't Is weer een beetje afzien. Pakweg een maand geleden, was ze zo opgeblazen dat ze zichzelf haast niet herkende bij het ochtendtoilet, als ze in de spiegel keek. Het was zo vreemd, zichzelf te zien met ferme wallen onder de ogen, en babywangen. Haar kledij zat ook niet meer zoals het hoorde. Dat was waarschijnlijk door de cortizonen die ze moest nemen, gecombineerd met de hoeveelheid zout die ze exta in het eten deed, om toch maar iets te proeven. Wel, dat is -gelukkig maar- voorbij. Ze is een vijftal kilo's afgevallen en is weer zichzelf.
Nu zal ze moeten oppassen dat ze niet teveel vermagert. Zo is't altijd wel wat. Door de bestraling, heeft ze nu last met slikken. Men had haar verwittigd. Het was draaglijk. Soms at ze enkel zachte dingen. Spagetti, platte kaas of yoghurt of pudding. Kortom, dingen die zoals ontbijtgranen in melk zacht te slikken zijn. Brood ging soms moeilijk, maar ze moest het lang niet alle dagen mijden. De laatste dagen lukt dat niet. Ze krijgt geen brok brood meer binnen, want da's veel te pijnlijk. Echt pijnlijk. Het blijft nazinderen. Dus, eet ze enkel nog yoghurt of pudding, zeer voorzichtigjes, want ook dit is nu zeer gevoelig. Straks zal ze proberen of ze soep binnen krijgt zonder slokdarmmartelingen. Lukt het niet, dan zal het maar weer pudding worden... of misschien wel niks. Bij het typen van het woord pudding, ondervindt ze al een lichte tegenzin.
Jeuk is ondertussen ook haar ononderbroken gezelschap geworden. Vooral niet krabben, weet ze. 't Zou hobbeles geven bij de volgende bestralingsbeurt. Ze kreeg een soort synthetische plakker, die voor positief resultaat zorgt. De jeuk is niet weg, maar veel beter beheersbaar.
Nog effe tandenbijten. De therapie loop op z'n laatste beentjes. Nog twee dagen, dan enkele dagen lekker niet. En dan... den boost, waarover ze nog niks weet. En ze kan het zich niet aantrekken. Nàh. En daarom, voegt ze nog een foto bij van haar supergezellige wandeling met vriendin, eerder deze week.
Het loopt goed vandaag, de bestraling. Geen akkefietjes zoals ook afgelopen week er enkele waren (pannes voor de verandering). En ook geen ongewenste onmogelijke afspraken in de nek geduwd, zoals er deze week eentje haar verraste. Dat heeft ze recht kunnen zetten door op haar punt te staan. Spijtig genoeg is dat nodig. Anders loopt men over haar heen, merkt ze. Niet dus. Maar niet gemord, want 't is in orde gekomen.
Wanneer men haar voor de zoveelste keer, net voor de bestraling nog eens bijschildert, merkt een verpleegster blijkbaar toch de geïrriteerde huid op. Ze vraagt of patiënte veel last heeft. Beaming zonder aarzelen. Ze heeft erg veel last van jeuk op die en die plaatsen. Ze krijgt, als ze wil, een grote siliconen pleister die zou helpen tegen die jeuk. Een dik (enkele mm) wit geval van 10 op circa 25cm. De boel mag niet nat worden, maar mag om te douchen wel worden verwijderd. O, ja, en kost zoveel, 't is maar dat je't weet en dat je weet wat die meerkost is op het factuur. Wel... daar houdt ze nu van zie. Eerlijke, correcte en volledige informatie. Ze accepteert natuurlijk. 't Is het proberen waard, want ze wordt haast gek van de jeuk. Wanneer de sessie is afgelopen, blijft ze nog wat praten met een patiënt in de wachtzaal. Vandaag is zijn laatste dag hier en hij moet één en ander kwijt. Niet enkel over z'n aandoening, maar ook gewone dingen over z'n familie. Ze geeft hem de tijd en blijft vooral luisteren tot ie wordt geroepen voor z'n laatste behandeling. Men komt haar afhalen om naar een vergadering op het werk te gaan en ze heeft nog even tijd.
