't Wordt tijd om te vertrekken. Neusje gepoederd, haartjes gekamd, netjes gekleed. Vooral de tickets niet vergeten, dàt zou pas erg zijn. 'Scha-at... weet jij waar je moet zijn? Ken je de weg?' O, ja, meisje, geen probleem. We hoppen kwiek ons koekendoos in en vertrekken. Er is toch nog wat verkeer op de baan, voor een zondag... Ik merk dat ik niet meer van de tijd ben, nu ik de laatste jaren 's zondags niet meer echt wegga, door m'n werk. Maar bon, voor ons is er nog meer dan genoeg plaats op die baan.
We naderen de stad, waar we moeten zijn. Eens in de stad, wordt het een janboel. Knelpunten aan rotondes, wegonderbrekingen en ontbrekende wegmarkeringen. Maar 'hij' kent blijkbaar de weg. Goed zo!!! Ik hoef me dus helemaal niet in te spannen, ik relax, geniet en praat niet teveel tijdens het rijden. Echt waar, zonder overdrijven, ik kàn wel degelijk zwijgen... af en toe. Een stadsplan brachten we niet mee, want 'hij' wist toch waar we moeten zijn. Het wordt hoe langer hoe drukker, we naderen het stadscentrum en er waren nogal wat toeristen rond. Manneken Pis trok, trekt, en blijft volk trekken in z'n blootje. Oppassen geblazen, want toeristen hebben enkel oog voor het beeldje, een auto zien ze helemaal niet naderen, ook al staan ze midden op de weg.
'k Vraag toch maar of we'r nog niet ver zijn. Parkeren zal niet makkelijk zijn, hier in het centrum, denk ik. 'Hij' zegt dat de schouwburg niet ver meer is. Maar, 'hij' vergist zich van schouwburg, merk ik. We moeten dààr niet zijn, maar bij die andere... Voor alle zekerheid controleer ik de tickets nog een keertje. Yep... we moeten naar die andere, beslist. Het wordt heel even stil. En dan mompelt 'hij' binnensmonds. Ik weet hoe laat het is, maar zonder stadsplan kan ik hem absoluut niet helpen natuurlijk. De weg vragen, is ook niet bepaald eenvoudig, daar hier niets dan toeristen rondlopen. Maar, niet geklaagd, we hebben nog tijd. En... 'hij' is een heel goeie plantrekker, met nadruk op PLAN. We willen een straat inrijden, maar er komt net een politiecombi met z'n snuit voor ons staan, dwars over de weg. Iedereen voor ons kan verder, maar wij mogen niet meer. Eventjes krijg ik het gevoel dat deze agent ons in het vizier heeft met één of andere niet te verklaren reden. Z'n lichaamshouding geeft me al snel te verstaan, dat dit niet zo is. Oefff... opgelucht, want dàt soort oponthoud hebben we nu niet nodig. Eerder keek ik op m'n horloge en hadden we nog een half uur de tijd alvorens de voorstelling aanvangt. Nu, moeten we dus rechtsomkeer maken, want we waren de straat net in gereden. De politiecombi geeft ons geen ruimte om te draaien. Manoeuvreren is dus de boodschap, tot we eindelijk gedraaid raken... om verder rond te waren, blok om, blok om...
'Hij' besluit om hier ergens een parkeerplaats te zoeken. In het centrum... is dit niet evident, maar na enkele keren rond getoerd te hebben, kunnen we onze koekendoos kwijt op een daarvoor voorziene parkeerplaats, zoals het hoort. Gratis, want het is zondag, jippie!!! Wat verder vind ik een stadsplan, waar ik me stante pede naartoe rep. 'Hij' is nog bij de koekendoos, want die moet goed afgesloten worden, begrijp je. 'Hij' spreekt een voorbijwandelend koppel aan en -wonderbovenwonder- weten zij ons de weg te wijzen. We hebben geluk, want verliezen geen tijd. Nog leuker is, dat we eigenlijk maar een tiental minuutjes moeten stappen, gewoon de lange straat helemaal ten einde. Dus zonder dralen, beginnen we er vast aan. We steken de straat over naar de zonnige kant, dat stapt leuker, de zon warmt ons wat op. We passeren wafelkraampjes, een blik werpend op brusselse wafels, belegd met slagroom en daarbovenop aardbeien en allerlei andere toestanden. Ik vraag me af, hoe je zoiets kan eten, zonder te morsen? Zo'n wafel, lijkt me een maaltijd op zich... Ondertussen stappen we verder, time is... fun, toch vandaag.
