ze zich dat ze enkele jaren geleden in februari zijn getrouwd. Omdat ze toen ook hier zijn komen eten, met de zonen en vriendinnetjes, waarvan eentje -dochter is ondertussen, komt een leuke herinnering bovendrijven. Ze moet gaan rekenen om te weten hoelang (hoekort) ze zijn gehuwd. De juiste datum weet ze niet. Hij... evenmin. Hij wist al niet meer dat ze trouwden in februari. Grappig eigenlijk. Maar het genieten is er zeker en vast. Bijna 11 jaar zijn ze samen en 7 jaar getrouwd. Nou, ene jubileum moeten ze samen toch kunnen meemaken, vindt ze. Als MoederNatuur hen die toegeving wil doen, zou het fijn zijn. Maar, ook MoederNatuur kan wispelturig zijn. Dus, voor alle zekerheid toch maar het eigen steentje hiertoe bijdragen hé. Dwz, voorlopig braafkes ondergaan wat dokters aanraden, voorschrijven en luisteren naar wat zij menen beter te weten.
En dan is 't nog eens Kommil Foo-time. Al een hele tijd geleden bestelde ze tickets. Met manlief had ze de voorstelling al gezien. In Gent. De moeite. De try-out had ze ook gezien, maar da's natuurlijk al meer dan een jaar geleden. Dat was met een zus. Toevallig. Omdat het toen ferm had gesneeuwd, de ene zus met de andere had afgesproken en die laatste door het gevaarlijke weer niet zo ver wilde rijden. De ene had hààr, dan opgebeld met de vraag of ze geïnteresseerd was. Die kans had ze niet laten liggen. En nu was het weer eens zo ver. Ze had met haar vriendin afgesproken eerst samen iets te gaan eten. Dat kon in de Cantina van de Arenbergschouwburg. En, dat viel goed mee! Eerst liet men verstaan dat er geen plaats was. Ze waren al op weg naar buiten toen een serveerster hen kwam nagelopen. Er was nog een tafel beschikbaar. Fijn! Ze keerden terug op hun passen, namen plaats. En zo kwam het, dat ze nog een leuke babbel kon maken met haar neven, Raf en Mich die ook daar aten, samen met hun entourage. Een beetje bezorgd wilden ze weten hoe het met haar gesteld is. Misschien antwoordde ze een beetje té opgewekt...? Dat was dan toch alleszins niet de bedoeling, want ze meende het toen ze zei, dat het goed gaat, dat er nogal wat fijne dingen zijn die haar een goed gevoel geven en dat dit enkel maar ten goede kan komen aan een snel beterschap hé. Maar ze moet natuurlijk ondergaan wat nodig is. Moe... ja natuurlijk, maar als ze tijdig rust neemt, gaat het beslist goed, zeer goed. Ze krijgt tijdens het gesprek lichtjes het gevoel dat vooral Raf haar niet helemaal gelooft. Ach, het siert hem wel hé, die bezorgdheid. Maar het is echt niet nodig. Trouwens, denkt ze, ze kan volledig genezen van pfffffft... kanker, maar ze kan morgen onder een auto lopen, bij wijze van spreken. Daarom, genieten van elk mogelijk moment, raadt ze haar neven aan. Wellicht hebben ze die raad niet echt nodig, want, dat weten ze uiteraard ook wel.
Tijdens het etentje kan ze met haar vriendin zalig tateren. Heerlijk! 'Breken', de show van Kommil Foo is knap. Ook al ziet ze't voor de 3de keer, ze staat er versteld van hoeveel ze alweer vergeten was. Het is een superavond.
Een dagje later, is het werkdag. Ze neemt de bus naar het ziekenhuis. Alles gaat zoals het hoort. Een babbel met een vrouw die ze daar al eerder zag, doet haar nogmaals beseffen dat ze niet moet klagen. Verre van. Die vrouw heeft vandaag haar laatste bestraling. Ze is graatmager. Vorige maand verloor ze haar man aan kanker. Nee hoor, zij... wil niet ruilen. Ze heeft behoefte aan lucht. Die is er vandaag overtollig, met een portie zonneschijn erbij. Ze gaat na de bestraling dus niet naar huis, maar naar het Nachtegaalpark en omgeving. Daar het weer school is, is het zeer rustig wandelen. Bomen werpen lange schaduwen die hen zoveel groter doen lijken dan ze zijn. Het hoofd leegmaken op tijd en stond lukt met zo'n mooi weer. De wandeling doet haar deugd. Enkele uren later, laat ze zich afgemat naar huis rijden door de eerste de beste bus in de omgeving. Ommetje langs de stad, maar zo moet ze minder stappen, want dat lukt niet goed meer. Het doet er niet toe, hoe lang ze onderweg is, ze heeft tijd. Dat geldt niet voor iedereen. Ze hoort enkele schoolmeisjes ontevreden klagen dat ze wel 3 minuten moeten wachten op de tram. En ze zegt niks, maar... denkt het hare...
