En dan ook nog, die keer... Een collega komt op bezoek. Leuk!!! Natuurlijk hoeft hij niks mee te brengen. Ik ben zo al heel blij dat ie zichzelf bij heeft. Hij is best aardig gezelschap. Maar enfin, toch heeft hij een pakje in z'n hand dat hij me aanbiedt. Een flacon overheerlijke shampoo van de oxfamwinkel. Heel toevallig had ik na het douchen mijn shampoo achter gelaten in de badkamer op de gang. Uiteraard hebben anderen deze dan ook gebruikt, dus die was -toen ik hem enkele dagen later terug vond- haast leeg. En of dat shampootje van pas komt!
Komt ook nog een van m'n zusjes langs... Met een mooie tuil Hortensias, mooi en kleurrijk uit haar tuin gesnoeid. Mijn eerste reactie was simpel: Ohhh, jij brengt gewoonweg je tuintje mee!!! Wat geniet ik daar toch van. Uiteindelijk ben ik twee weken niet meer buiten geweest. Hoe ik het flik van nog kleur in m'n huid te houden weet ik ook niet, maar stillekesaan begin ik er toch als een bleekscheet uit te zien. Nou ja, ik zal dat zo snel ik kan wel weer goed maken.
Een goei vriendin waagt het ook me te komen bezoeken. Zij brengt ook weer wat mee, wat niet hoeft. In een bescheiden plastiek zakje zit een tekenblokje, pastelkleurtjes met gom en slijper. Dat, terwijl ik nog maar enkele dagen geleden aan E vroeg om wat tekengerief mee te brengen. M'n kleinkindjes hebben me immers al mooie tekeningen bezorgd en ik dacht voor hen ook maar eens een desingeske op papier te zetten enzovoort enzovoort. En dan vraag ik me echt wel af hoe het zit met telepathie...? En of dat van pas komt in mijn niet geliefde ziekenhuisbed.
Staan er plots 4 collega's voor m'n neus. In uniform. Dohhh... Indrukwekkend kwamen ze er aan als de vier musketiers. Het pakte me wel. 'k Werd er effe emotioneel van. Hadden die kadees een grote doos pralines mee. Allemaal witte chocolade, njammie!!! Maar met mijne grmpflsht-lever durf ik er helemaal niet aan beginnen. Hoewel ik nu toch heel wat discipline moet opbrengen hoor om daar van af te blijven. Et voila, nu trakteer elke bezoeker met een pralineke. Het zal mijne lever leren!!!
Na een tijd hospitaal ga je hopen op bezoek. Ik ben geen mens om niet onder de mensen te zijn. Al die vele bezoeken vermoeien me enorm, maar doen me gelijkertijd zo goed. Iedereen is zo ongelooflijk meeLevend, zo lief en blijft niet altijd doorgaan over kanker. Want er is ook nu nog wel wat anders in het leven he. En dat zijn er de momenten dat ik wel weet dat ik wel van mensen hou. Toch zeker van diegenen die ik ken. Ik ben een echte bofkont!
Weer die kanker. Had het nooit gedacht. Toch was die er plots weer. Niet teveel zuchten, kreunen of wat een mens bij dit nieuws allemaal ook doet. Geen tijd vrijmaken voor negatieven. Energie moet worden gestoken in opbouwen.
Dus lig ik nu haast 2 weken in het hospitaal. Da's me ooit nog eens overkomen, maar toen was ik na die 2 weken aan de beterhand. Nu nog niet... Maar, de pijn komt onder controle. Niet onbelangrijk.
Ondertussen startten de wereldkampioenschappen voetbal. Nog ondertussen speelde Belgie hun 1 ste match. Tegen Algerije. Manlief en ik hadden besloten samen te kijken, in mijn hospitaalkamertje. Zo 'doen' we tenminste nog es iets samen, al is het maar... Inderdaad... Voetbalkijken. Oudste zoon, die niet ver woont, besluit om ook te komen. En dat is nou echt sturen se. Ik heb zo genoten om tussen man en zoon in te liggen. Tja, ik liggen en zij tweetjes zittend naast me. Kleine lieve of hahaha storende commentaartjes gevend op onze duivels of de algerijnen. Komt daarbij dat ook die duivels vanuit een achterstand hebben gewonnen met 2-1. Voila se. Hiermee is alles gezegd. Ik sla met metaforen om m'n oren.
