Nu neem ik iets langer dan een week xeloda. Het gaat goed. Afgelopen donderdag zag ik werkmannen passeren in de straat. In hun oranje plunje verrichtten ze hun noeste arbeid. Auto's staan geparkeerd, de meesten met -twee van de vier- wielen in de goot. Zo kunnen auto's die in tegenovergestelde richting rijden, mekaar nog passeren zonder meer. Maar, dat wil natuurlijk zeggen, dat die goot niet goed kan geborsteld worden. Dus vegen die stadsarbeiders maar rond de geparkeerde wagens heen. Daar maken die heus geen probleem van. Daarenboven, heeft één van hen een borstel vast en de andere draagt zo'n lawaaierige bladerblazer. Soms zie je dan nog een derde, die nog eens achteraan komt met een borstel om -nogal wiedes- die uiteen geblazen bladeren weer bij mekaar te vegen. Dan -last but not least- rijdt er zo'n wagentje met draaiborstel om de boel die bij mekaar geveegd wordt naar één punt, op te zuigen. Eens je dat hebt bestudeerd, weet je plots heel duidelijk hoe de stad nog kan bezuinigen en in welke bodemloze put meer, nog onze hardverdiende maar verplicht afgestane belastingscentjes oa worden gegooid. Die blazer trekt door het lawaai -ocharme de ondertussen wellicht dove arbeider die ermee rondzeult- altijd m'n aandacht.
Ik zag hen dus volop in de weer, zeer intens en met hoge concentratie, blaadjes omhoog blazen en vegen. Misschien is dat wel de aanleiding geweest. Wie zal het zeggen...? In elk geval... ik had een energieboost van jewelste!!! Het was echt heel lang geleden dat ik nog zo'n gevoel had gehad. Ik wilde, ik zou en ik moest! ...euhhh... iets doen! Dus heb ik gepoetst. Niet dat ik de koningin der netheid ben, maar één en ander moest er toch aan geloven. Telkens ik aan iets nieuws begon, zou ik het volbrengen ook. Met die ingesteldheid heb ik taken verzet. Tot ik hijgend in m'n gemakkelijke stoel neerkwakte, niet meer verder kon. Maar wat een voldaan gevoel! Menslief! 'k Denk dat ik door die nieuwe chemo gek ben geworden. Wie is er nu voldaan met de simpele onderhoudende poets van 'elke-keer-weer'? Ik vond ons huisje véél properder en voelde me koningin te Rijk.
's Namiddags kwam zus Gr op bezoek. Voor een keertje zonder gitaar. Getaterd of de wereld zou vergaan. Een hoop herinneringen uit onze kindertijd opgehaald en met mekaar uitgewisseld. Ze is 6 jaar jonger dan ik en herinnert zich bepaalde dingen anders of niet, gewoon omdat ze te jong was bijvoorbeeld. Zij heeft dan weer een reeks herinneringen die mij ontgaan omdat ik me met andere dingen bezig hield. Vrijdag van 't zelfde laken een broek, maar dan met zus K. Herinneringen ophalen en vergelijken. Het zal wel toeval zijn zeker, dat dit ook met haar gebeurde. Het begon toen ze me vragen stelde over een voorval. Het verleden, je draagt het mee en leert er uit. Wat ik had geleerd uit de dag tevoren was, dat ik teveel hooi op m'n vork had genomen. 'k Heb nog wel iets gedaan, maar lang niet meer zo ijverig als donderdag.
En zaterdag kwam Y, een vriendin. We, E en ik, hielpen haar wat met computerprobleempjes en verder mochten we genieten van hààr herinneringen. Jonge. Onlangs reisde ze naar Australië. Ze had dus veel te vertellen. Meer dan duizend foto's konden we bekijken, maar we keken naar geeneen. Ik was er gewoonweg te moe voor en zag het niet zitten. Da's voor een andere keer. De microbe is overwonnen. Voorbij. De energie zit weer in de kast en ik...
Woensdag is alweer voorbij. Als het past voor m'n zoon en het gaat me goed, ga ik maar al te graag naar hem toe. Halve dag school, dus ik zie dan ook die dotten van kleinkinderen. Hij komt me dan ophalen in de voormiddag. Eens thuis (bij hem dan) kunnen we nog gezellig een volwassen praatje maken zonder kindjes die alsmaar hun dingen willen vertellen. Ik blijf thuis, terwijl hij of L, m'n schoondochtertje de kindjes ophaalt. En dan... tja dan, begint het uitgebreide kindermoment. De aandacht gaat naar hen alle drie. Ze willen allemaal hun interessante onderwerpen of voorvalletjes ten gehore geven. Mama en papa komen er haast niet meer aan te pas. Tenzij het sporadisch gebeurt dat m'n drie knapperds zowat zijn uitverteld of geen vragen meer hebben. Wanneer ze volledig opgaan in hun spel, als ik dan al niet mee speel. Dikwijls genoeg word ik gretig uitgenodigd om mee te spelen. Tegenwoordig zijn dat dan gezelschapsspelletjes. In m'n fysiek goede dagen, rollebolde ik lekker mee over de vloer. Dàt mis ik wel wat, maar tja, 'k ben best tevreden met wat we nu samen nog kunnen doen.