We komen nog tijdig aan het theater. Hier was ik nog nooit. Een schande? Ik vind van niet, maar het werd wel hoog tijd, geef ik toe. We hebben een plaats helemaal bovenaan, want we wilden geen buitenzinnige prijs besteden. He-le-maal boven... Vier verdiepingen hoog, klimmen we rustig met de trap. Onze plaats wordt toegewezen, we moeten op de allerlaatste, allerhoogste, rij. Ik durf haast niet naar beneden te kijken, dus ik wacht daarmee tot ik zit. Dan gaat het... We zien de orkestbak, we horen de zalige kakefonie, het stemmen van de instrumenten. 'Hij' probeert zich zodanig te nestelen op de smalle plaats, zodat de man vòòr hem geen knie tegen z'n oren krijgt. De benen wijd gespreid dus en half gedraaid, zit ie, te zitten. Ik kan me dat niet veroorloven, want voor een keertje heb ik een rok aan. Raar gevoel hoor, een vreemde man, die met z'n hoofd ter hoogte van je knieën zit... Die zal het ook wel vreemd aanvoelen, en hij doet niet de minste moeite zijn hoofd te draaien. Goed zo!!!
We zien enkel de onderste helft van het podium, want boven ons bevindt zich een plafond dat afhelt. Dat neemt een deel van ons zicht weg. Positief ingesteld als ik ben, zeg ik 'hem' genietend, dat er op z'n minst toch geen pilaren in ons zicht staan, zoals toen... een tijd geleden, weet je nog? Jaa, 'hij' weet het nog. Ook voorspel ik, dat we maar beter kunnen hopen dat men tijdens de voorstelling niet in bomen moet klimmen, want dan zullen we niks meer zien...
Sssssssjjjjjjjjt... Het gaat beginnen... Het doek gaat open. We zien de onderste helft van het decor. We zien het orkest, als we naar voor leunen, maar dat doen we niet lang, want dan blazen we in onze voorbuur zijn nek, wat ie wellicht niet zal begrijpen als genot. Het gaat een tijdje redelijk goed. De muziek is wat te experimenteel, maar ach, met alle respect voor de brengers. Makkelijk is het zeker niet, dus appreciatie mijnentwege alom. Tot de artiesten het blijkbaar beu zijn om op de begane grond van het podium hun ding te doen. Er wordt geklommen, op hoogtes geacteerd en op hoogtes gebleven. Daar er niemand naast me zit, kan ik me zowat plat leggen op de stoel naast me. Nou, ik lig niet echt, maar ik leun helemaal zijlings met m'n hoofd haast op het zitvlak van de stoel naast me. Zo zie ik tenminste wat. Als dit nog lang gaat duren, voel ik, weet ik dat ik straks met een gekraakte rug huiswaarts keer. Ik hoor de muziek maar half meer. M'n aandacht kraakt, net zoals m'n rug. En 'hij' kan niet zo diep bukken, 'hij' mist zowat alles, denk ik triest. Het stuk gaat helaas aan ons voorbij, verloren in het onzichtbare decor.
