Het moet haar van het hart. Ze is effe serieus onder de indruk van een mail die ze kreeg. Het gaat over een schoolvriendin. Ze zien mekaar zelden, maar de band is en blijft. Ze zijn erg verschillend en dat is nou net het aantrekkelijke aan die vriendschap. Telkens weer, denkt ze: 'Tja, typisch hé... zo zou ik nooit reageren', maar des te meer vindt ze't aanmoedigend dat haar vriendin nou net wél zo reageert in een situatie. Deze vriendschap is zo eentje die gebaseerd is op het anders zijn met veel respect voor mekaar. Zo was het vroeger en blijkbaar blijft het zo. Want elk persoontje is zichzelve met z'n eigen waarden en deugden, die daarom niet beter, noch slechter zijn dan die van anderen. Een mooie vriendschap dus, waarvan ze nooit had durven denken dat die blijvend zou zijn. Mekaar lang, zeer lang uit het oog verloren, kwamen ze mekaar toevallig tegen. Onderweg ergens naartoe. Herkenning. Zonder moeite, ook na al die jaren. Allebei niet veel veranderd, blijkbaar. Zo gaat dat met vrienden hé. Klapje. Kusje. Afspraakje geregeld. Fijn. Het kwam er van. Zo geslaagd dat het voor herhaling vatbaar zou zijn, besloten ze. Ze zouden het nog eens over doen. Met partner. De eerste keer na lang, hadden ze er beiden voorkeur aan gegeven om zonder partner bij te praten. Ondertussen mailadressen uitgewisseld. Het contact bleef, bij wijlen, maar zeker niet dik. Wel echt. Toen kwam kanker. Er werd niks meer afgesproken. Zij, wilde haar vriendin er eigenlijk liever niet over mailen. Waarom ook? Men moet geen contacten zoeken op zo'n basis. Kankernieuws geeft mensen dikwijls een slecht gevoel. Ze willen 'iets' goedmaken en besluiten je te bezoeken, medeleven betonen. Allemaal wel lief bedoeld natuurlijk. Maar dat zijn korte blijdschapjes, geen echte pure, van binnenuit, blijvend brandend in je hart. Nee dus. Nog maar gewacht. Na een hele tijd, mist ze haar vriendin toch. Ze besluit een mailtje te sturen. Ze besluit dat haar vriendin wel het recht heeft om te weten... Een kort en bondige mail dus. Niet te zakelijk koud, maar ook niet uitgebreid. Kleine uitleg waarom het zo lang duurde vooraleer ze contact opnam. Geen verontschuldiging, want niet nodig. Zeer kort daarop krijgt ze antwoord van haar vriendin. Die werd ook geopereerd aan borstkanker, een klein half jaartje voor haar. Zij vertelt ook haar kankerverhaal. Haar ervaringen. Tranen ontsnappen bij het lezen. Geen vreugdetranen, maar tranen van verbond. Meeleven is er zeker. Triestig bericht? Van en naar allebei? Ja, da's zeker zo. Maar toeval of niet, dàt hebben ze dan toch wel gemeen. Ze schreven allebei ook over de positieve dingen, die je leven ver(k)ankeren. Ze kennen mekaars verhaal, al jaren. Dit, maakt de band enkel nog sterker, veel sterker. Vriendin is ondertussen verder weg gaan wonen. Afspreken zal dus niet zo eenvoudig zijn. Rekening houdend met therapie, vermoeidheid, misselijkheid... Maar de goesting is er zeker!!!
Aftellen. Het heeft wel iets bemoedigends. Hoewel het de tijd met grote schreden voor je uit schuift. Ondertussen is ze al 5 maanden thuis. Hoewel ze toch wel een niet te versmaden deel van haar thuiszit heeft verwenst, vliegt die tijd nog. Misschien ligt het ook wel wat aan de manier waarop ze 'm zo waardevol mogelijk probeer in te vullen, daar waar het mogelijk is.
Afgelopen maandag had ze chemo. Nu, enkele dagen later, is het dus normaal (bij deze chemo) dat ze last begin te ondervinden. Het hoeft, zoals bij de vorige, niet direct hé. Manlief is nog enkele dagen thuis gebleven. Goed gezelschap wordt niet onder waarde geschat, dus gingen ze gisteren een wandeling maken. Hij, had enkele weken geleden iets gelezen in een blaadje over Wortel. Een kolonie voor zwervers, waar nu natuurreservaat zou zijn. Prachtige foto's vergezellen het artikel. In de Kempen. Dus, daar ze gisteren voelde dat het -rustig aan weliswaar- zou gaan, trokken ze'r met de wagen op uit. Wortel ligt bij Hoogstraten. Goed aangegeven. Niet moeten zoeken dus. Het lijkt een groot domein, ruige bebossing. 't Heeft wel iets. Maar, spijtig genoeg kan je niet veel kanten uit. De boel is grotendeels privé. Nou, ja... veel kan er dus niet gewandeld worden, tenzij gewoonweg rechtdoor, naast de prikkeldraad, of 't scheelt niet veel. Mooi en zeer rustig is het zeker. Maar door het artikel, lagen de verwachtingen hoger dan de (hun) realiteit. Niettegenstaande deed de wandeling heerlijk goed. Zelfs, ook al begon het te regenen. Ze wandelden een groot uur en ze was blij weer aan de wagen te komen, want ze had nood aan uitblazen. Hij reed, zij rustte huiswaarts. Eens thuis, opgewarmd met een heerlijke kom coventgardensoep.
Vandaag... is't andere soep... Maar, 't hoort erbij...
