Tomorrowland, Borgermuziekdingesrock, Boechout euh... Sfinckx dus, en wat nog meer. Festivals met hopen. Uitgeregend. Tja, je kiest het weer niet hé. Een hoop festivals dit weekeinde die nattigheid voelden. Eigenlijk had m'n man graag naar Borgerhout gegaan. Toch denk ik, dat, ook met mooi weer, het niet zou zijn gelukt. Hij heeft weer eens gevanallest. Dat zijn momenten dat hij 's morgens nog niet weet wat hij gaat doen, maar wel één en ander in gedachten heeft. Zo'n dag kan helemaal anders uitdraaien dan we zouden durven denken. Hoe lossen we dat op? Als dat al moet opgelost worden dan... Gewoon door niet vooruit te denken. Op gevoel dingen doen of laten. Toegegeven, als je echt wat moet gedaan krijgen binnen een tijdstip, is dit niet echt de meest adequate manier. Maar ik vind wel dat een weekeinde relaxed moet zijn. Als dàt voor hem op die manier kan, dan wordt het zo gedaan.
Zaterdag is niet echt mijn dagje. Op een bepaald ogenblik overweeg ik zelfs om naar het hospitaal te gaan. Ik kan niet overweg met dat opgezwollen gevoel in de buik. Als ik heb geslikt wat toegelaten is, kan ik nog steeds niet goed overweg met de pijn. Maar toch wil ik nog afwachten. Zondag is wat beter. Ik hou me erg rustig en hoef niks tussendoor te slikken. De zon komt in de voormiddag nog groeten. De hangmat wordt opgehangen en ik leg me er als een queen of sheba in te rusten. Als ik die buikspieren maar volledig kan ontspannen, lukt het me aardig om me een stapje hoger in de comfortzone te hijsen. De zon haar bijdrage helpt ook natuurlijk. Ondanks de zon, is mijn gevecht ook een belangrijke reden waarom Erik zich niet volledig kan concentreren op wat hij allemaal op z'n to-do-lijstje heeft staan. Weet ik wel... Eens de zon besluit zich terug te trekken achter een pak grijze regenwolken, zet ik me aan de computer. Er moet werk gemaakt worden van m'n project 'Moeke Bee'. Ik had een reeks foto's gescand, maar niet goed. Dat moest dus over gedaan worden. Tijdrovend. Niet erg. Maar lang aan de computer blijven zitten, lukt me niet goed. Toch speel ik het klaar, om dan terug te vallen in de zetel onder een dekentje om m'n voeten warm te houden. Goed tegen de krampen waar ik ook veel last van heb.
M'n nichtje is ondertussen bevallen van een babymeisje. Fantastisch hé! Bijna 3 weken te vroeg, maar toch een wijs voldragenlijkend kindje. Alles is prima met beiden en ik heb zo'n flauw vermoeden dat het met papa Bert ook goed gaat. Haar mama, mijn zus, weet met haar feestgevoelens geen blijf daarvan ben ik zeker. Zij is nu een brok zenuwen want wil nog vanalles in orde krijgen, zoals oa het vikingbedje dat ze is aan't maken voor kleine Isa. Ik laat haar dus nog maar effe gerust zodat ze ongestoord haar ding kan doen.
|