Wat is het plezierig om nog eens op 't werk te komen. Het was een tijdje geleden. Ze laat alvast aan haar baas weten dat ze zeker en vast van zin is om terug te komen. Na wat heen en weer gepraat, voelt ze zich hiervoor gesteund. Het doet ook goed om collega's te zien, de vergadering bij te wonen, terug wat op de hoogte te worden gebracht ivm de job. Ook al duurt het vergaderen op zich lang, het is de moeite zeker waard. Ze wordt in de watten gelegd. Collega-controleurs rijden haar na afloop naar huis. En thuis, een beetje uitgeteld, vertelt ze even later aan haar man over het verloop van de dag. En dan... dan voelt ze... dat ze zich kan ontspannen. Een gewicht is van haar schouders. Het gewicht van onzekerheid, dankzij dokter Bibber. *smile*
Ze was afgelopen week wat van haar melk door het gesprek met die controlearts. Manlief nam zelfs enkele dagen vrij om gewoon bij haar te zijn. In eerste instantie vond ze het een wat overdreven reactie, maar langs de andere kant was ze'r wreed blij mee. Praten tot ze'r moe van wordt. Tot vervelens toe. Tot ze opstandig wordt zelfs. Hij... trekt het zich ook erg aan. Te erg misschien. Maar, da's normaal hé. Da's liefde zekers. Het helpt wel om plooitjes glad te strijken. Om alles weer een goede plaats te geven. En nee, het gaat niet over doodgaan, toch niet in eerste lijn. Maar het kwam verdomd aan, toen de arts laconiek zei dat ie zowiezo de papieren voor invaliditeit zou aanvragen. Donderslag!!! Wie heeft het ooit gehad over voor eeuwig niet meer gaan werken? Integendeel, de vorige arts raadde haar aan te overwegen om progressief te gaan werken. Daarover had ze al gepraat op het werk. Speciaal een afspraak gemaakt met de sociale dienst. Naderhand met één van de directe bazen. De gesprekken waren positief. Hoopgevend. Goed gevoel! Verdomde dokter. Tactvol is anders hoor.
Eerst las hij het medisch verslag dat ze bij zich had op aanvraag van de medische dienst van de ziekenkas. Toen hij het las, deed zij wat ze altijd doet als een dokter iets leest over haar medische tralala. Ze taxeert de persoon in kwestie. Dokters zijn niet zo getraind in lichaamstaal. Specialisten weten dikwijls beter. Pokerface. Andere artsen staan daar niet zo bij stil. Nou, deze gaf een heuse theatervoorstelling. Het begon met meewarig neeknikken, inclusief bijhorende 'ts ts ts'-geluiden. Dan volgde het verbaal commentaar. Lief hoor, daar niet van. Ze vreesde dat hij haar in z'n armen zou sluiten en haar zou wiegen uit meelij. Zoiets in den aard. Dat deed hij gelukkig niet. Hij trok verbaal ten strijde. Gaf uitvoerig verhaal over de nadelen van radiobestraling. Ze weet het nu zeker. Ze gaat dood! ...hoewel dat geen nieuws is hoor. Dood gaat iedereen wel ooit. Daar ligt ze helemaal niet wakker van. Integendeel, het doet haar leven. Ze weet immers; dood gaan is verdomd makkelijk. Leven is de uitdaging.
Dokter Shiver vertelde haar dat bestraling langzaam maar zeker het lichaam vergiftigt. Het lost het lichaam niet meer. Je kan vanalles krijgen. Ontstekingen in alle vormen en formaten. Je kan het enkele jaren goed doen, maar dan word je wel keer op keer ziek. Welke werkgever slikt dat? Jij, kan daar niks aan doen natuurlijk, maar het afweersysteem van je lichaam doet het niet goed meer. Witte bloedlichaampjesgezever enzovoort. Nou, da's geen nieuws, denkt ze bij zichzelf. Hij drukt er op, beter niet meer te gaan werken. Vrijwilligerswerk doen. Zo kan je afbellen wanneer je je niet goed voelt, zonder problemen.
Zij zit hopeloos te wachten op minstens één positieve noot. Eén goedgevoelwoordje maar. ...please...? Maar dokter Shiver is lang niet zo goed in het lezen van bodylanguage. Hij leest haar ogen niet, die smeken: 'Hou op!' Dapper antwoordt ze dat ze zal overwegen. Dat ze vooral de tijd zal nemen die nodig is, alvorens een beslissing te nemen. Dat ze naar haar lichaam zal luisteren. Ze krijgt alvast een in te vullen papier mee om de boel vlotjes te laten verlopen. Dank je dokter, zegt ze laf, moegetergd door de medogenloze tiran. Net daarvoor had ze in het ziekenhuis al van zich af moeten spreken. Ze heeft een hekel aan anderen die voor haar beslissingen denken te moeten nemen. Een grondige hekel. Maar ze wil helemaal niet hekelen, ze wil leven. Lachen. Genieten van ALLES. Kleine dingen, dat is ook, minder werken, maar wel werken. Niet opzij geschoven worden omdat ze een griepje meer kan krijgen.
Ondertussen weet ze, dat zij, alleen zij, zal beslissen wat ze zal doen. Nu is het nog te vroeg. Ze kan helemaal niet afgaan op hoe ze zich nu voelt. De bestraling mat haar af. Ze heeft nog teveel mankementen door de therapieën. Ze moet nog medische verslagen afwachten. Maar ze heeft weer een les geleerd. Ook zo'n knauw moet ze te boven komen. Puttekes en Ladderkes, da's ook leven. Dus... seffes trekt ze'r uit. Met zalige vriendin. De zon. Bijpraten, beslist ook hierover. En dan thuiskomen. Thuis komen. THUIS komen...
