Buiten een verkoudheid gaat het goed. Hoewel, vanmorgen toch maar even overwogen met de oncologe of ze geen antibiotica zou nemen. Sinussen zijn pijnlijk ontstoken, de hoestbui mindert niet en het niezen blijft ook duren. Nu is de periode van lage bloedwaarden, (geen weerstand) vandaar dus. Net nu ze voldoende hersteld is van de chemo, zou ze moeten binnen blijven vanwege die kou... Liever niet. Ze heeft behoefte aan buitenlucht, aan mensen en natuur, kortom, aan beweging. Tijdens het weekeinde kon ze manlief overtuigen om een wandeling te maken, ook al regende het pijpenstelen. Een paraplu is een goed afweermiddel en de rubber laarzen die ze kocht in NY bewijzen zo meteen hun nut. Zondag, een droge dag later, wilde ze ook persé profiteren van de buitenlucht. En hij... hij wil liever binnen, lui onderuit, waar hij uiteraard ook recht op heeft. Maar hij plooit zich naar haar behoeften. Fijn toch! De wandeling wordt dus minder lang, want rekening houden met mekaar moet kunnen.
Ondertussen is het werkweek. Alleen thuis. Nou, thuis... 't is te zeggen... Gisteren besloot ze naar het Rivierenhof te trekken. Het was het moment bij uitstek. Een mooie zonnige herfstdag, niet te koud én... rustig. Ze ging alleen. Het bonte Rivierenhofgezelschap viel best mee. Vogels, enkele mama's met ukjes, een jogger hier en daar, een trosje bejaarden, een klasje kleuterkes én... een man, helemaal alleen op het minigolf terrein. Hij, was zeer intensief aan het minigolfen. Had geen oog voor iets anders dan zijn doel, zijnde, een gaatje in de grond. Het lijkt simpel, maar het is het niet. Training baart kunst. Zulke taferelen, daar geniet ze van. Hihihi hahaha, ze stond erbij en ze keek ernaar. En, dan was er nog het eekhoorntje. Het trippelde de zandweg over zo snel het kon. De armpjes (of voorpootjes?) gevuld met kastanjes, nog in de bolster. Zij dacht: Auwww... dat moet toch prikken! Maar het eekhoorntje heeft wel wat prikjes over voor een goed wintermaal. Wonderlijk hoe het zo geladen toch nog een boom in klimt. En toen... nam ze een besluit. Het is nooit te laat in het leven om te leren. Nooit nog in haar lieve leventje zal ze kastanjes wegnemen uit het park of bos. Ze zijn het voedsel voor de bewoners. Plots vindt ze mensen toch o, zo egoïstisch. Ook zij maakt er onderdeel van uit. Ze wandelt, zoekt naar herfstkleur, ruikt spijtig genoeg geen herfstgeur. Dat zal dan wel te maken hebben met die verkoudheid, want normaal gezien ruikt ze -sinds ze chemo ondergaat- veel beter dan anders. Ze zet zich nog even op een bank in de zon, alvorens naar huis te keren. Wat doet dat toch goed!
En, eens weer thuis, zet ze zich in haar eilandje (fauteuil), en waagt ze zich aan het breien van een muts. Wintersjaal is klaar. Alcapa... dikke wol, snel gebreid. Een dagje later is ook de muts klaar. Laat nu koning winter maar komen...