Het doek gaat neer. Einde van de eerste scene, we zijn ongeveer 3 kwartiertjes verder. Wij kijken naar mekaar. 'Hij' stelt voor, wat ik dacht dat 'hij' zou voorstellen... 'Zullen we dan maar gaan?' Ik zeg:
Nog snel, alvorens te vertrekken, moeten er bloemen gehaald worden. De dag tevoren was het niet gelukt, want het ontbrak aan tijd op het moment dat de bloemenwinkel open was. Dus, geen andere optie, dan net voor het vertrek nog even naar die bloemenwinkel te gaan, hopende dat die open zou zijn vanaf 9u. Maar nee hoor, bloemenwinkels openen niet voor 10u. Gohhhh... heel m'n planning in het honderd laten lopen. Die bloemen moeten er gewoon bij, het pakketje is niet àf, zonder. Er wordt overwogen, en besloten om het er op te wagen. Om 10u vertrekken dus, eerst nog maar eens langs die bloemenzaak om dan rechtstreeks verder naar het doel te rijden.
In die winkel gekomen, staan er toch wel twee dames voor me. Zucht... Maar ja, eerst komt, eerst maalt hé... Binnenin half opgedraaid, blijf ik rustig... nou, zo rustig mogelijk -uiterlijk dan- naarstig tandenbijtend, doe ik m'n uiterste best om NIET op m'n horloge te kijken. Ergens hoop ik dat het helpt, zou de tijd trager gaan, als je niet naar de klok kijkt? De eerste dame, wil twee boeketten. De winkelbediende, bloemenspecialist, mag ze zelf samenstellen. Maar niettegenstaande is het niet allemaal zoals de dame wenst, er moet wat gewijzigd. Ze merkt nog paarse tulpen, en die zou ze 'r ook wel graag in verwerkt zien... Of het mag ingepakt? Of er een kaartje bij mag? Ohhh, nog schrijven... Op zoek naar betaalmiddel. Dame heeft een zee van tijd, wat ik haar niet kwalijk kan nemen natuurlijk, maar... maar... Noem het jaloezie, op mensen met een zee van tijd, ik krijg alleszins zin om 'iets' te zeggen. Herpak me, want àls ik nu iets zeg, zal ik dat niet juist doen, en uiteindelijk is het tijd/bloem-probleem, dat van mij, niet dat van haar.
Beroepend op alle wilskracht die ik bezit, blijf ik rustig ademen, verdring gedachten die op vloeken lijken en hoop, dat ik toch nog maar op tijd zal zijn. De dame gaat buiten, de andere kan bediend worden en heeft nogal wat vragen, want knutselt ook met bloemen enz enz. De eerste dame komt ondertussen terug de winkel binnen, ze is een handschoen kwijt. Er wordt gezocht in zowat alle hoeken en kantjes aan de toonbank, tot na enkele minuten (die wel eeuwen lijken) de bediende een handschoen vindt, half onder een rek, bijna aan de deur... De binnensmondse verwensingen, zullen stillaan wel van m'n gezicht te lezen zijn, ik voel me groen aanlopen... De tweede dame haar bediening gaat verder. Ondertussen breng ik een hoop zelfdiscipline aan de dag om niet zelf m'n twee rozen, die ik wil kopen om het cadeaupakket àf te maken, uit het water te nemen. De verleiding daartoe is enorm. Ik bedenk me: als ik die twee bloemen nu snel neem, wat geld op de toonbank smijt en maak dat ik uit de voeten ben, haal ik misschien m'n deadline nog. Maar er staat geen prijs op, en nee, dit is geen krantenwinkel waar zelfbediening gewoon is.
Eindelijk... mag ik. Kort, bondig, snel en nog meer gehaast, krijg ik m'n prachtroosjes voor hen in de handen. Ik ren naar de auto, neem diep adem, wanneer ik plaats neem achter het stuur. Kwestie om me niet te laten vangen aan overhaast rijen. Daar behoed ik me voor.
Wegenwerken... djuuuuuuuuuuuuuuu!!! Omleiding... oké dan maar, niks aan te doen. Elk licht waar ik langs moet, springt op rood, wanneer ik in het vizier verschijn. Dit is afgesproken werk, dat kan niet anders. Ik moet ver, verdomd vér om... Veel later dan ik had gepland, kom ik waar ik verwacht wordt. Iedereen wacht op mij, schandalig. Overhaast spuw ik verontschuldigingen, zonder mezelf goed te praten, want laat is laat.
