In één stuk doorgeslapen tot 7.30u. Als dàt niet grandioos is, weet ik het ook niet meer. Toch, als ge om 23u onder de namaakveren kruipt. Daar E nog diep in dromenland vertoefde, wilde ik hem absoluut niet wakker maken. Ik deed dan maar wat ik anders nooit doe op dit uur. Ik nam een morfinepil in. 5mg tegen de pijn. Pijn waar ik niet over zaag, want da's normaal 's morgens, daar ik de laatste pil gisteravond innam. Normaal gezien sta ik op om 8u en neem ik een gewone pijnstiller in, en dan komt meestal alles wel goed als ik het rustig aan doe. Maar ik ken mijn manneke. Hij sliep té diep om snel wakker te worden. 'k Had echt geen zin om alleen te ontbijten. Om niet te agressief te zijn tegenover m'n maag, neem ik die pijnstiller liefst in met het ontbijt. Vandaag dus niet, ik bleef heel stillekes in bed liggen. Morfine mocht het vandaag een keertje overnemen. Ik zou eventueel een pyamas-day houden. Pfffffft... 't is toch herfst... M'n gedachten kregen de vrije loop terwijl ik zweefde tussen slapen en ontwaken. Mag wel es een keertje. Ik noem dat 'zalig lui wezen'.
Om een lang verhaal niet té lang te maken... uiteindelijk was het uur der verrijzenis, tegen half tien. E daalde naar de gedrochten des levens, zijnde de keuken op het gelijkvloers. En biebie bleef nog een klein half uurke. Hij had me immers gezegd dat ie koffie zou zetten. Ik had gewoontjes zin om beneden te komen en alles in perfecte staat op de juiste plaats op het bord en in de kop te vinden, aan te schuiven en die pijnstiller veel te laat, maar beslist wél in te nemen. Toen ik de deur opende was ons huisje verlicht alsof de lampen zich in dubbele staat van energieverbruik bevonden. Een zee van licht deed me met m'n ogen knipperen. De zon scheen zo diep als ze kon ons huisje binnen. WAARVOOR DANK!!! Pyamas-day??? Vandaag??? Herfst??? Met zoveel zonlicht bij het ontbijt? Er moest duidelijk een wijziging gebracht worden in mijn oorspronkelijke snode dagplanning. Dat was wel zeker! Maar, first things first. Eerst genoten van een croissantje met rabarberconfituur en een kop koffie, in gezelschap van m'n weergaloze verzorger én echtgenoot E. Daarna toch maar eens samen overlegd wat met deze spronkelende dag aangevangen...
Daar we onlangs besloten toch maar een divan aan te schaffen, zouden we eens naar Turnhout rijden om een kijkje te nemen in Mastermeubel. Aangename rit, want de herfstkleuren baadden in het zonlicht, omringd met felgroene weide- en dennentinten. Eens in de toonzaal... Kopen? Neuhhhh... Kijken!!! Hoewel... Als je nou net dàt meubelstuk vindt dat je hart en ziel begeert én... de beoogde korting kan krijgen waarop je stilletjes hoopt, hoewel de kans o, zo klein is... dan laat je die kans beter niet voorbij gaan. Resultaat... dra zullen we dan toch een divan in huis hebben. Bezoek zal in de zetel kunnen zitten. Da's nu niet het geval met onze Fatboy's. Weinigen voelen zich blijkbaar geroepen. Ik, zit daar heel erg graag in. Maar tja, ik vermoed dat ik wat zulke dingen betreft een beetje een buitenbeentje ben. Of, mogelijk ben ik in m'n jeugdjaren blijven steken, want de kleinkinderen vinden de Fatboy's té gek gewoon. Watblief? Wat zeg je? De prijs?
Euhhh... laat ons stellen dat dit ons sinterklaas-, kerst-, niefjaars- én verjaardagsgeschenkje is voor komend jaar...
Enkele dagen heel rustig aan gedaan. Genikst, of toch zo goed als. Maar gisteren ging ik naar A, m'n oudste zoon. Om eerlijk te zijn, GING ik er niet heen. Hij was zo lief me op te halen. En dat, tot m'n verbazing met het jongste kleinkindje op z'n arm. D had hem naar A gebracht, want hij was wat ziek. Ik geloof dat koortsige kindjes niet naar de opvang mogen. Gelukkig kan jonge broer op zo'n momenten op oudere broer terug vallen omdat m'n schoondochtertje niet uit werken gaat. Dat wil dus zeggen, dat ik alle vier m'n kleinkinderen zou zien. Goed vooruitzicht hoor. Hoewel een woensdagnamiddag druk is bij m'n zoon thuis, was ik o, zo blij die pagadders bezig te zien en te horen. Het was lang geleden (naar mijn maatstaven toch) dat ik de kindjes had gezien. Ze waren eigenlijk rustig. De ene moest naar de klimzaal. Dan moest hij worden opgehaald en even later moesten de 2 anderen naar de atletiekclub. Ondertussen moest ook gelet worden op de zieke kleine W. En ik, gezeten in de sofa zag het allemaal komen en gaan. De twee oudsten kwamen wat lezen in m'n armen leunend. Wat doet G dat al goed, na twee maanden school! Vierjarige E speelde Wii-voetbal met papa, die 's woendags vrij neemt. Wat een enthousiasme. Telkens hij scoorde, sprong hij recht om met z'n lijfje te schudden, armen in de lucht en bijhorende kreten te laten horen. Baby W had de Turtle-poppen van G gevonden. Als je van zo'n pop de linkerarm beweegt, stoot die een kreet uit. Keer op keer kreeg W daar zowat lachstuipjes van. En dàt werkt zo aantstekelijk...