Deze woensdag was het enigszins anders. L is opgenomen in het ziekenhuis. A vertelde me dat het nu nog meevalt, daar hij enkele dagen vrij heeft, hoewel, morgen, donderdag gaat werken. Hij heeft dan een cursus te volgen. Gelukkig moet hij daarom niet zo vroeg als anders uit bed. Hij zal de kinderen naar school brengen en dan rechtstreeks naar 't werk rijden. Wellicht zal hij een beetje te laat komen, maar daar is niks aan te doen. Voorlopig neemt hij nog geen sociaal verlof. En hopelijk is L snel weer thuis. Ik duim alvast super hard voor hen!!!
Het volwassen praatje verliep dus anders dan anders. A was begonnen aan de strijk, maar da's toch iets dat hij niet goed kan. Dat heb ik dus overgenomen. Da's het enige jobke dat ik thuis kan bijhouden. Lukt het niet in ene keer, dan doe ik de volgende dag verder. A was natuurlijk niet akkoord, maar ik overtuigde hem van m'n gelijk. Trouwens alles lukte ook hier niet. Het moeilijkste er uitgenomen zodat hij dàt al niet meer hoeft te doen. En toen hij thuis kwam met de kinderen, heb ik hen voor mijn rekening genomen zodat hij in de keuken kon werken. N, al 8 jaar, had het wat moeilijk. Ze mist mama en is bang dat er iets ergs aan de hand is. Maar ze is zo'n lieve schat. Ze hielp zonder mokken, wanneer papa iets vroeg. Ook opruimen ging vandaag bij alle drie heel vlotjes zonder gemor.
Het is zo leuk hen tegen me aan te laten liggen, lekker knuffelend, terwijl we samen naar Alfred Jodokus Kwak kijken. Samen de liedjes mee zingen. En vooral de jongste, E z'n getrokken conclusies bevestigen of weerleggen. Hij waarschuwt me wanneer een slechte figuur wat gaat uitsteken. Ik ben dus tijdig op m'n hoede. Bij elk van hen kan ik de tijd nemen om een persoonlijk en intiem knuffelmoment te koesteren. Vandaag hebben ze 't extra nodig, da's duidelijk. Daardoor verleg ik ook m'n grenzen maar weer. Als m'n man me komt ophalen, ben ik helemaal uitgeteld. Gelukkig moet er niet gekookt worden vanavond.
De afgelopen dagen zijn goed verlopen. Tot hiertoe ondervind ik niks van de te slikken pillen (xeloda). Des te beter. 'k Hou het wel rustig. Toen gisteren de zon er effe door kwam, heb ik ervan geprofiteerd om de groene container te vullen met snoeihout. Een deel was al klein geknipt, maar niet alles. Het deed goed, nog eens een frisse neus te halen. Ook al was het maar een half uurke. Maar zo in't zonneke had ik het helemaal niet koud. 'k Was natuurlijk ook in de weer. Daarna was ik uitgeteld. Niet simpel... Ik voel dat ik moet bewegen om m'n spieren soepel te houden. Vooral handen en voeten, daar die zo lastig aanvoelen. Maar bij 't minste da'k doe, sta ik te hijgen dat 't niet schoon is. En dan, tja, zit er maar één ding op. Rusten Marie!!! Dus lees ik maar de krant en magazines en boeken en modder ik maar wat aan. Ahum... vakantiegevoel...
Die boekskes staan ondertussen vol over de sint en z'n zwarte pieten die niet zwart mogen zijn vanwege racismedoenerij. Allemaal overroepen vind ik toch. Langs de andere kant denk ik, schmink die zwarte pieten gewoonweg veel minder perfectamente zwart, zodat de witte huid ook nog wat zichtbaar is. Dan is volgens mij alles oké. Om heel eerlijk te zijn, merk ik al jaren op dat die pieten wel heel erg mooi properkes geschminkt zijn. Niet realistisch genoeg. Oké, zou je kunnen zeggen dat er ook haast geen kachels meer zijn waardoor de schoorstenen ook niet meer toegankelijk zijn zoals 'in mijnen jongen tijd'. In dat geval hoeven die pieten helemaal niet zo zwart te zien. Nu wordt het eerder een strijd van: 'kom niet aan onze cultuur, of 't is ambras! Sjamfoeters!' We blijken te vergeten dat het over een kinderfeest gaat. In Nederland ging het zelfs zo ver dat er betogers moesten worden opgepakt. Met wat zijn we nou bezig...? vraag ik me dan af.
Het doet mij terug denken aan Albert. M'n grootvader was een echte oud-koloniaal. Hij was m'n stiefgrootva. M'n bloedverwant heb ik nooit gekend. Bompa dus, m'n stiefgrootvader, had nogal wat spullen meegebracht uit 'de Congo'. Eén van die spullen was een houten borstbeeld. Hij had ginder een knecht gehad die Albert heette en zo noemde hij dat borstbeeld ook. Het was voor mij een vrij indrukwekkend werk. Soms praatte ik er stiekem tegen, als kind. Later, na het overlijden van m'n bomma, kwam Albert bij mijn ouders terecht. In de living, net als tevoren. Ook toen maakten we (wij allemaal, broers en zussen) opmerkingen over Albert. Steeds met liefde. Hij hoorde bij de familie. Ik probeerde me altijd maar weer in te beelden hoe het de échte Albert is vergaan. Nooit zal ik het weten. Maar zwarte piet, moet toch kunnen blijven onder die naam.