Toen ikzelf huwde, was ik helemaal zo zenuwachtig niet...
We mogen nog eventjes wachten in een daarvoor voorziene plaats, waar we met z'n allen rond een grote tafel plaats kunnen nemen. Er worden wat foto'tjes genomen. De twee kleintjes zijn er -uiteraard- ook bij. Ze beseffen het nog niet, maar het huwelijk van mama en papa, daar moeten ze bij zijn. Nichtjes willen de kleintjes vasthouden. Het oudste kindje mag 'de doos' vasthouden. Ze speelt met 'de doos'. Het is een mooie doos, kleurrijk, en vooral, het deksel is heel leuk. Het heeft een randje, als je daaraan trekt... komt het los. Als je 'de doos' omdraait, zò... ja..., en dan met je kleine vingertjes aan de rand van het deksel wriemelt... wat zou er dan...? Hé... dan komt het ook los! Plots roept het nichtje haar onheilskreet die gelukkig nog geen Engels strontwoord is, zoals bij velen wél het geval is. Maar de kreet is luid én duidelijk, hij behelst onheil. De parketvloer ligt bezaait met rijstkorrels. Haaaa, dàt zat er dus in 'de doos', denk ik bij mezelf. Ik -verwoed leidinggevende figuur- neem het spreekwoordelijke heft in handen. Eerst ga ik op zoek naar iemand die een borstel kan weten te vinden, of aanreiken. Doch, zo iemand waart er in het districtshuis niet rond tijdens huwelijksceremonieën. Dus zeg ik: 'Opruimen die boel!' Om m'n woorden kracht bij te zetten, buk ik me en begin met handen te vegen. Neefjes en nichtjes, genieten van de toestand, en vliegen met hun mooiste kleertjes onder de tafel om rijst te vegen. Het kleintje wordt er stil van, ze voelt aan dat ze wat mis deed, maar van mij krijgt ze een zoen en een aai.
Het andere kleintje is het schootzitten beu. Nichtje wil bewijzen dat ze goed voor het 7-maanden-kindje kan zorgen en weet gewoon dat hij honger en dorst heeft. De fles wordt boven gehaald (gelukkig een plastieken). Slurp slurp gaat het effe, toch niet lang. Dàt was niet echt wat hij wilde. Oké dan maar, hop hop paardje in galop, hupt het kind op nichtjes schoot met schokjes omhoog en omlaag. Wat hij thuis nog nooit deed, doet hij vandaag, want het is toch een bijzondere dag. De pap komt er uit, op nichtjes broek, op tafel, op de parketvloer... Kleintje heeft er verder geen last van, maar goed ook, maar er moet weer gepoetst worden. En dàt gebeurt dus ook, met papieren zakdoekjes en handige tantes. Ondertussen staat de papfles vergeten op de tafel en is zusje de rijstellende reeds vergeten. Ze speelt met de fles, keert ze om en om, en om en om... Het ene is nog maar net van tafel gepoetst, of het andere ligt er weer... Nichtje neemt de fles af van kleine meid, maar ik, zeg haar, dat ze 't anders moet aanpakken. Ik vertel haar (het kleintje dan hé) dat ze de fles in haar handjes moet nemen, en vooral goed mikken en dàn duwen. Kleintje vertrouwt me niet helemaal, dus herhaal ik het nog een keertje. Neefje hoort het en wil doen wat ik zei.
Spijtig, zijn moeder steekt stokken tussen de wielen... Vanaf dàn, wordt het rustig. We worden gehaald voor de aanvang van de ceremonie. Het gezinnetje gaat pronkend de zaal binnen. De kindjes zijn braaf want...
Mama en Papa zien mekaar 'kusjesgraag' en dat vieren we vadaag!