M'n man E kwam me ophalen. Thuis viel ik na het avondeten simpelweg in slaap. Ik mag kiezen; Was het dat glaasje wijn bij het avondeten, of was het vermoeidheid?
Vandaag ging E niet werken. Wat later opgestaan dus. Nou, hij toch. Ik op m'n normale uur. Hij ging met de bus, vanaf z'n werk naar Brussel om te betogen, vandaar. L, m'n schoondochtertje kwam me weeral helpen met het huishouden. Deze keer heb ik wat meegeholpen. Lichte dingen kan ik echt wel. En, word ik te moe, ga ik zitten. Het leuke is, dat we ondertussen kunnen praten. Dat maakt het gezellig. En, wees gerust, wij praten wat af hoor. Vanmiddag kwamen m'n zussen. Ik zat nog wat uit te blazen. G had haar vriendin E bij. Daarvan had ze me eerder op de hoogte gebracht en dat vond ik echt wel een leuk vooruitzicht. Tot m'n verbazing had ze ook m'n oudste zus P bij. Jongens toch!!! En, zij had tot overmaat van plezier (nee, helemaal geen ramp) haar gitaar ook bij. Eerst hebben we wat bijgepraat, maar naderhand moesten die snaarinstrumenten echt wel worden uitgepakt. P leerde klassiek spelen. Het was jaren geleden dat ze nog tokkelde. Oké, het hakkelde hier en daar wat, maar die kleine klassieke stukjes op gitaar zijn zo rustgevend. Mooooiiiii!!! Natuurlijk hebben we weer gelachen met veel stomme dingen. Daar gaat het om. Plezier maken. Toch maar een extra pijnstillerke genomen. Dat hielp! En, dat was het plezier dubbel en dik waard. Maar toch... normaal gezien zouden m'n twee resterende zussen ook gekomen zijn vandaag. Ik had ze eerder afgebeld uit schrik dat het te druk zou worden. Het zou zeker heel erg leuk geweest zijn, moesten ze erbij zijn geweest. Maar toch goed dat het niet zo was, want ik zou ka-pot zijn na zo'n middag.
De zon scheen al vroeg. Waarmee ik bedoel, dat ze al scheen toen ik op stond, om 8u. Op het weerbericht had men gezegd dat in de loop van de namiddag, de bewolking zou toenemen. Dus stelde ik voor om in de voormiddag te gaan ontbijten. Ergens. Eventueel nog een wandeling daarna. We zouden wel zien. Want, vandaag zou ik onder invloed van de chemo zijn. Afwachten hoe alles op me af zou komen, dus. Hoewel, toegegeven, zo kort na de toediening van de chemo, zou ik nooit ergens iets moeten gaan eten, want niks smaakt zoals het hoort. De koffie deed me wat griezelen, maar ik liet het niet merken aan E. Het chocoladebroodje ging er toch niet echt in. Enkel de helft en dan hield ik het toch maar voor bekeken. Moet toch wel erg vervelend zijn voor E om telkens weer datzelfde commentaar te horen. Terwijl ik zelf had voorgesteld om er op uit te trekken. Dus, besloot ik om dat commentaar maar voor mezelf te houden... 'k Denk dat ik bij tijd en wijle toch een ferme zagemie kan zijn...
We wandelden langs de kade. Alles tezamen denk ik dat we een kleine km hebben gestapt. Voor mij, een heuse sportervaring. Maar tandjesbijtend en in slowmotion-geschoffel haalde ik de auto. Naderhand voelde ik me alsof ik was gaan sporten. Heel erg moe, maar ook voldaan.
Eens terug thuis heb ik me in de tuin gezet met m'n boek. De zon heeft nog een tijd geschenen. E heeft me wat vergezeld en ondertussen ook met beetjes getuinierd. De vogeltjes waren extra goedgemutst door deze onverwachte nazomer, want enkelen floten lustig en vrolijk. De wolken die stilaan samen pakten konden me echt niet treurig stemmen. Ze waren de moeite om te zien. Snel, een fotootje genomen! Maar ik weet, nu is het gedaan, dat mooie weer. De eerste week zal ik me nog wel goed gemutst voelen. Daarvan ben ik zeker. Daar heeft de zon van de voorbije dagen voor gezorgd.
