En het mooie weer houdt aan. Haast half oktober is het ondertussen. Mijne frank viel eerder deze week dat mijn diagnose haast 5 maanden geleden is vastgesteld. Yep... tijd vliegt... clichéblablabla. Half oktober dus. Ook al doen de herfstbuien intrede allerhande, de zon blijft regelmatig van de partij. Gisteren was een regendag. Toch hoofdzakelijk. Toen E me afhaalde van de kliniek, reden we door ferme stortbuien naar de stad. We gingen ideeën opdoen om vast te stellen waar we volgende vrijdag zouden kunnen gaan eten met zonen en hun gezinnetje. Eerst naar Hoboken en dan maar naar het eilandje. We reserveerden in ene keer, nu we 'r toch waren, maar naderhand lieten A en L weten dat ze niet kunnen komen. O, zo spijtig... Maar zo gaat dat hé. Ik kan, of durf niet lang op voorhand iets vast leggen uit schrik dat mijn gezondheid het niet toestaat voorlopig. En als een mens zo kort op de bal moet spelen, is er altijd het risico dat al andere afspraken of morele verplichtingen zijn opgedoken. Eigenlijk is het maar goed dat de jongens hun leven niet stil valt omdat het mijne in vertraging loopt. De reservering ligt vast. We laten het etentje dus doorgaan met m'n jongste zoon en gezinnetje. En dat op de dag dat ik de volgende chemo mag skippen. Tof vooruitzicht, vooral tussen de oortjes. Maar oké, ik had het over het oktoberweertje.
Ik herinner me dat 30 jaar geleden ook een hele mooie oktobermaand was. Dit zijn het soort herinneringen die ik nooit zal verliezen. Toen werd A immers geboren. Ik heb met hem als baby zalige wandelingen gemaakt tijdens een prachtig nazomerweertje. Als ik daar aan terug denk, voel ik terug wat ik toen voelde als jonge mama. Mijn geluk kon niet stuk!
Daar we niks gepland hadden vandaag (rekening houdend met chemo-naweeën) werd de tuin m'n place to be. De zon is al wat van haar krachten verloren, maar de warmte is er zeker nog. En, bovenal, het is een zalig gevoel. En daar zat ik dan, me zalig te voelen door die heerlijke zonnestralen én daarbijhorend die mooie herinneringen opgeroepen door dit heerlijk weertje. E zet zich ondertussen naast me. Rustig, gemoedelijk. Maar hij heeft niet echt wat men een zittend gat noemt. Na een kwartiertje mag ik alleen genieten van al wat m'n hartje begeert op dit moment. Af en toe wordt er een: 'Alles oké?' gevraagd. Het antwoord is makkelijk te raden. 'Ja hoor!' Het is zo leuk die stem regelmatig te horen, die woorden en zijn aanwezigheid te voelen.
Ach ja... De Ardennen... Eerder was ik er overvol van. Nu, is het gevoel geplaatst. De emoties hebben het effe over genomen en dat weegt wat. Zo gaat dat in het leven. Hoewel, het ardense gevoel nog steeds equivalent is aan het halfvolle glas. Het heeft echt wel goed gedaan... Vandaag heb ik een heel erg fijne namiddag gehad. Samen met m'n zus haar vaste donderdagbezoek, overwon ik kanker vandaag. Ziek? Ikke? Bon, oké dan. Daar kan ik niet onderuit. Maar, proberen de juiste tonen uit de gitaar te krijgen met mijn voze vingers, is niet zo evident. En toch, motiveert zus mij en ik haar. Zij is maar net begonnen, maar zeer gedreven om het te leren. En ik... nu ja, die gitaar is al een eeuwigheid m'n toeverlaat en die zal het blijven. Onder zus haar invloed oefende ik TriggerFingers' "I Follow". Ik zing dat op mijn manier. Maar zij, nog heel braafkes, probeert dat volledig te doen zoals TF dat doet. Zij speelde gitaar en zong haar versie, maar ik kon niet blijven zwijgen en deed mee, volgens mijn versie. Zo zongen we tweestemmig en... waren we nog tevreden ook. Neehhhh... knap was het zeker niet. Maar het deed wat muziek moet doen. We hadden er een heel leuk gevoel bij. En daarom wellicht, want een goed gevoel kan lang blijven hangen bij mij. Goeie lijm wellicht. Daarom denk ik, heb ik zin om nu over ons uitstapje te schrijven.