Jippie!!! Het is bijna zo ver. De week is half, wanneer het einde nadert, zullen ze trouwen. Ze hebben een ware calvarieweg afgelegd, om het eindelijk zo ver te krijgen. Via consulaat, districtshuis, en stadsdiensten in Portugal, kregen ze na twee jaren heen en weer geloop, getelefoneer, geschrijf en geredetwist eindelijk de nodige, juist ingevulde en afgestempelde papieren om hun 'ja'woord te mogen uitspreken tegen mekaar.
Nee! Ze kwam helemaal niet naar hier afgezakt om op goedkope wijze snel verblijfspapieren te krijgen. Maar ze kwam hém tegen, en hij haar... en het werd wat het is geworden. Ondertussen zijn ze fiere ouders van twee schatten van kinderen. Maar nu bestempelen ze de boel. Een groot feest is er niet bij. Financieel is dat onverantwoord. Ze hebben besloten het gezellig te houden, met mensen uit hun directe omgeving, thuis. Zo kan de kleine tijdig in z'n bedje, zo kan het kleintje in haar eigen omgeving prettig ongestoord spelen, op die mooie dag. Het gaat regenen, maartse buien... Precies of dàt zal hen deren. Pffffftttt, met zon zou het natuurlijk een pak aangenamer zijn, maar die schijnt beslist nog wel op een ander keertje.
Zij had vorige week prachtig nieuws. Ze belde me 's avonds, want moest het kwijt. Haar zwangerschapstest was positief! Driewerf hoera!!! Zwanger zijn op je huwelijksfeest, vonden ze beidjes een prachtige bestempeling. Ze willen zo graag een derde kindje, niet te lang na het tweede, zodat ze lekker weinig verschillen in ouderdom. Maar de natuur heeft er een stokje voor gestoken. De natuur besloot dat het anders zou zijn. Ze had deze week, enkele dagen dus, voor het huwelijk, een miskraam. Da's slikken... Vallen tijdens het zweven, kan hard aankomen. Ze zweefden zo zalig. Gelukkig was ze nog niet ver, fysiek gaat het dus redelijk. Een arm om haar heen, heeft ze echter wel van doen. Nog effe afwachten of ze naar het ziekenhuis moet voor een curritage. Net dàn, loopt hij een zware enkelblessure op, tijdens een voetbalmatchke. O, ja, beslist heeft hij gescoord, dubbel en dik. Goal!!! goal! goal! goal! Zoals Rik De Saedeleer, pleegde te roepen. De verdediger was een fractie te laat, raakte de scorende bal niet, maar wel de scorende enkel. Ge kent dat wel, een ploegske van 't werk, of een caféploeg... hoe noemt ge zoiets hé. Meer knoeselsjotterij dan wat anders. Zo blijkt toch. Hij heeft het alleszins gevoeld. De pijn vreet hem op, hij is anders helemaal niet kleinzerig, maar doemme, doemme toch... nu bijt hij z'n tanden knarsend op mekaar om die helse pijn de hel toe te wensen. Hospitaal, urgentie, weekend, gips... nét een week voor hun huwelijk... Hij staat er (nog) niet bij stil, maar dra zal het wel dagen... Ik vraag hem voorzichtig aftastend, of hij z'n mooie broek zal aankrijgen over die gips...
Hij vangt haar op, zij vangt hem op. Ze bellen me wel, en ik kan vooral luisteren, bij hen langs gaan en wat praten met hen. Wat helpen relativeren, daar waar ze 'r zelf voor open staan, want ik kan hen niet zeggen wat ze 'moeten' voelen natuurlijk. Maar zijn krukken zijn symbolisch van zo'n grote waarde. Ze staan voor de ondersteuning die ze beiden mekaar geven. De fundering van hun huwelijk, is er zijn voor mekaar, uit liefde. 't Is haast een eer, mekaar, gesteund met z'n krukken, het leven te beloven.
Ik kijk alvast uit naar één van de mooiste dagen van hun leventje, wensend, dat ze een prachtig leven zullen leiden.