We verbleven in Arimont, dichtbij Malmédy. In een resort. Een bungalow. Ik had dus ruimte om me in de sofa te leggen indien nodig. Voldoende privacy is handig nu, ook al gingen we maar voor 4 dagen. We hadden ferme chanse met 't weer. Soms grijs, soms zon en regen viel vooral 's avonds of 's nachts. We maakten korte natuurwandelingen en lange autowandelingen. Zalig. Ik heb m'n grenzen overschreden en heb er wel een beetje last van gehad, maar niet te erg. De natuur is zo mooi, dat ik er niet op uitgekeken geraak. Een paddestoel, heide, naaldbomen, koeien, het doet er niet toe. Het gaat hem om het verhaal in z'n geheel. De kleur, de omgeving, het kader, het gevoel en de gezonde lucht is dan maar lekker meegenomen. De yakuzi en sauna (hoewel voor mij niet aan te raden, maar ach)... Het deed allemaal zo goed. Er is nog wat anders dan dat waarmee ik (en E samen met mij) dagelijks wordt geconfronteerd in het leven. Een eekhoorn, een salamander, een veldmuis (gelukkig niet in huis). Lachend, maar toch een beetje verstokt ernstig vraag ik me af wat deze diertjes ondernemen als ze erg ziek zijn. Gewoon sterven peins ik... Niettegenstaande brengen zij en de flora heel wat kronkelige kleurtjes in m'n hoofd. Zeer ontspannen en tevreden keerden we huiswaarts.
Het voorproefje dat we kregen in augustus niet meegerekend, kunnen we stellen dat nu de herfst is begonnen. Grijze wolken zetten de toon van bij het ochtendgloren. Om eerlijk te zijn... Ik schrijf dat hier wel, maar ik heb het ontwaken van de dag niet met open ogen meegemaakt. Pas rond 8.30u (zoals gewoonlijk) opgestaan. Om en rond 8u neem ik een pilleke voor m'n maag. Daar ik dan het eerste half uur nog niks mag eten, vlei ik me nog effe tussen de lakens. 't Is zondag, dus E moet niet vroeg uit de veren. Hij staat op na zo'n kwartiertje en ik blijf nog 5 minuutjes langer flemen. Moet kunnen. Maar, eens die oogjes wijd open, zien we niks dan grijs grijs grijs, gezeten aan de ontbijttafel. Een cd'tje opgezet en laat het grijs z'n gangetje maar gaan. Ach, het hoort erbij. Elk seizoen heeft z'n charme en z'n ongemakken. Natuurlijk besef ik wel dat het tuingenieten weg valt voor een tijd. Hoewel één van m'n zussen me net nog vertelde dat ze ook in de winter graag in de tuin of een terras, enfin, buiten dus, gaat zitten. Best gezellig, liet ze me nog weten. Wel, misschien moet ik haar voorbeeld ook maar volgen als ik niet kan wandelen. Ik kan toch geen half jaar gaan binnen zitten...
De dag vordert op z'n zondags. Rustig dus. Ik lees een geleend boek. Klassiek voor dummies. Best leuk opgevat. Het leest tot hiertoe vlotjes. Ondertussen beluister ik de bijhorende cd met een reeks Groten uit de muziekwereld. Door hen is de hedendaagse muziek wat ze is. Zij legden de basis en experimenteerden tot (on)genoegen van het publiek en/of medemuzikanten. Ik krijg telefoon. Skype. M'n oudste zus is op reis. Lanzarote. Prachtig weer. Blauwe lucht. Palmbomen. Ongelooflijk opgewekt is ze. M'n schoonbroer niet minder. 'k Hoor hem op de achtergrond. Ze toont me het hele vakantiezootje, waarmee ik dus bedoel, die palmbomen en blauwe lucht en zon. Ik word er natuurlijk ook vrolijk van, hoe zou je... Niet dat ik tevoren niet vrolijk was, maar het gehalte is toch wel wat percentjes gestegen. Wanneer het gesprek is afgelopen, leg ik m'n boek toch maar terzijde. Naar buiten kijkend, merk ik dat de zon ook hier een waardeloze poging onderneemt om door het grijs te breken. Het lukt helaas niet. Lanzarote slokt al onze zon op...
